Тука пишуваме на зададена тема

[[zEUs]]

Без тебе е многу тешко а исто таке и многу лесно, срце ме боли кој те нема но со тек на време проаѓа а кога ќе те видам не можам да престанам да мислам на тебе и срцето забрзано чука и стега

 

[PSYtisfaction]

Без тебе не би можела да функционирам. Ние сме едно, како што ретко се случува кај пријатели, но еден ден ќе налетаме на ситуација која неизбежно ќе мора да не раздели и тогаш ќе биде тешко. Зошто ти се наоѓаш во секој сегмент од мојот живот, во секоја карактеристика на мојата личност, во секоја приказна од моето секојдневие. Мислиш дека не би можеле никогаш да се разделиме, ама кога тоа ќе се случи, веројатно ќе бидеме доволно стари, рационални, ладни и далечни, што нема да ни се гледа толку трагично како од оваа перспектива. Ти ме познаваш толку добро, што кога би сакал би можел да издадеш книга со сите мои тајни и никој нема да поверува дека се работи за мене, зошто само ти го знаеш моето вистинско лице. Без тебе ќе немам кај да бидам кога не сум дома, ќе престанам да пијам кафе, ќе мора да се откажам од шпагети со сос од соја. Ќе немам за кого да се грижам и кој да ме пази како себеси, без тебе животот не би бил ни од далеку ист.
Ама ова е врска која е тешко раскинлива, и знам дека додека уште веруваме во нашите заеднички луди соништа и додека дивиот дух не држи, нема да се разделиме. Зошто ти не си ти без мене, и јас не сум јас без тебе. Зошто имаме визија и планови, зошто имаме bucket list на желби кои заедно ќе ги оствариме, зошто имам фолдер со мое име на твојот компјутер, зошто твоето име е дел од мојот пасворд, зошто ги знаеш имињата на моите замислени пријатели од детството, зошто мразиш кога ти го поправам спелингот, зошто ми ја даваш најдобрата масажа со бебешко масло кога сум уморна, зошто сите твои пријатели ме познаваат иако никогаш во животот не ме виделе, зошто одиме заедно на шопинг за да ти ја одберам облеката, зошто редовно ми ја чистиш ташната од глупости и хартивчиња, зошто го правиш најлошиот сос од кромид и кари што сум го пробала, зошто те карам кога драматизираш, зошто ме караш кога сум кучка, зошто поради тебе се дружам со луѓе со кои не е здраво да се дружам, зошто ми даваш објективни оцени за мажите во мојот живот, зошто си тешка педантерија и океј си со тоа што јас уживам во хаосот, зошто ќе живееме заедно кога ќе бидеме способни да се осамостоиме, зошто ќе немаш никаква корист од легач како мене кога тоа ќе се случи а тоа сепак не ти пречи, зошто ме сакаш дури и кога ќе ти прднам, зошто се грижиш за мојата добра ухранетост, зошто ја мразиш карикатурата што ти ја дадов за роденден а сепак ти виси закачена на ѕидот, зошто ќе умреме пред 25 од рак на бели дробови зошто пушиме ко Турци, зошто имаме шеги што на никој друг не му се смешни, зошто доаѓаш до центар да ме собереш со такси и да ме вратиш кај тебе кога сум пијана и без скршен денар, зошто имаме заеднички пари, зошто имаш посебна картица за мојот број, зошто ме мразиш што сум на ВИП и цел кредит ти идел на мене, зошто ја мразам музиката што ти ја сакаш а сепак ја толерирам, зошто имаме поминато 1001 ноќ чекајќи ја прва 57ца со бесконечни муабети, зошто еден од моите критериуми за дечко е да те сакаат тебе, зошто почесто сум кај тебе отколку дома, зошто пред тебе не морам да глумам и да се правам нешто што не сум, зошто ме прифаќаш таква и те прифаќам таков, зошто со никого на светов не сум била толку блиска.

Ете зошто си ми бест френд. Иако знаеш дека мразам емотивни клише бест френдовски писма.

Без тебе... не би можела.

 

[Raziel]

Неговата соба беше празна.
Ѕидовите беа голи и изрешетани со дупки од клинци на кои немаше закачено ништо.Таа соба отсекогаш ја гледал како неговата мала пустелија каде слободно може да креира ништовност.Повремено закачуваше слики колку за да може да се почувствува собата жива,да му даде мотив да се изгуби во ограничените пространства кои ги нудат пејсажите во рамка.
Знаеше понекогаш и да стави вазна.Да ја наполни со вода и украси со свежо цвеќе.Потоа со денови уживаше во бавното замирање на тие прекрасни креации и цинично се смееше,гледајќи дека и после нив,монотонијата остануваше.

Најмногу ја сакаше ноќта.Иако секогаш имаше завеса на малото прозорче од неговата соба,и секогаш беше темно,навечер тој можеше да ужива во аурата на темнината и да се чувствува нихилистички слободен во бесмисленоста.

Како љубител на повремени декорации,знаеше да излезе од дома и да си купи по некое мало парче уметност...само за да си докаже на себеси дека нема ништо на светот што може да го трогне или да му даде импулс.

Во антикварницата,каде неретко знаеше да отиде,пронајде слика која не ја приметил претходно.Продавачот му кажа дека таа слика била изработена од повеќе мајстори низ подолг временски период.Му кажа дека никој од нив незнаел што тоа претходниот цртал и која му била замислата,па од таа ланчаност на Табула Раса во поентата на сликарите,се добило она што тој сега го гледа.
Различни стилови,различни цртежи,уникатно генерични,конзервативно аванградни...реализам,романтизам, фатализам,промискуитет,традиционализам...фузија на повеќе креатори и идеали,склопена во едно ремек дело која вришти од уникатност...кое не припаѓа на никој од нив.

Имаше големо наследство од неговите предци,па иако сликата беше скапа,ја купи веднаш.Отиде во неговата празна собичка,закова клинец и ја закачи.
Сликата му одзема денови од животот,додека тој ги ловеше сите елементи,сите убавини и грозотии кои таа ги носеше со себе.
Јадеше пред неа,спиеше пред неа...сонуваше пред неа.

Едно утро се разбуди и ја погледна.
Се насмевна.Стана од подот и отиде до прозорецот.Ја скина завесата која не и дозволуваше влез на сончевата светлина.За првпат ја виде по долго време без очила на него.Убаво го заслепи и му ги насолзи очите,но се навикна на неа.
Во светлата соба,сликата изгледаше поинаку.Почна да му раскажува нови приказни,нови тајни.Се повеќе и повеќе се воодушевуваше од луцидноста со која сите наводни несогласности можат да се сплотат во една рамка.
Ја исчисти пајажината од ѕидот.Го избриша ѕидот,стави убава нова ноќна ламба над сликата,за да таа секогаш го осветлува и просветлува.Купи и кревет кој го смести на ѕидот спроти сликата,за да може секогаш да му биде на дофат на окото.Намести маса и столче пред неа,за да може да ја гледа додека јаде и вистински да ужива во неа.

Во целиот тој трошок на име на неговата муза,снема пари.Мораше да отиде во банката и да повлече дел од неговото наследство.Кога стигна таму,доби одговор дека неговата сметка е заклучена поради промена на сопственоста.Зачуден,тој се реши да отиде кај адвокатот на неговите починати родители,кој не го видел после читањето на тестаментот.
Отсекогаш знаеше дека бил посвоен.Отсекогаш знаеше дека неговите родители го посвоиле и му го дале истото име како нивното вистинско дете кое исчезнало уште одамна.Знаеше и за клаузулата која ја имаше во тестаментот и која велеше дека при наводното појавување на нивниот вистински син,целиот нивен имот би му припаднал него.
Не знаеше дека тој нивен син си го нашол патот дома,долго време после неговото исчезнување.Не знаеше дека тој веќе беше сиромав човек.

Цел живот бил самец.Цел живот ги мразел своите родители за тоа што го гледале како некој друг.Цел живот паразитски живеел на туѓ грб и цел живот не сакал никаква боја на среќата.Кога конечно ја најде во една експресија на мултитуди,му беше конфискувана.Кога конечно реши да даде боја на животот,мораше да му се врати на сивилото.

