Тука пишуваме на зададена тема

[Дивајн]

Каков мизерен живот. Колку залудно проживеани години. Толку многу порази без ниту еден, барем случаен успех. Како можеш да живееш така?
Знам. Живееш со помислата дека за секој твој погрешен чекор е виновен некој друг. Но, дали е тоа така? Си се запрашал некогаш дали твојата е и единствена вистина? Зарем никогаш, во ниту еден момент не си признал, само на себе, дека токму ти си тој кој не можел да ги препознава подобрите патишта?

Туку чекај ... ти беше тоа мало наивно момче кое живееше со еден родител, кој не беше добра замена за двајца? Кој не внимаваше на тебе доволно добро? Кој не умееше да ти даде доволно љубов? Кој со сето тоа, како со намера те фрли во прегратките на хероинот?
Да, ти беше.
Па добро, ти признавам, за тоа била виновна мајка ти.
Но, кој беше виновникот кога после првото, имаше и второ навлекување на истото ѓубре?
Знам, се сетив.
Тоа беше повторно таа, кога со своите сомнежи ти наметна инает, доволно силен да почнеш се` од почеток.
Но, нели имаше шанса да застанеш на свои нозе кога стана независен од неа, кога ја доби својата прва работа и почна да живееш сам? Нели тогаш повторно, чист, зачекори по еден нов пат? Кој беше проклетникот што те врати повторно назад?
Ах, немој да ми кажуваш уште еднаш ... и на тоа се сетив.
Повторно беше таа со тоа што индиректно те избрка од дома и те остави сам. Колку лоша мајка и уште полоши трауматични искуства.
Морам да признаам ... па ти воопшто не си бил виновен за ниедна лоша постапка од твоето детство!
Но сепак, јас сум упорна и ќе продолжам да ја барам твојата вина, за да си го потврдам своето мислење за тебе и твојот живот.

После уште едно тешко откачување од твојата најголема навика (како што знаеше да ја наречеш) животот ти се насмевна. Продолжи да живееш со другари, се избори за подобра работа, почна конечно да живееш нормално како другите околу тебе. Можело и така, нели?
Но, нов тест и твое ново паѓање. Зошто мораше да ја сретнеш неа, да ти биде толку недостапна, да неможеш да најдеш начин како да ја освоиш. Немаше такво искуство, незнаеше како да постапиш, ти требаше храброст да го прифатиш и тој предизвик. А што можеше тука да ти помогне освен дрогата? Ништо друго душо, знам.
Не смееше да дозволиш да ја испуштиш таа девојка ... постапи правилно како и секогаш. Но не, не беше ти виновен и тогаш. Тоа беше девојката ... таа требаше да знае колку си несигурен и преплашен и да ја преземе цела ситуација во нејзини раце.
Но, дали вредеше?
Успеа и беше со неа долго време, но дали го живееше тоа свесно? Дали ја сакаше откако стана твоја, дали уживаше, дали ги слушаше нејзините зборови, дали ја почувствува нејзината грижа и љубов, дали го препозна моментот кога едноставно ја премина границата? Дали забележа кога и зошто остана сам? Дали после тоа ти беше тешко и се обиде да го пронајдеш виновникот за се` што доживеа или не?
Ах да, па тоа беа повеќе виновници ... помисли дека ќе згрешиш ако посочиш само еден.
Твоето семејство е првиот виновник, нели? Трудејќи се да ти помогне, ти стана најголем непријател. Незнаеше зошто ги гледаш така, немаше сили да размислуваш, па со некој потаен гнев реши да ја зголемиш веќе големата доза.
Твоите вистински другари ... просто да се запрашаш дали воопшто некогаш можеле да се наречат другари. Сакаа да ти укажат на тоа дека имаш проблем, да ти помогнат, но после повеќе неуспешни обиди те напуштија. Повторно некоја мачна тага и некој нелогичен гнев залиени со уште поголема доза хероин.
Твојата девојка исто така. Па таа толку години помина со тебе, толку моменти заедно, за на крај да те остави? Како можеше на крај дури и да те уценува ... како можеше да ти каже да избереш? Знаела ли воопшто дека ти немаш проблем со дрогата, туку мразиш уцени? Што ли очекувала на тоа? Да ја молиш да се врати? Жени ...
Голема вина имаше и твојот директор, морам да признаам. Ти понуди толку добра работа, толку добра плата, а те отпушти само затоа што си крадел од фирмата. Па кој не краде во денешно време? И тој како да не знаел колку е скапо уживањето наречено хероин.
Сепак и тоа не е лошо. Ти си интелигентен човек, добар работник, ќе си најдеш и подобро од тоа.
Нека не биде твоја грижа што толку многу луѓе те изгубиле. Ти никого не си повредил, а види како тоа ти се враќа. Голема неправда!

