Тука коментираме книги

[Ne_sum_ja]

Што мислење имате за книгите на Гајто Газданов?

 

[MARCELLO]

Не е книга ама супер од Литература. Уште да има посетители и купувачи.

Свечено отворање на новата книжарница Literatura.mk Superstore

Новата Literatura.mk Superstore книжарница е најголемата во Македонија со површина од 500 метри квадратни и се наоѓа на вториот кат на Скопје Сити...

mmagazin.mk

 

[Sussaro]

Што мислење имате за книгите на Гајто Газданов?

Има 4 книги од него преведено на македонски, сите во издание на Темплум едиција-Магма. Со исклучок на Будење која не дошла на ред, за другите три на кратко:

1. Призракот на Александар Волф.

Омилена од трите. Убав трилер напишан во стил кој те вози како низ филмска лента. Јасен е за читање, описно и стилистички убаво обвиткан, топла препорака за љубител на крими трилер по литературен стандард, односно за читател со книжевничка жед, а не за некој кој бара од книгата возбуда и адреналин, како што се оние трилери од Матица, Шматица. Не дека ги нема, ама не се примарниот фокус. Или со филмски речник книгата е повеќе Џокер помеѓу стрип супер-херојските филмови отколку Авенџерс. Дали е меѓу првите топ 100 книги што мораш да ги прочиташ пред да умреш? Можеби и не. Дали е меѓу вторите топ 100 од кога првите ќе ги поминеш? Дефинитивно да и тоа прилично високо на листата. Фудбалски книгата не е Реал или Барселона во шпанска лига туку негде меѓу Валенсија на времето со Клаудио Лопез и/или Атлетико Мадрид. Генерално 8/10 ако тераме паралелни ИМДБ стандарди во литература.

2. Црни Лебеди

Збирка раскази, тука веќе во покласичен литературен стил, односно не стриктно жанровски определен како трилер, хорор или научна фантастика, туку класични секојдневни случки. Тие се двете работи кои ја разликуваат од првата. Заедничко е возењето како на филмска лента и јасноста на стилот. Предноста на повеќето раскази отколку еден роман е што можеш да добиеш поразнолика престава за Газданов како автор. Ако Призракот е главното јадење, Црни Лебеди е шопската салата со ракија претходно. 7.8/10

3. Вечер кај Клер

Првото негово дело и по многумина и најдоброто. Начелно негов автобиографски роман кој се одвива пред и за време на граѓанската војна во Русија. И тука е присутен моментот на возење како филмска лента со една многу битна разлика. Овој роман е поописен и многу посконцентриран на недопирливите аспекти како опис на мисловни и емотивни процеси и позиции, компарации по истите и општо скица на внатрешната состојба пред се на самиот автор кој и е главен лик во романот, само не со неговото вистинско име и презиме. Историските случки се провлекуваат како зачин во романот, не се во прв план, ги има дозирано доволно да послужат како збогатување на главното дејство, ама не премногу за да се класифицира делото како историски жанр. Лично мене повеќе ме бендиса Призракот поради помалиот квантитет на опис на душевна состојба и чувства нешто што мене лично ми е понапорно за читање, но тоа не значи дека мајсторски не го обработува тој дел или дека ја намалува уметничката вредност на романот само затоа што мене не ми е поинтересен. Сакам да сум објективен, затоа исто 8/10.

