Прозни искри

[CafeDelMar]

На прстите се лепеа сите коцки мраз што ги имаше дофатено од чашата. Звукот што го создаваа влеваше топлина зошто беа само нејзини. Од толку студ немаше каде да одат освен да останат на тоа парче месо и да се смалуваат.

Во нејзините очи остануваа со истата форма и големина ама ги чувствуваше како полека и се слизнуваат се до копчето на кошулата, се растопуваа и заминуваа како и сите претходни. Не сакаше да се менуваат агрегатните состојби, оваа и беше доволно сигурна .. дури не мислеше дека ќе е потребно да се помести напред.
Некои тоа го викаат замислен поглед, но ништо немаше замислено , се беше конструирано ... сега само се проектираше како нем филм. Да, со тој поглед тргна накај комората која ја имаше ставено во спалната, ја сакаше интимноста со себе, и ја остави раката во просторот кој се простираше до околната зграда.

Беше решена да ја задржи и последната коцка мраз која ја доби. Коцката која сега имаше поинаква форма беше доволно цврста за да го слуша потпукнувањето на сопствената кожа.

 

[Сатори]

Се е избор и самоконтрола​

Во мојот живот преполн со луѓе изместени од своето место, постмодернистичка потреба за шопинг и интелектуална надградба и аспирација за супраинтелектуализам, животната филозофија можам да ја срочам во кинеската пословица „Се е избор и самоконтрола“. Како за мене, така и за сите оние кои што му робуваат без да сакаат на светот преполн со реклами и билборди, наједноставната поука е најтешко изводлива. Треба да наполнам 22, Близнак (на оние што се разбираат од хороскоп, се им е јасно) и сеуште не знам ништо за светот во кој живеам. Како професионална деформација го носам тоа дека во македонското општество се може да се постигне со добри врски во административниот сектор, или со партиска книшка, во стопанскиот со роднинска поврзаност и малку знаење. Како феминистичка деформација на некој кој што пораснал со силна мајчинска фигура и прекрасен татко, верувам дека сите мажи се заменливи, освен ако не го сакаат сето она што имам да го понудам, колку и да е тоа нешто грозно, лошо, тешко и невозможно да се издржи. Секако, примарната грешка на мојата мајка е тоа што ми дозволуваше да гледам бајки кога бев помлада и да се шминкам од својата 12-та, затоа што таа тоа никогаш не го прави со задоволство и тоа исклучиво во крајна нужда (КЗМ член 10)

Во моментите кога немам цигари или кафе, а морам да се соочам со ден кој што почнува со девет часовна интелектуална тортура врз креативноста, знам да бидам благо иронична и злобна кон сите кои што носат јаки пастели тој ден, не е дека јас сум облечена само во црно, не, само не сакам да ги изложувам очите на свет преполн со бои. Мислам дека токму тоа најмногу ги привлекуваше моите бивши дечковци кон мене, (нели сакам да се лажам дека не е деколтето или некој друг дел од телото кој што мажите сакаат да го држат во раце) потребата да мрчам за општеството, но да ги уверувам нив дека се најпрекрасните суштества кои што одат по оваа земја.Тоа е можеби најголемата лага која што жените секојдневно си ја кажуваат себе, покрај онаа нели дека навистина му се допаѓаат на типот иако не ги побарал повеќе од еден месец. Јас никогаш не го правев тоа, океј, можеби еднаш, за еден тип, ама се правдам секогаш со тоа дека ми беше прв и дека беше императивно да ми трае подолго време. Затоа после 6 години константна врска, раскинување, влегување во врска, смирување со бивши и повторно раскинување сум сама. Комплетно сама. И иако никогаш не би и го признала тоа на мојата најдобра другарка затоа што ми го зборува ова последниве 6 години, чувството и не е така лошо. Напротив, ослободувачко е ... потпри се на сама себе Виолета, само на сама себе. (Скорпија, нема потреба од дополнително објаснување)

Еднаш одамна, си објавив во блискиот круг на пријатели, дека мразам да носам резолуции, да правам планови или да го организирам сопствениот живот во калап само за да бидам прифатлива за луѓето кои што ме опкружуваат. Но, не можеш да го избегнеш планот кога си дел од него, иако не си го направил сам. Како сингл девојка на 21 година (најнормалната работа на светот ако не си јас) правам резолуција и го кршам сопствениот збор, дека ќе почнам да планирам. А првиот план ми е едноставен и тежок за исполнување, исто како кинеската поговорка која што ја повторувам како мантра секој ден и упорно катастрофално се придржувам кон неа, ќе живеам. (овде би додала и ќе се фокусирам, но како Близнак тоа е апсолутно невозможно, подобро е без невозможни цели за почеток) Што во превод значи, одам да правам болоњезе шпагети, уште еден екстра квалитет кога вашата мајка тврдела цел живот дека најлошо за една жена е да биде домаќинка.

 

[Windfucker]

Декаденцијата во малата државичка на југот се повеќе нагризуваше во порите на христијанското демократско општество. Тешките облаци на инфлантивната темнината секој ден беа поблиску и го стегаа крстот на Водно, на чесните граѓани кој се возеа бесплатно секој вторник и петок во ЈСП им беше потребен јунак од типот на Брус Вејн, Кларк Кент, Питер Паркер,Ник Слотер кој ќе го спаси градот од апокалиптичното сценарио што му предстоеше да стане модерна Содома и Гомора.
Малиот Столе гледаше вести и му се превртуваше желудникот од ланскиот ајвар, не му помагаа ниту таблетите Рамитидин, ниту пак турската серија да се смири. Реши да прошета малку низ градот и да појде до парк, но таму уште повеќе се исфрустрира.

-Мора да се смени нешто - шкртна со забите Столе која ја погледна таа декаданција и општење во паркот со трчање и бес во себе замина во неговата работилница во која имаше Уради Сам сет поклон од дедо му.

___________________________________________________________________________________

Парк жена

Тинејџер-Цмок....ммм....срце ајде само малку пофати го
Тинејџерка-хихихихи бегај бе

Тинејџер-Уф кој си ти манијаку со мантил и превез преку очи?

Ајвармен-Јас сум Ајвармен кој се обидува да донесе ред во оваа држава пред да се уништи тотално.

Тинејџер-Ајде бе бриши од тука манијаку!

Тинејџерка-Немој има во него нож, не го предизвикувај.

Ајвармен (драматичен глас)- Во името на необразованата хистерична маса која гледа турски серии те прогласувам за виновен за заблуда на малолетнички и предбрачен секс.

Тинејџер - Но јас сум 16 години.

Ајвармен - Тишина!! Сакаш да кажеш дека си немал секс до сега?

Тинејџер - Сум имал.

Тинејџерка - Со која бе говедо? Мене ми рече дека сум ти прва!! Лажго!! И јас не сум невина, така да знаеш веќе две години, педер еден лажлив.

Ајвармен - Шљуццццццццц!!!!

Тинејџерка - Аааа го уби!! Полицијаааа!!

Ајвармен - Фрпппп!!!!!!

Тинејџерка - Ааааххххх!

Ајвармен со забрзани чекори се одалечи од местото на настанот, 250 луѓе кој го следеа настанот не сакаа да сведочат зошто мислеа дека Ајвармен е полицаец зошто имаше плава трака на пантолоните. Истрагата покажа дека се работи за групно харикири, а не убиство.

Продолжува.......

 

[burn84]

Како човек сум свесен дека зависнота од идиотизмот има цена.
Како само исфилиозифиран концепт на имбецилизам гушењето кое ми го приредуваат социјалните структури секако е еден вид на оправдување пред културниот суд создаден од што ти знам јас кој и како?
На крајот на краиштата, кој е тој друг што ќе ми суди мене, за да ме судиш треба да бидеш јас. Треба да си го поминал тоа што ја сум го поминал, да видиш, почуствуваш, мириснеш, слушнеш се како мене за првин да разбереш кој расплет на настани ме имаат доведено до кршење на твоите/вашите (а не моите) правила...

Но сепак како човештво сме се уште многу неразвиени што наликува на црн хумор нашето ниво на развивачки дегеренизам.

Cursed is the one who knows. blessed is the one that is yet unborn.

 

[Utopian]

Приказна од дневникот на еден тинејџер.



После се на крај секогаш се добива решението дека третратка
најдобро ги впива солзите, пенкалото ги кажува зборовите наместо тебе, ти ги чита мислите најдобро од сите.
Ех таа хартија колку пати сум ја почувствувал како најблиската личност на светот...
само што неможе да зборува, или сепак може, но јас не ја разбирам, како што другите често
не ме разбираат мене.
Ќе ги напишеш неколку зборови кои за тебе ќе значат сеќавање,
спомен или далечна меморија од изгубени денови на смеа радост тага, разочарување...
ти само пишуваш, кажуваш се што сакаш без да добиеш критика за делото кое ни ти
самиот не си сакал да го направиш.
И седиш така во еден агол од својата соба во раните часови на мракот, за да го истуриш целиот гнев
врз страниците кои ништо не ти згрешиле.
Се сеќаваш дека имало денови кога врисокот на твојата болка си го прикривал со шумот на водата во бањата,
дека си чекал полноќ сите да заспијат за да не те видат како се враќаш дома со очи полни
разочарување и душа уморна од 24часовната борба... две- три долги воздишки низ маглата, и цртање лажна насмевка
со невидлив молив, (кој другите сепак го гледаат) пред да ја отвориш влезната врата.
Таа вечер сваќаш дека единствено што ти преостанува е следниот ден да глумиш дека се е во ред, затоа што
кога ќе се занесеш во улогата барем
на момент помислуваш дека претставата во која си среќен е вистинита.
Тик...так...часвникот отчукува пак, и за секоја секунда ти ги броиш голтките алкохол кои си ги испил во барот...
Е да, алкохол и тинејџер, во годините кои треба да бидат најубавите во неговиот живот.
И се што добиваш од страна е само критика од личност која заборавила дека некогаш била на твоето место.
се сеќаваш на дека често зорите од летниот распуст си ги дочекувал на некое од твоите скришни места,
за кои можеш само да фантазираш дека се излезени од твоите соништа.
Се гледаш себеси, една вечер, како седиш на камените скали, пиејќи пиво од самрак до зори, и знаеш дека
нема да ти наштети затоа што ќе го исплачеш до последната капка. Потоа се смееш и ја пееш тивко песната чиј
текст одговара перфектно на твојата ситуација, додека поминува една љубопитна мачка, се плаши и заминува...
и пак остануваш сам.
Често заслепен од гласовите на околината кои со прстот те колнат поради твоите грешки, а ти си среќен што си ги направил,
затоа што си се здобил со ново искуство, си научил како следниот пат да не паднеш во иста дупка.
Често се прашуваш дали некој некогаш те предупредил дека животот ќе биде баш таков,
и дека најтешко е кога се чувствуваш како земјата да ти се руши под нозете а небото гори над тебе.
Покрај решенијата кој треба да ги носиш за проблемите, и стратегиите за сигурен пат до саканата цел,
мораш да размислуваш со внимание за да не ја нарушиш довербата на другите во тебе.
За да не ги изневериш нивните очекувања од тебе, кои сами ги создале, па глевен виновник си ти ако тие погрешиле.
Да, знам и самиот дека сум направил разочарувања . грешки и глупости, но сеуште вредам да бидам ценет затоа што никој
не е совршен, и никој не е онаков каков што ние очекуваме да биде.
Лесно е да се критикува, но тешко е да бидеш критикуван затоа што пушиш цигари, кога оние што те критикуваат
незнаат дека цигарата на моменти е подобро рамо за плачење од самите тие.
Ќе ти речат дека твојот образ е црн, без да знаат дека си се изгорел кога си мислел дека убаво е долго да гледаш во сонцето.
Заспиј, кога уморот сам ти ги затвора очите со помисла и надеж дека следниот ден ќе можеш да му измислиш насмевка и на сонцето.
Заспиј, кога сакаш да се разбудиш со подобра шанса за нова игра, но немој низ сонот да заборавиш дека утре
те чекаат другите кои заборавиле дека не си единствениот грешник.
И потоа мораш да го прекинеш пишувањето на денешната приказна за твојот дневник затоа што согледуваш дека последните
реченици кои си ги напишал немаат никаква смисла, а за следните немаш никаква идеја. Инспирација убиена од родителите
што често заборавват дека на еден тинејџер му треба време кога несака да зборува со никого.

