Каков ден вчера, каква вечер, каков момент.
Ретки се тие моменти на национален успех, на национална еуфорија, на хаос и позитивно лудило што ќе не зафати. Вчера беше момент каде секој македонец искрено уживаше во успехот на фудбалерите. Јас ги обожавам тие првични моменти после таков голем успех кога во наплив на емоции и еуфорија едноставно не знаеме кај удараме, све и свашта се издеси вчера на интернетот, полудевме сите од среќа и радост.
Денеска стандард, да ти се одмили да отвориш интернет и фејсбук, почнуваат дневнополитичките препуцавања на дежурните штабски пацови и гниди, го делат успехот на лев и десен, на плав и црвен, на северџански и антички, едните им забрануваат на другите да се радуваат. Се јави и она говедоно од Будимпешта што си го присвојува успехот, па тие неговите го гледаат ко херој, овој тука што е дава премија од 10.000 евра за секој член на репрезентацијата што е потег за поздравување ама тие другите му забрануваат на човекот да се радува и наградува.
Се мешаат поими, се меша лош хумор, се гледа зајадливост и љубомора на националниот успех од самите нас. Македончето на македонецот му е најголем проблем, као беше тоа. Абе срби, хрвати, босанци, Албанци, турци, црногорци, ИТАЛИЈАНЦИ повеќе се радуваат и им е мерак за успехов од самите нас, да ви го ебам мамичето у пичка штабско, куртони едни неотесани, говеда глупави без малце човечност и осет за осет во вакви моменти. Племето да ви го ебам, не кур ми го уништувајте и овој редок момент за национална радост.
Копилиња.