А сега генерално за Газданов. Во Вечер кај Клер, во белешка за авторот, Гелевски, сопственикот на Темплум, Гајданов го става на исто рамниште со Набоков, поткрепувајќи го со фактот што во денешна Русија делата на Гајданов се застапени во програмата на школите како лектири и дека на Газданов литературната критика му пристапува на истото ниво како и на Набоков. Од страна, за некој кој со литературата е запознаен онолку колку што некој од филм знае кои се Анџелина Џоли, Бред Пит и Леонардо ди Каприо, ова мислење може да изгледа дрско и преувеличено. Ама ако тргнеме препознавање на бренд име како фактор и се задржиме на суштината и квалитетот на делата, мислам дека изедначувањето на двајцава е скоро па милиметарски точно. Јас дури и би се надоврзал тука дека преувеличеноста на едниот, а потценетоста на другиот е количински иста. Ако Набоков е преувеличен за 10 мерни единици повеќе отколку што се курчел со неговата ароганција и омаловажувањето на своите колеги писатели, тогаш Газданов е за 10 единици поневреднуван. Односно ако едниот е перцепиран 7/10 а другиот 9/10 реално и двајцата се некаде 8. Знам упростено е вака, а уметноста не е подлежна на ленири, ваги и топломери, ама на овој начин полесно се добива претстава. Некој кој од литература сака само кајмакот да го собере и нема или не сака да одвои повеќе време и енергија би му препорачал едно дваесетина книги меѓу кои ќе бидат Достоевски, Толстој, поезијата на Алан По и Бодлер, Улис на Џојс, Изгубеното време на Пруст и слично. Ама, ако добро сум те проценил по твојот интерес за литература и дискусиите на подфорумов, дефинитивно треба да го имаш Газданов во предвид. Пак ќе кажам, ова не е општ одговор, туку одговор лично до тебе на тоа дали треба да го читаш Газданов или не.

И за крај збор два за едиција Магма од Темплум.

Гелевски е налудничава комуњара и мене ми е прилично одвратен со неговото однесување и политичката селективност, односно во време на Грујо нон стоп правеше мемиња и објави на сајтот Окно против глупостите и деспотизмот на тогашната политичка гарнитура, а сега кога најверојатно лапна некоја субвениција и владино спонзорство жив го нема да бекне за моменталната владејачка структура и молчи како вагина. Не изненадува податокот што најголемите куртони од СДСМ како Фрчко, Мирослав Грчев и Шеќеринска имаат токму во Темплум објавено книги.

Меѓутоа! Како познавач на литературата и книжевните изданија и од историски и од тековен аспект Гелевски е професионалец пар екселанс. Првите дела на Набоков, Буковски, Кортасар, Георги Господинов преведени на македонски се издадени во Темплум како и многу други култни дела како Џекил и Хајд, Парфем на Патрик Зускинд, Новела на Сонот на Шницлер или Продавници во боја на цимер од Бруно Шулц, за прв пат на наш јазик беа овозможени преку оваа куќа. Многу од делата се реиздадени подоцна во други издавачки куќи но прв пат на македонски беа во Темплум. И не само тоа, Гелевски има познавање и во понемејнстрим изданија. На пример јас кога читам книга, на интернет пребарувам за авторот податоци и биографија, ме интересира со што (ќе) си имам работа. Кога ја читав Вампир Психопат од "некој си" Јуриј Мамлеев за него не можев да најдам скоро ништо а да не е на руски јазик и ако добро се сеќавам Google Translate немаше тогаш. На англиски, ни статија на Википедија, ни бутур. Сметај ова пред едно 7-8 години кога имаше и драстично помалку податоци за дотичниот автор отколку сега, не дека сега ги има којзнае колку. А книгата-феноменална! Тотално лудило! Како некој да те носи во некоја кафана по име "Кај Трајче ќелавиот" во Драпајмадино, село кое не постои во детални топографски карти на Македонија а не па на Google Maps. Во некоја импровизирана барака со инвентар како од спотовите на Јужни Ветар ти вади газда Трајче (кој е воедно и газда и скара мајстор и келнер) еден куп од мешано месо на лимен овал украсен со солидно количество 'рѓа по краевите од користење. А скарата, гомна да јадат и Џејми Оливер и Гордон Ремзи. Е Гелевски е тој некој што те однел во кафаната.

Кога ќе размислам и книгите од оваа едиција што помалку ми биле по мерак биле од оној тип како Вечер кај Клер со повеќе описи на внатрешни душевни положби, чувства и мисли, кои субјективно ми се подалечни како стил, па тоа била главната причина, а не дека биле објективно неквалитетна литература. Од другите едиции на Темплум немам ништо читано, ама со Магма што и да одбереш нема да погрешиш.

Ок, стварно немам осет за доста.

 

[Ne_sum_ja]

Има 4 книги од него преведено на македонски, сите во издание на Темплум едиција-Магма. Со исклучок на Будење која не дошла на ред, за другите три на кратко:

1. Призракот на Александар Волф.

