Беа тоа мигови... Мигови поминати во длабоката романтика, мигови на изненадување и мигови на заемно дејствување... Моментите поминати заедно во кои секогаш сакавме времето да застане и да биде само за нас... но тоа си течеше и течеше понатаму... Моментите поминати заедно, во тишина... како да бевме неми, иако зборевме се, а ни збор не изустувавме... се чудевме како можевме да бидеме толку поврзани, толку разбирливи, толку длабоко да се знаеме... Моментите поминати на кеј, седнати еден до друг и не прозборувајки ништо, само гледајки се в лице - в лице, насмевнувајки се така тајно, убаво и нежно, кажувајки со тоа колку ме сакаш. Само таа прекрасна насмевка ја имаше ти за мене скриено длабоко во себе, кога ќе се најдевме одма знаевме што чувствувавме и дали е нешто погрешно или не... а кога ќе се разделевме, веднаш батеријата ни се празнеше и недостигот се повеќе и повеќе ни се зголемуваше, па ќе земевме да титкаме истовремено, или да пишеме пораки истовремено и тоа идентични една на друга... па се чудевме зашто е зафатено на телефонот или зашто пораките не стасуваат веднаш... а тоа операторот да го збркавме... се прашувам само што се не издржил на нашите два броја... хаха, да... тоа беа прекрасни моменти... Моменти поминати заедно со тебе во небесата... кога и да се среќававме ми го разубавуваше денот... од тага едноставно најрадосниот ден излагаше како за тебе така и за мене... беше тоа прекрасно чувство да се биде со тебе...
Идентичноста правеше се повеќе и повеќе да се сакаме, не правеше толку блиски и толку едни... мислевме исто, одлучувавме исто, дури и тоа што требаше да збориме го мислевме оти е важно и оти треба да го збориме, па одма телефоните и се јавувавме, и пак... зафатено... па после тоа конечно да одлучиме кој кого ќе му се јави за да му каже за тоа што размислувал, па имаше моменти на одлучување и зезање еден со друг кој прв да почне... а кога ќе почнеше едниот, кажуваше до крај и на крај прашуваше шо другиот сакаше да каже, и тогаш само ќе се чуеше: "па злато, и јас тоа го мислев, и јас тоа сакав да ти го кажам..." беше тоа нешто магично, беше тоа нешто кое нашата врска ја држеше цврсто... беше тоа прекрасно, да имаш некој да те разбере и да е тука за тебе во секој момент... па кога ќе ти текне да пишеш и да кажеш дека едвај чекаш да го видиш, па договор на 2 мин за 15 мин да се видиш, да се најдеш, за едно те сакам да кажеш... те сакам кое го мислиш и го чувствуваш... дури ни тоа не беше потребно да се каже, бидејки се подразбираше во нашите погледи... само што ќе се најдевме уште првиот момент од 500метра здогледување се смеевме приближувајки се еден до друг и тоа секој пат со трчање... шетањето до доцна вечерта, така фатени под рака и не зборувајки ништо, или пак седејки на клупата гушнати и гледајки ги ѕвездите на небото, па погленувајки се еден со друг и смеејки се така убаво... така слатко...
беа тоа моменти на магично дејство... се додека еднаш се исплашив, а ти беше тука да ме утешиш, да ми ги тргнеш тие валкани мисли кои излегоа дека се вистина...
Само што ме погледна тој ден кога се сретнавме одма ме праша што ми е, и зашто сум таков, додека ти ми се приближуваше... ја виде таа насмевка моја која беше премногу загрижена и премногу трогната од мислите... бев расеан, ти тоа го знаеше... а кога дојде на чекор од мене, ме гушна толку цврсто и ми рече само да не се секирам оти си ми тука со мене во се и дека ме сакаш премногу и дека едвај чекаше да ме видиш, да поминеш уште еден прекрасен момент со мене... ми рече само, не се секирај, тука сум, и те сакам до бескрај... ми го разубави денот... шетавме, јас ќутев, пробував да затскријам тоа што го мислев, а ти постојано го прашуваше тоа што и го одговори, како да не знаеше за што размислував и за што бев отсутен... но, сакаше да го чуеш од мене, иако знаеше за што мислам и зошто толку те гушкав и ти ја стискав раката... постојано ме прашуваше, а јас одрекував оти не е ништо... на крај реков оти знаеш за што се работи и ти реков оти нејќам да почнам разговор за тоа... ти бе охрабри и ми рече тука сум ти ајде да збориме, да го тргнеме сомнежот... ме потсети на она што си го ветивме дека нема криење ништо, дека нема лажење и дека сме еден за друг тука... ти кажав за тоа, ти кажав оти го чувствувам тоа, дека е крај, дека се плашам да не те загубам... ти само ми се насмеа слатко, ме баци и ми кажа дека си ми тука и дека ме сакаш, и дека нема да ме напуштиш... А јас таков, натажен ти реков оти незнам што би правел без тебе, ми рече уживај будало, со тебе сум, те сакам, нема да ме загубиш... ме охрабри, продолжив понатаму... но те видов, и ти се замисли малку, но беше похрабра од мене и одма го тргна сомнежот, се прашуваше и ти што ќе биде од нас, и што ќе биде со тебе ако мене ме нема... го приметив тоа, но похрабра беше, знаеше оти се сакаме и оти нема ништо да не запре... јас, јас, јас ги тргнав мислите тој момент од тие мисли, и размислував пак за нас, за тоа колку се сакаме и за тоа дека тераме дајле не запираме... но ко да знаев, дека нешто лошо ќе се случи...
Од тој разговор врската ни беше се повеќе недостиг еден на друг, повеќе се сакавме... и докажувавме оти неможеме еден без друг, и дека совршено сме еден за друг... но заборавајќи дека непостои совршено нешто на земјата, и дека во совршеното има дупки, кои го прават тоа совршено и да не е совршено на земјава...
Помина недела дена од тој разговор... недела помината совршено заедно, докажувајки оти нема ништо да не раздели... мигови поминати најубаво ко никад до сега... но на крај за се да се расипе, не по наша волја тоа го знам... него од моралност...
Беше тоа прекрасно утро, слушајки те тебе од сабајле, како и секој божји ден кој бевме заедно и кое се будевме и заспивавме со она слушајки ги нашите гласови како први и последни во денот, така беше и овој... те слушнав, договоривме за после часови... но приметив, не ти беше нешто добро, гласот ти беше некако плачлив... одма знаев што се дешава, се загрижив, се повлеков премногу во себе... другарите во школо веќе не ме препознаа од тој момент... видоа нешто сосема спротивно од тоа што било последните месеци... се загрижија одма, сум свртел страна на тага... тоа беше работата... зошто знаев дека кога ќе се видиме се ќе е крај...
Дојде моментот на видување, се приближувавме еден кон друг со насолзени очи, не прозборевме ништо, знаевме што се случува... не прозборевме ни збор, само ми кажа да отидеме на кеј за да збориме на мирно, се фативме за рака како за последен пат, се милевме со рацете и стискавме, не давајки се посебно на овој свет...
Стасавме на кеј, седнавме и прозборевме што било работата, ни течеа солзи и на мене и на тебе, тогаш увидов колку ти навистина ме сакаш... но знаев дека тоа не е тоа што ти сакаш, него тоа што ти мораш да го направиш, и знаев оти е некоја јака причина за тоа... се борев, но џабе... веќе беше решено, а и знаеше оти бев слаб кон тебе... оти ти ми беше се на овој свет и дека од тебе црпев енергија, надеж и мотивација за сите работи во мојот живот тогаш...