Не бараше тестови на крв,не се жалеше,не иницираше судски процес.
Полека се врати во неговиот поранешен дом,ја откачи сликата од ѕидот и си замина од огромниот стан со само една отклучена соба.
Потроши и инвестираше многу на она на кое многу потрошиле и инвестирале.Знаеше дека ќе му ги бараат тие средства.Знаеше дека сликата,на крај краева не е негова.Не му припаѓа веќе нему.Исто како што не припаѓала на било кој од нејзините креатори.
Но никој од нив не кренал раце од неа.
Никој од нив до неговата смрт не ја оставил и не се откажал од неа.
Нема ни тој.
Не му е гајле за последиците.
Како и сите пред него,и тој неможе без неа...

 

[BliND]

Уште еден нормален ден , без тебе.
Станувам рано насабајле без причина за радост. Најнормално , најмрзоволно.Го облекувам тоа што го имам веќе од вечерта спремено. Го земам потребното со мене и излегувам. Се шетам во овој град сам , како никој да нема. Луѓето кој минуваат до мене не ги ни приметувам ,поздравите од познатите не ги забележувам.. Како да нема никој. Замаглени лица ,заборавени ветувања,скршени соништа. Тоа е она што остана од нас. Нас..Колку убаво тоа звучи, но дали вреди повеќе тоа да го спомнам. Нема веќе надежи за подобро утре , се е исто , се стои константно. Некој велат дека тркалото се врти , епа зашто животот не земе еден проклет замав за да ме тргне од овој монотон начин на живот. Се е залудно , ги гледам другите гушнати , среќни , заљубени ... Ги гледам другите како се тоа што еднаш бевме ние. Со насолзени очи продолжувам , ги гледам старите како седат на клупа , на нив времето им е одбројано но сепак се држат за рака. Сакаат последните моменти да ги поминат со нивните сакани. И јас сакам сите мои моменти да ги поминам со моите сакани, или да речам , сакана, бидејќи одкако те запознав, само ти ми значиш. Ти ми покажа како е да љубиш , но ти си таа што ми покажа како е да изгубиш. Кога те сонувам се плашам да се разбудам,се плашам да ги отворам очите бидејќи знам дека ти нема да бидеш таму. Сите ми велат дека ќе помине , дека после дождот секогаш изгрева сонце ...

Точно е дека после дождот изгрева сонце , но без тебе , никогаш нема да преврне.....

 

[Saladin]

Можеби ќе продолжев. Но не знам како.. Да постоеше друга, во друго време. Други чувства. Се` различно. Па сигурно и јас. Но не. Мораше да влезеш во мојот живот. Мораше да навлезеш длабоко во душата додека талкав како странец во туѓа земја. Без никакви идеи. Растргнат на парчиња, оставен на времето да ме глода. И се појави токму тогаш кога ми требаше пријател, кога крвареше срцето, скршено, без никаков ритам, без никаков звук. Како да не постои. Но постои, крвареше тоа додека не те запознна тебе. Сладок вкус на зараснување. Победа, ветување дека повторно нема да дозволи да му претече ниедна капка на болка. Што ќе беше да не постоеше ти? Дали јас ќе умрев таму крај патот? или ќе се појавеше друга во друго време? При самата помисла на тој студен ден се прашувам каков би бил светот без тебе...

 

[Apokalipto]

без тебе...

Час... боли секој час минат без тебе...

Ден... боли секој ден минат без тебе...

Пусто... е без тебе...

Голема е празнината без тебе, длабока е... утроба без плод, јас без тебе.

Те нема... ниту некогаш те имало во мојот и така пуст живот.

Тежок беше моментот кога последниот пат те видов и сфатив дека Тантал и неговата судбина ми се така блиски, а грев немав а толку тежок за вака да го плаќам уште го немам... а секојдневно го плаќам и патам ко дете без мајка.

Лузните се длабоки и никгаш нема да се изгубат ќе останат вечно... потсетник на моментот, потсетник на една младост на еден занес или едно загубено време кое нема да се врати а и ти мене...

Лесно им е на оние кои незнаат, оние кои не прогледале, не почуствувале, не живееле, не допреле ниту биле допрени... лесно им е... незнаат ни како е со тебе а ни без тебе...

Ладно и е на душата длабоко закопана во студенилот кое го остави, кога те снема кога ми ги откорна сите чуства со твоето заминување, ладно ми е без тебе, јас сум душата... јас дишам, живеам... или пак не без тебе...

