Тука пишуваме на зададена тема

[Пеам на свадби]

Ми скисна од вашата максифицирана болност.
-Извини девојко, ти испадна нешто... Периката. Врати си ја во чантата.
-Благодарам.
Друга работа: Битлси умреа безмалку сите. По нив и новата мода почна да блешти како расипан семафор. Направо црвено... И нема никој да ја поправи внатрешноста на семафорот. Сите се грижат за перики, секс, цицки... А тапкаме во место.
Наравоучение: Упатството за поправка на семафорот е на следниот лист.

 

[џимеј]

David Cook - Permanent

Ахахаха, да си се изнасмеам сакам да фразава. Или не? Мојот нов лист, се сеќавам во забавиште кога ми дадоа награда споменар.
Ама за тоа друг пат.

Дента на 15ти јануари, пред да се родам врнело дожд. После мајка ми ми кажа дека од кога ме родила, после тешки маки, угреално сонце надвор.
Има некои работи кои сакаш другите да ги направат наместо тебе. И секогаш си велиш, абе фак фак кај ме снајде мене ова?
Денес кон 9 часот утринава јадев француски сендвич од кај Чичо Темеле, најубавите сендвичи во цел град ги прави. Поточно, тој на скара си превртува плескавици, а тетка Цена е таа која ги прави, ама Чичо Темеле е познат по својот невообичаен хумор. Еднаш седевме сите другари и јадевме кога тој ме праша:
- Абе, го знам јас татко ти, со подлабок така изразит глас.
И јас му реков:
- Не бе, немат груб глас колку што знам.
- А слабичок е така нешто.
- Не бе Чичо Темеле, не е.
И тогаш тој онака херојски, како да имаше пет медали закачени кај градите рече:
- Абе сеа ти ќе ми кажвиш мене за татко ти.

Кома! Денес, околу 9 часот утрината кога јадев француски сендвич, опнати јас и Марто на маса, сонце печеше, врвеа деца, старци, продавачи на косилици.
Си велам, абе добро, блазеси им на овие, немаат денес социологија писмена.
И така си се бедирам. Аман море! Ѕверски, неспремен заокружив дека бизнис-фирмите се култови. Иако околу мене ме убедуваа дека не е точно, јас сигурен бев. И професоркана да ми речеше дека е грешно немаше да ме предомисли!
А поголема кома е што се' помина во најдобар ред. На сред час ме фати едно смеење кога Кољче од позади мене и рече на тетка Рената дека последното прашање било многу двосмислено, а тоа имаше само да заокружиш два одговори - точно или неточно.

Денес околу 2 часот седнав и размислував дали да пијам кафе. Си реков - да вртам нов лист? Да не го пијам ова ебаново?
Ама не, си седнав пред компјутер, пуштив музиче, обично прва за релаксирање деновиве ми е од Adam Sandler - I wanna grow old with you.
И сега ми се зеде мислата затоа што отидов до долу да земам чаша јогурт.
Значи, денес околу 2 часот јас релаксирано пиев кафе. И воопшто не ми беше гајле дали кафето на некој начин е штетно. Добро, сепак преливот можеше да биде и подобар, ама кафето беше неверојатно.
Можеби утре и ќе свртам нов лист затоа што кафето сепак е штетно ако се пие без друштво.
А во 2 часот денски јас секогаш сум во дружба со мојот компјутер и со патент на устава затоа што прстиве пишуваат многу брзо.

Утре е ден за евентуално нови промени, ама дали за нов лист? Не, не верувам, ама којзнае, како велеше Џамбазов - утре е дури утре така? Можеби утре нема да сакам повеќе да јадам француски сендвич, ама некогаш можеби ќе посакам, така?
Така.
Затоа никогаш не сум рекол дека треба да свртам нов лист. Мене и овој сега ми е убав. Сам си пишам, а ракописов ми е според тоа како сум расположен.
Значи, некогаш пишувам везано, прекрасно, некогаш многу грдо, избрзано, нејасно.
Тоа е според моменталното расположение. А секој ден ми е нов лист. На лисјата дури и цртам, ама со моите уметнички способности јас си цртам кроки човечиња.

И цело време ми се врти она - ако денес беше вчера, дали утре ќе беше како денес?

На крај Џамбазов рече дека утре не е дури утре, туку дека утре доаѓа за брзо, дури сега е...

 

[кики]

Мојот нов лист..