 

[Toecutter]

Субјективен поглед кон поубавата страна на реалноста

Не можам да најдам зборови доволно уверливи со кои би успеал да доловам во која мерка сум против денешната политика на успивање на улични песови или нивно затварање во ефтините еуфемизми за конц-логори - стационарите.
Истото важи и за давањето на тие битија во рацете на разни размазени лица да ги посвојат и со тоа да ја убијат нивната суштина и да ја сосечат во корен естетиката која се раѓа во секој еден потечен стомак на тазе спарената кучка !

Чувството кога покрај мене се мота глутница од дузина шугави, иззабени и скапани песови ме прави среќен.
Можеби ова чувство го делам и со понекој друг, а можеби и не. Не сум прашувал за тоа, and i don`t give a damn. Останува фактот дека ме прават среќен.
Како што волшебникот Мерлин бил среќен во присуство на еднорозите.

Во ред, јас не сум баш и некој Мерлин.
Зомбифицираните кучиња во сите облици, форми и мириси кои ги поседуваат се далеку од Еднорози.
А и нашите ебени градови не се огледала на Авалон, a place in this world, but not of it. Освен можеби Ресен, кој повремено мириса на јаболка.

Но тоа не значи дека нема убавина во сета таа ситуација. Секако зборот перцепција ќе се појави и во овој текст поради субјективното доживување на убавината. Која не секогаш мора да е мазна,фина и организирана. За разлика од кај нас, на еден остров од каде потекнуваат купишта перцепции извезени преку каналот (не, не е Јапонија for fucks sake) народните поговорки имаат смисол. Како онаа - The beauty is in the eye of the beholder. Fuck Yeah !

Зошто, о проклети поданици на телевизиската лоботомија, се обидувате со помош на ќорци во вид на лицемерие и осакатена есенција на моралот да ја убиете дистопичната идила на нашите градови!? Ако заштитник на животни ви каже дека почитува различност, направете му услуга и убиј те го. Бидејќи сака овдешен град да е различен како....Цирих !? И тоа со помош на градење на покрив без темели, како и секогаш...

Ниту Скопје би било Скопје, ни Битола - Битола, ни Велес - Велес без своите прекрасни четвороножни симболи на дистопијата и предвесниците на непостоечката иднина која има сјај на чир на кожата на полураспаднат пес.
И не зборувам само за песови, не ги заборавам ни останатите ѕверчиња, мачките кои влечкаат ребро најдено во контејнер кое било глодано од човек и за ручек и за вечера а богами и за појадок, стаорците, вечните Kондотјери на транзиционите процеси, од овде до Киншаса, чавките како утрински тролови, врапци кои иритираат по паркови, бубашваби како знак дека крајот чука на врата...
Сите тие се само патници од иднината во ова наше време, потсетници на грешките во темелите на системот. Можеби затоа и толкава омраза кон нив. Кој би знаел.

Ги мразат скоро сите и оние кои би ги пукале по улици и оние кои чуваат мачори на седми спрат и толку ги љубат што им ги кинат јајцата за да ги претворат во повижни играчки. Ах...љубов...во време на сеопшт распад и гнилеж, обожувани и сакани можете да останете и без тестиси.

Second best option?
Меѓу-дистописка соработка и взаемна помош !
Чартер летови со Севернокорејски студенти и студентки кои би дошле кај нас со цел запознавање на чудната локална култура и урбан лов на прехрамбени залихи за следниот семестар. Но со квота, не би било добро да нема материјал за ново кучење.
А бидејќи размената е размена - можеби најкорисно би било во спротивен правец да се упатат мамини и татини синови и ќерки, да ги прошират видиците и се запознаат со една бизарна култура, различна во сите пори на егзистенцијата и да се обидат да влијаат прогресивно на своите колеги од другата страна на реалноста.

Why the hell not?

 

[Windfucker]

Почнувам да се гушам, не знам дали е од неиспраните престилки на регалов од Симпо купен во 1991 или пак од сувиот воздух од парново што го пуштам навечер кога дремам на компјутеров.
Ми рекоа да ставам едно метално чинивче на парното полно со вода за да испарува и да има некаква влажност воздухов.
Имам алишта за пеглање оставено од вчера во ранецот оти ми се расипа машината за перење, и чекам уште една тура за да извадам. Ме мрзи да пеглам, ми кажа еден пријателка да ставам дестилирана вода во пеглата за да не фати бигор, ама што го хебем и онака е НЕО од 600 денари и има една година гаранција. Знам дека мајсторите ако се расипи нема да ја поправат со месеци ама тоа ќе ми биди изговор да ги одвлечкам кај старата на пеглање алиштата. Ви кажав дека мразам да пеглам?
Вчера ја довлечкав во станов една искомплексирана од 28 години, сакав да ја дупам ама ми рече дека е во периодот моментално. Ни се јадеше, порачав сендвичи со шарска, пола леб, 250 грама мелено и 100 грама посен кашкавал, се скарав со таксистот ми побара 60 денари за 2 километри, му реков да се еби со се газдата. Ви кажав дека мразам и таксисти?
И го дадов на искомплексираната да ми го издрка, таа сакаше да ми го пуши.
Мене ми се јадеше пица, ама таа се запна за сендвичи. Да јадевме пица ќе и го дадев да ми го испуши еднаш, вака ми се гадеше да ја гледам ако го пушеше.
Ме свикаа едни тинејџери да свирам со нив во бенд нешто панк хард рок, му се нафатив за бас да му дрнкам. Сакале соло да дрнкам. Кој ги ебе. Ви кажав дека мразам и да свирам во последно време?
Има кај старите дома нов мачор. Не е нормален, реинкарнација на Влад Цепеш, гризи се живо со очњаците ама мене ми е онака симпа, и покрај тоа што го дигнав на клоца еднаш оти ќе ми го скинеше чорапот.
Ви кажав дека мразам да спружирам алишта во 11 навечер? Ама морам.

 

[CafeDelMar]

Додека вие заспивате, јас неколку пати веќе го силував листот за да напишам што се случува овде, од другата страна на јорганот.

Исто е мазен и од двете страни, само што понекогаш заборавам како го местам за пред спиење, па вечерва си ставив розев конец за да знам која страна треба да ја гушнам.
Имаше една многу стара жена на улицата во која живеев како мала и секое утро додека го миеше своето лице во дворот, му зборуваше на јорганот. Заедно излегуваа да го пречекаат денот, ко небаре тоа беше старец со топол леб. Јорганот висеше на ладната тараса, а таа го галеше .. му се одолжуваше за присуството секоја вечер.
Никогаш не видов кога го внесува внатре за да го стопли ...

