Тука пишуваме на зададена тема

[*OSS*]

Лудница *Frantic

Lost focus
Digging into two green lanterns
Extracting the lovely darkness of two black ones
Lost focus
Digging into the low calcium of a broken bone
Extracting the lovely affection of a broken bone as well
Lost focus
Digging into a loner going mad
Extracting madness in a loner of his own kind
Lost focus
They have both lost their focus
They have both gone mad
Digging into lovely thoughts of a perfect relationship
Extracting the broken ones from a broken one
They have lost their mind
Getting up close and personal with an alien
Talking to the little man standing on their shoulder
Feeling each other through millions of miles
Sipping into each others hope
Driving each other frantic...
Lovely little frantic paranormal beings
They are even more frantic than the world they live in...

 

[Бушавка]

Мислев дека знам....излезе дека незнам, еве веќе колку години сум на овој свет, и дури сега сваќам дека незнам што значи зборот пријател. Дали се работи за некој кој навистина постои, или пак можеби е само поим кој мајките го користат кога ги праќаат своите деца во градинка, па им велат "Сине, играј си со другарчинњата". И така детето е во заблуда дека си игра со другарчињата, се додека не свати дека другарчињата него го изиграле. И потоа...нови другарчиња, и нови....еднакви на претходните. Би ги опишала како луѓе кои се врткаат наоколу и само прават понекогаш да се чувствуваш сакан и почитуван. Илузија. Би ги опишала како љубоморни суштества кои сакаат да покажат колку се супериорни, колку се најдобри на целиот свет "Јас ова, јас она...види што имам јас....". Пријателе, што и да имаш задржи го и изгуби се од мојот свет, бидејќи има толку многу работи кои би сакала да ги научам и да го потрошам времето на нив, наместо да слушам колку била добра колата во која си се возел/а. И така цело време приказната се врти околу пријателот, а јас сум слушач на приказни, зид за мавање четки, да да, тоа сум јас, секако, се што сакаш да бидам. Ах, не...не дека се нема пријатели, но тоа воопшто не се луѓе со кои секојдневно се моткам наоколу, туку луѓе кои ги гледам ретко, но знам, биле тука и....чекај да проверам, сеуште се тука. Но што со оние од маало, од школо, од факултет, од работа, од излегување...Па дајте ми една дефиниција, зошто веќе се изгубив во преводот на зборот пријател.

 

[Сатори]

Црно и црвено, пријателе.
Вино?
Прамени?
Емоции?

-Не можам да ти влијаам, не треба да си го дозволиш тоа, премногу сте контрадикторни вие двајца, јас само ќе те одалечам од него.
-Зошто мислиш дека не го знам тоа?
-Сакаш да се одалечиш од него?
-Не.Ама, тоа што ти можеш да ми го дадеш ...
-Што?
-Сецкањето на сите витални функции.
-Сакаш да кажеш, сите црни и црвени бои?
-Можеби.

-Не можам повеќе.Морам да бегам, сакам да бегам ...
-Знам.
-Не треба да ми речеш знам, треба да ми речеш да останам!
-Тогаш остани.
-Помогни ми.
-Не можам јас да ти помогнам да останеш.
-Ти не сакаш да останам?

-Како?
-Не знам.
-Ти ќе му кажеш?
-Јас.

Аххх, пријателе мој ... мислев дека сме само пријатели.

 

[Serpico]

- Зошто да ме носиш во коцкарница во 3 и пол сабајле? Гледаш дека сум во хавајка, со ќеса со паштета, леб и јогурт (од пола литро) во рака?

- Друже, уживај, нема гајле, ќе зеам пари

- Ај да ти ебам дружето, во ред.

После 15 минути:
- Девојче, дај две макијата.
Roll the dice.

После 2 саата:
- Е добро бе царе, нели гледаш дека покрај сите 36 црно-црвени бројки има и една зелена? И дека баш таа зелена е "0"?
- Друже, јебига, повеќе среќа нареден пат.
- Ако има нареден пат, пријателе мој...еден ден ќе искоцкаш се.

 

[Razorblade Kiss]

Пријателе мој...

Пријателе мој...