- `Нов лист..? Па како и зошто? И зарем мора да е тоа нов лист? И дали тоа значи дека со тоа вртење на нов лист ќе го променам минатото?
И ако да..зошто би го променила? Зарем да избегам од нешто што всушност сум?`

Всушност не еднаш сум си ги поставила овие прашања на секој оној кој ќе рече дека од денес врти нов лист. Што уствари треба тоа да претставува? Туку така да ти текне да го заборавиш она што некогаш било не можеш. Секој нов лист е продолжение на она што е на стариот, ако предпоставиме дека животот е една книга, тефтер.. Да скинеш лист и да избришеш нешто не можеш. Да заборавиш исто така. Единствено можеш само да го потиснеш во себе и да не го спомнуваш.

Мојот нов лист е само продолжение на оној пред него. Не можам да сменам ништо, не сакам да заборавам ништо од предходниот лист. Сепак тоа сум јас..тој тефтер е мојот живот, неговите листови моите денови

 

[Красулка]

Нов лист...

Вртам со надеж дека ќе биде нешто поразличен од претходниот..со надеж дека нема да ги направам истите грешки,претходно направени во огромната книга.Мојата книга-моето постоење

Вртам нов лист но вешто и спретно навраќајќи се на изминатите згужвани страници.Згужвани од постојаното навраќање..демит зошто постојано се навраќам?За да поправам нешто?Да се потсетам на лузните, кој тешко се затвориле.Па само луд човек постојано се навраќа на стари болки...да луда сум...
Веројатно затоа што не сакам да ги заборавам старите изгужвани страници и затоа што они допринеле да бидам она што сум.Чисто да се потсетам во случај да се изгубам по патот...
Листови,листови,листови и повторно листови.Прикачени,залепени,вметнати во мојата огромна книга.Секој раскажува своја приказна,секој со своја тежина и секој со надеш на подобро утре.Утре без лицемерие,утре со прифатеност и разбраност,утро без дилеми,без болки...воедно и нов лист без сето ова.

Со нови сили прикачувам нов лист.Велам прикачувам,затоа што книгата ми е веќе испишана, од многуте почетоци и многуте нови страни.Затоа го прикачувам.
Го започнувам оптимистички со надеж дека на овој лист ќе нема ништо од она што се провлекувало на претходните...

 

[Nemiseverue]

Ајде... да го вртиме. Тој магичен нов лист, го вртиме сиот свој живот и никако да го завртиме. Ко да е направен од месинг... ко да е некој голем огромен запчаник во џиновска саат плоштадска кула а не обичен животен лист, тенок и проѕирен како и секој нормален.
Вечерва додека лежам во оваа миризлива мека постела, ковам план како конечно да го придвижам тој голем запчаник и да отчука полноќ, или да го дувнам прецизно тоа ливченце и да падне новата страна. Листот, и постелата... со мирис на сонце, собарката ова не го сушела во машина, имаат некое тајно хотелско дворче каде овие работи ги завршуваат идеално. Да вртиме нов лист? Ма јок... и онака овој е полн шкрабаници до половина, другата половина само лесно ќе ги пренесам информациите во совршен ред и нема да има потреба од нов лист. По некое време, кога веќе нема да имам место, ќе го свртам од наопаку, и ќе продолжам таму, повторно во совршен ред, бидејќи втората половина секако е далеку по стабилна и совршена. Кога во еден миг ќе почувствувам дека веќе нема потеба да се пишува, ќе легнам мирно, и ќе ги склопам очите замислувајќи дека одам во рајот каде сонцето заоѓа токму како тука, дури во десет часот навечер.

Па ќе седнам со мојата драга на убава висока полјанка, и од таму ќе покажуваме на далечниот автопат дали е во совршен ред со облаците кои над нас создаваат слика на дневна соба од древно кралство во седумнаесетиот век некаде во Норвешка, каде ние не сме никакви принцези или витези, туку обични две залјубени момче и девојче кои немаат никаква друга потреба од животот освен да им даде да живеат, и немаат ништо повеќе да му дадат на животот, освен себе си... на истиот начин на кој се предаваат еден спрема друг. Потоа ќе станеме, и ќе заминеме некаде каде стегите на соседите ќе бидат невидливи за очи, но и тоа како видливи за ум, што ќе не поттикне засекогаш да заминеме некаде на југ, каде суровоста не е како дома.
За жал, рајот не е ни на југ, ниту на север, уште помалку на запад. Рајот е токму онаму, каде ние никогаш реално не можеме да бидеме, бидејќи во нејзиното срце, никој жив не може да влезе и таму да опстои засекогаш... како во рајот.

