Постои еден момент кадешто делумно се согласувам со машките членови погоре. Проблемот е што никогаш не се пристапило со искрени намери и правилни побуди кон правата на жените. Пак преку поразлична пропаганда успеале да ја објективизираат и обременат жената. Ретко кога навистина целта била навистина правда за жената без услови и подоцнежна систематска наплата. Што се однесува до организацииве, неколку пријателки мои своевремено имаа навистина потреба од нив, сведок сум, сами си ги решија проблемите.
Моето лично мислење, за себе што би сакала, но свесна сум дека економските услови се тие што се, откако ќе се омажам (ако се очекува во рок од првата година да останам бремена, оти веќе 30ката полека ја привршуваме и се договоривме многу да не ја чекаме за деца, особено он сака), 3 години да седам дома, да се адаптирам, куќата да си ја спознаам, да си ја закуќам, да отпочнам некој ред, после одржување е лесно, на новоформираното семејство и искрено сакам детето мое првите барем 3 години да ги помине покрај мене, покрај татко му, ние да му планираме социјализација. Би сакала да му дадеме добар репер за што е здраво да очекува во иднина. Но, од што поборничките за нашите права, слава им, навистина сме отидени напред и многу сум им благодарна, тоа ни го наплатија мажите коишто го допуштија со двојно оданочување и да е речиси невозможно да се пркне без две плати по домаќинство. Инаку и јас би сакала мирисот на својата куќа и своето дете јас да си го знам барем додека не е прифатливо за градинка по мое веќе на 3 и пол години наместо мирисот на изгорено на скоро дотраениот принтер на работа пример, за тој период. За стално нејќам ни ја да не одам на работа. Ете едно право на избор да се има.
Да, феминизам, но со можност на избор, ко шо во една прилика имал кажано Ататурк : ,, Јас еднаш да ѝ дадам права на жената, после она ако сака да седи дома и за тоа ќе овозможам услови. Важно е да има право да избере. "