Омилена од трите. Убав трилер напишан во стил кој те вози како низ филмска лента. Јасен е за читање, описно и стилистички убаво обвиткан, топла препорака за љубител на крими трилер по литературен стандард, односно за читател со книжевничка жед, а не за некој кој бара од книгата возбуда и адреналин, како што се оние трилери од Матица, Шматица. Не дека ги нема, ама не се примарниот фокус. Или со филмски речник книгата е повеќе Џокер помеѓу стрип супер-херојските филмови отколку Авенџерс. Дали е меѓу првите топ 100 книги што мораш да ги прочиташ пред да умреш? Можеби и не. Дали е меѓу вторите топ 100 од кога првите ќе ги поминеш? Дефинитивно да и тоа прилично високо на листата. Фудбалски книгата не е Реал или Барселона во шпанска лига туку негде меѓу Валенсија на времето со Клаудио Лопез и/или Атлетико Мадрид. Генерално 8/10 ако тераме паралелни ИМДБ стандарди во литература.

2. Црни Лебеди

Збирка раскази, тука веќе во покласичен литературен стил, односно не стриктно жанровски определен како трилер, хорор или научна фантастика, туку класични секојдневни случки. Тие се двете работи кои ја разликуваат од првата. Заедничко е возењето како на филмска лента и јасноста на стилот. Предноста на повеќето раскази отколку еден роман е што можеш да добиеш поразнолика престава за Газданов како автор. Ако Призракот е главното јадење, Црни Лебеди е шопската салата со ракија претходно. 7.8/10

3. Вечер кај Клер

Првото негово дело и по многумина и најдоброто. Начелно негов автобиографски роман кој се одвива пред и за време на граѓанската војна во Русија. И тука е присутен моментот на возење како филмска лента со една многу битна разлика. Овој роман е поописен и многу посконцентриран на недопирливите аспекти како опис на мисловни и емотивни процеси и позиции, компарации по истите и општо скица на внатрешната состојба пред се на самиот автор кој и е главен лик во романот, само не со неговото вистинско име и презиме. Историските случки се провлекуваат како зачин во романот, не се во прв план, ги има дозирано доволно да послужат како збогатување на главното дејство, ама не премногу за да се класифицира делото како историски жанр. Лично мене повеќе ме бендиса Призракот поради помалиот квантитет на опис на душевна состојба и чувства нешто што мене лично ми е понапорно за читање, но тоа не значи дека мајсторски не го обработува тој дел или дека ја намалува уметничката вредност на романот само затоа што мене не ми е поинтересен. Сакам да сум објективен, затоа исто 8/10.

А сега генерално за Газданов. Во Вечер кај Клер, во белешка за авторот, Гелевски, сопственикот на Темплум, Гајданов го става на исто рамниште со Набоков, поткрепувајќи го со фактот што во денешна Русија делата на Гајданов се застапени во програмата на школите како лектири и дека на Газданов литературната критика му пристапува на истото ниво како и на Набоков. Од страна, за некој кој со литературата е запознаен онолку колку што некој од филм знае кои се Анџелина Џоли, Бред Пит и Леонардо ди Каприо, ова мислење може да изгледа дрско и преувеличено. Ама ако тргнеме препознавање на бренд име како фактор и се задржиме на суштината и квалитетот на делата, мислам дека изедначувањето на двајцава е скоро па милиметарски точно. Јас дури и би се надоврзал тука дека преувеличеноста на едниот, а потценетоста на другиот е количински иста. Ако Набоков е преувеличен за 10 мерни единици повеќе отколку што се курчел со неговата ароганција и омаловажувањето на своите колеги писатели, тогаш Газданов е за 10 единици поневреднуван. Односно ако едниот е перцепиран 7/10 а другиот 9/10 реално и двајцата се некаде 8. Знам упростено е вака, а уметноста не е подлежна на ленири, ваги и топломери, ама на овој начин полесно се добива претстава. Некој кој од литература сака само кајмакот да го собере и нема или не сака да одвои повеќе време и енергија би му препорачал едно дваесетина книги меѓу кои ќе бидат Достоевски, Толстој, поезијата на Алан По и Бодлер, Улис на Џојс, Изгубеното време на Пруст и слично. Ама, ако добро сум те проценил по твојот интерес за литература и дискусиите на подфорумов, дефинитивно треба да го имаш Газданов во предвид. Пак ќе кажам, ова не е општ одговор, туку одговор лично до тебе на тоа дали треба да го читаш Газданов или не.

И за крај збор два за едиција Магма од Темплум.

Гелевски е налудничава комуњара и мене ми е прилично одвратен со неговото однесување и политичката селективност, односно во време на Грујо нон стоп правеше мемиња и објави на сајтот Окно против глупостите и деспотизмот на тогашната политичка гарнитура, а сега кога најверојатно лапна некоја субвениција и владино спонзорство жив го нема да бекне за моменталната владејачка структура и молчи како вагина. Не изненадува податокот што најголемите куртони од СДСМ како Фрчко, Мирослав Грчев и Шеќеринска имаат токму во Темплум објавено книги.

Меѓутоа! Како познавач на литературата и книжевните изданија и од историски и од тековен аспект Гелевски е професионалец пар екселанс. Првите дела на Набоков, Буковски, Кортасар, Георги Господинов преведени на македонски се издадени во Темплум како и многу други култни дела како Џекил и Хајд, Парфем на Патрик Зускинд, Новела на Сонот на Шницлер или Продавници во боја на цимер од Бруно Шулц, за прв пат на наш јазик беа овозможени преку оваа куќа. Многу од делата се реиздадени подоцна во други издавачки куќи но прв пат на македонски беа во Темплум. И не само тоа, Гелевски има познавање и во понемејнстрим изданија. На пример јас кога читам книга, на интернет пребарувам за авторот податоци и биографија, ме интересира со што (ќе) си имам работа. Кога ја читав Вампир Психопат од "некој си" Јуриј Мамлеев за него не можев да најдам скоро ништо а да не е на руски јазик и ако добро се сеќавам Google Translate немаше тогаш. На англиски, ни статија на Википедија, ни бутур. Сметај ова пред едно 7-8 години кога имаше и драстично помалку податоци за дотичниот автор отколку сега, не дека сега ги има којзнае колку. А книгата-феноменална! Тотално лудило! Како некој да те носи во некоја кафана по име "Кај Трајче ќелавиот" во Драпајмадино, село кое не постои во детални топографски карти на Македонија а не па на Google Maps. Во некоја импровизирана барака со инвентар како од спотовите на Јужни Ветар ти вади газда Трајче (кој е воедно и газда и скара мајстор и келнер) еден куп од мешано месо на лимен овал украсен со солидно количество 'рѓа по краевите од користење. А скарата, гомна да јадат и Џејми Оливер и Гордон Ремзи. Е Гелевски е тој некој што те однел во кафаната.

Кога ќе размислам и книгите од оваа едиција што помалку ми биле по мерак биле од оној тип како Вечер кај Клер со повеќе описи на внатрешни душевни положби, чувства и мисли, кои субјективно ми се подалечни како стил, па тоа била главната причина, а не дека биле објективно неквалитетна литература. Од другите едиции на Темплум немам ништо читано, ама со Магма што и да одбереш нема да погрешиш.

Ок, стварно немам осет за доста.

Фала ти за исцрпниот одговор

Инаку ептен ја поштувам Магма едицијата и имам некои дваесетина книги од неа. А за Газданов ме замисли баш Гелевски. Пред петнаесетина дена нарачував од него некои постари изданија и ги земав Смеење во темница на Набоков, Раскази од другиот џеб на Чапек и Трска што мисли на Берберова. Па кога се видов со него да ми ги даде книгите он ми го спомна и препорача Газданов за нареден пат. После го расчитав на интернет и видов дека е многу ценет во Русија и вреднуван како Набоков.

Дефинитивно ќе го имам во предвид за нареден пат.

 

[Shawn Spencer]

Претходниов месец ги читав Соларис од Станислав Лем (Антолог) и Театарски роман од Булгаков (Бегемот).

Реално, немам ништо читано од сај-фај жанрот, па со Соларис ми беше "огненото крштевање". Не знаев што да очекувам од книгата, немам читано рецензии и осврти, само знаев дека е доста популарна и дека Тарковски го снимил истоимениот филм (кој не ми е гледан) по книгата.
За жал книгата колку и да сакав да ми се допадне, не успеа во тоа.

Деловен виновник во тоа мислам дека има и самиот превод. Имаше доста конфузни реченици, се губеше смислата на одредени места, што ми беше чудно зашто преводот беше на професорката по полски од факс. А можеби е таков и оригиналот на полски, не знам. Ми остави чувство на преценета книга. Од мене само 2/5.

Бегемот, пак, се мајстори на преводот и лектурата и тоа го покажуваат и со Театарски роман. Нема нејаснотии, не се губи мислата. Сепак иако Булгаков го почитувам како автор на Мајсторот и Маргарита (за мене вистинско книжевно уживање), овде помалку разочарува. Има премногу ликови, на премал простор, се губиш од премногу имиња. За жал, романот нема некој јасен тек кон кој цели, а и нема крај бидејќи останал незавршен. 2/5 истотака.

 

[Saladin]

Претходниов месец ги читав Соларис од Станислав Лем (Антолог) и Театарски роман од Булгаков (Бегемот).

Реално, немам ништо читано од сај-фај жанрот, па со Соларис ми беше "огненото крштевање". Не знаев што да очекувам од книгата, немам читано рецензии и осврти, само знаев дека е доста популарна и дека Тарковски го снимил истоимениот филм (кој не ми е гледан) по книгата.
За жал книгата колку и да сакав да ми се допадне, не успеа во тоа.

Деловен виновник во тоа мислам дека има и самиот превод. Имаше доста конфузни реченици, се губеше смислата на одредени места, што ми беше чудно зашто преводот беше на професорката по полски од факс. А можеби е таков и оригиналот на полски, не знам. Ми остави чувство на преценета книга. Од мене само 2/5.

Бегемот, пак, се мајстори на преводот и лектурата и тоа го покажуваат и со Театарски роман. Нема нејаснотии, не се губи мислата. Сепак иако Булгаков го почитувам како автор на Мајсторот и Маргарита (за мене вистинско книжевно уживање), овде помалку разочарува. Има премногу ликови, на премал простор, се губиш од премногу имиња. За жал, романот нема некој јасен тек кон кој цели, а и нема крај бидејќи останал незавршен. 2/5 истотака.

Порано имав далеку повисоко мислење за Антолог и нивните изданија. Во последниве година и кусур откако се претворија на маспродукција на „све и свашта“ и не баш.

 

[Shawn Spencer]

Порано имав далеку повисоко мислење за Антолог и нивните изданија. Во последниве година и кусур откако се претворија на маспродукција на „све и свашта“ и не баш.

Искрено, не знам од каде е тоа високо мислење. Мене ми се некој просек. Имам многу изданија од нив, ама единствени книги што ми се допаднале досега се македонскиве Гаргара и Диссомнии од Игор и двете од Венко што ги реиздадоа. И донекаде Не ми е страв од Аманити.
Се остало што сум прочитал до сега од нив е или просечен превод или просечна содржина.

За нијанса и ТРИ ми се подобри од Антолог.

 

[Zlatikevichius]

Не заборавајте: Антолог ги издаде 2/3 од делата на Барико кај нас! Гиљермо Мартинез, Виктор Ерофеев, Станислав Лем... Точно, од тоа што во последно време објавуваат, се сомневам дека има нешто вредно, ама порано беа едни од поквалитетните издавачи, тоа не може да се негира.

 

[Sussaro]

Претходниов месец ги читав Соларис од Станислав Лем (Антолог) и Театарски роман од Булгаков (Бегемот).

Реално, немам ништо читано од сај-фај жанрот, па со Соларис ми беше "огненото крштевање". Не знаев што да очекувам од книгата, немам читано рецензии и осврти, само знаев дека е доста популарна и дека Тарковски го снимил истоимениот филм (кој не ми е гледан) по книгата.
За жал книгата колку и да сакав да ми се допадне, не успеа во тоа.

Деловен виновник во тоа мислам дека има и самиот превод. Имаше доста конфузни реченици, се губеше смислата на одредени места, што ми беше чудно зашто преводот беше на професорката по полски од факс. А можеби е таков и оригиналот на полски, не знам. Ми остави чувство на преценета книга. Од мене само 2/5.