 

[Скопјанка]

Шетам низ улицата, замислена, сосема отсутна за надворешниот свет. Да, сама останав, конечно ме ослободи. Ги тргнав синџирите од вратот кој страшно ми тежеа. При помислата на слободата насмевка ми го осветлува лицето. СЛОБОДА, колку убав збор.
Сега, мислам, имам можност за нов почеток. Да, вртам нов лист, дефинитивно.
Ха, чекорам, преминувам улици и се смејам, веројатно си мислат сум полудела. Гајле ми е што ќе мислат. Битно е што сум среќна.
Среќна СРЕЌНААААААААААААААААААААААААа, ми доаѓа да вреснам од радост. Како дете сум, чекорите ми се лесни, трчкам дури.
ВРТАМ НОВ ЛИСТ, нова страна во животот и сум СЛОБОДНА. Прекрасно е чувството во градиве, дишам и жива сум.
Да, тоа ќе му кажам ако ме праша ЖИВА СУМ

 

[[vladimir]]

Оваа приказна започна во стариот тефтер. Не напишав ништо во него, само се обидов да ги прочитам твоите отпечатоци од оној сончев ден кога ги листаше пожолтените страници, кога се обидував да те развеселам, да те освојам или само да ти кажам што ми лежи во душата, а на крајот успеав да ти подарам уште толку солзи. Посакував да ти покажам дека местото ти е на врвот на светот. Врвот кој никој не го заслужува колку тебе.

* * * *
​

Ги презирав луѓето, дури и они што ми беа блиски, кога се стискаа еден во друг секојпат штом ќе здогледаа некој објектив подготвен да ја докаже причината за своето постоење. Се смешкаа со лажни наасмевки, знаејќи дека еден ден ќе имаат шанса да погледнат во фотографиите што ќе се родат и да се потсетат на времето пред да ги направат сите тие компромиси, пред да се помират со толку многу нешта во животот што на крајот веќе ќе им изумре секоја трага што останала од нив, ќе заборават што значел зборот љубов и кога последен пат умееле да ја подарат и сето тоа од погрешни причини.... Јас, секогаш кога ќе го зграбев мојот омилен фотоапарат ги замолував луѓето да се потргнат од кадарот, за да можам да ги заробам нештата што се вистински важни. Убавините што никогаш не изумираат, никогаш не стареат, а секој ден се поинакви. Луѓето треба да се сакаат во сегашноста и иднината, а не во минатото. Затоа и ги чувам само оние мали фотографии од луѓето кои го напуштија овој свет без да ми дадат шанса да ги прегрнам за последен пат и на кои никогаш нема да имам шанса да им подадам рака кога тоа ќе им е потребно....

* * * *
​

Се вратив во ноќта, одамна, кога ти ја држев раката крај езерото. Дуваа сурови ветришта, сировиот студ ме сечеше длабоко во коските, но однатре чувствував топлина, од твоите насмевки, од твоите допири. Крајот надојде уште пред да го прославиме почетокот, но сепак знаев дека таа топлина ќе ја чуваш за мене, до следниот пат кога ќе ти ги здогледам очите.

* * * *
​

Сонцето знаеше да се затскрие зад тенката завеса од облаци, да го загуби својот сјај, од тага, гледајќи го твоето натажено лице, убавице....

* * * *
​

Оваа приказна, која воопшто не е приказна, туку една болна вистина, завршува на истото место каде што започна, во стариот тефтер. Во истите страници натопени со солзите кои ги пролевме.

Замижи, замисли си како те прегрнувам....Го вртам мојот нов лист, ќе го пишуваме заедно.....Идат нашите денови, идат нашите денови....

 

[Nemiseverue]

Никогаш не сум сакал да имам непријатели. Секогаш сакав да ги сакам сите. Во секој случај ќе остане... Спомен

 

[[zEUs]]

Спомен.

Не памтим кога те запознав. Разговаравме на таа тема. Но и двајцата не го дознавме одговорот. Единствено нешто што знаеве е тоа што откако памтиме за себеси од тогаш се знаеме. Супер ни беше заедно. Не можам да ги заборавам деновите минати заедно. Ме боли срцево кога ќе помислам на тие денови, на спомените наши. Ме боли бидејќи те нема веќе овде. Некаде далеку си. Океанот не дели сега. Нема друг човек овде како тебе. Нема некој на кој можам да му верувам. Тебе ти верувам, тебе те сакав. Најдов повече добри личности кои ги сакам и им верувам ама никој не е како тебе. Ти беше нешто посебно. Ми фалеше од моментот кога замина. Но сеа сватив после долго време колку навистина ми фалиш. Сега кога нема човек на кого можем да му верувам да му се подпрем. Остануваат само спомените. Имаше и добри, имаше и лоши. Но сите нив заедно ги доживувамо.
Не сакам да живеам само од спомени. Ми требаш сеа во моментов овде. Сеа кога многу луѓе ме изневерија.
Но додека не се видиме ќе живееме само од спомените наши.