Не очајувај, барем јас те сфатив на крај, дури ти должам и извинување. Извини што те навредив со тоа што помислив дека си сам виновен за се`.
Ова е твојот живот, незнаеме ни јас ни ти како и кога ќе заврши, но барем заклучивме дека ти не си виновен за ништо ... едноставно тој не е фер!

 

[Natural-girl]

Го подотворам прозорецот измокрен од дождот и гледам. Гледам рутина, мравки кои не знаат каде брзаат, гледам зачмаеност и лага.
Одеднаш го насочувам погледот кон сонцето. Се воодушевувам! Па тоа ја дава топлината во свирепоста, се спротиставува на ветерот, заблескува по дождот. Сонцето ме исполнува, ми дава сигурност. Одеднаш ја чувствувам чистотата, ја чуствувам спокојноста, распространетоста, неограниченоста на суштествувањето. И оние мравките - ми наликуваат човечни. По едно долго време исполнето со врнежи.
Добивам нагон да летнам до оној орел, оној убавиот, далечниот. Да летаме како едно.
Го гледам виножитото и по којзнае кој пат сакам и јас да бидам боја во мешавината, било која боја од виножитото, само да сум дел од него. Го гледам како нешто ново, недопрено, непочуствувано.
Токму кога се залетувам и како дел од желбата да летнам да ми се остварува, чуствувам кочници, се прашувам: Ова ли е твојот живот? Чувствувам дека нешто не е во ред. Дека сонцето сјае мачно јако, а и не верувам во него. Дека орелот примамува друга (не)среќничка да полета со него, а и не му го препознавам веќе погледот. Дека виножитото сега добива само една боја, за мене веќе добро позната. А јас сакав мешавина, разновидност, бегство од рутината!
Се симнувам, не можам, не верувам. Го затворам прозорецот. Се враќам на рутината. Обидот е безуспешен. И пак она внатрешно прашање оѕвонува длабоко во мене:Ова ли е твојот живот?!

 

[Тамарче]

...Oва ли е твојот живот? Зар вака да завршиш?
Насекаде се слушаат криковите на луѓето кои плачат за тебе ангелу. Да, за тебе. Плачат милион луѓе кои те сакаа великану. Анегл на земјата, ангел и на небото. Очигледно Бог сакал да те има до него. Да има таков голем човек. Впрочем, така е со сите големи луѓе.
Збогум, се до денот кога ќе се сретнеме пак. Се до денот кога ќе бидеме заедно и кога ќе го слушнеме твојот ангелски глас, и твоето ангелско лице.
Твојот дух секогаш ќе биде меѓу нас. Само еден имавме, сега, ни него го немавме. Ангелу, те сакаме.

„...А мојот живот игри без граници, уморна приказна, скинати страници, празни неиспишани..“

„...За душа рај ни беше само ти, но, небото те скри..О колку боли...Кандило небо огреа, венец бел, ти плетат ангели..Ѕвездата ти згасна..“

„...Барем да се јавеше, збогум да кажеше..последен бакнеж за крај..Нешто што ќе трае, долго да ни остане, или да ни кажеш Зошто отиде..“

 

[Nemiseverue]

Грандиозноста на ѕвездите не е во тоа што тие се незамисливо големи... туку во тоа што знаат како да ја носат тежината на своите плеќи... Ангел

 

[Bush(av)]

Ангел...

Се мислам и немам зборови. Не знам што да кажам што би било доволно за да го удостои делото на еден ангел меѓу луѓето...
Ангелу, ти се обраќам тебе...
Барем збогум да кажеше...Зошто отиде?
Веруваше...веруваше во луѓето, во љубовта, во Бога. Ама како човек да верува во Бог кој толку себично те зема само за себе. Твојата мисија тукушто почна...не напушти во моментов кога толку планираше....толку сакаше....
Секогаш Му се заблагодаруваше, секогаш Го поздравуваше. Иако достигна вртоглава слава, никогаш не заборави кој си и од каде доаѓаш...
Изгледа никогаш не знаеме што имаме додека не го изгубиме...
Се обидувам да продолжам да пишувам..но немам зборови. Никогаш немав шанса да те запознам, да се сликам со тебе...Секогаш бев таму некаде во толпата...А ме боли, ме боли како да сум изгубил најблизок пријател, најдобар другар. Да можев, се ќе дадев за те вратам. Не себично за мене...За сите. За Македонија...За таа Македонија, истата, која ти толку ја сакаше...
Ќе завршам со неколку стиха од твоите песни, кои со години ќе ги погодуваат срцата на милиони луѓе.
Најтежок чекор до сега...
Јасно е во ноќва кому ѕвонат ѕвона...
Од тебе душа остана...
Го молам ноќва небото да ми те врати...
Никогаш нема да те заборавам, тебе и твојот ангелски глас кој секогаш ќе ми создава грутка во грлото.
Почивај во мир, ангелу...
In memoriam...

