Тука пишуваме на зададена тема

[Crazy in Love]

Ничија земја

Големиот црвен автобус застана на станицата и луѓето во него почнуваа да се симнуваат и да се растовараат.Меѓу нив беше и една 30 годишна жена,со костенлива коса и темни очила за сонце.
Се и изгледаше толку магливо познато,речиси исто како и пред 20 години.Изгледаше како времето да застанало.Како едноставно да се наоѓа во дупка каде што времето стои во место.
Ги тргна темните наочари и нејзините сини очи блеснаа.Во нив имаше многу болка и тага,помешано со среќа и неверување дека е таму.
Беше навистина многу збунета,не беше свесна.Погледна кон влезот на автобуската и здогледа еден млад висок човек.Се насмевна и почна да трча накај него.Му скокна во прегратка и така можеби стоеа 5 минути.Осети како солзи од неговото лице паѓаат на нејзината коса.
- Не ми се верува дека си тука.Мојата постара дада.Конечно си дојде. - рече младичот
Девојката се уште не кажа ништо.Само длабоко воздивна и се насмевна.По кратка пауза рече:
- Е,сакал верувал,сакал не,сепак тука сум.
-Ајде,ајде,да ја земеме твојата торба и да одиме дома да се одмориш,сигурно си многу уморна.
Девојката се насмевна и климна со главата.
Се возеа во колата,двајцата молчеа,таа само гледаше низ прозорот.Иако брат и сестра,сепак како странци седеа еден покрај друг.
- Гледам не се промениле многу работи... - по подолга пауза кажа жената.
- Не...има само огромно сивило и болни спомени.
Нејзините очи се насолзија.Таа војна ништо добро не донесе.Само болка.20 години беше приморана да биде далеку од својот брат кој тогаш имаше само 6 години и од својот татко,кој не смееше да ја напушти земјата.Мораше да се бори во армијата,а таа и нејзината мајка беа приморани да избегаат.Тоа беше болно за сите.Толку млади животи згаснаа,толку фамилии беа во црно завиени.20 години подоцна,околината е сеуште сива,се уште има последици...се уште патат луѓето.
Кога дозна дека брат и татко и се живи и здрави,немаше крај на нејзината среќа.Знаеше дека мора да оди да ги види,да ги гушне.Жал и беше што нејзината мајка не можеше да го доживее и види сето тоа.Таа почина од инфаркт 5 години претходно.Нејзиното кревко срце не можеше да го поднесе целиот тој стрес и попушти.
Стигнаа до нивниот имот.
Излезе од автомобилот и зема длабоко воздух и ги рашири рацете.Сакаше да го почувствува воздухот,сакаше тој да ја допре секоја нејзина пора.
Не и се веруваше.И се враќаа слики кога како мало девојче,трчаше безгрижно низ ливадата,за потоа да и се вратат грдите слики на сивило и војници кои ја ставија нејзе и мајка и во возот.
-Ајде сестро,тато не' чека.
Почна да трепери.Срцето возбудено и чукаше,а дланките и се препотуваа.
Полека се качуваше по скалилата кои водеа до влезната врата.
Кога влезе внатре,ја обзема чувство на тага и сивило.Истото чувство кое го имаше кога се симна од автобусот.
Телевизорот беше запален,а на фотељата седеше постар човек,кој немо гледаше некоја емисија.
- Татко... - затрепери нејзиниот глас.
Човекот ја стисна неговата рака.Полека стана од фотељата во која седеше.
Се заврте кон неговата ќерка.Се гледаа без да трепнат,без да испуштат било каков звук.
Тој ја гледаше неговата ќерка,виде колку поранала,се трансформирала во вистинска жена.
Таа го гледаше својот татко,кој беше многу ослабен,се гледа дека остарел пребрзо,дека стресот го направил своето.
Таа му се приближи и ја стегна неговата рака и почна да плаче.Татко и беше видно потресен,но тој ги задржуваше своите солзи,а истото го правеше и неговиот син,нејзиниот брат.
- Машала,колку си пораснала.Не би те познал.
- Па и ти се имаш променето.- се насмевна таа.
Седнаа во трпезаријата и и дадоа нешто да јаде.Откако се најаде,и покрај уморот кој ја совладуваше,цела вечер разговараа за нивните животи,за ангедоти,разгледуваа семејни албуми и плачеа.Сите тројца.
Наредното утро,таа стана и реши да прошета.Се шеташе во ливадата во која трчаше и играше,каде играше криенка.
Тоа парче земја не го поседува никој.И по 20 години војна,тоа парче земја остана недопрено и чисто.Нерасипано и неуништено од човекова рака и злоба.
Низ територијата на целата земја,таа осеќаше напнатост,сивило и тага,освен на таа ливада.
Таа се наоѓаше онаму каде што завршуваше заробеноста и болката,а каде што почнуваше слободата и среќата.
Клекна на колена и ја бакна земјата,таа ничија земја.

