Тука пишуваме на зададена тема

[Saladin]

Јас, (Ја, Ego, I, Io, Ich..... итн.) Збор со кој си го подигаш егото. Секогаш човекот бил егоист. И во граматиката. Прво лице еднина. Прво себе па после останатите. Некој го користат цело време запоставувајќи ги другите. Се раѓа одбивност кон таквите егоисти. Цел труд заедно а на крај заслугата тој си ја искажува само за себе. Расипаност. А да биде полоша работата, можат да удираат контри. „Поради тебе работите се одвиваат поспоро. Ти ме кочиш’’. А типот со најдобри намери сакаше да помогне. Одвратно. Грубо. Неблагодарно. Тоа е „Јас“ - борба за опстанок по секоја цена.

 

[Raziel]

The Ghull of Gloom.
Сам си ја измислив оваа титула,и како таква успеав да ја претворам во општокористена референца кога луѓе во нивен приватно-патетичен муабет бараат асоцијација за тоа кое е малото арогантно детенце кое блуе бутур од устата.
Од каде надојдоа овие критериуми?Од каде јас се уфрлив во ситуација на Puppeteer,Minion-Master и Donkey-Headed Adversary?Од каде толку општоприфатено,па дури и сакано е тоа што сум бескрајно злонамерен и одвратен?
Барајќи одговор за човечката реакција на мојата природа која ја потиснував до пред некои пет-шест години,дојдов до заклучок дека луѓето сакаат да се плашат.Сакаат да бидат срамнети со земја,да се потат,да се чувствуваат инфериорно и да глодаат коски.
Погрешен заклучок,се разбира.Ама и неверојатно логичен.Јас ја претставувам потребата на еден човек да ги потврди своите нерви со тоа што ќе гледа забеган Јапонски хорор или ќе го чита Lovecraft.Им помагам во танчењето на сопствените нерви,во барање на сопствената граница на толеранција.Им помагам да влезат во некој мој свет,каде јас господарам и ги влечам конците,а тие се тренираат себеси,без разлика дали тоа го прават свесно или не.И без увид за фактот дека нивното огорчување и омраза е скоро секогаш конечен резултат.


Никогаш компромитиран.
Никогаш вистински побиен.
Никогаш на дното.
На крај,на некој извитоперен начин,сакан и почитуван.Секогаш на врвот и секогаш со повеќе алтернативи за секоја одлука.Размазено конте кое има се во животот и сега си игра со него.Или,мора да си игра.Во новонастанатата ситуација,овој длабоко разработен карактер го смета за ултимативен.Нешто кое неможе да се подобри или модифицира.The Ghull of Gloom е врв на се'.И нема бегање.

Но,се изморив.The glam and glitz,tiara's and shitz,the Proud Spear grew restless.
И пак срамежливо гледам кон човечноста.Ама само срамежливо,на моменти.Во мали дози и низ приватни муабети со крајно селектиран број на луѓе,си дозволувам да бидам тоа што десната страна на мозокот сака да бидам.Тоа ме враќа малку во колосек и ми дава инфузија со која ќе успеам следниот ден пак да ја одржам сликата на непогрешливост и нескршливост.

Секоја промена оди полека.Ако се избрза,ќе се отвори шанса за некој огорчен фецес да ти забие нож во ташак.Кога си копиле,имаш непријатели.непријателите ќутат и се повлекуваат оти си копиле.Оние кои го посведочиле твоето уништување на непријателите,те сакаат и ти се плашат оти си копиле.Секое ненадејно отварање пори резултира со фаталитет.Затоа,ќе потрае лижењето човечност.Можеби и предолго.
Untill then,i'll enjoy the Lament...


(Се извинувам за клиповите.Само со нив можев да доловам поента)

 

[Sith_Lord]

Јас сум многу нешта.
Јас се протегам подалеку од што се чини.
Јас сум се', освен јас.

Палам цигара и се претворам во жар и ароматичен чад, во стуткана, согорена хартија и пожолтен филтер. Ја истурам пепелта во пепелник и веднаш кристални жили олово го преобразуваат мојот поглед. Постои некој отсјај и скриена нота на сребрени ѕвона во мене.
Треперлив зрак месечева светлина паѓа на честиците јагленосан тутун кои лебдат во воздухот и веднаш се пренесувам на врвот на секоја прашинка, помал од мисла, гледајќи непрегледни, неистражени кањони во сржта на тој микрокосмос.

