Прозни искри

[Сатори]

Љубовна приказна​

Во миговите на најдлабок очај, утехата секогаш доаѓаше од пожолтените фотографии заглавени помеѓу пукнатините во ѕидот.Треперливите прсти на старата дама ги вадеа од засолништето полека и со огромна внимателност, навика останата од деновите кога младоста брзаше по надежта исто како солзите поради несреќната состојба.Во замаглените прозорци се отчитуваше разочараност од приказна што некој немарен писател не ја довршил, а совршено добро ја започнал.Текстурата и стилот на сликата беа во хармонија со композицијата и бојата, ја пресликуваа тагата натежната од позајмените зборови, што ништо не значат во доцните години на староста ... иако таа, слика, е од него насликана, без палета и штафелај.Како тетоважата видлива само при изговарањето молитва или одењето на причесна.

Таа немаше право на спомени, само на дожд и утеха од длабочината на битието што се подготвува за конечна пресметка со Бога и со ангелите што осудуваат додека премеруваат прошка во Систинската Капела.

Тој не постои сега кога таа повеќе не знае како да пишува.Таа е старица фрлена во креветот на самотијата откако тој престана да создава со четката.Тие не се на истата планина, ниту море, ниту село во близна на градот на трагедијата.Родниот и непосакуван град.
Не си требаат!

Во миговите на најдлабок очај, неговиот мозок отрпнува од болката што не успеал да го бакне работ од нејзините трепки кога за тоа имал прилика.Па прстите му се вкочануваат и во раце му се крши кредата што му била последна од кутијата.Во мислите му се враќа на говорот на сите учители што некогаш ги имала, кои ја советувале да биде преполна со емоции додека ги става зборовите и ликовите на хартија, како што него му ги забрануваа, за механичка прецизност на потегот врз платното, зошто тоа не заборава.И во куферот преполн скици од нејзиното лице, стоеа сите пастели, кои вети дека ќе ги држи во рака кога и последниот ќе се претвори во пепел и прав, зошто таа од него направи инвалид, сликар со талент и без волја за инспирација.

Тој немаше право на олеснување, само на груби спомени, што му ја земаа гордоста и достоинството откако ја гледаше како си забрани себе да бакнува, ветува дека нема да чувствува.

Кога патниците минуваат низ Велес, а нивните чаши ѕвечкаат полни вино од наздравување и свадбените ѕвона се гласни за оние кои што го кријат лицето при звукот на погрешните имиња, тие не знаат, дека таму се одиграла најголемата љубовна приказна.
За една писателка, за еден сликар.
Што требало да се бакнат кога конечно останале сами под Костурница.

 

[Windfucker]

Пролог​

Младиот детектив Дик и неговиот помошник Вејн уживаа во благодедите на топлото пролетно сонце кое влегуваше низ аголот од скршениот прозорец во канцеларијата и се рефлектираше на темно кафеното биро измресено од секојдневното оставањето на бурекот и кебапите со кромид. Детективот Дик беше поранешен гинеколог во доцни 40-ти на кого му беше одземена лиценцата кога направи абортус на диво на неговата малолетна љубовница откако таа го пријави во лекарската комора под присила на нејзиниот сегашен сопруг професор по англиска средновековна литература на унивирзитетот Беркли во Калифорнија. Тогаш неговиот идиличен живот на плејбој квантираше во условно осуден гинеколог без прекршен цент во џебот. Кога го напушти станот од 120 кв. во Капиштец после жнеењето на извршителите му остана само спрејот против пицајзли и флоуросцентен зелен стегач Норт Фејс за околу глава.
Неговиот помошник Вејн го запозна низ долгите и студени ноќи во притворот зошто беше во соседната ќелија и деноноќно плачеше, можеме да слободно интерпретираме дека судбината си поиграла со него. Тој беше офис менаџер во една успешна компанија, имаше жена и два златни ретривери. И покрај желбата да има деца и упорните обиди кој ги правеа со неговата жена и имаа секс еднаш месечно сепак тоа не вроди со плод. Неговата љубомора беше виновна за неговата бизарна судбина, Вејн се сомневаше дека неговата жена Кејти која беше висока 145 см и тешка 115 килограми која работеше како касиерка во Веро има афера со Ричард Гир па така едно утро се обиде да поразговара со неговиот шеф околу тоа и да го праша за совет. Кога шефот го слушна тоа, го погледа Вејн и почна да се смее тивко, па се погласно и погласно, за да по 15 минути смеење премине во еуфорично урликање и прпелање по под и на крајот падне покосен од срцев удар. Полицијата го обвини Вејн како прв осомничен во случајот и го притвори. Неговата жена по два месеци се премажи за Ричард Гир, водоводџија од Зелениково кој од време на време го поправаше станот на Вејн.
Дрвената врата на канцеларијата се подотвори и главата ја поддаде млада жена облечена во летен фустан со цветови и чанта Прада. Погледите на Дик кој читаше весник, грицкаше семки со двете нозе испружен на бирото и Вејн кој тепаше муви со пластичното тепалче се фокусираа на нејзината чанта дали и колку е фејк.
По првичниот препад учтиво ја понудија да седне на дрвената столица и почне да зборува.
Жената само рече-

Мислам дека мојот сопруг е Кинез

.......................................................................................