 

[Сатори]

Океј, доволно беше... новата тема гласи Ничија земја

Ќе ми верувате ако ви кажам дека јас сум своја само кога сум на ничија земја?
Веројатно не, затоа и нема да се обидувам да ве убедам во тоа.
Но така е ... јас вистински живеам, само кога сум на тоа, неодредено парче, земја, воздух, поглед, вибрација, не е ни битно.

Знаете, кога ќе се качам во автобус во кој што мал милион луѓе поминале низ него, среќна сум.Седам во седиште на кое никој никогаш нема да му ја дознае историјата, а јас ќе му го заборавам бројот во моментот кога ќе се симнам.И во тоа е слободата што неодреденоста ја носи со себе.Прекрасната леснотија.
Мислите кои слободно течат додека пејсажите се менуваат како во колаж-албум, зборовите што се разменуваат со странците на кои нема да им го дознаеме или заборавиме името.
Зарем не е лесно, толку убаво лесно?

Ничија земја.

Простор без минато, како погледот на минувачот во кој што ги наоѓам сите изгубени светови и ги губам во истиот миг.Простор без срам и омраза, како бакнежот наутро со човекот со кој што заедно бегам и сонувам.Простор, чист, од сите измами и лажни насмевки, нешто потполно мое и потполно туѓо.

Ничија земја ... таму каде што се раѓам и создавам, за да стапнам на светското сопствеништво.

 

[Natural-girl]

Ничија земја

Има нешто во секој од нас, парче површина скриено во сечија душа кое првично егзистира како толку невин, негибнат и идиличен простор.
Ничија земја.
Впива бисерно сончеви блесоци, капки сончевина, топли зраци и така се обогатува почвата, се гради личноста, се храни духот. Со текот на времето, токму тоа парче површина ожеднува зажелено за господар.
Не прифаќа скитник, слободен и сам, истражувач, всушност тежнее за константност. Привлекува човек со цврсто тло под нозете кој знае што сака. Зашто таа земја е таква што не може да остане ненаселена, а може да поседува само еден жител. Ако стапнеш еднаш на таква нечива површина, донесуваш одлука, подеднакви се шансите да избегаш веднаш со оние да останеш вечно.

Земјата е ничија додека е духот слободен и во едно тело. Кога тој ќе се поврзе со друга душа градејќи го заедничкото 'јас', човек го прави обврзувањето да ја предаде својата 'ничија' земја на човекот што го љуби. Подарувањето на тоа парче површина од својата душа е секогаш свесно и совршено бидејќи е несебично. Во тоа се состои магијата на љубовта.

 

[city]

Стоев на патот. Од него се гледаше само сенката од светлото кое светеше од другата страна на пругата. Немаше ништо, чудно беше што некако просторот беше празен и се наликуваше на некоја пуста населба во која сеуште не зачекорило човечкот стапало. Земјата беше толку мека, се гледаше дека таму човек досега не поминал.

Се чудев и чудно ми беше затоа што не знаев дека не светот постои некое парче кое е толку недопрено, пусто а толку убаво. Темница беше како створена за да видиш сите убавини што беа таму. И додека одев се потсетував на целиот хаос која владее околу нас. Одејки забележав една табла на која јасно пишува дека тоа е НИЧИЈА ЗЕМЈА. Земја со која никој не владее само природата. Сфатив дека токму во тоа се крие причината за убавината и дека само така едно место може да биде вистинска рај, а остатокот е пекол.

 

[Бавча]

...За мене тоа е природата, шума, поле, ливада, извор...100тина изгубени души кои талкаат низ тоа "пространство", барајќи ја магијата и енергијата која извира од космосот, а им ја пренесува едно најобично човечко суштество.
Целото дејствие надополнето со музиката, ја создава совршената хармонија која што не може да се најде на ниедно друго место, освен тука, секогаш на готовс да ти ја претстави целата човечка еволуција, од планктон до Човек, преку Alien па се до совршени суштества со моќ да менуваат време, простор и димензии...
Ти го отвара срцето, а тебе ти капнува солза и радосен си што ти покажува дека без разлика колку и да си ја унаказил, треба да си среќен што си се родил на најубавата планета во овој материјален универзум!
Конечно, се разденува, изгрева Сонцето, а ние се трансформираме во чиста златна енергија...
Тој сон трае додека си гост на таа пуста ничија земја, потоа си одиш и се е исто пак...

