Го запозна покрај скалите на хотелот во кој престојуваа. Тој брзаше внатре ,мобилниот нервозно му ѕвонеше а пак таа се обиде да поткрадне моменти од квечерината.
-И ти си во групата за семинарот?
-Да да.
-Мило ми е. Се гледаме внатре за 10 минути.
-Аха...
Се сопна на скалите. Наместо да побрза на состанокот,тој се сврте кон неа,се насмевна поради комичната ситуација,ја поднамести кошулата и зачекори кон влезот.
Беше трапав и неверојатно неорганизиран и нервозен,но совршено го прикриваше тоа со неговиот шарм. Весело,насмеано детинесто лице на кое се чинеше дека се` му оди добро во животот. Ненамерно се издвои од сите како поискусен и попаметен,што е реткост за неговата возраст,бидејќи негови врсници би размисувале што ќе облечат вечерва за во ноќен клуб и кои финти ќе ги користат на ''рибите'',но би лажел кога би рекол дека не му годи тоа.Ги знаете оние луѓе кои доволно е само да се појават и сте спремни се да му сервирате во еден послужавник и да му понудите пријателство. Сите сакаа да му бидат пријател. А девојките го сакаа само за себе.
Таа пак беше организирана мирна девојка која по малку се чинеше дека живее во некој свој свет полн со криви линии и згаснати бои. Беше авантурист,слободоумец со идеали и идеи на кои сеуште не им дошло времето,или можеби се плашеше дека нема да биде сфатена. Беше привлечна на некој посебен начин но не внимаваше на тоа и не го користеше во свои цели. Умееше да дофрли нешто паметно ,како аматер на платно. Некој во тоа би видел отплисок акварел, а некој сонце. Толку едноставно. Корисно ако некој би фаќал прибелешки од страна.
Се зближија и набрзо сфатија дека имаат доста заеднички работи. Не им требаше многу време да сфатат дека се исти. Користеа исти изрази,уфрлуваа по некој странски збор во реченица,дури и ножот и вилушката ги држеа спротивно од вообичениот бон-тон ред.
Семинарот помина брзо,како едно затворање и отворање на клепките. Во еден миг е сојузничката Ноќ,а во друг предавничката Утро.
-Ќе ти пишам,го имам твојот мејл. Се надевам дека пак ќе се видиме- рече тој.
-Секако,не се сомневај во тоа. Среќен пат и се слушаме. А се надевам и наскоро ќе се видиме.
Прегратка за збогум. Свиреж од автомобилот со кој требаше да си оди.
-Подобро да побрзам оти некој ќе доживее нервен слом
- низ смеа возврати.
Поминаа месеци,безброј писма и разговори и неколку средби,повторно набрзина и со многу несредени впечатоци. Блискоста меѓу нив растеше и растеше се додека не сфатија дека посеале семиња на неплодно тло.Ѕиркањата во животот на едниот и на другиот не беа нималку пријатни. Се се одвиваше долго и болно на некои совладливи далечини кои ги делеа. Не ги прифаќаа другите ликови во животот на едниот и другиот.Патиштата постојано им правеа сопки. Веќе ни едниот ни другиот не сакаа да знаат што им се случува таму,дома,па се фокусираа на слатките спомени и на нивно продлабочување.И се се случуваше таму,меѓу милосливите жици и чиповите во мозокот програмирани на тие денови.
Што беше најголема грешка.
...Ритуално проверување на мејл. Во тој момент беше уклучен и тој и веднаш и пиша.
-Будалче,погоди што?
-Што.
-Одам да учам во странство. Ми ја одобрија апликацијата и за седум дена тргам.
-Седум дена? И сега ти текна да ми кажеш?
-Немав време бев во Белград,па претходно во Америка,знаеш и сама веќе.А и ти ми исчезна ,секогаш кога ќе те побарам тебе те нема. Еј ај сврати да се видиме накратко колку да не ти го заборавам ликот. И да ти го дадам тоа што ти го купив.
-Па...во ред. Ајде,доаѓам в сабота. Спреми се
Стаса рано наутро во неговиот град.Му ја носеше книгата која одамна му ја беше ветила.