 

[~windy~]

Od kade doaga bolkata? Od koj del na teloto? Dali e navistina bolka ili samo bolna iluzija?
Zjapam vo mojot bolen, istosten, odraz na ogledaloto! Se vrtam za da se osiguram deka nikoj nema zad mene, deka toj izoblicen izraz e mojot.
Prokleto ogledalo pak me pravi podebela...ili toa se samo nekolkute kolacinja koi gi vnesov so nadez deka ke se cuvstvuvam podobro! Sranje, zarem uste veruvam vo toa?

Ja guskam! I se frlam vo krevet dodeka spie, ja budam i slusam socni pcovki od pod mekata pokrivka! Me udria so pernicata i zapocnuva pillow fight koja sekogas zavrsuva so grupno guskanje! Se simnuvam dole, go zemam kafeto so cimet sto mama go napravi i trcam po skalite vo ocaen obid da ne me obvie nedelnata mirizba na zelnik! Sedime do prozor so zamateni pogledi i opusteni setila! Mirisot na cimet i toplinata od radijatorot sekogas imaat takov efekt vo nedelnite studeni utra!

Cuvstvuavm tezina nad mekata satenska pokrivka! Za moment pomisluvam deka e taa i pocnuvam da se kikotam kako nekoe malo nevino nezno sustestvo! Ne sakam da gi otvoram ocite i pokraj toa sto veke me obzema mirizbata na cetirinoznoto sustestvo sto site miluvaat da go narecat milenice! Ebate smrdlivoto stvorenje, mavni mi se od krevetot, moj e! Ne ja cuvstvuvam mirizbata na nedelniot zelnik! Go nema radijatorot do prozorot zasto temperaturata e ebani 30stepeni a veke e Noemvri!
Stanuvam i se teteravam kon vratata..za moment zstanuvam i poglednuvam vo ogledaloto..Ne, ne sum debela, sepak bile samo nekolkute kolacinja sinoka! Izrazot e povtorno onoj stariot, istosteniot, izobliceniot! Toa sum jas pobogu, jas bez niv, jas bez nea, jas bez tebe!
Jas so bolkata...
Sepak JAS!

 

[Nemiseverue]

Го губам веќе разумот под неговиот поглед. Тажен е, скршен... а не можам да сторам речиси ништо околу тоа. Мртовец во душата кој никогаш не знаел дека греши бидејќи некој му рекол во ред е. Се залепил за лажната вистина само затоа што одбрал тој некој да биде вистинскиот. Луѓето не знаат, грешат пречесто, живеат во лага, животот им е лага, за на крајот да дојдат до емотивна состојба каде попрво би умреле отколку да одат по земјата која повеќе не им причинува задоволство.
Кога сите идеали веќе заминале и нема шанса за нив, кога целиот живот вртејќи се наназад игледа како голема кралска забава каде се пие и се повраќа за повторно да се пие... не останува на крајот на империјата ништо друго сем обични тажни очи. Би влегол веднаш во неговите нозе, би ги превзел, би го зел и тој товар, и би му препуштил повторно да ги има моите млади години и повторно да го помине истиот пат кој секогаш му се допаѓал, но тоа едноставно е невозможно.

Жал ми е што морам да видам како младите ги прават истите грешки. Мои врсници кои газат по облаци само затоа што така во моментот се склопиле коцките, подоцна или малку повеќе подоцна ќе стапнат и на земјата и ќе пропаднат во живиот песок. Ние сме такви, секогаш гледаме нагоре, а од облаците погоре се ѕвездите на кои нема живот, кој стигнува до ѕвездите гори. Не можам да сторам ништо ниту за младите кои ги прават истите грешки а знам дека ќе мораат да ги отплатат како што споменатиот господин моментално ги отплаќа. Моите плеќи се навистина јаки, јас го носам и нивниот товар, и со задоволство би бил јас заморчето од кое ќе дознаат како мора да заврши експериментот, но нема да ми биде грижа ако некој друг тоа го стори за мене. Единствено ми е жал, што низ процедурата мора да се помине, и навистина ми е жал да ја гледам сликата со насолзени очи години нанапред.

