Тука пишуваме на зададена тема

[Сатори]

Воз

„... Скопје, Сарај, Матка и обратно, баш некако е пријатно ...“

Немам некоја посебна инспирација за да пишувам за возовите, а толку многу ги сакав кога бев малечка.Но, сега веќе не сум.

***

Кога имаше само 7 години за прв пат се качи во воз, одеше со мајка и со татко и, додека сеуште беа заедно, во Скопје.Кај роднини на гости.Навистина не беше воодушевена, мало девојче со две прцлиња од страна и долга плава кадрава коса, како може да сака нешто друго освен барбиките на кои им ја сечеше косата и шарените лижалчиња?
Но, кој те прашува што сакаш кога си дете?
Никој, ништо.
Одиш така како што ќе те навее ветерот на возрасните, не приговараш, молчиш за да не те гледаат чудно и чекаш.Се качуваш во возот, преполн со луѓе, кои лошо мирисаат, кои се стари, престари, кои се млади, но сепак не доволно.
Не те гледаат, па ќе те згазат, те гледаат, па те гњават.
Немаше место, па седеше кај тато во раце и гледаше низ прозор.Уште беше се убаво тогаш, ама, џабе е, кратка дестинација е Велес-Скопје.

***

Наполни околу 10-тина години и навистина имаше проблеми со видот, или не?Ниту мене не ми кажала.
Мораше да оди да ја проверат, да видат дали навистина и треба диоптер.Возот повторно каснеше и го чекаа да стигне.
Повторно истата тортура, колку што беше возбудена да тргне, толку беше и да се врати назад.Патот повеќе не беше интересен, изгледа главоболките се само извор на премореност.
Побогу, зар не можевте да и дадете одмор ниту на 10 години?
Изгледа не, со преамбициозна мајка.
Никогаш ... одмор.

***

Овој пат патуваше со пријатели, друга дестинација, подалечна за нијанса, Битола, сепак не е толку блиску.Барем тогаш таа мислеше дека е, не и замерувајте, млада беше, мислам дека имаше околу 13.
Одмор, најдобарата пријателка, милион нови лица и многу сонце, многу среќа, многу зборови.
Нов кревет и сонови кои што никогаш предходно не биле тука присутни, летна ромаса и повторно воз.
Не враќа назад, таму, кај нив, кај неа, клац-клац, каде да бегаме кога возот не ја менува својата цел?

***

16 полни, широка насмевка и долга коса, не се сеќавам од тогаш да ја видов повторно со долга коса, ама знаете, среќна беше тогаш.Белград, овој пат возот, навистина и се допадна, топло купе и нови слики на прозорецот, различен филм.
Толку беше задоволна што заминува, што оди далеку, далеку, толку далеку ... не доволно далеку.Беше во врска, една година правеа пред неколку дена и во целта еуфорија, таа бегаше.Облак парфем и француски маникир, маскара на трепките на толку млади години, но која сум јас да ви кажувам дека била тогаш таа млада, кога и сега додека ви зборувам, јас имам само 18.
Ама приказната е за неа, битно замина и се врати, истата девојка, ништо не се смени, празни фрази и латински изрази.
Абе ајде.

***

Патува, патува, толку често, постојано патува, и се враќа назад.Одамна не сум ја видела толку спокојна, толку заљубена, а цел живот ја гледам, ама ова патување со толку различни нечисти возови изгледа како да и годи.Знае каде оди, кај кого ... со која љубов и со која сила, се качува во возот.
Не се губи помеѓу старите и младите, не се плаши толку многу од дегениците, а не дека на нив не налетала, не бега од сликите на прозорците, не и се гади.
Но како да ви кажам, видете, таа сега ќе ја пушта косата да и порасне, а со тоа нели, сум ви кажала се. :wink:
​

​

 

[Nemiseverue]

Нема да кријам, овој краток патепис со сто процентен осврт на внатрешноста на купето на возот со дестинација Битола - Скопје (иако би било сигурно по романтично да беше некаде Кошице - Братислава но и вака е добро) ќе ви го раскажам по сеќавање.

Извадивме билети два часа порано а сепак ќе го испуштевме возот. Цена која редовно морам да ја платам заради мојата голема уста. Сепак, стигнавме на време па дури успеавме да најдеме и слободни места каде ќе можеме гласно да дебатираме на важните теми. Моментално на репертоарот беше психолошкиот профил мој и нејзин гледан низ нашите очи со повлечена паралела на исти особености и доловување на ситните карактеристики кои очигледно беа мошне различни. Пред да стигнеме до констатацијата дали е тоа добро или лошо влета еден мрсен кондуктер кој не обвини дека сме биле некултурни. Иако купето беше во пооочајна состојба од која можете да си замислите сепак тој сметаше дека ние сме криви за тоа.
Профил: Злобен човек кој ја гледа само едната страна и не му треба многу да избувне и да се расприкаже за добронамерноста на политичкиот лидер кој му е фаворит. Припрост, да не речам прост кој не знае да заврши реченица доколку во неа нема пцовка. И сега се наоѓаме во костец јас и тој, јас не можам да го негирам фактот дека нозете ми беа на седиштето, а тој не може да го види очајот во кој патувам. Владата се растура, тој си заминува без компромис.

