Тука пишуваме на зададена тема

[dejan_k]

Друже (пријателу мој) познато ти е местово? Погледни се е исто како некогаш. Знам дека не сакаш да зборуваме за тоа , но за тоа зборуваме само кога сме сами. Што зарем не е така?
Твоето слепило ги уништи сите граници. Тоа што го стори не е мала работа. И те молам не ми кажувај дека за тоа никој не знае освен мене , затоа што знаеш дека некој одозгора гледа се. А не е мал грев. Некој заради истиот носел цел живот знак , а ти се протнуваш низ животов скришно.
Знам дека ти е непријатно да зборуваме за ова. Но тоа се случи , и од тој ден се е различно. Знаеш зошто? Затоа што јас ти помогнав. Затоа што бев твој пријател тогаш кога не требаше. И што добив за возврат? Само сенка која ме следи. Секој момент мислам дека ќе ја извади раката од под земја и ќе ме фати за нога. Секоја вечер го сонувам нејзиното голо тело. Такво посивено целото.
Ти не си мој пријател штом побара такво нешто од мене. Можеше сам да завршиш се и никога да не ми кажеш што се случило. Можеше да ме прашаш дали сакам да ти помогнам. Знаеш дека и јас бев вљубен во Марија. Можеби повеќе од тебе , ако ти ја имаше најчесто за себе.
На крај ти продолжи со својот живот! Сите зборуваат за твојата љубов со Марија , а јас? Што бев јас во нејзиниот живот? Пријател на нејзиниот дечко кој ја земаше тајно кога вие двајца ќе се искаравте? Јас и бев само твој пријател! Додека ја ебев ме нарекуваше со твоето име.
И сега неа ја нема , а јас сум тука. Се обидувам да се радувам на животот? Не без неа друже (пријателу мој)! Јас не сум ти!

 

[Anck-Su-Namun]

Пријателе мој, пријателке моја...ми текна на невозможната мисија во која ме прати, ти текнува? Уште кога го зазборев знаел што намера имам со тој разговор. Знаел за мојата намера, ама не знае дека ти стоеше позади сето тоа . Ама нема врска барем се изнасмеавме. (извини шо те потсеќам на ова)
Исто ми текна кога уште бевме средно, кои глупости паѓале хаха. Ах, времиња беа тоа. Знаеш колку ми се враќа назад понекогаш, и да останам таму засекогаш. Најубаво ни беше тогаш, бар така јас мислам. А поготово во втора, омилена година ми е тоа, знаеш. А пак во прва, по три саати во Sky, Blitz или што и да беше. Интересно беше. Кога црвенеевме кога ќе не погледнат тие што ни се допаѓаа. Деца бе
Леле сега сфаќам колку сме пораснале од тогаш, колку сме созреале.
Сепак многу ми недостигаат тие денови понекогаш. Носталгија ме фаќа.
“Ај сврти се, види шо прае“...деца . Сега да се вратам назад со овој памет, масакар ќе направам, а не тогаш, “не, срам ми е...“ . Ама мали сме биле, простено ни е .
И така ти велам другар, добри времиња беа тоа. Сега не е толку интересно. Го нема тоа ние што сме го правеле. Сега само киксови фрчат
Си седам дома понекогаш и се потсеќам на некои моменти, како кога бевме на одмор. Кога бевме на плажа, ти реков “замисли сега да дојдат тој и тој овде“ и кога се свртевме назад, тие двајца стоеја на мостот, двајцата бели ко сирење
А ти текнува кога седевме на нашето место, под дрвата, тој (не знам како се викаше) кој ти упати еден “заводнички“ поглед.
Секој ден после школо, таму бевме. Бар столчиња да си земавме, и така цело време таму седевме
Колку сме значи сега сменети. На подобро
Не дека тогаш не беше добро, ама сега сме возрасни.
Има некои случки што никогаш нема да ми излезат од глава, и мило ми е што заедно ги проживеавме пријателе мој...и да знаеш, овде сум ако ти притребам...

