Прозни искри

[Сатори]

Селанката, силувачот и нејзиното момче

Селото во кое живееше таа беше скоро предградие на големиот град.Млада беше, убава, го сакаше градот, но ете се родила во селото, во фамилија со четири деца.
Се гледаше често во огледало, напола скршено, висеше на ѕидот во нејзината соба, која ја делеше со двете сестри, братчето беше сеуште мало, па спиеше со родителите.
Таа се сакаше себеси, се сметаше дури за една од пообразованите девојки во селото.Знаеше да седне со пријателките, да зборува за животот, велеа дека е романтичар, дека живее во илузии, но убаво им беше да ја слушаат.
Како ќе замине еден ден набрзо, како ќе глуми во театарот, ќе биде голема ѕвезда и сите ќе и се восхитуваат.
Убави се тие сонови, невозможни, но слатки за сонување, а раскажувањата за нив се полни со воздишки и насмевки.
Милозвучниот глас ги ткае овие приказни.
Се враќаше дома, прашлива од патот, безгрижна, полна со елан и живот во себе, среќна што денес нема таа да ги мие садовите дома.Имаше време да се шета, да биде малку своја под сводот, далеку од сите кои и велеа дека од неа ќе биде само уште една селска домаќинка.
По патот се клацкаше кола, нова, лакирана, толку едноставна што имаше место за некој да седи врз неа и да ги тера коњите да одат напред.
Убаво момче, елегантно.
Бела кошула, црни пантолни, да се познава од далку дека е градско дете.
Наеднаш ја обли срам, таа бушава, со цвеќиња во рацете, скоро боса.Не знаеше зошто, та не го ни познава, но ете ја спушти главата пред него.
Ја виде, не знаеше дали сака да застане или не, па се реши да и проговори неколку зборови, да види дали умее да се снајде девојчето, селанка си мислеше.
Кога почна да и зборува, не го слушаше многу, само го гледаше, одговараше како да ја прашува татко и, кротко и полека, со почитување.
Ништо повеќе не и рече ... наредниот ден се видоа пак.Овој пат беше жива, разиграна, исчешлана.
Му дозволи да и ја допре раката.По една недела успеа дури и да ја бакне.
Престана да зборува за соништата во театарот, престана да се надева, почна само да се гледа во скршеното огледало, но во куќа со толку деца, зар некој ќе примети.
Го љубеше, секој миг го чекаше за тие минути покрај патот, почна да доаѓа порано, да се враќа покасно.
Растеше страста, растеше љубовта, му даде се да и земе, би ја убиле да знаеа, но да го има во себе и беше побитно.
Кога почна да станува зависна од него, се реши да го изоди патот до градот и да го побара, знаеше од кажувањата каде треба да го бара.
Беше ден кога тргна, но ноќ ја најде кога стигна таму.
Се исплаши од градот, но се сети на театарот, сакаше да го види, да го помириса.
Се најде маѓепсана како никогаш до тогаш, правта од штиците и ги полнеше градите, се заљуби.
Помислија дека е дојдена за работа, па и тутнаа ливче во раце и и рекоа да глуми, ја бивало.
Заборави дека треба да го најде, заборави на се, покрај глумците.

***

Поминаа години, остана таму, живееше најубаво и најлошо, но не се жалеше, се сеќаваше од време на време на момчето, но се плашеше дека откога видел дека ја нема крај патот, ја зборавил.
Заврши претставата, излезе од театарот сама, како што сакаше, после глумње и некој и ја стави раката на градите, проба да врисне, но не можеше.
Ја бутна врз вреќите и ја налегна со цела тежина.
Познат мирис, но различен човек, различна облека.Ги отвори очите, го крена погледот, истото задоволство.
-Моја си!
​

 

[Natural-girl]

Гласна музика, задимен простор, гужва... Таа, самоуверена, расположена, убаво облечена, играше додека ја држеа нозете, како секогаш. И се приближи едно момче, пијан, плав, многу висок, турбофолкер - нетипичен за неа, но сепак - неодолив. Одеднаш просторијата стана волшебно, пијаничи стеснета, се сведе само на нив двајца. Забележа дека тој е пијан, но таа сакаше забава, авантура. Играјќи, нивните усни се споија, јазиците се помешаа, телата трепереа. Неговиот бакнеж беше нежен, сочен, помешан со неговите допири и неговиот неодолив мирис ја задоволи сосема. И ги пееше најнежните стихови од песните, и шепотеше на уво.
Таа истата вечер беше и со друг, но тој другиот го остави и реши уште од таа вечер да биде со нетипичниот и неодоливиот.
Се видоа и следен пат. Излегоа во едно од скопските кафулиња, но хемијата како да беше избледнета. Сепак, на крајот на вечерта и го стопли срцето, насмевнато шепнувајќи и дека сака таа да биде негова девојка и посакувајќи и слатки сништа. Беше доцна навечер(или рано сабајле), но таа не одеше, леташе. Уште утредента излегоа во дискотеката каде се запознаа. Ја запозна со неговото друштво. Ја галеше по косата, вадеше некои чудни нетипични комплименти како дека лицето и е мазно...
Одеднаш насмевката и се стопи кога увиде дека помеѓу нив стои сенка, бившата девојка која го повредила. Увиде дека неговата рана е незарасната.
Нејзиниот романтичен дух не го сфати тоа сериозно. Сепак, тој беше оној кој исчезна, веројатно за да ја скрие раната.
Четвртиот пат кога се видоа, беа како странци, како познаници, секој во својот круг, но на старото задимено место. Тој како да носеше некоја тага во себе.
Долго време помина оттогаш, секој продолжи по својот пат, се додека таа не се разболе и му пиша порака 5 пати прочитана. Таа беше осамена и без срам го праша зашто прекинаа контакт, но тој го изврте одговорот. Сепак рече дека ќе дојде да ја види. Но сега, не сенка, туку меѓу нив стоеше врата, заклучена, тој побара од неа само да му мафне и исчезна-пак.
Сега другарка и ја прашува дали сака да се врати на овој веќе прочитан дел од книгата, но бесмисленото прашање се губи во минливоста.

