Кеј.
Кога работев како студент work and travel Америка, во хотелот дојдоја неколку класа од еден музички Универзитет од Јужна Дакота. Играја одбојка на плажа, и никогаш не сум посведочил на повеќе позитивна енергија во животот. Секој беше вклучен. Кул женските се грижеа за тие 'помалку' кул девојки. Кул момците, исто за тие 'помалку' кул од нив. Имаја посебен сензибилитет да осетат кој е исклучен, за да го вклучат. Јас седев на една клупа и до мене помина таа што ми беше шефица таму, зошто не им се придружиш ми вели? Само ја погледнав не и одговорив. Застана. Седна до мене, зошто да не? Ми раскажа за себе. И таа стуирала музичко (на тоа се должеа перформансите секој петок
), од истиот универзитет. Но го наследила Хотелот од своите, морала да се откажи од таа кариера. Никогаш не била по хотелиерството, но не би си простила да ги разочара своите. Навистина маркантни ликови ми рече, сето Либерали (в ум ми се моташе мислата, кој пее Зло не мисли), луѓе кои немаат грам простор во себе за омраза, гнев и нечисто. Неубавото им штети ми рече, нешто од што се слободни. I noticed и вратив. Дури седев на клупата, подоцна сам, сетија дека сум странец и еден од главните шмекери, оние русокоси набилдани ѕвезди на класот, почна да кажува вицови за Трамп, ама едно викање, како што играја на песокот сите да чујат. Се газеја од смеа. Гргореја, паѓаја на песокот, за стомак се држеа од смеа. Искрено вицовите беа бајди солени, неможев да се возржам а да не гргнам и јас. Никогаш не сум видел нешто почисто. Само еден викенд беа таму. Мене и една Романка ме викнаја да печиме маршмало последната вечер на огнот со нив. Двајцата бевме во шок. Беше клише америчка сцена, ко од филм. Првен само се журкаја, одеднаш им текна да се слекуваат голи, девојките на рамена и во езеро. Чисто.
Денес го посетив еден музички Универзитет овде во Вуртемберг, заради зградата, има преубава Прусијска архитектура, заради тоа одев. Надвор групи од германци, оформени бендови со труби ко Брегович. Имаше и Кореанци пијанисти на интернационална размена. Пак истата енергија и чистина во воздухот. Не сум музички надарен, ама баш ич. Но музичарите како луѓе би ги чувал од сето зло на светот. Како нешто најсвето, најчисто, најнедопрено. Ослободени од сето неубаво. Вистински ѕвезди од карактери и чувства, меѓу нас смртниците.
Јас и моите врсници? Ние не живеефме. Зафатени бевме. Со мразење.