 

[PATO_007]

СПОМЕН​

Се будиш ги отвараш очите и го гледаш сонцето како во очи ти боди и те повикува да го започнеш денот.Ти остава добар впечаток за тој ден.Се внесуваш во денот потполно го исполнуваш до крај.Но сепак доаѓа времето на ноќта.Страв се влева во тебе.Каков ли ќе биде наредниот ден.Знаеш дека денот што следува нема да биде подобар од претходниот.Се чувствуваш заробен со црни темни мисли.Очигледно е дека тоа појавување на сонцето било последно за тебе.Животот сепак ти пружа уште една шанса да видиш уште еден бел ден а следниот повеќе не го гледаш.Се ќе биде за тебе облеано во темнина.Очите ќе ти се затворат засекогаш но сепак дали ќе го искористиш тој ден разумно.Денот што ти е даден како награда од Господ.Му се заблагодаруваш на Господ и конечно знаеш како треба да го живееш животот.Дали тоа е залудно кога знаеш дека само овој ден те дели од смрттта.Доаѓа денот а ти веќе си надвор не чекајки сонцето да ти даде знак дека е ден.Знаеш дека времето е скапоцено и тебе нема да те чека.Иако исполнет со тага ти максимално се внесуваш во денот.Се забавуваш со другарите.Му покажуваш на светот дека знаеш да одживееш еден убав сончев ден.Глетката е незаборавна.Се запрашуваш-Кога ли сум го правел ова?Кога сум се изнаиграл толку многу?Кога сум бил толку близок со пријателите?Кога сум се го почувствувал денот?Храброста те следи а твоите последни минути отчукуваат.Се запрашуваш зошто досега не си дозволив ваква среќа ваква радост зошто досега не му пружив толкава огромна љубов на денот.Си велиш нека грее сонцето ако треба и 24 часа во денот само луѓето да бидат среќни бидејки среќата е најскапоценото богатство за човекот.Си велиш неопходна е среќата во пресудни моменти.Тука не е се завршено токму тоа што го рече пред малку се исполнува.Господ ти го остава животот и сепак ти нема да заминеш од овој свет.Ги исполни сите очекувања и среќата ти пресуди во клучниот момент.Ваква светла точка во твојот живот мора да се запише па макар и се друго да се избрише.Овој ден вредеше за се останато.Од сега па натаму твојата душа ќе биде исполнета само со твојот среќен ден наречен ЕДИНСТВЕН СПОМЕН ЗА СЕБЕ.​

 

[Сатори]

Никогаш не сум сакал да имам непријатели. Секогаш сакав да ги сакам сите. Во секој случај ќе остане... Спомен

Совршено добро ја слушам музиката во неговата глава,
меланхолично бришам прашина од полиците,
како на малечко дете му ги галам кадриците,
разгледувам фотографии закачени од обратната страна,
барам призраци на свесност,
во фиоките полни со спомени никогаш навистина пуштени,
заминати, склопчени,
легло на змии во неговите вени.

Енормната сила на емоциите се прекршува додека излегува,
зборовите од суштествата во неговата уста
го сечат додека јазикот внатре влегува
и тивки шумови со потезите.

Мајка на посмртна постела,
секоја игра се купува за добро да се одигра,
танцот ја потикнува до срж монотонијата,
зошто ниту едно поклонување не е исто повеќе
а и публиката не се менува,
секое цвеќе свенува,
во неговата глава,
каде се спомените.

Ја разделувам косата со чешалот и мечтаам,
да можев да ги убијам кобрите,
но кожата ми е премека и мазна,
внатрешноста за емоции празна
и немам желба да бидам амозонка,
во полето полно спомени,
некаде под перницата во која сонува/м.

Тhe Death.

 

[[vladimir]]

Денес имам потреба да пишувам. Не знам што сакам да кажам, ама знам дека нешто сака да излезе од мене. Прво помислив дека ништото е она што останатите смртници покрај мене го нарекуваат душа. Мојата душа. Но, се сетив дека таквото нешто е премногу емо и дека тој концепт ми е подеднакво далечен колку и уметничкото лизгање во слободен стил. Па, го напуштив уште пред да го прифатам.