Додека вие заспивате, јас не успевам перницата да ја наместам. Сум ставила некоја нова навлака, рачно е везена ама завршува со една бубамара во лет и постојано ми влегува во трепките за да останам будна. Што сум и виновна јас што без нејзина дозвола завршила на моето лице и таму треба да остане вечерва...
Како мала секогаш се лутев кога ми ја менуваа навлаката, мислев дека тоа е предавство на сонот. И кога и да го почувствував мирисот на штиракот, знаев дека е време за нови соништа. Дека вдишувам чисти сокаци во ноќта.


Додека вие спиете, јас немо стојам за да ги гледам вашите соништа ... да ги местам вашите перници, за да не залута бубамарата барајќи поубаво лице ... да ви го додавам јорганот, за да не ја збуните страната со конецот...
Оваа вечер додека спиете, јас останав без мирисот на штиракот...

 

[џимеј]

Епилог

Со крајот на 2011 година дојде и крајот на нашата LotR сага. Мојот најдобар другар, дефанзивецот, на кого вистинското име му беше Виктор, иако сите го викаа Лепи затоа што не беше симпатичен, уште еднаш ми помогна да уништиме нешто. Овој пат ми помогна да си ги уништам соништата, еднаш и засекогаш.
Во значењето на сите мои приказни на оваа и другата тема за оваа година, останав должен да го кажам и крајот, баш онаков каков што беше. Иако за некои работи не сум сигурен дали се случиле, затоа што некогаш имам проблем да ги одвојам соништата од реалноста, скоро сум сигурен дека биле такви какви што сум ги опишал.

Како и секој понеделник, денот го поминав во исчекување на филмската вечер. Да, понеделник беше филмска вечер за напредни фанатици (затоа се собиравме само јас и Лепи), а среда беше филмска вечер за почетници, тогаш доаѓаа и Доле, Мрки, и останатата багра да свршаваат на Fast Five и слични лимонада филмови.
Беше околу 9 часот кога пристигнав кај Лепи со една папка цедеа. На вратата ме пречека брат му кој ја стопирал PES од играње за да ми отвори, и нормално поради тоа имаше едно 2-3 хардкор навреди на сметка на Лепиот.
- Море вошкар еден, не биди хипик, играј си Фифа 12 ко мене и брат ти, ебаве сте се научиле све PES та PES. - му реков на смеење.
Лепиот имаше купено Mix паковање со квики и рипчиња внатре, ама јас ги јадев само соленките. Сто пати му имав кажано да не купува со се риби туку да земе од оние што се посебни, ама ете, кој колку разбира...
Превртивме неколку цедеа, ги излиставме насловите, едно 90 посто од папката имавме изгледано кога случајно в очи ми падна еден наслов, Wicker Park.
- Не знам што е овај, мислам нешто љубовно дека е, романтики ова она... Сум го спуштил пред 2 години. Сакаш да го гледаме овај?
- Океј бе, све исто ми е. И онака не сум гледал ништо "љубовно" во последно време. А чим е америчко, очекувам да е срање ама ај... исти кур ми е. - одговори Лепи.

И Викер Парк испадна нешто сосема надвор од нашите очекувања. Очекувавме типични Ноутбук срцепарателни шаблони, ама добивме некаков друг концепт. Можам да речам слично срање ама нетипичен концепт на раскажување. Се работеше за Џош Хартнет кој беше заљубен во Дајан Кругер. И јас и Лепи бевме заљубени во Дајан Кругер уште кога го гледавме Копирајќи го Бетовен.
Џош Хартнет не го сакавме од причина што ни беше... со еден збор - дебил. Ама после оваа улога јас и Лепи останавме со подзинати усти. О Боже мој, три пати ќе му влепев шамар на Лепиот дур го гледавме филмот. Кон крајот го предупредив:
- Лепи ако не се сретнат овие на крајов бокс ќе јадиш. - бев готов да заплачам, ко некое лигле, се најдов во ситуација да навивам за некои измислени ликови да се сретнат. Како мене да ми влијаеше тоа... Бев на некој начин, ни самиот не знам зошто, погоден од приказната. Затоа што сакав да ми се случи и мене!
Филмот заврши со песната The Scientist и мене уште тоа ми фалеше за да експлодирам. Искрено, ми се измешаа милион чувства додека ја слушав песната. И во истиот момент почнав да размислувам. Од една страна копнеев да бидам дел од приказната за две личности кои се наоѓаат после цели 2 години, а од друга страна сакав барем еднаш во животот да залапам некоја додека во позадина оди The Scientist, и не само тоа, да водиме љубов на цел албум на Колдплеј, онака, меланхолично.

И за сите тие чувства ја знаев причината - Ана. Поминаа скоро 2 месеци откако и кажав дека ја сакам и кога таа ми кажа дека ме сака мене, ама ќе биде лојална на друг. Еби се Ана, помислив во тој момент. Уствари не... Те молам не се еби, не ти го посакувам тоа затоа што знам дека нема да е со мене, немој да се ебиш, туку... искрши ја главата од некој ѕид затоа што ти си причината да се чувствувам вака после некој љубовен филм.
- Ти мрднат си а? - ме освести Лепи после мојот монолог. - Ти самиот си крив, никој друг. Ако продолжиш вака ќе останиш само со Колдплеј во винампот. После ќе комбинираш со Владо Јанески и на крај ќе завршиш со Жељко Јоксимович.
- Одиме Лепи. - викнав јас.
- Каде бе?
- Кај Ана. Пред зграда. Ќе и се јавам да слезе долу и ќе и зборувам нешто убедливо...
- А јас? Што барам јас ебате? - ме праша.
- Да ме браниш ебате. Зошто ми си другар? Ќе и кажиш некоја добра работа за мене... ова она... ќе ја убедиме да го откачи лузерот, а ти ќе ми ја пуштиш The Scientist дур и кажувам некој цитат од филм. - скроив добар план, а Лепи цело време ме гледаше со неверување.
- Аман бе. Стварно те мрдна филмов, а?
- Те молам Лепи. Должник ќе ти сум цел живот. Речи кој сакаш филм од мојава колекција и ќе ти го дадам за тебе.
- Да? Го сакам Блејд Ранер ко така.
- Е еби се в газ... без него, кој било друг ќе ти го дам, само не него. - му реков.
- Или тој или ич не идам. - одлучно рече тој и немав друг избор. Сам се зафркнав.

