Прозни искри

[BLACK BUTTERFLY]

Седам во собата. Врева насекаде. Како и секој ден, и овој татко ми и баба ми дискутираат на некоја нејасна тема за неа, за прв пат тоа не ми пречи. Седам на креветот во исчекување да чујам една добро позната мелодија и еден многу добро познат глас, за кој не ни сонував дека толку многу ќе ми недостасува. Седејќи и одбројувајчи ѓи минутите се навракам во не толку далечното минато кога еден случајно фрлен поглед на сепарето пред мене и една невина насмевка ми го изменија животот од корен....
..... Дојде, се запознавме, разменивме броеви и се договоривме да се слушнеме. После неколку дена телефонот заѕвони.... првиот состанок беше договорен. Конечно чукна часот, се облеков и излегов, несвесна дека мојот живот почнува да се менува.
Стигнав на договореното место, тој веке беше таму, се поздравивме и тргнавме со ветрот. Не однесе во Заир. И првиот состанок официјано почна. Ветрот беше поволен и донесе и втор состанок....
Се зближувавме се повеќе, полека почна се повеќе да ми се допаѓа. Ветрот стануваше се поповолен и донесе и трет клучен состанок. Тогаш се случи, како нежен летен ветрец долета прашањето. Одговорот беше потврден. Оттогаш целиот мој живот доби нова смисла. Тргнавме понесени од ветрот започнувајќи ја нашата сторија....
...... Погледнувам на часовникот 20:43 нема ништо, седам на креветот и нетрпеливо чекам....

 

[ПрИтИ_гРл]

Последно од мене... Некако во последно време се одстрамив да пишам на форум тест мој личен... Еве го ...

17 ...

​

Седевме. Седевме цела вечер. Никој не зборна. Само срцата трепереа, а плунката не поврзуваше! Дојде, ме викна! За што?
Знаев дека грешам, при секоја помисла, дека сум само уште една грешка во твојот живот. Дека сум уште една авантура, која со неа ќе ме заборавиш. Уште една која служи за добар помин на вечерта. И ден денес го колнам денот кога те видов, кога те запознав, кога ми пријде, кога ја завртив главата, кога те бакнав ...
Бев сигурна дека тоа, уште еднаш никогаш нема да се повтори. Но, баш како да реков, вечерта се јави. Ти. ТОгаш не бев јас. Не зборував јас. Зборуваше моето срце, несвесно, избезумено, а можеби и ...
Бев пак со тебе, но овој пат беше најголемата грешка! Која? Таа здогледа. ЈАс пијана од бакнежите, заминав со гласна смеа, а таа пријде со солзи во очите. Не бев свесна во тој момент, но сега кога ќе размислам, бев глупава! Да, да можеби е сурова реалноста, но бев глупава! Поминуваа денови, денови ... Ни трага ни глас од никој од двајцата. Само некои разменети погледи, полни со ... со нешто кое до тогаш не беше познато со мене. Знаев дека е крај и се помирив со тоа дека беше уште еден во животот кој беше сомене само од корист ли? да, да знам. Но, ќе те памтам како еден лицемер и перверзник.
Перверзник ли реков? Кога го реков тоа, ми заѕвони телефонот. Три наутро. Тоа беше тој. Но тогаш зборував јас. Срцето се исклучи, рацете се испотија, работеше само разумот! Со тој нежен глас, ме викна. ЈАс реков да! Да, реков, бидејки мислев дека е спас за мене! Спас бидејки бевме разделени, нколку недели! Кога излегов од вратата ме понесе спокој во неговите прегратки! Се гушкавме долго! Почуствував една чудна топлина, во релативно ладната ноќ. Цела вечеер ја делев со него и месечината која грееше само за нас. Беше волшебно. Магично. Преубаво. Но помина како во еден миг. Замина тој, заминав јас. Другиот ден ме викна, но чудно на сред бел ден. Прифатив. Се гушкавме без гајле на никој околу нас. Застанавме покрај една застарена клупа. Се бакнувавме стрстно како никогаш ... Еден момент престана и ми рече :
-[FONT=&quot] [/FONT]Утре заминувам-ми рече со наведната глава.
-[FONT=&quot] [/FONT]Но ... каде ли? –Исплашено го прашав јас.
-[FONT=&quot] [/FONT] Во Скопје. Таму е мојот факултет. Морам да те напуштам. Биди утре во 17 часот на станицата кај стариот воз. –ми рече прилично тажно, ме бакна уште еднаш и замина без збор.

