Прозни искри

[Ѕвончица]

ОГЛЕДАЛО И ЖИВОТОТ

Животот е како едно огледало,од раѓање во него се одгледуваме,го гледаме секој ден,се радуваме,раснеме,и како и тоа огледалце да расне со нас.

Зарем не расне... расне само не го забележуваме или можеби не сакаме да го забележиме.

Има нешто,којзнае што е,не можеме да откриеме,прашање е дали додека сме живи некогаш ќе откриеме или ќе остане како една нерешена енигма засекогаш.

И не случајно многупати му се лутиме на нашето огледалце зашто нè прави вакви или онакви,кога сакаме да изгледаме како некои познати ѕвезди,како неговото височество огледалцето да ни е виновно за сè.

Дури и да нè прикажува така,кога ќе се погледнеме во него реалноста е поинаква.

Не може секој човек да изгледа како светските ѕвезди,треба да сфатиме дека секој е ѕвезда за себе,како такви треба да се сакаме и прифатиме.

Ех,што би било да сме копија едни на други,како и по што би се разликувале?

Вака е најдобро,секој човек на свој начин е убав и прекрасен.

Иако,многупати животот знае да ни зададе тешки удари,во тој момент нашето огледало почнува малку по малку,дел по дел да се распаѓа,ама,сепак,нема предавање,мораме да ги издржиме тие удари и пак да продолжиме со животот,таму каде што застанавме.

Нашето огледало ќе го залепиме колку што можеме за секој ден да се одгледуваме на него,впрочем како што е и нашиот крпен живот,кој цел век додека сме живи го крпиме и никако не можеме да го закрпиме.

А кога ќе починеме тогаш и нашето огледалце се крши на милион ситни парченца бидејќи нема кој повеќе на него да се одгледува,разговара,понекогаш и да му се лути.

За жал,огледалцето нè не слуша,насекаде има само исечоци од стакленца кои засекогаш ќе останат само мали, ситни стакленца за да нè потсетат на едно минато време,дека тука на тоа место постоело едно огледалце на кое секојдневно сме се одгледувале,од нашето раѓање па додека сме биле живи,до нашата смрт.

Ех,мое огледалце,зошто си такво?

Кога би можело да живееш вечно,никогаш да не се распаѓаш на милион парченца,ама ова е само пуста желба, реалноста,за жал,е сосема поинаква.

 

[Ѕвончица]

ВАГА И ЖИВОТОТ

Животот е како една вага на која цел живот се клацкаме.

Кога ќе се родиме на тој ден го ставаме тегот со најмала тежина.

Како изминуваат деновите,ние растеме и ставаме секој ден тег со поголема тежина на нашата вага.

Како што тежината на самите тегови ги клацка погоре – подолу така и ние сме погоре или подолу.

За жал,сè е тоа живот бидејќи идеално нема никаде.

Некогаш животот нè влече надолу, знае да нè повлече и тоа како,тогаш го допираме дното и чувствуваме на своја кожа.

Но, како што велат,по дождот сонце пак ќе огрее,така не може сè лошо да ни биде,и од лошо полошо,туку од лошо ќе гледаме да ни биде подобро.

И така до бесконечност се клацкаме со тегови на нашата вага,додека не дојде моментот кога ќе престане клацкањето.

Кога нашите животи наеднаш ќе згаснат,тогаш се завршува со клацкањето и ставање тегови на вагата,кои секој ден сè повеќе натежнуваат од нас самите,нашите проблеми и судбини,но мора со нив да живееме и да се бориме бидејќи за ништо во животот нема правила,ама затоа нема ниту предавање,туку главата горе и сè мора да се издржи на ваков или онаков начин,како што најдобро знаеме.

Ех,моја вагичке,зошто си неправедна и не ги клацкаш сите луѓе подеднакво?

Не знам кој ти кажа така да работиш,биди барем еднаш правична и не нанесувај им некои луѓе удари од сите страни,а на други да им даваш убавини.

