џимеј
џимилино
- Член од
- 4 март 2007
- Мислења
- 10.444
- Поени од реакции
- 25.397
Сношти со Боби Коса се враќавме дома. Беше негде 20 до 1. После убаво кафенце мафенце без циметче миметче задоволни идаме дома. Тој живее неколку минути подалеку од мене, ама не многу.
Пред да стигнам пред мојата куќа кај Коле се запали сијалица. Боби рече:
- Ево, сијалица светна кај Коле.
Кога отидов дома, седнав пред компјутер и напишав состав на тема "Сијалица". Не мора ни да парафразирам затоа што го знам текстот напамет. Се работеше за тоа дека ако сијалицата ја оставиш запалена многу долго време, може да прегори. А пак, ако не ја запалиш долго време и пробаш да ја запалиш сега, може да пукне, или одма да прегори. Затоа јас и мојот другар дојдовме до констатација дека најдобро е сијалица да свети навечер, а да се гаси на дење. И тоа дека сонцето ги уништува сите бактерии.
Еднаш се сеќавам дека еден пријател од татко ми ми рече дека не е битно проветрувањето во собата, не е битно колку воздух ќе влезе, битно е колку сонце ќе влезе во собата.
Сонцето ги уништува сите бактерии.
Кога бев втора година средно, во гимназиското списание "Јужен бран", кое се печатеше еднаш годишно, едно момиче имаше напишано песна на англиски, иста како Nothing else matters. И тогаш си велам - дај, кој кур жити се? Дали момичето или тој што ги селектирал песниве?
Она што сакам да го кажам е дека денес такви квази мази поезии никој не сака. Уствари, не сакам јас, а тоа јас сум никој.
Доста беше од драпајнци, на пример - "сонцето е за нас, ѕвездите се наши, ти си принцеза на универзумот, а јас сум жаба која треба да биде смувана. Ти си кајче, јас езеро..." и слично.
Колку глупо и изживеано, излишно, немам коментар. Изгледа не читале поезија од Анте Попоски... Маестро, незаборавен. Најмногу го ценам тој човек, се сеќавам уште од мал како идаше дома, пријател на татко ми, ми читаше поезија навечер.
Си мислев и мислев дали темата треба да се вика "Мора да ме сакаш" или "Мораш да ме сакаш". Ако кажам дека е сеедно, сеедно е, ама дел од мојот возвишен карактер не е мирен се' додека не научи. На пример, еднаш не можев да се сетам која година е умрен Фреди. Морав цел ден на плажа да се мислам, и ко си одев дома ми текна. Е затоа сум мазохист.
Тоа немаше врска со муабетов. Како и ова што ќе го кажам сега, дека човековото тело може да функционира и во случај да изгуби половина крв, односно 2 и пол литри.
Она што сакам да го кажам е дека неодамна еден мој другар се обидуваше да ја запали сијалицата за која зборував, ама прекидачот беше расипан. Значи, најбитен е прекидачот, дали ќе биде исправен. Џабе е сијалицата добра ако прекидачот не чини. Се смена и тоа.
Некогаш почетокот е најбитен, ама некогаш и не е. На пример, за почетокот никогаш и не се трудам, затоа што тоа што стварно вреди труд се познава потака... Така мислеше и мојот другар.
Еднаш имаше една јака реплика, незнам од кој филм која се вртеше во меѓумозокот, дека таа што ја сакаш мора да те сака за да бидеш среќен.
Знаеш што? Благословени се тие кои те сакаат, но уште поблагословени се тие кои ти ги сакаш. Затоа што можат да сонуваат само за таков човек, неограничен во својот мозок, за човек кој на пиедестал ќе ја стави својата сакана. За човек како тебе. А ти најмила моја, можам да ти кажам дека не ја вкуси најубавата урдичка на цел свет. Ни јас не сум ја вкусил, не сум педер за да вкусам таква урдичка, но таа аура што ја шири таа урда се распознава. Затоа што во него гледам совршен човек кој има рецепт за совршена урда, а дали ти ја заслужи таа урда? Сега веќе не... Сега друга ќе дојде на пазарче за да побара урда.
Еднаш се замислив што е тоа љубов. Љубов е кога сите работи што ги правиш се вртат околу тебе на радосен начин. Да кажам искрено и да ја кренам деснава рака, јас не знам што е разликата меѓу среќа и радост. Да кажам дека сите работи што ги правиш и се вртат околу неа на среќен начин, за мене е потполно исто.
Знаеш... Некогаш во животот треба да изедеш многу урдички за да ја најдеш таа вистинската урда. Не да ја најдеш, не се изразив убаво - да го откриеш вкусот кој тебе најмногу ти одговара.
Знаеш што е најдобро? Некогаш не е битно каква е урдичката, битно е со кого ја мезиш. Некогаш битно е и дали внатре е со пиперчиња.
Кога ќе размислам - се' е битно. Ако има совршена урда, има совршен партнер. Ваше е дали ќе си правите лап лап... И битно е дали ќе пиете една чашка ракија.
Кога ќе размислам - се' е битно. Ако има совршена урда и личност со која ќе ја мезиш таа урда, се' е совршено.
Тогаш е совршено се'. Тогаш ќе го сакате и дождот што врне, ќе ги сакате неасфалтираните улици и мојот непевлив глас.
Мора да ме сакаш? Не мора да... Не ради мене, не ради тебе, не ради нас.
Затоа што кога јас те сакам, а и ти мене, тогаш и жабите во езерото среќно крекаат. Тогаш и физиката има смисла... И сите броеви на n-ти степен. Ако нашата љубов е вечна и ФК Охрид ќе влезе во прва лига.