Прилеп е голем град. По него возот изгледаше како да се движи од Калкута кон Бомбај. Најпрво ни се придружи момче во раните дваесети кој има успех во кршењето шишиња од туѓи глави во кафеански тепачки, но од оној тип, со традиција која измуира, воспитан и културен. Ме изненади, иако сукњичката на девојка ми беше готова да покаже се` под неа иако таа се обидуваше да ја држи мирна, момчето делуваше тотално незаинтересирано па не успеав да фатам ниеден од неговите љубопитни погледи кои несомнено ги имаше. Почит кон новиот пријател, прекрасно.
Набргу ни се придружи една дебелка но привлечна девојка со повозрасна придружничка која го преспа целиот пат, и една женичка која не изусти ни збор. Наеднаш во целата гужва се појави господин кој личеше на џокерот од Бетмен. Со иронична насмевка праша дали има место за седење, откако со неуспех издебатира за просторот кој го зафаќа мојата голема спортска торба. Препрашав што точно сака па го повиши тонот и го претвори во прекор, во смисла дека не сакам да му направам простор тој и неговата голема жена(мислам висока, како кошаркарка) да седнат до нас. Се заврте со ветување дека ќе дојде да седне. Не се врати.
Профил: Што туку влезен во middle age crisis, има потреба од комуникација со млади девојки и нивно (неуспешно) шармирање и ефтини расправии на било која тема со мажи од сите возрасти за докажување на својата супериорност. Вистината е дека животот го поминал а единствената работа со која може да се пофали е дека испил повеќе алкохол од најголем дел од своите врсници а како трофеј може да ја вброи и женаму чија кариера самиот успеал да ја уништи и ја навлекол на порокот и неа. Си носи плоска за ракија секаде во внатрешниот џеб на сакото, а ако е лето се снаоѓа. Влегува во дуел со мене во надеж дека ќе освои поен, гледа дека го губи, поразен си оди. Мечот завршува во моја полза.

Во Боголмила веќе нема игла каде да падне иако нашите две места како кале се држат. Никој не приоѓа иако луѓе висат низ прозори, а јас немам намера да врачувам покани. Во Велес, “возна“ еурека. Луѓето решаваат да си одат, но за жал и мојата девојка. А тука, епохално откритие за моите очи. Откако во Струга доживеав емоционално вивнување во небо, ова го заокружи мини одморот. Го испраќам малото надвор и стојам со неа, наеднаш... некој ја затвори вратата. Шокантно.
Профил: Малечка паметна девојка. Тврди дека е заљубена, така и изгледа. Има желба да го освои светот, и нема да попушти во ниеден случај ако не решила дека тоа срцето во моментот и вели. Конфузна личност, но затоа е слатка. Вратата се затвора, таа паничи. Очите наеднаш и светнуваат дека можам да го пропуштам возот, а тоа да ми создаде проблем. Викнува уплашено и тргнува да се пресмета со оној кој ја затворил вратата. Јас сепак лесно ја враќам првата позиција на кваката а таа лута и преплашена ме гушка како да ме згазил возот. Очите кои ми се видоа насолзени, прегратката која ми заличи на менгеме... ми дадоа повод за уште неколку децении чувства кон оваа девојка. Конечно се враќам назад, таа е сигурна, јас исто така. Разделени во мигот, но и двајцата среќни.

Купето иако требаше да биде попразно, наеднаш се наполни. Седна една непријатна мала женичка која постојано прашуваше до каде сме, а веднаш до неа се напика голем човек од триесетина години со големи тетоважи по рацете. Ја преплаши кутрата, па се стисна кон прозорот низ кој не се гледаше ниту едно светло. Младиот џентлмен застана пред врата и запали цигара, и наеднаш... претстава за мене. Иако се правев дека читам, ова морав да го забележам. Младата девојка која сепак и покрај поголемиот број килограми изгледаше доволно привлечно да го заведе секој маж ако сака, застана на прозорецот веднаш до момчето. Ја подигна едната нога на металната конструкција за парно греење во ходникот и се навали наназад. не предизвика ама никаква реакција. Го отвори прозорецот, ништо. Застана така за да може да и се вее косата од ветрот номомчето не се помдрна. Го затвори прозорецот, пак ништо за на крајот да се врати назад. Набргу и тој седна, телефонот заѕвони и беше јасно дека зборува со неговата девојка. Задоволен беше и смирен, а девојката се откажа.
Профил: Девојка околу дваесет години. Отвори “Вештица“ од Венко и ме изненади, а потоа ми текна дека е тоа дел од трендот, луѓето да читаат по возови автобуси и плажи бидејќи интелектуалниот изглед е пак во мода. Личноста е јасна, површна девојка и да не оддолжувам. Првиот момент кој го виде да го заведе момчето се обиде и неуспеа. Наеднаш онаа девојка која пали и жари во својот град се најде во купе со двајца момци вредни за флерт а кај кои нема никакви шанси и е одбиена од старт. Поразително за една млада дама. Но веројатно е тоа добро, да знае дека никаква шминка, и никаква книга заради имиџ, ниту ефтино кокетирање нема да и ја донесе среќата која овие двајца момци ја имаат. Згодна девојка е ништо, ако не знае каде и како да го понуди тоа. Конечен статус... Кво.