Беше околу полноќ. На Партизанска имаше движење, и тоа доста за тој период од ноќта. Сите тие луѓе кои случајно ме разминаа и несвесно ме погледнаа, беа сведоци на мојот херојски поход, втор во мојот живот кога станува збор за Ана. Сега дури имав и засилување - дефанзивецот. Ама тој колку добро, толку и лошо може да донесе - или ќе ме направи дека сум крал или ќе ме направи поим за мизерија, што често и му успеваше.
Стигнавме до нејзината зграда. Имав трема, многу. Срцето ми чукаше со 300 на сат. Не се сеќавав кога последно сум бил толку напнат.
- Еј, што правиш? Јас... извини ако те будам, ама кај тебе пред зграда сум, слези да ти кажам нешто набрзина и ќе си одам. - и реков, таа прво нешто негодуваше па рече дека ќе слезе за 5 минути.
Тие 5 минути морам да кажам дека беа најкратките во мојот живот. Обично требаше да бидат долги, ама не беа. Не бев спремен.
- Што да и кажам бе? - го прашав Лепи кој стоеше на два чекори од мене.
- Па цитирај нешто ебате.. на пример "Од сите кафичи и сите животи на светов ти најде да влезиш во мојов... живот". Или на пример "Животот е како кутија од чоколади, не знаеш на што ќе наидеш"... Или... "My only, my precious"... Не знам, нешто слично.
- Не ме зезај. Да не сакаш и This is SPARTAAA да и речам? Ако сакаш да кажиш нешто, кажи нешто паметно. И памти го моментов, ќе треба да ми биде напишен во биографијата. - таман кога завршив, се појави Ана. Имаше сиви тренерки. Стегнати. Одма ме запали.

- Па? - ме погледна прво мене, потоа го погледна Лепи и ја намурти фацата. Не знам што очекуваше, ама не очекуваше два кловна во 12 часот навечер.
- Па... Гледав еден филм... Викер Парк. И ме натера да дојдам кај тебе и да се исповедам. Всушност, ако почнам од негде, да почнам со тоа дека сакам да бидиме заедно. На крајот на краиштата, знаеш каква е ситуацијата меѓу нас. Заеби лузерот со кого си, озбилно, што ќе ти е кога не го сакаш? Кога и самата ми призна дека чувствуваш нешто за мене?
Ана не го очекуваше ова. Јас го испукав набрзина секој збор, не ни застанав да размислам. Не знам од каде ми дојдоа тие зборови и не знам дали беа правилни, ама кога стануваше збор за неа, секогаш се мачев да најдам вокабулар.
- Плус Манчестер му испадна од Лига Шампиони, нека си ги изеде јајцата од мака. Само убави жени и педери навиваат за него. - се надоврза Лепи.
- Ах бе... - почна Ана - Погрешно си ја протолкувал смислата на љубовта.
- Хаха. Јас? Нема шанси... како? - реков со изненадување.
- Па види... можеби него не го сакам како тебе, можеби нема ни да го сакам, ама дали се живее само од љубов? Тој е дете од добра фамилија, плус моите се знаат со неговите и сме од иста партија. Ми рекоа дека детето е океј, дека се залагало за време на изборите и му е ветена добра функција во иднина. Ти немаш амбиции како него, немаш ни планови за твојата иднина. Се што имаш се само чувствата. А нив кој ти ги бара? Никој нема утре да те сретне и да ти го побара исполнетото срце. Се што ќе бараат луѓето од тебе во иднина ќе биде само корист, и ништо друго. А со оглед што немаш никакви планови, ни амбиции и не си член на ниедна партија, тогаш ти, љубов моја, си пропадната инвестиција. Никој и ништо.
- Па јас можам да кажам дека сум... уметник. Што ќе ми е да лепам плакати и да кликам лајкови на фејсбук кога можам да седам дома и да гледам филмови и да читам книги... Кажи и Лепи што сум направил јас во 2011 година. - реков гордо, кога сфатив дека Лепи и нема баш што да каже и дека се фатив себе си во стапица... Само се помолив Лепи ако може да измисли нешто, било што.

- Епа види Ана... тој има искачено врв од 1 900 м надморска височина, летото на планинарење. Плус... изгледа 158 филма оваа година и го држи рекордот во друштвото засега... Плус... Милан му освои титула, па за еден месец ја прочита Војна и Мир, две илјади страни не се за заебанција. И башка тоа, беше прогласен за најдобар член во нашево друштво за месец јануари, март, јули и август. А тоа не е мала работа исто така. Имаше доста добра конкуренција. - заврши Лепи. Се напна додека размислуваше. Така е со луѓето кои ретко го вклучуваат мозокот.
- Не треси глупости Лепи. - се насмеа Ана. - За кој кур утре ќе му треба да ја знае Војна и Мир или да знае кој актер во кој филм играл. Од тоа ќе прави пари? Немој ти се молам, смешно е. Наместо да се зачлени во некоја партија или организација, тој се однесува како мало дете. Со цело ваше друштво, извини вака... Се што знаете е само да пиете кафе денски и навечер да гледате фудбал. Сто пати го премолив да се зачлени во AIESEC барем, или било која организација, тој не сакаше.
- Па како да се зачленам таму? Мене сите тие организации ми личат на секти.
- Ете гледаш зошто никогаш нема да успееш во животот? - ме праша таа и сама си одговори - Затоа што си полн со комплекси. Затоа што мразиш многу работи и многу луѓе. Мојот бил таков... неговиот тим бил онаков... А погледни се ти на што личиш. И кој филм го гледаше за да цепидлачиш вака? Те сакам, те ценам, ама реалноста е друга, мил мој. Подобро почни да агитираш за некоја партија во блиска иднина. Да правиш нешто, било што. Макар и пишувај партиски статуси на фејсбук полни со критики и омраза, еден ден ќе ти се исплати.
- Па јас се водам според Џон Ленон, знаеш... според она "Животот ти се случува додека си зафатен правејќи планови за него".
- Според кој? - ме праша Ана цинично.
- Според куров мој ебате. И јас кај дојдов овде. - се изнервирав. Можеби поради тоа што таа не знаеше кој е Ленон и можеби поради фактот дека и покрај тоа, ја сакав. Се налути и си замина.