Утредента станав релативно тажна. Ги броев часовите, минутите, секундите ... Бев точна во 17 а тој уште поточен. Седевме и извади жолто ливче.
-[FONT=&quot] [/FONT]Пиши го твоето име овде.-ми рече и ми го подаде во рацете.
-[FONT=&quot] [/FONT]Но, зошто ли?
-[FONT=&quot] [/FONT]Бидејки тоа за мене ќе биде живот, бидејќи цел твој мирис ќе се впие во него, а јас секогаш кога ќе го погледнам, ќе се сеќавам на тебе.

Не реков ни збор. Се потпишв, со малечки шест букви и го бакнав. Од тогаш никој не зборна. Моите усни врз неговите и потполна тишина.
Едно време ја наведнав главата, и паднаа неколку солзи на шините. Само што се исправив, беше последното повикување за влегувањето во возот. Тој замина!
...замина со еден збор. Ќе те чекам малечка. Ќе се вратам ... А кога ќе се вратам, тогаш се ќе се смени.

 

[doti4nata]

Се плашев да ја запознаам... или не се плашев... Којзнае. Јас сигурно не знаев! Толку многу прашања ми ја убиваа секоја нормална мисла и ме фрлаа во пустина каде секое зрнце песок го изговараше нејзиното име. Имав совршена прилика и не ни помислив да ја искористам. Беше до мене, пред мене, ќе беше секаде околу мене, а јас само бледо чекав мигот да дојде и да замине, без да се вмешам во него. Од што ли беше предизвикан сиот тој страв. Можеби дека ќе ми се допадне повеќе од дозволеното, дека срцето ќе го задуши моето грло и мојот поглед ќе ја пие нејзината убавина. Но истовремено се прашував што ако најдам некоја маана поради која ќе ја презирам, детаљ поради кој целото тоа совршенство во моите очи ќе се урне и ќе го уништи филмот во кој живеев тие денови. Драмата во која таа беше главна улога, а сите останати небитни. Постојано ја замислував нашата прва средба проследена со звукот на виолините кои ги изнесуваат нашите емоции и желби на површината на нашата кожа за да можеме да се почувствуваме преку обично ракување или бакнеж во образот. Секогаш се' е совршено бело, само нејзината става ја разбива монотонијата и е доволна да предизвика треперење во секој дел од моето тело. Од нејзините очи лакомо ја црпам страста и ја исправувам раката кон неа, за да ја допрам. Но не можам, се' што допирам е стакло, најтенкото стакло на светот кое ме дели од неа. Таа ја става нејзината дланка врз мојата и се насмевнува. Неколку солзи капнуваат на белиот под и се топат во него, исчезнуваат, како и се останато. Дури успевам да ја почувствувам топлината на нејзината дланка и тажно се насмевнувам. Тоа ќе биде доволно. Таа насмевка ќе го краси моето лице цела вечност. Нема да ја допрам никогаш.

 

[Bada Bing!]

Пичкин Дим


Педерски било да викаш како не чини децата да маваат животни, но сабајлечки не ни можеше да го вика тоа.
Гоце се движеше споро кон продавничката на аголот кога виде како три деца гаѓаат пес со камен.
Ти ебам кретените, си рече сам на себе.
Гласот не одекна во него, местото беше полно.

 

[Сатори]

Писмото за добра ноќ

Затвореник на сопственото мастило и хартија, поетесата никогаш не научи потполно да се предаде и да сака.Предадена на пасијата која и го кредеше животот дел по дел, уживаше во својата дрога како да е хероин, тежок зависник.
Се облекуваше само за вистинскиот момент да биде совршен, пишуваше само за да се задоволи, палеше цигара само за инспирација и трошеше време врз хартијата, додека рацете и беа измачкани со мастило, а беа црвени од многу притисок ... сладок гној на измачената наводна луцидност и опсесија.