 

[Bada Bing!]

Вошкарот


Градинка, два попладне, една загрижена мајка и една воспитувачка.
- Детето е за никаде, не е добра ситуацијата... Не ме сфаќајте погрешно, јас сакам деца и има некои проблематични секогаш ама тоа е се до родителска грижа. Ако не ги гледат многу дома се забележува тука... Ние еве трет пат се гледаме госпоѓо. Али малиов продолжува да не држи никаква хигиена.
- Дома арен е. Не ве сфаќам. Не слуша стално ама добар е. Верувам не полош од сите деца.
- Но, имаше вошки.
- Добро се дешава.
- Се дешава да има еднаш, не да има да ги пренесе на пола други деца, да му се исчитат, пак да ги добие, да се крие од учителките при проверка и да продолжи да си игра со сите и да раширува. Цела година, беше расадник на вошки!
- Ма немојте вака. Син ми не кова заговор за ширење на вошки.
- Си игра и со мрсулите.
-Молам!?
- Па нели беше настинат долго време.
- Беше. И е уште... Малце.
- Го фативме како си игра со мрсулите. Не ги вртеше само со прстињата или слично. Не, не. Си праеше како градби. Ги собираше, ставаше и вода да не се скроз исушат и си имаше комплекс. Од мрсули.
- Ви се молам!
- Шо да праам.
- Ќ..Ќе го викнам маж ми. Во колата е.
Се врати жената со сопругот.
- Рече дека праел кули од своите...остатоци. Од носот - му објаснуваше таа.
- Што!?
- Да, господине, малце е грозно ама тоа е тоа. -пресече воспитувачката.
- Какви кули?
- За воља на вистината беа повеќе како блокови. - продолжи.
- Добро не е важно тоа. Горан, што да правиме? -прекина жената
- Има психолози може да се прати малиот таму, јас не знам што му е, сме се обиделе сите.
- А немирен е во останатото време?
- Не баш. Редовно си спие кога треба, јаде и се тоа. Ама вошкиве и мрсуливе и хигиената не му е јака страна.
Ги погледна таа убаво родителите, фино облечени, чисти и средени. Се запраша од каде навистина детето е такво.
- А може да го викнете сега. Што прават? Би сакал да го видам.
- Сега се спремаат за попладневна дремка.
- И јас сакам да го видам.
- Ќе го викнам.
Се врати жената држејќи за рака едно пет годишно детенце. Облечено во небесно плави пижами, разбушавен во косата гледаше зачудено де во родителите де во својата воспитувачка.
- Сине - рече таткото - ја знаеш важноста на чистотата?
- Мхм - тивко одговори детето.
- Знаеш зошто се капиме, миеме рачиња, внимаваме каде газиме кога шеткаме?
- Да.
- Сине - почна и мајката - и знаеш дека вошките се лоши така? Памтиш колку и беше тешко на мама да ги извади сите? Зошто си трчал да ги префатиш од другите? Зошто правиш тоа што правиш? - и се насолзија очите.
- Не... Треба да спијам сега мамо.
- Ама важно е ова. Зошто правиш кули од мрсули? - го растресе таткото со своите раце детето.
- Сакам да спијам!
- Најдобро ќе биде да спие. Сите сега ќе спијат.
Го одведе на истиот начин. Минута потоа се врати.
- Си имате проблем. Дефинитвно. Еве не сакаат ни децата да спијат во близина на неговото креветче.
- Што? -моментално се фрли мајката во збор.
- Па се плашат од вошки.
- Бегаат од мојот син? - и се насолзија очите.
- Ништо страшно. Се дешава во групата да има црна овца.
- Црна овца!? Ох, моето дете! Мојот син! Црна овца. Зар тоа да биде нашето дете Горан? - се сврте кон мажот.
- Не... Не. Секако не. Ќе го однесеме кај професионалци. Да добие навики некои, како што треба. Јас не знам зошто дома не е ваков.
- Ни јас!
Ги испрати воспитувачката Мира родителите од својата канцеларија и после со готвачката седнаа да пијат кафе во дворот. Децата дремеа во Големата Соба. Вошкарот беше барем на метар од сите.

 

[Сатори]

Младите војници на врвот од ридот

Ќилимот стоеше пред вратата.Во една боја, црна, со неколку бели линии кон крајот само за да ја разбијат монотонијата.
Сите што влегуваа во нејзиниот стан го забележуваа ќилмот, секогаш убав, секогаш чист, секогаш совршено црн.
Таа обожуваше да биде со тие кои и се восхитуваа, ја хранеа нејзината есенција како со исцелувачки нектар, опијум за нејзините сетила.
Знаеше благо да ги преклопи очите кога мириса добар парфем и потоа целиот стан мирисаше на неа.
Боженствено.
Девојките како неа живеат талкајќи, менувајќи постојано нешто околу себе, воздивнуваат кога ќе добијат ново ќилимче.
Секое со себе носеше различни бои, различна приказна на потекло.
Секоја година, на 26 мај, еден час по полноќ, кога беше млада месечина, убав светол срп на небото, таа го земаше ќилимчето и се упатуваше кон ридот.
Застануваше покрај нив и го оставаше да изгори во оганот.

-Што си ти?
-Војник.

 

[Sith_Lord]

Лајт Мотив

Ткајачката се разбуди за уште едно утро исполнето со создавање. Фрли поглед отстрана на огромниот килим кој се простираше низ една цела вечност. Милијарди врз милијарди шари, навидум дисхармонични, оддалеку оддаваа впечаток на нешто сеуште недовршено, но сеедно единствено, обединето и застрашувачко. Честички прашина опишуваа столбови светлина кои паѓаа од замачканите прозорци горе, незамисливо високо во полузамрачената хала. Осветлените делови на ќилимот делуваа сеуште живи, сеуште во движење- Како што сенките паѓаа врз некоја шара, боите се фиксираа, сликите престануваа да дишат и стануваа конечни. Времето овде се ткаеше во форма на човечки животи, за завршеното дело да го газат нозете на заборавот. Се додека е недовршено, постои надеж, си помисли таа.

Ткајачката седна на малиот триножец, го избриша своето оросено чело, и ја продолжи нејзината неблагодарна работа.

Векот се згрчи, заплака, и првите грутки воздух залетнаа во неговото грло.

Дете се раѓа во прастара фамилија, со студени раце опточени со злато и крв, опкружено од вредностите на безвредното. Демони околу него, ладни, сурови статуи со намуртени лица. Убиство, вкус на скапани парчиња човечко месо, мрак и секако- профит.

Сјај на Идејата која со правдољубив меч ги убива сите нив, со болно одмаздничка насмевка и отров во душата.

Детето станува маж, кој со горчлив вкус во устата гради нов свет за луѓето на кои не по своја вина им остана вечен должник. Сам. Но до кога?

Сретнува жена-ангел. Во неговите очи таа е идеалот за кој се бореа со другарите во фабриката. Во неговите очи таа го носи семејството кое ќе го оправда минатото на неговите родители. Се венча со неа четири дена по првата средба и ја носи на пиедестал 54 години. Секоја негова победа и ја посветува на неа. Секој негов пораз го поднесуваат заедно, секој удар на камшикот исцртува лузни на плеќите и на двајцата.

Лајт мотив.

Болеста се прикрадува како првиот снег- ја забележува по будењето едно утро, сфаќајќи дека жената која ја познаваше веќе ја нема. Се сеќава на последните два месеци како низ магла, грижејќи се за неговата сопруга која вреска од болка и веќе не го препознава кога тој наутро ќе се стрча по скалите кога ќе ја слушне како го повикува, галејќи ја по згрчениот образ и голтајќи по некоја солза низ решетките на охрабрувачката насмевка со која и кажува дека ќе оздрави, дека ќе помине, дека се ќе биде како порано. Успева да се убеди и себеси во тоа.

Гробот е покриен со студена плоча под која лежи онаа која ги понесе и прости сите негови гревови. Тој седи на клупата и ја проколнува што замина пред него. Таа молчи. Или којзнае, можеби нешто му шепоти, можеби сеуште му одговара, кажувајќи му каде да се сретнат подоцна...

Ткајачката сеуште не ја завршува оваа приказна. Сеуште не и дозволува да се претвори во мртов приказ и хроника. Додека е незавршена, постои надеж... Можеби.

Посветено на баба ми и дедо ми. Ова е во некој облик, нивната приказна. Се надевам дека има Бог. За доброто на љубовта, која инаку станува бесмислена болка и загуба.

Sith
​

 

[Сатори]

Јас, ти и ритуалите

Ритуал.
Мој мал ритуал на боженственост, свет само за мене, потполно мој, со секој запален цигар, посебен додека го внесувам димот длабоко и гледам како пламенот ја подгорува хартијата на тутунот, на душата длабоко во мене и уживам додека се убивам.
Ритуал.

Секогаш му сметаше мојот ритуал, не го сакаше димот, не ги сакаше цигарите кои ги пушев, ми велеше дека го голтам и го плукам со секој нов цигар ... можеби и го правев тоа, не се ни сеќавам веќе.
Додека седевме сами во собата која беше само моја а не негова, ми беше тешко да запалам цигар, мислев дека тоа е премногу голема шлаканица за мојата таканаречена гордост која прекасно сфатив и дека ја немам покрај него.
Патетично е, но сепак вистина.