Скопје. Филмска слика. Две композиции на два перона и стигна трет воз. Општа гужва и брканица. Како Њу Јорк. Душата ја чувствувам полна заради богатата програма и секако... заради малечкото, кое го сакам.

 

[*OSS*]

Тој беше странец. Целиот свој живот го помина сам, обидувајќи се да ги натера тие околу него да ја видат неговата индивидуа, но без успех. Тој беше странец со изладена душа, но силен карактер, висока става која беше проткаена со траги од црни мисли, со доза на злоба која секогаш ја насочуваше накај оние кои го заслужуваат тоа. Секогаш беше сам, но и тогаш кога беше во друштво, пак беше сам, тие го тераа да се чувствува различен, недостоен да биде во нивно друштво. Странецот често се наоѓаше себеси како ги набљудува луѓето додека прават најмали обврски, ги набљудуваше нивните очи, изразот на лицето, движењата. Но, кога доаѓаше до конфликт во негова близина, тој прикривајќи го своето воодушевување и прикривајќи ја својата љубопитност, го набљудуваше секој детал на двете страни.
Така го помина својот живот, набљудувајќи.
Така ја сретна и неа, набљудувајќи.
Таа беше сеуште малечка, мал бунтовник, со исто толку злоба како и тој. Таа изгледаше како ќерката која тој секогаш сакал да ја има. Таа секогаш беше во друштво, и тоа секогаш во погрешното. „И таа е сама“, тој заклучи уште при првиот поглед што таа му го упати. Ја имаше таа позитивна вибрација, и покрај сите негативни околу неа, и сепак, сеуште го поднесуваше нивното друштво, заобиколувајќи ја вистината.
„Таа сака некој покрај себе, кој ќе ја сфаќа, теши, и кој ќе дебатира со неа, и Јас сум вистинскиот!“
Една вечер странецот и пријде.
Таа беше во својот момент на злоба, поттикната од толку многу лаги и толку многу љубомора.
Тој ја зеде, ја однесе во своето скривалиште, ја запозна со своите миленичиња, Таа сакаше да престане оваа мистерија, Тој ја држеше во неизвесност. Таа упорно сакаше да знае уште колку ќе се крие, Тој повторно ја држеше во неизвесност.
По неколку дена, таа го доби знакот, таа беше избраната, сега таа има вистински татко, и за подарок доби воз.
„Зошто?“
„За да полесно ги разбереш луѓето, и тоа што се крие во нив.“
„Зошто баш воз?“
„Ќе ги уништи на крајот, ќе видиш!“
„Ама нема тоа да биде возот, тие самите себеси си претставуваат воз, зар не?“
„Крајот на светот ќе биде убав.“
„А ние ќе го гледаме од внатрешноста на нашиот воз??“

 

[Razorblade Kiss]

