Тука пишуваме на зададена тема

[Бушавка]

Дали станува збор за казна...смрт, што ли е тоа? Или можеби тоа е награда, а казна било нашето раѓање. Кој ја заслужува смртта?

Дали е тоа само преминување од една во друга состојба? Да, тоа е сосема нормално, но умот вели не...тој секогаш вели НЕ. На се' вели не, ограничен во своите 3 димензии, немоќен, исплашен. Несвесен зошто е дојден овде, самобендисан, сметајќи се себесе за бог, кој треба да биде задоволен. Смета дека знае што е љубов, а во суштина постојано повредува, се повредува себеси и останатите, немоќен да ја свати смислата на љубовта. Смета дека во љубовта треба тој да биде задоволен. Да, тој заслужува да умре и засекогаш да остане таму, но тој се бори...не се предава. Продолжува да размислува, не престанува. Но дали ние сме нашиот ум...а... има ли нешто друго??

Заслужена смрт е онаа по завршување на мислијата за која сме тука. Секако, не секогаш можеме да ја знаеме мислијата...повторно умот вели не. Повторно поразен, немоќен да дознае зошто потои, но сигурен дека е бог. Понекогаш мисијата е смешна, но соодветна за нашето ниво...наредната ќе биде поголема. Ништо не се случува без причина.

 

[Nemiseverue]

Јас, ГГ, истовремено имам повеќе фунцкии во реалноста. Додека ви го раскужавам ова, исто времено сум и Дедо Мраз како и неколку други “титули“, од кои ќе се воздржам. Пред да станам љубениот од детските мисли, го одработував мандатот од четири години како Господ. А на таа позиција има бенефиции колку сакате, една од нив е и лесното прегледување на идеите на луѓето.
Едно момче од мојот роден град Скопје, кој живее во населбата Јане Сандански, веднаш зад првиот центар имаше интересна дискусија со себе. Љубител на светот, уживач на лесни дроги и свирач на гитара. Акустична... нежен тон знае да вади, мелодичност носи во сојата душа која сите ја гледаат. Груб кога не му е дозволено да мечтае за живот во Алма Ата и непријатен кога некој ќе спомне дека треба да чека ред за виза.

Тој мисли, иако друго вели... “Ја не знам зашто сите мислат дека све знаат? Јеботе, ја у живот неам речено дека нешо знам боље од некој друг. Сеа, знам дека би си го прчел некаде на плажа со сангрија и две пичиња до мене, али па боље да работам у Париз као питач него у шупачкиов град. И оној идиотон шо не знае два и два колку се, мене ќе ми каже дека не сум у право, му ја опнам една. Убао ми вика Еци за него, дека е сељак и нема појма од тоа шо е вистински живот. Он коа ќе ја види Шпанија бе, тоа е убавината на животот, Барцелона, катедрали, спиење на планини, духовно просветлување кога го гледаш колосеумот во Рим...“

Всушност, Еци, како и тој, највеќе уживаа во прегратката на своите сакани, но уживаа и во прошетките па макар до околните излетнички места. Сепак, таквиот лежерен и едноставен живот, кој им ја даваше сета леснотија на своето постоење не ги спречуваше од осудување за “лошите“ одлуки и постапки на блиските и познаниците. Тоа го прават сите впрочем, баналноста на нештата е толку поубава колку што се тие небитни и непотребни во нашиот живот.
Па така, тешејќи се дека тие знаат се` а нивниот пријател ништо, уживаа во својата дружба, лесниот трач им ги милуваше главите од проблемите кои навистина ги опкружуваа каде и да се свртат, тие беа среќни додека седеа опкружени од оган. Додека целата куќа гореше, тие мирно пиеја кафенце на најгорната тераса со поглед на Вардар.

Сега веќе немам пристап до ваквите информации, како награда за мојата работа како Господ, ме преместија во детскиот оддел. Сега работам како Дедо Мраз, исполнувајќи ги сите детски желби на малите и големите... од 0,7 до 77. Не е важно дали сте добри или лоши, црни или бели, со рогови или крилја... важно е да сте деца во големиот свет, кои прв пат доживуваат земјотрес и го сфаќаат единствено сериозно заради паниката на мама. Епа драги мои, земјата се тресе одамна, а вие седите со играчките во раце. Јас, се надевам, дека додека си играме првата греда ќе падне на мојата глава.