Јас и Лепиот заминавме. Со наведнати глави. Поразени, засекогаш. Во сите битки. За паметниот човек секоја војна е изгубена... така рекол мојот идол некогаш. И љубовта, за жал, беше војна. Барем за мене.
Ама морам да признам дека ми се свиѓаше начинот на кој Лепиот ме "одбрани". На крајот испадна дека повеќе ме закопа. Ама морам да признам и дека ми се свиѓаше делот за Манчестер Јунајтед. Го сакав поради тоа. И тој беше целиот искомплексиран, баш како мене... И тогаш сфатив дека затоа и се дружиме. И затоа ќе останиме цел живот заедно. Си ветивме дека никогаш нема да потпаднеме под некакви идеали колку само за да фатиме поголема риба.
Доволно беше тоа што не го читавме Ниче, затоа што татко ми отсекогаш ни велеше "Кој го читал Ниче не фатил пиче". Се останато за нас би било луксуз.
Сфатив дека сепак љубовта што ја прикажаа во Викер Парк е перење мозок. Ама ми се допадна. Сакав клишеа.
Кога се вратив дома ја пуштив последната сцена на јутуб, сцената во која беше The Scientist....

 

[Вештица]

Необјасливо тешко е за мене да бидам сакана. Јас од кога паметам за себе имам платонски однос кон светот. Тој е прекрасен, а јас се кријам позади купишта прамени за да не приметам, убедена дека немам мирис и затоа сум невидлива.
Најблиску што стигнав е да бидам посакувана, а и тогаш бев убедена дека и другите како мене, го гледаат светот, преплашени од неговата дијалектика и непостојаност, не знаејќи во кој момент ветрот е добар, а во кој не, и не се осврнуваат кон мене, секогаш кон светот.
И како можеш да ме сакаш кога јас сеуште се обидувам да сфатам, ако пчелата зуи, лисјата треперат а ветрот вее, што треба јас да правам? И како можеш да ме сакаш кога има толку други важни работи сега? Сите тие мисли... Зошто сликите се мисли, само не сме ги оформиле уште, а мислите се чувства само не сме ги освестиле уште, а чувствата ги прави светот, само не го разбираме уште... Јас треба уште толку многу да смислувам... А ти, кога стигна да ме сакаш?

 

[Сатори]

Мој дилбере​

Вистината е дека престанав да пишувам во метафори само затоа што немав што повеќе да кажам, целиот емоционален раскош и палетата од бои беа карактеризирани како монолози кои што се одвејуваат во ветерот, затоа што се само изблици, а не константна состојба. Моето чувствување го префрлив во физичкиот, сетилен свет на допири, каде нема кадифе и свила, само месо и неколку грама распрсната прашина во мозокот за стимулација.
Плачев вчера, врескав, корнев и гребев по внатрешноста и надворешноста на контурите од моето постоење, затоа што не можев да почувствувам љубов, ниту болка, само празнина и бунар длабок, толку длабок што не му се гледа дното, само му се отцртува името во темнината, имињата.
-Поведи ме у чаршију, па ме продај ... пазарлији ...

Траговите на празнината секогаш светат во жешките бои на рана есен, бујно се предаваат низ страниците на сите оние кои што сакаат да читаат. А тажни романси и испревртени, нечисти љубовни приказни измачкани со реалност се продаваат како памфлети на секој чекор, по сите улици во моите замислени градови и оној во кој што живеам. Стапките по кои што одат свештениците и грешниците се поклопуваат само затоа што се напишани со истото мастило, знам, дека Бог не постои, да постоеше немаше да проповеда љубов, туку совршенството на самоконтролата. Додека ја мачкам со прстите устата, не можам ниту да се сетам на вкусот на јаболкото, ниту на него, ниту на себе, ниту на нив. Сите имиња испишани во еден голем кафен тефтер од кои течат темперни бои по мене, накои чудесни звуци на кавали и мириси на ливади и полски цвеќиња.
Љубовта уништила повеќе животи од сидата, шминката повеќе лица од цигарите и не можам да ја тргнам оваа мисла од себе, не знам дали е така само затоа што е вистина.
А сонувам некоја вивидна романса под дрвени ќепенци, додека светлината на месечината сјае на калдрмата и серенада проткаена со таква природна и чиста еротика, потикната од желба, не од похотност и интелектуална манипулација. Сонувам слоеви облека од лен и воздишки преку писма и традиционална македонска гозба на преполна маса сакани, една блискост која што те топли во внатрешноста. Бело сирење и приказните на баба. Тесто замесено со нешто повеќе од брашно, квасец и вода.
-Узми за мен, оку злата ... ај па позлати двору врата ...

 

[Above.The.Rim]

