А бе два месеци поминаа, јас уште се нервирам што си ја ишишав златната коса.

Што мајка ми требаше да ја шишам, што убава си беше долга.

Не дека сега е прекратка, ама повеќе си ја сакав така подолга. Сега скоро цело време ми е во репче, чекам да порасне.

Ама додека порасне ко што беше до пред два месеци, ќе се изначекам.
Убаво викаат, имаш две реакции после шишање:
1. Супер е.
2. Ај ќе порасне.
Јас го имав вториов момент.
Ќе порасне, за пораснување, што ќе правам до тогаш е прашањето. Не дека е лошо ишишана, само едноставно не си ја замислував така. Ама ај, се тешам со тоа дека мора понекогаш да се направи и лоша процена кога станува збор за косата. Ако ништо друго, таа барем расте. Сите имале некоја “зошто побогу“ фризура во животот.
Никому се немам пожалено за косата, па морав некаде да си ја кажам маката. Два месеци се нервирам, никако не можам да ја наместам и погодам.

Затоа е и цело време во репче или пунџа.
Можеш да замислиш колку ми е досадно чим напишав толкав пост за косата.
