Прозни искри

[Sith_Lord]

Дојде денес Газдата кај нас на средсело. Со широка насмевка, со озарен поглед, со ведри пораки дојде да не погали по нашите глави од пластелин, кои како молкум да ја попримаа формата на неговите благородни дланки.
Твои сме, рековме и го мислевме тоа.
Дојде денес Тој, големиот властелин, Вождот, да ни вети медени планини и реки од среќа, бидејќи нашето време било дојдено.
Поучи не, рековме.

Тој климна, си го прочисти грлото и задоволно ждригна. И одеднаш некој чуден мирис се рашири на ветрот од неговата утроба. Мирис на мажи, жени и деца кои од поодамна не знаевме каде на белиов свет се загубиле. Меѓу присутните затрепери суптилна нота на напнатост, на прикриен страв. Неговата насмевка блесна во сосема поинакво светло. Пред нас стоеше Волк.

И тогаш загрми неговиот глас и силен молк ги зграпчи сите мои соселани.
Слушајте ме Сега, најдраги Мои, за'ржи Тој. Патот е поплочен, оградите се поставени, а околу вас, Бездна!
Следете ме Мене, овчички мои, бидејќи јас сум питом Волк. Јас ќе ве чувам и само по некое јагне ќе земам одвреме-навреме, бидејќи нели- и Волците треба да јадат.
А другите ваши деца, сите ќе сакаат Волци да бидат.
И ќе осамне утро кога на Вас со гладни очи ќе гледаат. Кој ќе ве заштити тогаш?

Еден осамен глас, воинствен и млад, се јави од толпата.
Водачу, јас не те избрав. Со векови живееме овде и сами се чуваме. Постоеше време кога Волкот не смееше да влезе во ова наше трло без да почувствува челична острица на грлото. А денес ве пуштаме меѓу нас. Слободно одите и бирате кревко месо, топла крв и вкусни коски за вашата трпеза. Се нарекувате Водачи, спасители, препородители. А Каде не' водите? А Кого спасувате?
А Кој, кажи ми, проклет песу, КОЈ ќе не спаси од Вас?
Браќа мои, сестри, пријатели, застанете покрај мене! Да ги истераме овие ѕверови со челични чизми од нашата земја црница, бидејќи со наши солзи е полевана, со наша крв натопена и од нашиот чемер и бол во црно обоена! Фрлете ги тие волчји знамиња, тие кучешки копја и мечеви со кои соседот го бркате од вашата нива! Застанете покрај мене и нека бидеме ние бедемот од кој сите волчји заби ќе се разбијат и сите канџи отапат!

...

Сцената се замрзна, векот закрцка и застана, а вие стоите отстрана и сеуште гледате, со рацете во џебовите.
Сега конечно треба да се запрашате. Што е човек на човека? Човек, или Волк?

Sith
​

 

[Goddess of Chaos]

_______________________________________

Вечерта испеавме најдобро, најхармонизирано досега. Најубаво се одлизга претставата, звукот беше најмелодичен, рецитирањето беше најзаносно, актерите веќе ослободени од ламбичката која во глава постојано ги плаши дека ќе го заборават или згрешат текстот, можеа да извадат најквалитетни трагични емоции. Се дружевме најтесно, правевме пародии на сопственото дело, сушев влажни алишта на терасата на општината, се лакирав на клупа во парк со едно другарче залепено до мене шмрцајќи го опојниот мирис.
Вечерта пиев кафе, шмекав келнери, зборев со нив за депилација, пиев вино, слушав христијански рок у природна атмосфера, се изгребав за 10 вида цигари, денсав по улици, ислушав прекрасни луѓе кои проживеале трауматично парче од својот дел, или животот им дал малце загризано јаболко.
Вечерта дојде конечно, ми го претстави ефектот, виталните функции ти ги владееше чуден транс. Ми ги претстави сите страни, светла, состав на проклетството. Не ме праша како сум, што барам во таа одвратна гужва, зошто побогу носам црвен кармин. Но ме потсети да си купам кутија цигари. Посака да ме штитиш од своето лошо.
Мака ми е, средно но трајно горчливо и наталожено чувство, покревајќи се од желудникот што сеуште се препелка со виното, низ грлото до јазикот. Нели тоа беше чувството на мака? Знам дека е, ми се стегаат забите а би требало да повратам. Никогаш нема да можам да се рамнам со неа. Никој не можел. Не можам сега. Она што јас би го дала споредено со нејзиното е црно-бел свет и еднонасочната струја на Едисон. Таа не е суштество живо, таа менува облици и форми, вкусови и бои, реалности и пеперутки, ти си зависен од поимот за нејзе што ти ги крие твоите четири ѕида, те забавува за да забораваш на улиците и прозорците на градот. И би те опседнала кога спиеш до мене, би станал и би бил повторно со нејзе. Ја љубиш, душо моја, а замисли, таа воопшто не ни е суштество живо.