На крај, знаевме што ќе се случеше, и сепак се случи, се бацивме така нежно и најубаво, те погалив за рачето, па ти го помилив лицето и ти ги избрижав солзите, а ти се навали цела на мојата дланка се помили самата од неа и ми ја баци дланката... тогаш утврдив дека ти тоа не го сакаше, ама имаше друга јака причина од која мораше така да постапиш... се разделивме, нормално одлучувајки и исполнувајки го тоа што го ветивме и двајцата пред врската - да останеме пријатели, оти неможеме еден без друг и вака и така... од тој момент јас свртев нова страна... бев сосема обратен човек, не се препознавав самиот, а камо ли моите родители... од тој ден почнаа сите проблеми во врска со мене... зашто се повлеков премногу во мене, незнаев како веќе да реагирам, зашто тоа што ми беше се во животот тогаш го изгубив, немав мотивација, немав надеж...
Од тогаш живеев од ден за ден, од момент за момент... побарувајки те под секое скриено каменче што се наоѓаше... со солзи на очите, мака пола година, како и ти исто... знаев оти нешто се случува, ама незнав точно што... ветувањето тие 6месеца и неработеше баш баш... имавме чувства еден кон друг, но немајќи се себеси еден за друг, плачевме и се се заврте обратно... бев без тебе, без онаа која ја љубев тогаш... онаа која знаеше да ме расположи во најтажното нешто, онаа која највеќе ме разбираше и ми помагаше во се, онаа која мислеше исто што и јас...
Одлучив... решив... животот тече понатаму... морав да ги смалам чувствата за тебе, за да можам да си го задржам ветувањето како и ти...
Одлучив, животот го терам без тебе, но со тебе како пријател, без чувства поголеми од пријателските, но со почитта и радоста која ти ја зрачеше од твоето лице, од твојата посебна насмевка која ми го топеше срцето... ми даваше нов поглед на животот, иако повлечен во себе премногу, со проблеми наметнати од родителите и пријателите ради тоа што сум така повлечен и ради тоа што никој не смееше да ми го чепка животот понатаму, ради тоа што веќе незнаев како да постапам и бев изгубен, ради тоа што се што ми се случуваше во мојот живот беше тајна, која само јас ја криев во мене и не ја кажував на никој, поради тоа што некои од пријателите ми се лутеа поради тоа што ништо не зборував за мојот живот... зашто таа тема стана табу кај мене... и затоа што таа тема беше сосема приватна веќе...
Одлучив да живеам без тебе, но со тебе како близок пријател, мило ми беше кога слушнав како ме нарекуваш брат, зашто тука сме си веќе еден за друг пак, но на пријателска база, и оти пак си помагаме во се...
Беше тоа една вечер после година ипол од нашата приказна кога раскина ти со тогашниот дечко, и кога чув дека за тебе сум сеуште посебен и дека нема никој друг како мене за тебе... со тоа потврдив уште еднаш како завршила нашата приказна, дека не беше по твоја волја... знаејки го тоа... нејќев да те прашам за назад, зашто тоа што било поминало... а и тие чувства ги немаше веќе како порано... знаеше дека за мене си посебна, но знаеше оти нема враќање сега и да сакавме... затоа ме нарече твој брат, а јас моја сестра која секогаш е тука за мене...
Без тебе, но со тебе како пријател, баш ми е мило што сеуште те имам во мојот живот... без никакви чувства повеќе од пријателските, и со радост кога ќе слушнам дај да излеземе на кафе, или да шетнеме... зашто тие се моменти поминати во новиот завет... како пријатели, како брат и сестра... да се смееме на нешто што сосема е бесцелно... да зборуваме за нашите проблеми и да си помагаме еден со друг, да си кажеме радости и да се радуваме еден за друг ради тие радости...
Без тебе жалев тогаш, но сега благодарам премногу што те имам како пријател...
Беа тоа времиња на длабока романса, на длабока љубов, на нешто кое функционира совршено; но со дупки кое ипак не беше совршено, нешто кое функционираше како едно, и сите тие изненадувања и титки и пораки кои беа идентични и истовремени, но сега сето тоа е заменето може и со многу подобро од тоа, за нас, пријателство!
Без тебе, но среќен што те имам пријателке моја