Што и како ќе се случува во наредната возбудлива епизода и способноста на нашите детективи да влезат во назамрсените тајни на јапонската Џакуза мафија и илуминатите во Шутка ќе дознаете наредниот вторник.

 

[Saladin]

Време е да одам

Време е да заминам од минатото... Спомени собрани во ковчег, слики на уште еден безнадежен обид да ти кажам. дека...
Зарем вреди да чуеш? Да го видиш итака веќе стопати пуштениот филм, каде што сликата имаше боја... и мирис на среќа.
И ти си во него... И јас... Насмевките ни` се едно. И погледите. Вперени во самите нас. Ја читаат нашата прикаска. Го гледаат филмот со двајца актери.
Ти... и јас.
Засекогаш.

Будење.. Морам да престанам со себе сожалувачките мечти. Време е да заминам од проклетото минато, полно со спомени кои не ветуваат ништо освен болка.

 

[Windfucker]

Од минатата епизода

Полицијата го обвини Вејн како прв осомничен во случајот и го притвори. Неговата жена по два месеци се премажи за Ричард Гир, водоводџија од Зелениково кој од време на време го поправаше станот на Вејн.
Дрвената врата на канцеларијата се подотвори и главата ја поддаде млада жена облечена во летен фустан со цветови и чанта Прада. Погледите на Дик кој читаше весник, грицкаше семки со двете нозе испружен на бирото и Вејн кој тепаше муви со пластичното тепалче се фокусираа на нејзината чанта дали и колку е фејк.
По првичниот препад учтиво ја понудија да седне на дрвената столица и почне да зборува.
Жената само рече-

Мислам дека мојот сопруг е Кинез

Пролетниот мирис на липите по Партизанска се мешаше со мирисот на плинот од диво инсталираниот полски уред од автомобилот. Тегет ладата на нашите детективи ја следеше жолтата Тојота Јарис на жената во летен фустан со цветови и чанта Прада. Мислите му беа преокупирани со случајот и со прашањата кој константно го мачеа како сметки за струја.

Како разбрала дека е Кинез?
Што бара Кинез овде, зарем толку ги има?
Дали е дојден на индустриска шпиунажа да ја украде перпетум машината на Војо Ушески?
Дали и Кинезите имаат букаке?
Дали е ова преголем залак за него и Вејн?

Го извади шрафцигерот кој го потпираше прозорецот, го отвори прозорецот од Ладата и ја поддаде главата надвор, густиот смог му го освежи лицето од тешките мисли и пополека му го разбиструваше умот. Извади цигара, ја запали и повторно потона во нови размислување околу случајот.

Тојата застана пред трговскиот центар, жената тргна прва и по неа се упатија нашите познати јунаци, влегоа во станот каде последен пат е забележан сопругот и почнуваа да го разгледуваат местото на злостворството.

Немаше некој повпечатливи знаци на борба, неколку исфрлани фотељи, празни пластични шишиња од Крали Марко, последниот број Теа Модерна и Јапонско нецензурирано порно.
Вејн се обиде да го конфискува како доказен материјал, но жената децидно тврдеше дека тоа е лично нејзино и нема никаква поврзаност со нејзиниот сопруг.

Навистина замрсен случај, еден од најголемите предизвици во неговата кариера си помисли Дик кога заминуваше од станот..

Дик задоволно се насмеа во Ладата и му кажа дека пронашол неколку докази кој можеби ќе доведат до некаква трага и разрешување, на што Вејн го извади це-дето со Акира Јакашими а.к.а Блу Анџелс и му кажа дека и тој не е со празни раце од станот.

Детски плач, смеа и дим од цигари излегуваа од просторијата кога Дик зачекори во кладилница “Депортиво”. Седна на масата и го му го остави ливчето на Адам, кој дискретно го зеде и го стави во десниот џеб од палтото.
Вообичаено му рече Дик за цената-две кутии Филтер 57

Договорено – рече Адам

Адам беше анализаторот кој му помагаше на Дик во многу од случаевите, тој беше дипломиран доктор по математика кој имаше 7 медаљи од Кенгур за освоено прво место и се уште беше под заводот за вработување.
Се прехрануваше со социјалната помош и анализа на натпреварите од трета Шкотска лига. Дик го користеше за анализа на неговите случаеви кога беше нешто поврзано со нумерологија.

Во моментов најде ливче на кое пишуваше само 4.8.15.16.23.42, дали се тоа броеви од лото, мера за јолук на куќа во Зелениково или пак нешто друго чекаше одговор од Ален. Во мометот беше загубен во случајот.



Какви новости ќе донесе нумерологот во врска со броевите, за алуминатите од Шутка кој ги испуштивме во оваа епизода како и Јапонската Џакуза во наредните епизоди и авантури на нашите јунаци.