 

[Nemiseverue]

Само да знаете како е... Ај да пробаме... Лош ден...

 

[Nemiseverue]

Има смисла да гризнам од месото на пресното, но потоа без аболиција одам веднаш во полиција.
Тоа ме прави тажен и нерасположен.

Нема смисла оваа мисла која ме прави луд и желен за блуд, на овој студ како мало циганче стуткан во некое ќуше збуткан, се чуствувам надвор од реалноста.
Тоа ме прави тажен и нерасположен.

Имам желби за стрелби кон височини недостижни и награди престижни. Од оваа точка вели нема шанси и мојата омилена пророчка.
Тоа ме прави тажен и нерасположен.

Немам сила да бидам ко пила на мојата мисла што лета кон Висла, и да извадам за назад карта која ме носи дома на Вардар.
Тоа ме прави тажен и нерасположен.

Вчера имав лош ден, различен од секој еден кој минува лесно... не е веќе стресно.
Денес имам убав ден, различен од секој еден кој минува лесно... ах, време страстно.

 

[Точкест]

Денес немам желба да живеам. Нит ми се јаде нит ми се пие. Цел ден чекам нешто, а тоа нешто никако да дојде. Ми се моча, а не мочам. Хибернирам ко некое гадно цвеќе.
Се работи за нешто што нема објаснување, совршенство на кое сепак му фали нешто. Заеби тапа ми се зборовите денес, неможе да се опише чувствово. Ама нејќам никој да го има, што знам можеби сум премногу добар па не сакам некој друг да се заебе на ваков начин. Имам јајца за вечера, а ич не сум гладен. Имам пиво за пиење а не сум жеден. Само цигари, метрополис и кајгана ми се активни. Нормално и прстите, мозокот нешто не ми работи. Бери Вајт црнецот ме уништува, до пред некое време ме дигаше ама сега како неверојатно ме спушта тоа е нешто ненормално. Педер, а го мислев за другар. Кафе пиевме постојано, дали сабајлечки, дали попладне, дали навечер не беше важно. Цело време поминато со тебе и вака да ме заебеш? Суруш.
Жолт лик, од дете за Вардар, цитирај, 89, Кајмакот, Дигг, дел.ицио.ус, гоогле ПА ШТО МИ Е БРЕ?
Љубовта моја спие, јас неможам око да затворам. Најголем хејтер за празнициве што следат, а позади мене ме осветлува елката и нејзините сијалички. Сестра ми ја китеше, јас како најголем хејтер само ја извадив од шупа, целата со прашина и лампиони изедени и исрани од некој глушец кој го фативме пред месец дена и го удавивме во кофа со вода. Копилето и оревите ни ги изеде. Мф да тибам цигарите, колку сте само убави а штетни. Нема леб т.е. има ама три дена е стар, а и не сум нешто гладен. Из ит бикоз ајм блек? Не бе брат само така се чешлаш беше мојот коментар на песната што ми излегува од слушалките.
Ни филм не ми се гледа, сите филмови што ги имам се прегледани по едно милијарда пати. Ги знам сите до еден на памет, не е за фалење ама ај ќе си се пофалам
Тетовирање - Твоине дома, старите....удираат уште рецки на рабушот?
-А?
-Ами те прашувам дали му работи петелот?
-Стариот има шес банки, а на мама сигурно веќе не и е гајле за тоа, гајле за тоа.
-Ами? Од кога бе машко?
-Па откако и го извадиа т-т-т-туморот?
-Од ко те извадија тебе шупелко, види се каков си казна божја. Ајде излегувај ми го расипа денот, нема да можам да вечерам од тебе....