Моментот кога се заљуби беше тежок за неа, ја уништуваше нејзината душа, слободата која и требаше за да може да доживува а потоа да раскажува беа одземени, во градски бучен момент, додека му се восхитуваше на сопствениот одраз во зелениот свилен фустан.
Морници по грбот, кога го виде ... совршен по нејзините стандарди.А тоа беше најлошо.
Поетесата се фати во сопствената мрежа исплетена за нејзиниот предходен „сопственик“.Стоеше неискористена и мрачна, сега полна со својата создавателка.
Извртена приказна, добри описи и мал роман кој не беше способна да го напише.
Овој пат не сакаше да ја продаде љубовта ... или не знаеше како.

Го измени сопствениот ритам на живот за да купи хартија и мастило.Ги постави темелите на стандардноста, за да ги урне кога ја виде мртвата просечност на луѓето кои се собрале околу новата градба.
Престана да пишува.
Умре.

Не го напиша писмото за добра ноќ ... не му кажа на својот љубен дека го љуби повеќе од пасијата за пишување.

 

[Сатори]

Црна долна облека,црни доколенки,црн гартер.
Стаклена маса, дрвен стол.
Тело скоро голо на масата во дневната соба.Придушена светлина ... додека таа размислува со цигарата во уста како да дојде до шишето малибу во неговата рака.
Едноставен расчекор на нозете, благо спуштање на нејзите гради кон масата и издишување на димот.
Нејзино повлекување до неговиот стол.Уште еден дим и уште едно издишување.Склопување на рацете и допир на рамената, јазикот на десното рамо додека го набљудува кревањето на пантолоните ... и шишето во раката.
Нешто посебно, незаборавно во вкусот на малибу низ грлото, како се тркала низ јазикот и се меша со вкусот на дим.
Станување од масата и дамско клекнување пред столот.Раширување на неговите нозе и откопчување на патент.
Нежно минење со јазикот по целата површина, па лижење на топчиња сладолед и динамична стимулација на десната рака.Вшмукување со вакум.
Брутално земање во раце и спуштање врз подот.Кинење на се што може да смета и длабоко продирање ...
Кршење на шишето.
Белина.

 

[Болиглава]

Одеше по тесниот тротоар на улицата, осамен, наврнат...
Во дождливата ноќ и сам не знаеше каде се упатил, која е неговата цел.
Но тоа и не беше толку важно за него во овој момент...
Слабата светлина од уличните светилки му го осветлуваше неговото лице...тоа беше бледо, напатено, но сепак младо.
Незнаеше колку време пешачеше. Реши да пооди уште малце па сврти на автопатот...
Продолжи да оди...
Со наведната глава помисли на тоа уште колку ке потрае неговиот живот. Веројатно не уште многу.
Неговата болест не му оставаше ни трошка надеж...
Реши дека тој може најдобро да одлучи за себе...
Автомобилите покрај него фучеа без значајно...се до тој момент
Следното нешто беше само силна светлина, прскање на стакло и темнина
Засекогаш

 

[Сатори]

Јасни релации

Не можеше да престане да се преиспитува сама себе, имаше потреба се да изанализира неколку пати, да биде сигурна во тоа што и се случува, зошто и се случува, како се тоа ќе функционира.
Лежеше во раце кај нејзиниот поранешен дечко, кој го сакаше повеќе од сама себе едно време, сега само добар пријател, заклучок доесен по месечно анализирање.
-Не сфаќам Ви, која ти е поентата?
-Знам дека не сфаќаш, ти би ми рекол да се опијам и се ќе ми стане јасно.
-Хехе, па така е, живеј малку, аман.
-Не сакам т.е. сакам, али не можам.
-Океј, батали, дај да испушиме по еден цигар.
-Секако.
-Го сакаш ли?
-Битно ли е тоа?
-Да!
-Сакам јасни релации...
-Поради нив и имавме проблеми.
-Знам.
Го испушташе димот полека, со задволство, седеше на клупата која ја направи среќна по прв пат во животот, со човекот кој ја правеше среќна и не и беше јасно зошто не е со него, зошто престана да го сака после се.
Повторно опасни релации со нејзиното минато, зошто, ниту сама не знаеше.
Јасни релации, најупотребуваниот збор во нејзиниот вокабулар.Јасни релации.
Знаеше се ... освен тоа дали навистина треба да биде среќна со некој друг покрај него.
-Морам да одам.Треба да учам математика, правам писмена.
-Ејј Ви.
-Да?
-Не ми кажа?
-Што?
-Го сакаш ли повеќе од јасните релации?
-Можеби.
-Тогаш престани да анализираш и јави му се.
-Можеби.