 

[Пепси_]

може не е соодветна темата ама овде ќе го пишам...ако има потреба нека се брише/премести

"Другар"


Дали сум на погрешната станица,или она по лошото,веќе сум се качил во погрешниот воз од кој нема назад ?

не е битен возот сега….

никогаш не сум го обожавал зборот “другар” незнам зошто….

ваљда од помислата дека ме лажат и не е искрено кажан….затоа не го употребувам ниту јас…..

сега сакам повеќе од тоа…ама незнам како да си го побарам….

ти текнува како она “детето со топката кога си играше а ти гледаш од страна и ти е страв (срам) да го прашаш да си ја подавате”

знам нема некоја си смисла ама тоа се моите чуства како и секогаш безмислени…..

Ама тоа се чуства кои не се контролираат и не слушаат човечка наредба…..

тоа чуство е поголемо од било кога….

но тука е секогаш “другар” изустено од таа полу-испукана усна од кое ми се кине срцето на парчиња…..

 

[Windfucker]

Од минатите епизоди

По првичниот препад учтиво ја понудија да седне на дрвената столица и почне да зборува.
Жената само рече-

Мислам дека мојот сопруг е Кинез

Се прехрануваше со социјалната помош и анализа на натпреварите од трета Шкотска лига. Дик го користеше за анализа на неговите случаеви кога беше нешто поврзано со нумерологија.

Во моментов најде ливче на кое пишуваше само 4.8.15.16.23.42, дали се тоа броеви од лото, мера за јолук на куќа во Зелениково или пак нешто друго чекаше одговор од Ален. Во мометот беше загубен во случајот

Да се извинам предвреме на моите хардкор читатели кој се надевам дека ќе ме разберат посебно зошто пензијата од баба ми касни, а јас немам за цигари, но по великодушната понуда на Витаминка од Прилеп моите јунаци во денешнава епизода ќе бидат облечени во блуза со кратки ракави на која што пишува Стоби Флипс, додека Вејн ќе грицка и чоколадни смоки. Како гест на добра волја ја преместив денешнава епизода да биде во Прилеп, само сакам да го искористам моментов да го поздравам директорот од Витаминка како генерален спонзор кој ви овозможи уште една епизода на оваа возбудлива серија, исто така и менаџментот на Добра Вода кој даде придонес за оваа епизода.

Плоштадот беше преполн со луѓе, под зачадените шатори од скарите се потеше обилно како во сауна, Беше тоа црн ден за десетгодишното замрзнато бразилскито пилешко месо кој се продаваше под името пилешки стек, и говедското месо од Наполеоновите стокови резерви кое беше познат под името пресна лесковачка скара и скара Кај Цобе.
Обасените исушени колбаси се мавтаа обесени на скарите како дилда во Валијант, тамбурашите ја свиреа Врањанка додека Елена Велеска пееше во позадина на еднокасеташот COBY.
Градоначаникот гордо го најавуваше репертоарот за вечерта со најавата за вечерта, рајата се туркаше до бината да ја види се поблиску главната актерка на најгледаниот краткометражен филм на Балканот, која во стил на Софија Лорен блескаво отпоздравуваше на стоечките овации од публиката.

Дик и Вејн стоеа до Бизнис Центарот кој изгледаше како Форт Ворт академијата за маринци маскиран во маслинесто зелена боја со лавиритски ходници како Хајл Лајф 2 кој не водеа никаде. Вејн сакаше да купи црвен стап со волна но Дик го пресече дека ќе бидат впечатливи со стап со волна и дека во моментот ги јаде најдобрите чоколадни смоки на светот од Стоби Флипс па нема никаква потреба(поздрав од уредникот-фала директоре за спонзорството).

Го чекаа Адам со резултатите од броевите, кој излегуваше од преполната кладилница во центарот и ги проверуваше џебовите дали некој му ги дрпнал цигарите или не. Адам седна и изваде логаритамска таблица и Нокиа 1100 98 година производство што оди 20,000 евра на немачко тржиште.
Лажна е само проговори, така ги лажам само момичињава дека сум ексцентричен богаташ.
На Дик и Вејн му олесна после кажанато и жедно ги очекуваа резултатите од анализата.
Случајот е замрсен, броевите што ми ги дадовте ги најдов на гугл и се од една убер долга серија, се загледав да го најдам решениото и засега сум до трета сезона. Интернетот ми е лимитиран на 100 гига и дури после први можам да сметнам останатите сезони и да ви кажам нешто околу тоа.

Плавата Лада возеше по патот кој го асфалтираше оваа владеачка структура и гледаше во прекрасниот направен плоштад и чистиот град Прилеп (од уредникот-поздрав градоначалниче) и наеднаш Дик се сепна додека Вејн јадеше од смоките.

Баба Олга, како не ми текна порано - извика Вејн....... Таа ќе види каде е Кинезот и бараше по џебовите една стотка за здравје да и остај
Баба Олга беше бајачка и гатачка која кога беше мал Дик околу 7-8 години му баеше да не се моча во гаќи, и му помогна да не го заебаваат другарите од училиште дека мириса на мочка.