Никој нека не се надева дека ќе умре пред време, и ќе го зезне системот. Ако верувате во исправноста на абортусот, душата ќе ви биде помирна, бидејќи и за децата свои нема да ви биде грижа што од вас ќе наследат. А во состојба каде сте навистина ладни и безгрижни, тогаш немате проблем ниту со лоши чувства ниту со добри мигови. Се` е рамно, како Војводина во пет наутро.

Жал ми е, за овој човек, кој мора да ги плати гревовите во својот живот. Жал ми е за следната генерација хедонисти кои ги чека идентична судбина, и највеќе ми е жал, што не можам да влезам во нив, и да ги избавам од проблемот. Со тоа ќе се спасам себе си, преку него на еден, преку неа на друг начин.

Доаѓа време во животот, кога она на родителите станува наше бреме. Дали можеш да се носиш со него? Проклето да, само нека ми дадат шанса...

 

[Дивајн]

Ако не постоеше ти, дали ќе постоев јас? Дали ќе бев некогаш тоа истото девојче кое често знаеш да го опишуваш со огромна љубов? Дали ќе бев тоа малечко твое сонце, секогаш толку педантно, грижливо и несебично без тебе?
Сигурна сум дека не. Сигурна сум дека без тебе ќе бев некое разгалено и лошо дете кое еден ден ќе пораснеше во еден од оние ликови кои постојано се околу мене, а не вредат ништо.
Зарем ќе имав толку љубов во себе, толку добрина, чесност и искреност ако не учев од тебе? Зарем толку многу ќе ме допираа сите неправди, тажни и непријатни моменти ако не учев од тебе? Ќе сакав ли со иста желба и сила да помагам, да работам, да создавам?
Секогаш ме тераше на размислување за тебе и се` друго. Ништо не прифаќав без убава преработка и анализа во себе, а не ни знам зошто е тоа така. Незнам како успеа да ми го наметнеш тоа без да забележам. Сигурно имаше некој свој спонтан начин, кој јас незнам дали сум го примила и заклучила некаде во себе, каде што чека да е искористен кога ќе дојде време за тоа. Се надевам дека е така.
И не, не велам дека ми е лесно да живеам како ваква личност, но тоа не е посилно од мирот кој го имам зошто покрај се` сум добра. Не е лесно да си таков човек во едно вакво хаотично време, со недостиг на било каква хармонија. Напротив, многу ми е мачно и тешко. Уште потешко ми е кога сега, како една зрела личност уште повеќе сфаќам како ти е тебе, со сите тие карактеристики кои те красат. Тешко е кога ме мачат мене, а знам дека ти е така и тебе. Тоа е како два пати да преживувам се`. Еднаш за тебе и еднаш за мене.
Но зошто да се жалам, кога и ти се чувствуваш така. Кога би знаела само како да ти одмогнам и да те убедам еднаш да го гледаш прво твојот, па потоа мојот пат и живот. Да не се нервираш за се`, да не се плашиш, да не се мислиш постојано и да не си секогаш под стрес за мене. Но залудно е да барам решение кое го нема. Па, јас сум истата ти и знам зошто правиш се` што правиш и дека тоа никогаш и никој нема да ти го смени.
Сепак ќе продолжам барем да ти олеснувам, затоа што заслужуваш да живееш поопуштено. Заслужуваш, затоа што си мајка каква што секој би посакал, затоа што си посебна во секој поглед и затоа што без тебе јас немаше да сум тоа што сум денес ... личност со која сум апсолутно задоволна и горда.
Те сакам мамо и ти благодарам за се` што си направила и правиш сеуште за мене.

 

[Natural-girl]

Без тебе

По ѓаволите...Ќе почувствувам ли некогаш како е да живеам без тебе? Како е да се диши слободно?

Знам како дишеш.Помина премногу време...премногу те засакав...зазеде преголем дел од мене...и сега што?
Си замина, можеби никогаш повеќе нема да го почувствувам твоето физичко присуство, никогаш реално да го погледнам твоето лице, никогаш повеќе не ќе можам да те допрам, прегрнам. Не се ни збогувавме.
Можеби затоа сеуште си тука, сигурно е, тука е твојот дух, пристутен во мојата глава. Додека размислувам, секавично ги чувствувам и твоите мисли, што ти би рекол, како би ми помогнал, како би го наметнал своето мислење, кога би се согласил, кога би одрекол.
Што се случува со мене?
Обична прошетка не минува без препознавање на дел од тебе во друг човек. Но тоа не си ти, го знам тоа, а сепак се загледувам и споредувам. И по којзнае кој пат, го заклучувам истото, никој не ти е рамен, зошто никој не е ТИ.

Came in from a rainy Thursday on the avenue,
Thought I heard you talking softly,
I turned on the lights, the TV and the radio
Still I can't escape the ghost of you.
What is happening to me?
Crazy, some'd say.

Не сакам да те заборавам. Само...остави ме да пробам...да пробам да живеам без тебе, без твојот дух кој ме демне.

And as I try to make my way to the ordinary world
I will learn to survive.

 

[The Goddess]

Забавна ноќ...мораме да признаеме. Дури и јас како набљудувач го почувствував тоа. Музика гласна, иако не по нивни вкус-ја апсорбираја и двајцата, водката нејзина, пивото негово, друштвото заедничко...забавата беше на задоволително ниво. Хах, сега додека го пишувам ова па и се замислив, што ли му се залепи ко пијан за плот таа вечер?Што ли очекуваше? Очекуваше ли нешто всушност или само привлечно провоцираше? Се кладам дека ако сега во овој момент ја прашам нема да знае ни самата што сакала и што мислела тогаш.

Тогаш...колку далечно звучи. Но, секако... таа ноќ беше тогаш, тогаш-за неа, тогаш-за него... а дали тој ја памети? Ооооо да, за ноќта зборувам. Неа и те како ја памети, ве уверувам во тоа. Не е важно, да се вратам на приказната.

-Колку е добар, зашто си мислев дека не е?- ми шепна тогаш. Јас само се насмевнав иако веќе одамна го знаев одговорот ))
-Ќе видиш и самата- и одговорив, но таа не го дочека одговорот. Не ме ни слушна. Го фати за рака и заминаја. Таа и Тој...

Таа и Тој! Но, бездруго... чудни се патиштата божји. Сега, после толку време, откако знам се и видов се ако седнам малку подлабински да размислам и ја проанализирам нивната приказна дури ќе поверувам и во судбина.
-Судбина? А што ако навистина е судбина? Чудно.

...Го фати за рака и заминаја. Некои неповрзани муабети колку да не се молчи. Како и да е барем ја убиваја тишината. Каде одеа, што очекуваја, што ли мислеа воопшто? Важно дождот ги следеше... и не само тогаш туку и секоја друга ноќ. Од почеток до крај, остана нивниот најверен пријател. Некогаш го сакаја, некогаш го мразеја, но ниеднаш не ги спречи.
Не е важно, важно завршија заедно. Барем таа ноќ...и наредната...и понаредната... и неколку години потоа...
Љубов...страст...алкохол...пресврти...забрани и казни...стравови... јаболка... оооо да, многу забранети, црвосано, здрави и слатки јаболка... Таа... нотите на музиката- овојпат по нивни вкус... Тој... пак Таа... и интересната геометриска фигура која отсекогаш беше тука.
Но,тоа не беше проблем. Барем не за неа. Отсекогаш ја бидуваше за математика така што питагорината теорема добро ја владееше...а можеби и уште ја владее. Кој ли може да ја разбере кога не успева ни самата.
Можеби заврши се...можеби допрва треба...а можеби и никогаш нема...
Вистината е таа...една и единствена... Јас ја знам но ќе и дозволам самата да ја открие.

А таа???
-Таа ќе ја дознае...еден ден ќе ја дознае, таму некаде... Далеку и...Без Тебе.

 

[Сатори]

Без тебе ...