 

[Fabullous_178]

Зошто ми е толку чудно сега кога почнувам да пишувам нешто.Знам дека сакам да напишам,да се изјаснам за нешто,да се изнасмеам,да навредам...wtfr,пишаниот збор е најдобар.А...не знам како да го објаснам ова.Ме фака смеа.Знам дека шо и да пробам да напишам,ке биде срање,ке ја нема онаа магија,ке биде само површно...а и зошто се смеам ко будала?Не сум си јасен.Зошто сево ова сега ми е толку смешно.Смешна ми е мојата дарба за пишување,for fucks sake...Уствари,ја имам ли?Којзнае.Неам поима.Можеби.Можеби не.Во секој случај не сум константен во тоа.Глупо е,како да ги користам зборовите за да ми помогнат додека ми е тешко,а кога ми помине,fuck off...Треба ли да ми е жал за тоа?Треба ли можеби да се форсирам да пишувам,дури и кога немам инспирација за тоа,чисто само за да не избледнам?
Не знам.Ма ја ништо не знам уствари.Само поставувам прашања,реторички.Одговор нема.Воопшто не ни го очекувам.Па зошто ги поставувам прашањата тогаш?Одново прашање.И одново ништо.
Се е некако на теорија.На пример,знам дека зборовите имаат огромна мок.Можат да допрат многу длабоко,да издигаат до облаците на еуфоријата,да спуштат до пеколот на депресијата.Силно оружје,кое поврзува,разделува,предизвикува настани,можеби основното нешто кое ја води енергијата по нејзиниот пат,можеби дури и го исцртува патот.Хм,зборовите се оние кои ги предизвикуваат делата,ако се погледне назад во историјата на една личност.Оние на мајката,таткото,блиските...го обликуваат карактерот на личноста,според кој таа делува подоцна во животот.Основа на се.
И знаејки го сево ова,зошто нивната употреба,ми личи само на игра?Зошто ми се смешни речениците исполнети со метафори,хиперболи,перонификации,длабокоумност?Реченици кои читајки/слушајки ги,се толку потентни,што ти создаваат слики во мозокот,фацијални реакции на лицата на лугето кои ја играат главната улога во нив,доловуваат емоции на таков начин,што можат да ти ги всадат во твоето тело за да можеш и самиот да ги ги чувствуваш.
Можам ли?
Хм,можев.
Сега...сега,кога читам такво нешто,гледам само лигуши со црвени очи,наведнати над хартијата,обидувајки се да му ја објаснат на светот својата причина за самоубиство,натрипани тинејџерки кои мислат дека со два паметно поврзани збора доловуваат свет на магија,море од кретени,задлабени над тастатурата,објаснувајки една обична прошетка низ парк како тоа да била вселенска авантура во некоја друга галаксија...
И пак,смешно ми е.Овојпат сум си смешен самиот себеси,седам тука и пишувам глупости,место да легнам и да спијам.
Вистината е дека,едноставно веке не постојат екстремите во мене.Ја нема ултимативната еуфорија,екстазата од една страна,и темната духоуништувачка агонија од друга страна.И двете отидоа на одмор,фатени за рака,едната облечена во црно,другата облечена во жолт Energie елек,со два ранци полни марихуана,некаде далеку на алпите,каде што тревата е зелена,кравите кафени а мраморецот ја витка чоколадата во фолија.
А јас без нив,сум обичен.Ништо повеке од од тоа.Задоволен од секојдневниот живот.Ех,колку глупо само звучи тоа,аман,се осекам како банкар.Altough,it feels nice.
Well,so long.

п.с Авоторот е свесен дека напишаното е чисто срање.
п.п.с Ама навистина сум свесен дека е срање,не го викам воа колку само за да се оправдам ако некој ми каже дека е срање.

 

[Nemiseverue]

Океј е, само намали со дрогата и се` ќе биде на место. Секоја точка секоја запирка... и најверојатно секој збор. Додека се залета трудно, ама после се среди... :helou:

 

[Goddess of Chaos]

Океј е, само намали со дрогата и се` ќе биде на место. Секоја точка секоја запирка... и најверојатно секој збор. Додека се залета трудно, ама после се среди... :helou:

Да, некои делови дефинитивно му заличија на некои твои.

 

[Fabullous_178]

Океј е, само намали со дрогата и се` ќе биде на место. Секоја точка секоја запирка... и најверојатно секој збор. Додека се залета трудно, ама после се среди... :helou:

Хахахаха...знаев дека ке помисли некој дека сум надуван додека го пишувам воа.
I wish i was,so much.Trust me.:smir:

 

[Сатори]

~*~

~Неговото име напишано на златна плочка~
​

Се сеќавам дека бев млада, првиот пат кога на моите усни останаа траги од алкохол кој што не сум го пиела јас и мирис на цигари, кога уште не пушев.Тогаш имав само четрнаесет и бев навистина наивна и среќна, што некој вели дека ме љуби, некој доволно вешт да ми долови колку е лесно да се излаже девојка што очајно сака да верува во приказните на Дизни.
Верував дека еден кажан збор од него може да ја исполни празнината во мојата веќе истрошена душа? Но како може воопшто душата да се истроши? Како може звукот на инструменотот да ме расплаче, да ме соблече гола? Како можам воопшто некој да го сакам со се што имам и се што ќе бидам?Неразбирливо е чувството да гледаш како се се крши пред тебе и една слатка амброзија по тоа, безвредие, анархија, хаос,сите трчаат да ги соберат парчињата, а ти само стоиш и го гледаш тоа што некогаш било твое. Силата на оганот е голема, може да те облагороди или да те уништи, може да ти даде се и се да ти земе, но како ќе го знаеш тоа ако не се изгориш еднаш, ако не пробаш?Ако не бидеш заштитен во свет на лаги и маски, нашминкани лица за да не се познаваат солзите зад очите?
На тоа ме научи, како да си ја продадам душата и како да ја пронајдам силата на љубовта.Противречно едно на друго, но сепак реално.
Како да бидеш реален кога се околу тебе не е? Не можам, не, не можам да си објаснам, зошто само таа љубов ме држи жива, кога имам се си велев на сама себе, се прашував, зошто? Зарем сум толку слаба да не можам без него, без љубовта, не сфаќајќи дека се губам сама себе во него и тој е единствен вистински, моја храна, единствениот мој излез и вентил од слојот на лажните насмевки, а се прашував зошто постојано бегам од нешто? Зошто не сум јас јас кога сум со луѓе што „најдобро“ ме познаваат?
И тогаш се ми стана јасно, затоа што сакав некој што ми покажа нешто надвор од светот на ироничните погледи и саркастичните коментари, затоа што сакам некој што ме воздигнува и ме закопува секој ден одново.
Ја имаше таа магична моќ врз мене и врз моите млади надежи за подобро утро или барем само среќно утро.
Штета е што ме научи на валканата игра прерано, а јас секогаш ја претворам теоријата во практика.Сепак го ставив неговото име на златна плочка, иако сега веќе не се сеќавам каде е.

В.Бојковска
​

 

[Сатори]

~*~

Од денес ја кријам косата во црна шамија и заминувам по патот на жените, молчам со свеќата во рака, од денес почнувам да се молам.Ги постилам калдрмите со мојата свила, да го почувствуваат мирисот на мојата кожа за да ми простат.
Главата ја наведувам за да можам да издржам ... што вечерва без да сакам пораснав.

 

[MorrisonKA]

Капките на дождот


Капките на дождот шепотат.
Тие ги носат имињата на нашите души. Кога воздухот е влажен, а прозорците добиваат бело-пурпурна запурнина и замагленост, капките се кикотат од смеа. Нивната игра е детска. Капките се капат во сопствената незрелост и младост. Така растат полека, со мирисот на планинскиот ветер.

Капките на дождот гледаат во нашите очи.
Низ зеницата тие продираат во нас. Кога ќе стигнат, не посипуваат со правот на безгрижноста и ние посегнуваме по нив. Тие луцидно бегаат. Капките на дождот уживаат во бавноста, таа ги прави среќни.

Капките на дождот го скокоткаат воздухот. Секоја молекула ужива во допирот на капките. Мигот на спојот е миг на задоволство. За него слават и облаците. Кога нашите прсти влегуваат во траекторијата на капките, нашата кожа плаче од среќа.

Капките на дождот умираат за нас.

 

[Сатори]

~*~

Вечерва сум океј, вечерва пушам цигари со вкус на ментол и убаво ми е.Седам со раскопчан патент и кошула која што се држи на едно копче со добар рок во позадина и со коса разбушавена како да сум станала од спиење и ми се вреска ми се сложуваат сложувалки и се што сакам и да си заминам!
Ако немаш одговори на моите прашања само замини си и оди некаде далеку, каде што нема да те гледам и мирисам, замини!!!
Не ги знам јас одговорите, не ни ми е до тоа нешто да знам, само сакам да бидам јас, во кожата на моите заборавени предци, измиени од маглата и од воздухот на дојденците, ако си спремен за мене, замини!
Љубејќи те тебе, завршив вака спремна на се, да се преправам, да убивам за трошка нова кожа на мене, немам одговори ни јас, замини!
Земи се што имаш, дај ми се што имаш, немој да стоиш тука, кога нема да можеш да дишеш без мене, врати се!
Да те ебам, наркоману еден ... те љубам!

 

[Drama Queen]

....не секогаш ме возвишува и издигнува,но ми е во мислите и ја чувстувам.Исто како ветерот,неможам да го видам но го чувствувам околу мене...тука некаде е таква е љубовта!Животот е можеби мизерен понекогаш,но ми дозволува уживање и незаборавни моменти,пред да го почувствувам тоа на своја кожа.После дожд ,доаѓа сонце...затоа се надеваме,живееме во надежта се додека не се случи `миркл`!Потоа се е незаменливо...затоа уживам во овој момент што за мене значи живот!!!

 

[Medea]

Моето спознание за Вас човеку, е дека многу конфузно му приоѓате на мојот млад и неискусен дух. Јас не сум во состојба да ги следам вашите помалку налудничави предавања...
Мојата внатрешност не е во хармонија со мојата надворешност. Ке се обидам да вежбам јога слушајќи драм ен бејс. Еве внимателно му приоѓам на моето спознание за стварноста, како што Вие тоа ми го зборувате. Ох, колку налудничаво ми треба ова пишуванње!
На часов не присуствувам со очи ни со разум.Како да не ми треба. А, знам дека ако ме прашате, ќе ви одговорам во склопот на мојата ментална дигресија сега. А, се радував на желбата дека ќе осознаам нешто. Не знам ни дали беше тоа радост?
Се прашувам, што открива мојов ракопис?

 

[Сатори]

Нешто свето!

Да можев да бидам уште една кукла наредена во излог за ниска цена никогаш не би ме поканил дома.Да не знаев да се грижам за твоите очи, да ми беше само име на листа од патници, бројка на седиште во кое еднаш ќе седнам никогаш не би ти била интересна.
Знам, јасно ми е се, зошто воздухот ме гуши кога и во молкот сум сама, а се што сакам е да направиш звуци и да земеш перо, мастило и мирисна хартија па да ме насликаш со збор макар било доцна.
Тротоарите се тивки кога минам, луѓето се бучни зошто воопшто се трудам, осудена на безгрешни места, црвени и црни, пештера полна бајки.
Би сакала да можев да изглумам игра, би сакала да можев без да се грижам да се вратам, но и славејот молчи кога да пишувам морам и гласот е претворен во црвена лента.
Ова не е уште една моја драма, а Боже колку би сакала да е така, но што да правам кога се заштитив од бури, а се стопив на дождовни капки.Ровови полни со камчиња и мекост, мирисни ноти за твоите раце, би дала се што сакаш да ти дадам, но те молам, барај ми нешто свето!

П.с. во стихови, прозни дела!

 

[Crazy in Love]

Искривено огледало...

Поминаа многу години,но раните се уште се свежи.И не физичките,туку оние кои ја сечат душата.Потсмевливите досетки,иронијата,навредите.Сеуште болат.
Девојката денес е насмеана.Ама под таа фигура на девојче кое постојано пее,игра,се смее,лежат други работи.
Застана пред огледалото.
Тишина.Немо го гледаше својот одраз.
Којзнае колку време стоеше така.5 ,можеби 10 минути.Но, тоа и не беше толку битно.
Двете солзи кои полека се слеваа по нејзиното лице,беа тешки.Потешки од било што.
Го мразеше својот одраз во огледало.Едноставно и се гадеше од тоа што го гледа.
Не знаеше да ги прими комплиментите од другите луѓе.Се чудеше од каде доаѓаат.Се чудеше што гледаат во неа,кога таа во огледалото го гледа сосема спротивното.
Знаеше од каде е таа искривена слика за себе си и тоа многу ја болеше.
Немаше начин да се поправи.Огледалото веќе беше искривено.Или можеби таа сепак се гледаше во погрешни огледала.Работи кои другите не ги ни приметуваа,таа не ги поднесуваше кај себе.
Не беше човек кој предност дава на физичкиот изглед.Никогаш не била.Ги ценеше внатрешните способности и морални вредности кај еден човек.
Но,околината,злобните коментари,направија да не се чувствува удобно во својата кожа.Да се срами од своето тело и лице.
Но,не е за тоа виновно огледалото.Не е искривено огледалото.Нејзините очи се тие што лошо и искривено ги гледаат работите.
Нејзината наивна и детска душа беше изгребана од луѓето кои имаа таква намера.Поверува во сите тие глупости.
Луѓето околу неа кои ја сакаат и ги објаснија тие работи,но таа не ги слушаше.Мислеше дека не се објективни,дека тоа го зборат само да се чувствува подобро.Но,не.Не и е подобро.Само вели дека е така.
Од нејзината соба се слушаше музиката од компјутерот...

Seems the only one who doesn't see your beauty
is the face in the mirror looking back at you
you walk around here thinking your not pretty
but that's not true, cause I know you...

hold on, baby you're losing it
the waters high, your jumping into it
and letting go and no one knows
that you cry, but you don't tell anyone
that you might not be the golden one
and your tied together with a smile
but your coming undone

I guess it's true that love was all you wanted
cause you've given it away like it's extra change
hoping it will end up in his pocket
but he leaves you out like a penny in the rain
oh, cause it's not his price to pay
not his price to pay...

Влезе во нејзината соба.Ја исклучи музиката,ја затвори вратата и полека почна да се спушта по неа,се додека не седна на подот.Ја наведна главата и тивко,нечујно почна да плаче.Нема никој да дознае.Само таа ги знае тие непроспиени ноќи исполнети со тивок,нечујен плач и нејзините неми повици за разбирање.Но,тоа се работи кои таа не ги кажува.Тоа се работи кои се читаат од нејзините очи.
Патетична и досадна за многумина.Иако никој од нејзиното опкружување директно не и го кажал,таа тоа го чувствува.Но,можеби е и тоа дел од нејзината искривена слика за себеси.
Само љубовта и позитивните вибрации кои ги добива прават сеуште да има насмевки на нејзиното лице.

 

[Bavarecot]

Додека на запад сонцето догоруваше, и последните сенки од денот изумираа. Оваа реченица ми е ептен онака поетска, и сакав да ја напишам, за повеќе некако ме мрзи.