Тука пишуваме на зададена тема

[dejan_k]

Мината вечер се тетаравеше по улицата над која дрвјата ги испреплетуваа своите крошни.Беше многу пија.Мислеше дека го живее последниот ден од својот живот.Дека доколку следниот ден не се разбуди не му е битно.Ни дали повторно ќе го види изгрејсонцето.Ни дали некогаш повторно ќе го пучуствува мирисот на расцветаните липи.Ни дали некогаш повтоно ќе дозволи снегулките нежно да умираат на неговите дланки!
Беше спремен да се откаже од сето тоа за само една личност повторно да застане покрај него.Само уште еднаш тие раце да пројдат низ неговата коса.Само уште еднаш да го почуствава нејзиниот мирис.
Одеше така,по улицата незнаејќи каде.
Се чуствуваше посилен од се.Посилен од времето кое тече како река.Посилен од небото и целиот универзум.Но истовремено и како празна конзерва,што секој ја шутка.
Сакаше многу.Сакаше за цел живот.Но и покрај се,беше сам.Затоа што никогаш не успеваше она што го сака да го задржи засекогаш покрај себе.Како да имаа крилја сите работи за кои се врзуваше,па без никаква најава одлетуваа од неговиот живот.
Талакаше додека можеше така сам.А следниот ден се разбуди на една клупа во блискиот парк.Не се сеќаваше на ништо од предходната вечер.Не се сеќаваше на многу работи од предходната вечер,па можеби затоа и не му недостасуваа!
Како уморна сенка седеше на клупата во паркот.Од џеборт си извади веќе подготвен џоинт.Го запали и вовлече со голема страст.Како новороденче кое го зема првиот здив од кога ќе се пресече папочната врвца која го врзува со неговиот хранител.
Како да беше сам на лицето на земјата.Како луѓето да не проаѓаа покрај него.Како сите тие чудни погледи да не беа вперени само кон него.
Стана.Беше среќен.Како сите работи од минатата ноќ да ги преживеал некој друг човек.Почна да оди.Правеше неритмични чекори како дете кое проодува.Несгурно,но истовремено и игриво и лесно.
Стигна до најблиското кафуле и нарача макијато со ладно млеко.Слатко и се насмевна на келнерката и ја замоли за една цигара.Нејзи и беше симпатичен.Тоа за неа беше странецот поради кој срцето и затреперуваше.Секој ден различен странец и го даваше истото чусвто.Таа беше чудна девојка на која најголемо задоволство и предизвикуваа погледите на симпатичните странани кои доаѓаа во кафулето.
Со најголема радос го послужи со цигара и кафе,па потоа тивко се повлече позади шанкот,одкаде мирно го набљудуваше и му се смешкаше мило.
Тој се напи од кафето.Но вкусиот кој го осети во сувата уста беше само горчина.Кафето тој ден му беше многу погорко од вообичаено.Веднаш му додаде шеќер,но ни тоа не помогна.Кафето и понатаму беше горко.
Зошто?
Но одговорот не го знаеше,само наеднаш во срцето осети силна тага.А очите веднаш се застаклија.Се сети на неа.И кафето повеќе не беше битно.Повеќе ништо не беше битно.

 

[doti4nata]

Денеска беше обичен ден, досаден како и сите предходни. Воздухот повторно беше студен и смрдлив, а улиците сеуште преполни со возила и луѓе со бледи лица. Како да никој во градов не сака да оди таму каде што тргнал. Барем со сигурност можам да кажам дека јас не сакав да одам таму каде што бев пошла. Во школо. Секако дека се нервирав. Кој не би се нервирал со диви животни кои се скриле во човечки тела и седнале на клупи, божем ќе учат нешто. Професорите пак секој со својата приказна, секој со својата лудост. Бидна што бидна, завршија часовите. Повторно истиот пат, повторно истите лица. Тагата на, веќе, потемнетото небо беше сеуште присутна. Но знаеш, ништо од ова не направи да се чувствувам лошо, ништо од ова не го расипа уживањето во моето кафе. Ме уништуваш. Ме навредуваш и предизвикуваш. Воопшто не ми е забавно карањето со тебе кога знам дека секој мој грд збор те убива. И ако ме прашаш дали сум тажна, ќе одречам. Дека ме повреди не признавам... Но по сите викотници и клетви ти направи нешто што сеуште ме труе. Еден молк кој ми бучи во ушите. Придушен згрчен глас кој ми го скрши срцето. Овој вторник небото не е потемно, ниту пак лошиот позлобен. Вечерва не е светот потажен, а ни депресивниот потрагичен. Во овој миг само моето кафе е сменето и ајде, осмели се, прашај ме... Зошто денес е кафето погорко?
Па љубов, јас видов како плачеш...