Ах,љубов...
Ти си најслаткото нешто што сум го видела. – му велеше мајката.
Колку е убаво. – низ солзите радосници промрморе таткото.
Тоа беше новороденче кое се роди во богатата,трговска фамилија која живееше во Манчестер.Го одгледуваа како да им е капка вода во дланката,беше негувано,ја имаше најдобрата храна,облека и се што му е потребно на едно бебе за да расте и да се развива.Кога наполни една година,родителите решија да го крштеваат.Го крстија Џон.Тој растеше и како што растеше,беше поразгален.Еден ден решија фамилијарно да одат на пикник со нивниот “Мустанг”.Но за несреќа,во една од уличките близу Олд Трафорд се судрија со “Шкода”.Тие се судрија толку јако што половина од колата беше смачкана.Таткото и мајката беа многу тешко повредени,а Џон беше полесно повреден затоа што седеше на задното седиште кадешто колата речиси не беше чепната.Додека ги пренесуваа со хелихоптер до главната болница,мајката на Џон почина на пат,а таткото штотуку не умрел.Стигнаа до болницата,каде што им беше дадена помош.По 1 месец беа испратени дома,таткото беше на штаки,а Џон имаше само по неколку конци на десната рака и левата нога.Таткото од преголема тага за мајката почна секоја вечер да си доаѓа дома пијан и да го тепа Џон.Кога Џон имаше 15 години,карши нив се доселија Руси.Добра фамилија,таткото биснисмен,мајката дизајнерка на облека и двете ќерки Катарина и Наташа кои беа на возраст од 18 и 16 години.Кога Џон си доаѓаше дома од продавницата,беше замислен и се судрија со Наташа.Погледите им се сретнаа,тоа беше љубов на прв поглед,двајцата се вцрвенија во образите.Наташа промрморе “простите” веднаш по неа и Џон “I’m sorry” и продолжија секој по својот пат.Од тогаш почна да гори некое жарче во срцето на Џон,незнаеше како тоа да и го каже на Русинката,таа разбираше Англиски,но не така добро.Затоа Џон напиша едно писмо во кое пишуваше “Дорогој Наташа, с первого днја после того как он встретил тебја у менја есть огонь в душе, Вы хотели бы појти завтра на обед?” и чекаше прилика да и го даде.Кога ноќта Наташа доаѓаше од школо,тој истрча пред неа и и рече”This is for you!”,таа го зеде писмото,а Џон истрча веднаш дома.Наташа го отвори писмото и прочита,веднаш потоа си влезе дома.Напиша нешто на хамер и чекаше Џон да излезе на прозорец.Откако излезе му го покажа хамерот на кој пишуваше “Dear John, tommorow, 06:00 pm , at the end of the street.” .Идната ден обајцата неможеа да дочекаат да дојде шест часот,Наташа излезе од дома пет минути пред шест,а Џон точно во шест часот.Кога тој стигна на крајот од улицата,Наташа веќе беше таму и го чекаше.Се приближи до неа и се поздравија,после тоа стоеја неколку секунди здрвени.Џон ја праша дали сака да одат до ресторанот кој се наоѓа два блока подолу и таа се согласи.Таму се запознаа подобро и си кажаа се што мислат,потоа си тргнаа за дома.Џон ја испрати Наташа до прагот,тогаш замолчеа.Наташа ја фати кваката од влезната врата и промрморе “I Love You”. Веднаш штом го докажа тоа,Џон ја бакна и бакнежот траеше барем 5 минути.Од тој ден тие имаа среќна врска, се до еден ден кога мајката на Наташа ги виде низ прозорецот.Кога Наташа си отиде дома,мајка и ја чекаше налутена и и се развика за тоа зошто не и кажала дека нејзиниот љубовник е Џон,и објаснуваше дека таа треба да се оттргне од него затоа што тој ќе станел хроничен алкохоличар исто како и неговиот татко,на тоа Наташа се спротистави и отиде да спие ноќта во хотел.Но случајно за тоа дознал и таткото на Наташа,откако татко и ја советуваше и и даде забрана,таа мораше да му каже на Џон дека тие мора да раскинат.Раскинаа,Џон беше од ден на ден се потажен и потажен.Еден кога Наташа требаше да се сели во Германија,отиде да се поздрави со него,но во неговиот дом го најде само неговото мртво тело,пресечените вени в долж на левата рака и писмото во кое пишуваше “My life was dark.My mother died,my father became an alcoholic and he tortured me, my life had no sense until Natasha appeared.I was the happiest man in the world but after she left me, I have nobody in this world who loves me.Goodbye my Natasha,I will always love you! “. Таа почна силно да плаче,не се пресели во Германија,само седеше во нејзината соба и плачеше.Таа плачеше со месеци,имаше многу ноќи неспиени...Од плачењето таа ослепе,ослепе на само 18 години...​

 

[Kallista]

Двајцата се прашуваа дали е до картите, кои животот им ги поделил или до начинот на кој одиграле. Дека животот кој го сонувале, со секој внесен и одземeн здив за непроценливи моменти, всушност никогаш не ни постоел.

Велат, колку времето е попразно толку побрзо поминува. Животите без смисла минуваат како возови, што не застануваат на твојата станица. На мојата одамна куцнаа моменти, кои го отруја микрокосмосот со смрда на умрено и расипано, од која никогаш не мислев дека ќе се спасам. Минувајќи низ годините на беда и сиромаштија, застанував пред сакатите и немите, кои го будеа оној обележан мир, некаде меѓу сожалувањето и одбојноста. Времето не помага. Показател е дека надежта не треба да се губи, без при тоа да се потпира на неа, зашто таа е токму таква, сурова и суетна, без совест. Ќе подаде рака во оној момент, кога твојата глава нема да ја добие на тацна. Не е ништо повеќе од ебарник, во кој душите се секојдневно дупени до последен здив зашто се подготвени да веруваат во се, освен во вистината.

А вистината е одбојна, на моменти примамлива со примеси на сожалување и враќање на единствениот излез од затворениот круг, чија заслуга е на она кое те вовело во кругот.
Ако нешто е тешко не е заработувањето на парите. Проблемот секогаш е да се заработат истите од нештото на кое си му го посветил животот.

 

[nicole_l]

