Прозни искри

[Fabullous_178]

Седам тука,со нозите ставени на фиоката,тастатурата во скут и чекам да излезе од мене.Чекам нешто да испадне,нешто као у Allien,од стомакот,и да ја изеде целата околина,ама за разлика од филмот,она што ке излезе можеби нема да ме убие мене.Глупа споредба.Али добро,тоа и е единственото што може да го дадам во моментов.Али темава е Прозни Искри,а не Лични Дневници,значи треба да пишувам приказна.Нешто,што му се случувало на Некој.Или пак можеби за ништо.Не знам,порано некако не ми беше галје шо пишуев.Само го пишуев и излегуваше од мене.Го пуштав без никаков страв и срам.Знаев што ке биде.Тажно ебано црно чудовиште,со носот надоле,крвави очи и лоши помисли.Изградено од депресија,неговата мајка,која го направила такво,за подоцна да почне да беснее длабоко во мене.Мораше да се храни.Од секоја моја емоција,која ке излезеше на моменти,го земаше најдоброто,а за мене оставаше само остатоци,кои не беа доволни ни да ги замаскираат раните кои ги правеше со неговото беснеење низ моето тело.Одвратно.Не знам како излезе,не знам воопшто...само знам дека го нема.А ова сега?
Чудно е.Смешно е.Не знам шо е.Не знам дали е корисно за мене,дали е чудовиште,дали е ангел,дали сум тоа навистина јас...Глупости.Барам само метафори за да објаснам душевна состојба.И скоро секогаш се губам бранот од нив,кој надоага секогаш кога ке ги повикам за да ми помогнат да извадам нешто од мене.И место помош,добивам море од нив,во кое најнормално неможам да се снајдам бидејки не знам да пливам.Затоа,одбирам само неколку и ги употребувам.И на крај,гледам дека не се оние вистинските,туку само рандом зборови,кои биле најсветликави и ми го привлекле вниманието.И секогаш,наместо зборовите да ги прилагодувам на моето расположение,се случува обратното.Јас морам да се прилагодам на зборовите.Ебати глуп.А зошто го правам тоа?Не знам.Немам поима.Навика веројатно.Навика која останала од времето кога бев премногу слаб да влијаам на било што,кога неможев воопшто да се замешам во текот на настаните и само легнував на нивниот грб,послан со бодликава жица,и оставав да ме носи.Иако болеше.
Ама доста од тоа сега.Работите се поинакви во оваа сегашност.Кругот се заврте околу својата траекторија.Ништо од тогаш не постои.Се се повлече заедно со она црно чудовиште кое со одвратни извици,борејки се со сите сили да опстане,пропадна во реката на Заборавените Секавања,повлекувајки ги со него и сите корени кои претходно ги пуштило.
Мир.
Раните оздравеа.
Светлината се врати.
Чувствувам топлина во мене,само што пишувам за ова.
Остана само таа глупа навика:Да се прилагодувам на зборовите кои ги користам,која настанала веројатно од непостоењето на волја за нивна селекција и прераспоредување.
Но нејсе...таа навика си оди.
Сега...со овој текст,се губи засекогаш.
Transformation Complete.

 

[Crazy in Love]

Овој текст,го напишав пред месец - два,но би сакала и тука да го постирам.

Седам во оваа темна,зачадена,задимена просторија.Многу работи ми се случуваат,многу конфузии,многу нови работи.Одамна немам напишано некој текст.Немав воља.Ми се изгубија сите адреси од претходно,па еве почнав од почеток.Од нулата.
Но,тоа знае да биде многу слатко.Како новороденче,кои почнува да ги прави првите чекори.Само овој пат моите ќе бидат посигрни,зашто ги имам претходно поминато.
Некогаш самиот живот знае да биде многу чуден.Последниов период ми се случија лично нови работи,се чувстувам дека се променив за 180 степени.Само не знам во која насока.Во добра или лоша?Се менувам на начин на кој што сакам или се претварам во нешто кое што не го сакам?
Не знам што да кажам.Времето ќе покаже.Сеуште имам да јадам леб.Се уште сум млада и тек допрва треба да ги сознавам работите.Всушност сега започнува тешкото.Сега настапува реалноста,се открива вистинското лице на животот.Неговите убавини и неговите не толку убави страни.
До сега,со исклучоци нормално,работите беа прилично розеви.Не сосема,но тешкото допрва почнува.А јас сум свесна за тоа.
Но,дали ќе останам она што сум или ќе станам нешто што никогаш не сум сакала да бидам?Тоа е прашањето кое ме збунува и ме плаши.На моменти не знам што сакам.Се осеќам како свесно бегам од некои работи кои ги сакам.
Ќе видиме,ова до сега беше само загревање.
Шоуто може да започне....

 

[Raziel]

Ване Кој Смрди
​

Абе се ок со факултетскиов живот.Лесно се вклопив,ме засакаа тука у локалните кормушки и факултетските било авторитети било испрдоци,па немам некој особен проблем со околината...

Имам еден колега,кој воедно ми е и комшија.Се вика Ване и многу смрди.Незнам зошто ама едноставно типов смрди неверојатно многу.Смрди на некој специфичен микс меѓу двонеделен чорап и мусака со компири.Не е нормално за човек така да смрди.

На почетокот многу немав проблеми со неговата смрдеа.Нејзе ја актуелизираа газдите на станот каде тој седи под кирија.Седев со нив и мававме ракиичка кога нивната ќерка Добринка отвори муабет...

Добринка-Абе познаваш ли се ти со Ванчо?
Јас-На здраво.Многу смрди тоа дете.
Добринка-Да бе.Смрде.
Јас-Добро...а не се бања ли или нешто друго е?
Добринка-Абе бања се.Ама за едЕн ден пак засмрдУва.РечО му ја да се бања секОј ден,ама нејќе.Многу ќе плаќАл за струја.
Јас-Како бе може толку човек да смрди?Дане е болен нешто?
Добринка-НезнАм.И ја избегнувам го.А на сите женски у маало пушта им се.
Јас-Знам..Лилјана ми кажуваше.Се згазив.И на колешките им се пушта.Комедии.
Добринка-Ебаго у моронО.Ќе го избркАме догодИна.
Јас-Па избркајте го.Да му ебам мршата гнасна.

После тоа тема на муабет Ване Кој Смрди беше и на седенката со колегата ДрагАн,кој,исто како и Ване Кој Смрди,е од Берово.

Јас-Пеер го познаваш ли бе тоа Ванчето?Од Берово е и тоа...
ДрагАн-Познавам го бе.Со мене е учил у средно.
Јас-И?
ДрагАн-ТепА го ја многу пати.Много смрде.
Јас-Да бе.А отсекогаш ли смрдел така гнасно?
ДрагАн-Ја откогА го знам,он е смрдел.
јас-Многу одвратно дете.Гнасно смрдливо и неподносливо.


За сево ова да добие контекст,вчера полагав Граѓанско.Дојдов на полагање тотално неспремен.Ништо не знаев и се надевав дека до мене ќе седне некоја нинџа и ќе препишам нешто.Арно ама,јас седнав во предавалнат,а до мене седна никој друг туку Ване Кој Смрди.

Аууу....тоа сабајле посебно расположено смрдеше.Креваше цела училница.Смрдеше бетер од стар испотен пчелар.Одвај исфејкував насмеана гримаса во знак на поздрав.Кога го погледнав,уствари сфатив дека со типов никогаш немам правено муабет и незнам шо карактер е.

Полагањето почна.Јас немав појма од тестов.Напишав некои ствари од општа култура,се потпишав...и чекав.Ване Кој Смрди до мене растур направи.го реши тестот за десет минути."Гнасно смрдливо копиле",си мислев,"џабе решаваш кога никој нема да те вработи,вреќо мртви мачки."

Наеднаш Ване Кој Смрди се сврти накај мојот тест и почна да ми ги кажува прашањата.Се зачудив...зар овој смрдливко знае нешто повеќе од тоа да смрди?
Богами знаел.Цел тест ми го издиктира.Дури и дефинициите,збор по збор,полека ги напишав со негова помош.Таман завршив кога заврши полагањето.

Јас-Еееј,супер.Фала Џими.
Ване Кој Смрди-НемА проблем.За шо и да ти требА слободно дојди накај мен...за тоа сме комшии.

И така,Ване кој Смрди си излезе од предавалната.Тоа дете тој ден ми го спаси животот и академската иднина.


Да му ебам гнасата.Па толку можно ли е човек да смрди бе?леле колку одвратно беше ова искуство.Додека ми ги кажуваше прашањата и ми го спасуваше животот ризикувајки го својот ми идеше да фатам да го истепам,да го избањам и пак да го истепам.Одвратна гомнена џукела.ПУ!!!

 

[Crazy_Rasmus]

За едно детенце, нека почива во мир.

Чекорев низ луѓето и ги гледав со изгубен поглед. Ги туркав, не се извинував, само чекорев без цел. Некои не реагираа, некои ме пцуеа, други ми се дереа, без разлика, сеедно ми беше. Ништо не допираше до мене, никаков звук, никаква слика, ништо. Сетилата како да ми беа испрани и не перцепираа ништо.

И наеднаш гледам детенце како седи на камен и се ниша нервозно. Толку му е бела кожата, толку е мило, има толку бистри очи од кои блика искреност и невиност, толку е младо, а сепак нешто го мачи. Ме болеше да го гледам, иако тоа беше единственото живо суштество што ги разбуди моите сетила, но премногу силно ги пробуди што болка ми го копаше телото кога го гледав. Наеднаш ме погледна остро и ми прозборе, прашувајќи ме, “Зошто ти се толку црвени образите, зошто?“...Се збунив, почнав да бладам...“Знаеш душо моја, крв, циркулација...“ Ме погледна со најтажниот поглед што го имам видено и кажа, “Не знам, не знам, зарем ти личам на дете низ кое тече крв, зарем? Види ми ја кожата, една црвена дамка немам, еве види..“ Почна да ги сече вените со некаков жилет, ни капка крв не капна од него, ни капка. Потоа се свтре накај мене и ми го подаде жилетот, велејќи ми “Ајде пресечи се ти, да ми дадеш една капка, колку да се радувам, те молам...“

Не можев да издржам, го покрив лицето и почнав да плачам и да бегам. Го слушав неговиот плачлив глас како ме прекорува..“Иста си како другите, иста си..Само капка ти побарав, една единствена капка..“ Ме погодија неговите зборови, собрав сила и решив да се вратам, се свртев и немаше ништо, ни луѓе, ни дете, ништо живо околу мене... Се најдов на една ливада, пред мене се наоѓаше само еден гроб со ангел на него и следниов текст, “Починав од леукемија и сега сум меѓу ангелите, ама убаво ми е тука. Не им се лутам на тие што не капнаа крв за мене, ако не беа тие, немаше да ги запознаам ангелите.“

Се скаменив, останав без сетила повторно. Душо моја, и јас сум еден од твоите убијци, немаше да ме убие капката што ќе ја капнев за тебе, а можеби ќе те спасеше тебе...Ми иде да се исечам целата и да ти ја пуштам сета мој крв, но тоа нема да помогне сега, ниту пак ќе ја оправда мојата себичност. Единствена утеха ми е тоа што си меѓу ангелите, каде и заслужуваш да бидеш.