Којзнае дали некогаш ќе го дознаам одговорот на ова прашање,иако искрено не верувам бидејќи, сепак, во животот постојат прашања на кои немаме одговор,прашање е дали некогаш ќе ги дознаеме одговорите или ќе останат прашањата да лебдат некаде во воздухот.

Ех...

 

[Ѕвончица]

ЗОШТО ПОСТОЈАТ, СЕКОГАШ ЌЕ ПОСТОЈАТ И ИМА ОСАМЕНИ ДУШИЧКИ?

Ова е добро прашање на кое не знам кој би можел одговор да има,но едно знам и сум сигурна дека отсекогаш постоеле,постојат и ќе постојат осамени душички.

Можеби е до нас, луѓето, хм, има многу објаснувања и причини,можеби ние се затвораме во некој наш свет наречен круг или лавиринт.

Никако да се ослободиме од тој страв, таа затвореност која ќе нè мачи додека сме живи.

Како да сме осуденици во затвор без да немаме контакт со надворешниот свет туку само со тишината,нашите ѕидови и решетки.

Како и да е, оваа осаменост е премногу болна, знае и тоа како да убива во поим, мислам дека и таа не е свесна, затоа имам искрен совет до вас – драги читатели – не мачете се себеси едноставно
не си ги мачите вашите душички.

Не кажав по секоја цена да се отворите,но,сепак,ако инстиктот ви каже дека тоа е тоа,тој е и ќе биде ваш пријател.

Од каде знаете што ќе биде утре, бидејќи од пријателството може да се развие љубов, да дојде до брак,подоцна прекрасни дечиња да се родат, никогаш не седете посебно кај и да сте, мислам на едната страна само дами,на втората само господа, тоа е многу тажна слика.

Секогаш кога ќе видам таква слика ми навираат солзи во очите,затоа дружете се, не е важно кој прв ќе го направи чекорот за да отиде кај другиот, туку најважно е да се запознаат, склопат нови пријателства,зошто и да не бидат вечни пријатели сè додека се живи.

Сè додека гледам вакви слики пред очите тоа не оди на добро,туку,за жал, само на лошо,и мислам дека не е в ред и треба во најблиска иднина да се поправи.

 

[Ѕвончица]

ЦВЕТОТ И ЖИВОТОТ

Животот го замислувам како еден цвет,навидум едноставен,а прекрасен како нас,луѓето,кој никне од земја како една мала пупка од цвет исто како ние кога ќе се родиме и ќе излеземе од мајчината утроба.

Со тек на време тој цвет расте,се развива и созрева како ние што секој ден растеме,се развиваме и еден ден созреваме во вистински,прекрасни луѓе.

Дали такви засекогаш ќе останеме прашање на време е и времето ќе покаже,или ќе забегаме во некоја надолна линија,која ќе нè турка се повеќе надолу кон бездната,дното.

И баш кога треба да живееме во најубавите години,како цветот кога е најубав и прекрасен и со своите цветови ни ја краси градината само за нас и нашата љубов спрема него што секојдневно го чуваме и гледаме,исто како ние,луѓето,што живееме и се храниме со нашата љубов,тогаш по некое непишано правило се случува некоја незгода и за секунда нашиот живот гасне,во истиот момент засекогаш овенува цветот во нашата градина.

Но,можеби ќе остави белег тој цвет,впрочем како и ние,луѓето,што оставаме свој личен печат дека сме биле прекрасни,необични на свој начин,како што е и самиот цвет во нашата градина.

 

[Ѕвончица]

РАСКАЗ ЗА КНИГАТА

Не за џабе се вели книгата е најдобар пријател на човекот бидејќи е напишана од него,за неговите судбини,маки низ кои проаѓа низ животот,мора да се бори,избори низ сите пречки во животот,од секоја борба да излезе како победник и херој.

