Од секогаш се знаела која е гордоста на Скопје и воопшто на Македонија.Како мал додека се формираше моето фудбалско познавање, секогаш се интересирав прво за Македонија, па потоа пошироко.Уште како мал знаев која е големината на скопски Вардар, знаев која е големината на Комити.Но сепак фудбалски натпревари следев само преку ТВ, а тоа беа странските првенства и репрезентацијата.Од секогаш сон ми беше да присуствувам на Градски и да го гледам великанот Вардар.
Од кога малце од малце созреав, Вардар веќе не беше оној истиот од моето рано детство.Се помалку се говореше за него или пак се констатираа само лошите патишта по кој тргнал клубот.Јас некако бев отсутен од сето тоа, се додека не запознав еден мој другар член на навивачката група Лојал Фанс.Во една долга ноќ додека патувавме во воз накај Белград тој започна да ми ги прераскажува случувањата на трибините, адреналинот при посета на натпреварите на Вардар, адреналинот при гостувањата и блиските средби со противничките навивачи.Уште тогаш при разговорот ги научив повеќето песни и скандирања и малку ми требаше да се запалам и моите емоции да проработат.Ветив дека кога ќе се вратиме во Скопје, доаѓам на првата утакмица што ја игра Вардар.Така и беше.....После неколку дена се најдов на Северната трибина и почнав да го бодрам Вардар.
Во мене едноствано тлееше љубовта кон Вардар и Лојал Фанс ми дојде како кец на десетка во распламтување на таа љубов и страст.Слободно можам да кажам дека искрено, чесно и безпоштедно ќе навивам за Вардар до крајот на животот.Сум бил со него и кога доживувал дебакли, но и кога славел.Сум го бодрел кога сме било само 10-тина навивачи на стадион, но и кога сме биле во масовна бројка.Затоа што е еден единствен, прв ил последен ВАРДАР живот е!