Хипохондрија е многу ружна ствар. Те боли лево, те боли десно, ти трпнее раката, имаш канцер на све... И тоа е проследено со специфичен секогаш ист тек на настани. Прво почиње со обемен нихилизам у комбинација со депресивни епизоди. После тоа, се запрашуваш кои се твоите животни цели и дали треба да ги имаш. Па дали тие што те дупеле у второ, биле у право дека си срање, што ако имаш преголеми очекувања од себе? Гарант тоа што комшијата на комшијата на дедо ти те серел, е искрено, он те знае боље од сам што се знаеш, нејќеш да се соочиш со фактите.
После следуе дефанзивниот механизам кој неминовно се активира. Сите се глупи, никој не може да разбере објективно што осеќаш и што влијае на тебе, па ти лепат етикети. Ради тоа почнуваш да се идентификуваш со некое срање малцинство (двајца) од потиштени фактарди ко тебе и заедно пробувате да го рушите општеството составено од плитки медиокритети според вас и тие фаци ти стануваат најдобри другари со кои заедно гледате
Filthy Frank и се смеете на таа туморна болештија од лик.
Али у сите тие моменти, референтен систем за светот си ти самиот, нема тука муабет. И после седнуеш и си го праиш муабетот, „Кој кур сум ја, кој го боли курот за мене? Зошто мислам дека некој го боли курот за мене?“ Тука доаѓа уствари катарзата, сфаќаш дека си небитен, ништо не е битно. Си ги фрлил сите црнила у вода. Легнуеш среќен. Стануеш сабајле и пак те заболуе нешто десно. Те боли лево, те боли десно, ти трпнее раката, имаш канцер на све...