Впрочем,ако погледнеме малку реално,всушност ние,луѓето,сме книга секој за себе,само можеби за тој факт не сме свесни или замижуваме пред нашите очи.

Еве и зошто го велам тоа.

Откако ќе се родиме нè запишуваат во книга на родените - кога ќе починеме во книга на умрените,и така со секој поминат ден вртиме и пишуваме нова страница од животот во нашата книга.

Секако,може да застанеме поради пречки на патот кои од сите страни ни наидуваат,стоиме којзнае колку време,впрочем и најтешките моменти некогаш и некаде ќе бидат запишани на некој лист хартија,дали од нас самите или некој друг за нас ќе напише,тоа е најмалку важно.

Колку и да се болни,тешки и претешки,кога – тогаш ќе се мрднеме од мртвата точка и ќе продолжиме со животот таму каде сме застанале,да вртиме и пишуваме нови страници од нашиот живот.

Едноставно борбата мора да продолжи,макар цел живот да е само борба и ништо повеќе од тоа, мора да се бориме,никогаш да не покажеме слабост,да бидеме издржливи за да не потклекнеме и паднеме во искушение.

Мора да бидеме упорни,истрајни херои,над секоја борба да издвојуваме победа,никогаш кукавици, само како такви ќе опстоиме и постоиме,секогаш храбро и гордо да чекориме со исправена глава.

Нека е и цел живот со солзи во очите,ах, кој ги измисли овие тешки солзи како камења,за нив нема, не постои никаков лек.

Ама запомнете мои читатели - еднаш во животот се раѓаат херои,како такви и умираат.

Херои се борци кои никогаш за ништо во животот не се предаваат,се борат истрајно,самоуверено, секогаш со верба и надеж во себе,макар и крв да падне.

Колку да е тешка и да трае таа борба,сепак, победата е најслатка,тогаш колку – толку на маката се заборава...кога си среќен и знаеш дека си излегол како победник во оваа борба,уште една пречка во животот успешно си ја пребродил.

Сè така, впрочем како и животот,ќе се вртиме до бесконечност во круг.

Ако постои бесконечност,ама искрено не верувам дека постои.

Ако би постоело крај на бесконечноста,тогаш не би било бесконечност туку нешто сосема друго,ќе се бориме секој ден испишувајќи нова страница од нашиот живот,која можеби некогаш ќе биде напишана во книга,можеби и не,прашање на време е.

Но како и да е,отсекогаш постоеле мемоари,се пишувале и ќе се пишуваат само за најхрабрите ангели кои постојат на оваа парче земја,никогаш и за ништо во животот,по никоја цена не се предаваат,секогаш имаат во себе борбен дух и таа нивна борбеност,упорност и решителност ги одржува во животот.

Додека постојат вакви ангели ќе се пишува,зборува за нив,дури и по нивната смрт бидејќи ангелите се ретки луѓе на планетава,ама способни секоја пречка успешно да ја пребродат.

Затоа засекогаш ќе останат како такви ангели,без разлика што нивните крилца се скршени уште многу одамна на милион парченца и не постојат,но тоа е најмалку важно,тие се цел живот ангели во душа сè додека се живи,дури и по нивната смрт.

 

[Ѕвончица]

ПEРОТО И ЖИВОТОТ

Животот е како едно најобично,едноставно перо кое откако ќе се родиме ги испишува нашите страници од животот и ги пишува сè додека сме живи.

Ах,и оваа перо кога би можело самото да се отвори и зборува наместо нас,многу работи би напишало и кажало.

Без него не можеме да го замислиме денот бидејќи за што било да запишеме ни треба перо.

И,така како секој ден растеме,перото испишува нови страници од нашиот живот.

Полнопати знаеме да паднеме,идеалното го нема и не постои никаде,кај секој човек има успеси и падови,победи и порази,тоа е нормална работа и дел од нашиот секојдневен живот.