 

[Natural-girl]

Зошто денес кафето е погорко?

Градот е пуст, времето за спиење, но алармот, пуст да остане, секое утро ми ѕвони над глава. Утрото е мамурно, градот маглив, огледалото матно, очите полуотворени...Се додека не се напијам кафе. Барам нескафе. О не, се потрошило...Време е за турско кафе, што кога јас го правам или претекува, или е водлесто, или е преблаго, но никогаш прегорко.
Ми заѕвони телефонот. Тој е! Вели ќе дошол на утринско кафе! Ха, мисли дека сум одморена, дека мирно сум спиела откако ме испрати вечер вечер и продолжи да се забавува со другарите? Не знае дека кога размислувам очите не ми се затвораат. Не знае ни дека кафето ми е слаба страна, како што не знае многу работи за мене.
Се облекувам набрзина, ставам некојаси крема за да ги покријам подочњаците и пуштам City радио. О не, зошто Under the bridge?
Неговото лице е загрижено утрово. Неговиот мирис е поинаков. Вели дека сака да разговараме сериозно, но откако ќе го испиеме горкото турско кафе што ќе го направам. Горко? Добро, си велам, ќе ми треба, горко.
- Како си помина вчера со другарите?
- Пијано. Се собравме цело друштво стари другари. Испив 2 текили, вотка, 2 коњаци...
- Добро, заеби. Ајде, ќе те расположам, а и ќе заиграш после кафево.
- " Направив глупост "-го свена погледот.
- " Каква? "-прашав со мојата наивна насмевка.
- Голема. Ми се пушташе една типка, ми се пушташе и...се смувавме. Извини! Да бев свесен никад немаше да се деси, верувај, многу се каам.
Зборуваше како мало дете, а кафето течеше. Што правев јас? Механички станав, го тргнав кафето, набрзина го истурив во лавабото, се втрчав кон вратата и ја отворив.
- Да не изиграваме жртви ни ти ни јас, оди си! Кафето е горко, животот е уште погорк. Ајде!

 

[Сатори]

Зошто денес кафето е погорко?

Мама беше расеана денес додека го вареше кафето, зборуваше дека и е тешко и дека не сака да се справува и со мојата лудост дополнително.
Јас како и секогаш, слабо ја слушав, пишував, повторно.
Кога го донесе филчанот, кафето беше погорко од предходно.
-Зошто е вакво кафето?
-Дај да го пробам!
-Еве, види.
-Оооо сум ставила сол.

Седна на креветот и го прекри лицето со рацете.
Зошто ми беше денес кафето погорко?

 

[Fortune]

За милата моја ...

Пред некој ден, поточно во неделата, кога се разбудив посакав да поспијам уште малку, да го одложам или прескокнам тоа што следуваше, да се завиткам пак во топлиот јорган и да верувам дека животов е најубав кога ќе ги отвориш очите. Сакав да сонувам нешто убаво, да се разбудам повторно и да ги затворам очите обидувајќи се да го продолжам сонот давајќи му своја димензија. Се обидов да си го погалам срцето со утешителни зборови, несвесно сакав да се припремам за она што ќе дојде после два часа, демек помалку ќе ме боли. Глупости, празно залажување. Сакав да истрчам и да кренам прашина во воздухот, да ме снема некаде и да се вратам утредента кога се` ќе биде завршено.
Легнав на грб, ги извадив рацете надвор од јорганот, го почувствував студениот воздух на незагреана просторија. Почнаа секакви прашања да ми се вртат во главата, не знаев на кое побрзо да си одговорам. Ми замрзна и мозокот, не само рацете.
„Дали можев да се скријам и овој пат? Да, можев. И пак не ќе морав да наоѓам изговори пред другите, доволно ќе беше јас да го знам одговорот на: ’Зошто?’
Дали криењето е она што сакам? Не, не е. Знаев и претходно кога ќе се вовлечев во себе дека само бегам од она што е вистина. Па добро, ме боли, не сакам да ми е во близина, не сакам да им верувам на тажните лица од кои исто така бегам. Знам, ја сакам вистината, ја чувам скржаво и сум и` потчинета, но оваа непријателски ми се смее. Ја мразам, кога ќе ми излезе во пресрет се однесувам како палаво дете кога ужива додека ги нервира другите, застанувам на неколку метри од нејзе и и` се смеам хистерично, но секогаш морам да го прекријам лицето со дланките за да не ми види солзи во очи. Не сакав да ме види поразена, не сакав да триумфира и да се тресе од среќа како што би се тресел гол човек оставен на студ. А знаев дека така се однесува со мене затоа што не сакам да ја прифатам и да и` навлажнам рамо со солзи. Но, најверојатно дојде денот кога морам да и` дојдам поблиску.“
Скокнав од кревет, почнав да дувам во студените раце за да ги стоплам, пуштив греење и слегов долу.
- Ајде, Адријана, побрзај. Одам да видам дали им треба нешто, а ти ако доаѓаш биди спремна додека се вратам - ми нареди мајка ми со тивок и мил глас без да ме погледне. Знам зошто не ме погледна. Или не сакаше да ми го види згрченото лице од болка или не сакаше јас да и` ги видам црвените очи.
Се качив во собата и почнав со треперливи раце да ги одвртувам сите штрафови на заштитните железни оклопи на мене. Исфрлив се` од себе, сакав да ја откорнам кожата и да го соголам внатрешното црвенило. Ослободив се` од мене и знаев дека немам ништо што ќе ме штити од громовска тишина. По втор пат.
Сивило надвиснало над земја, со раце безмислосно испружени над човечки лица кои прават сенка во пределот на очите. Ем галење, ем бездушно всадување на корени на тага. Гледам со наведнати глави чекорат по патека, а и мене ме опкружува студен мермер, ми ја мрзне душата за да ми ја распука. Со заматени очи гледам наоколу овенати и свежи цвеќиња, букви кои ми се мешаат, по некој човек седнат на клупа кој си ја држи главата со двете раце.
Вечност. Сакав да е долга патеката колку вечноста. Ќе чекорев без да застанам, немаше да се изморам. Само да не се приближував кон местото кое ме врати една година назад. Повторно се појави желбата да избегам, да ме снема, но немаше каде да се оди. Морав да се соочам.
Кога клекнав за да го прими фитилот од свеќата пламенот, чадот ми влезе во очи, а мирисот на свеќи ми го гушеше здивот. Ќе се срушев ако застанев блиску до сликата, ги чувствував нозете како ми се нишаат и изгубив сила. Се оддалечив, но сакав да сум блиску. Застанав, воздивнав и го кренав погледот. Прв пат. Прв пат после една година. Не можев да ги тргнам очите, не сакав да ги сопрам солзите, не помислив да го тргнам погледот од нејзиното лице. Убав и прекрасен лик, мил и добродушен, топол и полн со живот, а студен и згаснат. Лик со кој пораснав. Зјапав во нејзината слика и не можев да и` се изнагледам додека во себе зборував со нејзе. А до мене стоеше тој. Оној кој не престана секој ден да оди и да го чисти нејзиниот сегашен дом, да ја оплакува нејзината и својата судбина која со камшик удри по нив. До него таа. Онаа која и` даде живот и не престана секој ден да ја гали нејзината слика и постојано да го прашува Бога зошто и` ја зеде.
Едно време мајка ми ме допре на рамото и допирајќи го чадорот кој го држев во рака сакаше да ми каже дека треба да го отворам чадорот. Сум изгубила секаков осет, цела бев водена од дождот. Ми беше гајле. Дожд, па што? Зарем е важно?
Зачекорив поблиску. Се потпрев и стоев неколку секунди без да мрднам, без да трепнам. Со едната рака се придржував, а со другата почнав да ја галам сликата и полека се наведнав со растреперено тело. Целата снага ми се нишаше. На усните почувствував студ кој ми ги залепи, исто како да ги доближав до мраз. Солзи. Не можев да ги сопрам.
И` се обратив во себе додека чекорев по патеката по која и дојдов:
„Извини што ти положив цвеќе после една година. Извини што немав сила да дојдам и да ти кажам некој убав збор. Извини, но не можев да поднесам што те нема. Но, знаеш дека многу често мислам на тебе и дека мразам што ми се појавува слика во главата како лежиш бледа, со затворени очи, со прекрстени раце и свеќа меѓу здрвените прсти, со икона на гради, со залепени усни и опкружена со цвеќиња. Сакам и ова да го знаеш. Ужасно ми недостига твоето смеење, твоите посети, твоите ведри зборови, гласот кога излезена од прозорец ќе викнеше да ти сварам кафе, твојот изглед на кој секогаш му се восхитував, твојата позитивна енергија. Ти ми недостигаш!“
Сфатив дека ја нема. Прифатив дека никогаш повеќе нема да ја видам. Се помирив со тоа дека беше, а сега не е. Но, не престанав да ја сакам.
Остана уште ручек и кафе. Велат дека ќе и` се најдело на другиот свет. Одвај ги голтав залаците, сакав што побрзо да се изгубам оттаму, ме обзеде ужас.
Пресреќна бев кога дознав дека нема да се пие кафе во ресторанот и кога дојде моментот да си одам, па дури нагло станав од столот и излетав надвор. Стигнав во нејзиниот поранешен дом и седнав да се соземам. Некоја жена ми свари кафе и ми го стави на масичката пред мене. Запалив цигара и сркнав од жешкото кафе. Во истиот момент ја згаснав цигарата и станав.
- Мамо, јас ќе си одам дома, - и` реков тивко на мајка ми. - Кафево е премногу горко, не можам да го допијам.
- Адријана, што ти е? Па ти секогаш кафето го пиеш горко и премногу јако со две лажички кафе. Да не сакаш друго? - тивко ме праша со загрижен тон на гласот.
- Не, не сакам друго. И тоа ќе е премногу горко. Си одам дома.
Не се поздравив со никој и заминав. Влегов дома и почувствував олеснување. Се качив во собата, седнав на подот и ја отворив фиоката преполна со албуми. Најгоре беа сликите со нејзе кога сме биле мали и почнав да ги гледам една по една по којзнае кој пат. Не ми доаѓаше слика во главава од последната глетка кога ја видов безживотна, туку уживав додека гледав како на сите слики сме прегрнати или се држиме за раце, онака детски насмеани и среќни.
Знам дека одозгора таа би сакала и сега да ме гледа детски насмеана и среќна, а јас баш во моментов не можам да ги сопрам солзите.
Мила моја, те сакам!

 

[mary_jane]

само што станав,се одмкнав до вц и набрзинка се избањав, морав,косава ми беше хаос а нема смисла така да се избацам на факултет...завиткана у пешкир и бањарка,махинално се одвлеков до кујна,сеуште нерасонета, си направив кафе и самата помисла на тоа дека сум сама дома,и дека имам нешто одвишок време за на факс и дека ќе можам утринското кафенце да си го испијам на раат пред компјутер ме израдува, тоа ми беше омилен дел од денот...
седнав на комјутер,сеуште се цедат капки од мене,и почнав да барам нешто низ безбројните фолдери,ваљда некоја песна,веќе не ми ни текнува,најдов други интересни работи коишто сосема сум ги заборавила на компјутеров.....и ооооп ете го од никаде,фолдерот со сите слики од нас скриени во него,немав душа да го избришам...а помина бааги време,одпивам од кафенцето, јебеш га,го отворив фолдерот...ко на филм изгледаме...стварно ни било убаво...
хммм...нешто овде не ми штима...ах,пак не сум ставила доволно натрен во кафенцево, горко ми е...махинално станувам и тргам накај кујна...подзастанав,се вратив на компјутерот
*Delete...Are you sure you want to delete this folder?...
Аm i?
.......и да ги избришам во компјутер сепак ќе останат кај мене во глава,а таму не е толку едноставно,немоеш да стиснеш Delete...систематски се бришат со тек на време,али колку време?...
заеби, се преокупирав со ова...идам по натренот...

 

[[MkD]Scout]

Зошто денес кафето е погорко?

Повторно по некоја идиотска навика станувам и пров се фаќам за џезвето да сварам малку кафе да се напијам , божем да се освестам..
Се свари , и седнуем како човек на маса да го испијам.. Отпивам малку и осеќам некој чуден вкус.. Горчливост, поголема од обично..
Ме замисли ова.. Си викам , па зошто денеска кафево ми е погорко.. И почнувам да размислувам за можните фактори.. Го купив од истото место како и секогаш, досега испив 4кафиња од тоа исто кафе.. Секогаш со 2лажички шеќер, секогаш извриено на ист начин..
Што ли ќе биде...


И така во недоумица си доставив уште некоја лажичка шеќер , и на крајот сватив дека во мојата поспаност сум заборавил да ставам шеќер.. и ај?

поздрав

 

[Razorblade Kiss]

Зошто денес кафето е погорко?

Мразам кафе.Го пијам но неволно,колку да имам изговор за момент на самотија и побегнување од дневната рутина.
На стариот прозорец од северна страна на петти кат повторно слика на утрински хорор.Само испарувањето на топлината од кафето ја прави атмосферата поидилична.Кого залажувам?
Седнувам на расклатениот стол и распаднатата маса на која сеуште стои твојата празна шолја кафе.Талогот се беше скаменил како гипс,а самиот филџан раскажуваше многу.Но не бев расположена никогаш да го ислушам докрај.Ќе почнеше разговор за еден збор болен,едно лице-Тој...и ќе ја треснев вратата да барам работа по туѓите студени патишта.
Спроти мојот прозорец живееше сликар.Црпеше инспирации од мојата празнина,а јас го презирав неговиот поглед што ме тераше да се чувствувам бедно.Бедно на некој страстен начин.Не ми значеше ништо,никогаш нема да може да ја стави музиката во делото што го сликаше со години.Беше исклучителен,но едноставно прост.А јас сакам епизоди на неисчекувања.
Сиво утро се буди покрај мојот кревет,а силен ветар го отвора прозорецот.Го скрши твојот спомен што со години го чував како сувенир,мислејќи дека ќе се вратиш повторно да пиеме кафе заедно.Па макар и горко,ќе преживеам.
Знаев дека дојде крајот.На радио на ред е Placebo-Pure morning.Ах,па не можеше да биде посовршено.
Го сварив кафето како по обичај,но не ми се допадна,па го оставив на масата.Хех,на масата...
Силен тресок на дождливиот асфалт.Проповедникот го бараше одговорот во небото а сликарот ја доби музиката.Повели драги,благодарам за друштвото во блудничавите ноќи.А јас те добив тебе мил мој.Повторно.
Заборавив да ставам шеќер.5 лажички.

 

[Дивајн]

Имаше претчуство дека го очекува посебен ден. Обично беше среќен човек и голем оптимист, но ова беше нешто многу поголемо. Срцето му чукаше многу побрзо, многу поживо се спреми, многу помалку појадуваше, многу побрзо излета на работа, како да беше тоа нешто по кое се трча.

Беше обичен чистач на улици ... само за тоа успеа да се избори пребрдодувајќи бројни дискриминации. Тоа што беше одличен студент на медицина, не го менуваше фактот дека е циган со темна кожа која на сите им делуваше гнасно. Но, тоа не му го кршеше духот. Неможеа да го скршат потсмевањата од неговите колеги, малтретирањата од професорите, а ни отфрлањата од работодавачите, без да разменат макар и еден збор со него.

Пристигна на почетокот од улицата за чија хигиена беше задолжен, се поздрави со колегите, испуши една цигара и се фати за метлата. Кога дојде до вратата на еден бутик кој се наоѓаше во низата дуќани, му стана кристално јасно од каде тој позитивен немир цело утро. Здогледа нешто што не видел цел негов живот!
Прекрасна долга плава коса распуштена на рамената и грбот на уште попрекрасната девојка која си го бараше клучот во ташната.
Се замрзна ... незнаеше што да направи, каде да продолжи, како се вика, што прави тука ... Новата девојка во таа улица го остави без здив. Почувствува дека се заљуби од само еден поглед.
Таа го забележа тоа пред да ја отвори вратата од бутикот, му се насмевна мило и влезе внатре. Иако беше со метлата во рака, со стари партали на него, тој беше убав дечко. Имаше и посебен шарм, кој конечно некој го поздрави со насмевка.
Се освести брзо, но срамот му се надвисна над глава како црн и тежок облак. Неможеше да направи ништо, го избегна делот од улицата пред бутикот и продолжи понатаму.
Немаше мир после тоа, цел ден и до доцна во ноќта беше зашеметен со мислите за неа. Размислуваше многу и заклучи дека мора да ризикува и да и` пријде уште наредниот ден. Можеше само да добие нешто повеќе и поубаво, покрај стандардните омаловажувања, на кои беше навикнат. Беше спремен на тоа, бидејќи таа го освои со само една насмевка!
Наредниот ден му беше уште повозбудлив. Колку што сакаше побрзо да стигне на работа, толку сакаше времето да застане и да го одложи моментот на кој веќе беше решен. Можеше да одолговлекува, но веќе мораше да тргне, зависеше од работата, мораше да се појави таму.
Се` почна нормално, со истите навики ... малку муабет, една цигара и метлата во рака. Кога дојде до бутикот, повторно се појави таа. Истата болна убавина ја здогледа пред себе и истите чувства го занесоа. Така задлабочен, тргна по неа. Влезе внатре и топло ја поздрави. Таа му возврати и започнаа неврзан муабет. Откако ја соблече бундата, се упати накај машината за кафе и го понуди и него. Неможеше, а да не прифати со затреперен глас. Заборави на работата, се` што му беше важно во моментот беше таа.
"Добро е кафето? Да не сакаш уште шеќер?" - го праша.
"Не. Поубаво кафе не сум пробал никогаш!" - одговори, иако му беше горко.