Дрвената врата крцна кога Дик ја подотвори, црниот гавран летна и турна една од ќерамидите, кучето со три нозе почна да лае тивко. Црна силуета покриена со шамија, излезе од трошната куќа и со цврст чекор се упати кај Дик и Вејн. Вејн се смали и почна да се крија зад Дик.
Дик се повлече наназад до портата но силниот ветар ја закова портата и резето падна од внатрешната страна.
Силуетата ја подкрена шамијата и Дик и Вејн спискаа двајцата.
Дик само извикна силно
Бабо Олге ти си!!!!

Силуетата почна да се смее хистерично

хихихихи не Роза Топузевска - Каревска е, цвикнавте педерчиња ха!!!!


Што ќе се случува во наредната епизода, дали Баба Олга ќе им помогне на нашите јунаци, во наредната епизода.

 

[Chapstick]

Колку вреди животот?
Се уште не беше разденето кога се чу тресок.Тој се штрекна,рипна од креветот,набрзина ги навлече чизмите,ја стави на рамо муницијата,ја зеде пушката и со бавни чекори излезе од собата.Не можеше да си опрости што дозволи да заспие.Една мала грешка можеше да го чини живот.А знаеше дека овојпат мора да успее.Во него тлееше желбата за одмазда за смртта на неговите родители и малата сестра.Нив немилосрдно ги убија пред 10 години,кога тој имаше само 7.Почнаа да му навираат спомени од нивните вресоци.„Не„-си рече.„Морам да бидам цврст,не смеам да и дозволам да згрешам“.

Месечината полека го напушташе небото.Продолжи кон ходникот.од каде што се вракаа војниците кои стражареа втора смена.Се обиде да размислува рационално.„Не“-си рече „мора да тропнал некој од војниците,невозможно е непријателот да тропнал“.Но неговиот инстинкт кажуваше нешто друго.За прв пат се одлучи да го послуша инстинктот.Продолжи низ ходникот но сега со забрзани чекори.Чувствуваше како го обзема адреналин.а пушката ја стегаше небаре е кебето во неговата детска постелка.Откако ги изгуби личностите што ги сака ,таа му остана едиствен подарок од татко му.Уште кога беше 7 години,се саколна дека со таа пушка ке го убие човекот што ја пролеа крвта на неговите родители.Не,тој не беше класичен седумнаесетгодишен тинејџер.Во него беснееше ѕвер,беснееше желба за одмазда.Погледна тапо кон ѕидовите на ходникот и размислуваше што да прави.Околу него минуваа и други војници,но сепак чувствувапе дека сам мора да се впушти во оваа борба и да ја одмазди смртта на неговите родители.Ги провери сите места преку кои натрапникот со заобиколување на Проверувачот можеше да влезе.Но не најде нешто што би го предизвикало трескотот.Седна и повторно размислуваше.повторно ги провери сите тајни одаи,но овојпат подетално.Срцето му затрепери кога најде скриен лап-топ.


Почнаа рацете да му треперат и пулсот да се покачува.Го отвори и виде дека тоа е активатор на бомби.Всушност,на екранот испишуваше дека во зградата се посавени 52 бомби.Имаше само 10 минути да ги активира.Заборави на покачениот пулс и чукањето на срцето.Заборави на рацете што се тресеа.Сега беа само тој и лап-топот.Мораше да ги деактивира бомбите.Не смееше да дозволи децата да останат без своите татковци.А тој ја имаше контролата.Од него зависеше се.Почна да ги променува своите хакерски вештини за да ја тргне заштитата на компјутерите.Уништуваше слој по слој,и на крајот успеа да влезе во системот.Уште да го пронајде пасвордот за деактивирање на бомбите.За него тоа беше мачкина кашлица.Специјанлост му беше деактивирањето бомби.Правеше напор да остане сконцентриран.На неговиот 45 минутен сон тоа и супер му одеше.

Успешно го дозна пасвордот и внимателно го откуца на тастатурата.Неговата мисија беше завршена.Го зеде лап-топот со себе и тргна да го бара натрапникот.Потајно се надеваше дека тоа е убиецот на неговите најблиски.Сакаше да му ја пролее крвта,како одмазда за лузните од детството.Излезе од собата,но надвор го дочека натрапникот.Не успеа да исусти ниту збор,кога куршум го погоди во срцето.Неговата врела крв се разлеа на подот.Ја дочека истата судбина како и неговите најблиски.Толку му вредеше животот на нашиот 17годишен херој.Еден куршум,ништо повеќе.

 

[Сатори]

Јас сум ветерот во твојата коса и шепотот што те тера да ја соблекуваш девојката која што се плаши да те допре.Јас сум сите расипани години од кои што сакаш да се ослободиш, јас сум малата лузна над лактот на левата рака.Јас сум се и ништо за тебе.Мртва.
Понекогаш.

Јас сум сите жени на кои што си се навикнал и сите оние кои што посакуваш да ги имаш, зошто сум само на чекор од тебе и постојам само за да можеш да ме гледаш.Колку е сурово да си невин сите овие години љубов?
Ти си се и ништо за мене.Секогаш жив, засекогаш љубов.
Засекогаш.

Од денес ... престанав да те сакам.Засекогаш слободна, само понекогаш среќна.

 

[Natural-girl]

Како на филм

Режисерката Јас ја зема Себе и ја поставува во кадарот. Снимање краткометражен филм, понекогаш серија. Тоа е основата...и детето Јас само по Себе беше главна улога во настаните на кои им даваше нараторски глас и soundtrack режисерката Јас. Топол глас што ќе предизвика чувства кај публиката или бар повозвишено чувство во срцето на актерката. Трагичните настани стануваа емотивна уметност, среќните полни со идеализаторски меури од сапуница. Режисеркава пробуваше да смислува реализации на идеите што се врткаа во главата на актерката, да дава уметнички привиди на сивата реалност. Актеркава нема побарано помош од режисерката долго време. Можеби ред или два нарација, едно, две чувства, кратко и во брзање. Всушост актерката ја нема идејата, збунета не знае што да и` соопшти на режисерката и секако, потоа на сцената е неемоционална, небаре камен. Може живеат далеку или пак актеркава ја загубила телефонскиот број од режисерката, не може да стапи во контакт со неа. Ние од публиката можеме само да претпоставуваме...

 

[shubi-dubi]

***​

Се свиткувам како ембрион. Се смалувам од ударите. Исчезнувам. Сеедно, и онака никој не ме забележува. Знам како ќе го поминам и овој ден. Мојот живот се повеќе наликува на рутина. Но не, денес е нешто поинаку. Денес сум потажна од било кој ден претходно. Денес ми е тешко да ја ставам и онаа вештачка насмевка. Нека ја, нека виси во плакарот. Нозете од уморот непослушни, веќе не реагираат на моите истоштени наредби. Мислев да прошетам, но на крајот останувам закована на креветот. Како да ја оттргнам од мисливе онаа реченица:

-Некогаш беше малку посреќна. – прашува некој глас од мојата глава.

-А кога било тоа? Искрено не сакам да видам ништо. Сакам да ги затворам очиве пред овој свет и да ги отворам во мојата будност. Сакам друга будност, не оваа патетика од живот во која ме турнаа да се давам.

-Што се случува сега? – повторно од некаде одекна овој просто иритирачки глас.

-Не сакам да знам. Не сакам да знам ништо. Зошто мораш баш сега да ги вадиш сите повраќаници од мене? Зошто не можам да заборавам се и да почнам се од почеток?

-Зошто не можеш да почнеш се од почеток? Што те спречува?

-Сите одвратни луѓе и манипуланти, нивната суровост која ко темен облак ме демнее. Негирам се, простувам и изигравам будала од себе. За сите имам разбирање, но тоа не ми даде дом, семејство, љубов ниту пак топлина. Мразам неизвесности. Мразам удари. Кај се најдов по ѓаволите!!! Кај најде мајка ми да умре кога најмалку требаше? После нејзе буквално потоп. Немам дом, немам љубов, татко ми отиде и тој во неповрат со неговата незрелост, брат ми се докусури со дрогата. Дедо ми едвај чека да си отидам оттука, но кај да одам? Каде? Не сакам повеќе моето срце некому да му служи како тениско топче на терен.

-Ќе издржиш.

-Веројатно. Само за тоа знам.

 

[Violent Femme]

Дозволувам ли со било која грешка да паднам подолу и од една нечовечност и да создадам криза од која ќе страда моето срце.Имам ли доволно љубов овој пат?Смеам ли да простам и да заборавам иако така дозволувам секој пат кога ќе се видам во огледало да видам празна душа и срце поголемо од светот што несака да признае пораз над твојата дволичност и оддалеченост од мене.Не е тага веќе само едно мало очајно депримирање пред да одам во рајот кој ми го вети и да застанам до тие реки полни со љубов што ги заслужувам повеќе од било што и повеќе од било кој друг.Сепак верувам дека ќе застанеш некогаш до мене кога ми е најтешко и ќе најдеш начин да ме излечиш и јас ке се смеам и ти ќе ме сакаш повеќе дека така сум поубава и ќе можам да играм со тебе на ветрот на твојот балкон додека сите погледи ќе бидат насочени во нас а јас ќе бидам облечена во црвено и ќе имам шешир со голема машна и а ти ке ми се смешкаш бидејќи изгледам будалесто убаво.НЕМА СОЛЗИ!Разбра!Нема солзи што ќе ги прават тажни моите очи.
И кога сите ќе си одат на крајот ти ќе побараш од мене да го затворам срцето и тебе да те зклучам внатре и да непуштам никаква болка да влезе дека кога ме боли мене и ти си болен и нема да дозволиш нели?
Сакам 711 години со тебе.
Очајот е во мојот сон сега.​

 

[CafeDelMar]

Реалноста како дефинирана рамка не беше сликата во нејзиниот албум. А го сакаше Хофман и неговата вистинска фантастика ама не ги сакаше толкувањата за формулата каде е границата.

Симулакрум. Сопствениот сон преку лепливоста на капаците или блесокот на зеницата како отсликување на сопствениот сон.
Секое утро кога ги оделуваше трепките од своите капаци, го оделуваше сонот кој веќе поминал. Секој сон оставаше по една трепка во нејзината зеница. Така се рашируваше видикот кој во својот привид секогаш беше попречен од нешто што е надвор од таа заоблена форма. Перцепцијата на очите стануваше фантастичен филм, а трепките ја менуваа нејзината реалност.
Долго време ги остави трепките да го играат почетниот танц на денот, тие и го поклонуваат и костимот секое утро... се што требаше таа да прави е да се појави на закажаната средба - денот кој треба да го живее.

Дали е доволно само сонот да ја поместува рамката на нејзината восочна фигура кое секое утро чекаше нов пламен, за нова форма. Дали е доволно само имагинацијата за да ја поместува фигурата низ сите слободни полици.
Дури ни самата не ги обликуваше како прашања, не беше сигурна дали го посакува одоговорот.

 

[Raziel]

Спасе​

Спасе не беше како другите.
Спасе беше посебен.
Кога беше мал, Спасе си играше со барбики. За Спасе беше имбецилно и варварски да вози камиончиња по прашината на улица и да пушта ливчиња по реката и да ги брка. Не сакаше да игра горенка и дефинитивно не беше љубител на пупенка. Спасе воопшто не разбираше каква е таа мотивација кај неговите врсници свесно да се валкаат и да се повредуваат и, како воопшто, наоѓаат забава во тоа. Неговото царство беше во неговиот дом, со неговите играчки, сликовници, боенки и албуми со сликички во кои ја наоѓаше целата сатисфакција на неговиот одвај пост-инфантен живот.
Кога Спасе порасна, стана свесен дека неговата егзистенција не може и понатаму да се сведе на јадење бисквити со млеко и правење мали сапунски приказни со неговите играчки. Веќе беше петто оделение и животот не беше така едноставен како порано. Бекстрит Бојс и Спајс Грлс се распаднаа. Брајан и Мелани сакале соло кариери. Колку и да беше Спасе уништен, сепак имаше сила да ги утеши неговите уплакани другарки дека не е тоа крајот оти не се они скроени за соло кариери, па кога ќе пропаднат, ќе се освестат и ќе се вратат во стадото. Знаеше Спасе многу добро дека никогаш не излегуваат работите така, па наместо да живее во надеж, реши да батали и да ги земе работите во свои раце.
И учеше.
И учеше.
И учеше Спасе од сите петки во основно и средно, преку најдобра матура во генерација, до десет-нула-нула просек во прва и втора година на правен.
Спасе имаше дваесет и една година, живееше и студираше во Скопје и во животот имаше поминато многу.....книги. Истиот тој Спасе, кој во прва година го гледаа како чудак и отпадник, сега беше почитуваниот и импозантен Спасе, беше “десет-нула-нула Спасе”. Беше Спасе на кој му се јаде зборот. Изгради неверојатно реноме во непозната средина меѓу луѓе за кои не ни сонувал дека би сакале да му бидат пријатели.
Наеднаш и девојките на неговиот факултет почнаа да се интересираат за него. Додека си седеше Спасе на скалите на факултетот, еден негов колега, Тале, седна до него. “Спасе пеер, ти си малку забеган. Како може мирен да седиш кога сите пички тука можеш да ги изебеш”.
Спасе поцрвене.
“Не, чоек. Стварно. Се палат на такви као тебе, интелектуалци. Еве, оваа Лили ја знаеш? Уствари, ја знаеш бе”.
Вистина беше. Спасе ја познаваше Лили. Малку бесна и ексцесивна за негов вкус, ама кон него секогаш фина и пријатна. Еднаш и кафе пиеше за нејзин атер. Спасе, инаку, никако не пиеше кафе.
“Таа Лили пеер, малку и фали да фане да ти см’кне тоа пантолончињата и да ти го испуши тука на скаливе. Без раци”.
Спасе инстинктивно стана да си оди. Со забрзан чекор ги симнуваше скалите. Тале му довикнуваше нешто како “еби Спасо, еби”, но Спасе не го слушаше веќе.
Додека чекаше автобус, се обиде да се смири. Знаеше дека Тале е орангутан и секогаш се користи со пцости и валкани шеги за да надокнади на неговата неукост со дрскост и порнографска симболика. Спасе никогаш не размислувал на тој начин за девојките. Никогаш така вулгарно и шовинистички. Освен тоа, Спасе знаеше дека не е толку неук за тие работи како што Тале мисли. Тале сигурно мислел дека Спасе не е бакнуван од девојки. Ама Спасе многу девојки го бакнуваа во животот, па Тале колку сака нека персира така навредливо.
И зошто такви инсинуации за Лили? Таа му беше пријателка на Спасе. Тој никогаш не ја гледал така. А и Лили никогаш не сакала со него ништо, беше сигурен во тоа. Па Лили имаше многу дечковци пред него, знаеше многу повеќе од него за тие работи, имаше многу пријатели во Скопје и многу малку слободно време. И да сакаше Спасе нешто со Лили, а беше сигурен дека не сака, знаеше дека таа ќе го одбие. Колку пати досега го викала кај нејзе во стан, колку пати го гушкала....колку пати го терала да пие алкохол и да се опиваат заедно(Спасе секогаш ја одбиваше(освен тогаш кога испи едно кафе со неа иако не пиеше кафе)) и колку пати го банувала во образ, а никогаш така, за да му стане девојка, во уста.
“Глупав. Глупав и игнорантен Тале”- триумфално заврши со контемплацијата Спасе и се качи во авотобус.

На кобниот ден, инаку Сабота, Спасе се разбуди во седум часот наутро. Се изми лице и заби и се начешла. Го среди креветот и се облече. Во дванаесет часот имаше договорено чај со неговите пријатели Тасе и Мики, па сакаше со време да се среди, за да не се брза и да не го чекаат. Тасе и Мики беа студенти на електро. На Спасе карактерно најмногу му одговараа луѓето од тој факултет, особено Тасе и Мики. Културни, воспитани, амбициозни и образовани луѓе со вистински концепт за животот.
Не му се готвеше. Купи гиро минатата вечер, па тоа појадуваше. Инаку Спасе не јадеше гиро, ама Лили го натера да излезат минатата вечер, па пропратно го натера и тој да купи гиро, па предложи тоа да вечераат кај нејзе во стан оти била сама и ќе било забавно. Спасе не можеше. Беше дваесет и два часот, а имаше договорено наредниот ден со Мики и Тасе.
Додека пешачеше кон кеј, Спасе размислуваше за недореченостите во законот за имот и други стварни права, за принципот на уни-етнос држава по кој е пишуван нашиот Устав и последичностите од таквиот негов формат, за тоа зошто Лили, која имаше така големи гради, секогаш носи фустанчиња кои и ги стегаат и креваат нагоре градите, па тоа и прави да се чувствува некомотно во тоа што го носи, за тоа дали подобро му е да специјализира цивилистика или да се проба со криминалистика....
Нарача чај од камилица. Нешто не му беше во ред со стомакот. Не беше навикнат на така тешка храна, па лошо му одеше со варењето на гирото. Тасе и Мики спроти него разговараа за иднината на роботиката во нашата држава кога Спасе, без да сака, силно испушти гас.
Знаеше Спасе дека ако остане уште малку, Тасе и Мики ќе се посомневаат дека тој испуштил гас и веќе никогаш нема да го гледаат со почит, па брзо стана, се извини и се упати кон тоалетот. На половина пат кон тоалетот веќе многу го стегна стомакот, па побрза малку. Тоалетот беше голем и имаше машки и женски оддел и заеднички простор за миење и сушење раце. Спасе се турна во празната кабина од машкиот оддел и брзо ги соблече панталоните. Кога седна на ВЦ-шољата и запна, слушна надвор женски глас. Знаеше Спасе дека ако се опушти, ќе биде гласен и му стана незгодно да не биде слушнат од девојката.
Таа најверојатно разговараше на мобилен затоа што не се слушаше друг глас.
А Спасе стискаше. И покрај целата агресија со која гирото сакаше да излезе од неговиот организам, Спасе не сакаше да се осрамоти пред оваа непозната девојка. Спасе пред никој, познат или непознат, се немаше посрамотено. Затоа стискаше. Пет минути. Почна да се поти и да гребе по плочките. Девојката никако не завршуваше со разговорот. Спасе цел поцрвене. Девојката почна да се смешка нешто, сигурно добила комплимент од нејзиното момче. Спасе се удираше со тупаници по нозете, стискаше заби и се потеше обилно. Девојката никако да заврши.
Спасе го стегна срцето.
Наеднаш вдиши силно од болка, десната рака почна да му се вкочанува и Спасе не можеше повеќе, па фати да сере и прди многу гласно и неконтролирано.
Надвор девојката врисна и се слушна тресок од врата. Спасе падна од шољата.
Срцето никако не го попушташе. Одвај успеа да стане. Веднаш, по инстинкт, тргна кон вратата за да викне по помош. Почна да му се мати пред очи и да се тресе.
Наеднаш се заврти и ја погледна шољата. Неможеше да дозволи ваков да го видат.
Пушти вода и со левата рака ја зема четката и ги дочисти остатоците од неговото гиро.
Доби уште еден удар.
Падна на колена.
Веќе одвај дишеше. Нешто бело почна да му тече од устата. Брзо извади марамче од џебот и се избриша. Спасе, инаку, не беше левучар.
Помисли дека ако вика помош, неможе тоа да го прави така гол, со спуштени панталони. Неможе заради момент на слабост да си компромитира еден цел живот на себеизградба. Полека се лизгаше по ѕидот за да се исправи. Со раката која сеуште му функционираше ги придржуваше панталоните додека се лизгаше нагоре-надоле за да успее да ги навре. И му успеа. Колку и да беше во очајна по неговиот живот ситуацијата, Спасе беше горд на себе. Нема да го...најдат во лоша поза. Нема таков да го видат Тасе и Мики.
Се обиде да викне, но гласот како да му беше земен. Кога увиде дека нема да наиде никој ако тој не направи нешто, се обиде да се придвижи кон вратата. Уште на вториот чекор, нозете го изневерија, се спрепна и падна со главата во ВЦ-шољата. Во истиот миг посегна со раката за да се фати на нешто и да се извлече. Се фати за конецот од казанчето. Почна да се гуши и дави, цела сила екскомуницирана од неговото тело, беспомошен додека водата безмилосно му ги полнеше ноздрите. Со последниот здив, со последните сили, со последнот чин на илуминација и спознание, неодвоив од самиот чин на смртта, Спасе собра сили и го испушти последниот крик
“ЛИгргргргргргргрЛИИИИИИИИИИгргргргргргбрбрбргрбр!”

Спасе не беше како другите.
Спасе беше посебен.

 

[Вештица]

Понекогаш мислам дека луѓето целат само кон вадење на жолчноста на другите, канибалистичка гозба. Нема по одвратно чувство од тоа кога ќе се замислиш како лазиш со глисти, кои се хранат едни од други, го насочуваат животот кон барање повреди и дупки од кои би можел да се повредиш.
И не можеш да не го приметиш она ритуално жртвување, култ кој се прикрива со љубезност, пат кон пеколот божем нашминкан со добри намери, неверојатно е колку само е лесно да се верува во своите лаги. Боговите сигурно зборувале иронично кога на најинтелигентното суштество за главен белег му ја дале наивноста. Штета што сме сочинети од зборови. Но, ете, нека би.
Најверојатно бегајќи од контрадикторноста на разумот, го развив култот кон сентилното, но и тука подлегнав на опојноста, верувајќи дека и јас ќе имам толку едноставен и хедонистички пристап кон убавото, како тоа кон мене. И сеуште се стремам кон одврзување на комплексноста на умот, колку и да е тоа бесцелно, верувајќи дека кога еднаш ќе ја осознаам ќе ја снема, дека ќе се ослободнам од жедта за другите.

 

[Windfucker]

Род Серлинг-Зона на Самракот

тинунину - тинунину - тинунину

Кога мислите дека вашиот мозок ги допрел најголемите височини во универзумот, кога не можите да сфатите како Македонецот преживува со плата од 200 евра и оди на одмор во Тунис, кога не ја чуствувате вашета телесна температура зошто надвор е 42 степени под сенка, а вие се ладите со вентилатор од Микрон тогаш добро дојдовте во Зона на Самракот и епизодата Фејсбук Закана.

тартататата

Форест Витакер хостер

Пеце е навидум обичен шофер на камион, има жена, две деца и швалерка која работи како келнерка во ресторанот "Sve kod Braco" на влез во Чачак. Пеце денеска ќе се соочи со нешто што ќе ги помести сите рационални и физички закони, Пеце денеска ќе се соочи со Зона на Самракот.

Сцена прва (Еднособен стан,две деца на воздраст од 5 и 7 години се разбркуваат, полупразно шише од ракија, кафе се вари на плинското и цигари Ориентал на масичето) Пеце станува од спиење, се чешка за јајцата, се упатува во дневната, го пали компјутерот и оди да го измеша кафето во плинското. Се држи за глава од ракијата која ја испија сношти со кумот и плука во лавабото. Компјутерот П3 го крена системот и време беше Пеце да се логира на неговата омилена страница фејсбук.
Пеце не мораше ниту да го запамти пасошот туку доволно му беше да кликне на едно копче за да влезе во волшебниот свет на фејсбук.

Плаво белата содржина го исполни мониторот, на неа имаше 3 пораки и 8 допаѓања. Прво ги отвори допаѓањата, едно од кумот уште сабајле со кометар на песната од Сека - Волим кад ми хваташ сисе " Ајде бе фнуче бамуја се напрајвме нојческа зурли"

Вториот коментар беше покана за фудбалски натпревар помеѓу "Млад Разарач" - Ивањевци - "Кабли" - Неготино и третата порака беше од некоја група на фејсбук која гласеше "Оваа порака е твојата среќа или несреќа, таа е тука од почетокот на универзумот пред околу 10000 години (поздрав до МИКИ 1), ако не ја препратиш на пет твој пријатели ќе те снајди голема несреќа"

"Кафето бе пичка ви материна го истуривте идиоти, цццц нема живот за мене овде, цело време да се трча и да се војва како да имаат клинци во газот" - извика силно Пеце и стана нагло од компјутерот
"Седете или заминувајте кај баба ви долу" - сега веќе со посмирен тон се обрати Пеце до неговите деца кој го слушаа со наведнати глави

Остатокот од епизодата е пролонгиран од објективни причини