 

[BliND]

-Тато каде сме ?
-Во нашата земја , на мене и на мајка ти.Е , сине , тука се запознавме со мама. Тука ги поминавме нашите најубави ноќи. Пиејќи вино и гледајќи кон ѕвездите. Ветрот кој дуваше ја придвижуваше тревата која се разлетуваше по нашите лица додека лежевме. Се бакнувавме на полната месечина која се чинеше дека цел свој отсјај го вперуваше кон нас двајца. Тогаш бевме сами . Тогаш цел свет беше наш. Мајка ти ми беше првата и последна љубов. Таа беше мојот живот.
Сеуште се сеќавам на нашиот прв бакнеж , и тој се случи тука , танцувајќи на музиката која ја создаваа дрвјата.На она тажно дрво кое веќе нема листови се вдлабнати нашите имиња, таму првпат и кажав на мајка ти дека ја сакам . Се беше толку волшебно ...
-Сега и тебе и мама ве нема ... Сега нема ништо волшебно тука , само теминината и осаменоста . Само скриена воздишка на мојата надеж која наскоро ќе умре. Неможам повеќе сам да седам на оваа земја која некогаш била ваша. Сега ова е ничива земја...
Се гледаме наскоро татко...


* Зеде длабок здив и скокна од карпата. Брановите заплискаа ... Тишината повторно беше присутна. Само од далечината под дрвото се слушнаа зборовите :„Те сакам“....

 

[Nemiseverue]

Редовно сум под притисок и влијание на добри книги, лоши филмови, лоша музика, добри филмови, лоши книги, добра музика и секакви луѓе. Ме учат, ми вметнуваат мисли и идеи, понекогаш е толку интересно, понекогаш... ме полудува.
Активно се дружам со мојот монитор и тој ми е добар пријател па дури и кога конекцијата ќе падне во вода, но за да не бидам чудак и да ме гледаат како онаа слика каде стариот со корења е зацврснат под масата со компјутерот решавам од време на време да ги опседнам пријателите за пријателско часкање и кафе низ скопските кафе-биртии. Пред неколку дена заседнав со стариот добар Војо кој е возрасен швалерџија и женкар. Климактеричен промискуитетлија спремен да и се припушти дури и на девојка ми помлада од мене многу повеќе од него и да се почувствува сосем пријатно од акцијата која ќе преземе. Тврди дека е секој ден со различна жена но сепак има обичај пет од седум дена да завршува со иста жена и покрај се`. “Ти си малечок“ вели со старски глас пробувајќи да се наметне, “она што мене ми се случува сега, ти допрва треба да го доживееш, но не е пријатно верувај. Таа знае дека сакам да бидам со неа, и прави се` за да може да го контролира тоа малку од мене што останало. Јас веќе немам ни трошка од себе. Телото го давам за пет пари, умот е нејзин и таа ми кажува што да правам. Не бев свесен но наеднаш додека се празнев во четири по полноќ завчера и си ја пушев стандардната цигара во тој период... во мракот ми светна, дека веќе не сум јас, не постојам. Толку се препуштив на лесниот живот и ветерот што ме претопи. Знаеш, како мали честички на непријатна миризба кои полека се губат бидејќи преовладува мнозинството. Јас сум како вонземјанин, како странец во сопственото тело. Стапките кои ги правам не се мои, не ги поседувам, она што го газам не се вика моја земја, јас сум сечиј и тоа мора да се смени веднаш.“
Внимателно слушав што стариов пљампа како малолетник кој не може да се пронајде во животот па остава на времето да го изведе на правиот пат и си помислив дека тоа е и вистинскиот начин... но за тинејџерот, не за возрасна стока од човек кој има речиси половина век постоење. Опинок, тој бил како странец... гласачко тело. Морав да зборувам, морав да учествувам на масата, инаку требаше да си одам бидејќи навистина ми дојде преку глава од луѓе кои се што знаат во животот е да се жалат. Ми влијаат, веќе реков, почнувам и јас да се жалам, се` да ми пречи, кенкам како помочкано бебе. Напорен сум и себе си, и зар треба да го слушам овој вол од човек кој се чувствува запоставено?
“Нормално е бе Војо, па у такви години си, што очекуваш... растрчај го тоа стомакот на кеј, и ќе биде се океј. Гледаш, и рима има, значи мора да е исправно“. Ех лицемерие златно, за дома да можеш да плукаш по тој ист човек. Кога би знаел само како да станам човек, а не купче врзани ткива кои лошо мирисаат по неколку дена.

 

[Raziel]

Секоја Недела мајката на трите деца организираше вечера за целата фамилија и нивните разграноци.Таа беше стара жена,нејзините две ќерки веќе беа мажени и имаа свои возрасни деца,нејзиниот син женет со две машки деца,а нејзиниот сопруг починат.Таа секогаш сакаше нејзините деца и внуци да живеат во хармонија,па затоа наоѓаше начини да ги држи сплотени.И навистина и успеваше.И покрај заминувањето на двете ќерки од куќата,ова сеуште беше нивниот дом и тие доаѓаа да ги посетат братот и мајката често,а со тоа и нивните деца беа блиски,иако не се сакаа многу.Таа куќа за сите три фамилии беше едно убаво мало парче оттргнато од светот,каде тие наоѓаа мир.