 

[majabt]

Со нетрпеливост чекам да се вратам крај тебе,да ги видам твоите очи,да ги бакнам твоите усни,а ти....???Ти незахвално ги примаш моите дарови,се што и да направам за тебе е малку...Зошто ми го правиш ова??Ме осипуваш со љубв па ме оставаш,ги прфајкаш моите прегратки па ги одбиваш..неодлучлив си како ветрот....Одлучи се веке еднаш или сакај ме или не,или милувај ме или казни ме но немој да си играш со мене,јас не сум лутка да ја навиеш и да правиш со неа што сакаш.Кажи ми ме сакаш ли???Покажи ми ти недостигам ли??Направи нешто со што ке ја докажеш љубовта твоја ако сеуште постое...Зарем далечината го руши се она што го градевме зарем ја уби љубовта.....
Неможам повеке без тебе....ох само да знаеш колку ми недостигаш....Се обвинувам себеси за тоа што се оддалечивме...ако не заминев што ли ке беше мегу нас...??можеби тогаш повеке ке ме сакаше???можеби немаше ни да бидиме заедно..???Толку многу прашанја а гдовори нема!Неможам повеке.Дали ако се вратам по тебе ти ке бидеш повторно мој???Или се ке биде залудно??Зарем залудно ги трошам часовите мислејки,плачејки и пишувајки за тебе.....те молам кажи ми дека не е залудно бидејки само љубовта твоја ме држи ме тера да одам понатаму и да се борам во овој суров свет...без тебе јас ке умрам,мојот живот пвеке не би имал смисла....ти си ми се!!!Единствено нешто што вистински го сакам!

 

[Atrum Regina]

How do you pick up the threads of an old life? How do you go on, when in your heart you begin to understand there is no going back. There are some things that time can not mend. Some hurts that go too deep... that have taken hold...

 

[Nemiseverue]

Пред извесно време ми рекоа “Денес има повеќе писатели отколку читатели“. Дали сте свесни дека моменталното грото луѓе воопшто не размислува за своите проблеми и за своите потреби, за своите желби... за она што ги опкружува. Тргнете по улица, било која каде можете да се разминете со пар господа, едно циганче и девојка накитена како нашите текстови овде. Знаете што ќе забележите? Ќе забележите присутен поглед. Сите се тука, свесни за реалноста, од што всушност произлегува дека никој воопшто и не се труди да ги искористи оние 15 секунди од една до друга дестинација да размисли за тоа што поминало и што доаѓа. Опседнати се со тоа како изгледаат, дали некому ќе му се допаднат и дали оној кој поминува спроти нас има зелени патики кои не одат со одвратната црвена маичка.

Но затоа, веднаш штом седнат во елитното кафуле или најодвратната биртија во градот каде чаршафите сеуште имаат дамки од пред 12 ручеци и 6 вечери ќе се разгаламат или пак сеедно, можеби смирено ќе ни објаснат дека животот им е полн со (да ми извините) гомна... гомна кои ги опкружуваат, од кои им се гади, кои не можат да ги поднесат во своја близина а сепак... сеуште... никој ништо не превзема околу тоа. Си седат во своите гомна, си кукаат дека им смрди и пак никој ништо не превзема да се тргне од тоа засмрдено седиште, ако веќе не сака да стане и да најде лопатка за да ги фрли гомната во корпа, каде евентуално повеќе нема да смрдат.