Таа е една од најинтересните девојки кои што си ги сретнал во животот.Правилни црти на лицето распределени чудно низ целата порцеланска површина, со небесно сини очи кои што продираат длабоко под мразулците и вулканите кои што сите се обидуваат да ги скријат, малечко, чудесно суштество.Таа има големи, полни усни и складен нос, пеги кои што и даваат боја на лицето затоа што е пребела.Природно светла коса која што ја фарба црна за да ја извади непостоечката острина надвор и малечко тело.Ниска е, да, но понекогаш тоа ја прави слатка.Скоро совршена надворешност која што секојдневно ја гребе и обликува за да личи на фигура.
Таа минува 30 минути во вежбање и не заспива додека не направи 200 стомачни за да и биде стомакот прав дури и при секс.Никогаш не си дозволува себеси да не изгледа како кукла за на излог, дури и симна повеќе од 5 килограми за да изгледа слабо, а не здраво.Јаде исклучиво ниско калорична храна или воопшто не јаде после толку диети.Ги контролира кашлиците кога е во близина на луѓе за да не ја скрши проекцијата на перфекција и рамнотежа.Медитира за да постигне смиреност и секој втор петок е во салон за да ги среди косата и ноктите.
На млади години научи да готви за да постигне успех во сите полиња кои што и се чинеа круцијални, никогаш да не си дозволи себеси да се изгуби блесокот, дури и во кујната додека до себе држи шише узо за да биде се помалку болно.
Секогаш најдобра во генерација, талентирана во сите полиња, претставник на сите манифестации, волонтер во библиотека и поетеса.Млада девојка која што секогаш се смешка додека им вели „благодарам“ на оние кои што ја форсираат да оди напред.Ќерката на тато и мама, големата гордост во фамилијата, големиот екцентрик на масата.Исилена екстроверност за да се добие вниманието и да се задржи фокусот, никогаш неприметена.
Таа е просто совршена.

Без тебе ... таа е ладна и опортунистички настроена кучка која што живее само за да постигнува, да гази и да докажува.Арогантно суштество кое што не бира што ќе користи за да ја добие наградата, ментално силна и спремна да цица крв за победа.
Мизерна секогаш кога останува сама со огледалото и креонот кој што ја уништува кожата и очите не се повеќе сини, а кожата почнува да покажува брчки на премлади години.Чоколадото стои на масата за да може да се прејаде и потоа да го држи цврсто лабавото додека се обидува да ги исфрли „токсините“.Сите болести се појавуваат на површината, а ноктите пукаат и косата ја губи формата.
Оценките се небитни, а фотосесијата за корицата е откажана поради премалку време и премногу стрес, сите се губат во креветот додека таа заборава како изгледало да се создава во име на филмската проекција.

Без тебе ... таа се раѓа секое утро и секоја вечер умира, а никако да дојде до време за да живее.
Без тебе ... таа е комплетно изгубена.
Без тебе ... таа е само уште една контраверзна, болно амбициозна и луда девојка.
Без тебе ... таа е мртва!

 

[~~БоЖиЦа~~]

Без тебе

Со секој твој збор,кој повеќе болеше од секој твој удар ме направи ова што сум денес.Да,ме направи безмислосна кучка на која за никого не и е гајле.Доволно беше жртвувањето за другите,а најповеќе за тебе..Мислев дека ако направам чекор без тебе дека ќе паднам и никогаш повеќе нема да зачекорам..Но го гледаш ли сега тоа што го увидов и јас?Дека можам,и дека со секој чекор подалеку од тебе расте и мојата гордост за себе..Со тебе ми беше лошо,знаеш?Но дали и ти воопшто си помислил на тоа..Но можеби ќе помислиш на тоа сега кога веќе не сум тука,за да ја избришам секоја твоја солза,да ја поддржам секоја твоја идеја и на крај јас да ја изиграм твојата игра и да се изборам за твојата борба..Но згреши ти,а згрешив и јас..Како можев само да ти дозволам да се уништиш себеси,а исто да ме уништиш и мене..Но како што веќе реков не ми е воопшто гајле за тебе..Сега твојот живот е само твој и прави што сакаш со него,доволно се запоставив себе си грижејќи се за тебе...А за мојот ќе ти кажам дека без тебе ми е далеку подобро од порано..Без тебе конечно осетив што е среќа...
Порано знаев дека без тебе,ќе бев поблизу до смрт..
Но сега знам дека без тебе,ќе биде како нов живот за мене..