 

[dejan_k]

Што е тоа што се криеше позади тоа насмеано лице?Што се криеше друго во тие очи?Невозможно е да е тоа се.Добрина најголема.Љубов за сите.Праведност.Верба кон Безгрешниот.Помош за болните и гладните.Сила која те прави среќен и подобар човек.Глас кој те тера да се чуствуваш како дел од рајот.Но дали е тоа се?Прашање кое одекнува во пустелијава одкако ти замина.
Но зарем и овие чуда не се доволни?Па тоа беше човек допрен од Бога.
Ова можеби е најтешката задача за мене(што си ја зададов на себе си),затоа што ова не го доживувам како пишување на обичен расказ.Ова е многу повеќе од тоа.Ова е тажно слово за тебе.Ти кој си сега далеку од овде?
Нашиот идол.Урбан светец.Олицетворение на ангел кој повеќе го немам ни јас,ниту мојот народ.
И небото гори над ова парче земја.Затоа што го загубиме човекот кој со својот глас правеше чуда.
Згасна животот на човекот кој го сакаше мојот народ и јас меѓу нив.
А музиката беше животот негов,за кој тој самиот велиш:
„А мојов живот,игри без граници,уморна приказна,скинати страници,празни неиспишани!‘‘
Во секоја молитва се молам за тебе,но моето срце чустува,моето срце знае:дека ти си таму далеку,високо,блиску до Семоќниот.
Твојот лик ќе биде наша икона.Болата која ни ја остави по тебе,одговор.Тоа е затоа што не пројдоа ни две ноќи,а ние не можеме да продолжиме без теме меѓу нас.Дека ти беше најдобриот меѓу нас.Пример за секого.Сјај меѓу црнила.Душа каква што се раѓа на илјада години.Човек кој имаше дарба,сите да го сакаат.
Спомените се она што ни остави.Твојот глас засекогаш ќе биде меѓу нас како најголем твој дар.
Ова е слово за најдобриот македонец од моето време!Човекот со ореол над својата глава и срце кое биеше за сите во тие гради.
Ова слово е за него!Најголемиот човек,што повеќе не е меѓу нас!
Неговото име вечно ќе живее!
Ова е слово за ангелот залутан меѓу луѓето.Ангелот кој успеа повторно да не обедини во една заедничка работа.Ангелот кој не спои во тагата по него.
Неговото име вечно ќе биде!

 

[igribezgranici]

АНГЕЛ

Да можам бар да се разбудам во свет на љубовта без стари долгови и тие сеништа во чекор што ме демнеат - почна да запишува потпевнувајки Ангелот.

Нели ти ветив ? праша неговиот стар соговорник. Кај мене ке го најдеш својот мир...ке се разбудиш конечно дома... ајде пишувај понатака

Да можам бар да те прегрнам да не се секавам на студој есенски оние патила што токму нас не следеа - погледна Ангелот кон девојката, родителите и пријателите. Одозгора и Македонија изгледаше поголема . А тој знаеше се , знаеше кога мора да замине, знаеше за есента и болката која ке ја предизвика , но мораше да појде, неговата мисија беше завршена.

Старецот не рече ништо само го поглади по косата.

Продолжи изговори тој.

А мојот живот игри без граници , уморна приказна скинати страници празни неиспишани...

Ке испишуваш страници горе , синко можеби тука веке не , доволно беше, продолжи - изговори старецот.

А мојот живот е вечно пагање се да се собере пораз ке остане навики стари во мене

Да можам бар да те разбудам со кафе утринско во кревет заедно па да те бакнувам тоа го немам одамна - изговори нежно Ангелот и ја поглади заспаната девојка.Во очите му се појави солза, тешка знаеше дека неговата сторија тука завршува а тешкотијата несмееше да ја искаже никому освен на ова парче хартија пред него.