Воз

Нејзиниот прв плач беше токму таму,на таа валкана издлабена клупа која како чувствителна проститутка ги тетовираше своите клиенти длабоко во сржта. Во целата таа смрдеа помешана од пот,облаци од прашина и дожд кој ја потчинуваше врелата земја по која газевме боси,таа им пркосеше на лицата обвиткани во мантии од пепел кои нечујно заминуваа со секој следен воз,а метлата во рацете на еднооката постојано ги изметуваше повторно назад. И така беше секој проколнат ден...не,вечност е преамбициозно за тука,не денес,не утре,не во овој текст.
На таа железничка станица каде вагоните скапуваат од самотија а шините те мамат за починка,ги направи првите чекори.Таму,во заборавените урнатини,зајдисонцето правеше местото на моменти да изгледа магично. Не и за мене,или за тебе,секако,кои знаеме какво ѓубре е несмасно сметено и оставено да мирува во пукнатиот агол додека не се разлути. Дрски,дрски ѕидови.А само сакаме да оставиме добар впечаток. Нечујно порасна,без некоја голема радост и емоции од луѓето кои ја гледаа. Не,гледаа е презаштитнички настроен збор за тука. Не денес,не утре,не во овој текст.
Растевме паралелно,додека јас ги броев деновите до моето пораснување,таа ги броеше дупките на своето џемперче. Сите ја гледаа со презир,како да не припаѓа на тоа парче застанато време.Кога ќе се спомнеше возот и таа мала парталка сите занемуваа. Следуваше ладна пот,како онаа кога ненормално ти се оди во тоалет а до крајот на патувањето има уште цела и пол воздишка.Слепа кривина налево. Кривина која води до ...до почетокот на светот. Онаму каде ги спознаваш вистинските вредности на животот,каде добиваш желба за живот. Не,живот е лажна пропусница за тука. Не денес,не утре,не во овој текст.
Во тоа време не сфаќав зошто сите ја сметаа за непотребен товар,за куфер полн сништа,но направен со расипан патент. Наместо одговор добивав непријатен молк. Непријатен молк со години.
Еден ден додека го чекав својот воз ,присилена да патувам поради целиот хаос направен од полните усти и мрсните мустаци на чичковците со големи стомаци,ја видов повторно после петнаесет години.Се криеше таму,во истите пукнатини ,недопрени,исто толку магично непривлечни како и во моето детство. Станала вистинска девојка,под таа фасада од ѓубре се криеја две љубопитни небесно сини очи. На истата клупа седеше едно старче,тивкиот воздржан човек кој го ценеа многу во нашиот град. Без некое претходно размислување и анализирање што да кажам,го прашав дали знае нешто за неа,како завршила сосема сама заробена на оваа крајна станица до пеколот.
Во тој момент се слушна изненадно кочење на локомотивата. Малечката исчезна и ја загуби невиноста на немилосрдните шини. Локви крв како непланирано соло стапија на сцената. Истите крикови од пред дваесет и пет години. Старчето мирно ги извади темните очила и почна да ја раскажува приказната.
На истиот ден пред 25 години нејзината мајка ја родила на железничка станица. Нејзиното семејство ја напуштило откако дознало дека е бремена. Подоцна,истиот ден дознала дека нејзиното момче се оженило со друга девојка која исто така чекала негово дете.Таа била од светот на побогатите,влезница за неограничен рок на траење на среќа. Нејзинот свет се распаднал и го чекала возот без дестинација да ја бара својата судбина. Легнала на шините и се породила миг пред возот да ја прегази. Тој ја породил и како сеќавање на тој настан му останала одземаната рака од возот. Смртта животот и чудовиштето станаа едно.
На моето прашање зошто таа го направи ова,тој само се насмевна и отиде. Не,насмевна е збор за слеп човек во светла соба тука. Не денес,не утре...не во овој текст.

 

[Yo Blow]

возот беше неверојатно празен. дали имаше по двајца во просек во секое купе. таа се качи од демир капија а јас се возев веке 15-20 мин.
седна баш во моето купе и ми рече здраво. и возвратив.

изгледаше како да е 3-4 год постара од мене, но изгледа сето тоа не и пречеше да започне разговор. запчна со стандардните од каде си, како се викаш, го знаеш ли тој и тој, каде патуваш...

започнавме разговор кој никако да заврши. едноставно како сите теми започнати од едниот да беа совршени за другиот. едно време ме праша дали имам женска. и реков не. праша зошто, па праша каков тип на женски сакам, што ме пали кај нив...

неосетно стана, седна крај мене и почна нежно да ме допира во текот на разговорот. нејзиниот совршен изглед како и начинот на кој зборуваше, нејзините движења како и нејзините насмевки едноставно ме палеа. ас ега кога веќе беше толку блиску, почна и да му ја буди машкоста, која веќе почна да се забележува.

мене ми падна непријатно, си помислив може е мажена, може има и деца но и таа го забележа тоа, а ја забележа и мојата напнатост. го зграпчи со левата рака и почна да го работи. потоа нежно го извади...

а стариот воз полека си пробиваше пат кон следната станица.

 

[GarDiaN]

Се сеќавам во детството по цели денови мечтаев за еден воз, кој ме носеше во еден прекрасен свет. Се сеќавам на соновите, бев сам на тој воз, ме остави на едно место, на едно прекрасно место за кое не верував дека постои во овој свет, толку совршено, нечепнато од човечка рака, на тие прекрасни ливади покриени со жолтеникави цветови, на тие прекрасни ридови, од кој сонцето се прикрадуваше како да сакаше и самото тоа да го ѕирне тоа место, тоа совршенство, но некако срамно, само се прикрадуваше како да се плашеше да не го уништи со неговите прекрасни зраци, тие прекрасни жолтеникави цветови. Никогаш не верував со сигурност дека тој воз може да ме однесе на такво место, во таков свет, дека таков свет постои и може да опстане во овој суров свет, со омраза, љубомора свет без надеж, волја свет без втора шанса, свет во кој све што е свето се уништува само за да се прекине да се мечтае, да се уништи надежта, да ја изгубиш вербата во твоите сонови, дека ете соновите се остваруваат. А толку е само прекрасна таа ливада, каде на средината на ливадата има една кафеана клупа, која е чувана од две кучиња, вечни другари кој иако толку се разликуваат тие сепак се заедно едното големо и бело, со големи црни очи, безнадежни а другото малецко, ситно шарено, со две малечки очиња во кој се гледа пламенот кој извира, толку различни а сепак неразделни. Клупата беше прекрасна, малецка кафена, направена за само две особи, и тие и да не сакаат да бидат еден до друг, клупата ги зближува, едноставно нема место за да се разделат. До клупата се издигнува едно прекрасно дрво, сеуште не дознав што дрво е, никако да пронајдам такво дрво, од него цутат големи бели цветови, неможете а да не ве опие тој прекрасен мирис од тие цветови што едноставно мирисот ве опколува, како нежно да ве задавува не можете а да не заспиете. На дрвото имаше изгравирано едно прекрасно срце, но немаше напишано имиња како да беше оставено за некого, некој пар кој ќе биде достоен за тој прекрасен свет.