​

 

[Сатори]

Инспирација

Да молчиш додека некој те камшикува е уметност, некој вид на мазохистичка забава или на болно измачување, не открив, а поминав со него и повеќе него што требаше.
Големи остри мечови низ моето срце и сладок топол здив на врвот од усните, полека преку прстите со секој удар.
И тогаш ти мине се низ глава, секоја песна која морала да се преименува да не потсетува на него, секоја мелодија со која сум пишувала била избришана, за секоја нова да ме врати назад.
Агонијата на инспирацијата.
Ништо не сакам и не мразам повеќе од неа, кога подмолно навлегува во секоја пора и враќа стари мириси, бојата на Месечината таа пеколно жешка ноќ кога за прв пат се скрши вазната.
30.07.2006-единствениот датум во мојот живот без боја, неутрален, колку црн, толку бел, денес, вчера, утре, за нас секогаш ќе биде 30.
Колапс на универзумот чија експанзија станала преголема, умртвено сетило за мирис имам од 30, за вкус, за допир, кога се се сведува на денот кога инспирацијата се роди.
Жртвував срце за таа инспирација, иронија.
И по повеќе од една година пред тебе човек, маж кој некаде во меѓу време пораснал и се претворил во некој нов.
Само усните му останале исти, очите имаат нов сјај, но зениците сеуште се шират на помин, случаен поглед и моемент поскапоцен од секоја инспирација на светот.
Здив и недостаток на воздух.Благ бран на задоволство и тензија која бара од тебе голема самоконтрола, за да не се заборави на фамозната емоција љубов.
Секс, љубов, инспирација ... не е ниту толку битно кога мечовите никако да излезат од срцето, ќе искрварам.

 

[Nemiseverue]

Ме возбудуваш до бесвест. Имаш некој чуден вкус. Нешто како чоколада и алкохол помешано. Секој пат кога ќе те допрам со усните не ми е јасно, па морам да те вкусам и со јазикот. Прекрасно во секој случај.
Најмногу сакам кога сме сами јас и ти во полузатемната просторија... понекогаш дури и прилично задимена и се` одоколу тотално ќе отрфлиме како да не постои. Ќе се задлабочам со погледот во тебе а мислите редовно ќе ми одлетаат некаде далеку додека продорно гледам во твојата убавина обидувајќи се да ја најдам смислата на животот.
Кога ќе те допрам си ладна, најчесто и влажна, и знам долго да те галам. Ја припивам дланката за тебе и го поминувам секое твое делче. Оставаш траги на мене. Секој нов допир со моите усни сфаќам колку повеќе ми требаш.
Те сакам. Не можам без тебе. Но во еден момент морам да сфатам, дека мојата чаша коњак е празна, мојот џеб е празен а за срцето да не збориме...

 

[Сатори]

* Инспирирана од погорниот текст, рано од сабајле...

Полици и книги ... добар стимуланс.
Можеби е време да го запреме шоуто ми прелетува низ глава додека тој ја спушта раката надоле под мојот стомак и заборавам на сите мисли кои малку повеќе ме окупирале цела таа вечер.
Фактот дека ми се спие и дека ми се јаде, не се толку битни.
Патот кон рајот, постапка директно за во пеколот.
Останав и без сопствената долна облека.Не дека покриваше нешто што тој веќе го немаше видено, но сепак ... бар нешто да се покрие, освен мојата душа.
Мирис на цигари, да го зголемам задоволството во мене.Неколку дима, неколку влегувања кои веќе почнуваат да добиваат форма.
Свесно ја напуштам свесноста, го оставам цигарот сам да догори.
И слобода на сетилата.
Да се сменат начините кои ме носат до среќа, да се заборави која сум и што сакам да бидам додека некој е длабоко во тебе.
Без потреба од припаѓање.
СЛОБОДА.