Чекав нешто што нема да дојде, дел од мојот живот кој веќе одамна замина, а барав, го барав во човек на кој му сметаше мојот омилен ритуал.

Заклучив дека единствено само со пушачи ќе бидам во иднина.Ќе си дадам можност за среќа убивајќи се.
Повторно мизерно, како може да си дадеме среќа која не ни припаѓа, да играме улога која ни одблиску не е наша, дури ни ни го знаеме текстот, сме ја погледале некаде таму во некој весник, на телевизија или сме налетале на неа на некој блог и ете ви ја реалноста во која живееме.
Лигава, црвена течност полна со гној која излегува кога ќе се стисне малку повеќе.

Борба и живот ... бори се!
Ти давам можност да се бориш за нешто што на крајот може само да ти го земе и тоа што ти останало, но бар ти давам нешто.
Бори се ... ова е твојот живот, мојата шанса, ова сме јас и ти!

 

[Сатори]

Dolci ire, dolci sdegni e dolci paci

„ ... А ти одлазиш са њим, да те богдо не волим ... “

Колку се меланхолични деновите полни со спомени, врнежливи обично, тивки и сите се јавуваат за да ти помогнат да се сетиш како било.

„ ... Принцеза и битанга пар, ооо, не иде то ... “

Земаш мало цветче го негуваш, го чуваш, го љубиш, му го посветуваш целото внимание на светот.
Го ставаш во саксијата покрај прозорецот за да му биде топло и после некое време ти овенува, нема конкретна причина, едноставно умира.

„ ... Лажеш злато, лажеш душо, лажеш вјештице ... “

Дожд преку твоите рамена, го сеќаваш на врвовите на косата, на прстите како полека капе по твојата кожа.
Плачеш ... лажеш.

Спомени.

Io amai sempre, et amo forte ancora ...
​

 

[Crazy in Love]

Некои работи во животот се едноставни,а самите толку многу ги заплеткуваме.Зашто?Така требало да биде.Или барем така викаат.
Честопати се наоѓав помеѓу луѓе,а се чувствував како комплетен странец.Соба полна со луѓе,а сепак сама.На изглед невозможно,а сепак толку реално.
Некогаш светов е толку суров,што чувството дека да бидеш тоа што си,не е доволно- е присутно постојано и насекаде.
Толку благоречиви зборови,а сепак погледите откриваат нешто сосема друго.Очи кои покажуваат нешто друго.Очи кои не разбираат.
Во минатото и јас имав свои демони.И јас имав свои стравови.Бев странец во сопствениот свет.Минато.Нешто кое што те демнее од секој агол и се наоѓа во секоја пукнатина од ѕидот.Осаменост.Нешто со кое што многу луѓе се соочуваат,но никој од нив нема храброст да го искаже тоа јавно,од страв дека општеството ќе ги отфрли од себе и ќе фрли уште подлабоко во таа нивна осаменост.
Две лица.Едно за јавност,едно за себе.Едно тело,две личности.Оклоп.Заштита.
Страв од љубов.Страв од емоции.
Долго време бев приклештена помеѓу сенките од минатото и соништата за иднината.Ја заборавив сегашноста.Или ја игнорирав,сеедно.
Што мислев?Прашањето е дали воошто мислев нешто.Бев во бунило.Збунета од секојдневието.Збунета од промените.Се менува светот,мене ми беше тешко да се прилагодам.
Сконценрирана на сегашноста.Нова етапа во мојот живот.Пробувам да се прилагодам.Дали ќе успеам?Не знам.Времето ќе покаже.
Што ќе се случи ако не успеам?Ништо посебно,само уште едно разочарување во низата и повторно кревање од прашината и повторно со главата насочена кон новите предизвици и промени на кои што ,според некои си непишани правила,треба да се прилагодам.

 

[Сатори]

.

Крилјата на пеперутката

Беше млада, беше дете кога по прв пат ја виде кожената корица.Мирисот на стари страници и навлезе длабоко во нозрите, а сласта на кожата и се протна низ порите, слатко блаженство на фантазијата.
Разиграна девојка која често забораваше да ги собере своите играчки, само книгите и беа мили, наредени, нејзини.
Се им подаруваше на луѓето, никогаш не се грижеше што со тоа што ќе го даде, каде мислата ќе заврши, каде правта од поленот ќе падне, врз чии очи крилјата на пеперутката ќе истресат соништа.
Се сопна од еден камен, ја придржа еден дрвосечач.Му ја поклони пеперутката.
Поминаа многу играчки и книги низ рацете, остаре, замре крвта низ вените.Ја изгуби способноста да дели сонови, да дели утра и виножита.
Ја изгуби пеперутката, кога шумарот се понуди да и подари друга.Но не, таа ја сакаше својата.
И беше жал што ја подарила, што се откажала од нешто толку вредно.Не сфати дека таа пеперутка никогаш не ни беше нејзина, па ги отвори книгите и си стави нови крилја на рамената.
Беше спремна да лета, да дели сонови на некој друг.

