Оу меморис. Не ги фрлам спомените, нити иам намера да мењам хард диск зашо сега не одам со таа девојка веќе или пак коа ќе слушнам некоја песна да идам до веце за да не ја чујам дека ете ме потсеќала тоа се филмски измислици кои шо служат за да траат филмовите подолго(зборам за глупите филмови). Тоа со бледнеење спомени и неможност да се распафта старата искра што некоаш и те како постоела е исто либрето за замрсување на приказната, која така поставена не делува убедливо. Веројатно еден ден сите ние ќе созрееме виситнски а не сега да се замислуваме дека сме созреани само затоа што така ние сакаме да се доживуваме. Чест случај е тоа и ја често се залетувам дека сум гимнастичар, па си ја кршам ногата. Тоа што се брои, тоа што останува се спомените ако не псотојат, било материјални било во нашата глава негираме дека некогаш постоеле. Може нема и другите да знаат дека ги имаме, може е тоа зашто така сакаме, може не, но тие се во нашата потсвест, стутулени некаде длабоко чучат. Ние проценуваме дали се вредни, или не се. Еден ден веројатно, а можеби и не, сите спомени и лоши и добри ќе си ги ставиме на едно место, бидејќи колку што може еден лош спомен да носи поука, добар не може, сепак сите ќе си ги сакаме пак. А дотогаш да се претплатам на хард дискови:kesa: