The`bItCh
AdJuStAbLe mAdNeSs
- Член од
- 22 јануари 2005
- Мислења
- 4.605
- Поени од реакции
- 112
Било кога некаде да патувам, сакам последниот ден да го поминам во
стариот дел од градот, со часови задржувајќи се во куќата која што
некогаш ние ја нарекувавме "наш дом", чии правливи полици, во било кој
дел од светот и да се наоѓаат, секогаш се претрупани со стари
списанија, книги и пожолтени фотографии. Таа ноќ останав сама во
куќата, неможејќи да го отстранам чувството дека со секој момент ќе се
појавиш од зад аголот и срамежливо ќе ми намигнеш. Куќата беше
исполнета со некој нов мир, кој дури ги задушуваше и моите обиди на
тагување. Неможејќи да заспијам, цела ноќ преседев на твојот стол
обидувајќи да се сетам на твојот лик. Ти беше момчето кое што провали
во тишината на моето срце.. и ладнокрвно си замина. Беше толку топол и
мил, и изгледаше како мал дел од совршенството. Твојот парфем беше
лажно ветување кое и ден денес ми буди солзи во очите, и ме тера да
плачам. Кога ќе ме погледнеше изгледаше како малечко анѓелче кое
залутало во рајот. Сакам да си повторно тука, и да ми кажуваш дека ќе
ме чуваш од она од кое што јас најмногу се плашам. Постојано молам, за
нешто за кое што знам дека не е она вистинското, и потоа патам а, ми
треба некој за да можам се да заборавам. Да ми е полесно, да можам
повторно да живеам. Кога само некој би можел да сфати..
Да ме гледа в очи, како што некогаш ти го правеше тоа и со поглед да
ми каже дека јас сум се она што тој посакува. Дека не е само моето
лице, моето тело, мојот глас или мојата љубов..туку моите очи. Сите
нешта кои што тој ги гледаше во нив.
Сакам да го потсетам дека јас бев неговото малечко девојче, кое што
тој го гледаше како трепери на ветрот како последен лист на дрво пред
умирање. Сакам да ме види за да му кажам дека не сум веќе тоа малечко
девојче, туку жена која се хранеше со сопствените соништа и цветаше
како орхидеа на дожд. Сакам да го потсетам на нашиот прв бакнеж.
Прво разделување на усните. Се` што доаѓа подоцна, е само слатка
разработка. Првиот бакнеж е поинтимен од голотијата во креветот, тој
во себе го содржи првото покорување и последното предавтсво.
Колку повеќе пишувам за тебе, толку повеќе ми надоаѓаат сеќавања, како
зборовите што ги нижам по хартијата да се ветрот кој го разнесува
правот на одвеаните години. Долго чекав, сфаќаш? А потоа еден ден се
појави ти. Ја пееше под мојот прозорец песната што пред многу години
прв пат ја слушнав од твојот татко. Се појави како привидение. И јас
не можев да се помрднам од местото. Стоев како скаменета од годините и
тагата. За тебе и мене простувањето и заборавот не значат ништо. Јас
ти го одзедов минатото, а ти се врати носејќи го споменот на него во
твоите црни очи. Доволно сум казнета. Тебе ти ги оставам овие малку
зборови и овие слики исполнети со духот што ти припаѓа. Ти ги оставам
нашите заеднички неуспеси и личниот триумф на твојот сопствен живот,
упорното тропање во твоите гради, тропањето на љубовта што истрајува.
Силувај го моето тело и оди си со мојата душа од таму од каде што се
врати.
Те најдов по бурата, дождот го изми воздухот и во водата твоите нежни
стапала светкаа како риби. Останаа само делчиња од сеќавањето,
испишани на стегите што виорат на ветрот..
Збогум, но знај, ти и понатаму ќе бидеш со мене, ти ќе бидеш капката
крв која што кружи во моите вени.
стариот дел од градот, со часови задржувајќи се во куќата која што
некогаш ние ја нарекувавме "наш дом", чии правливи полици, во било кој
дел од светот и да се наоѓаат, секогаш се претрупани со стари
списанија, книги и пожолтени фотографии. Таа ноќ останав сама во
куќата, неможејќи да го отстранам чувството дека со секој момент ќе се
појавиш од зад аголот и срамежливо ќе ми намигнеш. Куќата беше
исполнета со некој нов мир, кој дури ги задушуваше и моите обиди на
тагување. Неможејќи да заспијам, цела ноќ преседев на твојот стол
обидувајќи да се сетам на твојот лик. Ти беше момчето кое што провали
во тишината на моето срце.. и ладнокрвно си замина. Беше толку топол и
мил, и изгледаше како мал дел од совршенството. Твојот парфем беше
лажно ветување кое и ден денес ми буди солзи во очите, и ме тера да
плачам. Кога ќе ме погледнеше изгледаше како малечко анѓелче кое
залутало во рајот. Сакам да си повторно тука, и да ми кажуваш дека ќе
ме чуваш од она од кое што јас најмногу се плашам. Постојано молам, за
нешто за кое што знам дека не е она вистинското, и потоа патам а, ми
треба некој за да можам се да заборавам. Да ми е полесно, да можам
повторно да живеам. Кога само некој би можел да сфати..
Да ме гледа в очи, како што некогаш ти го правеше тоа и со поглед да
ми каже дека јас сум се она што тој посакува. Дека не е само моето
лице, моето тело, мојот глас или мојата љубов..туку моите очи. Сите
нешта кои што тој ги гледаше во нив.
Сакам да го потсетам дека јас бев неговото малечко девојче, кое што
тој го гледаше како трепери на ветрот како последен лист на дрво пред
умирање. Сакам да ме види за да му кажам дека не сум веќе тоа малечко
девојче, туку жена која се хранеше со сопствените соништа и цветаше
како орхидеа на дожд. Сакам да го потсетам на нашиот прв бакнеж.
Прво разделување на усните. Се` што доаѓа подоцна, е само слатка
разработка. Првиот бакнеж е поинтимен од голотијата во креветот, тој
во себе го содржи првото покорување и последното предавтсво.
Колку повеќе пишувам за тебе, толку повеќе ми надоаѓаат сеќавања, како
зборовите што ги нижам по хартијата да се ветрот кој го разнесува
правот на одвеаните години. Долго чекав, сфаќаш? А потоа еден ден се
појави ти. Ја пееше под мојот прозорец песната што пред многу години
прв пат ја слушнав од твојот татко. Се појави како привидение. И јас
не можев да се помрднам од местото. Стоев како скаменета од годините и
тагата. За тебе и мене простувањето и заборавот не значат ништо. Јас
ти го одзедов минатото, а ти се врати носејќи го споменот на него во
твоите црни очи. Доволно сум казнета. Тебе ти ги оставам овие малку
зборови и овие слики исполнети со духот што ти припаѓа. Ти ги оставам
нашите заеднички неуспеси и личниот триумф на твојот сопствен живот,
упорното тропање во твоите гради, тропањето на љубовта што истрајува.
Силувај го моето тело и оди си со мојата душа од таму од каде што се
врати.
Те најдов по бурата, дождот го изми воздухот и во водата твоите нежни
стапала светкаа како риби. Останаа само делчиња од сеќавањето,
испишани на стегите што виорат на ветрот..
Збогум, но знај, ти и понатаму ќе бидеш со мене, ти ќе бидеш капката
крв која што кружи во моите вени.