Нарцис и Езеро-трета верзија-21 век​

​

​

„Јас те сакам тебе. Ако ме прашаш дали има нешто посилно од моето сакање, ќе ти кажам дека тоа е посакувањето. Поголемо од моето сакање е мојата желба да те имам. Знаеш дека јас сум крајно посесивен тип... јас се’ што сакам тоа и го добивам. Добро можеби не баш се’. Ама затоа те милувам тебе за да го искомпензирам тоа малку што не можев и не можам да го имам. Во последно време ме нервира онаа прогонувачка во моите мисли, максима од Иво Андриќ дека многу малку е потребно за да биде човекот среќен, а проклето е парадоксално што тоа малку секогаш најтешко се постигнува. Секогаш недостасува. Во тоа т.н. малку лежи всушност многу, лежи најесенцијалното нешто, а тоа е реализација на апсолутната среќа. Без тоа залудно е се’. Јас тоа го знам. Ме разбираш ли? Мене тоа деноноќно веќе цела година ме мачи откако видов една личност. Затоа сакам ти да бидеш тоа мое малку со кое ќе можам да го остварам сопственото задоволство. Немој да помислиш дека ова што ти го глаголам е еден гласен самобендисан дијалог меѓу мене и другиот во мене односно моето его. Не. Реално гледано... не! Не гледано туку осетно- јас чувствувам...следи ме! Велам дека чувствувам дека ти си тоа што ми треба. Па види само колку јас сум маѓепсан од тебе. Ти си мојот дар. Јас долго време губев од некој кој е недостоен за мене, а судбината како награда за моето трпение од неправдениот презир ме запозна со тебе. Ти си мојот пехар, јас пијам од него.“- Н. како со нокт да го загреба најдлабокото во себе. Се почувствува себе си како полусоголен човек. Полусоголен, а не целосно соголен бидејќи никогаш претходно пред никој немаше зборено за своите страсти. Можеби звучи чудно и делува на погрешно употребен збор во една реченица, но не е така. Оваа ако може да се нарече своевидна исповед на Н. е исповед на неговите страсти во кои плива неговата душа, а тој ужива во нив. Тие се толку негови и се толку скриени и тајни што тој после ова негово излагање се подзамисли и почувствува страв. Се подзамисли за тоа дали требаше неа да и довери мал дел од него, а почувствува страв да не му прејде тоа во навика, па понатаму да се случи целосно да ја откине кожата од сопственото тело и на крај да останат лесно читливи неговите побуди.
„Ах, не. Тоа никогаш нема да се случи. Јас сум психички силен. Јас сум јас. Претпазлив. Можеби сега не направив баш мудар чекор. Но таа е моја девојка, а не мој уништувач и непријател па да имам параноиден страв. Дефинитивно ова е траума од блиското мое минато.“- Си помисли за миг, љубопитно чекајќи да слушне што таа ќе му каже.
„И јас те сакам. И ти си за мене тоа малку што ми недостасувало цел живот пред да те запознаам тебе. Кажи ми убава ли сум? Како изгледам во скапиов капут од чоја? А шалот кариран, ти се допаѓа? Ти си мојот Аполон. Мојот најдобар избор досега.“-Го кажа тоа и филмски се обеси на неговите широки раменици. Го погледна со неодолива, заведувачка насмевка. Се нурна со своите сини очи во неговите сини очи и се огледуваше во нив. Во нив се бараше себе си и својата телесна убавина.
Ова нивно меѓусебно гледање на очи во очи е еквивалент на митот за Нарцис. Но не онаа старогрчката верзија туку оскарвајлдовската. Тоа е тоа.
Н. не отиде до таа крајност. За кратко го здогледа својот лик во нејзините очи. Се виде прекрасниот себе си, а потоа се осврна на неа. Навистина му се допаѓа. На секоја нивна средба тоа самиот си ги потврдува. Само не знам дали како утеха, дали како воодушевување или пак можеби како бегство од нешто?
„Ако јас сум Аполон како што велиш, тогаш ти сигурно, без сомнение си божицата на убавината. Ти си мојата Афродита. Ги обожувам твоите усни, природно црвени како зрела цреша. Најмногу ја сакам твојата бледа и бела кожа, мазна како свила од Исток, тенка, миризлива. Те сакам затоа што си свесна за твојата убавина, затоа што сите ја сакаат твојата убавина. И на крај, те сакам затоа што ме сакаш.“-го кажа тоа и проникливо се насмеа со мала доза на нешто помеѓу дозирана злоба и иронија.
На неа некако не и се допадна изразот на неговото лице, посебно не го сакаше оној дел кога ја спомна нејзината свесност за убавината. И без воздржување и премолчување му рече: „Хм, зошто кажа дека ме сакаш затоа што сум свесна за мојата убавина? Не дека се навредив ама некако загадочно го кажа тоа.“
Н. и даде уште понесфатлив за неа одговор, но таа веќе не се трудеше да го „дешифрира“. Не и беше нималку тоа битно. Имено тој и рече: „Сакам да ги погодувам твоите соништа. Не разбирам зошто тоа ти пречи. Не се грижи за тоа. Те сакам.“-и повторно се насмеа. Неа последните две реченици и беа доволни.
Романсата помеѓу Нарцисот и Езерото (уште еднаш да напоменам дека се работи за пролонгираниот мит од страна на Вајлд, а не оригиналниот ) започната во 2009 година, заврши на почетокот на 2010 година. Fortunately со среќен крај. Благата варијанта на Нарцис т.е. Н. не падна во Езерото. Се огледуваше, но му здосадија тие бистри води и замина. Таа т.е. Езерото исто така се досадуваше да се огледува цело време во истите сини очи и беше среќно кога тој прекина да доаѓа кај неа најчесто како пред огледало.
Двајцата ја почувствуваа речиси истовремено потребата да добијат потврда за себе од некој друг. Потреба во други очи да видат поинаква манифестација за својата грациозност и убавина. Или попросто кажано за својата нарцизоидност.

Заклучокот е дека не е само Нарцис- нарцисот туку и Езерото е. Ако постои мерна единица за мерење на оваа „величина“ ќе се дојде со занемарливиот факт дека суштински Езерото е многу поголем нарцис од самиот Нарцис. Занемарлив бидејќи нарцис си е нарцис без разлика до која мера е обземен и вљубен со самиот себе си на било кој начин.

 

[CafeDelMar]

- Најтивко е кога ти ми зборуваш.
- Најгласно е кога ти молчиш.

Осветлени од топката полна со меури, седеа на креветот кој беше повеќенаменски. Имаше минути кога беше само обичен потпирач, моменти кога ја впиваше тагата, ја премолчуваше неудобноста, моменти кога самиот се развлекуваше за повеќе простор.. Е во тој простор се случуваше мимкрија.

Запали цигара и не беше потребно ништо друго, просторот се обликуваше според неа, стана нејзин калап, инкубатор на мисли.
- Кога ти зборувам гласно, звуците кои се произведуваат ти стануваат како твој ритмичен глас, не го забележуваш дејството во приказната ...
Ја бараше низ чадот кој се поблиску му беше пред зениците, ја гледаше во искривена слика, со спокојот на пепелта..
- Еве зошто молчам, си ја полнам устата со портокали, така ги преголтувам зборовите, кога ќе отстојат внатре во утробата додека те гледам, знам дали треба да ги исплукам како непотребните конци од портокалите или само кората да ти ја покажам. Има вистина и во нејзе, обликувана, заоблена и со заштита е. Ја тргам само кога е спремна за вкусување.

Не поместувајќи се од неговото рамо, го зема другиот портокал и долго го држеше во рацете, го притискаше со прстите и неприметно ги гребеше испакнатините... се додека не почна на сокот да му станува претесно во сопствената кожа...
- Нема трајна заштита.