 

[Сатори]

Те сакав како што знам дека никогаш нема да сакам, имав страв од тоа дека еден ден ќе се разбудам и ти нема да бидеш тука, нема да ме величаш, нема да ми бидеш лут што сум флертувала со некој друг покрај него, за него секогаш ми простуваше.
Се обидував да те разберам, љубов, сите твои испади, сите начини на кои ме научи дека кажуваш „те сакам“.
Научив се знаеш, за да падне во вода, за да не те имам покрај себе повеќе.
Зошто?
Не се ни сеќавам.
Заборавив.
Липам кога се сеќавам на нас, на се што знаеше да направиш кога сум таква, кога ме држеше силно во раце како да сум твоја.
Се љубов, се сеќавам на се и тешко ми е што си далеку, што не знам како си.
Ќе си го продадам секој талент за тебе, секој дим ќе ти го подарам и секој здив ќе го извадам од себе, аххх, детенце мало, како те сакав, никогаш не ти кажав.
И кога се кршам под сите надворешни влијанија, кога системот ја губи рамнотежата, а надвор врне дожд, повторно ти.
Трчавме на дожд, бевме едно на дожд, и се сеќаваш дека со секој бакнеж имаше громови, јуни беше, пред скоро 2 години.
Тој ден, секогаш ќе го памтам, јас така гола, а ти така облечен ... јас така своја, а ти така мој.
Ме сакаше повеќе него јас тебе знам, а јас го сакав тоа што ме сакаше.
Не те заслужив кога те имав.
Сега веќе е прекасно, кога јас престав да сакам, а ти престана да простуваш.
Вечерва е за тебе, секоја наредна ќе биде само за него.



* Со целата љубов на светот за мојот мал скејтер, кој не повеќе мој.Те љубев, иако никогаш тоа не ти го докажав.Кучка со совест.

 

[Marinka]

Ги сакам врнежливите денови. Сакам кога надвор е ладно, темно, кога капките дожд тропкаат по прозорците. Колку е само убаво кога е студено, а јас сум на топло. Уживаам кога си покрај мене, се губам во твоите допири, во топлината на твоето тело. Мислам дека нема потреба за ништо повеќе да мечтаам. Те имам тебе, имам се. Ми се допаѓа кога дрвјата занесно се нишаат од ветрот, а нивните сенки се движат насекаде во собата. Зраците од малите свеќички се оцртуваа по прозорците. Беше тоа цел еден сплет на движења. А ние? Се бакнувавме без престан. Неможев да се одделам од тие медени усти. Страсни и врели. Допирите, нежни, а толку предизвикувачки. Треперев, лудував... Што ли се случи со мене?

 

[Crazy in Love]

Сјајот во нејзините очи...

Беше навидум среќна.Го добиваше тоа што го сакаше.Беше опкружена со луѓе кои навистина ја сакаа.Но,никогаш не се чувствуваше слободна,никогаш не знаеше како да се опушти.Секогаш им завидуваше на оние кои имаа храборст навистина да го направат она кои што го сакаат,сакаше и она да се бори за тоа што го сака.Но,не можеше.Немаше сили.
Беше човек кој играше по правилата на животот.За миг се прашуваше како би било и она да биде дел од забушантите.Не сакаше животот да и биде таков каков што и беше.Убав живот,многумина луѓе би посакале таков живот како нејзиниот,но она се стремеше кон нешто друго.Нешто кое што и фалеше,а таа никогаш не знаеше што е тоа.
Последниот период го помина во насмевки,но тие беа празни,без сјајот кој порано го имаше постојано во очите.Сакаше повторно да го пронајде сјајот,сакаше повторно да биде среќна.Сакаше да биде слободна.
Почна да овенува како цвет,срцето и беше ладно,немаше топлина,почна да се гуши од околината.Никогаш не ја сфаќаа сериозно.Нејзините чувства секогаш беа последно земани во предвид...Внатре во себе сметаше дека нема повеќе за што да се бори.
Беше едно мало девојче кое го сакаше сонцето и сончевите денови,но сега само дождот успеваше да ја насмее,да и помогне барем за момент да се префрли во нејзиниот свет.
Улиците беа празни,а листовите на дрвјата,кои се уште се држеа и не беа паднати шушкаа и создаваа звук,од кој таа се ежеше.
Отиде на местото каде што често одеше како дете.Местото не беше променето.Само беше празно.
Како мала имаше обичај сите работи и предмети да ги прифаќа и толкува на поинаков начин.Возрасните секогаш ја гледаа со онаа блага насмевка која кажува:"А бе малечко,не се работите такви какви што изгледаат".Но,не се предаваше,го сакаше тој нејзин детски свет.
Тогаш сфати што всушност и недостасува.Но знаеше дека тоа нема да се врати.Дека тоа е само минато.Дел од нејзиното минато.Детската невиност.Способноста во се да се види нешто убаво,способноста само да се сака и да се љуби искрено,па било тоа и обичен цвет.Длабоко во себе ја носеше таа способност,но и беше страв да ја пушти надвор,страв и беше да се открие пред другите.Додека растеше многупати ја повредуваа и постојано се затвораше во себе.Ја исмејуваа нејзината способност да сака.Никогаш не беше сакана.Ја убедија да се откаже од љубовта.
Сега знаеше зашто го нема тој сјај во очите,сфати зашто насмевките и беа празни.Реши да се бори до крај.Реши да го врати сјајот во нејзините очи.Одлучи да ја најде љубовта,од која се откажа.Реши за прв пат во нејзиниот живот да ризикува.