 

[Nemiseverue]

Wow. Веројатно најуспешната тема до сега. За рекорден број денови испровоцира рекорден број текстови од сите нас. Преку 30 членови пишуваа на темава. Навистина има што да им се каже на пријателите очигледно. Сега одиме понатаму. Една моја почитувана форумџика ми ја побара темава од буква до буква, потоа една друга исто таква побара да ажурирам конечно, па еве... конечно нова тема.

Другата во мене


S'il vous plait

 

[Сатори]

Другата во мене

Дали некогаш сте сакале некој повеќе од себе, повеќе од се што можете да замислите?Дали некогаш сте сакале само за да му дадете на некој насмевка затоа што ве гледа како да ви е се на светот?Дали некогаш сте сакале повеќе од болката која што ве тера да пишувате?ДАЛИ НЕКОГАШ СТЕ САКАЛЕ ПОВЕЌЕ ОД ЖИВОТОТ САМ ПО СЕБЕ?
Другата во мене сака така, ќе лажам ако кажам дека и јас не сакам така, зошто само таа љубов е чиста во мене, иако се друго е калишта и потрага по смисла која што не постои.Само тоа останува на крајот од денот кога ќе легнам да спијам и да заминам од сите агли на креветот.
Сите постигнувања се тука за да се насмевне тоа малечко детенце кое ме потсетува на сестрата која што ја изгубив пред да ја добијам.Сите крилја на мене се за него и за неа.
Се сеќавам кога милото мое се изгуби, општа паника, прв пат страв од нешто во моето срце, кое што според сите општи правила и кажувања не постои, милото мое кое го гледам од мојата четврта година не беше тука.Сите клетки ти умираат како да се потопени во киселина, скоро, да беше исто кога дознав дека сум ја изгубила неа.
НЕА.Замената никогаш нема да го пополни местото покрај мене за да биде сликата пред огледалото целосна.
Кога го најдов, го земав во раце детенцето мое за кое ми е жал што се разочарува секогаш кога дада ќе се реши да направи уште еден екцес и да им покаже на сите е повеќе од ѕвезда, дека може да свети и кога се руши.Како може да ми се случува мене ова додека тоа дете седи на крајот од мојот кревет и се смешка и го следи животниот пат на таа што му ги гради ставовите во животот.
Другата во мене, која што го сака и му ја уништува добрината секој ден!КУЧКА!
Секогаш кога плаче, тоа го прави во раце кај дада, кога дада имаше потреба од уште еден дим затоа што почнуваат да и се потат рацете, он и ја бришеше потта и ја чуваше за да и каже дека дада е сепак силна за да продолжи да свети, дека не и требаат сите тие димови за среќен живот.
Зошто, зошто, зошто милото мое ми верува толку, а?
Зошто кога одам се враќам само да го гушнам и да му кажам дека е правилно да се повредува, да се гази и унишува, ајде даде, излези надвор и докажи им дека си подобар од сите нив и направи ја дада горда.
Не ми се верува што гледам ... јас во мини верзија а се што сакав е да биде среќен, но го направивме изборот дадо, другата во тебе е таа што не може да спие без алкохол.
Ние сме победници, ќе ја закопаме другата, ќе видиш.

Се гори се додека не стане пепел ...

 

[Anck-Su-Namun]

Другата во мене​

Таа е онаа вистинската.
Таа е итра, опуштена, дружељубива. Не се срами, не се замара со беззначајни глупости.
Таа е јака.
Таа знае што сака и што треба да стори. Таа не греши. Таа е добрата.
Таа секогаш знае кога е вистинскиот момент да исплива на површина.
Но, јас ја допирам, не и’ дозволувам.
Таа е онаа која всушност, јас треба да бидам, само не знам зошто ја кријам позади мене. Нешто ме кочи, и не и’ го отвора патот на Неа.
Што е тоа? Не знам и не можам да си го објаснам.
Не можам на Неа да и’ го објаснам.
Сеуште не можам да се сфатам самата себе си. Некогаш толку се нервирам самата со себе, затоа што не можам Неа да ја извадам надвор од мене, надвор од мојата сенка, а толку многу сакам...
Понекогаш знае да ме измами и да испливана површина, но никогаш кога јас сакам.
А кога ќе се соединиме во едно, тогаш сме најдобри. Блескаме. Но, тие моменти се ретки.
Има среќа тој што присуствувал во такви мометни, бидејќи само тој ја запознал вистинската јас.
Сите други гледаат некоја копија од Неа, од Другата во мене.