Насекаде сум јас, освен во мене. Таму живеат други станари.
​

 

[Buterfly]

Епа ептен нарцисоидна ама да пробам, ако не пробам не сум јас

Јас

И повторно пак, стојам и се спремам за поаѓање. Знам дека патот е долг и тежок, го поминав еднаш, два пати незнам ни ја. Горда сум на успесите исто како и на поразите, тие се дел од мене и ги прифаќам такви какви што се. Страста за победа, понекогаш ја убива романтичноста на самиот тек на настаните.
Но тоа сум јас, вештица ил светица будно пратам се.
Кралица на трагедиите кои не ги открива, и не баш љубител на комедиите кои ми се случуваат во животот. Несебично подарувам љубов и не очекувам ништо за возврат, ама баш ништо.
Тоа сум јас, љубовник кој не знае за крај, љубовник кој не прашува колку е саат, љубовник кој без трошка срам со неверно срце те прашува ме сакаш ли? Сепак не верувам во вечна љубов и бајките одамна ми се смешни.
Јас кловнот што никогаш не ја заврши претставата, зашто незнаеше која маска ќе одговара за крајот и бегаше, бегаше онаму кај што пеперутките го играа својот танц...
Јас сум пријател што не прашува за време и место туку како можам да помогнам. Човек кој живее во реалноста и му е многу тешко да пишува во прво лице... Зашто боли животот кој го пишува, боли немоќта која ја има да смени нешто.
Да, тоа сум јас, од мало научено да подава рака и да не прашува зошто...
Знам дека сум создадена за победа, за војна, затоа и бунтувам за успех. Секој чекор е нов чекор, секоја патека е мој нов успех. Патот е долг, спремна сум пак да пешачам, и морам да победам. Совршенството ќе дојде до израз!
Јас сум родена да победувам, свесна дека зад секоја победа стои пораз и јас ги признавам истите како дел од мене и создавањето на моето Јас и себе си како личност, индивидуа што сака да напредува и да биде едно нешто, а не големо ништо.
Јас
малото девојче кое прерано порасна зашто така требало да биде, продолжувам зашто несмеам во ниту еден момент да се откажам! Од сега јас ќе живеам како знам и умеам и пак ќе го одберам подолгиот пат зашто секогаш имаш време да размислиш, и зошто само тој пат го знам. Секогаш го одбирам потешкото, но тоа сум јас, на друг начин неумеам.
Еве, еве ме! Се гледам себе си! Па јас пристигнав!
Совршено би било да пристигнев, ама јас потајно ќе се завртам да видам некој да не се вратил, и ќе подзастанам и веќе смислата на совршеното јас се губи, но не се предавам на болката.
Јас верувам само во себе и несмеам сама да се предадам, не во овој живот.
Јас сум уметник кој го црта својот пат, поет кој пишува за судирот со реалноста и актер кој проклето добро знае да го одглуми истражениот и макотрпен живот, зашто таков и го живее, просто, лесно и со искуство.

 

[Crazy in Love]

Јас...

Да, јас сум мирна, срамежлива, на моменти повлечена, на моменти опуштена.
Да, косата ми е бушава, гласот ми е пискав, мислите ми се хаотични, често пати не знам што сакам.
Некогаш сум весела, некогаш тажна. Некогаш викам, некогаш сум тивка.
Тврдоглава и инает сум до коска и не се откажувам од мојата цел до последната капка.
Не сум розева шмизла која секоја вечер е во дискотека и пие сечена вотка. Да, го гледам светот розево и ја идеализирам љубовта и покрај тоа што никогаш ја немам почувствувано на своја кожа.
Го сакам сонцето, но го сакам и дождот.
Сакам плажа, но сакам и планина.
По цел ден сум по кафиња, излезена и шетам.
Фејќер женско сум и не сакам шопинг, шминки уште помалце.
Немам самодоверба, не си го сакам одразот во огледало.
Некогаш се однесувам како дете од 10 години, некогаш се осеќам како да имам 35 години.
Најчесто зборам пред да размислам што ќе кажам и јазикот ми е побрз од мозокот, гордоста ми е секогаш со црвено светло. Доколку мојот живот беше превртена шоља со турско кафе, кога би ја превртеле пак, би виделе огромна силуета на коњ. Не дека јас личам на коњ, ама нели велат коњ = гордост.
Некогаш сум фино, воспитано девојче со супер манири, некогаш пцујам како кочијаш.
Секогаш кога носам бело, пијачката, кафето мора да ми се истури. Во суштина кафето и пијачката ќе ми се истурат што и да носам.
Се сопнувам од рамна површина и мене ми се залепи лажичка за трепки.
Амбициозна сум. Учам и вредна сум.
Се пронаоѓам во ликот на Бриџит Џонс, со таа разлика што јас немам 30 + години.
Некогаш сум неподнослива, некогаш најпријатното друштво.
Ја сакам Македонија.
Знам да бидам комплицирана, знам да претерувам и некогаш да издраматизирам.
Кога сум повредена знам да кажам работи што не ги мислам.
Наивна сум, а се забележувам.
Искрена сум, на своја штета обично.
Со насмевка ја покривам болката.
Има луѓе кои ме сакаат, има луѓе кои ме игорираат, има луѓе на кои сум им трн.
Има луѓе кои ги сакам и луѓе кои не постојат за мене.
Ме повредиле, сум паднала и станала.
Лесно се гребам, кршлива сум, ама и многу посилна отколку што изгледам.
Јас за себе сум оптимист, другите велат дека сум била песимист.
Имам многу скриени желби. Желби кои што моето срце ги посакува.