Да можам бар да се заљубам во мала селанка на росна ледина, на росна ледина небесно висока надолу да не догледувам - запиша тој.

Не плаши се, љубовта по која копнееш е горе кај мене, жалам предолго те оставив да се врзеш со лугево , одозгора од небеските висини ке ги гледаш и се што жртвуваше и не можеше да имаш таму е те чека.Ти покажа на многумина што е важното, искреноста, љубовта некомплицираноста се е тоа таму . Жалам не ти дозволив предолга љубов синко но ке ти објаснам по пат- се наведна старецот над хартијата и ја допре.
Буквите почнаа да играат пред нивните очи и се поредија во еден за нас обичните смртници непознат космички ред

А мојот живот игри без граници , уморна приказна скинати страници празни неиспишани...

А мојот живот е вечно пагање се да се собере пораз ке остане навики стари во мене

Навики стари во мене тоа и ке остане

Да, токму така тоа ке остане синко мој, навики во тебе, но и ти ке бидеш во многумина од нив , тоа ке остане пораката и тоа беше твојата мисија. Заспиј сега , во едно утро , во сон ке дојдам по тебе Ангелу и ке те разбудам а страниците ке ги испишуваме одозгора... Заспиј сега и затвори ги очите Ангелу...

 

[зунза]

Еј ангелу....дај ми ја таа насмевка уште еднаш.
Дај да ги видам тие очи полни племенитост и харизма и тие раце што се тресат од енергија.

Ќе ти зборувам гласно...знам дека ќе ме слушнеш.
А ако ме слушнеш, ти гласно насмеј се како што знаеш,за да те слушнам јас.

Знам дека еден ден ќе ја имам шансата да ти кажам што значеше ти за сите нас. Знам дека небото е толку чисто овие дена заради тебе. Знам дека гледаш.
Ти ја чувствувам насмевката секогаш кога ќе се погледнам нагоре. Гледам како ми кимнуваш со главата и ме потсетуваш дека МЕ ПРАТИШ.

Да,баш како во песната.

...Pratim te, sve u korak
svaku stopu poljubim
svaku suzu, svaki uzdah osjetim
tu sam da ti nadu vratim
ako padnes da te uhvatim.

Pratim te, i kad ne gledam
po koraku te znam
svaki drhtaj tvoga tijela osjecam
tu sam da ti nadu vratim
ako padnes da te uhvatim.

Се вртам со раширени раце во место. Те чувствувам преку сончевиот зрак како ме грееш и ти го слушам гласот кој ми одѕвонува во главата безпрестано. Ги чувствувам твоите бакнежи на белината и ритамот кој ти врие во крвта. Чувствувам како твоите стихови ми даваат леснотија во одењето.
Величенствено е горе нели?

Ова не е крај. Нашето крај нема. Ќе седнеме еднаш заедно и ќе кажеме по некоја несврзана реченица, залутана нота и измислен стих.
Онаму каде белината ти го дарува срцето со спокој,а душата со ангелски крилја.


Пратим теееее.....

 

[Razorblade Kiss]

Тогаш синот Божји се роди...се роди со ангелски очи.

Се пронајдов со неговиот глас во моите уши,прогледав со неговиот лик кој го сонев како икона,а тој храбро чекореше по заслепувачкиот пат на гладните еретици.
Недоверливо го набљудував додека ги раскажуваше своите приказни.Велеше-Најтежок чекор до сега,е следното скалило што веќе добро го знам.Барем да имав шанса да му речам ти благодарам зашто имам лик во твојот спомен,а претходно не се трудев да го сфатам.Никој не се трудеше.