 

[Avoid The Void]

Каде си кога ми требаш? Зошто се криеш и молчиш..?
Потребна си ми да ми дадеш храброст и смелост да го направам тоа што треба одамна да го имам направено. Ти си таа која ги кажува сите оние мисли кои ги чувам скриени во мене, која знае дека ја прави вистинската работа и никогаш не дозволува било што да ја премисли.
Зошто дозволи да ме замолчат во ваков момент?
Зошто те немаше токму тогаш кога бев подготвена да се борам, но ми требаше само некој на моја страна?
Но, и тебе те уништија, те убија. Сега стојам нема, гледајќи како се што требаше да биде мое го ужива друг.
Врати се, повторно разбуди се.. Те молам...

 

[Magde.]

Понекогаш имам желба да ја откријам на светот.
но светот не би разбрал.
Понкогаш имам желба да се развикам на цел глас дека ми е доста да бидам онаква каква што сите сакаат да бидам.
Но никој не би ме чул.
Понекогаш имам желба да плачам во перница прекриена со розева прекривка,да липтам додека не заспијам.
Но тие солзи никој нема да ги види.
Понекогаш сакам да исчезнам онаму каде што никој нема да ме најде,да бидам она што сум,да знам дека сум слободна,да ја знам вистината само за себе,да бидам среќна...
но не би сватиле колку мене тоа ми значи.
Поенкогаш ми е убаво со онаа другата во мене,онаа која цел свет ја знае и препознава..
Онаа која го кажува тоа што го мисли,а всушност се плаши да не’ не биде разбрана.
Онаа која си следи своите соништа и се спортиставува на сите,а се плаши дека соништата ќе се претворат во кошмар а спротиставувањето ќе биде залудно.
Онаа која е храбра,а која всушност се плаши дека ќе биде повредена.
Онаа која сака,но всушност нокогаш нема да се предаде целосно...никому
Онаа којсе бори за она што го сака и ужива во тоа.
Онаа која пишува вакви текстови без трошка срам.
Онаа која размислува за се и не ретко го кажува тоа на глас.
Понекогаш онаа другата во мене знае страшно да ме збуни и не ретко знам да потклекнам ред предизвикот да ја покажам,но знам дека не смеам и не можам..

 

[**MEMORY**]

Другата е храбра, не може да ја скрши ништо, на болката и` пристапува смело и секоја грешка и` е само едно искуство повеќе, таа е онаа што кога ветува нешто, го исполнува.
Но не може комплетно да се отвори на светот околу неа. Се плаши дека нема да ја разберат како што треба, односно како што таа сака.
Честопати посакува да ја снема од оваа средина, да биде некаде далеку, да запознае нови луѓе, да почне да води нов живот, и никогаш да не се прашува со какви очи ја гледаат тие околу неа. Секој ден да го живее како да е последен. Да биде авантурист, да проба многу работи за кои никогаш не би се осудила.
Но не, се` си останува како што е...
Останува онаа старата, мирната, скромната, што е најсреќна кога ќе го види својот татко насмеан, што се смешка кога го гледа нејзиниот брат како си игра со мачето, што е најисполнета кога нејзиниот љубен ја опсипува со бакнежи по целото нејзино тело, што секоја ноќ помислува на својата мајка, и си замислува како стои над неа, ја бакнува во челото и и` посакува добра ноќ.

Онаа другата... Другата можеби ќе се случи во некој нареден живот.

 

[Magde.]

Другар, ќе оставиме за следниот пат предлогот, следната тема сепак ќе биде: Пријателе мој...

ги прочитав поголемиот дел од постовите на темава и добив желба да напишам.не ме карајте дека каснам

како да живеам без вас?
како да ми помине ден без да ве видам,чујам,без да помислам на вас?
како да ве погледнам во очи и да ве лажам?
како да не мислам на вас?
да не ви кажувам дека ве сакам секој ден.
знам дека тоа го знаете,знам дека љубовта која ја искажував порано беше поголема,почесто ве гушкав и бацував и почесто бев со вас.
сплет на околкности не раздалечуваат но во моето срце секогаш ќе бидете она што секогаш сте биле.
пред вас не морам да глумам и поради тоа сум среќна.
не мора да преќутувам,да молчам..да глумам среќна,да не покажам слабост,да не потклекнам..
се разбираме со поглед,со насмевка...зборови не ни требаат...
се сеќавате ли кога прв пат ви кажав тајна?
кога прв пат ве почувствував навистина блиски?
кога прв пат ви кажав дека ве сакам?
јас се сеќавам,на секој момент,на секој убав миг.
има и лоши но никој не ги памети...
ми го додавате она што ми треба,ми го земате она што ми е одвишок...
секогаш тука една за друга,секогаш поврзани,заедно...
тука за да ми ја прикажете реалноста..каква и да е...да ме сослушате.
ве сакам
не сте ми пријателки
вие сте ми сестри...животот без вас не би ми значел ништо.
знаете дека за вас би направила се.
дека никој не смее да ве повреди(or else)
ве сакам и ценам зашто ме прифаќате онаква каква што сум,со сите маани и доблести.
за вас можеби би се сменила,но знам дека не би го побарале тоа од мене.
ве сакам никогаш не заборавајте,вие сте трите најсветли ѕвезди на моето небо,во мојот свет.

When the sun shines, we’ll shine together
Told you I'll be here forever
Said I'll always be your friend
Took an oath I'ma stick it out till the end
Now it's raining more than ever
But we'll still have each other
You can stand under my umbrella

 

[Goddess of Chaos]

Пиратскиот брод мазно се лизга низ облаците.
Одамна времето не било така расположено за пловење.
Русокос младич весело пее додека ја чисти палубата, напати широко покажувајќи ги скршените заби.
Гледајќи го, групата Уловени се тресе пред драматичниот чин.
Целиот екипаж изгледа невино и скоро детски, туркајќи ја својата вистинска намера кон дното на површинските мисли.
Но наскоро Уловените, еден по еден, се натерани да се наредат на штицата од која со само еден чекор вртоглаво брзо се препуштаат на воздушно патување кое води кон површината на Земјата.
Стоејќи лежерно потпрен на работ и мафтајќи им на главите што полека се губат од видикот тонејќи во белата маса под нив, капетанот енергично им раскажува на своите пирати како идиотите кои шетаат таму долу веруваат дека овие богати човечки гадинки на кои моќта им станала постела на душата, поради што тие без никаква трошка каење ги ограбуваат, заробуваат и фрлаат од небото, биле суштества наречени ангели; некакви свети сезнајковци кои пренесуваат мудри пораки од Креаторот на космосот и распрснуваат добрина и благосостојба. Неговите парталковци си ги валкаат брадите во нечистиот под од смеење.
Хмм. Затупено го вртам двогледот кон другата страна од небото каде што моментално брчи летот 233 и си ги читам мислите кои се огледуваат на авионските стакла:
Зарем не беше тоа начинот на кој и јас дојдов овде?

 

[[vladimir]]