Кажував пред некој ден на една моја драга пријателка, (подобро кажано изигував искусен и возрасен сезнајко, но што да правам кога по некогаш ми ја даваат таа улога, прекрасно е да се ужива таква репутација онаму каде ти е дозволена) дека се` во животот, се` на светот, и секаде во универзумот работите се поставени во идеален баланс. Дури и реките кои течат, од својот извор до својт залив имаат точно пресметана должина која мора да ја поминат плус од онаа обична повлечена права линија. Дали знаете која е таа бројка? Феноменалното, фантастичното, фамозното грчко Пи, од 3,14. Маката која секоја река мора да ја истрпи е за 3,14 пати поголема од она што би требало да биде нормално. Таков е и нашиот живот... ако повлечеме една линија на нашите чувства, односно нашите радости и болки кои не пратат во секојдневието, ќе ја добиеме истата математичка пресметка. Не мораме, веќе го сториле оние момци кои очајно патат за внимание од светската јавност и молат Бога да им падне некакво мега открите за да добијат нобелова награда. Велат, просечен човек, во својот просечен живот доживува просечно преку седумдесет проценти тажни моменти и помалку од триесет радосни. Истите тие просечни научници ќе останат просечни паметни момчиња со истите просечни проблеми од кои пати и едно гладно дете во Еритреја. Да да, не ме осудувајте дека споредувам преплатени научници со гладни дечиња... тие ќе ги имаат истите тажни чувства кога мама ќе умре и ќе бидат исто радосни кога по многу часови работа ќе се напијат чиста чаша вода.

Ми доаѓа дури и смеа кога ќе ми текне дека луѓето не се способни да си ги решат своите проблеми. Патат од климатски промени и настинки кои влијаат на расположението, се муртат кога другите се нерасположени па со причина или без ја префрлаат негативната енергија на нив. А највеќе ми е смешно што ете... и јас сум дел од тој голем рој... стадо... (јато не сме сигурно) крдо... луѓе. Луѓе сме... смешни, глупави, патетични коски врзани со се` и сешто и не знаеме да бидеме обични. Способни сме да се претвориме во најлошите луѓе кои и сами сме ги мразеле само за да не се најдеме во ситуација денот да го поминеме како еден просечен лемур кој поминува 20 часа спиејќи не грижејќи се ама баш за ништо. Ние имаме потреба да имаме проблеми. Кога би немале, би ги создале. Бидејќи во спротивно ќе се почувствуваме како нешто што не сме. Ете го одговорот на целиот текст, не стануваме од купчето гомна бидејќи тоа сме самите. Ние сме гомна... кога би ги немале, би исчезнале.

 

[Lost Angel]

Сакам да се сечам.
Да оставам траги по мене.
Да гледам како тече крвта, капка по капка.
Додека не истече цела.

Потоа земам четка, и сликам на лист од блок.
Го сликам тоа што е во мене. Во црвена боја.
Убаво изгледа.
Да, талент пренесен од мајка уметник која не ја научила својата ќеркичка ни да црта.
А ќерка и слика, со сопствената крв.
Која еднаш требаше навистина да ја пушти да тече, за мајката уметник.

Подобра сум од неа, дури и во вајање. Правење фигури од глина.
Пак ќе избегам.
Ќе ме нема.
Не сакам да ја гледам.
Ни таа мене.
Мамичка.
Ја сакам.
И таа мене.

 

[Sith_Lord]

Еден постар текст малку. Баш прееска го најдов.

I thought that the sky was a bit dark on the way out this morning. I thought I could taste a bit more synthetic crap in my breakfast, a bit more loathsome dehydrated milk in my coffee than before. It was just a tad colder outside this morning. The air smelled a bit more like smog. I walked down the street, my footsteps feeling a bit heavier, my eyelids fighting a bit more to stay open.

My first morning cigarette was absolutely horrible. I flicked it on somebody's pristine lawn. I hoped their retarded rottweiler would eat it and choke. That made me feel marginally more cheerful.
I was still not content. The memory of that remarkably unremarkable beginning to my day was going to haunt me with its greyness all day. It was time to undertake some drastic measures. I decided to kill myself. I pulled out my gun, which I conveniently bought three days ago from my shifty neighbor Bob on a dare, put it to my temple and blew my brains out all over the movie viewers' better taste.

Take that, producer douchebags! I bet you didn't expect me putting THAT in the script.

Well there. The disaffected protagonist of your story who narrates the beginning of a film that promises to be a whiny take on the life of Mr. let's say Dick, more specifically about how he discovered true love or God or that aliens were going to invade the earth in 48 hours so EVERYBODY RUN FOR THEIR FUCKING LIVES!!!... ahem... kills himself in the first three minutes of film. The End.
Now pay up you cheap bastards. I just wrote you a script.

