Мислам дека желбите не ми се исполнуваат туку така, дека си ги исполнувам сам, и ако некој ми рече да, ти се исполни тоа и тоа, не го доделувам на заслуга на универзумот, туку на своја сопствена. Отсекогаш сакав да шетам гладен во Прага, толку едноставно, јас и градот и ништо помеѓу нас. Шетав, работев, направив се што сакав да направам таму, го победив себепостоењето и се пронајдов себеси после толку лутање низ него.
Знам да чекорам низ места, да влезам во куќа или во таа убава девојка, да допрам нешта и од сите нив да направам дом, да ги гледам на начин на кој не знаат дека можат да бидат видени, да им покажам дека не се обични, секојдневи. Да живеам во полупразен стан и да го одберам столчето покрај масата во кујната, да створам удобност, и после толку години поминати во тој стан, кога подоцна некој ќе го спомене, да речам да, таму беше убаво, седејќи на столот пишував тикет или не правев ништо, а кога ја сакам таа девојка, да и покажам каде тревата е позелена кога врне, да и го откријам мирисот на кожата после истиот тој стар дожд, миењето заби, телото е Гетсиманска градина, моментот на неизбежна разделба помеѓу двајца, премреноста на глуварчињата во слаб ветер, слики.
Така и од Прага направив нешто свое, шетајќи низ уличките под Карлов мост и на него, во ладовината што ја прават мртвите статуи или заморот на уличните продавачи. Духот на градот е силен и неговата тага е насекаде, правејќи сојузник од маглата во доцна ноќ, мојот прв допир со него, доцна ноќ на мостот и маглата од која не можев да ја видам реката, музиката и помислата на тебе. Да чекорам по мостот, да се потпирам гледајќи најдалеку, да помислам на тебе и да откријам дека во тебе видов се што можеше да се види; тоа е мојата катарза. Убаво е. Жив сум.