Вау...сонце.
Сонцето светеше наоколу,блескаше со својата прекрасна енергија,им даваше живот на сите околу него.Комплетен алтруизам.Живееше само за другите,но не и за себе.На највисоката можна фреквенција,границата на која преголемата свест се претвора во во несвест,тоест се губи во сите морални аспекти на Универзумот...
Ташаци рендани..
Па тоа беше само обично сонце.Збир од водород,што се претвора во хелиум,обична машинерија,создадена од атоми,без вистинска функција,без свест за неговото постоење,едноставно подредено од колективната свест на човечките битија,дека е ставено само во нивна функција и ништо повеќе.А можеби и беше така.Но тоа не е важно.Воопшто.
Важен беше само човекот кој одеше доле на земјата и му беше пожешко од секогаш.
Важна беше новинарката која ја даваше прогнозата за времето,ставајќи го сонцето на преден план.
Важно беше летото,време на сонцето,кога тоа доаѓа во свој полн израз и луѓето,во исто време го слават како бог и го колнат како најцрниот ангел.
Да...тоа беше најважното,како Сонцето влијае врз сите нив,а не неговата суштина.Како и секогаш.
Во моментот на создавањето на таквата пајажина од мисли,распослана насекаде низ неговиот недоволно развиен мозок,доле под сонцето,одеше тој.Главната личност во приказата.Нормално,во својата приказна,грижливо обвиткана со неговото его,кое го држеше фокусот на вниманието на посакуваното место.
Тој размислуваше зошто е тоа така?
Размислуваше за многу работи,за кои,можеби не би требало.
А можеби и треба.
А можеби е само од жешкото сонце кое ги предизвикува неговите нервни клетки да работат со огромна брзина.Да,можеби е тоа,бидејќи претходно,додека беше пролет,не беше така.Немаше мрежа,туку само две-три прави линии,компактно насочени и ускладени со неговиот претходно замислен,теоретски тек на енергијата,возејки го нанапред со огромна брзина.Огромна еуфорија која следи низ вртоглавото качување на врвот.Блис.
И наеднаш...но зошто повеќе за тоа?
Престана со мислата,бидејќи знаеше каде води,познат правец,без некоја одредена корист.
Одлучи да ја искористи енергијата од Сонцето,и да се врати во реалноста накратко,барем за момент,додека не си го постави прашањето:"Што е реалност?",и одново да исчезне во бескрајниот континуитет.
Ги постави прашањата,одново...
Кој е тој?
Каде е?
И она од кое можеби бегаше:
Која е таа?
Зошто воопшто бегаше од тоа прашање?
Не му беше јасно.
Дали беше толку комплицирано?
Или премногу,дури болно едноставно?
Молк.
Веројатно,ризикот од поставување на прашањето беше преголем.
Можеби сакаше да биде така,за да има оправдување?
Одново,премногу варијации.
Затоа,нека грее само Сонцето.
И ништо повеќе.Тоа е доволно.
Да живее спонтаноста.
И Сонцето.