It's better than most of the dogshit you're spewing these days.

Contact me about the account where you're to transfer 1 000 000 (one million) dollars in chocolate bars on this number: 1 800 F*CK YOU.

Sith
​

 

[Atrum Regina]

Life's a dream - that knows no shade.
Life's a dream - of pain and woe.
A dream from which - we pray to wake.
A dream from which - we wake and go.
Who would sleep - when the new dawn waits?
Who would sleep - when the sweet winds blow?
A dream must end - when the new dawn comes.
This dream from which - we wake and go.

 

[Natural-girl]

Утро поинакво од другите ... Доби отказ и ни помалку ни повеќе се растрча низ градот како птица пуштена на слобода. Не се надеваше на такво олеснување!
Одеднаш застана и реалноста му зададе толку силен удар, надвор од слободата и олеснувањето, надвор од отказот по решавачкиот момент кога реши да го зачува своето достоинство по секоја цена. Но тоа беше тогаш, пред неколку часа ... Индикациите по донесувањето одлука се толку непредвидливи.
Дома го чекаше целото семејство, што ли да им каже? Зар да ја земе корката леб за да остане за утре? Зар да земе пари од синовиот џеб за пар чевли? Помисли да го одложи моментот на признавањето бидејќи вистината боли. Помисли да замине далеку, бидејќи она егоистичкото личеше на најлесно решение, бидејќи чувството дека си бескорисен товар е непомирливо при егзистенцијални проблеми.
Небаре уверено реши да продолжи, но како да се здрви со стравот од прекорот кој ќе остане можеби неискажан, но толку јасен во нејзините очи. Од Неа нема да бара надеж ниту трошка утеха, тешкиот транзиционен период ја избледна љубовта, ја разори страста, среќата, бедата влеа несигурност во се`. И животот течеше така, од денес за утре.
Му дојде да блуе, да извади дел од себе, и да извади - достоинството. Всушност посака да го врати времето. И така се врати откаде дојде за да се покае. Се врати заради Неа, заради Петар, заради Маја. Имаше за кого и за што да дише, да работи, да се жртвува, да паѓа, станува и ризикува. Дури и по цена на својот живот.

 

[Goddess of Chaos]

Драга моја, како си?
Јас се чувствувам убаво денеска, пливам во спокојство до носот.
Завршив порано на работа, мајсторите што ќе ми ја преселуваат канцеларијата пристигнаа таман кога тргнав, а утре конечно почнува викендот.
Цел викенд посветен на тебе. Како и секој викенд, впрочем.
Знаеш дека никогаш нема да се уморам од искажување на мојата бескрајна љубов.
И знаеш дека се наоѓам засегнат да ти го кажувам работите бидејќи моето секојдневие ти припаѓа тебе, мила.
Имаш право да знаеш се што ми се случува, и ја заслужуваш секоја моја мисла.
Но...во ниеден минат живот не си била толку посебна како сега!
Бидејќи верувај ми, ние сме едно повторно соединето Едно, со сигурност знам дека некогаш сме биле иста материја.
Го чувствувам сето тоа. Јас чувствувам се што е поврзано со нашето благородно заедништво, се што е поврзано со тебе. Ги чувствувам сите детали во твојот изглед, расположение и однесување, никој не го може тоа за некој друг како што го можам јас.
И затоа неможам да те повредам, љубена. Никогаш не би можел.
Секогаш имам делче од вниманието посветено на внимавање на твоите чувства што за мене претставуваат најпрекрасни извори на енергија во мојот живот.
Понекогаш и претерувам кога ти давам до знаење колку ми значиш и колку си ми потребна, но морам да ти кажувам, за секогаш да ти биде тоа на памет. За никогаш да не се посомневаш, ниту пак да се двоумиш во врска со мојата искрена приврзаност.
И кога ќе пристигне оној ден кога ќе си го одземам и животот како жртва на твојата непроценливост, те молам не плачи врз овој понизен слуга.
О љубена, те љубам!