Тогаш,во тие моменти,може перото да запре или испушти повеќе мастило отколку што треба,но како и да е,ние по секое паѓање повторно стануваме,ќе станеме кога-тогаш и продолжиме со живеење на нашиот живот,нашето перо ќе продолжи со пишување таму каде што застанало.

Кога мислиме дека сме станале свој човек,тогаш може да се случи некоја трагедија,животот ни згаснува за миг,со тоа и перото ја завршува својата приказна,става ТОЧКА и КРАЈ на приказната бидејќи перото не може само да пишува туку со него треба да управува човекот.

 

[Ѕвончица]

КАРТИТЕ И ЖИВОТОТ

Секој човек има своја лична карта,која низ животот ќе го води,дали е вистинскиот џокер или е само карта -прашање на време е,ама,сепак,картата си ја имаме сè додека сме живи.

И така секој нов ден ставаме по една карта дека сме живи и здрави,уште еден ден имаме да живееме,но,да се разбереме,не може секој ден да редиме карти,некогаш може да се случи да застанеме и запреме со редење на картите.

Додека се вратиме во нормала треба време и време да помине,до тогаш картите ќе си стојат наредени до каде сме стигнале,или,за жал,ставаме карти искршени на милион ситни парчиња и лепени по стопати.

Како и да е,важно ги редиме,не е важно дали здрави или искршени карти.

А дали ќе ја наредиме нашата кула од карти - прашање на време е,иако не верувам до сега некој да ја наредил својата кула од карти бидејќи секогаш ќе се најде некоја пречка која ќе те сопре и врати многу, многу време назад.

Само среќните луѓе,иако мислам дека тие се малку,откако се родиле ја имаат својата среќна карта – џокерот по кој цел живот среќно одат и како такви умираат!

Додека ние другите што сме страдалници низ животот, за жал го немаме џокер во нашиот ракав,ќе мора да се бориме додека сме живи низ сите пречки во животот успешно да се избориме,излеземе како победници во секоја борба,редиме какви – такви карти,макар цел живот скршени,важно ги редиме,барем тука не заостануваме од другите луѓе и сме рамноправни.

Ах,мои карти, зошто на секој човек не му ја дадете вистинската карта – џокерот?

Едни луѓе го имаат,а други го немаат, што се другите луѓе помалку важни или лоши за да не ја добијат своја џокер карта туку да бидат страдалници низ животот.

Мислам дека оваа не е воопшто в ред,ама, за жал,така отсекогаш било,ќе остане сè додека сме живи,тука,впрочем како и во животот,за ништо што нема правила.

 

[Ѕвончица]

ЗОШТО ЧЕСТОПАТИ ЈА ГУБИМЕ НАДЕЖТА
И ВЕРБАТА ВО НАС САМИТЕ?

Добро прашање е,на кое мислам дека понекогаш немаме одговор,едноставно доаѓа таков момент кога мислиме дека сè пропаднало и пропаѓа околу нас,светот ќе се сруши за момент,но не е така, баш во таквите моменти треба да не ја губиме надежта и вербата бидејќи по дожд доаѓа сонце или можеби ќе изгрее виножито во најшарени бои.

Инаку,надежта и вербата би ги опишала како што човекот не може да живее без вода која му е потребна наутро кога ќе стане да се измие,да пие за да не биде жеден и дехидрира,тогаш ќе падне болен,исто така водата ни е потребна да се искапеме,убаво да се измиеме.

Или како сонцето што не може без облаците бидејќи не е секој ден во годината сончево,некогаш е сончево – понекогаш облачно,дури знае и да заврне.

Кога е сончево од некаде ќе се појави некое облаче сонцето за миг да го втурне во облаците, понекогаш може и некое ветре да дувне,сончевото време за миг да го расипе.

Така е со надежта и вербата во нас,бидејќи едното без друго не оди,тие се како братче и сестриче, каде едно таму и второ, најважно е и покрај сите тешки моменти,секој човек барем понекогаш во животот проаѓа низ такви моменти,никогаш да не се предаваме,никако да не ја губиме надежтта и вербата во нас.