 

[Точкест]

Пуканки, нема светло освен од мониторот. Се слуша една реченица, „Како ќе живееш ти без мене?„
Ме полазаа морници и се замислив исто како ти да ми го кажуваш тоа, навистина како ќе живеам јас без тебе? Се случи тоа еднаш, по недоразбирање да живеам без тебе 24 часа. Бев грозен така без тебе, смрдев на пиво и очите не ми беа како кога седев со тебе и ми рече дека ги имам најубавите очи. Што знам некако беа опаднати, полни со солзи и бев грд.....многу грд.
Ветив дека секој ден ќе живеам за тебе, за нас. Следниот ден солзите ги снема, ама и ти беше до мене. Прекрасно чувство на прекрасен сончев ден, те засакав повеќе и те сакам секој ден повеќе од предходниот ден. И секој ден си поубава, ти кажувам постојано.
Смешен сум, патетичен, морон, папучар, идиот за некои маалски фраери. Ама не ми се важни тие личности во животот, важна си ми ти, затоа што неможам да се замислам да живеам без тебе, денес, утре или некој друг ден. Секој ден, секој час и секоја минута сум тука само за тебе.
Имам уште малце време да ти го кажам ова по незнам кој пат денес, и најискрено секој пат ти го кажувам. Среќен Роденден:back:

 

[bebush]

Често се прашуваше што ќе прави без тебе,знаеш ли?
Често се прашуваше како ќе го преживее денот без да ја види твојата насмевка,без да ти го чуе гласот..
Без тебе таа се чуствува ништожна.Затоа што кога е со тебе,нејзиниот свет станува совршен.Иако мрачно и ладно однадвор,одвнатре срцето и чука како секој пат да е прв пат,одвнатре таа чуствува вжарена топлина,која ти ја пренесува преку нејзините страстни бакнежи..кои ти ги подарува на толку мил начин...
Сега,без тебе,седи сама во аголот на својата соба.
Сеуште се чуствува присутвото на твојот парфем,иако е поминато многу време...
Ги затвара очите и мислите и се преплетуваат,безброј проблеми за решавање,толку многу загатки кои треба да се откријат...А таа,мисли само на едно нешто...се обидува да го врати времето наназад..кога со нејзините бакнежи таа те правеше среќен и помислува..дали ти го мислиш истото во сосема истиот момент?Дали го чуствуваш истото..дали преживуваш без неа,или очајно како и таа тебе,сакаш да ја видиш и што посилно да ја прегрнеш?
Солза наеднаш се стркалува по нејзиниот образ.Само една,која тежи колку стотина останати .Патува кон нејзините усни,а со неа патува тагата..болката и сеќавањето.
"Не,не се предавам!"Одеднаш ги отвори очите и извика гласно..
"Без тебе сум како пустина..на која и треба водата за спас..без тебе сум како месечина..која отсекогаш ја барала својата среќна звезда..
Ја најдов..во тебе..но не сум спремна да ја испуштам толку брзо..без борба до последниот здив..без финалното згаснување.."
Таа ми рече:"без него..ништо не е како порано..се смеам но чуствувам како нешто ме пека во градите,се обидувам да се убедам себеси дека ми е добро,но кога ќе ме соочи ноќта со болката,таа е толку долга..што само сакам да заспијам само за миг..а потоа да ги отворам очите и да го видам него пред мене..со широко отворените раце кои се спремни да дадат уште една од незаборавните топли прегратки кои ти ја стоплуваат душата.."
Неможеше веќе да чека..одеднаш во неа се појави некаква сила,како надежта повторно да и го осветлила срцето...ја погледна сликата која ја држеше во раката,слика исполнета со љубов,слика од нив двајцата..
Ја бакна,го зема палтото ја стави и неа во него..и бесшумно оставајќи ја влезната врата од куќата отворена веќе се наогаше на пола пат од железничката...А за неколку часа и кај него пред време..
"Најдраг мој пријател и љубовник.."таа му рече.."помислив како ќе морам да се соочам со светот без тебе..без твојата сила што ме туркаше,без твојата храброст и поддршка да ги направам и оние нешта на кои порано не ни посмилував..?
Бакни ме љубов..бакни ме и нека повторно светот запре..нека запре за повторно да не се јави она грдо чуство..она кое ме прави несреќна кога помислувам како без тебе.."
Среќна беше,а знам дека и ти.Бидејќи нејзините мисли сепак беа точни..
Да,ти мислеше на неа со истата страст..
Да,ти го чуствуваше истото..
Помисли како е да се живее без неа..Толку многу сакаше да ја видиш..што кога ти се појави на врата..ти се чинеше дека сонуваш..Среќа бакнежот те разбуди и те натера да сфатиш дека реалноста во тој момент е подобра нели=)