 

[Goddess of Chaos]

Последната молитва.







Нема надвор, само оваа соба ми остана од светот.
Некои краишта ги напуштав доброволно, смешно и диво.
Некаде оставав долгови огромни.
Требаше да ме погубат во текот на џиновска гозба, но странец ме купи, вложи во мене, и се обложи на својот омилен тркачки коњ. Изгуби страшно.
Изненаденото око му падна во длабока јама, се стутка од немоќ.
Мојот животински умор го зароби во зандана без боја и смисла.
Што се случува со поседуваните кои губат во игра за туѓа моќ?
Бидуваат за бесот на господарот храна.
Секогаш гневно клоцав, но овојпат во тоа име се молам со часови веќе.
Нека не биде прежилаво месово, нека ми биде слатка крвта.
Да се наполни до врв гладта за успех на брадестиот.
Нека капките крв кои ќе му ги украсат образите и фината кошула, застојат како гнасни темно црвени белези во мој инаетлив спомен, нека не ги смива ниедна вода дур мене сосема не ме снема.
Нека чекори тој низ градините свежи без постојани грижи околу болново тело.
Нека допре таму нови гриви, без леплив мрсен траг од моја кожа на прстите, гриви на ливади, окца на слобода, без мој копнежлив здив околу ушите.
Единствен ѕвон да биде хармоничното растење на млади генерации лалиња, доволно го мачеа моите скршени движења со нож по стаклата.
Да замине од здрвената тишина околу мене мирен, пред да експлодираат ѕвездите.
Не дознаваме кога е тоа, тие имаат само еден интимен момент пред смртта.
И дури трае очекуваното, ќе продолжам да се молам.
За утрото, за пладнето, за ноќта.
Упорно ќе си го замислувам Сонцето на својот пат во забрзано движење, додека наближуваат чекори. Ќе знам дека тоа се само збунети звуци предизвикани од наглите промени во минатото, сегашноста и иднината, мили кикотења замрачени од сенките на човекот.
Зашто на крајот, Сонцето ќе запре во неговата дланка.
А тој ќе го покрие со чисти завои, ќе искашла темнина и ќе тропне.
Дебелата врата од мојата единствена соба лебдејќи над подот бавно ќе чкрипи, ќе ми прелета ветар без слика. Само белиот завој ќе успеам да го видам, и го гледам уште сега, како предавник кој со добиеното злато зад грбот стои со склопени очи.
Бавно е, како да се движи осакатена армија низ море, но сакам да чекам.
Мојата сила да згасне како жар на патување низ воздухот до подот послан со слама и употребена вода.
Ќе се обидувам да те отрујам со некаков длабок поглед, некоја лута мисла тенка како шилец, но ќе знам само да сплетам само едно:
Природна мајко, заборави да ми кажеш каде ли ти оди шепотот кога те нема.
И веќе не сакам да знам.
Само те молам да не стане негова перница, зашто не ќе ги отвори очите повторно. Ќе го оглуват и ослепат писоците и блесоците на мојот тивок жал.

 

[Fabullous_178]

Толку многу гнев,во едно мало столче за седење во познатата кафана,на крајот од градот.Уствари,гневот не е од него,туку од лугето кои седеле на него а веројатно и сеуште седат,баш во овој момент,додека за нив зборуваат две птици на гранките и се чудат до каде може да отиде човечката глупост и неспособност.Колку пати само слушнале од некој рандом човек,да бара да биде како нив.Да има крилја,да може да лета.Птиците,со нивните невини души,не можеа да разберат,како суштеството кое е господар на нивната планета,посакува да биде нешто друго.Не сваќаа дека владеачката машина,која ја создале лугето,во нивната слепа желба за тронот,прави да се срамат што се дел од неа.Особено кога ќе бидат прогласени за стар и неупотреблив дел,кој наскоро ќе биде заменет со нов,чист клинец,спремен да тргне на својот пат кон неизбежно `рѓосување.Но сеуште не го знае тоа,затоа има толку елан во него.А кога еднаш ќе дознае,назад нема.Тогаш,нечистотијата од маслото кое ја одржува машината,ќе навлезе толку длабоко во него што веќе откажувањето губи секаква поента.Хаваријата е преголема,атомите вибрираат премалку.Тогаш веќе не е младиот идеалистички клинец,туку зарѓан штраф,со риги по целата негова контура направени од континуираната адаптација на работењето на машината,со отапен врв од целодневното удирање од повисоките слоеви.Но можеме ли да го обвиниме?Ако не направел така,би се скршил уште првите недели.
И што е подобро:Да се скрши веднаш и остатокот од својот метален живот,да го помине во срам,или полека но сигурно да го губи својот сјај,додека не го упатат кон гневното столче во кафаната?Кој би знаел...
Битно е дека птиците стојат таму.И сеуште им е чудно.Луѓето имаат преголема желба за летање.Птиците се гордеат со тоа.Имаат нешто,што некој друг толку го посакува.Сепак се чисти.Би ни ги дале своите крилја,да можат.Ама не можат.А гневот?
Сеуште седи во столчето и ја чека новата жртва.За полека да влезе во неа,и да ја изеде нејзината структура.Поточно тоа што останало од неа,а нема многу.Затоа,гневот е гладен постојано.И гневен поради тоа.Гнев-грев.
И ја сум гневен.Добро,можеби само нервозен.Ме нервира Нешто.Сакам да го исфрлам некаде,во некој контејнер,да го претепам...не знам.
А можда,сакам да го гушнам.
Мало,глупаво Нешто.
Земи го во раце Ништото и дозволи да те анихилира.
И ти да бидеш Ништо.
Биди Ништо,и распрскај се во воздухот во милион мали делови на ништожност,какво што во суштина и си,бидејќи не ја вршиш добро својата функција на Нешто.Не ти одговара таа титула,одговорноста е преголема.А знам дека не ја сакаш одговорноста,туку само ветерот.
Биди ветер тогаш,и....

 

[Medea]

Воопшто не се ни разбудив од блудниот сон во кој што живеам, и така ми е подобро.Животов ми е мисловно окупирачка дејност, а за извесно време ќе ме турне во заборав, а исто така нема да имам ниту доволно јаки вилици за да ги изустам сите лаги и вистини што ги имам. Доживувам умствена неспогодба меѓу она што ми е на видик и она што ми заоѓа.Не е битно од што е поттикнат овој зафркнат текст, само се прашувам до кога ќе останам природна.
За да бидам природна, ми треба само природата и јас, волчјо осамеништво.Сеедно.Ја губам папочната врвца што имагинарно ме врзува со домот, со овие врескачки статуи на конформизмот, сеедно, и јас сум нивна.Страста кон спротивниот пол бледнее како стара фотографија во подрум.Живеам аморфно, со нозете над земја, летам со дланки,престанувам да си создавам имагинарна слика за она што не го гледам.Неправдата како солена вода ме плиска по вжареното лице преполно со дамари и неисполнети соништа.Се сеќавам на некои делови од нив, немаат облик, ме удираат по рацете како со прачки,кога се обидувам да ги дофатам, да ги изџвакам одново, да им внесам бои во колапсот кој зјае низ нив...Во четирите правци кога лежам ја обновувам космичката сила, горам, се сушам, одлетувам,пливам, во циклус што ми ја бранува мозочната кора и ми ги врзува нервите во јазол.Систем, медиокритет, се гледам со цврсто затворени очи, со набилдана фантазија, која носи промени, крваво остварена.Листовите од љубов залепени во кујната на моето срце во кое се готви одмазда паѓаат како поетски метафори низ израз.Не умирам сепак.Или...