Колку и да е тешка,претешка борбата,сепак на крај ние треба да излеземе како победници на секоја борба затоа што сме херои и борци во срцата и душите,како такви засекогаш ќе останеме.

 

[Ѕвончица]

ЧАСОВНИК И ЖИВОТОТ

Кога ќе се родиме почнува да отчукува нашиот биолошки часовник,како што дишеме отчукува секунда од часовникот, со секоја помината секунда се прави минута,и така секој ден со полна пареа го дишеме нашиот живот бидејќи не нè чека туку се врти во круг.

Стрелките не стојат на едно место,се движат со неверојатна брзина, додека се свртиш и сфатиш поминал денот,со таква една брзина и темпо на живот ние раснеме, постојано сме во некоја брканица,немаме време,доцниме заради тој часовникот.

Полнопати велиме ни недостасува време за многу работи да завршиме и да стигнеме на време,но не можеме да го сопреме да не работи и да не ги врти стрелките премногу бргу,туку малку побавно да ги заврти за да постигнеме сè што сакаме тој ден.

Така,полнопати се прашуваме кога пораснавме,ни летна времето како за час,не сме дури свесни за колку бргу време се изградивме во возрасни луѓе,не сме веќе малечки деца кои си играат во дворот со другарчињата разни игри или со куклите прават претстави пред своите родители замислувајќи се како да се актери од светски познатите филмови.

Иако знае понекогаш часовникот да се расипе,треба да се носи на поправка,исто како и ние кога имаме постојано пречки во животот,ќе се закочиме – откочиме сè така до бесконечност.

Но,како и да е,пак продолжуваме таму каде застанавме да го живееме нашиот живот.

По некое време го земаме нашиот поправен часовник,иако тоа време на чекање нè убива,како додека чекаме да оздравиме и да ја победиме таа пречка.

Не можеме секој пат веднаш на прва топка што се вели,треба да почекаме извесен период да помине,ние што немаме трпение и време да чекаме туку сè сакаме наеднаш,никој не ни е виновен.

Како што ништо не е вечно,така на нашите животи еднаш засекогаш ќе им дојде крај,тогаш часовникот ќе застане во тој час,повеќе не ги движи стрелките бидејќи згасна живот,нема за кого сега да работи,кој да го носи и користи, така засекогаш на тоа време ќе остане да стои,како спомен дека во тој час на тој ден згасна еден живот.

Пуст да останеш мој часовнику,зошто мораш да згаснуваш и да умираат луѓе,кога би можел засекогаш да работиш,ние вечно да сме живи,но ова,за жал,може да биде само сон и пуста желба.

 

[Ѕвончица]

ВОДА И ЖИВОТ

Можеби звучи смешно,но има сличности меѓу водата и нашите животи.

Како прво,ни треба вода секојдневно да се миеме,пред сè за пиење,правење јадења,едноставно за секојдневна употреба.

Така,кога ќе се родиме однекаде се појавува мала рекичка низ која тече бистра,чиста како солза вода,со тек на време како раснеме се зголемува количество на вода,од мала рекичка почнува да наликува на езерце,може да биде море или океан,што и да е.

Како што ние со некоја брзина растеме,созреваме,не сме понекогаш ниту самите свесни,не верувам дека ниту некогаш ќе бидеме.

И така си поминуваат годините,додека растеме знае животот да нè втурне во некоја удолнина,како кога течат водопадите со најсилна брзина,може да те удрат добро и ако не си внимателен да те повредат,но не може ниту тие секогаш да бидат со најсилна брзина,некогаш и послабо ќе течат или,пак, како брановите од езеро додека се капеме нè удираат во нашето тело со голема сила.

Но,не може постојано да нè удираат,ќе удираат извесно време и ќе престанат.

Така е и со нас,животот кога нè тепа мора да се избориме,за да бидеме победници,пак да испливаме на површина таму каде ни е местото,меѓу луѓето.