-Ех не можеше во 8 да дојдеш. Рано си дошла..
Таа пристигна во 11 и 10. Навика и беше да прави се наутро до 12.После едноставно немаше ентузијазам од проклетото жешко.
-Па да имаме повеќе време да се видиме бре будало.
-Еех имаме цел ден пред нас,плус и утре си тука така,нема место за паника.
-Е да. Добро,за другпат ќе знам.
Беа толку блиску а се однесуваа како странци. Не проговараа. Магијата исчезна. И да се обидеш да ја повратиш е залудно. Спаднаа на коментари на серии.
Неочекувано го праша:
-Што ќе стане со Андријана и вашата врска ? Како го поднесува фактот што ти ќе бидеш отсутен повеќе време и веројатно ќе си доаѓаш дома 2-3 пати во годината.
-Па...ќе видиме. Ќе видиме како ќе се одвиваат работите.
-Мхм. Прашувам бидејќи ако некој е против врските на далечина тоа си ти се сеќаваш?
-Да да. И сеуште сум.
-И дека нема да се жртвуваш себе си и некој друг за некоја налик глупа тин љубов. Саботажните моменти што ти...
-...ајде да јадеме.
Си префрлуваа за животите надвор од нив двајца,но тоа го правеа на таков симпатичен начин што некој од страна би рекол дека се забавуваат.Продолжија да го прават она во кое се најдобри. Филуваќи туѓи животи освен нивните.
Мобилниот заѕвони. Овојпат беше нејзиниот. Нервозен глас се јави од другата страна барајќи со следниот превоз веднаш да си дојде дома. Место за преговори немаше. Не излезе како што таа очекуваше да биде и збогувањето се забрза.
Набрзина се спреми и набрзина замина на автобуската станица. Автобусот веќе беше пристигнат и подготвен да замине. Низ солзи си рекоа дека нема да се заборават и дека секој ден ќе си пишуваат.
-Ееј будалче,за нас е исто. Било тука било таму,ќе се читаме секој ден.Ти си ми најблиска,ти си јас,и нема да можам да си го замислам секојдневието без тебе.
-Да,да...-а во себе беше гневна и бесна што таквата улога и ја дадоа уште од почеток без шанса да отиде на аудиција за главната улога. -Само..не ме заборавај...и одвреме-навреме пиши. И кога ќе си дојдеш веднаш да дојдеш кај мене.
Прегратките наликуваа на стеги. Неволно се разделија и таа се качи во автобусот.Емоциите не можеа да се спорат.
Планираното не излегува така како што првично е замислено. Ниту пак животот што тие го замислуваа,ниту моментите кои ги делеа заедно и остатокот од нив кој би ги направил тие моменти да траат подолго. Пак,останаа многу работи недокажани,но како и секогаш-сите брзаа некаде.
И во моментот додека се пишуваше приказнава мобилниот заѕвони.
-Стаса ли,добро си,се е во ред?
-Да стасав пред некој час во ред е се не се грижи.
-Се се одви така брзо...
-Ај ќе има другпат.
-Ќе има.
-Чао.
-Чао.
*Ти ја посакувам целата среќа на светот. Кога веќе јас не сум во тоа цело. Но сепак делче од аголот од цело ќе ти фали,а јас себично ќе го чувам за идните скапи секунди.Го најдов својот спокој и лукзузот вишок на време,овде до мене,како што ти го најде,го сакам, и не го пуштам да ми побегне. Знам дека овде негде е крајот на оваа џебна книгичка што ја пишувавме,но еј,велиш да бидам оптимист па...ајде. Набрзо се гледаме. Исти ликови. Но различно сценарио. За доброто на она што набрзина се случи. Едно цврсто безусловно и незаборавно пријателство.
Па па па рафали, огномети за 1ви април, вулкански ерупции и контакт со НЛО преку танц на верверички во темна мрачна шума каде единственото светло е некоја си далечна ѕвезда, која без ронка срам, се труди колку може да свети подалеку од тука, да го прикрие сиот хорор!!!