Помор....пустелија....јас само јас, одам и неверувам, неможам...зошто токму јас?...Со што заслужив токму јас да преживеам...? А за кого да живеам...? Со кого? Одам само право, а под мене сите знајни и незнајни...тешко многу тешко сите излегле да куртулисаат, но зошто сите се мртви..како?
Ове е кошмар си реков, ќе се разбудам...
Дојдов пред малата црква во градот само таа стоеше се друго беше срушено...сол..оох боже несекаде е крв веќе ни крици не се слушаат што да правам, господе кај да одам зошто недојдат да ни помогнат...? Доцна е сите преминаа...само јас се мачам во оваа агонија во жалните лица во кои веке нема живот...
Но зарем сите се мртви?
Мора барем некој да имал среќа или да биде казнет да преживее и да го гледа хаосот....што се случува од каде оваа вода?Од каде тој голем бран...како иде така ги собира загинатите кои како плевина се насекаде...си реков не се поместувам нека ме собере и мене ова од господ ми е последна шанса подобро мртов отколку во оваа стихија жив...како доаѓаше се поблиску ми се вртеа слики во глава...знаев дека немам храброст...во последен момент се искачив на рушевините...водата помина ги однесе мртвите ја расчисти крвта за миг се беше поинаку...незнаев дали сум буден или халуцинирам се беше онака како што би требало да биде...бев пресреќен, трчав кон дома сакав да ја гушнам мајками да ја видам неа...и кога влегов бев пресреќен знаев дека е само сон...но сепак не ми бесе јасно зошто мајками така бледо гледаше, кога се обидов да ја допрам да и кажам дека сум дома раката само помина не сетив ништо, а таа стана и си замина...тогаш сфатив дека не е сон дека тоа е само другиот во мене што живее и после животот и после смрта.

 

[Crazy in Love]

Другата во мене

Еј, ти човеку. Да, ти таму, што седиш во аголот... Ме гледаш. Ме набљудуваш. Зборуваш со мене. Ја гледаш надворешноста, површно ме анализираш. Ми се насмевнуваш, јас ја возвраќам насмевката. Поминуваат неколку часови, си одиш дома и мислиш дека ме знаеш. Знаеш што да кажеш, знаеш што да мислиш за мене. Но, дали ме знаеш?
Зарем само површно ме гледаш, дали го знаеш само едниот дел од мене? Тешко е мене да ме засакаш, знам. Тешко е мене да ме прифатиш таква каква што сум. Свесна сум за тоа каков впечаток оставам, свесна сум за мојата срамежливост, за мојата затвореност, студенило и на моменти мојата арогантност, која е ништо друго освен одговор на мојата збунетост. И знам дека кога ќе осетам блискост бегам, но што можам? Тоа е мојата надворешност. Тоа е делот кој сите го знаат. Но, дали си пробал да ја запознаеш другата во мене? Дали ти си пробал да се заинтересираш за другата јас, за онаа која стои позади надворешноста? Дали би пробал да допреш до другата во мене, која којзнае во кој дел од мојата внатрешност е заспана?
Не ти гарантирам дека ќе ја засакаш. Не ти гарантирам дека ќе испадне така како што очекуваш. Не ти гарантирам дека ќе бидеш задоволен. Но другата во мене е дел од целосната слика за мене, дел од она што ме комплетира. Ако не ја запознаеш неа, не си ме запознал мене целосно. Иако јас сум полна со противречности. Благодарејќи на онаа заспаната.
Ќе треба да се трудиш, навистина ќе треба да се потрудиш и да бидеш трпелив. Јас во моиве 19 години, се уште не сум ја разбудила сосема, така што не очекувај преку ноќ чудо. Ама ако не пробаш, никогаш нема да дознаеш каква сум јас во суштина. Никогаш нема да знаеш кои се моите најголеми стравови, најголеми радости, никогаш нема да дознаеш колку јас всушност знам да сакам и колку знам да ја докажувам љубовта. Многу луѓе се откажале и си заминале од мојот живот, затоа што не биле трпеливи, не се ни труделе да ме запознаат. Оние најупорните останале и виделе која сум. И се уште се тука покрај мене и заедно со нив ги бројам победите и поразите, заедно со нив чекорам низ животот. И за чудо, ме прифатија и мене, онаа што ја знаат сите, и онаа другата. И некогаш им се иде на клоци да ја дигнат, ама битно ја прифатија. И знаат колку ги сакам, знаат дека иако на моменти сум контрадикторна сама на себе, иако не секогаш и не целосно ме сфаќаат - знам да го дадам најдоброто од себе.

Затоа,пред да ме осудиш,пред да ми го завртиш грбот и пред да ме потцениш,погледни ме малку подлабоко во очите,погледни малку под површината...верувам дека ќе бидеш изненаден.