Тоа е љубовта драги мои. Ништо на светов не мора да се направи, освен да се живее. Гете рекол - живеј додека си жив.
А јас не умирам драги мои, ништо не е вечно, ама јас не сум ништо.
Пред да стигнам пред мојата куќа кај Коле се запали сијалица. Боби рече:
- Ево, сијалица светна кај Коле.
Кога отидов дома, седнав пред компјутер и напишав состав на тема "Сијалица". Не мора ни да парафразирам затоа што го знам текстот напамет. Се работеше за тоа дека ако сијалицата ја оставиш запалена многу долго време, може да прегори. А пак, ако не ја запалиш долго време и пробаш да ја запалиш сега, може да пукне, или одма да прегори. Затоа јас и мојот другар дојдовме до констатација дека најдобро е сијалица да свети навечер, а да се гаси на дење. И тоа дека сонцето ги уништува сите бактерии.
Еднаш се сеќавам дека еден пријател од татко ми ми рече дека не е битно проветрувањето во собата, не е битно колку воздух ќе влезе, битно е колку сонце ќе влезе во собата.
Сонцето ги уништува сите бактерии.
Кога бев втора година средно, во гимназиското списание "Јужен бран", кое се печатеше еднаш годишно, едно момиче имаше напишано песна на англиски, иста како Nothing else matters. И тогаш си велам - дај, кој кур жити се? Дали момичето или тој што ги селектирал песниве?
Она што сакам да го кажам е дека денес такви квази мази поезии никој не сака. Уствари, не сакам јас, а тоа јас сум никој.
Доста беше од драпајнци, на пример - "сонцето е за нас, ѕвездите се наши, ти си принцеза на универзумот, а јас сум жаба која треба да биде смувана. Ти си кајче, јас езеро..." и слично.
Колку глупо и изживеано, излишно, немам коментар. Изгледа не читале поезија од Анте Попоски... Маестро, незаборавен. Најмногу го ценам тој човек, се сеќавам уште од мал како идаше дома, пријател на татко ми, ми читаше поезија навечер.
Си мислев и мислев дали темата треба да се вика "Мора да ме сакаш" или "Мораш да ме сакаш". Ако кажам дека е сеедно, сеедно е, ама дел од мојот возвишен карактер не е мирен се' додека не научи. На пример, еднаш не можев да се сетам која година е умрен Фреди. Морав цел ден на плажа да се мислам, и ко си одев дома ми текна. Е затоа сум мазохист.
Тоа немаше врска со муабетов. Како и ова што ќе го кажам сега, дека човековото тело може да функционира и во случај да изгуби половина крв, односно 2 и пол литри.
Она што сакам да го кажам е дека неодамна еден мој другар се обидуваше да ја запали сијалицата за која зборував, ама прекидачот беше расипан. Значи, најбитен е прекидачот, дали ќе биде исправен. Џабе е сијалицата добра ако прекидачот не чини. Се смена и тоа.
Некогаш почетокот е најбитен, ама некогаш и не е. На пример, за почетокот никогаш и не се трудам, затоа што тоа што стварно вреди труд се познава потака... Така мислеше и мојот другар.
Еднаш имаше една јака реплика, незнам од кој филм која се вртеше во меѓумозокот, дека таа што ја сакаш мора да те сака за да бидеш среќен.
Знаеш што? Благословени се тие кои те сакаат, но уште поблагословени се тие кои ти ги сакаш. Затоа што можат да сонуваат само за таков човек, неограничен во својот мозок, за човек кој на пиедестал ќе ја стави својата сакана. За човек како тебе. А ти најмила моја, можам да ти кажам дека не ја вкуси најубавата урдичка на цел свет. Ни јас не сум ја вкусил, не сум педер за да вкусам таква урдичка, но таа аура што ја шири таа урда се распознава. Затоа што во него гледам совршен човек кој има рецепт за совршена урда, а дали ти ја заслужи таа урда? Сега веќе не... Сега друга ќе дојде на пазарче за да побара урда.
Еднаш се замислив што е тоа љубов. Љубов е кога сите работи што ги правиш се вртат околу тебе на радосен начин. Да кажам искрено и да ја кренам деснава рака, јас не знам што е разликата меѓу среќа и радост. Да кажам дека сите работи што ги правиш и се вртат околу неа на среќен начин, за мене е потполно исто.
Знаеш... Некогаш во животот треба да изедеш многу урдички за да ја најдеш таа вистинската урда. Не да ја најдеш, не се изразив убаво - да го откриеш вкусот кој тебе најмногу ти одговара.
Знаеш што е најдобро? Некогаш не е битно каква е урдичката, битно е со кого ја мезиш. Некогаш битно е и дали внатре е со пиперчиња.
Кога ќе размислам - се' е битно. Ако има совршена урда, има совршен партнер. Ваше е дали ќе си правите лап лап... И битно е дали ќе пиете една чашка ракија.
Кога ќе размислам - се' е битно. Ако има совршена урда и личност со која ќе ја мезиш таа урда, се' е совршено.
Тогаш е совршено се'. Тогаш ќе го сакате и дождот што врне, ќе ги сакате неасфалтираните улици и мојот непевлив глас.
Мора да ме сакаш? Не мора да... Не ради мене, не ради тебе, не ради нас.
Затоа што кога јас те сакам, а и ти мене, тогаш и жабите во езерото среќно крекаат. Тогаш и физиката има смисла... И сите броеви на n-ти степен. Ако нашата љубов е вечна и ФК Охрид ќе влезе во прва лига.
Тоа е љубовта драги мои. Ништо на светов не мора да се направи, освен да се живее. Гете рекол - живеј додека си жив.
А јас не умирам драги мои, ништо не е вечно, ама јас не сум ништо.