Бегемот, пак, се мајстори на преводот и лектурата и тоа го покажуваат и со Театарски роман. Нема нејаснотии, не се губи мислата. Сепак иако Булгаков го почитувам како автор на Мајсторот и Маргарита (за мене вистинско книжевно уживање), овде помалку разочарува. Има премногу ликови, на премал простор, се губиш од премногу имиња. За жал, романот нема некој јасен тек кон кој цели, а и нема крај бидејќи останал незавршен. 2/5 истотака.

Тоа е второто издание на Соларис на македонски. Првото е од далечната 1989-та во превод на некој за мене непознат Григори Поповски, на интернет за него има следново

ПОПОВСКИ, Григори - Македонска Енциклопедија

ПОПОВСКИ, Григори (Лвувек, шљонск, Полска, 2. Ⅳ 1952) – новинар и преведувач. Син на родители-бегалци од Костурско. Завршил Педагошка академија и Филозофски факултет во Скопје. Во Македонското радио е од 1986 г. Работел во Третата програма, каде што го уредувал сп. „Трета програма“, бил уредник...

macedonism.org

Иначе првото издание е од 1989-та од Детска Радост како дел од едиција Фантастика во која има 10 книги. Во 1990-та издаваат уште 10 под истото име на едиција но во поширок формат на страниците. Има интересни илустрации и квалитетни автори во тие 20 книги Асимов, Херберт Џорџ Велс, Реј Бредбери, Карел Чапек, Артур Кларк, и Булгаков со Фатални Јајца е застапен. Одличен вовед за фантастика. Изгледа вака
Прегледај го приврзокот 254587

е сега за сликање не ме бива. Книгата не сум ја читал сеуште, ама затоа филмот на Тарковски е маестрален. Куросава ја посетил лично поставката кај што се снимал главниот дел од филмот и се запрепастил кога дознал колкав буџет бил одвоен за целата употребена технологија.
Мал спојлер од филмот кој не е битен во разоткривањето на целата приказна и не го расипува гледањето на истиот, а баш како ситен детал е доволен да ја долови мајсторијата на Тарковски.

Еден од ликовите се наоѓа во огромна метропола од иднината и се вози во автомобил по улиците на огромниот град. Перспективата на камерата е од предното седиште, односно очите на дотичниот лик, на платното гледаш тоа што тој гледа. Пет ако не и повеќе минути сцената што се прикажува е возење по улици, надвозници, подвозници, раскрсници, ленти, тунели. Буквално само тоа, ништо повеќе, возење по асфалт. После втората минута ме фаќа нервоза и си викам-Добро, до што треба да води сега ова. Завршуваат 5-те плус минути и сфаќаш дека должината на целата сцена нема никаква поврзаност со понатамошниот дел од филмот, можеле комотно да ја направат 15 секунди. Сфаќам дека сум измамен и во себе пцујам-Да ти ебам и Тарковски и Соларис кој кур седам и гледам возење по улици 5 минути, да ти се мочам јас на тебе, па уште и режисер на сите времиња те прават гони се у на мајка ти пичката.

И, завршува филмот, почнувам да си ја враќам приказната во глава, лутината уште ме држи, ама решавам на разумот да му дадам предност и си поставувам логично прашање-Добро бе овој "филмски генијалец" кога решавал за таа сцена, свесен ли бил дека го тупи до максимум, дека публиката ќе зева и ќе се нервира, можно ли е режисер од таков калибар да направи таков пропуст? Што кур сакаше да претстави? Огромна метропола. Што се случува во огромна метропола? Метеж, гужва, луѓе патуваат од тока А до точка Б со часови. И како се чувствуваат тие луѓе што се во метеж и што патуваат со часови? Заморно, досадно, нервозно, с'клетџиски. Како јас се чувствував кога гледав само неколку минути такво сценарио?
Ти светнува ламбичката над глава. Сфаќаш дека Тарковски не те измамил, туку те надмудрил, како "претенциозен" гледач кој мисли дека знае нешто од филм, знае да предвиди крај или да протолкува синопсис, успеал да направи да го доживееш филмот како што тој замислил дека треба да го доживееш, како што всушност и треба да го доживееш, да го извади од тебе соодветниот впечаток и соодветното чувство за соодветните сцени конкретно и за целиот филм генерално.