Дали го пронајде сето тоа?Дали ризикуваше?Се уште не,но вербата се врати,а нејзиното срце почна да се стоплува.Тоа е најважното,другото ќе си дојде само по себе.

 

[Сатори]

Сјајот во нејзините очи...

Беше навидум среќна.Го добиваше тоа што го сакаше.Беше опкружена со луѓе кои навистина ја сакаа.Но,никогаш не се чувствуваше слободна,никогаш не знаеше како да се опушти.Секогаш им завидуваше на оние кои имаа храборст навистина да го направат она кои што го сакаат,сакаше и она да се бори за тоа што го сака.Но,не можеше.Немаше сили.
Беше човек кој играше по правилата на животот.За миг се прашуваше како би било и она да биде дел од забушантите.Не сакаше животот да и биде таков каков што и беше.Убав живот,многумина луѓе би посакале таков живот како нејзиниот,но она се стремеше кон нешто друго.Нешто кое што и фалеше,а таа никогаш не знаеше што е тоа.
Последниот период го помина во насмевки,но тие беа празни,без сјајот кој порано го имаше постојано во очите.Сакаше повторно да го пронајде сјајот,сакаше повторно да биде среќна.Сакаше да биде слободна.
Почна да овенува како цвет,срцето и беше ладно,немаше топлина,почна да се гуши од околината.Никогаш не ја сфаќаа сериозно.Нејзините чувства секогаш беа последно земани во предвид...Внатре во себе сметаше дека нема повеќе за што да се бори.
Беше едно мало девојче кое го сакаше сонцето и сончевите денови,но сега само дождот успеваше да ја насмее,да и помогне барем за момент да се префрли во нејзиниот свет.
Улиците беа празни,а листовите на дрвјата,кои се уште се држеа и не беа паднати шушкаа и создаваа звук,од кој таа се ежеше.
Отиде на местото каде што често одеше како дете.Местото не беше променето.Само беше празно.
Како мала имаше обичај сите работи и предмети да ги прифаќа и толкува на поинаков начин.Возрасните секогаш ја гледаа со онаа блага насмевка која кажува:"А бе малечко,не се работите такви какви што изгледаат".Но,не се предаваше,го сакаше тој нејзин детски свет.
Тогаш сфати што всушност и недостасува.Но знаеше дека тоа нема да се врати.Дека тоа е само минато.Дел од нејзиното минато.Детската невиност.Способноста во се да се види нешто убаво,способноста само да се сака и да се љуби искрено,па било тоа и обичен цвет.Длабоко во себе ја носеше таа способност,но и беше страв да ја пушти надвор,страв и беше да се открие пред другите.Додека растеше многупати ја повредуваа и постојано се затвораше во себе.Ја исмејуваа нејзината способност да сака.Никогаш не беше сакана.Ја убедија да се откаже од љубовта.
Сега знаеше зашто го нема тој сјај во очите,сфати зашто насмевките и беа празни.Реши да се бори до крај.Реши да го врати сјајот во нејзините очи.Одлучи да ја најде љубовта,од која се откажа.Реши за прв пат во нејзиниот живот да ризикува.

Дали го пронајде сето тоа?Дали ризикуваше?Се уште не,но вербата се врати,а нејзиното срце почна да се стоплува.Тоа е најважното,другото ќе си дојде само по себе.

Мила, ме опиша како да ја гледаше мојата душа во огледао.
Ова е толку прекрасно кажано, толку прекрасно напишано, ме остави без зборови.:smir::smir::smir::smir::smir::smir: