Прозни искри

[Miss u]

Ете сум ... на патот обвиткан со магла, со скршени облаци и месечина пресечена на пола.Од дното на земјата до крајот на небото – нема да го најдам времето. Ќе има празнина. Загубен сон и исушени очи. Ќе има тишина. Никој нема да ме слушне. За сите букви од твоето име. Сите срца што чукаат во едно. Сите насмеани души. За љубовта врзана во снопје. Никој ... И оваа нова кошула. Високо кренати чаши. Непознати гласови во позадина. Нечии туѓи очи. Кој пие вино, кога знае дека нема со кого да наздрави?​

Почнувам. За тебе. За другите. За мене. За она што останало во просторот. За она што се залепило на мојот образ и заборавило да се исуши. За она што го носам. Со мене . Сега, без тебе. Почнувам, мила моја. Со свиткан скелет удирам по типките. Се редат неправилни тонови, помешани со твоето далечно чекорење. Со твојот утрински глас. Со нечии украдени воздишки. Со туѓ мирис во твојата коса. Со нечии завивање, со нечија совест што никогаш нема да престане да моли ... Удирам посилно. Веќе никој не слуша. Сите ги затвараат очите и останувам сам. Толку многу публика, а сепак стоиш сам. Со сите години наназад. Со сета младост. Со крвта што носи замрзнати парчиња од едно време. Стоиш и чекаш да се случи. Одново и одново. Истите ноти и истиот крик. Врска што ги поврзува левата и десната страна. Мост што го има обликот на нејзиното тело. И топлина. Топлина од првиот до последниот зрак.​

Да, тишината ми е најдобриот пријател. Секогаш ми раскажува за тебе. За твојата сенка. За сенката до тебе. За твоето постоење. За сите твои заминувања. За зборовите пред и потоа. За местата каде те чекав и сонував. За местата кои не можам да ги најдам. Зафатено е. Заклучена соба и изгаснато светло.​

Можеш ли? Можеш ли да замислиш мажи , жени и деца. Неколку седишта во првиот ред. Љубов што ги поврзува. Среќа што ги следи. Колку се само обични. Со обични мисли и сонови. Можеш ли да замислиш дека нивното нема никогаш да помине. А ние? Зарем тебе возот не те однесе предалеку? Зарем јас не останав да те чекам на истата станица? По гаволите, не знаев ... јас и ти никогаш нема да бидеме истите. Требаше. Сега знам. Требаше да те оставам пред да заминеш. Требаше да те оставам само еднаш, само така ќе заминеше засекогаш. Значи не си виновна. Јас требаше да се збогувам. Прости ми ...​

Прости ми за се што е за тебе. Се што не сум можел да го избришам и да го нацртам со другата рака, да нацртам некој нов лик, нечие ново тело. Да пијам ново кафе. Во нова постела. Да гледам преку нови прозорци. Да слушам нов глас. Да имам повторно се. Одново . Нова приказна и нови ноти. ​

Знаеш бев човек. Некогаш бев човек. Сега, можам да видам половина од тоа. Другата половина е ништо. Празен простор. Длабока дупка ископана од твоите прсти. Сега, моето име го пишувам со малечки букви.​

Ја тргам прашината од мојот костим и свирам. Ја затворам дупката и се обидувам да личам на човек. Ги искривувам усноте и се надевам дека се смеам. Се молам тоа да биде насмевка. Како твојата. Силен аплауз ми ги крвари ушите. Крвата не излегува. Се е на своето место. Можам ли ? Воздивнувам и тргнувам да се поклонам. Нешто посилно крвари. Моето срце. Песната има крај. Сите стојат. Оф, боже ... ти се поклонувам. Единствено тебе можам. Да не беше ти, нотите ќе нема смисла.​

Ти ...​

Почекај, почекај да завршам со оваа драма. Да ги поздравам пријателите, да го допијам виното и да тргнеме.​

Вечерва ќе отидам во нашиот стан. Во нашата соба. Ќе ги облечам твојата пиџама. Ќе легнам на твојата перница. Ќе ја отворам дупката и ќе ја гледам темината во очи. Ќе играм танго со мислите. Ќе водиме љубов. Ќе ти посакам добра ноќ и во оној дел од вечноста ќе бидеме еден покрај друг. А потоа ... потоа ќе плачам. Со илјада очи во мене. Со оние очи со кои те љубев. Ќе плачам тогаш. Ден потоа. Години подоцна. Таа песна мила моја ... нема да има крај. ​

 

[Black Guard]

Уште едно утро кое не носи ништо ново,барем нема да донесе но со инфузијата која се даваше на секјој болен стигна и крвна плазма,плазмата беше за стариот 74-годишен дедо мал,низок и со подуен стомак,дедото за кој андреј се грижеше цела недела.

Му помагаше андреј колку можеше,де да му помогне да отиде до ве-це,при хранењето,покривајќи го сето тоа бидејќи знаеше дека е исправно,а знаеше бидејќи така е учен да помогне на постар во автобус со тоа што ќе отстапи место,на старите баби од маало им го носеше пазарлакот уз пат па плукаа "пу пу да не те урочим" во секој случај детето се трудеше.

Тој ден откако кај андреј и неговиот втор цимер исто така постар човек со отечена нога истекоа рингерите испаднаа малку надвор андреј знаеше што следува после плазмата бидејќи го слушна докторот-дедото доби и еритроцити,доби крв за да се опорави.

Сепак чудно му беше зошто стариот не доби ниту појадок ниту ручек-сеедно кога после ручекот андреј знаејќи ја неговата дијагноза конечно свати што следува,дедото за кој андреј стануваше од кревет и покрај постоперативните болки да го покрие навечер....умираше...човекот испушташе душа,а андреј немаше избор освен да чека,да чека да престане дишењето кое стануваше се побавно и побавно.

Претходниот ден на човек до собата на андреј му отсекоа екстремитет а цела вечер пред кутриот да биде опериран се удираше од болки по ѕид и никако не успејаа да го смират но ете таа сабајлина додека стариот умираше андреј малку помуабети со веќе искасапениот човек да го мотивира колку толку,но за чудо човекот беше весел,благодарен што конечно се нахрани без ниту еднои оф.

После неколку минути разговор сестрата го прати андреј назад во својаа соба шалејќи се да не им ја краде професијата но и воедно да не му смета на скоро оперираниот пациент,па така андреј се врати во собата и знаеше дека ќе го доживее она неизбежно чувство на немоќ,чувство кое добиваше на интензитет како стариот умираше а лекарите беа блиску но џабе беше се-сепак тоа на андреј не му беше непознато,тоа чувство на немоќ да спасиш некој кој е буквално до тебе а не можеш ништо,напротив многу добро се познаваат и он и самата емоција оти не може да се рече дека е прв или втор пат да се сретнале но овојпат ...беше поинаку..ова беше човек кој со ништо не заслужил смрт ниту ја барал и ова беше шокот за кутриот андре и не помина долго веќе немаше дишење еден живот згасна,но згасна и чувството на немоќ кај андреј кое го потсети на неколку грешки,грешки од кои страдаат луѓе кои не заслужија.

 

[Тапетарот Петар]

Lord of the Memes

Еј Ем се рабуди необично рано и со гурелкосани очи се напрегаше да се фокусира на дисплејот од часовникот. По обичај дуфташе до доцна попладне. Мајка му се секираше бидејќи редовно прескокнуваше појадок и беше слаб и лихтичав. Уште од дете беше таков, веројатно поради рахитисот од кој едвај се извлече дури после пубертет. Ама сабајлево стана рано, ги почеша јајцата, и уште нерасонет седна да чита имејл. Имаше пратено некои раскази за објавување и брзаше да види дали му одговорил некој од издавачите. Инбоксот му беше празен. Одмавна разочарано со главата, опцу и ги искриви муцките кисело.

„Марконие, сине, дај бе стај некој залак у уста!“ запека мајка му од кујната.

Еј Ем не ја регистрираше. Гледаше неподвижно во мониторот, читаше форумски постови и бараше инспирација за уште едно меме. Беше цар за мемиња. Куси, епиграматични, убоити. Марконие длабоко веруваше дека реторичката супериорност се огледува во способноста лаконски да се долови поентата. Затоа преферираше мемиња во своите постови. Грижливо градеше имиџ на млад интелектуалец кој не пишува многу, ама кога ќе пише, ќе одекне на форумот.

„Марконие, абе дај касни од питава, сучка си бре синко. Ветер ќе те дувне.“ молбено го нуткаше мајка му.

Еј Ем отсечно ја клоцна вратата со петицата и таа се затвори со тресок. И тогаш му осамна генијална идеја. Реши да објави збирка од неговите форумски мемиња. Запали цигара и почна да клика по старите фајлови. Сонцето веќе беше припекло а Марконие блажено пловеше во мечтите за својата блескава кариера на мајстор за мемиња.

 

[Ligeia]

Вечерва сме само јас,таа и огледалото.
Не можам да се сетам кога последен пат јас на неа сум и' обрнала внимание,не за да и' ја гледам уредно исчешланата коса или за да и' преречам за претешките слоеви пудра врз лицето кое без нив е далеку попривлечно,туку да се загрижам за неа и за она во што таа се претвора.

Кога би знаела само колку често го гасам вкусот на долгот со горчливиот абсинт затоа што прескапо ме чини лихвата за секоја маска за неа потрошена на учител и заштитник,на садист и на светица-улога за која не ме бидува а морам да и' ја посочам како лекција затоа што и' е неопходна како жена за да преживува.Во очај ја кубам косата за да изнудам сила и да ја издржам нејзината периодична темнина,се молам лажно пред секој оброк од љубов кој таа ми го принесува да не е полеан со прикриена горчина затоа што само така умеам да ја опишам,само така умеам да го живеам работ на животот со неа.
Со секој лик кој таа ми го доделува се справувам без страв и без збор.Сум била стуткана како чкртаница на ѕид и на под,сум се криела во црнила,сум ги бакнувала сенките на земјата и сум лебдела на небесниот свод.Се додека не ми шепне дека е уморна од себе си и дека потребно и' е јас да го глумам нејзиниот одраз.

Сум пробала неколку пати но огледалото се крши од мојот поглед,само нејзината совест ја прифаќа а мојата ја отфрла.Ги плука сите неуспешни обиди затоа што ја знае приказната за мојата болка која веќе одамна му е здодевна како стара,потрошена љубовница.Се искривува кога моето лице го милува,вистината е таа...староста не е интересна и полесно од младоста се заведува.
Разочарана и гневна бев,веќе по стоти пат погледнав повторно кон угорницата низ очите на Сизиф.Затоа се помирив,земав стол,во пасивната публика седнав и за аплауз се подготвив.

Таа танцува низ животот со милион луѓе како балерина на оштетена бина,со секое движење шминката на лицето полека и' напукнува...додека никој не забележува таа бара пауза да ја поправи меѓу два чина.Сите со воодушевување се ситат на нејзината шармантна појава,само јас не уживам во глетката туку го слушам плачот од длабочината.
Едвај помеѓу трепките ги кријам солзите,ги менувам сите можни саркастични форми во насмевки за да ме препознае кога ќе и требам.Додека ја чекам да ми се врати продолжувам да верувам и да се убедувам дека нејзината суровост е само способност за изведба на магични трикови,затоа што никој не и кажал за тежината на последиците кога таа погрешно ги одбирала причините.

Се предомислив.Вечерва ќе бидеме само јас и огледалото.Без неа.Затоа што е заглавена во телото и луцидноста на личноста која и самата ја презира.
А кој да и каже колку ми е потребна.Таква каква што е.

 

[Erich Zann]

Беше ноќ, омилениот дел од денот за човекот кој бавно чекореше по темниот сокак. Низ неговата глава минуваа разни мисли, повеќето беа мрачни и ја отскликуваа разочараноста со која се соочуваше во својот живот, а оние убавите беа многу ретки, незабележителни и слаби. Единствена светлина која со крајни напори допираше до улиците на градот беше светлината на месечината. Толку слаба, а воедно претерано силна за една таква темнина од која и најхрабриот човек би се исплашил и побегнал во некоја топла осветлена одаја. Но ваквото време не го плашеше него, во тие мигови тој не прикажуваше храброст и сила, едноставно се движеше право, без никакви чувства, без никакви емоции. Наоколу се слушаше звукот на гладните птици кои молеа за парче храна, но отчукувањата на неговото срце и звукот на стапките кои ги правеше ја потисунуваа целата таа хармонија со силна задушеност. Чекореше споро, бесцелно, беше препуштен на размислувањата, се прашуваше длабоко во себе која е целта на животот ако воопшто постои, зошто радоста е толку кратка а тагата толку болна, дали убавината на творењето е посилна од тежината на лежењето. Илјадници мисли минуваа низ неговата глава, но само една беше значајна.........кој сум јас и што сум тука домаќин или обичен странец фрлен во канџите на безмилосноста?! Движејќи се по патот пристигна до местото наречено Бел Сокак, место кое го носеше овој ептитет не поради неговата осветленост и белина, туку поради неговата засипаност во очајна темнина. Погледна добро во секоја куќа, ламбите беа секаде изгасени. Беше некаде 3 часот после полноќ, доба во која и најгласното куче си дозволува да одмори и затиши за прв пат во новиот ден. Одненадеш се слушна звук на виолина кој успеа да го привлечи целото негово внимание и за миг да ги тргни сите мрачни мисли од неговиот мозок. Застана и почна со цело свое внимание да ја слуша таа мелодија на која и безчувствителниот човек би подлегнал и омекнал. Тоа не беше само обична мелодија, тоа беше нешто кое извираше длабоко од внатрешноста на својот творец, опишуваше една тажна приказна чиј крај и содржина за него не беа познати. Се запраша која а болката на виолинистот кој самоуверено во тие мигови трзаше по жиците на виолината, која е тагата која не дозволува да го оствари и дофати сопствениот сон......... Така вчудоневиден остана да слуша некое време, загуби чувство за простор и време, се препушти на мелодијата, не размислуваше за ништо, едноставно уживаше. Тоа беше песна која тој сигурно би ја напишал кога би знаел да свири, песна која извираше од длабочините на неговата немоќ да промени нешто, изразена ,преку неговите чувства, преточена во техниката на свирењето. Таа беше мелодија која говореше повеќе од секој напишан и изречен збор, од секоја приказна и желба нештата да се прикажат и нацртаат со зборови.

 

[langelina]

Чистачот на чевли на автобуска во Скопје

Останав да живеам во станот кој беше страшен. Се навикнав не толку на станот, колку на тоа да сум цел ден на факултет.
Беше тажно на почетокот. Кај нас дома маки мачев да останам сама,секогаш имаше некој дома, а сега – легни-сама, стани-сама.
Ајдеееееее ќе се расцмиздрам за време на доручекот,
ама ај си викам, има и добра работа. Не морам секој ден да јадем готвено (мама до денес готви секој ден). Миг на заблуда! Нема веза!
По цел ден сум излезена, барам цимерка-нема, пак сум на факултет, со другарка ми се зближуваме ептен многу, и среќна сум. Предавањата и вежбите се страшни!! 08-10 предаваљ, 10-12 пауза,12-14 предавања, 14-16 пауза…многу јако! „Вундербар!!!„ (ова треба да биде у јако болдирани наводници!)
За мојата исхрана се грижат мама и тате, кои секоја втора недела ми испраќаат торбица а јас ја ПРЕЧЕКУВАМ. За неупатеите, т.е. за оние што студирале, а се од Скопје, пречекувањето/чекањето торбица е кога од дома ми испраќаат јадење (зготвено, дел може да се јаде уште истиот ден-пита со праз, торта, бурек, пржени риби, сезонско воче и поврќе, цреши, јагод, млад кромид(за да не си трошам од моите пари, па брат ми бесно се расправал кога мама ќе му рекла: „Е отвори ја торбицата! Црешите ги заборавивме!„ А он и вика: „Добро, до кога ќе и праќете се од тука? У Скопје нема ли цреши?!!!„.

Дел од јадењата се замрзнати (тоа е мојот дел од ручекот , што мама го прави по инерција, а го замрзнуваат у пластични канчиња од кисело млеко, потоа ајвер обавезно, лутеница, слатко (посебно се радував ако мама го утнеше слаткото од црни сливи, тогаш не беше бојата за пред гости, па аутоматски јас се сладев, мармелад исто од црни сливи, ах ми недостасува у овој миг…, а во празниот дел од торбицата- компири…Торбицата беше тешка како тенк, мислам дека рацете ми се издолжија од макнење торбици…

Но…
На автобуска… (звучи како На пругорнината

Имаше еден автобус во недела, стигнува во Скопје во 11:30х и внатре, во автобусот, се најмногу 5 души сосе кондуктерот и шоферот, а едниот од патниците галиба ќе да се има качено на патарината. Ама во делот ѕа торбици е ПОЛНО!!!