Да, не сум совршена, не сум најубава и најпаметна, не изгледам како топ - модел, ниту пак имам мозок на генијалец.

Едноставно јас...сум јас.
И нема друга како мене.
Јас сум посебен случај, посебна приказна која што тек допрва ќе го има својот заплет.
Ова е само почетокот.

 

[malomaja]

Сродна душа на темнината и тагата...тоа сум ЈАС....секогаш насмеана секогаш ведра однадвор...а внатре....внатре тонам...плацам...темнината е мојот спас..со мастило во рака и пакета цигари..го чекам секој нов ден....и се прашувам кога ли ке завршат моите маки...тонам и пропагам...
и етенов ден...се спремам ја ставам на лице маската со насмевка ....повторно....и одвај чекам да зајде сонце за даможам да ја извадам...ми тежи тоа не сум јас...јас сум само уште еден слуга на тагата...

 

[dejan_k]

Здраво!
ЈАС сум Мајсторче!
ЈАС сум Питу!
ЈАС сум Џокер!

Мајсторче!
ЈАС сум успешен човек. Задовол со себе. Нормално не секогаш , но најчесто да. И секогаш сум насмеан и како што велат друте блескам со некоја позитивна енергија. И сите ме сакаат. Можеби затоа што се што ќе посакам можам. И секогаш сум тука за другите. Им помагам за се , а никогаш не очекувам ништо за возврат. ЈАС сум приказна што ја кријат замаглените прозори. Сите ги гледаат моите крила , а никој не може да види колку се скршени. Никој не знае колку болат.

Питу!
ЈАС сум луд! Секогаш сум спремен за нов предизвик. Изгледам неуредно. Неуредно размислувам. Изгледам најсилно на свет. Кај мене нема правила и ограничувања како кај Мајсторче. Како срце од хартија можам да скинам се и да бидам на самата граница помеѓу црното и белото. Помеѓу доброто и злото. Како ветер се возам на среде и не ми е битно дали сум вистинскиот на вистинско место и на вистинско време. Понекогаш мислам дека се што правам е погрешно. Но се што имам сум си самиот ЈАС. Ма колку и да сум погрешен.

Џокер!
Безнадежно се борам со нив. Задтоа што ЈАС сум вистинскиот карактер. ЈАС сум луд онолку колку што сум храбар. ЈАС сум добар онолку колку што сум среќен. Со насмевката ги убивам сите кои не веруваат во мојата среќа. А таа е толку нестварна , статична и монохромна. Со други зборови , таа е толку измислена. Никогаш нема да знаат како ми е. И ЈАС никогаш нема да им кажам. Засекогаш нека живеат со прашањето што ми се случува. А јас засекогаш цинично ќе ги гледам додека се смеам а од очите ми капат солзи.

Здраво!
ЈАС сум Џокер и Питу и Мајсточе!

 

[PSYtisfaction]

Перспективата на еден јоргован

Јас сум гранче јоргован израснато на врвот на едно дрво под нечиј балкон на некоја пост-воена скопска зграда. И по ништо не се разликувам од другите. Освен по мојот единствен поглед кон балконот. Само јас ги знам тајните на балконот со распукана фасада, само јас знам кои цвеќиња живеат таму во жардиниерите, само јас знам како изгледаат моите мртви пупчиња кога ќе овенат наесен и ќе се бакнат со балконскиот под.