Ги мразев твоите замерки на тоа како сум облечена. Се сеќавам,кога се запознавме ми дофрли нешто околу тоа дека сум се облекла преофицијално,а јас само мрзливо се насмевнав. Не знам што ми беше тогаш,не ми беше денот,на главата носев тули а сезонски луѓето си одеа,секој на своја страна.А јас сепак морав да одам на некое глупо запознавање и да разговарам за бермудски триаголници и да глумам дека ми е мило што сум те запознала.Те почестив со моето молчење,лаконско говорење и чифт сарказам,а тебе тоа ти пречеше,те вадеше од патики. Изгледа уште тогаш си ја најдов омилената улога-дежурен масер на твоите нерви Бев мокра до коска од дождот а се грижев само за мојата коса,па,ја миев бре!!! И како завршивме-ти ми се смееше на мојата коса што наликуваше на напуштено кукавичко гнездо,а јас бев лута затоа што ми се смееше. Billy and Mandy.

Нешто кај тебе постојано и постојано ме тераше да се враќам,колку и да си велев дека твојот начин на наметнување,влијание,не ми годи. Имаше период во кој направи да ми годи.Сега,би те убила за тоа.
Навистина беше чудно-како остана покрај мене и покрај тоа што сум грубо речено фосил. И уште почудно беше како јас останав покрај тебе и покрај тоа што благо речено си монструм. Но,веројатно си ја прочитал мојата прва домашна работа за проценка,и ми стави единица. Е да,никогаш не ја учам лекцијата пред да го напишам домашното.

Пријателе мој,не се осмелував да копам во твојата внатрешност. Затоа секогаш невешто ја одбегнував темата на разговор во која сакаше да го дознаеш моето мислење,она истипкано просторче после неделен ручек кое божемски ќе ти даде некаква претстава како те гледам. А знаеш дека мразам да лажам,па затоа,секогаш го одбирам поблагиот начин-прикривањето. Молчењето. Пача и шлаг со боровинка на врвот. Така некако би те опишала сега,во ова благоневротично,душевно мирно и апокалиптично расположение кое едноставно ме тера зборовите да ги пренесувам со брзина на светлината на ова нешто пред мене со многу пиксели кое го замислувам како твоите ,спротивно од моето детализирање и апстракт китење кое толку го сакаше,а можеби и го сакаш сеуште само...не е важно повеќе.

Обожавав кога се смеевме за глупости,кога ми студеше минатата зима а ти пробуваше да ме стоплиш иако бев дупло повеќе облечена од тебе,кога им дававме улоги на сопствените сенки и ги диктиравме нивните животи. Кога размислував за што би можел да размислуваш додека седевме скаменети и се ѕверевме во црното небо барајќи ѕвезда,единствениот клише момент кој си го дозволи.Каде исчезна сето тоа,пријателе мој?

Мразам затоа што не можам да исфрлам никаков погрден збор за тебе,се чини,сите се слеани,како невешто акварелно дело. Многу емоции а сепак ниедна. Морски бранови,а сепак катаклизмична бура.

Не ме повредува тоа што ги смени сопствените дефиниции по кои и јас учев. Се изгубив кога сфатив дека си ме избришал.Заборавив,знаеш и самиот,добро ме знаеш барем ти. Реков дека е во ред. И навистина го мислев тоа.Но ти не го мислеше. За во следниот миг повторно да се вратиш онаму каде што заглави- клопчето со конци.

На што спаднавме пријателе мој? На меѓусебно напаѓање,да видиме кој прв ќе пушти крик ? Но имаме целосно право на тоа. Имаш . Имам. Знаеш што ќе одговорам на ова затоа не го пишувам следното. Рингот е чист. Има крв,но ќе ја избришат. Сакам да мислам дека е чист.

Не те мразам пријателе мој. Го мразам фактот што никогаш повеќе нема да те наречам пријател.

 

[Goddess of Chaos]