На многу наврати разговараа за таа стара куќа,создадена од рацете на нивниот починат татко,кој сам,со малку пари,ја изградил.Како тој човек бил најдобриот човек на свет и како таа куќа никогаш не видела зло,а и тие не виделе мака од своите родители.Се потсетуваа за тоа како целиот нивен млад живот бил среќен.Како најстарата ќерка плачела на свадбата зашто се делела од својот татко,мајка,брат и сестра.Потоа како двете сестри ги носеа нивните деца овде за родителите да ги гледаат како горди баба и дедо.Сите деца пораснале во таа куќа.Многу,многу спомени....
И на крај,единственото машко дете добило два сина.Како награда за двата спрата кои нивниот дедо ги изградил како да знаел дека ќе им требаат.Старецот починал среќен,знаејќи дека го завршил своето.






-Синот на старата жена влезе во судот.Беше видно нервозен и бес се читаше низ неговото лице.Со него во чекор одеше човек со актовка.Немаше никаков особен израз на лицето.Двајцата влегоа во судот и се качија на вториот спрат.Одеа низ ходникот одредено време се додека не застанаа пред една врата.Човекот со актовка прозборе:
"Остави ме мене да зборувам.Не верувам дека ќе извлечеме нешто,ама вреди да се проба."

Влегоа.Внатре седеа двете сестри на човекот,нивните сопрузи,уште еден човек со актовка и еден пристар господин,кој веднаш им се насмевна..
"Господине Трајковски,стигнавте.Седнете,ве молам"

Двајцата седнаа.Пристариот господин продолжи..

"Овде имаме чист случај.Госпоѓата Драгица Трајковска почина неодамна,по кратко боледување.Таа,по смртта на нејзиниот сопруг беше единствен наследник на неговиот имот.Ние овде немаме никаков тестамент напишан од нејзина рака,што значи дека имотот следствено треба да биде поделен на нејзините деца.Ова е само рутина бидејќи веќе сме информирани дека ниту еден од наследниците не се откажал од имотот.тој ќе биде поделен на три еднакви дела помеѓу госпоѓа Елена Петрова,Госпоѓа Марија Андова и Господин Горан Трајковски.Вие,како наследници,можете да си ги определите деталите на поделбата,а ако не успеете во тоа,ќе ви биде прегледано и определено од вештаци.Тоа имав јас да кажам"

-"Јас сакам само да истакнам еден факт кој можеби ќе помогне во..."-почна да говори адвокатот на Горан,но беше прекинат токму од него..
"Како можевте вакво нешто да ми направите?!За што ви е таа куќа?Ти,Марија,имаш стан и две ќерќи.Ти Елена имаш троспратна куќа и три ќерки.....за кого ви е таа стара куќа?Каде ќе живеат моите деца?Каде ќе живеам јас?"
"Ако имаш пари,плати ни и твоја е"-рече полунасмеана Елена."Ионака планиравме или да ја продадеме или да ставиме ќираџии."
"Ќираџии?Во куќата на татко ни?Таму ни помина цело детство,таму ни е цел живот!!"...потоа се заврте кон сопругот на Елена.."Ти!Твојот отров им го направи ова.Знаев дека си змија,ама вакво нешто...се надмина себеси,Ангеле"
"Не го мешај него во ова,одлуката е моја.После мајка ми ништо не остана од таа куќа,а знам каква е жена ти и знам дека планира никогаш веќе да не не пушти мене и сестра ми таму.Знам дека не мрази и дека вака или така нема да ја видиме пак.Поарно да ја имаме одколку да и ја дадеме нејзе."
"Се карав со жена ми заради вас.Не верував кога ми кажуваше дека сте злобни дека после смртта на мајка ми нема да ви дозволи да влезете таму.И верувам сега."
"Сега куќата е повеќе наша одошто твоја.Сакала таа или не,ние сме таму.Или некој друг,незнам....можеби и вие,ако си платите.После нема да ве замараме."
"Гнасо!!Да беше тато жив ќе се откажеше..."
"Доста!!"-се јави гласот на судијата.."Ако сакате да се расправате правете го тоа надвор.Завршив со вас."

Горан прв истрча од канцеларијата.Избезумено се симна по скалите и излезе надвор од судот,полн страв дека ако се заврти и ги погледне сестрите во очи,ќе направи некаква голема глупост.Седна во колата и ја запали.Го виде неговиот адвокат како забрзано оди накај него,ама не планираше да го слуша.

Возеше.Возеше бесен.Полека се стемнуваше над него.Стигна до гробиштата.Излезе од колата и полека почна да оди низ парцелите полни со заборавени ништожници.Луѓе кои веќе ги нема.Стигна до свежиот гроб на мајка си.Веднаш до неа,и свежо испишаниот мермер,лежеше оној на татко му.Ги погледна и двете слики од неговите родители...

"Глупаци!Наивни идиоти!!Зошто не видовте?Зошто цел живот бевте робови на луѓе кои никогаш не ви помогнале?Зошто таа добрина?Зошто наивни до крај?Знаевте дека зетовите крадат од виното во подрумот и никогаш не им рековте за тоа....знаевте дека децата на вашите ќерки од наш телефон се јавуваа кај другари во странство,и тивко ги плаќавте сметките.Знаете дека вашите ќерки се лицемерни,и пак ги сакавте повеќе од мене.Цел живот повеќе од мене....На крај,една,една работа можевте да направите за мене.Еден обичен документ,ако не за мене,тогаш за моите деца.Како ќе се вратам кај нив сега?Што ќе им кажам?Дека мора да се селиме додека не заврши се ова?Па тие веќе се кај баба им,жена ми ги однесе.Ама не за долго.Нејзините родители се паметни.Тие се му препишаа на нејзиниот брат.Таа не добива ништо."
Се расплака.Зема малку од земјата која ја покриваше неговата мајка.
"Нека оди по ѓаволите.Ако таа куќа не е моја,нема да биде ни нивна"

Ја фрли земјата,и тргна забрзано до неговата кола.Го отвори за момент ѓепекот,се насмевна и само рече "добро е".

Влезе во колата и стигна до неговата куќа.Веќе беше длабоко надојдена ноќта.Го отвори ѓепекот и ги извади тубите бензин.истури доволно во секоја соба.Куќата беше стара,дрвена.Не му требаше многу.Запали чкорче,го фрли,и излезе.Ја остави и колата надвор,нема да му треба.Отиде во кулата која стоеше недалеку пред неговата куќа,влезе во лифтот и се качи на последен спрат.Одтаму излезе на покривот и гледаше како неговите спомени,таму долу,горат.Знаеше дека ќе одговара.Знаеше дека уништил нешто кое веќе не е негово.Знаеше дека долго нема да го види сонцето.
не му беше гајле.
Запали цигара и длабоко вдиши.

 

[UnholY]

Да ја изоставиме националната припадност.
Да се придржиме чисто кон човечката индивидуа, како личност, како идентитет. Се работи за едно навидум чудно, повлечено момче, со страшна тенденција да ги лаже луѓето околу него, во средината во која нема ни минимална компатибилност. Едноставно, егзистира како повеќеклеточен функционален елемент, сеејќи ја наоколу својата лицемерност и лага, особини кои комплетно го етикетираат како индивидуа, а воедно и особини кои комплетно го карактеризираат.
Егзистира далеку од онаму каде шо би бил на некој начин поврзан со средината. Ничија земја.
Тука доаѓа до израз.

Познатите типови кои себеси се нарекуваат дел од undergroundot по запуштените квартови во места од типот на Бронкс, преставуваат идолатрија за повлеченето, црно момче по име Ибро.
Правилното име можеби му е Ибраим, ама познат е под псевдонимот Ибро.
Принципите на својот скромен и од објективно гледиште, суров живот ги зацртал врз база, токму на оние напуштени уличари кои скитаат по квартовите на Бронкс, притоа постојано правејќи трансакции на лесни па и потешки дроги.
Типичен пример за лабилност и излишна идолатрија, прилично застапена за модеранизираното, либерално општество во кое секој прави шо сака.
А, Ибро, наоѓајки се во Ничија Земја, си шетка наоколу со дискмен и со огромни слушалки, притоа не посветувајќи внимание на погледот кој средината го има кон него и неговата етикеција и во истата.
Со буквално, Fuck Off став кон оваа Ничија Земја во која се наоѓа, успева да се пробие себеси, и да навлезе во некојси свој underground свет.
Правејќи басеви, и играјќи брејк денс по гимназиските дворови во вечерните часови, кога во меѓувреме до него, радиото го исполнува со оној old school хип хоп звук, Ибро себеси се смета за исполнет.

Тврдејќи дека неговите зачетнички елементи во тие води, потекнуваат од неговата посета на рап школа во Германија, притоа учејќи од врвен хип хоп интелектуалец и инструктор по брејк денс, тој само ни ги отвора портите кон неговиот вистински карактер, кој преставува ништожност и една изгубена површна индивидуа која егзистира во Ничија Земја, притоа живеејќи имагинарно на ќошот, од петтата улица во познатиот кварт во Бронкс.
Во ниедна крајност, не помислувајќи дека е забележан и анализиран од две поврзани личности кои себеси сметајќи се за браќа го истураат врз него својот потсмев и критички настроен вокабулар.