Како што поминуваше времето, тие се` повеќе се зближуваа. Тој секое утро ги прескокнуваше сите навики, заменувајќи ги со новата - "кафе со неа"! Секој слободен момент го користеше да претрча до нејзината врата, за макар само да ја поздрави. Постепено почна да се навикнува на вкусот на горкото кафе, па дури чувствуваше и потреба од него кога не беше со неа. Срам му беше да и признае дека го пие благо и после подолгото дружење. Срам му беше да и го каже тоа, исто колку што му беше срам да и се приближи и да и каже дека сака нешто повеќе од неа. Тоа веќе беше поголем ризик на кој сеуште не беше спремен. Премногу му беа и попладневните часови на факултет и викендите кои ги поминуваше без неа ... неможеше да ризикува да ја изгуби засекогаш. Беше задоволен што може да ја гледа секој ден, да поминува време со неа и да ја има само како другарка.
Но, работите не се движат секогаш по нашата замислена патека. Така беше и кај него. Сите негови планови и таења паднаа во вода, кога една саботна вечер ја сретна во дискотеката каде што одеше понекогаш да се разоноди. Додека беа и двајцата внатре со своите друштва, таа не му пријде, туку само заводливо го погледнуваше кога ќе украдеше слободен момент од другарките. Малку се онерасположи, но ја прифати играта, која после неколку пијачки почна и да му се допаѓа. Толку многу се познаваа што не им беше тешко со кратки погледи и да се разбираат што сакаат. Така се разбраа дека треба да си одат и дека ќе го чека надвор сама, каде што ќе се искраде и тој да појде сам. Се најдоа, заминаа од тука, стигнаа до нејзиниот стан. Го покани внатре, а тој, иако неволно го пиеше нејзиното горко кафе, прифати да влезе и да се напие. Сепак, знаеа и двајцата дека нема да пијат кафе, нема да водат долг разговор како и секогаш, нема да прават ништо што до тогаш правеле ... таа вечер беше посебна, таа вечер и двајцата решија да се препуштат на нивните подлабоки чувства и потреби. Таа вечер беше единствена, посебна, а таква и остана.

Наредниот ден тој беше најсреќниот човек на светот. Ја доби девојката што ја сакаше, што му беше единственото нешто што му недостигаше за да му биде комплетен животот. Со нетрпение, низ цела таа радост, помислуваше на утрото кога ќе ја види повторно, кога ќе може да влезе низ вратата од бутикот, да ја фрли метлата од раце, да се затрча накај неа, да ја прегрне и бакне. Па таа сега е негова девојка! Толку време се воздржуваше да и` ги признае своите чувства, а таа добро ги познавала истите. Таа истото го чувствувала. Каква штета ... толку долго време живееле без љубовта која и двајцата ја чувствувале, без тие слатки бакнежи, без таа голема страст ...

Мислејќи така, заспа на неудобната фотејла. Се разбуди со болки во грбот, кои ги занемаруваше брзајќи да излета од дома и да ја види побрзо.
Пристигна на работа и побрза да исчисти поголем дел од улицата, за да има повеќе време со неа кога ќе дојде. Ја забележа од далеку како доаѓа, па остави се` и побрза да ја стигне. Кога и се приближи, забележа студен поглед во нејзините очи. Го пресече.
Се поздравија и влегоа внатре. Тој се приближи да ја гушне, но таа отсечно му се тргна. Како и обично, почна да прави кафе за да се стоплат. Ја следеше со прашален поглед, кој таа го избегнуваше. Ништо не му беше јасно, беше збунет и почувствува голема непријатност. Се потрпе на ѕидот во ќошот и со рацете во џеб кои му беа премрзнати чекаше да му каже што се случува.
Додека го правеше кафето, таа го погледна остро и во еден здив му кажа се` што мислеше, а тој не сакаше.
"Што ме гледаш така? Што не ти е јасно? Зарем ќе ми кажеш дека нешто не ти е јасно? Што очекуваше од мене? Да бидам твоја девојка? Па ти си само циган кој ја чисти мојава улица. Неможам јас да бидам со тебе, барем не постојано. Ми се допаѓаш и те чувствувам како близок, но неможе да има ништо повеќе меѓу нас. Разбираш??? Толку си слеп, па неможеш да ја забележиш разликата помеѓу нас и се надеваш на нешто повеќе?" ...
Го стави кафето на маса, седна, запали цигара и се задлабочи во мислите.
Тој уште неможеше да го прими сето тоа што таа му кажа. Почна да се присетува на сите понижувања, отфрлања, исмејувања ... наеднаш сите толку многу го заболеа, наеднаш беше толку погоден и повреден. Таа беше посебна и тогаш ... му го даде најубавиот и најлошиот шамар. Никој колку неа неможеше да го повреди и толку да го понижи.
Полека се доближи до масичката, стоејќи го зеде филџанот и нечујно повлече само една голтка. Го згрчи лицето, направи згрозена фаца и заминувајќи полека и изгубено промрморе: "Од сите горки кафиња што ми ги направи, ова е најгоркото".

