Деца на темнината
Градските гробишта беа особено тивки таа вечер. Сите тројца уживаа во бездејствието кое еманираше од околината. Градот кој се гледаше во далечината беше небаре мртов. Го немаше џагорот од дискотеките, брмчењето на автомобилите, гласните пискоти на пијаните шмизли и сељаци кои се враќаа од биртиите. Тоа беше една совршена ноќ.
Void, Rust и Loss седнаа над гробот на некој одамна починат. Ги избегнуваа свежите гробови затоа што беа многу нерамни и немаше простор каде да ги остават пивото и грицките. Направија импровизиран круг и ги оставија намирниците и тетратките во средината.
Void, Rust и Loss беа нивните вистински идентитети. На ова место имињата кои им беа дадени без нивна согласност, заедно со животот кој им беше даден без нивно барање, немаа влијание. Овде, овие две момчиња и девојката беа ослободени од бремето кое го носеше со себе интеграцијата во општеството. Овде беа слободни.
Void ја отвори тетратката.
-Напишав нешто денес. Кратко е и хаосно, но сметам дека секоја рефлексија на душата е необременета од разумот, промислата или прифаќањето на кодексите и нормативите на тоа што треба да има вредност. Вредноста доаѓа од искреноста на напишаното, па така, мојата болка, мојот помор и мојата темнина поради искреноста ја имаат таа еквиваленција со секое друго дело кое поминало низ процес на евалуација од трета рака. Го оставив мојот краток изблик онаков каков што е првично напишан и како таков го споделувам со вас...
The abyssal wound of my soul pales the knife,
that i willingly guide through my veins,
the pain is an anticlimax of expectation,
feeds into the bodily in a bleak and hollow manner,
as any flesh wound would,
so i stop and reflect of what pain truly could accomplish,
the search for material resemblance of the pain i feel inside,
and i conclude: not through a knife...or needle or scissor,
for I am the Ambassador of the Void, the epiphany of Pain,
i am its Matter.
Loss, додека Void читаше, со прстот црташе пентаграм на земјата. Кога тој заврши, таа не го крена погледот.
-Сум размислувала за тоа какво задоволство носи таквата болка. Сум седела сама во собата со часови и сум гледала во жилетот. Флертував со идејата да се повредам. Во занданите на мојот ум преку болката ми се трасираше пат до некоја катарза, амброзија која е скриена само за храбрите, само за оние кои не се заробени во телесното. За оние кои бараат излез од предетерминантите.
Моето тело, сепак, е само средство. Дали го уништувам или не е ирелевантно. Мојата кулминација лежи во моето доживување на она што го гледам и на она што го чувствувам. Ако јас цел мој живот чувствувам болка, таа болка е моја. А јас сум себична и нема да ја проституирам за секој да ја види. Нема да се сечам за нивно задоволство. Тие гниди нема да бараат утеха во мојот "лош пример" и со мене да си ги оправдуваат нивните потрошени животи.
-Добра поента.-- продолжи Rust -- не смееме да им помагаме. Со физичкото уништување на нашето овоземско манифестирање завршува и нашата потрага. Да, можеме да флертуваме со поимот, но никогаш не смееме да ја изедначуваме физичката сензација на болката со онаа која ја носиме во душата. Но, доколку некогаш се одлучиме на тоа заедно да експериментираме со физичката болка, мораме да го земеме во обѕир фактот дека душевната болка е...хмм...дедуктивна. Тоа е чувство на венење, на бавно паѓање, евтаназија, премрзнување. Обратно-пропорционално на кулминацијата, на експлозијата од болка која е проследена во голем процент од последните моменти на живот при физичката смрт. Ако ние тројца се решиме на таков чекор и ако го правиме заедно, тогаш мораме да одбереме начин кој патот до смртта ќе го испише со...дедукција на болката. Од страшна и неиздржлива, до мирна и пријатна. Да биде тоа патешествие кое ќе не' рефлектира сите тројца, еден одраз на оваа матрица која се создаде низ времето и која се матријализира веќе толку долго.
Тројцата придонесуваа за комплетирање на сликата се до полноќ. Го испија пивото, ги изедоа грицките, го собраа ѓубрето во ќесето и тргнаа да си одат. Loss тргна пред нив со забрзан чекор, за да го фрли ѓубрето во контејнерот. Void остана последен, за да провери да не си заборавил некој нешто на гробот. Тргна по нив двајцата и на патот кон излезот, длабоко замислен, се спрепна од камен, изгуби контрола, му летна ногата во водух и тресна силно на земја.
-Аааааааааа! Ракатааааааа!
Rust, кој одеше пред него, веднаш се стрча кон излезот.
-Марооооо! Иди ваму, Коле си ја скрши ракатаааааа!
Loss го слушна крикот и пискотот и веднаш се стрча.
-Шо стана бе?
-Ракатааа раката раката! Ааааа, болииииии.--извика Void.
-Си ја скрши ли?--во паника го праша Loss.
-Не знаааааам! Ме болииии!-- Плачешкум возврати Void.
-Каде те боли?--се обиде да дознае Rust.
-Me болиииии....ме боли аааааааааа!
-Знам дека те боли. Може ништо не е. Може малку си го натратил местото.
-Aаааааааа! Уааааааааааа!--почна хистерично низ солзи да извикува Void.
-И сега шо правиме? Да те носиме дома?
-Неееееее! Ѕвони на маааамаааа! Да дојдеееее!
-Како бе да и ѕвониме на мајка ти?--се замеша Loss--ако види каде сме биле, ќе не' каже и мене и Панче на нашите и не ни бега ќотекот. И тебе ќе те испотепаат дома. Мисли малку.
-Нееееее! Мамааааааааа! Ѕвони и на мама ме болииии!
-Де бе Коле, имаш дваесет и две години ебате, стисни заби малку, да се тргнеме од местово па ќе и' ѕвониме.
-Ѕвони ииииииииии!
Rust ја повлече Loss малку подалеку од Void, кој се препелкаше и клоцаше во воздухот, вриштејќи на цел глас.
-Маро, ако и' се јавиме на мајка му, ја наебавме.
-Знам. Ќе не' каже дека сме иделе тука. Тато ќе ме убие.
-Остај тоа. И џепарацот отиде и колата нема да ти ја дава. Мене нема да ми дозволат од дома да излезам. И базенот ќе ми го забранат.
-Па нејќе да мрдне овој!
-Може стварно скршил нешто. Ако не се јавиме, има шанси да умре од...кој го знае, внатрешно крварење. После ќе не' дознаат дека сме го оставиле... и губиме и кола и џепарац, ем и досие ќе ни отворат.
-Ау неее!
-Епа не можеме да го влечеме бе Маро. Стока, сто кила има. Плус глеј го како прета. Како свиња. Може ќе не' удри.
-И? Сега?
-Ништо. Ќе и' се јавиме. Мајка му ја бара, нека дојде, нека си го земе. Дај ми го телефонот.
Loss, со солзи во очите го гледаше Rust додека овој го бараше бројот на мајката на Void. Знаеше што се' таа ќе загуби кога мајка му на Void ќе се огласи на повикот. Но беше немоќна. Rust го пронајде бројот, го повика и ја стави слушалката на увото.
-Добра вечер, госпоѓо Лена. Овде Панче....