Да не беше балконот, ќе немаше каде да припаѓам. Дрвото на кое висам само ме раѓа и привремено се грижи за мене. Дур не овенам, стара и збрчкана, или дур не ме скинат рацете на сопственикот на мојот балкон. Мојот живот е толку краток и јас сум толку проклето статична. Сама, без помош, никаде не можам да одам. А да можев, ќе одев единствено на мојот балкон. Кај луѓето што ги познавам, кај цвеќињата со кои ноќе си разговарам. И тие ја знаат тајната. За смртта под нашиот балкон. За смртта под единственото парче земја што го познавам и кое можам да го набљудувам и доживувам одблизу, додека се останато само ме мами со мирисот.

Да беа луѓето помудри од јоргованите, ќе знаеја колку жената му се восхитуваше на мојот мирис. И како секое утро тонеше во аромата од нејзиното кафе и моите ливчиња. Ќе знаеја дека ниеднаш не посегна да ме скине, иако и бев најдостапна. Ќе знаеја како се кикотеше како мало дете кога ќе го видеше малиот Багзи како си игра со опашката, тука под моето дрво и нејзиниот балкон. Ќе знаеја колку елегантно си ја чешлаше косата додека го гледаше изгрејсонцето. И колку јас се радував кога ќе се разбудев со шумот на нејзините чекори, иако таа никогаш не ја забележа мојата радост. Никој не ја забележува среќата на еден јоргован.

Да знаеја луѓето со каква жед таа жена од мојот балкон ги цицаше соковите на животот, никогаш немаше да заклучат дека си го одзела животот. А кога едвај меѓу гранките и го видов безживотното тело на тревата, сакав да врескам, да се откинам, да раскажам, да овенам таму крај неа. Зошто со шумот на нејзините чекори прв пат го доживеав светот, и на зраците на утринското сонце со неа седев на тишината. И зошто само таа ги имаше вдишано моите мириси и зошто еднаш му рече на некого дека поради тие мириси го сака нејзиниот балкон. Ќе му раскажев на сиот свет, колку што го познавам, кој ја турна од нашиот балкон додека градот спиеше. Само да можев да зборувам.

И пред залезот на есента, додека едвај ранлива се држев на моето гранче молејќи го ветрот да се ублажи, ги изгубив последните сили, и така збрчкана и стара, се откинав и паднав на местото кај што еднаш лежеше нејзиното тело. И кога едно дете се доближи, и застана крај мене, со слаба моќ се обидов да прозборам и да му ја кажам вистината за жената од мојот балкон. А тоа, мислејќи дека никој не гледа, се измоча врз мене.

 

[ada]

Лепливата течност во вениве ми раскажува приказни за газења, негирања, прогони, понижувања.
Ги боли и ранува крвниве садови со врисоците од нечии усни, молбите за помош од нечии грла, коските од нечии гробови.

Очиве навечер одбиваат да ги спојат клепките, затоа што сликите на мајки кои ги закопуваат своите чеда, деца кои немаат по кого да викнат "тато" и луѓе кои ги загубиле одаите што до вчера ги нарекувале дом, молат да бидат запомнети.

Но, истовремено, срцево удира и пее во ритамот на некои победи, нечии славни походи, нечии доблесни приказни...И така ги лекува раните оставени од туѓите црнила.

Јас од тоа не можам да се оттргнам. Кога бегам од тие падови и победи бегам од себе. Затоа што јас сум Македонка. Македонското минато е мое минато. Македонската приказна е моја приказна.
Да, јас сум Македонија. Тоа е мојот врховен белег.
Без него, се станува неважно. Прав и пепел.

 

[Kvendolin]