Тарковски не е циркуски кловн, не е забавувач, не е ентертејнер, не е Џеј Џеј Абрамс или Мајкл Беј. Тарковски не е некој кој ќе жртвува креативна (за)мисла и слобода за да привлече и/или да им се допадне на што пошироките народни маси. За него филмот е духовна, а не нагонско-површна димензија и форма на изразување. Тарковски е уметник и генијалец во најпрочистената смисла на овие поими.

 

[џимеј]

Соларис за мене е една од најубавите книги кои што сум ги прочитал. Одамна ми падна во раце изданието на Детска Радост што го спомна Сусаро, и иако немам навика да читам сај фај, романот ме изненади. Се уште ми доаѓа во сеќавање како една ноќ во некој сомнителен мувлосан стан во Карпош 2 читам наведнат под една кутра ламба. Книгата за жал не беше моја (можно е да сум ја изнајмил од библиотека). Пред година-две дознавам дека Антолог ја превеле. Ја купив, ама се уште го немам прочитано нивното издание.
Соларис е од оние книги за кои велат дека може да ти го промени животот.

Инаку, чат-пат наоѓам изданија од Детска Радост кај човекот што продава книги за 50 денари на рекорд. Така ја најдов Храбрите капетани од Киплинг во тврд повез, а случајно ја најдов и 20 илјади милји под морето. Се наоѓа нешто, ако имаш среќа.

п.с. @Sussaro не ја отвора сликата што си ја вметнал во претходниот пост, некоја грешка дава...

 

[Sussaro]

Те ја дека е.

 

[Shawn Spencer]

Денес ја завршив „Дипломец“ од Чарлс Веб (Темплум). Издадена во 1963 г., а по 4 години е снимен и истоимениот филм со Дастин Хофман и познатата реплика: 'Mrs. Robinson, are you trying to seduce me?'.

Стилот на книгата е едноставен, ама ептен ме бендиса, посебно погледите што ги дава за студирањето, образованието и целата таа фарса околу дипломирањето. Секако има тука уште настани и интересни дијалози со семејството, првата љубов...

Цело време додека ја читав книгата си мислев дека Дастин не е најсреќниот избор за главната улога. Останува да го погледнам филмот и да проценам, а книгата за мене е 5/5.

 

[Saladin]

Денес ја завршив „Дипломец“ од Чарлс Веб (Темплум). Издадена во 1963 г., а по 4 години е снимен и истоимениот филм со Дастин Хофман и познатата реплика: 'Mrs. Robinson, are you trying to seduce me?'.

Стилот на книгата е едноставен, ама ептен ме бендиса, посебно погледите што ги дава за студирањето, образованието и целата таа фарса околу дипломирањето. Секако има тука уште настани и интересни дијалози со семејството, првата љубов...

Цело време додека ја читав книгата си мислев дека Дастин не е најсреќниот избор за главната улога. Останува да го погледнам филмот и да проценам, а книгата за мене е 5/5.

НЕ СИ ГО ГЛЕАЛ ФИЛМОТ???? :сукало:
И филмот и книгата се полн погодок, слично како кај Clockwork orange, за што Бурџес не би се сложил баш.
Свето тројство на млади бунтовници - Алекс, Бенџамин Брадок и Холден Колфилд од Ловец во `ржта.

 

[Shawn Spencer]

НЕ СИ ГО ГЛЕАЛ ФИЛМОТ???? :сукало:
И филмот и книгата се полн погодок, слично како кај Clockwork orange, за што Бурџес не би се сложил баш.
Свето тројство на млади бунтовници - Алекс, Бенџамин Брадок и Холден Колфилд од Ловец во `ржта.

Смеам да кажам дека и Clockwork Orange филмот го немам гледано?

Инаку Clockwork orange книгата ја читав пред неколку години и баш ми се свиѓаше тој стил што го тераше авторот со вметнати руски зборови во книга напишана на англиски. I sit with my droosya, drinking moloko.

Се сложувам за последната реченица.

 

[Zlatikevichius]

Арс Ламина го издале и Пулман, првиот дел од His Dark Materials серијалот, по кој се снимени филмот Golden Compass и серијата на HBO His Dark Materials. 420 денари.