 

[Маwечко]

Млад дечко,средина на 30тите,пример за одговорност,успех...некој на кој сите му се восхитуваат и го почитуваат.
Солидна работа-бизнисмен,среќен и успешен живот,среќно заљубен во неговата свршеница.

По 4-5 месеци...
Млад дечко со скиснат израз на лицето,полузатворени очи...уште една чашка текила на екс.Напуштен од неговата свршеница-заминала со друг.
Една вечер,втора,трета...утеха наоѓа во алохолот-неговиот единствен пријател...

По 4-5 години...
Пискотници,викање...одекнува шамар,се слуша плач на жена.
Секој ден истата жена,излегува од дома со шамија,среде лето,плашејќи се дека некој ќе ги забележи модринките по нејзиното тело.
Младиот дечко...мажот,во 40тите,стана предмет на презир,исмејување,неговиот живот почна да оди по надолна линија...веќе одамна.
Живее со жена,која страда од неговите удари поради неговите чести испади предизвикани од алкохолот,во раните утрински часови.

По 10 години...
Маж,улица,искинати алишта и полуиспиено шише неквалитетно вино...
Без дом,напуштен од неговата жена,отфрлен од сите,веќе одамна отпуштен од работа...
Се слуша истрел,тој маж нема повеќе за што да живее.
...Мртво тело на средина на улицата,одекнува звукот на сирените...

24.12,1978 година...
Успешен бизнисмен седи на кожен стол во неговата уредена канцеларија...го затвора весникот,а на насловната пишува “Тркалото се врти,еднаш си на врвот,а веќе нареден миг...под земја“,зима голтка од веќе оладеното утринско кафе :
-Блех,и кафето денес е горко!-станува и го истура...

 

[MorrisonKA]

Откако Кафето исчезна од лицето на Земјата, морталните зависници од кофеин почнаа да жалат. Се собираа на плоштадите каде групно тажеа и плачеа. Никој никогаш не дозна зошто го снема кафето и каде исчезна. Само младите Богови имаа можност еднаш дневно да уживаат во риталот на пиење кафе. Нормално овие долу, никогаш не беа свесни за тоа. Да беа дознале, сигурно ќе извршеа масовно самоубиство. Тогаш Земјата повторно ќе родеше зрна кафе. Но, не. Боговите одозгора ги набљудуваа, иронично потсмевајќи се со шољата кафе во рацете. Комбинацијата иронија и кафе, сама посебе божествена оттогаш стана својствена само за Боговите. И додека морталните сеуште во недоумица ,,Кој го зеде кафето?‘‘, почнаа да дишат лепак, небаре соодветна замена.
По два месеци на небото го снема шеќерот.
Едно утро кога сеуште неизмиениот млад Бог стана од постелата и тргна кон ринглата да си свари кафе, во кутијата немаше шеќер.

 

[кики]

Никогаш не помислив дека така ќе се почувствувам некогаш. Секогаш го добивав она што го сакав, а денес... Е денес беше еден од оние денови кога се беше наопаку. По толку денови дожд и мрачно расположение, си помислив денес не ќе биде така. Грешка...повторно заврна. Но јас веќе имав испланирано што да правам. Па требаше да излезам со него. Толку време одложување за на крајот ништо да не испадне.

Решив да не ми пропадне и оваа вечер. Досадно е веќе секоја вечер сама. По дома никој, сите со своите наводни обврски...останата бев сама. А некогаш мислев дека е убаво да си сам. Никој да не ти замерува за ништо. Туку решив...ќе го викнам кај мене. И се согласи. Боже колку бев возбудена, не знаев што попрво да направам. Како антиталент за готвење, освен за брза италијанска храна која тој не ја сака, решив да нарачам нешто. Додека тој дојде се беше наместено, јас бев средена...американски филм дури и свеќи наместив. Романтика невидена.
Дојде. Толку го очекував и сега конечно е тука. Нервозата во мене проработи. Трема, паника...боже мора да се смирам. Отворив насмеана и весела што повторно го гледам после толку време. Се прегрнавме. Копнеев да бидам во неговата прегратка повторно. Одкога го сретнав повторно потајно се надевав дека ќе дојде до оваа ситуација. Седнавме и разговаравме. Веќе одамна имавме раскинато со нашите партнери. Дали почна да делува виното, дали меѓу двајцата сеуште ја имаше онаа хемија меѓу нас, дали..? Никогаш нема да дознаам...