Кога сме кај јас...
Јас сум здодевна.
Се трудам никој да не повредам и потоа се повредувам себеси. Во следната сцена од моето ЈАС го пцујам доброто воспитување за таквата несреќа и си признавам дека многу убаво дефинирам парадокс.
Никогаш не си го признавам поразот. Знам дека утре пак ке бидам победник.
Мислам дека најголемиот дел од времето ми поминува во спиење. Не дека особено многу сакам да спијам, проблемот е што не знам што да правам кога сум будна.
Не сакам да си ставам етикети на мојот животен статус ама ако толку многу сакате, апсурден е терминот кој најчесто го користат поетите за да опишат некоја ситуација која на сите светски јазици би се превела како неподнослива.
Ама јас сум издржлива и истовремено не се гордеам со тоа. Многу ми треба да се сакам и почитувам а многу малку за да се мразам и критикувам. Така стигам до поентата која еднаш ја засновив како лајт мотив во моето битисување...за грам среќа вложувам тони мака. Остнатиот дел од времето се обвинувам дека не сакам да ги кренам наредните тони мака и тогаш спијам. Спијам ама не сонувам. Јас сум реалист кој е доследен на својата апсурдност.Затоа во моите декларации го преферирам оптимизмот.
Имам некоја изопачена потреба од оригиналност. Во моментот кога станав свесна за светоста на туѓиот став и колкаво значење има тој за една индивидуа го осквернавив мојот- став и принцип кои некогаш ми беа ѕвезда водилка и знаев дека само на тој начин се чекори по ПАТОТ. Сега не знам ништо. Знам само дека остатоците од моето преовладувачко его се активни и без мене и дека во моментот тие се борат за својата суштина и опстанок пишувајки токму на оваа тема.

 

[girlll]

Јас?
Јас сум некоја паранормална појава! По мое речено 4ти род - изрод.
Приказна сама за себе. Ама од оние без крај.
Нешто како -
"Си бил еден поп, си имал едно кученце, кученцето му умрело и на гробот напишал.. Си бил еден поп, си имал едно кученце.."
..и тако даље..
Јас сум чудна. Поинаква од сите, а истовремено и иста. Толку нормална и ненормална истовремено.
Многу луѓе ме мразат.. Премногу сум луда за нив.
За тие што ме сакаат, не сум воопшто.
Затоа пак.. Не ме ни сакаат долго но не ме ни мразат.. Се вртат во круг.
Неможат да ме поднесат, а пак се тука околу мене и како да бараат јас да ги поднесам нив.
Најсреќна сум кога сум најосамена. Најосамена кога сум најсакана.
Непредвидлива, дрска, конфузна. А понекогаш и контрадикторна. Сама на себе.
Разгалена, а пак оставена на себе со животот во свои раце.
Најразиграна и иронична кога сум најсериозна и најтемпераментна кога сум најмирна. Не успевам кога се трудам.. Успевам кога чекорам спонтано низ животот.. Ако успевам и тогаш воопшто. Ма незнам..
Јас сум всушност сосема нормална девојка од 15 години..
Го ценам, гледам и живеам животот како што сакам.
Исто и луѓето. Ја гледам сериозноста на работите само кога ќе ги прејде границите до крај и се соочувам со проблемот во 5 за 12.
Мало, расеано и мнооогу мрзливо. Тоа сум јас.
Се борам и пред да почне борбата, а се качувам на глава кога ќе изгубам.
Досадна сум. И тоа ми е супер.
Ги газам луѓето што ги сакам и ме сакаат..
Намерно или не - Незнам. Подсвесно. Ако ме сакаат и понатаму ме знаат вистински.. А тие што ме знаат не се лутат. Е тогаш ги сакам уште повеќе..
Јас сум чудна стварно. Јас и сега незнам што пишав нагоре. Ама ако.
Јас си го сакам животот, се сакам себе сосе одразот во огледало.
Јас сум вечен реалист и вечен илузионист. Јас сум јас и никој друг.
И јас решив да завршам со овој ебан досаден текст СЕГА.

 

[Razorblade Kiss]

Јас моментално се срами да зборува за неа,таа никогаш не сака да зборува за себе,попрво би рекла дека нема што да каже,сите знаеме дека тоа е став на разгалена мрсулка,не сфаќам што толку и вие инсистирате таа да ви каже,но ајде,да го завршиме ова побрзо јас можам да ви кажам место неа...Јас е...се извинувам дали шемата наложува така да се почне? Не?Во ред, вака,кога ја запознав Јас таа наликуваше на некоја саксија која би ја ставила во дневна баш затоа што нема да се примети дека не е во склад со боите и без проблем би и ја полнела внатрешноста со ѓубриво. Не дека некој ден од ведро небо ќе почне фикусот да ми вирее,сепак,штознам,ја оставив да стои таму иако сериозно мислев да ја фрлам па нека се снајде со нејзината тишина. Неблагодарница и покрај сето посветено време,пари и внимание,но добра е за исповедување на гревовите. Нема да те осуди. Нема ни да те поддржи, што најмногу иритира,умислена емотивна плачка која не ти посветува ни момент,а сепак ти посветува.Некогаш кога ќе и фрлев поглед додека седев со рацете скрстени в препони,изгледаше прастаро.
Кога подобро ја запознав,сфатив дека Јас во душата е мало девојче кое не сака да порасне. Помислив дека заостанува со развојот,но брзо ја заборавив таа идеја. Јас ги сака ладните ноќи и дождот,и додека сите се криеја од бурата за неа беше тоа еднакво на совршено вечно утро. Единствено тогаш ќе се завртеше и ќе гледаше некаде далеку до заборав,се додека лицата не и погледнат в лице. Не мислев да спомнам но ете кога сте љубопитни,мислев да го изоставам,Јас има лузна. Огромна,грда,длабока и полна со јад како што ја опишува. По толку години поминати со неа,јас никогаш ја немам видено. Помислив,малечкава сака да ме полуди,но подоцна сфатив дека таа не сервира се што е зготвено.Остава простор и за десерт,ако некогаш успеете да го сместите во вашиот стомак.
На Јас и префрлаат што секогаш молчи. Би било пристрастно ако кажам дека таа си има свои прекрасни моменти во кои човек едноставно ужива,но премалку се. Сфатете го тоа како можност да добиете бесплатно уживање со мачењето. Да,во некои изопачени случаи...
Ја мразиш,но во исто време и ја сакаш. Знаеш дека со неа животот ти е несигурно тло,но без неа,тлото го немаш.Не сака да ја гледаат,но од некоја причина,не можеш да го искорнеш погледот од неа. Не заминувајте од неа бидејќи трпението ве напуштило,се навлекувате на недостасување а таа едноставно исчезнува во просторот,зошто ниту земјата нема да ја прими каква што е.
Би можеле овде да завршиме,иако никогаш не е завршено. Извинете на потрошеното време,оф не,всушност,вие требаше тоа да го кажете. Дојдете повторно,можеби ќе искрадете некој недоверлив поглед од неа. И потоа сфаќате дека се што сум кажала и не е точно. Ќе ме наречете лажливка. Се враќате на нов почеток нова средба,нова Јас која вие ја гледате...

 

[Nemiseverue]

Јас сум рок ѕвезда за вас ебате. I`m a fuckin` rock star. Не не, ако изгледа ко да се заебавам, јас сум за вас тука повеќе од обичен смртник и статистички членови кои го креваат рејтингот на една машина за правење пари. Јас сум сам по себе машина за пари. Само дали знаеш како да ме заработиш, дали знаеш како да ме обработиш.
Ебаве шупците, ја сум за вас икона бре. Кога ќе сфатите дека треба да ми се поклонувате само затоа што сакате да бидете како мене? Ако е тоа никогаш, тогаш тоа е моментот кога ќе успеете да го помирасате правот на она што јас сум. Разберете го тоа, ќе живеете трошка подобро од сега.
Јас сум за вас Јупитер. Не се обидувајте да ми се спротиставите зашто ќе ве поразам само со еден збор, а ако тоа не ви е доволно, тогаш ќе фрлам молњи и ќе ве покосам во сопствениот гррев и незнаење. Молк после мене.

...Грдата страна на нечие не мое јас​

Јас сум за вас човек. Јас она што вие тврдите дека сте, додека јас никако не успевам да бидам вас. За тоа време таа се угледува на мене, јас се угледувам на неа, а вие сте маргинализирани. Сите сме среќни и задоволни освен вие.
Јас знам дека никогаш нема да бидеме исти. Можеби ќе се сложиме за некои работи, но секогаш ќе останаме во јас-сиромашкиот-вие-фантастичните виртуелна реалност, додека надвор секогаш ќе го имаме обратното иако сликата можеби нема да биде таа. Но моменталниот статус е оној кој ми дава право да ви се обратам како кон недоветни... иако... и самиот не сум совршен.
Јас сум за вас уште еден глушец и тоа е во ред. Мојот прекар од пар месеци беше un souris, што ви оди во прилог но вистината сепак е дека слоновите се плашат од нас. Се плашат и старите баби кои се конзервативни, а не се плашат малите мачки кои без страв се залетуваат кон нив, за потоа да уживаат во нивното слатко месо. Затоа и имам отпечатоци на заби по целото тело, бидејќи агресивна мачка храбро ме смачка.
Јас, ви посакувам пријатен ден, бидејќи токму таков ќе биде мојот следен.

 

[Бушавка]

Хм....бла, бла

Јас е лажната претстава за самите себе....всушност тоа што сакаме да бидеме...се стремиме да бидеме...или како сакате наречете го....ЕГО

 

[Nemiseverue]

Океј, доволно беше... новата тема гласи Ничија земја