Кондуктерот излегува, а ние како пилци околу квачка, се собираме околу него, ајде, не се бутај, полека, човек од магаре ќе слегне, па ќе одмори, …го
кажуваш името и презимето што е напишано на пликот, го добиваш, ја земаш и торбицата и…СИЛНО СВЕТНАЛ ДЕН !!
Друг човек си со 100 марки у џеб и многу храна во рацете.
Колку е торбата тешка, станува јасно другиот ден кога се туширам и кога гледам модрици на рамењата (имав ранец) и си мислам одма да немам леукемија, ама капирам дека е од ранецот…

И така еден убав сончев ден, јас у црн мантил (многу си се допаѓав у него), стојам таму, автобусот доаѓа од 11.30 па надаље, ама јас сум тука уште во 11. И така се мотам ваму-таму , на тротоарот е паркиран чистач на чевли-човекот е ненормално дебел, со некакви бадемкасти очи, ром, ама не баш. И додека по 20-ти пат поминувам покрај него, ми вика:
„Де, моме да ти ги видам чевлите шо материјал се..„
Јас го гледам збунето, дали ми се обраќа мене (МУА), а тој вели:
„да, да, стави ја ногата овде..„
Ја ставам и … човекот почнува да ми ја чисти кондурата!!!
(за чевлите дома се грижеше тате, а во Скопје, морам да признаам , јас, амам МНОГУ РЕТКО!!!)
Так-так, зема две четки, става боја, ја сум у збунажа…
Никогаш не сум чистела чевли така!! Вери фрст тајм!
и паѓам у омиленото ЗАСЕПКО расположење и си велам: „Леле колку добар човек!! Побара да ми ги види чевлите, а ми ги чисти!„

И така, како Жилиет Бинош у Три бои/плаво, се галам со сонцето, додека човекот ми ги чисти чевлите (стварно јако добар филинг) и низ глава ми се мотат толкувања од речникот на симболите… стопалото е симбол за …

Сањивим погледом го погледнувам чистачот на чевли како вешто ги премачкува, мада кондурите ми се од обрнана и лакирана кожа и колку што знам ни едното ни другото не се чисти со боја Илирија…
Ме прашува со што ги чистам. мииииииииииииип…
малку ми е незгодно: -Со Палома, а другите со крем!
-Да, ама каков крем?
-за раце. Понекогаш и со млеко за тело

-Е- вели со тон на стручњак- не треба така..
И стварно, човекот ги гланца, ги светна…
Готово!
На здравје!
И јас, чисто онака, прашувам колку треба.
-100 денари!- вели тој службено, најслужбено што се може.
Ми паѓа мрак на очи, го гледам ококорено, во длабока неверица, па си ги гледам ципелките исчистени, како Џери кога се огледува во Њујорк, се срамам, барам пукнатина во асфалтот и си мислам која ќе биде милостива д аме голтен…
-Ама… јас имам само 70 денари- му велам(една од многуте мои специјалности-кога требаше да ми пратат пари, ич не мислев дека се бидува, автобусот може да се расипе, да не се оставам без денар, али ето, имав верба што планини преместува

Човекот ме гледа со презир како да сум последен Клапчо.
-Ајде, дај!-вели. Уште да ми каже да се наведнам да ми удри чврга или да се свртам да ми опне клоца.
Му објаснувам дека чекам пари, дека еве овде сум, не бегам, малку да почека…
-Ајде, ајде!-пак вели
Му ги давам парите, се оддалечувам и мислам дека сите гледаат во мене..
и доаѓа автобусот, ги земам парите и торбцата и гледам дали има ситно (НЕМА!), ќе одам да ситнам и гледам…Човекот го нема…

КАко и да е, се чувствував многу непријатно, и тек кога стигнав во станот, се светив!!! Кој уствари наплаќа 100 денари за чистење кондури?!!
Ебати глупачата!!! И така се лутам сама на себе, и си велам дека ќе одам да се карам, само да го сретнам пак…

Кога бев апсолвентка, уз вруќу ракију ја раскажувам сторијата во една соба во Студентскиот дом „Гоце Делчев„, и се прашував како можев да испаднам таква глуперда, а другите паѓаат од смеење, а еден вели: ПА секој бруцош има оставено пари кај него !!!
-И ти?-прашувам
-Аха-само што јас платив 200 денари,… хаххаххахха
…хаххаха… и јас последните … хаххахха

 

[ЏинЏер]

КАДЕ ОДАТ ЗБОРОВИТЕ ШТО ГИ ПРЕМОЛЧУВАМЕ???

Се будам од долг сон... Насекаде околу мене само тишина... дебела, густа, непробојна тишина која ме гуши, која ме стега силно и не дозволува да дишам. Го слушам нејзиниот говор и таа постепено навлегува во мене. Стануваме едно. Јас станувам тишина. Тишината станува јас. Но зошто? Зошто се чувствува таа напнатост во воздухот? Зарем веќе нема што да се каже? Зарем не остана ништо неизречено?

Тешки зборови кои ми го печат јазикот очајнички се обидуваат да го пронајдат својот пат, да излезат надвор, да го тргнат од мене товарот на молкот. Со мака ги проголтувам. Нека печат. Морам да издржам. И навистина продолжуваат да печат... Пламенот се шири низ целото тело. Неискажаните зборови како стрела го бодат моето срце. Боли. Убива. Срцето вреска, но разумот само шепоти. Усните само молчат.

„Искажи се“ – извикува срцето – „Не дозволувај овој оган засекогаш да те измачува, не дозволувај овие стрели засекогаш да те бодат, не дозволувај да станеш роб на сопствените чувства, слуга на сопствените зборови“. „Уште малку„ – низ шепот одговара разумот – „Само уште малку... зборовите вредат само ако се искажани во вистинско време“. Усните молчат. Страдаат.

Поминува ден. Поминува уште еден ден. Поминува месец. Поминува година. Времето неуморно тече. Срцето плаче. Разумот го чека вистинското време. Усните сѐ уште молчат. Купчето неискажани зборови постојано расте, станува сѐ поголем товар на душата. „Уште малку“, се тешам, „Оваа агонија мора да престане кога-тогаш“. Но, не престанува.

Луѓето доаѓаат во мојот живот и си одат од него. Сѐ се менува, остануваат само зборовите што ги носам во себе. На моменти во мене создаваат вистинска бура. На моменти пак, се притајуваат длабоко во мене, ги снемува. И токму тогаш кога со олеснување ќе помислам дека веќе ги нема, дека се мртви и закопани, тие одненадеж ќе се појават од никаде, како гром од ведро небо. Уште потешки. Уште посилни. Продолжуваат да ме измачуваат, да ме водат до лудило. Нивниот плач полека навлегува до најинтимните предели на мојата душа и ја распора. Потоа пак се губат. И сѐ така во круг.

„Исфрли ги од себе“, срцето моли сѐ поочајно, „Запри ја оваа тортура!“. Бадијала. Сѐ е залудно. Усните веќе заборавиле да зборуваат. Премолчувањето станало навика, молкот – секојдневие. Годините си го направиле своето. На крајот, срцето ја предава борбата и се препушта на милоста и немилоста на ѕверот во него. Исто и разумот. Усните... тие само молчат.

Крајот се наближува. Духот полека го напушта телото. Земјата го покрива ковчегот. Почнува да врне... Секоја капка - еден неискажан збор. Дури и небото пробува да се ослободи од она што му натежнува. Срцето конечно се успокојува. Исто и разумот. Усните сѐ уште молчат. Веќе не постои тежина. Не постои оган. Не постои болка. Останува само тишината. Останува само молкот. И премолчаните зборови.

 

[Erich Zann]

За времето додека Мона го изнесуваше Димитриј од собата, Мармо ја појави главата на врата. Распоредот на шарите, сјајот на крзното и милозливиот , невин поглед, беа главните виновници за моќта со која привлекуваше овој убавец. Се приближи младичот и го подигна од земјата. Ја прими сета негова топлина на своите гради. Го приближи носот до малото главче, ги рашири максимално своите ноздрви и вдиши со цела сила воздух, мирис на љубов, мирис на нешто силно, константно во својата убавина. Додека мирисот патуваше низ дишните патишта, на својата дланка го осети ритамот на малечкото срце, кое тропаше срамежливо како часовникот кој ги брои секундите. Топло беше малото јазиче кое остави траги на раката во знак на благодарност за веќе стореното.

 

[Malcolm van den Сабаховић]

Time



We need more wall! – беше напишано со матни и „истечени“ црвени букви на блокот покрај пругата, веднаш пред влезот во тунелот. Тоа беше последно нешто што старецот го виде. Потоа, „завладеа“ слаба светлина.

Старецот седеше на десната страна од влезот во купето, веднаш до прозорецот. Најголем дел од времето гледаше надвор. Но сега, во тунелот, мракот беше премногу досаден за да му се поклони скапоцениот вид.

Стариот имаше бројаница. И си ги броеше „бисерчињата“. Лека полека.
Купето не беше празно. Имаше уште тројца млади момци. Сите стоеа просто, па биле фатени за држачите, за да не паднат. Иако возот не беше значително брз.

Тктк … тктк … тктк …

Момците во своите црни одела често погледнуваа на часовникот. Брзаа некаде, но знаеа дека има уште време.

Старецот … тој си ја „моташе“ бројаницата оти му беше досадно. Да му помине брзо време.
Иако знаеше дека нема веќе време.

 

[Erich Zann]