Но,како сè што има крај,впрочем на нашите животи ќе им дојде крајот,ќе мора да се стави точка,тогаш во ист момент водата ќе исчезне како и езерцето во кое се капевме,само ќе остане калта како некое обележје кое ќе е симболика на нашето езерце за да се знае дека на тоа место некогаш и некое време имало и постоело езерце,кое сега и засекогаш згаснало,повеќе не постои.

Ех,таков е животот,отсекогаш бил суров и реален,но каков и да е,мора да се живее.

 

[Ѕвончица]

ДАЛИ ПОСТОЈАТ ВИСТИНСКИ ПРИЈАТЕЛСТВА?

Постојат и ќе постојат сè додека сме живи,прашање е како да се препознаат бидејќи не може на секого да му веруваш и во секој човек да бидеш 100% сигурен дека тој е твојот вистински пријател, на кого можеш во секое време и секогаш да се потпреш, да си кажеш сè што ти лежи на срце и душа,без притоа никогаш да не помисли пријателот дека си му досаден бидејќи постојано му се жалиш.

А што да правиш кога ти е тешко и се полниш во гради ко некој бункер,сè додека можеш да се полниш,прашање на време е кога веќе не ќе можеш да се полниш,и во тој случај едноставно тогаш ќе пукнеш,како корита од нашите реки ќе се излееш и ќе се поплавиш.

Сето ова,за жал, ќе биде поплава со црвена боја,впрочем како нашата крв која се излива.

Кај ќе биде крајот никој не знае бидејќи кога ќе почне да се излива крајот го нема и не постои,туку само се изливаш до бесконечност.

Зошто пријателите понекогаш знаат да те бодат и повредат,добро прашање е.

Затоа бидете среќни,чувајте и негувајте ги постојаните и нови стекнати пријателства бидејќи се непроценливо богатство за кое нема и не постои цена,постојано дружете се со нив,додека смртта не ве раздели,времето ќе покаже кои се вистински пријатели.

Тоа се оние кои секогаш ќе бидат тука за вас во добро и лошо,во сите тешки и среќни моменти од вашиот живот.

 

[Ѕвончица]

КРУГОТ И ЖИВОТОТ

Нашиот живот е еден обичен круг и ништо повеќе од тоа.

Се прашувате како е тоа можно.

Откако ќе се родиме,веднаш нè фрлаат во нови предизвици – судбини,никој друг туку животот,од тогаш почнува нашиот маратон кој го вртиме и трчаме само во круг,никако повеќе.

И така додека трчаме во круг секој по својата обележана животна патека,не дека не знаеме да застанеме,едноставно ќе паднеме и ќе се сопнеме но повторно по некое време ќе станеме и ќе го продолжиме маратонското трчање на нашиот круг.

Дали ќе го истрчаме тоа е прашање,но важно трчаме,знае некогаш многу пот и капки крв да паднат,ама нема предавање,мора да се бориме и избориме за да се откочиме таму каде што застанавме и да продолжиме со нашето маратонско трчање.

И така,сè додека сме живи си трчаме,кога побавно или побрзо,зависи како животот ни налага,ние мора таков да го живееме,иако е можно до крај секој човек да го истрча својот маратонски круг.

Доколку тоа не е можно,бидејќи паднал и заминал,сепак ќе се знае дека не бил кукавица туку бил спремен на секакви предизвици и паѓања да издржи,така му било пишано,тука засекогаш да се стави точка и крај,бидејќи го завршил маратонското трчање.