Иако веќе не сум дете, јас сеуште понекогаш ги сонувам тие сонови, но пополека се губи надежта дека ќе го пронајдам тој воз, кој ќе ме однеси на таа прекрасна ливада. Поминаа 10 години од првиот сон, за тој воз, а сеуште неможам да го пронајдам, секој ден го чекам на железничката станица тој воз но никако не доаѓа.

Дали чекам на погрешна станица, да не не е оваа станица? А дали го заслужувам тој воз, дали тој е за мене? Дали јас сум тој што треба тој воз да ме однесе во тој прекрасен свет?

Ниедно од овие прашања јас одговор не пронајдов, но знам и сигурен сум во тоа што го чуствувам во моето срце и тоа што го посакува мојата душа, да го чекам тој воз. Не смеам сега да се откажам, може во секој момент да дојде, може се расипал, може го фарбаат, но јас мора да издржам и да го чекам. Верувам во моите соништа, верувам во моите чуства, верувам во моето срце, секој момент ќе пристигне тој воз, да ме однесе во тој прекрасен свет.

 

[~~БоЖиЦа~~]

Се почна тогаш..Чекајќи ја својата роднина..Секој момент требаше да пристигне возот..И конечно ете го пристигна..Со нетрпение чекав да стигне не се имав видено со него одамна..Но чекајќи со нетрпение да излезе и да го приметам низ таа толпа луѓе,го приметив него..Тој грациозен господин со така продорен поглед од неговите зелени очи,ѕиркајќи од под неговиот шешир..Неговото бело лице толку зрачеше со рамнодушност....беше странец ми се доближи и ме праша каде има најблиску некој хотел за да се смести му објаснав и тука мислев дека заврши се дека нема повеќе да го видам...Тогаш пристигна братучед ми се поздравивме и заминавме накај дома ..вечерта немајќи што да правиме му реков на роднината да одиме кај старата железничка станица и да ги гледаме звездите и раскажувајќи се што имаме пропуштено сите овие години се што не знаевме за нас...Заминавме..се качивме над еден од старите возови и се размуабетивме помина доволно време од ноќта тој беше уморен и сакаше да си замине..Јас останав беше премногу убава вечерта за да не продолжам да уживам во таа нејзина убавина,месечината беше прекрасна имаше некој црвен сјај како да навестуваше на нешто лошо...Седејќи така сама патувајќи со мислите,слушнав некој шум се преплашив слегов да видам што е,и да можете да предпоставите го видов него...Тој господин со зелени очи...морам да признаам цел ден не ми престанав да сонувам за него..Не го познавав но копнеев за него..Имаше нешто,нешто што го правеше различен од другите...Му се приближив,почнавме да разговараме,после долг разговор се случи конечно и тоа по што копнеев од кога го видов..Тој копнеж траеше само еден ден а се ми се чинеше како да трае цела вечност...Се бакнавме...беше се така толку добро можам да речам совршено.. Вечерта заврши со тоа што ме испрати до дома..Јас цела вечер бев во облаци..А и возбудена дека и другиот ден повторно ќе го видам...Се договоривме на истото место и другата вечер...Секој ден повторно го гледав..Се додека се случи тоа таа вечер,беше совршена..се додека почна да зборува за животот и смртта..Дека смртта е благослов и тој што ќе ми ја подари е спасител за мене од сите маки што ги нуди животот..Тој почна да кажува дека и тој е на земјата исполнувајќи ја својата цел..да биде тој спасител...Се уплашив и почнав да бегам но не стигнав да направам ни чекор..Само осетив како нешто ладно ме прободе..Паднав,ме најдоа другиот ден на нашето место кај возовите покрај мене пронајдоа ружа во знак на неговата љубов кон мене.Тој избега не слушна никој повеќе ништо за него едноставно како да исчезна..Јас останав тука меѓу тие загубени души не можејќи да заминав без да се одмаздам..И секогаш кога поминувате покрај возот,можеби ќе слушните тивок плач...Тоа сум јас низ солзи се сеќавам на се што беше и што можеше да се случи со мене..Ах зошто ли таа вечер останав сама,зошто не заминав и јас,сега не ќе бев тука заробена,додека го чекам секој нареден воз,со надеж дека ќе дојде тој,па конечно мојата приказна ќе заврши со тоа што јас,според неговото пропагирање,со мојата крајна цел ќе станам негов спасител..