​

 

[doti4nata]

Што ли мислев кога го започнав ова? Секогаш кога сакаш да изиграш некој, на крај успеваш само да се изиграш себеси. Ми недостигаш постојано. Не те ни познавам доволно добро, а ми недостигаш. Се прашувам каде си... поточно со кого си и што правиш. Има некој дел во мојот мозок што сеуште свесно функционира и ме потсетува на мојата среќа, на мојата љубов... ме потсетува дека нема зошто да се прашувам што правиш ти. Те сонувам. Повеќе немам кошмари и сакам сонот да трае, а сепак тие проклети сни, како сеништа, ме прогонуваат секој миг. Убаво се бакнуваш, веќе неколку пати ги почувствував твоите усни... на сон, секако. Еднаш бегаше од мене, еднаш ме заведуваше. Беше крвопиец, па волшебство. Беше, и уште си, отров, а јас очигледно самоубиец. Ми пречи вниманието што го посветуваш на другите, ми пречи што те нема, ми пречи што одиш да спиеш рано. Зошто кога сме заедно ги гледам тажните улици, а со еден дел од окото твојот прекрасен профил? Зошто одам по улица со рацете во џебовите и го гледам небото, а сум целосно посветена на твоето дишење? Чудно е ова што се случува, уште почудно што сум заљубена... Најчудно што не сум вљубена во тебе. Вечерва можеби пак ќе се бакнуваме. Ќе биде забавно и грешно. Мојата љубов веќе слатко сонува, среќна сум поради тоа. Ти некаде филозофираш за животот или јадеш паста, а јас... Повторно ти напишав нешто. Ти мене кога?

 

[doti4nata]

Во раното утро темните облаци го засенија и последниот сончев зрак. Потоа сонце и немаше, ама чудна светлина ми подари насмевка на лицето. Со други зборови кажано... Епа денес ми беше многу тапа денот. Ама само од сабајле и сеа сакам да се искажам, па викам ајде тука, демек ми е ова некоја искра, па и демек е прозна. Како може човек во денешно време да се расположи? Очигледно со глупости. Или кога на А1 има нешто директно од Београд па ќе се појави ветеното име на Госпожа Сијка Пиштолова. Неам ништо јас против неа, али очигледно кумот нејзин имал, ја унаказил за сва времена. Е сега, првичниот муабет ми беше дека во овој град проклет нема ништо за забава. Додуше секогаш можеш да викнеш такси и да се надеваш дека ќе ти се паде тој лудиот чичко. Оној што на семафори им бара 5 денари на циганчињата пошто они така бегале на „километар„ од колата. Да, да, тој истиот што раскажуваше дека у младоста бил Шерлок Холмс пошто носел „ Мантил, долг кожен, значиии мааантил и капа. Како Шерлок Холмс. Со мантил и капа, и чизми. И мантилот, капата... Како Шерлок Холмс...„. Може и да се читаат вицеви, али од нив е поверојатно дека ќе ти се смучи уште појше... така да единствено ти останува сам да си се расположиш. Добро де, со мала помош од околината, али сепак, во целото кретенишење кое има повисока цел, ти си главна улога. Тоа го правев и јас денес! Не дека сум нешто многу горда, али прво лупав глупости и киксови ако на пример „Нејке да МЕ дружи со МЕНЕ!„, а потоа испуштав чудни крици и се кезев пред компјутер, за да одам на гости кај Димса и да продолжам со кретенишењето. Наредните 5 часа ги поминав пред неговиот компјутер, на некои им е познат само како Маца. Игравме фудбал а ја бев нешто као коментатор. Ама од оние коментатори што ги колнете, пцуете и се надевате дека нема да постојат на наредниот натпревар, а тие... постојат на СЕКОЈ натпревар. И сега се ми е забавно, најверојатно затоа што имам премногу зрачење во мозокот. Вака пред спиење ми е разонода дедо ми додека не се мрда од тв и глеа некои благо еротски сцени и коментира „ Леелее, порниќи, порниќи...„... И не! Сеуште не престанал да ги глеа „порниќите„. Понекогаш жал ми е што немам блог вака да се испуцам таму, али форумов ми е помил... така да, мојот тапа ден ќе седи тука како прозна искра. И тогаш месечината со насмевка на лицето, се колнам беше иронична насмевка, ми рече „добра ноќ злато„... можда рече и краво додуше, али кој ај е*е месечината! Битно ние да имаме слатки сништа.

 

[La Española]

[FONT=&quot]Во далечната пролет, долж муабет на MSN, со Доти4ната од чиста зафрканција, преку игра на зборови, неизменично пишување и продолжување на реченици се родија неколку текстчиња. Еве едно од нив...

Еден убав сончев ден, погледнав во синото кристално небо и... нешто како да ме сепна, како да ми навести дека нешто значајно ќе се случи...
[/FONT] Небото веќе не беше толку сино, а црните облаци како да ме следеа само мене.
Не помина долго време, а се навикнав на нив, станаа мој постојан сопатник, го следеа секој мој чекор.
И почнав да се запрашувам- дали тие ме следат мене или можеби јас ги следам нив?
Можеби од двете по малку? Можеби тие ме следат? Можеби и јас ги следам, можеби и неможам без нив, можеби и станаа дел од мене.Можеби, можеби, можеби.... зошто секогаш тоа можеби?
Не, не.... Сигурно тие ме следат мене, секако, уште посигурно е дека јас ги следам нив. По толку долго време што би правела со сонцето, од толку топлина срцето би ми изгорело, а солзите ќе ми недостигаат.
И зошто толку страв да ги напуштам тие облаци? Зошто се плашам од среќата? Зошто не оставам сонцето да влезе во моите гради и да го истопи овој лед што секој ден станува се поцврст и поцврст.
Всушност не е лед тоа во моите гради- тоа е страв! Страв од повторна болка, од поголема болка... или можеби повеќе од се- страв од среќа.
И кога среќата почна да станува страв? Од моментот кога грам среќа беше наплатен со дожд солзи? Од моментот кога секое отварање на срцето резултираше со негово распарчување? Од момент кога секој збор почна да се покажува како празен?
Среќата почна да станува страв, а тогаш.... тогаш се појави таа, девојката со ангелски очи, девојката со ангелско срце, носејќи го во нејзинте гради лекот за мојата душа, носејќи го на нејзините усни гревот на моето постоење.
Ја гледав.... Срцето ми трепереше,... знаев дека има нешто посебно во неа, знаев дека е значајна во мојот живот или... дека ќе биде. Но... не можев да и го кажам тоа, неможев ни да и го покажам,. Приклештено бев во себеси- тоа повторно беше стравот.
Не можев да и ги кажам моите чувства, но од моите очи извираше копнежот, а при секој „случаен“ долг допир нашите пори ги разменуваа мирисите од нашите тела, а секој мирис значеше љубов, секој мирис значеше секс... секој ден се повеќе и повеќе, секој ден се поочајно и поочајно...
И тогаш сфатив, не се потребни зборови, не се потребни објаснувања. Се ова беше доволно, се ова покажуваше, се веќе беше јасно и прашање само беше кога...
Дента кога првпат ја бакнав спалната соба се претвори во соба на гревот, тогаш нашите усни совшено се споија и создадоа мост на кој нашите души се претвораа во едно. Тогаш нашите раце се стегнаа толку силно што двете можевме да го осетиме пулсот на другата, нејзиниот пулс кој од тој миг постоеше само за мене.
Моето срце кој од тој ден чукаше само за неа, мојата душа која беше непотполна без нејзината, мојот поглед кој беше празен без погледот на нејзините црни очи, моето тело кое стана зависно од нејзиното...
Алкохолот ме правеше среќна во некој друг свет, а таа, таа можеше на еден обичен стар кревет да ми ја донесе целата среќа на светов со еден поглед, со еден допир... Но нејзината посебност не беше во нејзината убавина, ниту пак во нејзиниот карактер... нејзината посебност беше во моите чуваства за неа.
Колку е само целата среќа на светов сместена во ситници- си реков. Ја сакам... еве ги поминав сите препреки, ги стопив сите ледови, ги победив сите стравови и еве на цел глас викам ЈА САКАААМ!
НО дали таа сака да чуе? Дали сака да знае? Јас повеќе немам глас, а таа е толку отсутна. Што ли се случува? Постои ли некој нов? Згрешив ли некаде? Ја сакам, тогаш зошто е таа толку студена?
Студена? Не, не ќе можам да поднесам уште еден удар, уште една рана, уште една лузна на моето срце... веќе е премногу. Се плашам и од помислата....
Таа ноќ те имав, за последен пат. Беше како никогаш порано... Знаев дека е крај.... Сеуште со твојот вкус на моите усни, со твојот мирис на моето тело, со тебе во моето срце тргнав кон морето. Ја погледнав полната месечина, расфрелните звезди... Го слушнав звукот на морето како ме повикува , се огласив, се упатив кон него и.... му се предадов... Засекогаш ќе те сакам! Таа вечер одекнуваше од морето, од звездите, од месечината, дрвјата и од се што беше сведок на мојата голема љубов.

 

[Сатори]

За да му признаам дека те љубам!

Значи секогаш ме инспирате вие две бре ... ццц ... му будите грешни мисли на алкохоличар.:smir:
Ајде да чкртнам нешто.

