Јас се сложувам со Ада.
Да се стане мајка, не е мала работа. Помислата дека носиш во себе зачеток на дете. Никогаш не се спомнува кризата што самото тоа ја предизвикува, секогаш се раскажуваат приказни за мајчинските инстинкти, итн; па камоли и други фактори кога ќе се додадат.
Ако една идна мајка, апсолутно не го прифаќа тоа идно дете од х причини, да, јас сум за абортус. Бидејќи во спротивно, ќе треба да го носи 9 месеци во себе, да го роди и се што ќе следи со мајчинството. Оти тие 9 месеци, тие живеат како едно, во двојна фузија. Се што она мисли и чувствува, чувствува и бебето-од 4ти натаму; сите стравови, стресови, гнев, бес итн. И откако ќе се роди во првите години, тоа е зависно од нејзе, таа е онаа која треба да го одржува во живот- единствен можда период кога родителот е навистина семоќен.
Има истражувања кои ги нарекуваат децата, каде мајките покажувале изразена агресивност, и одбивност кон бременоста, ’’интерно-хоспитализирани’’, и голем процент од нив се раѓаат со психички и физички проблеми, често и не се доносува бременоста до крај, спонтани абортуси, мртвородени итн. Ова се крајните примери, екстремите, колку за поента, не е толку трагично сепак
Затоа, мислам дека е убаво да е мајката колку толку спремна да го дочека детето, и покрај сите емотивни зезања што ќе ја следат, доволно зрела да може да се справи со идното мајчинство.
Ова само ми беше поентата да обрнам внимание дека и тоа е многу важно, што не значи дека како апсолутно се прифаќа абортус без размислување и прашање, се си има нијанси.
Ама, да станеш мајка е толку битен момент и незанемарлив, што ама апсолутно не се согласувам со тоа ’’епа, не мислела на време, нека му ја мисли сега’’. Не е тоа чаша да скршиш, па да мораш да одиш нова да купиш.
И зачнувањето дете не е грешка, макар и во наводници, па да мораш да ја поправаш, или да се искупуваш.
Јас дете не раѓам ако мислам дека ќе ми служи за казна за што ми пукнал кондомот, или сл. Извичник.
И абортусот не е толку едноставна работа, ако треба да се казни некој.