[FONT=&quot]Како ли да ти објаснам, пријателе мој.
Не ми ги познаваш веќе одамна желбите, ме памтиш само симболично, како светулката со налудничави мотивации меѓу ројот муви.
Делевме нечиста дрвена клупа и своите тетратки, запенето дрдоревме за андреналински предизвици. Се мрштевме пред идејата за глупаци кои живеат за својата непроветрена канцеларија со биро од пластифицирано дрво. Повремено се тепавме околу сестрата на мојот маалски другар и фактот дека како помал возеше розев точак.
Шприц шприц.
А како сега да му го објаснам мојот живот на твоето тркалезно банкарско меше.
Еј другар, се сеќаваш ли на оние ликови кои ти го менуваат животот со само едно појавување?
[/FONT][FONT=&quot]Можеби во главата имаш некое свежо сеќавање од нивното животворно дејство, можеби и си ја видел последната реклама што ја снимив.
Но тоа е скоро невозможно, затоа сега веднаш да ја истераш патетичната визија за мене со брилијатна насмевка, силиконски мажествени мустаќи и пакетче кондоми во раката. Дури и да не ти се верува, за разлика од останетите 50 вида на тоалетни хартии со стотина неверојатни опции вклучувајќи wireless internet кои редовно одат на истата програма, мојата понуда всушност вреди. И е далеку поисплатлива за потрошувачот отколку за мојата компанија. И не, не се апчиња за намалување на обемот напола во неверојатни 7 дена.
Но во убави и успешни денови како овој ми се смачува.
Еве ме, на клупава покрај пристаништето каде ме затекна, ги гледам насмеаните лица кои се топат во она што сум им го предизвикал, и размислувам, зошто немаше никој да го направи ова за мене кога и јас бев како нив. Заглавен.
Те чекаат сам да созрееш доволно, и те земаат да го мотивираш светот.
А кој ме мотивираше мене?
Или само затоа што ни е платено дебело за да им го правиме животот на луѓето подобар, треба да заборавам на фактот дека после нашата случајна средба, тие имаат можност со нови сили да излезат и да испробуваат нови вртелешки, додека јас треба татковски задоволно да се насмевнам, да го ставам шармантниот шешир на глава и да исчезнам без збор и да исчезнам еднакво мистериозно колку што пристигнав.
Но пријателе мој, сепак нема да ти раскажувам за тоа.
Доволно е да се каже дека тоа беше мојата голема можност.
Одбрав да се жртвувам, за да создадам други како себе.[/FONT]

 

[Natural-girl]

Лудница

Ги среќаваш секој ден или и самиот си таков.
Човек кој не го препознава својот одраз во огледало или истиот го презира. Човек со срце камен кој само ги истура поредените фрустрации од ракавот. Груб, гневен, насилен, мизантроп. Човек кој живее на погрешно место, во изопачената исфантазирана слика во својот ум. Или човек кој живее во погрешно време, заглавен во минатото додека сегашноста го одминува. Поделена личност со куп маски и ниедно право лице. Мазохист кој секогаш е жртва. Депресивец со нихилистички сфаќања, без волја и живост во себе. Волк-осаменик кој нема потреба од луѓето и луѓето немаат потреба од него. Животно кое се води само по своите нагонски и хедонистички желби. Садист кој ужива во туѓата болка. Човек кој ја гради својата среќа врз туѓата несреќа.
Милион се случаите, овие се само `секојдневните`.

Светот е забеган, светот е лудница, па зар не е и самиот живот како таков лудост, а со тоа - суров, полн со искушенија и замки?
И кој се декларира како нормален кога не можеме ниту да го дефинираме поимот?

Можеби најголемата тешкотија на нашево живеење е задржувањето на присебноста, здравиот разум, чистиот морал, сопственото расудување и своето јас.

ПС. Се извинувам за доцнењето со темава, ама не бев во Скопје, а и напишаното ми остана таму, па морав одново да го пишувам овде.

 

[Сатори]

Другар, ќе оставиме за следниот пат предлогот, следната тема сепак ќе биде: Пријателе мој...

Имам чуден обичај да потскокнувам кога се враќам дома сама.Ги гледам ѕвездите и им се восхитувам на блесокот, ги допирам ливчињата на дрвјата и им ја сакам зелената, танцувам со воздухот затоа што ми дозволува да го дишам.
Како мало девојченце си играм со врвките од патиките и се смешкам затоа што останатите мислат дека имам само 14.
Колку беше убав светот тогаш, пријателе.
Никогаш не сум ја сакала сигурноста на животот во мојот распоред кој што и вака е преполн со комплетно непотребни кафиња и социјализирања, но убаво е да биде така испишан, исчкртан и полн со малечки стрелки што ми покажуваат каде треба да се појавам и во колку, дури и кој ќе ме чека таму.
Кога заминувам од вообичаените места, заминувам комплетно гола без ниту една магија на себе како трофеј, само природата на прекрасните зелени ливчиња останува во длабочината на бунарот кој што сепак има крај.
Сакај ме пријателе.
Препознавам фигури во околината на белите самовили додека си одам дома, се покорувам на емоцијата кога некој ми ја бара нежноста на кожата.Никогаш не сум била толку сурова, никогаш не сум си дозволила, да скршам а да не бидам скршена.
Ти ги подарувам сите вазни, пријателе.
Порцелански се.
Знам дека знаеш.
Прости ми пријателе, што сепак сум човек.

 

[POWER-MKD]

До пријателката...