 

[dejan_k]

Колку е тешко да си чудак во денешново време. Сите се како деца на една иста машина. Стереотипите ги уживаат. Животот го трошат во гнев и омраза. Се губат во потребата некого да уништат за самите при тоа да се издигнат. Тоа не е нормална појава , зар не?
Сите грешиме , колку и да стремиме кон совршенството во нас.
И сите итаа да го стигнат последниот воз. Но влегоа во погрешниот и тој ги однесе на другата страна.

 

[Бавча]

..Морам да одам, јбг што побрзо, тоа подобро! Знам се, а и ти исто така, нема потреба од некаква си квази ретроспекција на сите бедови, лоши моменти, оправдување, враќање на грижата во нормала, силување на емоциите...
Но, ти благодарам за сето она, можеби најминималното, подзаскриено и заборавено некаде, а сепак толку позитивно, исполнето со љубов...несебично!
Доста го тупам, слабак сум, слабак и заминувам, без да те поздравам и тотално пропаднат самиот во себе, најдлабоко што може, да ти кажам дека никогаш нема да те заборавам...ете, се виде кој е кој!
Ти стигна до станицата, но јас се скрив, те одминав, не сакав да се дораспарталам, но искрено ми се стегна срцево и за тебе...влегов во едно запустено купе, седнав покрај прозорот, си го пуштив мп3 плеерот со претендерс на плејлистата и скришум те погледнав - беше збунета бидејќи не знаеше дали сум веќе во возот, или не, дали воопшто сум заминал...и подобро, бидејќи не сакам да те видам расплакана и истоштена по не знам кој пат, премногу е!
Возот тргна, се слушаат лелеци, довикувања, поздрави и не знам уште што друго, јас до прозорот наведнат, палам цигара и полека ги затворам очите да те видам тебе и да ја чујам пак ..i'll stand by U...и да знаеш така и ќе остане!
Возот замина, а со него и најлошото :helou:
Be Happy

 

[Nemiseverue]

Набрзина тема: Набрзина...

 

[Fabullous_178]

Набрзина.
Набрзина стана.
Ги соблече пижамите.
Прашалниците се вртеа околу неговата глава.
Како и секогаш.
Што е сонот?
Зошто се случува?
Зошто станав?
Зошто постоиме овде а не таму?
Можеби ова е сон?
Како и да е,набрзина ги одговара сите тие прашања,се ослободува од нив на најдобар можен начин,бидејќи ако ги остави,ќе реат на него цел ден.А тоа не е добро,бидејќи денот е премал за да се размислува околу таа тема.
Следно...има ли нешто што се случува следно?
Или се оди набрзина?
Денот минува како забрзана локомотива.Машиновозач не постои,туку таа се управува сама.Оди според поставеноста на шините,без прашања,без совест,без интерес,без одговори....само брзо,набрзина.
Можеби убаво е понекогаш да се скокне на таа машина?
Можеби.
Одново монолог.
Па и нема друго.Дијалозите се преценети.
Чувството кажува дека нема да добиеш ништо од нив,само уште еден голем монолог,замаскиран со убава,фина,розова енергија околу него,која би требало да каже дека постои уште некој освен дотичната личност,некој кој ќе уфрли нешто ново.Но во суштина,не постои такво нешто.
Чувството никогаш не греши.Дури и кога не е во право.
Само,зошто таква перцепција?
Уште една оптичка измама?
А со каква цел?
Дали воопшто постои цел?
Некогаш?
Било кога?
Или сето тоа е имагинарно.Илузија која би не поттикнала да го одживееме животот со чувство дека одиме напред.На крај,тоа чувство и ќе не води напред.
А каде е тоа НАПРЕД?
Направо?
Лево?
Десно?
Зависи од гледиштето.
А кога ќе се анализираат сите можни гледишта,кога ќе се испробаат и некој ќе ги почувствува доволно за да може да каже Been there-done that,тогаш се отвара фундаментот на сите правци.А тој е-Нема правци.
Само рамномерно забрзано движење.
Набрзина.

 

[Сатори]

Набрзина

Миризливите стапчиња се мала одишка на напорните денови.Кога воздухот е премногу тежок за да навлезе во белите дробови.Слатките пингвинчиња на крајот од екранот што играат по површината на икончињата се забавни, но ништо не е доволно добро без пораката што ќе ја добијам на МСН на набрзина.

Воздушните перничиња што си играат во мојот ум, наеднаш се во совршена хармонија.Цигарата престанува да чади и воздухот не е така тежок за процесирање.Насмевката удобно се сместува на моето лице и очињата светкаат.Сега веќе нема потреба од миризливи стапчиња за релаксација, пораката е тука.Тој е тука.