Една ѕвезда блесна најсјајно од сите.Со застрашувачка брзина неговите исповеди,исткаени со ноти што беа надвор од овој простор,не топлеа во студените денови кога се` се чинеше залудно.Купуваше од дождот капки нежност за неговите посветеници,и за оние што со завист го гледаа,но им беше пример за благородност.
Пердуви насекаде од уморните крилја на мојот ангел,го растргнаа од сопствената кожа.Велеа-лошо ти стојат.Наместо бакнеж и утринско кафе,ги наоѓаше своите пердуви во купче обвиткано со црни везови.-``Крајно време е...да пораснам``.
Помеѓу врати и прозорци ја бараше својата љубена.Многу допири...но ниеден искрен.Се повлече во оклопот на ледениот човек.Единствено неговиот глас го негираше тоа.Знаев...знаев.Далеку од него,љубовта се сокрила...Го погледнав во очи,но не беше добар актер.Тие не знаеа да лажат.
Кој ли магија црна прати твојата љубов да ја скрати,а јас да не го видам твоето лице.Никогаш не го видов,секогаш посредници беа многуте лица во толпата,а јас настрана...дали беше вистински,се прашувам и до ден денес.
Не си оди...зошто отиде?Само да знаев дека ќе биде вака...ќе поминев 1001 милја пеш само да те видам.
Се се одвиваше толку брзо...како филм пуштен на брзо премотување.Дал солза или две или милион не е важно повеќе.Се трудеа да те вратат...но се` понесе со себе.Целиот мој крик.
Те закопаа ангелу на светлината.Плаче гитара,никогаш достојна повеќе да ја земам.Се ме боли после тебе.
Зборот збогум збор е тежок ангелу...но знај,од мене што и да побараш,јас сум на адреса стара,само запеј под прозорец.
Твојот живот,игри без граници,уморна приказна,скинати страници,празни,неиспишани.Но доволно за моево мастило да се умори.И тоа сака да се исплаче денес,после крајот на чинот.

Синот Божји замина.Да можеше бар да се разбуди додека ги пееме неговите воздишки.Ех,да можеше...

(никој не може да те замени,се е бледо и лажно без тебе)

 

[Natural-girl]

Ангел

Ангелите живеат во рајот. Јас секое утро станувам со мислата за мојот ангел. Тој спие до доцна, а јас го користам тоа за да скитам по песокта на брегот на езерото, за да трчам со кучето или едноставно да легнам на тревата и да размислувам колку твојот мирис е поубав и од оној на најубавото цвеќе во рајот. Уживам, ги ширам рацете и вдишувам, го наоѓам својот мир во рајскиов предел. Се враќам во куќата на рајот и ти сеуште онака поспан, но насмевнат. Го впивам сјајниот поглед од твоите ангелски очи и те гушкам.
Тоа е мојата дневна доза. Доволно се опивам за да се исполни мојата душа и да се смеам цел ден знаејќи дека, ангелу, ти си дел од мене.

 

[Crazy in Love]

Ангелу!
Се сеќавам кога те видов првпат...млад и со ангелски глас....и јас бев мала...но имаше нешто во твоите очи..некоја топлина,некоја желба..имаше добрина.
Како минуваа годините,растеше ти,растев и јас.Ме развеселуваше со твоите песни од кои извираше топлина и љубов.Ги гледав твоите настапи,ме воодушевуваше со секој изминат ден се повеќе и повеќе.Бев благодарна и среќна што Господ ни подари таков ангел...Ангел кој ги сакаше и се грижеше за сите..
Ти рипав и викав на секој концерт..се враќав исполнета и среќна...
Еј Ангелу најубав,ти текнува ли кога се сретнавме на неколку наврати...ти текнува ли оној пат кога се шегуваше за моето смеење,се сеќаваш ли кога ми кажа да го живеам мојот живот на убав начин,кога ми кажа да се чувам од пороци...Јас се сеќавам.Колку бев возбудена и на сите со гордост им кажував за тебе.Се гордеев што постои човек како тебе.А особено ми беше мило,што живееше тука,во твојата омилена Македонија.
Целата снага ми трепереше кога те гледав со сите оние деца.Твојата насмевка која им влеваше оптимизам,дека ќе биде подобро.
Последниот концерт.Бев тажна,бев во некое мрачно расположение.Не отидов.На наредниот ќе идам де,има време.Така реков.
****
Мрак.Тишина.Болка.Неверување.Солзи.
Те нема ангелу...Зашто?Зарем толку бргу ги доби своите криља и одлета...
Мислам дека изгубив дел од себе.Отидов на градскиот плоштад.Толку тажни и расплакани лица.Јас бев една од нив.Моето срце тагуваше.Мојата душа трепереше.Моето тело беше изнемоштено.Солзите како река течеа.
Сите тагуваат по тебе ангелу.
Сигурна сум дека Бог те зема до тебе заради причина.Те зема зашто сакаше и Тој да има личност како тебе покрај себе.А кој не би сакал да те има покрај себе?
ВЕ САКАМ СИТЕ!Тоа му беа зборовите кои постојано и во секоја прилика ги изговораше.
И НИЕ ТЕ САКАМЕ ангелу!!!Секогаш ќе бидеш присутен во нашите мисли,срца и твоето име,твојот лик и твоите дела,никогаш нема да бидат заборавени.
Се надевам дека си во светот на љубовта,во светот во кој што посакуваше да се разбудиш...
Боже...те молам чувај го...го изгубивме нашиот ангел...Те молам грижи се за него,како што он се грижеше за нас...Он го заслужува тоа и многу повеќе...
А ти ангелу...почивај во мир...Каде и да си,носи ја твојата насмевка со себе...
Збогум мој ангелу!

