И пак дојде моментот да ти се обратам тебе,на мојата љубов,the one and only.Прилично гаден момент зашто во спротивно не ни мислам на тебе,не ми требаш воопшто,но во времиња како ова морам да ти кажам нешто,макар и вака.Поточно,исклучиво вака.Или можеби е подобро да постоеше друг начин.......да,а еве како го замислувам јас:
Вечерва кога полека полека ме напушта секоја надеж,сила и желба,кога не гледам никаква смисла во ништо и никого,сакам да те видам само тебе.
Се среќаваме некаде на средина како не би се чувствувала загрозена,притисната,зашто и покрај се`,не сакам да се вратиш овде ни јас да дојдам таму.Само ми треба твоето присуство вечерва,ни минута повеќе.Првиот поглед е краток,ми треба време за да се уверам дека е вистински,дури и во фантазијава.Да,сонувам будна,сонувам зашто сум свесна дека во реалноста ќе го уништи мигов твојата победоносна,ликувачко злобна насмевка,никогаш не успеав да ја одгатнам...Нема насмевка.Гледам само во твоите очи,толку долго и длабоко дури не ме заболи и очиве ми се наполнат со солзи.Го тргам погледот и ја барам твојата рака.Стиснувам цврсто и ја држам така,а веќе чувствувам дека не можам да дишам нормално и ми треба твојата прегратка,но знам дека не можам да си ја дозволам зашто е премногу болна.Не е дозволено плачење,ниту сеќавање,спомени добри и лоши,ништо од тоа.Само стисокот и допирот на твојата рака.Чувствувам како да допрев дел од себе,нешто толку блиско и мое,а одамна заборавено.Убаво е..Не се дозволени зборови..Чудно,а сакав да ти кажам толку нешта,на моменти точно и знаев што,за добрите и лоши нешта што ги доживеав,за мене,како сум иста а колку сум променета.Сега кога замислувам како сето тоа излегува од мојава уста во твое присуство звучи многу глупаво.А,не ти е ни гајле и не би разбрал.Како што не ми е ни мене дали таму некаде имаш деца и жена,или преубава девојка или курви за една ноќ,а си сам.Што значи сето тоа?Ништо.Би го видела во твоите очи делот што ми фали,што ми е познат и што го оставив засекогаш кај тебе.Чувај го без оглед на се`,утеха ми е што некогаш сум го имала.Можеби и во моите очи има нешто твое,кога веќе не ми остана срце.
Нема ништо што да си кажеме,ништо што би променило нешто.Доволен е само момент или не е доволна вечност да проструи сето тоа да се смири немиров во градиве и да сфатам дека ја држам раката на туѓинец.Не чувствувам ништо,апсолутно ништо.Се свртуваме и секој си оди на своја страна.Нема збогување зашто можеби ќе се сретнеме некогаш повторно.Посакувам да не мора.Ниту во мислите.
Не ми помогна ова,ниту ме утеши,но на некој чуден начин ме прави посилна.Не разбирам и не се трудам да разберам.Немам мозок да мислам,ниту сила да чувствувам нешто вечерва,а токму тоа ми беше потребно.