Јас бев да се испразнам од алкохолот, можеби 50 метри зад бината, завлегов во шумава, меѓу големите дрвја. Откако се потпрев на едно од дрвјата, слушнав пискотници, некоја девојка викаше на сиот глас ,,Помош, помош”! Разгледав наоколу да видам уште некој, да не одам сам, знаеш ризично е во оваа доба, но немаше никој.Не ми преостануваше ништо друго освен да погледнам со свои очи што се случува. Пискотниците не престануваа, напротив стануваа се погласни и погласни. Кога се наближив до местото се скрив зад ова дрво, точно тука. Забележав како машка фигура беснее над беспомошна девојка која се обидуваше со максимумот на својата снага да даде отпор. Пискотот премина во плач кој почна да се меша со машка смеа која не престануваше. Полека почнав да се доближувам од позади, но шумот на лисјата ме издаде. Машката фигура се сврти на кај мене, ја прекина играта која ја беше започнала, па така се втурна кон мене. Добив неколку удари во пределот на тилот, но успеав да воспотавам доминација, едноставно со своите раце ја зграпчив за вратот и ја удирав од земјата. Во близина од мојата лева страна забележав не многу голем камен, камен да ме отепа, кој го зедов и го употребив во еден од ударите. Наскоро почувствува олеснување, отпорот исчезна , како да се борев самиот со себе, со воздухот како да се тепав.Погледнав кон девојката чиј идентитет не ми е познат. Лежеше полугола обвиена во солзи. Од муцката и течеше крв, кошулата и беше скината во горниот дел под вратот, додека пак фармерките и беа исто распарчени. За време на целата борба, познато ми беше лицето со кое се борев, како да го имав некаде сретнато претходно. Девојката со голема омраза погледна кон неподвижното тело. Јас се приближив, го го проверив пулсот со својата рака, го немаше своето препознатливо треперење. Беше мртов. Девојката ја излажив дека станува збор за несвестица и ветив дека ќе се погрижам околу останатото. Силовање Марко, јас спречив класично силовање кое ме чини живот сега. Девојката ја испратив на неколку метри зад бината каде ги пронајде своите другарки, а јас се вратив назад. Го поттурнав телото во оваа дупка, да остане незабележано во случај некој да минува и да го види. Јас се мразам Марко! Јас сум убиец! Ги мразам овие раце, го мразам човекот кој ти говори сега, ја мразам снагава која ме држи исправен, мразам се што произведува ова напатено тело. Камо никогаш да не се родев .Јас сум безвредно суштество кое троши скапоцен воздух од оваа планета- ги гризеше усните, ги корнеше косите , ја тегнеше кожата од своето лице, покажуваше револт за веќе стореното, воедно страв за казната со која мораше да се соочи

 

[Вештица]

Јас ќе бидам најдобрата жена. Ќе сакам да го имам се она што ќе го видам, но никогаш нема да побарам ништо. Ќе те обвинувам тебе затоа што нема да можам да ти кажам, иако знам дека би направил скоро се од тоа што ќе побарам. Никогаш осмелувајќи се, зошто тоа ќе биде доказ дека не сум добра.
Јас ќе бидам најдобрата жена. Ќе те изневерувам секоја вечер со милион мажи, но секогаш дури спијам. Ќе бидам гневна на секоја жена што ќе помине покрај тебе, плашејќи се ти да не го направиш истото.
Јас ќе бидам најдобрата жена. Ќе имаме деца кои ги сакам бескрајно, и ги мразам исто толку, зошто тие никогаш не беа моја желба, тие се последица, само уште еден страв, кој секогаш како да е поголем од љубовта која го носи.
Јас ќе бидам најдобрата жена. Покорно ќе го поднесувам незабележливото понижување, но секогаш уживајќи во помислата дека можам да си одам кога сакам сигурна дека ќе умреш мизерен без мене.
Јас ќе бидам најдобрата жена. Ќе пропаѓам покрај тебе извршувајќи ги сите должности, но кога најмалку очекуваш ќе те потсетувам дека можам да заведам било кој маж, само затоа што тоа го правам ладнокрвно.
Јас ќе бидам најдобрата жена. Секогаш едноставна и пријатна, никогаш дозволувајќи да ме запознаеш.

 

[Windfucker]

Сценариото за Сезона Финале (Вил и Дик го спасуваат Свето)

Најавна шпица со позначајните секвенци од минатите епизоди...

Петок 18 Мај, Скопје ФИРОМ...
Врапчињата на дрвата почнуваа да се пикаат во крошните уште во седум наутро, се очекуваше уште еден ден во портокалова фаза во држава каде што доминираа портокаловите.
Стариот водник во пензија Светозар се спремаше да го искористи бесплатниот превоз до градот и да заврши работа нешто.
Мирисот на пржените пиперки со домати се ширеше од кујната до купатилото каде што Светозар ги поткаструваше брковите.
Неговата сопруга Милева го подвикна со лесковачки акцент кога се спремаше да излезе дотеран по мода од 19 век.
-Свето каде ќе одиш богати на оваа вруќина?
-Одам да се видам со Милојко и малко до кладионица.
-Седи бре дома, кажа на ТВ спикер да не се излегува од једанајст до пет.
-Врачам се до једанајст, имам најава од внук на фејсбук за једна утакмица.
-Ох, јадна ја, сваки пут најава и курац на крај.
-Јебем те у уста проклета.

Тивко ја затвори вратата и се упати до автобуската постојка каде што стоеа група студенти облечени во панцир и шлем со АК-47 во рацете.
Имаше тука една бабичка со кило ТНТ во рацете и неколку деца со катани за превенција.
Се качија на автобусот сите до еден и шоферот ги остави на Рекорд...............

Ладата на полски плински уред без атест се движеше со брзина на пензионер што чека ред за сликање на нова лична карта...
Спарината стануваше неподнослива уште во 8 и 30, работниците на големо брчеа со брусалици од горните катови на барокните градби во футуристичкот Скопје, семе синапово веќе ги објави првите пораки на фејсбук, изгледаше сосема обичен мајски ден, но се необјаснива горештина.
Телевизијата сереше на големо за глобалното затоплување, додека религиските групи го чекаа враќањето на Антихристот...................................................................................



Арачиново 18 Мај...

Обичен ден во 15 членото семејство Беќири, главата на куќата 91 годишниот Невзат ја испрати 8 годишната внука Елвира да ги извади јајцата од кокошарникот.
-Хеј ќе има туљумба вечерас Елвира ишАлах..
-Јупиии

Не поминаа ниту пет минути кога Елвира со врисок се одзва од кокошарникот, Невзат го зеде калашниковот и со трчање со упати да види што вика Елвира.
Елвира стоеше преплашена и со прст покажуваше на едно од јајцата врескајќи, додека кокошката безгрижно си колваше зоб.