 

[[MkD]Scout]

Еј ти Ангелу на небесата.. Еј , ти грозоморен лику кој ѕиркаш од долу! Па добро што толку ви имам направено за такви перипетии во животот да ми приредувате? Што ви имам згрешено за вака да ми се исмевате? Дали сум само пион во вашата бескрајна игра? Што сакате од мене?

Ми давате надеж , како сламка на давеник , и потоа ја тргате и ме пуштате во понор! Ме буткате во агонии ,депресии и емотивни разори а потоа ме извлекувате од таму за подоцна повторно да ме бутнете!

Еј , ти Ангелу! Или избори се за мене, барем еднаш среќен вистински да бидам , или препушти ме на оној долу кој со триглавиот чувар чека да ми ги фрли коските во казанот.. Еј , ти Демону! Те замолувам , ТЕ ПРЕКОЛНУВАМ! Остави да дишам, не знам дали утре ќе ми дозволиш да отворам очи нов ден да видам.. Остави ме...

Емотивно разорен , истоштен и истрошен го пишувам ова , инспириран и воден од неколкуте перипетија кои ми се случија во последниот период!

Благодарам за читањето..

 

[Дивајн]

Секое утро Тина се будеше со молитва кон Господ. Така беше воспитана, така сакаше и само така се чувствуваше подобро и посигурна. Секој ден се` повеќе се надеваше дека нејзините молитви ќе допрат до Неговите уши и конечно од утре ќе почне да живее во подобар дом. Тој подобар ден не доаѓаше, но таа не се предаваше и не губеше надеж.