Добро бре, мајка му стара...ти мене ми се нарекуваш пријателка??! Кога и да те побарам, кога и да ми требаш, тебе те нема, не се јавуваш, избегнуваш средба со мене. Кога ќе престане ова мое лудило и агонија, па да ја имам таа чест да се видам со тебе, ако си ми навистина пријателка? Излези од дувлото свое, соблечи ја наметката од дебела суета и себичност и дојди...дојди со мене, да те водам на местото каде месечината целосно го осветлува паркот, длабоко во ноќта.
Можеби имам нешто да ти кажам, можеби ми е тешко кога не сум со тебе...Дојди да го слушнеш длабокиот глас од моето срце.Моето срце кое од кога те сретна знаеше дека е за тебе создадено и подготвено целосно да ти се препушти...
Дали и ти ќе ми го позајмиш твоето?...барем за цел живот.Бидејќи знај, јас живеам за да остарам со тебе.

 

[doti4nata]

Лудница


Каде да се сместат сите души изгубени некаде помеѓу романтиката и патетиката, заталкани длабоко во чувствата и далеку од мислите. Кога мислиш дека имаш крилја, а пред тебе стои сирена и загаденоста во воздухот се заменува со мирисот кој опива, а пеколното сонце е само одблесок од црни дијамати. Што е со оние кои живеат за една личност, а игнорираат стотици, пишуваат стихови со погледи и вкусот од алкохол помешан со врел здив го сакаат како најсладок мед. Розево небо и златни чекори, шеќерни облаци со сочни бакнежи. Не, немаат тие проблем со очите, нити пак мислите им се поматени. Виновно е срцето, ги прави будали. Од сите пори извираат емоции, од очите нежност, а взаемните допири палат искри, оставаат лузни, бесценети спомени. Кога ќе полудат од страст и незаборавни мигови, се кријат од сите и кога со страв го чуваат секое делче од заедничкото постоење заклучено во нивниот желудник, обвиткано со морници и пеперутки... Каде да се однесат тие победени човечиња, робови на сопствениот копнеж?

Во лудница?

Хмм лудница... А има ли лудница за лудо вљубени?


(опростете за каснењето)

 

[Crazy in Love]

Пријателе мој...

Посветено на еден одамна изгубен пријател од детството...

Е пријателе мој, се сеќаваш ли кога бевме толку млади, толку наивни, кога бевме мали деца кои обожаваа да играат, да паѓаат, да се гребат, кои во се' гледаа убавина?

Е пријателе мој, се сеќаваш дека секое лето поминувавме речиси 2 месеци заедно и дека иако во останатиот дел од годината немавме контакт, сепак тие два месеци бевме блиски, секој ден од утро до вечер бевме заедно, уживавме во безгрижноста?

Се сеќаваш ли пријателе на тоа колку ни беше убаво? Колку ни беше лесно, кога единствени обврски ни беа да ги прочитаме лектирите за летниот распуст и да играме?

Колку бевме блиски, колку игравме, го дишевме воздухот со полни гради. Се сеќаваш на фудбалот во ливадата или качувањата по дрва и на тортите од кал? На играњето кошарка, на правењето лакови и стрели кои никогаш не научив да ги употребувам? На прошетките, на игрите “Џандар збира“?

Ги помниш ли бескрајните брканици, играње жмурка и бегање низ шумата? Се сеќаваш ли дека секое утро доаѓаше кај мене да ме пробудиш за да си играме?

Помина долго време пријателе...
Долго време... Цели 9, а можеби и 10 години. Живееме во ист град, а не се знаеме, не се гледаме, се немаме видено 10 години.Ти кој знае каде си, што правиш, како си.
Се сеќавам дека пред 4 години мислам дека те видов на истото место каде што 9 години ги поминувавме летните одмори, кога дојде да играш со другарите пинг -понг во тоа одморалиштето во Маврово. Беше зима.Но, не знам. Можеби не беше тоа ти. Кој знае.
Јас не ни се сеќавам како изгледаш. Но, затоа се сеќавам на сите моменти и на нашите другарувања. Се сеќавам колку безгрижно ги поминувавме летните распусти.

А ти...дали ти пријателе мој се сеќаваш на мене? Дали ти некогаш пријателе си спомнуваш за мене? Дали ти ме паметиш мене?

Не знам каде си, не знам со кого си...ама те паметам, секогаш ќе те паметам, ти беше на некој начин дел од мојот живот. Веројатно ти беше и прв мој другар. Првото искрено, детско другарство.

Немам отидено во викендичката кој знае од кога.Ти веројатно често одиш во твојата. Се надевам дека наскоро барем на кратко ќе отидам.

*брише солзи*
*воздивнува*

Ееее пријателе мој, што има сега таму?
Веројатно ништо.Кога би отишла,се ќе ми изгледа толку далечно.Тие дамнешни спомени...

Некои други деца сега ги поминуваат како нас летните распусти.Играат,трчаат,се гребат...Не се свесни дека животот ќе ги однесе на различни патишта.Како што не бевме и ние свесни.Нашата детска наивност ни доволуваше да се залажуваме дека секое лето заедно ќе си играме и ќе бидеме другари.

Пријателе мој,се надевам дека си среќен,се надевам дека некогаш повторно ќе ни се вкрстат патиштата...

 

[malomaja]

Повторно ти пишувам пријателе...немој да се лутиш на мојата непостојаност...ветерот ме прави таква...пак тој си поигра со мојот живот...
И повторно ја направив истата грешка пријателе..повторно се заљубив...ах колку ми недостигаш пријателе...нема со кого да го пиам утринското кафе...нема со кого да пушам цигара...нема кого да ме дружи во долгите и глуви ноки....еве пристигнува зима...се секаваш ли пријателе...во зима се запознавме...ех ке речиш тоа беа времиња....времиња во кои лудувавме...кога не ни беше за ништо гајле...кога по цели ноки игравме...пиевме....пеевме....каде заминаја тие времиња пријателе...зарем од кога се разделивме толку многу работи се смениле во стариот град...и еве пријателе јас пак ти пишувам...ми недостига мирисот на нашата улица...на топлата твоја прегратка...на колачината на мајкати.....о мој пријателе се би дала да си покрај мене.....тука сум само еден странец...ми недостигаш пријателе....

 

[кики]

Пријателе мој...
Барем да знаев дека навистина си ми пријател. После толку зборови и навреди и ти се уште ми се јавуваш да прашаш како сум. Добра сум, пријателе. Не ти кажувам што правам и со кој сум. Знам дека ми милиш најдобро, го увидов тоа а и сите околу тој ден.

Се срамам од таа вечер пријателе. Се срамам што така постапив кон тебе. Срам ми е зошто преимпулсивно изреагирав кон тебе. Знам дека не си бил тој што го почнал муабетот. Знам дека претеравме и јас и ти. По толку поминато заедно пријателе успеавме да си се наречеме со такви погрдни зборови. Навистина се срамам од себе, верувам истото го чувствуваш и ти..

По извесно време се видовме повторно. Неминовно беше пријателе. Мислев ќе ме поминеш, мислев ќе се направиш дека не ме познаваш..Но не. Ти повторно беше тука до мене пријателе. Не знаеш колку ми недостигаше и ми фалеше ти, мојата сигурност кога си ти до мене.

Прости ми пријателе, навистина не мислев така. Навистина си ми потребен..за совет, за муабет, за да се насмеееме, за да плачеме заедно. Среќна сум за втората шанса што ни се пружи. Нема да ја прокоцкам. Најдругарски и најискрено те сакам.

 

[Fabullous_178]