Рази, пеер, толку засега, стварно ме мрзи. ))))))))

 

[Goddess of Chaos]

Се сеќавам, ама не им ги памтам ниту гласовите, ниту нивните ужасни акценти.
Боже мој, зошто би сакала да го памтам чкрипежот што знаеше да го промумла исушениот газда на пиварницата во центарот (онаа што ја бомбардираа, точно меѓу новите згради).
Или сомнително слаткиот говор на оној мој комшија што целиот свој предолг живот работеше како гробар. Задолжително пропушташе сврзници.
А редовно ни нудеше превоз со неговата злобна, долга црна кола кога бевме деца. Не дека навистина беше толку одвратно, туку самата си го замислував мирисот на мртовци кога бев во неа, за доживувањето да ми биде поинтензивно.
Во секој случај, како да останеш нормален и заинтересиран за барбики после тоа?
Но, најнехармоничен од се што ми прозборело...гласот на мојата стара професорка.
Одекнат во нејзината уште постара училница.
Распеани штици на подот, прозорец прекриен со млечно бели решетки, тоа беше сосема оптимистички настроен затвор.
Пијаното, еден почитуван творец на мрзливи успани звуци во кого ги криевме кајсиите, вечно полураштимано, вечно послано со некоја нејзина скапоцена везена ракотворба (своевремено стана длабоко пожолтена, но никогаш не беше тргната од естетската функција), а врз нејзе минијатурна саксиичка со зелена грмушка.
Проретчениот инвентар вклучуваше и излупена катедра врз која секогаш имаше распослано премногу хартии, давајќи и изглед на биро на работник што заведува социјални случаи.
Заедно со веселата (читаме налудничава) колешка од соседната училница, сепак умееше да создаде полупријатна атмосфера. Контрадикторно на нејзината ревносност да им раскажува на децата дека бидејќи и после 5 години скапување во нејзино ропство, се уште имаат музички слух сличен на оној на саксонски селанец, мораат секојдневно под нејзин надзор сконцентрирано да го свират Бах цели 2 часа; муабетејќи со другата старка за колачи, хулахопки и видови на лута зимница, доволно се внесуваше за откако ќе завршиш да ти подари одобрувачка насмевка, дури и ако всушност си скокал по клавишите.
Едноставно, издувана беше скоро колку тогашниот шеф на мајка ми, полумртов интоксиран прдеж со квадратни очиња.
Заедно, горди маскоти на земјата. Плукаа по туѓи ноџиња, ја бранеа, вљубено ја тапкаа; галеа е преубав збор за нив.
Зомбовидно шетаа и делеа емоционални изливи за лошите тогашни времиња.
Затекнати во меѓупериод, никако не беа ни за ваму ни за таму.
Најсовршено ќе им одговараше сцена во која времето е запрено, а они еден до друг, седнати на дрвени столови, вовлекуваат димови од Партнер, и зјапаат во исклучен телевизор.
Затоа се разбира, земјата не беше ничија. Иако не припаѓаше на тракторите, ниту на ноќните чувари, ниту на армијата.
Земјата беше сосема нивна. Тие беа неколкуте нејзини, збрчкани, намрштени лица. Нејзиното космичкото лошо расположение.
Салата од неандерталци на кои милозливата еволуција им подарила говор. И ја повикала својата спиритуална, интелектуална, семожна апокалипса, создавајќи си мал деструктивен сенат.
Толку ја љубеа што би ја ископале цела, секако откронувајќи ситници како домови, дрвја, неважни живи суштества и слично, и би изградиле еден огромен тотем до небото, кој миризливо би скапувал додека на комшиските пасишта се градат нови фарми. Тогаш би се сетиле дека имаат заборавено на мал детал, кој се нарекува исхрана, но и тој проблем би се решил лесно.
Веднаш би ги понудиле своите маскотни вештини на споменатите комшиски пасишта, вложувајќи во нивниот здрав развој, но задолжително еднаш до двапати годишно враќајќи се на аџилак пред својот тотем.
И тогаш животот би бил полн душевно спокојство, без ноќни мори и грижи како да се одржува цела проклета нација.
Слушаш?
Биди фина дама, и зини земјо елегантно голтни ги.
Оти духот ќе ми заврши под тебе.

 

[Nemiseverue]

Одиме понатаму... ама буквално, се возиме и клацкаме со најавтентичното превозно средство за возење. Темата гласи: Воз...

 

[UnholY]

Воз...

Вики кога би имал можност би ти подарил еден бакнеж за темава, иако ќе ми се лути Виолета, ама стварно си цар!
Конечно имам можност да се испосерам за најавтентичното превозно средство за возење, нормално со субјективна аргументација.
Ама, сега решив да ви го преставам моето прво доживување со еден од прекрасните возови на Македонски Железници.
Воедно и доживување кое врежано остана во мене, и главна причина поради која ги мразам возовите, иако и денес е истиот случај и се нема променето ништо.



