Не знам кому да бидам бесен.
Сите на прва знаеме кај да го бараме виновникот, те газдата, те менаџерот, организаторите... ама сите во исто време имаме чувство дека не е тоа тоа. Фали нешто, ужасно недостасува.
Ги читам и слушам и повеќето политичари - велат одговорност, велат ќе се бориме против системот... системот. Како од романите на Кафка, како тој проклет замок, апстрактен, недопирлив. А тие, политичарите, они составен дел од системот. Суштински дел, креатори и одржувачи на системот.
Системот преку кој плаќаат услуги за партијата од пари на државата.
Системот преку кој ја одржуваат и зголемуваат својата моќ и влијание. Системот кој тие го изградиле да биде толку комплициран, двосмислен и недоречен, па единствениот начин да се заврши работа во најголем дел од случаевите да биде преку нив директно.
Многу одамна, многупати, особено по Ковид 19 имам разговарано со еден тон луѓе за угостителско - ресторанско - забавниот сектор и за неговото негативно влијание врз општеството. Многу потценет сектор од тој аспект, ама сектор во кој се прекршуваат најмногу закони по глава на бизнис...
1.) Масовно даночно затајување преку работа на црно (1.1Неплаќање ДДВ заради неиздавање фискални,
1.2 Неплаќање персонален данок + придонеси заради непријавени работници +
1.3 Неплаќање данок на добивка/плаќање многу помалку заради причината под 1...)
2.) Крајно непочитување на основни и многу прости одредби/закони (закон за забрана за пушење цигари, закон за работно време од 01 часот, закон за бучава и сл...). Абе 15 години не може да ги натера ниедна власт да почитуваат еден прост закон како оној за пушењето... ќе се намалело работата, немало промет да има... како тоа да е поважно од на крајот од денот темелот на кој опстојува државата - секој мора да го почитува уставот и законите)
3.) Масовно кршење на сериозни закони (3.1 Точење алкохол на малолетници и најстрашно од се 3.2 Поттикнување/дозвола/соработка за нудење трева и дрога во рамките на објектите...)
Ќе завршам со она што го започнав. Не знам кому да бидам бесен. Еве не знам.
Знам само дека едно 400-500 луѓе (родители, браќа, сестри, баби, дедовци, дечковци, девојки, деца, сопруги, сопрузи...) се директно зацрнети од сега до крајот на животот... одземена им е мотивацијата, желбата, жарот и воопшто смислата на животот... знам дека уште илјадници се индиректно повредени и засегнати што како пријатели, другари, сограѓани на жртвите... и знам дека 100тици илјади од цела држава, иако неповрзани директно со жртвите сме начисто згазени, гневни и згрозени.
Ете тоа го знам.
Се друго не знам и се плашам дека нема наскоро да дознаам.