Стоев повторно сама на дождот, само тогаш можам да плачам и да не се познаваат солзите на лицето кое одамна почнав да го уништувам со по 2 кутии на ден.
Мизерно беше да се види, некој друг би го нарекол романтично но не, беше толку патетично, скоро полно со цијанид во чаша добро мартини.
Така и ми беше, како вино кое го измешале со кисела вода.
Ми ја разредиле есенцијата само за да бидат некои други луѓе среќни со тоа која сум и што сум.
Малку луда, малку луцидна ... малку своја.
Стоев и чекав да се појави нејзиниот автомобил на патот, не ми беше грижа за креонот, за исфенираната коса, не ми беше грижа за ништо освен за светлата од автомобилот на улицата.
Бев решена да прекинам се со неа таа вечер, бев, навистина бев.Бев премногу млада за неа, имав врска која сакав да успее, но ете, како да не се препуштам во нејзините раце кога мирисаше секоја вечер различно, а јас ... зависник од промени.
И оваа вечер беше така убава што не можев да ја гледам кога влегов внатре во автомобилот.Помина со раката преку лицето.
-Пак си плачела Виолетче и пак си пиела.
-Малку, пред да излезам од дома.
-Што знаат каде си?
-Кај Вика.
-Добро, значи бар на саат, два ќе те имам.
Не можев да ја гледам а погледот повторно кај неа, иронично.Носеше бордо црвен кармин, но на неа, изгледаше елегантно, изгледаше посебно.
Се наведнав да ја бакнам, така како што таа вели дека само јас знам а таа ме пресретна со нејзините прсти полека ставајќи ги на мојата уста.
-Шшш!Без зборови!
-Сопри ја колата!
-Што?
-Сопри ја!
-Каде мислиш да одиш, па имаш уште два часа за да одиш на автобуска.
-Тргнувам сега ...
-Зошто?
-За да му признаам дека те љубам!
-Моја си малечка ... само не знам до кога ќе имам навики за менување.

 

[Serpico]

Innuendo: Лекција по истрајност за почетници

“How many roads must a man walk down…”

- Bob Dylan

“…If there's a God or any kind of justice under the sky
If there's a point, if there's a reason to live or die
If there's an answer to the questions we feel bound to ask
Show yourself - destroy our fears - release your mask
Oh yes we'll keep on trying
Hey tread that fine line
Yeah we'll keep on smiling yeah
And whatever will be - will be
We'll just keep on trying
We'll just keep on trying
Till the end of time…”

- Queen, “Innuendo”.


Којзнае колку пати сте го слушнале зборот истрајност - се кладам лично во мојата! Силно верувам дека и најголем број од вас го употребиле;повторно гарантирам со неа....истрајноста моја, голема колку и истрајната трпеливост на тројанец пикнат во дрвен коњ, силна како истрајната волја на Тим Робинс во Бегство од Шошенк, постојана како вдишување и издишување на новороденче.Колку пати сме се запрашале: Што всушност значи да се биде истраен? И дали вреди?

Дали за да си истраен треба да си полн со љубов, живот, љубов према животот; желба за себе докажување, спремен за континуирано покажување на твоите емоции, трпелив кон секое понижување од некој кој за нив ќе се грижи колку и за ланскиот снег? (Имаше ли лани снег?! - заб.авт.)
Дали за да си истраен треба да имаш таква битисувачка енергија која нема да се претвори во друга помлитава агрегатна состојба - наместо титаниумски силната, оловно цврста дамаро-тресачка желба да се трудиш за да го добиеш она што го сакаш? Ако знаеш што сакаш, нормално.

Дали пак, за да може да се каже да си стварно истраен, треба можеби да си и помалку дотраен...дотраен и уморен, заборавен од ветрот на промените, огреан од темната страна на месечината, мртовец кој чекори, едноклетник, прост и глупав фиксатор, депресивец, фалш-емотивец? Проклет сонувач, слеп војник покорен и изеден од величенствената страст, за век и веков батален од реалноста, без контакт со мозокот, затрокиран во место како BMW од седумдес’некојаво длабок снег на сред раскрсница? Бело бе-ем-ве?

И-СТРА-ен. Пиих...дали само мене на моменти ми асоцира на посран? Не само по нагласените букви од средината на зборот, кои на моменти суштински ја доловуваат есенцијата, средето на истрајноста на архаичен говор, него и по карактеристиките кои го поврзуваат страдалниот истрајник и гомното. Али, апла посран човек, во некој Монти Пајтон Мининг Оф Лајф фазон, цел прекриен со шитбомбс, давеник во сопствените фецесни изнутрици. Човек кој непрекинато сере во место, нормално со секогаш дигнати панталони. Плива во гомната, не помислувајќи да се мрдне. Ако посака, не може. Ако некако успее, пресреќен е- до наредното грицнување на магарешките сливи кои се насекаде, до наредната квалитетна серка.

Не, човече....не може да е така. Не смее да биде така. Ако си истраен, значи веруваш. Нели е тоа најбитно, најзначајно? Нели вербата оди во пакет со сонот,сонот дава желба, желбата сила, а силата продуцира труд? И нели трудот мора да се исплати еден ден?

Видете, знам дека највалидната животна теорема, закон или правило - како сакаш - е дека ништо не мора да биде, освен умирачката. Се што ќе се случи, можеби е најмногу е резултат на к’сметот; помалку на ставот, карактерот; најмалку на некакви правила, пусти желби на мртви поети кои како комети влегуваат во атмосферата, согоруваат, удираат... ама не доволно силно. Не доволно за да го сменат светот, недоволно за да го запрат времето, да ги најдат книгите на наречниците и да ги изменат со некој сонет на Шекспир...не доволно за да потраат и да истраат заедно со нас, бавногоречките свеќи на цунамито.