Живееше во сиромашно семејство во скоро целосно напуштено село. Татко и секој ден патуваше до градот, работеше многу тешки физички работи за парче леб. Мајка и се грижеше за домашните работи и неколкуте животинчиња кои ги чуваа во дворот. Нејзиниот брат беше поголем од неа, па веќе почна да го придружува нивниот татко и да му помага во работата. Се трудеше и тој, се трудеше со цела своја сила да обезбеди најмногу што може за своето семејство. Но таа, таа беше сеуште мала и и` остануваше само да го гледа од страна тој нивни мачен живот и постојано да се моли.
Годините поминуваа, нивниот живот не се менуваше, стануваше од ден на ден се полош и потежок. Тина почна да оди на училиште во градот и беше најпарталовото девојче меѓу сите другарчиња. Немаше нова и убава облека, немаше убава ташна за книгите, немаше ништо од тоа што го имаа другите, а сепак беше најубавото и најдобро девојче во класот. Другите не сакаа да го видат тоа, па често зад неа ќе слушнеше невкусни шеги поврзани со нејзините излитени и куси панталончиња, скинато џемперче или двојно поголемата јакна од брат и`, која исто така беше веќе преносена и стара.
Беше храбра, го издржуваше и тој притисок без омраза во нејзиното срце. Знаеше да се насмевне во себе и повторно да се заблагодари на Господ што ја чува неа и нејзините најблиски од зло, а другото не и` беше важно.
Таквиот живот на сите им нанесуваше болка, а мајка и беше првата која потклекна на неа. Беше во секој поглед скршена, па легна во кревет после толку долги години работа, да одмори неколку дена. Еден ден, почувствува дека нема повторно да стане и да се врати на секојдневните обврски и семејството, ги повика сите, им кажа колку ги сака за последен пат, ги прегрна и доцна во ноќта кога сите заспаа, таа почина.
Уште потежок период за сите. Посебно Тина неможеше да сфати зошто тоа им се случува, зошто наместо поубави моменти доживуваат се` потешки и полоши. Почна уште повеќе и поупорно да се моли на Господ - да ги чува повеќе другите и неа.
Продолжи со животот верувајќи дека нејзината мајка која е на поубаво место, би го побарала тоа од неа.
Не помина долго време, кога ете уште еден голем шамар кој таа не го очекуваше. Нејзиниот татко падна во истата постела, најмногу погоден од смртта на својата сакана. Не се мачеше долго, брзо се предаде. Почина и тој и ги остави своите деца на милост и немилост.
Сега беше уште потешко за нив двајца. Како понатаму без двајцата родители кои се грижеа за нив и на секој можен начин им обезбедуваа посигурен живот? Како?
Тина не престана и тогаш да бара утеха во Господ, да се моли за душите на нејзините родители и за тоа да не и нанесе пак таква или слична болка. Молитвите ја одржуваа, тие и беа се` што имаше.
После некое време, откако го прежали татко и`, почна да бара работа, со која ќе може да допринесе во домот, за да не биде цел товар на нејзиниот брат. Тој не сакаше таа да работи, сакаше да го заврши училиштето и да постигне повеќе од него еден ден. Но, тоа не влијаеше на неа. Реши својата дарба за цртање да ја искористи, па додека учеше, почна да црта во слободно време со цел да ги продава своите дела еден ден и од тоа да живеат.
Во меѓувреме нејзиниот брат одлучи да се ожени, но исто така и да се пресели во градот кај неговата сопруга. Ја повика и неа да живее со нив за да и биде полесно патувањето до училиштето, да не биде сама и да не живее повеќе во нивната скоро распадната куќа.
Нејзините молитви сега се сведоа на благодарност. Му заблагодаруваше на Господ што им даде малку надеж, што конечно нешто добро им се случи и што има поголеми услови за да напредува.
Прифати да живее со нив, но нејзиниот живот таму брзо заврши. Сопругата на нејзиниот брат не ја сакаше, не сакаше да ја рани и издржува, измислуваше секакви причини да ја избрка, па за да не им создава дополнителни караници, Тина сама се врати во куќата на нејзините родители.
Првата и последна шанса за добар живот ја изгуби! Немаше веќе во што да се надева, за што да сонува. Почна да се прашува дали постои некаде тој Господ во кого би требало ако се моли да и биде подобро. Почна многу да се сомнева и да чувствува гнев. Беше осамена во таа ладна куќа без светло, без веќе никакви услови за живот. Таа последна капка и ја разлеа чашата. Почна да вика на Господ, да го колне, да кажува погрдни зборови, да плука по него ... Почувствува дека повеќе ни еден дел од неа не верува во него и престана да се моли. Целиот гнев го исфрлаше на сликите кои ги црташе на материјалот кој и преостана. За многу брзо време успеа да заврши неколку прекрасни слики, кои мораше да побрза да ги продаде за да не умре од глад.
Вечерта пред да тргне во градот на пазар, лежејќи на својот кревет, покриена со повеќе стари крпи за да се стопли, слушна глас. Немаше светло да разгледа убаво кој и зборува, па многу се уплаши. Се собра целата во еден ќош и многу тивко праша: "Кој е?". Беше тоа гласот на ѓаволот, кој веднаш ја смири и и` даде предлог во тие тешки моменти за неа. Побара од неа да му се предаде, да му се моли, нејзиниот цел живот да го стави во неговите раце, а за возврат и вети дека ќе има што ќе посака.
Таа немаше што да изгуби, поверува на тоа, се полакоми и се согласи да биде негова.
Утрото кога се разбуди долго размислуваше дали тоа навистина и се случи или сонувала. Неможејќи да си одговори, се упати кон градот да ги продаде сликите, а таму, таму доживеа големо изненадување. Сликите ги продаде веднаш, само на еден човек кој и даде многу голема сума на пари, толку голема што неможеше и самата да поверува. Не го очекуваше тоа, цела беше збунета и насмевната. Кога се врати дома се сети: "па тоа беше гласот од синоќа, тој ми го вети тоа!" Потоа почна да си поставува стотици прашања ... "Што правев јас цел живот? Се молев на погрешно место! Се молев на Господ кој постојано ми го уништуваше животот? Кој никогаш со ништо не ми возврати? ... " Цел ден го помина со тие мисли, со тие клетви, со тие плукања по Тој во кого цел живот веруваше.
Од наредниот ден веќе, нејзиниот живот блесна! Почна да слика многу повеќе и поубаво, заврши за многу брзо време со студиите, се збогати многу, успеа да си купи своја убава и голема куќа, си купи и голем дуќан во кој ги продаваше своите дела и стана многу познат уметник.
Немаше ни 30 години кога една вечер пред спиење повторно го слушна гласот кој и се јави одамна во старата куќа. Го препозна, па не се уплаши овој пат како тогаш. Тој ја праша дали е задоволна од животот и дали и овозможил се` што сакала? Таа му потврди и со насмевка на лицето му заблагодари. Насмевката траеше кратко, тој и ја прекина. И кажа дека дојде моментот кога ќе ја земе нејзината душа, кога ќе и ги прекине сите задоволства. Тина се збуна. Не очекуваше такво нешто. Го праша што е со тоа што го направила, што ќе биде со нејзините дела? Му кажа дека не ја запознала љубовта, дека не создала семејство, дека многу работи не успеала да направи и го замоли да ја остави да поживее. Тоа не можеше да и биде исполнето, нејзината душа беше во рацете на ѓаволот, кој одлучи дека тоа е моментот да и ја земе ...
На патот до мрачното место, Тина сретна Ангел. Остана без здив од неговата убавина и светлина. Тој ја застана и и` прозборе.
- Ме препозна убавице?
- Не.
- Погледни ме подобро, можеби тогаш ќе се сетиш на мене.
- Ах да ... па ти си тоа младото популарно момче кое трагично загина кога го допре врвот од својата слава? Пејач беше, нели?
- Да, јас сум тој.
- Се сеќавам да, сите жалеа по тебе, после неправдата која ти беше направена. Па добро, колку можеше да згрешиш така млад, за Господ така да те казни? Да те земе кога почнуваше да живееш? Ти и на земјата беше каков што си и сега ... ангел!
Ете, затоа јас одамна престанав да верувам во Него и се предадов на ѓаволот.
- Згреши убавице. Мене Господ не ме казни, а тебе ѓаволот да. Јас бев сиромашен како тебе, имав тежок живот, но не престанав да верувам. Потоа склучив договор со Него, да ми ги даде сите тие дарби што ги имав, да дозволи сите луѓе да дознаат за мене и да ме засакаат, за да научат преку мене и моите дела поубаво да живеат. Да можам со тоа да им помогнам на своите најблиски како и на другите на кои им треба некаква помош, па кога ќе му затребам да ме земе. Дојде денот кога Неговиот најубав ангел со најубав ангелски глас неможеше повеќе да пее, па ме повика мене. Моите барања ми ги исполни, постигнав тоа што сакав и уморен од тоа, прифатив да му се придружам и да пеам за него. Јас сум посреќен тука, повеќе од тука можам да внимавам на сите и повеќе да ги чувам ...

Тина се расплака, се покаја со мумлање, но беше касно. Нејзиниот пат ја чекаше, Гласот строго ја повика, па тргна во новиот вечен живот кој претходно сама си го избра ...

 

[Тамарче]

Сонувам...Болка врзана за мојот древен храм, го сонувам ангелот, кој не е меѓу нас.
Чувствувам...Притаена надеж и слатка измама од она што сепак, само јас го знам.
Гледам...како еден ангел добива крилја, и се вивнува високо на небото, а истовремено се откинува дел од мене, дел од сите нас. Гледам горчлива тврдина во чиј темен кат се наоѓа цвет, кој поради својата совршеност, овена.
Чувствувам...Болка, празнина, страв од тоа бегство од круг..Чувствувам како еден дел од мене се откинува и заминува со тебе ангелу..Заминува горе на небото.
Плачам. Исконски крик испушта мојата душа, барајќи те тебе, барајќи го твојот лик, твојот глас, твојата насмевка.
Сонувам..Смрт, со горчлив лик и мирис на темјан, кој до крајот на бездната да ме однесе, се спрема.
Чувстувам..твоите очи како не` следат, како не` чуваат..Ја чувствувам твојата душа, која ја остави меѓу нас, за да почне да сее љубов. И чувствувам, нешто силно налик на љубов почнува да р'ти во нашите срца..Фала ангелу за се што ни пружи! Сега, нашата мисија е да го довршиме твоето започнато дело..Вечна ти слава дару наш Божји!

 

[Bada Bing!]

Ангел/Затвораме


Лажни флуктации,
секојдневни
опачини од очекување,
збиени верување,
безброј
напупени мислења од луѓе.
Војникот не верува во мир,
фабриката за оружја ич,
се облекуваат работниците
наутро, утре, секој ден.
Чекаме правдини,
шуплините биле за полнење
ако сакаш денес
да сакаш и утре.
Историјата бележи,
туѓи падови, туѓи подеми,
минува време,
се преправаат работи,
некои досадни вистини.
Се пазиме од
свежо бришани подови,
големи брзини,
препишуваме работи
на демони, ангели
и богови,
чат-пат и луѓе.
Кечап на ракавот,
класен страв,
ни паѓаат вилушките
од срам,
Друг пат се гушкаме
и гушиме
во лицемерие и солзи,
а утре секој
ползи.