Невзат пребледе кога го виде јајцето, го пушти калашот, го изваде кечето од ќелавата глава и клекна.

-Аллаху Екбар, Аллаху Екбар.
-Оди повикај го татко ти Елвира од дучан............................................................


Вести на А3 телевизија со Ивона Талевска

Денеска во Арачиново на голем Четврток во дворот на семејството Беќири е пронајдено јајце со ликот на Тоше.
На јајцето јасно се забележува ликот на нашиот прерано загинат пејач и околу неговата глава има ореол.
Семејството Беќири е запрепастено од новонастаната ситуација и за тоа ги обвини каурските петли кои ја преминуваат нивната ограда.
Тензичната ситуација е во тек и дел од граѓаните од Арачино излегоа со барање да се убијат сите каурски петли.
Претседателот на државата и партиските лидерии повикаа на соживот и толеранција, исто како и претставниците на МПЦ и ИВЗ кои ги повикаа верниците да се помолат за соживот.
Во дворот на црквата св. Димитрија верниците почнаа да палат свеќи за новото чудо кое се случи во Арачиново.
Екслузивно за оваа ситуација беа излеани свеќи во форма на јаце со ликот на Тоше по симболична цена од 199 ден.................................


Пентагон 18 Мај Канцеларија на ЦИА

- Господа ситуацијата не е нималку наивна, нашите разузнавачи не информираа дека во ФИРОМ се случи уште едно чудо после победата на македонската фудбалска репрезентација над Ангола кое го најавува доаѓањето на Антихристот и крај на свето.
После раѓањето на детето во Тексас со тетовирани исечоци од Капиталот на Маркс, пронајден е исто така незадолжен Грк.
Сега повеќе не се работи за тоа дали ќе дојде Антихристот, туку кога?
Мора да се спречи и ни требаат доверливи луѓе за тоа, ова ќе оди на интерно ниво, никакво пуштање во јавност господа или пак Викиликс..


Ватикан 18 Мај, Канцеларија на врховното свештенство

-Падре, мама миа Падре
-Парларе Маурицио, парларе
-Мефисто Падре....Мефисто

Деца облекувајте се и слегувајте во одаи долу на молење, треба нешто да поразговарам со отец Маурицио.

Падре тој доаѓа.......



Ријад 18 Мај, Сауди Арабија


-أوه شقيق لدينا أخبار سيئة، ريال مدريد فاز برشلونة هو وفاز بكأس السوبر.
-لا القرف،، هل أنت تمزح معي


(Преводот е само во Блу Реј изданието)


Скопје 18 Мај, Пред Рекорд семафорот

Светозар се движеше на пешачкиот премин за да ја фати утакмицата од Џеј лигата во 11 со брзина и не забележа кога еден автомобил го струполи.
Тоа беше дипломатско возило, кое застана малку и еден од телохранителите само констатира дека се работи за пензионер.
Ладата на нашите јунаци беше веднаш зад нив, Вил излезе од колата и се обиде да му помогне на Светозар кој не даваше знаци на живот.
Набрзина го товарија назад и го однесоа на државна болница, лекарите констатираа дека истиот нема здравствена книшка и дека тој е сега во надлежност на пензионерскиот фонд.
Ладата се упати кон домот на Светозар и таму почнаа со реанимација на пензионерот.
Милева почна да крши прсти и прекрстува, додека Дик се обидуваше да ја смири и кажуваше дека сепак еден погреб не би требало да чини повеќе од 2000 евра.
На тоа Светозар рипна и почна да покажува знаци на живот. По 30 минутна реанимација веќе вртеше на телетекс да види како е утакмицата.
Милева среќна почна да ги бакнува нашите јунаци и им рече.

Фала децо го спасивте Свето...

 

[Erich Zann]

. Улиците не беа повеќе во прегратката на кафеавите листови, од нив немаше ни трага ни глас. Нивната љубов беше заменета со онаа на мекиот снег кој полека се пластеше од височината. Танцот на снегулките, поткрепен со музиката на ветерот правеше детското срце да трепери, додека невините очи гледаа низ замаглените прозорци со желба да се приклучат во целата игра. Оџаците успешно проработија, чадот се пробиваше низ гужвата која ја создаваше природата. За миг некои снегулки успеваа да се сокријат од оние кои веќе ја допреле земјата, останувајќи некое време над гранките од голите дрвја, чекајќи ги останатите, па така од голема пренатрупаност го отстапуваа местото на нови, приклучувајќи се на веќе легнатите. Како да млечниот пат почувствувал досада далеку во универзумот, па решил да слезе доволно ниско, веднаш над главите од луѓето, уживајќи во нивното присуство. Така изгледаше зимата, магично и својствено само за себе.
Денот започна како и обично.Звукот на алармот го разбуди Марко во осум часот. На прозорците можеше да забележи разни пејсажи цртани од рацете на природата. Во каминот догоруваше и последното дрво од таа вечер. Топлината владееше во собата, правеше човек да посака да остане цела вечност лежејќи на својот кревет со мислата дека надвор студот беснее без никаква молост кон никого. Не можеше да си ја допушти таа привилегија Младичот, па така за брзо време се облече во дебели алишта, го врза шалот околу вратот, ја стави плетената капа и замина кон библиотеката. На белиот тепих послан низ улиците на градот, уште од раните часови наминале некои гости кои оставиле валкани траги од неизбришани стапалки. На некои места се забележуваа линии по кои гумите од колите лизгаа со спора брзина. Ветерот штипеше по образите, додека снегот беше во мирување и се подготвуваше за новиот напад. Во просторијата од библиотеката каде работеше Марко се чувствуваше мирисот на огнот кој ги милуваше дрвата во внатрешноста на пампурот. Ги изваде ракавиците и ги остави на работната маса, додека пак црното палто, кафеавиот шал и капата ги остави на постолјето веднаш до вратата. Откако се раскомоти, ја отвори најгорната фиоката од бирото, ја извади книгата од Артур Конан Дојл во која беа прикажани авантурите на добро познатиот детектив Шерлок Холмс. Започна да чита со внимание обземен од целата атмосфера која владееше во собата . Тој ден имаше слаба посетеност на библиотеката, послужи околу пет луѓе, претежно со книги чија главна тематика се одвиваше во зимски период. Сигурно читателите обожаваа да ја читаат таа литература, седнати на лулашките поставени веднаш до големиот камин, додека надвор остануваа само најхрабрите и беспомошните.Откако му заврши работното време замина во посета на Димитриј.