Терасата надвор не ми е толку примамлива за да ја седнам и да прелистам неколку страници, а кафето со пријателите може да почека.Сите останати мали нервози се распрснуваат, набрзина.
Сите се плашат од неговото присуство, зошто, верувам, знаат, дека нема да им дозволи да ме превладаат.Да ми ја отежнат главата и да направат сојуз со жештината.

Набрзина, читам, срамежливо, а сепак смело „ те сакам “.
Нема потреба било што, набрзина да продолжам да пишувам.

 

[Goddess of Chaos]

“Проклетство, девојко.” Снежана нервозно тропна по масата од дабово дрво. Металниот нож и дебелото јаболко потскокнаа со хармоничен звук. Притоа прилично лошо го удри палецот во фината длабока резба, па со солзи во очите опцу уште погласно од тресокот.
Алиса мрзеливо ја набљудуваше, одвреме-навреме лизнувајќи го погледот кон јаболкото и ножот на масата кои сега се наоѓаа блиску до работ.

“Mене, гледај ме мене. И објасни ми, те молам, зошто не се обидеш веќе еднаш да проживееш некоја нова сказна? Зар е тоа толку тешко?
Совршенствата се веќе пребројни.
Во мое време, приказната за мојот живот не беше ништо посебно, беше толку далеку од гротескниот приказ кој го има денес.
Ма постоеја уште 100тина кратки и долги, но со еднакво најсреќни краеви како мојот. Сигурно и го знаеш најголем дел од нив.
Мојата навидум ретко совршена среќа беше сосема вообичаена, мила. Но, знаеш зошто уживав толку многу? Бидејќи покрај се, начинот на кој се одигруваше концептот беше мој. Ликовите, исто така. Дабовите и мали темјанушки со одвратна боја кои начекував на патот кон шумата, беа видени само низ моите очи, и исфилтрирани низ само моите мисли. Околностите, небото, доброто и злото, беа универзални продукти, но мојата верзија ја скроив јас, со мој материјал. Хах, а всушност мислиш дека прекрасно поминав со тој алкохоличар? Шарените книги го кажуваат само она што може да изгледа убаво на страницата.”

Овде таа запра за да му се исклешти на својот израз во огледалото пред нив и го наведна погледот. - “Преку малион игри и сплетки ја доби таа своја бесмртност, не затоа што ја заслужи на било кој благороден начин. Но, признавам тоа одамна го чекаше. Применуваше секакви глупости врз себе, се што ќе го посоветуваат друидите кои ги влечкаше дури од Норсву, кои после години лаги, го пуштија да и се нарадува на бескрајната можност засекогаш да се забавува низ кралствата, што ја има сега. Но ме сакаше. Будала. А сигурно и тебе.” Таа остро го дигна погледот
“Единствената разлика е што тогаш имаше доволно енергија и младост за да го издржи и своето пропаѓање со најголем можен стил, и да ме одржи мене задоволна. А сега, очигледно, истото му оди малку потешко.”

Oчите на Алиса фркнаа. “Е, колку само имам јас да кажам на таа тема.”, помисли.

“Затоа, ти велам” Снежана мирно палеше цигара, “батали го тој проверен, пресметан живот. Едноставно, нема да успее. Овие ѕидини тоа веќе го виделе.” Го погали студениот камен како да му се радува на стар пријател.
“И нема да дозволат таква глупост да биде проживеана пак. Оди, пробај го она што ти го донесов. Не жали по мене, но и не ме презирај бидејќи сум толку совршена!” Снежана ја погледна со заводнички подигната лева веѓа, и собрани треперливи усни кои едвај се воздржуваа од кикот, ноншалантно ја подигна главата и го испушти чадот кон таванот.

- “Само оди. Набрзина исчезни. Ако веќе не сакаш мене, зборувај им за тоа на дебелите здивови кои ги слушаш ноќе или на пчелите кои заталкуваат овде.“ Го рече ова и брливо ги преврте очите - “Верувај ми мила, овде ќе се распаднеш напразно. А јас во вторава младост веќе научив дека треба да се трудиме да се распаѓаме со добра цел.”

Нежно и ја фати раката.

“Овде...ќе лежиш како будала која не може да го почувствува ветрот и не умее да се насмее кога кучето ќе го гризне задникот на дебелиот стражар. Ќе го чекаш вистинскиот ден да падне точно низ покривот над нас, да те удри по глава како ѓуле полно просветлување. А всушност, се што ќе добиеш ќе бидат милионите мравки кои ќе ти го јадат телото, рамномерни бранови на гниење од стапалата кон главата, одново и одново, додека не испариш низ овој единствен прозорец.”

Очите на Снежана беа чудно големи додека го зборуваше тоа. Aлиса се посомнева дали го учела напамет. Снежана која таа ја замислуваше воопшто не беше бистра, а уште помалку креативна во други сфери на живеење освен печењето колачи.