Ти? Вие? Истрајни ли сте? Не мислам на чекање ред пред лебара во време на пост. Мислам на истрајност кога сте приморани да правите нешто што не го сакате, не го познавате....Кога морате да чекате некој да ја промени фреквенцијата на која слуша ефтин брит поп на радио и да дојде на вашата станица со свинг, блуз, џез и класика... Дали сте доволно длабоки? Дали сте доволно плитки? Дали сте премногу ретро? Дали вашата фреквенција постои во етерот? Кој го ебе етерот? Океј... Етерот ве ебе вас. По секако. Колку перверзна може да биде истрајноста?

Размислувам гласно....се тестирам. Иако, веројатно многу одамна одлучив дали вреди сето ова што го нарекувам личен избор во сплет на околности. Пуста среќа. Одлучив дека Jас ќе бидам истрајник! Инаетлив истрајник. Сум издржал многу и ќе издржам уште повеќе, ако треба. На моменти помислувам дека не можам да го качам ебаниот Еверест - поточно, неможам да издржам ѕверејќи се кон врвот од некое сртче кога врвот сеуште ми се гледа предалеку; за момент подоцна да погледнам околу мене и да видам дека нема други врвови за мене да се искачам. Ова е врвот на светот. Повели, качи се, па тогаш погледни уште погоре ако ти е ќеиф. Вкочанет од студ, испечен во очите од сонцето кое чинам час ми се смее од зад врвот, час ми ја пцуе глупавоста....зборовите ми се кршат во мразот. Нем сум. Ама истраен. Ќе издржам.

Ќе продолжам со обидите, ако треба до крајот на времето и после тоа...Не може да биде поинаку. Не сакам да биде поинаку. Врвот на светот не знае колку ќе му годат моите чекори. Се плаши од мене, мисли дека ќе повредам нешто нечепнато. Можеби мисли дека сум претежок за толку високо; можеби пак се плаши дека притисокот ќе ми штети и ќе експлодирам. Будалест врв... Не знае со кого си има работа. Истрајникот му дошол во прегратки, спремен да се качи на него, или да го растопи во врела крв. Несакам и нема да го прободам со шилестиот држач на некакво си знаме....не ми треба маркирање, белег на успехот. Сакам само да се качам таму горе и конечно да вдишам воздух со полни гради. Нема да гледам надолу, во маглите, смогот, снегот....Само јас и врвот. Јас ќе зборувам, тој ќе ме слуша. Тој ќе шепоти низ ветрот, јас ќе се капам во музиката. Ќе расте...ќе растам со него. Мојата душа е непокорлива. Мојата желба е неоспорлива. Ќе истраам.

Не сум серко. Сега знам. Ќе се качам таму каде сум наумил да бидам....каде сакам да бидам повеќе отколку што Одисеј сакал да се врати во Итака, а Нил Армстронг на месечината. Да, ќе издржам се. Ако треба ќе туркам камен до горе, а Сизиф нека стои до мене и нека ми се смее. Има невреме? Ќе причекам да прекине. Ако трае, ќе фрлам ракети за да ги избркам облаците, тие сиви летечки слонови кои играат околу очите на врвот, за да го спречат да ме погледне и да ми ја види желбата, жарот во очите. Ќе конструирам авион, ќе направам скала од волја, скала на истрајност, ќе сплетам магичен килим - помагичен од тој на Аладин. Ако има правда под небово....ќе има ден за мене. А тој ден, во тој момент, времето ќе загуби смисла. Моментот ќе се претвори во вечност, а јас во оган - факел на врвот на светот кој ќе гори, се дури заедно не се стопиме во еден океан, голем и длабок колку љубовта знае да биде.

Кога? Кога ќе дојде денот кога мојата истрајност ќе заплови како бран онаму каде денот се спојува со ноќта? Дали тој ден ќе го дочекам како грбав старец или како сеуште младо прле-копиле на љубовта? Не знам. И, како може да знам? Она што го знам е она што го сакам. Она што го знам е она што си го ветувам: Се дури го имам жарот во очите, се дури имам грам љубов во градиве, се дури пекам по погледот од горе, се дури верувам дека може да го направам неможното, да го допрам вечното, да го помирисам неповторливото.... Ќе истраам. Па ако треба, ветрот нека ме однесе онаму каде заслужувам.

Зошто, која е смислата да бидеш планина или река, човек или Бог, мртов или жив, поет или пожарникар....ако тоа што си не е она што сакаш да бидеш? Која е причината да живееш во благодетот на задоволството од она што го имаш, кога знаеш дека има нешто повеќе? И кој може да те убеди во нешто спротивно од она во кое веруваш?

Никој. Затоа, истрај.
До кога? Одговорот пријателе, лебди низ ветрот, тој здив и глас на невидливото....


“How many years can a mountain exist
Before it's washed to the sea?
Yes, 'n' how many years can some people exist
Before they're allowed to be free?
Yes, 'n' how many times can a man turn his head,
Pretending he just doesn't see?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.”

- Боб Дилан, “Blowing in the wind”.

 

[Fortune]

Одличен моќен текст! Одамна не сум прочитала вакво нешто, толку силен крик преточен во зборови. Штом човек успее да напише и долови со толку убави зборови што чувствува, тој вистински ги препознал чувствата