Го знаеш она чувство кога имаш толку многу мисли во исто време, што да можеа сите наеднаш да излетаат од тебе, ќе летаа во круг, ќе се судреа во некоја определена точка над тебе и од нив ќе се создадеа 10 тома печатен материјал кој така слатко ќе те лупнеше по глава?!

* * * *​

Зошто не можам да си го прифатм сопствениот совет? Обете приказни се како пресликани една врз друга, иако ликовите имаат поинакви имиња и нешто поразлични атрибути.... За помалку од четири секунди успеав да ја отплеткам туѓата мрежа, а кога дојдов до сопствената, времето престана да постои....
Ама, затоа заглавив во просторот! Заглавив на остров кој се наоѓа токму на она место каде што се спојуваат 2 океани, каде што морските струи безмилосно се судираат и водат вечна битка....
Чувствувам, рамнотежата се наруши....
Знам дека наскоро ќе останам само спомен.......

 

[Скопјанка]

СПОМЕН

Ах, спомени... рече и ги прекрсти дланките. Тоа е честата слика пред моиве очи на вујко ми. Често си спомнуваше за младоста минатата како гартербајтер по странство. Велеше, имало и добро и лоши страни. Газдите добро го третирале, редовно му плаќале. Имал собче кај тетка Илинка(така се викала газдарицата на собата кај што престојувал), не било нешто особено, ама добро било за преспивање.
Aх спомени... се сеќавам на неговата насмевка.
Се сеќава на секој детал од животот. На свадбата со вујна ми, на родендените на ќерките на се.
Го прашав дали се сликале, за спомен. Само потчукна со показалецот по слепоочницата. Тука ми е се-рече и се насмевна. Вујна ти чува слики, како за спомен за децата. Ама јас памтам се.
Ха, храбар човек е, витален, издржлив. Тоа е вујко ми.
Ми се насолзуваат очиве кога ќе си спомнам на него.
Ете, сега еден албум е кај мене и неговата бројаница. Тоа ми се спомените од него.
Но најдобар спомен носам тука (се потчукнувам со показалецот по слепоочницата), неговите зборови

 

[city]

Отиде, без да се сврти за да и погледнам ликот. Замина без да ги видам за последен пат насолзените очи. Кажа само еден збор и тоа беше се она што остана се она што ќе го имам во вечноста. Еден збор остана да биде СПОМЕН за едно време. Болка и тага но тие не можат да сведочат за она што било и поминало. Можат само да го зголемуваат јадот.
Зарем можеше ништо да не остане како СПОМЕН на убавите денови во кои и покрај тоа што имаше облаци начинеше дека грее јако сонце, денови исполнети со толку многу убавина што ако не се доживее не може да се опише.

И сега што остана после се? Само една солза капната на асвалтот, таа може да биде потсетник на разделбата, а убавите мигови засекогаш заминуваат со времето. Ветерот ги носи далеку, а јас и ти за момент исполнети и замислени, засекогаш разделени секој по својот пат ќе бара нови искушенија, предизвици и убавини кои ќе бидат доволно вредни нови сеќавања и спомени.

Во суштина се она што денес ќе ни се случи веќе утре е спомен вреден за паметење и сеќавање. И така секој ден се нижат и редат спомените. Добри и лоши, вредни или залудни за паметење.

 

[зунза]

Вртиш нова страна. А не си свесен колку е само иста ко претходната.

Се будиш секое утро исто. Главата ти е под перница и те гуши жештина. Зраци живот и реален свет ѕиркаат низ ролетните, а ти не можеш ни да ги подотвориш очите. Се прашуваш дали овај ден ќе биде добар. Бидејќи тоа е се што правиме нели, очајно се трудиме да бидеме константно среќни.
Погледнуваш наоколу да видиш како се сите расположени. Бидејќи твоето расположение се раководи према нивното.. твојот живот се координира према нивниот.
Размислуваш. Ама плитко, плитко. Во длабочини не знаеш да пливаш.

Се од вчера за тебе е спомен.

Твојот живот на овој свет за тебе е спомен. Твоите соништа кои си ги избегнал бидејќи си се плашел дека се премногу сонливи.. она за што си храбар, но сепак не си јунак. Она за што не си простил себеси, а сите ти простиле.
Она со кое си мислел дека е подобро да се оддалечиш и сам да го проживееш и да го задржиш за себе бидејќи се плашеш да му ја дадеш на светот реалната слика за себе.