|Volkswagen|
Тастатурата е посилна од мечот!
- Член од
- 21 јули 2009
- Мислења
- 2.734
- Поени од реакции
- 904
Прво, недолично е ваквото однесување за форумџија, ама тоа е друга тема.Teb koj ti rece da zboris. Dali sum te naucil deka treba prst da digas pa da zboris so mene.
Da bese taka so sila tvojata glava ke ne postoese deneska.
I idi uci malce i vidi deka na Osmanska imperatoria najmirni zivle site narodi vo Makedonija. A osim toa Makedonija uste bila cela so pirinska i egejska.
Toa znaci Turcite ve cuvale celata teritorija sto MK deneska nema sansi da gi dobiva nazad.
Razbra kalesok. A ti znaes sto znaci kaleshok.
Што се однесува до фактите, тие се следните:
Султан Селим II (1524-1574)
Но особено тешка е состојбата за правата на немуслиманите со султаните Селим II (1566-1574), Мурат III (1574-1595) и наследниците. Судовите не смееле да ги казнуваат Турците кои правеле зулуми врз христијаните а сведочењето на христијаните пред турските судови не важело. Имено, Шеријатот не предвидувал еднакви права за христијаните кои ги ставал на многу понизок степен од муслиманите. На христијаните како “неверници”, автоматски им се забранувало појавување пред верскиот шеријатски суд. Се јавувало двојство во пресудите заради различното гледање на одреден случај од страна на државниот и верскиот суд, при што секогаш се завршувало со одлуката на вториот, како посилен.Султан Мурад III (1546-1595)
Така на пример, за ова интересен е еден случај од крајот на XIX век од Дебар. Македонците христијани од Дебарско воделе парница во Битола против господарите на чифлиците (албанските аги и бегови). Валијата наоѓал дека се во право селаните, додека шеријатскиот суд наоѓал дека се во право господарите на чифлиците и така останало. На жалбата од селаните за одлуката на шеријатскиот суд валијата им одговорил:“Па што да ви правам луѓе, правото е ваше, но верата вам не ви чини, па ни правда за вас нема“
(“Град Дебар у време ослобоѓења“, Братство XXXI књ. 51 1940, стр. 155)
- Ако се повикате на комунизмот, ова е
5 години пред комунизмот да завладее
на овие простори.
Како капак, во правосудството завладеал поткупот и жедтта за лесен живот па на турските државни службеници уште помалку им било до правдата на потчинетите. Христијаните не можеле да се надметуваат во поткупи со муслиманите зашто и онака немале пари, па секогаш биле странката која губи во спорот. Ова дополнително ги оссилувало спахиите кои земале колку сакаат пари и храна, а ги напаѓале и жените и децата од христијаните. На се ова спахијата земал и даноци за секоја христијнска свадба, а месните власти наметнале и произволен данок од манастирите. Едноставно, правото во отоманска Турција го диктирал владеачкиот ислам.