“Морам да одам, девојко.” Воздухот го смачка и последниот призор од пријатно смрдливиот чад на цигарата. Снежана стана, го подисправи фустанот, неуспешно се обиде да ја замазни бушавата црна коса, при тоа мала болка ја присети на повредениот прст и тивко офна.
Потоа уште еднаш ја погледна Алиса и и рече:
“Ќе се видиме повторно. Ќе те здогледам еден ден во градините, слободна како шумска змија. Ќе се видиме повторно.”
Прво широко се насмевна, но веднаш ја смени насмевката со безизразен лик, со сериозни, извајани, црти. Одлучно замина.

“Уште оваа ми фалеше во целиот хаос.”
Алиса му се намурти на огледалото, неуспешно се обиде да ја замазни својата коса, и почна неволно да ги испитува растенијата оставени на масата.

 

[doti4nata]

Набрзина

„Еј злато, се јавувам набрзина, само да ти кажам...„. Од другата страна се слушаше музика, не премногу гласна, но доволна за да го направи разговорот одбивен. „Ало? Да, кажи што е? Каде си ти воопшто?„.„Јас каде сум? Побогу, не може ни сопствениот глас да си го чуе, а мене ме прашува каде сум!„ - се јадеше во себе, но сепак смирено одговори. „Па јас одам на тој состанокот, знаеш кој, и само на кратко сакав да те чујам, да ти кажам...„. Разните звуци и силниот тресок беа јасен знак дека мобилниот доживеа слободно паѓање, па мораше да почека за да повторно се најде во рацете на љубената. „Еј ми падна телефонов проклет, што ми збореше? Што да ми кажеш?„. Крвта достигнуваше степен на вриење, но не од љубов! „Па ако го држиш како што треба нема да ти паѓа! И слушај ме веќе еднаш, немам време. Сакав да ти кажам...„. Музиката во позадината стана доминантна, а по едно кратко „Чекај.„ се чу машки глас во позадината „Девојко вие нарачавте мартини?„,а потоа одговор - „Мартини? Па, не...ама дај ми го, нема везе, нема да ми смета едно мартини хехе.„. „Добро бе, јас со себе ли си зборам, пари џабе потрошени е муабетов со тебе! Како и да е сакав да ти кажам...„. Повторно недоречена реченица. „Де бе злато, не се лути одма, изглеа не ти е пишано да ми кажеш хаха.„. „АМАН! Не ме прекинувај веќе! Сакав да ти кажам (тит, тит, тит) те сакам...„.

Уште не можеше да верува во баксузот и гледаше во мобилниот кога виде порака. Да, беше од непознат број и ДА, знаеше дека е од неа. „ Абе, батеријата ми цркна. Извини, а што сакаше да ми кажеш уствари? Пиши кога ќе можеш. Со среќа на состанокот. Те сакам сонце мое : ) .„

Да, да... баш смешно!

 

[Crazy in Love]

Набрзина...

Беше навистина хаос низ градот и таа прилично доцнеше на договореното место.
Уморна и тажна,покрај се што претходно се случи,очекуваше да види насмеано лице,тоа и беше повеќе од се потребно.
Но,не.Ја дочека намуртено и луто лице кои не и даде ни бакнеж за поздрав.Само едно ладно и сурово Здраво.
- “Извини,но...навистина беше хаос,колони возила имаше“ - проба да му објасни.
-“Како и да е,ајде да пиеме кафе“ - отсечно и одговори.
Се осеќаше како тоа кафе да му претставува товар,мачнина.Порано со радост ги чекаше кафињата со неа,сега како да немаше волја.
Седнаа во нивното омилено кафуле.Тој не проговори ни збор.Само се јавуваше некаде,збореше со другари,се смееше.Кога ќе го затвореше телефонот ја враќаше таа намќореста фаца.Што и да пробаше да му каже,он се правеше дека не ја слуша или и превртуваше очи и гледаше секој нејзин збор да го поткопа со цинизам,што го кршеше нејзиното срце.Веќе подолго време е таков.
Повторно почна да кажува како и е тешко,како и е потребна прегратка а тој и рече: Зашто ме заморуваш со вакви глупости?Колку си патетична не ми се верува.
Не и се веруваше.Покрај се што и се случи изминатиот период тој го нарече тоа патетично.Патетично што побара негова прегратка и поддршка. Патетично што сакаше да биде со човекот кого го сака.
Веќе неможеше да издржи,тоа не беше повеќе човекот кој таа го сакаше.Пукна филмот,не можеше да биде со човек кој постојано го гази нејзиното достоинство.
Набрзина го испи кафето,се напи голтка вода,додека тој зборуваше по телефон,стана ги фрли парите и без поздрав си замина.Без да се заврти.
Слушаше како ја повикува и како и вика да се врати,но таа остана одлучна и продолжи да оди и да се прави дека не го слуша.
“Ти си за мене минато,а јас не се вртам кон минатото“ - помисли додека ја отвараше вратата од таксито.