Бев мал.
Имав приближно околу шест години, и бев прилично забеган, со полудолга плава коса, букцаста тркалезна фаца и одев губејќи се и плеткајќи се меѓу нозете на родителиве.
Нормално, уште од мали нозе имав страшна тенденција и бев наклонет кон критикување на сето она кое не е по мој вкус, и ретко се случуваше да имам задоволен израз на лицето.
Особини кои со текот на времето постанаа елементи од мојот целосен карактер и кои до ден денес ужасно си ги мразам, и се обидувам да ги искоренам, иако морам да признаам дека ми оди тешко.
Критицизмот како моја омилена работа и како особина која си ја мразам, го стави на мета возот уште токму тогаш.
Самата таа огромна појава пред мене, за која сеуште немав ни минимална престава за шо е наменета и која е целта на нејзиното постоење, со исклучок на глупите имагинации кои ми се вртеа во моментот, за мене беше следната мета на критика, која од мое лично гледиште и доживување е сосема оправдано.
Може, пошто сум песимист, па секогаш ја гледам стриктно негативната страна.
Како и да е, влегов во возот, однапред знаејќи дека моментално навлегувам во место низ кое ќе поминам низ психички па и понекогаш физички тортури.
Преставата ми беше максимално точна, пошто тоа и се случи.
Првото на кое налетав внатре, беа острите погледи од неколку стари хронични алкохоличари, пушејќи ефтини цигари, запуштени и со никакви манири на однесување и речник карактеристичен за уличар.
Се избуткав меѓу нив, притоа мавајќи ме страшна реа на високопроцентен алкохол, и некои негодувања шо произлегуваа од нивните искородирани усти.
Моите уши имаа прилично необична интерпретација, така шо останав уплашен и закован, не изустувајќи ни збор и повлечено надгледувајќи наоколу и анализирајќи ја сета таа ситуација низ која минував.


Тргнавме и почнав да се клацкам, пришто се осеќав како идиот, гледајќи ги сите околу мене како се клацкаат, а со нив воедно и јас.
Ситуација, во која ми преовладуваа тенденциозни мисли да исчезнам оттаму, пошто не бев свесен како ќе го поднесам сето тоа и како ќе издржам.
Возот, запираше секои петнаесет минути, притоа качувајќи и симнувајќи секакви луѓе од типот на хроничари, земјоделци, рибари, машинобравари и не знам уште шо, а во меѓувреме изморениот кондуктер со бледа фаца, ги прегледуваше картите и ја моментално ја кршеше монотонијата со некои излишни, безвезални коментари на кои не би се насмеал ни ретардиран.
Дефинитивно имаше ужасна смисла за хумор.
Многу очекувано, покрај таа бледа фаца, карактеристична за некој трилер филм.
Во еден момент фокусирајќи се на ентериерот внатре, и на целовкупната конструкција, а воедно и на одржувањето хигиена, имав прилика да забележам дека персоналот наместо хигиеничарска има куро/вагинално ладечка работа. При секое минимално движење, шансите да се удавиш во прашината беа прилично големи, а пепелта од цигарите и од качаците на хроничарите на подот беше глетка шо бодеше во очите.
Тука да не ги изоставам и мувите, кои ми беа одлично друштво покрај пеколното сонце, кое убиваше низ прозорецот, а сето тоа компатибилизирано со ужасната миризба која преовладуваше внатре.
Голема среќа, шо немав можност да го погледнам вецето. Од самата помисла, добивав тензија на одвратност, знаејќи каде оди целата преработка од организмот.
Нормално, доле на шините.


Толку засега пошто ме фати мрза, можеби ќе се надоврзам со втор дел.


​

 

[Crazy in Love]

Воз

Стоеше на пругата. На таа пруга каде што секојдневно поминуваа стотици возови. Но, таа чекаше само еден. Специјален воз.
Околу неа имаше шума, природа и чист воздух. Го погледна кристално синото небо, на кое немаше облак.
Стоеше таму...одеше по пругата. А од нејзиниот воз ни трага ни глас.
Она што беше важно да се спомене е дека таа веќе еднаш го пропушти својот воз.
Но, се покаја. И стоеше, чекаше, чекаше...
Се надеваше.
Трепереше.
Како што поминуваа часовите, деновите, неделите, нејзината надеж згаснуваше. Сепак никогаш не престана да верува.
Но, она што таа не го знаеше е дека возовите никогаш не се враќаат по задоцнетите патници.
Ако навреме го фатиш, ќе стигнеш до посакуваната дестинација.
Ако го пропуштиш, секогаш ќе бидеш назад, заглавен во времето и просторот.

 

[reactive89]