 

[Ѕвончица]

МОЗАИК И ЖИВОТОТ

Ако погледнеме реално ние откако се родиме ставаме една коцка од мозаикот на нашиот живот,со секој поминат ден редиме по уште една мала коцка,со секоја помината декада ставаме голема коцка,иако за таа декада коцката сто пати се скршила на милион парчиња,била залепена и ја ставаме,или уште подобро кажано редиме само залепени коцки од животот,бидејќи не постојат здрави коцки,но нема врска како такви залепени ќе ги редиме,бидејќи животот не не чека и не стои времето за нас,туку си лета,ден по ден биде седмица,седмица по седмица – месец,месец по месец – година и така во некој магичен круг се вртиме до бесконечност,затоа додека живееме го составуваме нашиот мозаик од животот.

Не,велам не дека секогаш ќе ја составиме коцката од мозаикот таму каде треба и е местото,бидејќи секој пат не е бело како што замислуваме,после секое качување има и паѓање,додека постоиме ќе паѓаме,тоа е нормална работа на секој човек,не може секогаш да се качуваме без никогаш да не паднеме,едноставно не оди и не е секогаш замислено како ние сакаме по нашите планови,секој човек си има своја патека која треба да оди и мозаикот коцка по коцка да го составува,макар знааат коцките дека сами не можат да се наредат туку треба да ги наредиме,иако понекогаш бидат скршени на илјада мали,ситни парченца ние сме тие што треба коцка од мозаикот да ја ставиме каде и е местото,така полека го правиме нашиот мозаик на животот,кога со скршени или само коцки редиме без никаде на ниедно место да се скршени.

Прашање на време е без разлика дали цел живот редиме здрави или скршени коцки,најважно дали мозаикот целосно ќе го составиме или остане некаде до половина пат составен и за жал оставен,
бидејќи до тука ни било пишано да живееме,искрено не верувам дека некој човек го составил целосно својот мозаик на животот,мислам дека не постои или пак јас не сум го сретнала и запознала тој човек во мојот живот,се е можно не знам,но едно знам засекогаш некоја коцка од мозаикот ќе остане не составена која ќе недостасува за да биде мозаикот целосно составен.

Ах,кој ги измисли овие мачни коцки,среќни или тажни,кој со леснотија - некој цел живот со тешкотија и мака ги составува,како и да е се е тоа живот,нема откажување кога сме родени на овој свет,мора да се бориме низ сите препреки во животот,колку и да се болни,тешки по нас,никако пред време да не се предаваме,како победници гордо и храбро да стоиме на пиедесталот дека сме ја успешно совладале оваа борба,од секоја борба да излеземе посилни дека ништо не е тешко што можеме ние самите да го издржиме и поднесеме,колку и да е тешка секоја борба,ниту колку време ќе трае и помине, важно коцката од мозаикот сме ја ставиле таму каде и е местото,со тоа сме го продолжиле каков – таков животот да го живееме.

 

[Ѕвончица]

КАДЕ НИ Е ПОЧИТТА,
ЗОШТО НЕМАМЕ ПОЧИТ ЕДНИ СПРЕМА ДРУГИ,
ВО ШТО Е ПРОБЛЕМОТ?

Хм, мислам дека проблемот е во нас самите,ние си го правиме,никој друг не може да ни го направи, затоа се прашувам каде ни е почитта – отидена е некаде далеку на мир да одмори.

Прашање е дали ќе се врати,иако искрено не верувам,сеèдодека се однесуваме така спрема неа, таа на ист или полош начин ќе ни враќа.

Така е кога не сакаме да се почитуваме едни со други,дури мислам дека треба со двојно поголема мерка да ни враќа,сè додека не нè опамети и освести дека треба спрема секој човек да имаме почит.

Добро,да не се разбереме погрешно,не реков да му бакнуваме рака како на попот што му ja бакнуваме раката кога се причестуваме,но можеме барем малку од малку спрема секого да имаме почит бидејќи секој човек заслужува да го почитуваме и тоа треба да ни биде пракса за во иднина која ќе ја практикуваме,доволно е само да му кажеме – моја почит спрема вас,тогаш сè ќе биде во најдобар ред,место да го газиме и понижуваме бидејќи секој човек заслужува од секого малку внимание и почит.

Зарем не сум во право?