 

[GrouchoMarx]

После долго време, го сретнав детскиот лик кој длабоко ми беше врежан во срцето. Лик кој го сакав повеќе од се на светот. Тој лик, не беше повеќе дете. Беше повисока, поразвиена... беше попривлечна од детето кое го познавав. Кога ми се приближи, само ми се насмевна. Се топев од убавина. Беше преубава. Сакав да ја гушнам силно, но се исплашив од нејзината можна реакција. Цела вечер, не можев да го оттргнам мојот поглед од неа. Беше поубава од било кога. Секој детаљ од нејзиното тело внимателно го набљудував. Знаев дека ова е една од последните шанси да бидам до неа. Мирисаше прекрасно. Нејзините бисерно-бели заби, кога ќе се насмевнеше, блескаа на светлото. Во очите се забележуваше сјај. Сјај кој ме „заслепуваше“ од убавина. Лицето и беше нежно и чисто. Срамежливо, неколкупати ја бакнав. Се насмевна. Уживав додека зборуваше. За момент ќе одлутав со мислите во некоја моја приказна, каде јас и таа, сме на нежна постела, далеку од се што може да не раздели. Мечтаев за тоа, се додека не ме прекина со гласно смеење. Се насмевнав, колку да не ја забележи мојата „отсутност“. Неколку пати, „случајно“ ја допирав. Уживав во нежноста. Подоцна во ноќта, собрав сили и ја бакнав нејзината уста. Кога ми возврати, полетав. Тоа беше најубавиот момент кој го имам доживеано во последните година ипол. Не сакав да се оттргнам. Не можам ниту да се сетам на секој детал. Само физички бев таму. Знам само дека силно ја прегрнав и дека ми возврати. Тоа само ме направи да „одлетам“ уште повисоко. Беше магично. Никогаш претходно, немам доживеано толку голема страст за нешто или некого како тогаш. Не можев дури ни да поверувам. Мислев дека сонувам. Се беше толку прекрасно и идеално. Ја милував по лицето, по вратот. Ја држев за рацете. Ја осеќав како моја. Бев премногу возбуден. Посакав да се отцепи местото на кое седевме и да останеме засекогаш заедно. Дури ни разделбата потоа, не ми падна толку тешка. Бев „наполнет“ со убавина. Знам дека и ја подарив сета љубов која ја чував толку долго време во мене. Не знам колку е свесна за тоа, но се надевам дека ова ќе го прочита и ќе сфати. Наместо со автобус, потскокнувајќи, пешки тргнав дома. Секоја песна што ја слушав беше поубава од обично. Секое дрво, секоја клупа, секоја зграда се чинеше поубава од кога било. Вистински се радував после долго време.

 

[Medea]

Малечок расказ за Љубовта

Во еден малечок град, полн со болви и камени статуи, си живеела една малечка мечтателка. За неа нема многу познати зборови, ниту страници од светски библиографии. Таа си стои на балкон кога удираат громови и ги собира во тегла. Некогаш заспива на облаци и пропаѓа во глувчја дупка.

Нејзините приказни го заспиваат светот. Се дружи со маалските мачки и има голема желба да го научи јазикот на дрвјата. Понекогаш светулките и прават друштво додека го чисти својот точак во подрумот.

Малечка мечтателка, која секој ден расте по малку од Љубов.
Еден ден, така, нејзиното лице доби нов израз, кога хартиеното бротче отпатува со нејзиниот љубен, далеку во една древна, стара земја. Таа не сакаше да му испраќа хартиени авиони со поздрави, туку само да му ги бакнува очите додека заспиваат. Во различни времиња, а споени на врвот на светот. Тој изгреваше, таа заоѓаше. Во зенитот, водеа Љубов.

Традицијата вели дека таа треба да му ткае платно и во него да ги запишува своите мигови, својот свет. Да ткае реченици. Но... Кога имате игли за плетење, не ви треба волница. Ви треба само топлината на веќе создадените покривки што се направени од заедничката Љубов. И така, малата мечтателка наместо да ги користи иглите за плетење, ги претвори во стапчиња за јадење.
Готвеше неуморно. Секој ден различни приказни, различни мириси, различни солзи, насмевки, бои, висини и низини. Мирисот патуваше далеку, далеку, се’ до кај нејзиниот љубен. Му пееше приспивни песни на небото, да прати дожд и тајфуни и да му ги намокри чевлите. Тоа сум Јас, сакаше да му каже.
Јас ти праќам дожд. Ти праќам смеа, солзи, сиот мој живот додека сме разделени. Ги готвам деновите, правам јуфки, правам супа. Правам колачи со облик на ѕвезди и ги закачувам на нашето небо.


Уште го чека.
За да јадат заедно од нивниот убав свет. И расте секој ден, малата мечтателка, од Љубов.