Беше еднаш, важно за едено човече да стигне до едно место. Мислеше оти тоа ќе е целта, тоа ќе е она што му треба... За среќа, го фати возот... Се возеше со него, но не за долго... Затоа што влегоа пирати, го одвоија едниот вагон од остнатите во кој тој беше. И така, се возеше се додека не запра вагоно, седеше на вратата од вагонот и го гледаше како се побрзо и побрзо се оддалечуваше од откачениот вагон.
Со насолзени очи гледаше кон другите вагони, мислејки на она што го оставил во нив... жалеше за тоа нешто кое му значеше многу и кое му беше како пријател во се што минеше последните денови...
Откако некаде таму после ливадата и планината која се наоѓаше близу се изгуби возот кој патуваше незнаејки оти изгуби еден вагон, тој човек одлучи да застане на своите нозе да погледне поубаво и да го побара возот... Но, за жал него веќе го немаше...Тој смело се заврте, застана и за момент сврти поглед пред да ја отвори вратата за да седне во вагонот и да почека да застане целосно откачениот вагон. Знаел дека тоа е минато, кое само ќе остави голема трага во неговото срце... Но, сепак одлучил смело и гордо да тргне напред, да го остави минатото позади и да не се навраќа многу многу на него... Одлучувајки го тоа, тој ја отворил вратата и седнал на неговото седиште, за некоја среќа неговиот вагон беше чист од пирати, тие останале со возот кој замина...
Помина некое време, вагоно застана, тој смело и гордо ја отвори вратата од вагонот и го погледна небото и убавината на природата која блескаше пред неговите очи... Се симнал од вагонот и продолжил да шета до следната станица која се наоѓаше на пустелија која одамна беше напуштена, но сепак по некој се наоѓаше во тој реон.
Чекаше долго време... Првиот ден му поминал шетајки, разгледувајки ги убавините кои Бог ги создал и чекајки го следниот воз кој ќе го однесе до саканата цел со закаснување... Поминал и вториот ден, ништо... Поминал и третиот ден, за жал не начекал никакво живо суштество каде што се наоѓал тој.
Почнале да му кркорат цревата, почнал да жеднее... Но, не се предавал, продолжил понатаму со надеж дека со секој нов ден доаѓа и нова шанса, шанса за повторно воскресение и повторно оживување на работите кои ги имал...
Постанал како скитник, таков никаков, забраден, со долга коса, со големи мустаќи, кожата постанала да му биде сува, да се собира, да дефинира некои линии и да претставува како калдрма која не се издржува... Но, сепак тој имал надеж за иднината...
Неможејки да издржи понатаму, тој паднал наземи, седнал и почнал да плаче, да прашува зашто тоа него му се деси, но бргу сфатил оти тоа требало така да се деси за посветла и подобра иднина, во која кога ќе се најде во тоа време ќе почне да се смее на целата ситуација и да благодари за истата. Гордо го дигнал својот поглед кон небото, му засвете сонцето во очите и се израдува, се насмевна...
Чекал така долго време, почнаа да му се придвижуваат возови кои тој се надевал оти беа вистинските... Му се причинуваше...
Сепак тој не ја изгубил надежта, седел и сеуште чекал, иако од ден на ден се повеќе и повеќе му се причинуваа надежни возови кои беа лажни...
Понекогаш знаел да се навраќа на денот кога вагонот го одвоија од целта негова, се растажуваше, но од тој ден одлучил да има поголема надеж и да не се навраќа повеќе на тој ден, него да гледа само во иднината. Го дигна својот поглед кон сонцето уште еднаш и се насмевна...
Од тој момент на одлука, тој продолжил да чека и чека понатаму за посветла иднина...

 

[Тикви4ка]

чуф чуф чуф....
тииих го утнав возот... пак ли? кој ќе утепа три часа до наредниот? уште побитно како? баксуз си е баксуз, а флегма ти е уште поголем бакзус, а човек што ќе го испушти возот и е флегматичен + без скршен денар в џеб во некоја Недојдија ти е кандидат за цар на баксузите или поточно да преведам тоа сум ти јас. Битно имам цигари и лименче пивце, клупата на железничкава стварно е крш али јас можам тука да си стонирам: Ноу проблем фор мистер Блеа ор мистер буш. и царот на баксузите ( во понатамошниот текст јас ( професионална мана) ) седнува на расклимана клупа со цигара в уста и се запукува да фаќа сеир. Зашто пример автобуската станица е автобуска заш има автобуси, ажелезниќката станица иако има возови е железничка,а не возна станица. Тоа е прилично неправдено спрема возовите, го намалува нивното непобитно значење и тие можат да се почуствуваат запоставени и да штрајкаат оти немаат права, а тоа дефинитивно би било погубно за мене пош заглавив овде. Ехх да научев да возам ко што треба сеа ќе се шантав со кола а не овде да дремам да чекам воз ама ајде. Јас сум си јас. Додуша и не е лошо да одмедитирам некој саат али под услов на три метри од мене да не се лигават тип и типка. Мислам не за нешто друго и двајцата се ужасно гадни. Леле да не се видело убава фаца е ова ти е стварно ЈАС* (види го објаснувањето погоре). И се излигавија и типката му плесна шамар. И како после јас да верувам во љубов? се маткам со некој и после да ми шлапне шамар. И како што чичковците од Филм пеат: дао бих миљарду долара за један секунд првог пољупца јас сметам дека тоа би било катастрофално да се врати. Бљак. Ко ќе видиш цар сум бе. Заглавена на наглупата и најраспаднатата железничка во светот. и сега ич ама ич не ми е битно кој кого аболицирал, или кому му се спрема * импичмент хелоу* самод а си одам од тука.. Каде е проклетиот воз.. Сакам домааааа!!!!
чуф чуф чуф
Ауф фала му на Господ дојде возот, ќе шизнев уште малку... ДОМЧЕЕЕ ДОАЃАМ