 

[Nemiseverue]

Како и да завртам, јас сум човек со две лица. Колку и да не сакам да биде тоа така, јас сум човек кој живее во твојот телевизор. Го сакам животот, ги сакам луѓето, се трудам од петни жили и на непријателите да им овозможам доволно простор да не се почуствуваат навредени и да им биде непријатно. Купувајќи ја нивната среќа, ја купувам и мојата, сите го знаат тоа, и јас немам зошто да кријам... уживам во својата емотивност слична на шест годишно момченце со шишки направени од мама и спремно да се изгушка и по цена на исмејување од другарчињата.
Од друга страна, го чуствувам длабоко во себе она мало демонче кое пробува постојано да искочи на површина, да мрази и да уништува, но не му дозволувам. Со годините еден од тасовите на вагата сериозно натежна гледајќи ги сите сцени од модерниот Пиколомини кој малку повеќе запали од само Скопје. И сега тоа мало демонче копа од внатре, но го разбирам. Тоа му е работа, треба да рие и да се обидува да ми наштети мене, со тоа да им наштети и на другите, но... кога би му дозволил би се вратил повторно во шесто одделение, кога карактерот бил фетус, бил пред оформување и правел онака како дувне стомачниот ветар.
Станав на лева нога, признавам... сонував некој лош сон каде тетка ми е пред умирање и со сериозни психички пореметувања па тоа ме остави потресен. Само доказ, дека колку и да се трудиме да бидеме нешто што посакуваме, обично потсвесно размислување ќе ни објасни каде сме.
п.с. Тетка ми умре пред повеќе од еден месец, а сеуште ме вади од памет. Затоа секој пат кога ќе ми текне на некоја смешка која ме бутнала во лошо расположение, ќе се сетам на неа, мртва е, не може да има ни лошо расположение.

 

[rossonerka]

Другата во мене

Таа е онаа која е најблиску до совршенството. Таа е онаа која е идеалната личност. Таа е онаа која што јас сакам да сум.
Толку сме слични, а сепак различни.
Се стремам да бидам како неа. Да бидам искрена, ведра, полна со оптимизам, со милион цели пред себе кои ќе ги остварувам и да пружам доволно љубов кон сите околу мене.
А јас ... јас сум само нејзина бледа копија.
Колку само посакувам да сум храбра како неа. Да бидам отворена кон сите промени кои се наоѓаат пред мене, да се соочувам со сите предизвици и да ги остварам моите соништата.
Таа е мојата конкуренција.
Во овој натпревар помеѓу нас двете таа секогаш е победник, но јас не се откажувам и имам една цел. Да бидам како другата во мене.

 

[SV-Strange]

Другиот во мене

Го знам тоа... сигурно кога ќе ти текне на "странец во својот град" морници те лазат од глава до пети, како игли во мозокот те боцкаат непреболените искуства и спомени кои како мал си ги минувал, си ги имал на своја кожа. Сум приметил феномен кој целиот живот на сите нас не следи, тоа дека стално се потсеќаме на лошите ствари, убавите остануваат во сенка, вистинската насмевка неможе да исплови на копното, можеби само грчот на лицето е тој што личи на неа.
Не, не е тоа талентот за актерство, тоа е она вистинското и природното однесување, карактеристиките на хороскопскиот знак кој уствари потенцира кон "центарот на вниманието", а ти од искуство само посматраш, студираш луѓе, можеби и затоа делиш од сите, и си... како мастика наместо вересија, да. Долга е твојата патека, паток тежок со пречки на него, па низ целото патешествие те пука монотонија во психата, како нон стоп поголеми дози, стандардот веќе не делува, си се навикнал и знаеш каква е... реалноста, чија срж ja знаеш, и сенката нејзина веќе се помешала со твојата, која колку и да ја газиш никако да исчезне...
Сепак на крајот од денот, кога веќе си изморен и од неа, пред спиење кога лицето го миеш и погледнуваш во огледало, во тој одраз... ме препознаваш нели?