Совршениот круг (1997)
Еден обид малку поетски да се прикаже сегмент од опсадата на Сараево. Главниот лик е тој поет кој има проблем и со алкохолот, некаква рамнодушност кон семејството, некоја недефинираност на самиот себе. Дали од секогаш или како последица од ситуацијата во која се наоѓа, не беше објаснето. Имаше и обид да ги портретира останатите ликови од комшилукот преку неколку ситуации, кои повеќе служеа да дадат хумористична жица во приказната, хумор на апсурдот во случајов, отколку некаква подлабока психолошка анализа за последиците од состојбата во која се наоѓаа. На моменти преминуваше во надреализам. И тоа метафората со сцената од „Златната треска“ на телевизор во скривница каде нема струја, малку беше претерано. А имаше уште неколку слични моменти.
Звукот, односно дијалогот беше лош. Не знам дали до копијата или таков е оригиналот, но морав со превод да го гледам за на моменти да разберам што зборуваат. Музиката ок, камерата ме бендиса. Снимен веднаш по завршетокот на војната, па така искористена оригинална сценографија. Лошо играа статистите во позадина.
Не успеа целосно да ме поврзе со ликовите, фалеше нешто во целиот филм, можеби подобар дијалог, можеби нешто друго, не можам да одредам. Со тоа би бил далеку подобар филм, со оглед дека имаше добра приказна и солидна режија.
7/10