Зошто никогаш нема да дознаам? Ех, колку кукавички, колку одмаздољубиво од негова страна. Ама немам право да се жалам. И јас го направив истото пред многу години.
Се разбудив сама во огромниот кревет. Никогаш не изгледал толку голем колку ова утро. Ако до вчера мислев дека сум осамена сега бев сама. Сама и оставена. Патетика. Си сварив кафе. Секогаш го пијам горко, но денес колку повеќе шеќер ставав во него тоа беше се погорко и погорко.

 

[Serpico]

Што? Кафето е погорко?
Нема врска. Мене ми е исто. Молам? Нешто не е во ред со мене?

Слушај ваму, да те прашам сега јас тебе нешто....кога последен пат го пиеше кафето со внимание? Да бе....ВНИМАНИЕ! Да му посветиш барем еден мал момент од времето како оддолжување за секое едно утро кога те кревало од мамурлукот и те исправило на нозе, ти го стартувало денот? Кога последен пат го помириса пред да се напиеш? Не се сеќаваш, нели? Кога последен пат помисли каков вкус има; кога последен пат кога го држеше филџанот во рака, оддели момент за на кафената топла напитка да и обратиш внимание, да и посакаш добро утро, да се поврзеш со неа, да внимаваш како ја пиеш, колкави голти земаш?

Кога последен пат или дали воопшто во животот твој кафепијачки си му се насмевнал, си му оддал почит на кафенцето кое секое утро се будело порано од тебе, и имало бескрајна истрајност да те трпи со сите твои лоши здивови, крвави очи ненаспани, пцовки утрински? Дали си помислил некогаш колку го зашеќеруваш, колку го вриеш, колку брзо го пиеш?

Епа сега кажи ми.... како заклучи дека кафето денеска е погорко? Не. Твоите рецептори за вкус се пресолиле. Кафето е исто.

На здравје нека ти е.


*Одделете момент за секоја навидум банална работа која ја правите во животот: од сечење нокти, решавање крстозбор, ставање крем на рацете, пиење кафе или чај, типкање по тастатура, слушање музика - нота по нота.... Oдделете момент и придајте му значење. Секој залак изџвакајте го со сласт. Осетете му го вкусот - без оглед на сите залаци кои ќе ги кркнете денеска. Придајте му значење на моментот... Колку и да ви изгледа мал. Токму малите моменти го прават кафето послатко.

 

[Raziel]

-Како оди борбата со Акбакзактите?
-Добро оди,господару.Шумата е веќе наша,а набргу ќе им ја нападнеме главната база.
-Одлично.Мојата визија се остварува.Боговите набргу ќе бидат сведоци на создавањето на најголемата империја што светот ја видел.А јас...јас ќе бидам единствениот извозник на Тhe Beans.

(Mwahaha interlude)

-Има уште нешто,господине.
-А?
-Нашите скаути дадоа рапорт.На крајбрежјето се укотвил брод со чуден изглед.Луѓето кои излегле од бродот воопшто не наликувале на нас,биле чудно облечени и зборувале смешно,како...парење на хиени.
-Сигурно не се некое од племињата на кои редовно им вршиме геноцид и им ги силуваме жените?
-Не.Овие се поинакви.Чудни.Носат метални оружја кои исфрлаат оган и се погласни од Тигарот коj вчера го изеде Чипахуа.
-Хмм...не превземајте никакви акции.Никаква агресија.Ако имаат некаква магична моќ,можеби се пратени од Кзикохтенкатл да не наградат за нашето проширување,нашите победи и нашето патентирање на The Beans.Затоа оди и нареди му на Великиот Свештеник-Којот да жртвува дванаесет Толтечки бебиња во нивно име и за нивна слава.
-ОК.

 

[Nemiseverue]

Не знам!?

Можеби затоа што ќерка ми има само 5 години и голема желба да стори нешто за својот драг тато. А јас како фин џентлмен морам да ги почитувам нејзините желби кои подоцна ќе се претворат во работни навики. Знам, варење кафе не е некоја работа но е добро за почеток. Така размислувам, мислам дека е тоа добро за воспитувањето на едно што туку испилено џафче.
Навистина е горко, дури се сомневам дека внатре има и вегета, бидејќи стои веднаш до кафето. Таа вели дека мама и помагала но кој знае, со мама веќе некое време не комуницираме прекрасно, можеби намерно има нешто ставено. Само да не е од онаа плава кутија на рафтот над алатот во соседната вратичка од плакарот. Но сигурно не е тоа... таму стоеше отровот за глувци... По ѓаволите, кафево е толку горко што ми се смати во главата, одам да прилегнам...