Пријатели?
Нема такво нешто.
Не го познавам,не сакам да постои.
Премногу ми ја нарушува космичката перцепција за светот.
Ми ги трга розовите очила,така фино наместени на носот.
Можда со нив изгледам како секретар пред пријателите.
А кои се тие?
Какви креатури?
Дали постојат само така,како здив?
Еден обичен момент се тука,го разубавуваат можда,и си одат?
Живеат за некој да слушне за нив.
Можеби тоа ја исполнува нивната суета.
Невредни за Его,повеќе се вклопуваат во целокупната околина.
И немирно постојат на некоја ниска фреквенција.
Секојдневни,за жал.
Едноставни.
Неструктуирани.
Помалку од ливче хартија,кое летка тука низ ветерот и има вредна приказна за раскажување.
Како би се дефинирало пријател?
Дали некој што би бил наоколу?
Што чека на клупата во паркот со цигар во рака?
Рамнодушен?
Среќен?
Празен?
Омразен?
Сеуште не ми е јасно,а еве пораснав веќе.
Оние ситни работи,за кои ти велат дека ќе ги дознаеш коа ќе бидеш возрасен-каде е сето тоа?
Глупо е да се каже дека е обвиткано во мистерија.
Не е.
Само стои зад пердето.
И се смешка иронично.
Наоѓа и дава оправдувања.
Непотребно.
Можда има и цела оправдувачка канцеларија?
Во неа би работеле оправдувачки административци и бирократи.
Закопани во шитлоуд книги,потејќи за непотребна поента.
За да создадат магла врз тенките линии на малите пријателчиња.
Хам...интересно би било така,барем нешто ново.
Подалеку од монотоноста на сувиот град и астралните ликови во него.
Во тоа време,пријателите стоеја наоколу.
Примаа и испуштаа информации низ масата од луѓе.
Целосно работно време.
Потрошено многу енергија за ништо.
За на крај да деградираат во некој степен евентуално.
Повраќаница.
Изгубено време,пријателче.
Толку мака за ништо,за едно конче со неисполнета тенденција да биде џемпер.
Не знам што е пријателство.
Немам пријатели.
НЕ сакам да имам.
Ни пак да бидам пријател на некој.
Премногу е едноставно тоа,да не кажам површно-ха,кажав.
Можеби сум таков,па го мразам тоа.
Не би сакал,во секој случај.
Другарство.
Тоа единствено постои.
И на моја среќа,го имам во сите облици.
И го ценам секој момент од него.
Убаво е така,би рекол.
Ха,внесов цел код на енергија.
И замислив дека се движи.
Убав ден за имагинарни другарчиња,од големиот португалски дворец.
Добредојдовте сите.
И догледање на сите.

 

[Дивајн]

Здраво пријателе мој, како си?
Зошто ме гледаш така, испитувачки и збунето? Не се сеќаваш на мене или се прашуваш зошто сеуште те нарекувам мој пријател?
На мене се сеќаваш сигурно, што значи останува второто или.
Па, пријателе мој, што да ти одговорам на тоа, кога и јас сама точно не знам. Зошто те гледам уште како пријател? Одговорот ми е тука некаде, па чекај да пробам да го поврзам и дефинирам.

Пријател ми беше зошто не комунициравме постојано. Не бевме многу блиски, не седнувавме секој ден на кафе, но и покрај тоа ти ме почитуваше и сакаше, а и јас исто и често и со малку зборови се разбиравме.
Кога дојде моментот да сме на еден чекор до вратата од вистинското и поголемото другарство, ти не` врати назад. Назад во оние ретки моменти кога не се сфаќавме, кога се сомневавме во нас, кога немавме ниту мала идеја што ни се врти во мислите. Ми дозволи да ги поминам тие препреки, да те засакам, да ти го отворам моето срце, за да ме вратиш пак на почеток.
Не сум ти уште јасна? Се прашуваш зошто и покрај тоа, јас сеуште те сметам за пријател? Дозволи ми да завршам...

Јас во тебе гледам потенцијал и верувам дека можеш да ги поправиш работите, пред крајно да ги уништиш. Нема да ти сметам и да ти нудам моја помош, совет или поддршка, бидејќи еднаш го сторив тоа, а ти ме одби. Доколку сам го побараш тоа од мене, верувај дека јас нема да те одбијам. Сигурна сум во себе, но и да не би била, знам дека барем два пати би размислила, така како што ти не си направил никогаш.
Ти за себе мислиш дека кога си добар - си добар, но кога си лош - си уште подобар. Токму тоа чекам да го сфатиш, да сфатиш колку грешиш и да ги вратиш работите, да бидат такви какви што беа. Очекувам да го направиш тоа и истото да е за последен пат т.е. да се потрудиш така да остане.
Поради овие мои причини или надежи кои сеуште ги имам, јас сум ти пријателка, а и тебе така те нарекувам. Секогаш избирам да се надевам на подоброто, па се надевам и сега дека нема да ми приредиш разочарување и пред се барем ќе размислиш за ова што ти го забележувам.
Пријатели ќе имаш уште многу, но доколку така непромислено реагираш со сите, еден ден ќе останеш сам. Не ќе можеш да развиеш другарство со никого, бидејќи пред време ќе ги изгубиш сите.
Имам мана пријателе мој, кога сакам некому да му кажам нешто што треба да го допре, да го правам тоа подиректно и посурово. Верувам дека само така може да се привлече нечие внимание, кога се работи за нешто посериозно. Се надевам дека ќе успеам во тоа и со тебе. Искрено се надевам.
Ако има шанси да се уништи нешто - ќе се уништи. Тоа е најлесно. Но ајде ние да го избереме попредизвикливиот и потешкиот начин.
Ајде ако има дури и најмала шанса да истото да се поправи - да го поправиме.