Епа брат извини ама ти отиде вечерата, исто ко мојата. Ама што ти е гајле, и така Исусот умре со срча во грло.
И така се префрлам на друг филм кај што се случува нешто што ми се случуваше и на мене еден ден. Возење во кола низ цел град за на крај да дознаам дека некој ни "го пуштил саклот" т.е. ни го учукал поштено и не оставил и без работи и без пари.
-Ајмо сада си полако изаџите. ОДМА!
Шири ноге, ајмо руке у вис. Беремо јабуке, ајмо беремо јабуке. Добар добар, ајмо беремо јабуке.
Шта је ово јебем ли ти? А ти?
Ма тко ти је реко да се вртиш јеботе? Чекај чекај, ај дуни? Дуни, дуни. Јаоооооооо, па оде дозвола сине. Оде дозвола.
Ммммммм, Долче и Габана а? Епа и њега че мо да хапсимо....

Епа апси бе брат, што има врска. И џандарот си запали џоинт, јас си запалив нова цигара ама што е важно. Литл гето бој, вен вил ју биком а мен? Кога ќе му пораснат влакна на градите, ебате. А што уствари праам јас уште буден? Убаво си легнав, што ѓавол ме тераше да станам? Да не чекам некој? Можеби и јас го чекам Годо да дојде, ама ја прочитав целата драма едно сто пати и двапати ја гледав така да знам дека нема да дојде.

Изгледа денес е лош ден за мене. Можеби и за младината. А може и за општеството.
Јебига, тоа ти е судбина на уметникот. Једни те величају, а други проклињу

 

[Сатори]

Проклето лош ден

Се разбуди утрото со најголемата насмевка на светот, кога јасноста на погледот се појави, го сврти кон човекот кој што лежеше до неа во креветот.Сеуште спиеше, мирно дишејќи.Се наведна благо над него за да може да го мириса и да се наполни со љубов и тоа утро, како секое предходно во последниве неколку години.
Мирот и воздухот беа едно кога го бакна.
Стана за да направи појадок, како и секоја недела, на минување пред огледалото застана и добро се погледна, девети месец од бременоста, голема е, сите и велат дека веројатно носи близнаци.Се разведри повеќе од предходно и се затвори во кујната за да готви.
Кога излезе од неа со две полни чинии тортелини од неа, тој веќе седеше на столот облечен.Ги остави на масата и се наведна да го бакне, тој ја гушна:
-Ќе одам да земам цигари.
-Океј, ќе направам сок во меѓувреме.
Додека излегуваше од куќата се слушна познат звук, испуштајќи ги портокалите од рацете истрча надвор.

***

Во болницата влезе висок, плав човек со изразито светло сини очи облечен во црно.Застана пред докторот и со голема рамнодушност во гласот го започна разговорот.
-Добар ден!
-Добар ден!
-Јас сум социјален работник надлежен за случајот.
-Доктор Коста, мило ми е!
-Мило ми е и мене.Жалосно што мораме да се сретнеме во ваква ситуација.Како умреле?
-Таткото доживеа сообраќајна несреќа, кога го донесоа веќе беше мртов, мајката умре при царскиот рез.
Работникот ја наведна главата со огромна насмевка на лицето.Но кога ја крена веќе имаше сосема друга експресија.
-Близнаци?
-Да.
-Се е во ред со нив претпоставувам?
-Повеќе од во ред, децата се во одлична состојба.
-Ќе сакам сега да ги земам со себе.
-Мислам дека би требало да почекаме.
-Мислам дека не мислите така.
...
-Да, во право сте.Веднаш ќе ве однесам до близнаците.
-Благодарам.

***

-Добар ден, јас сум работничка во социјалното, дојдов да видам што се случило со близнаците.
-Веќе дојде еден социјален работник.
-Но ... докторе, ние не сме пратиле никој.
-Оххх ... проклето, лош и тежок ден на работа.
​

 

[POWER-MKD]

Лош ден? Хмм, многу е краток насловот, во субјективна смисла. Не по напишаното краток. туку во неговото значење и смисла.
Деновите од пред месец дена до денес ми се лоши, глобално земено.
Лажната насмевка ми е најдобар другар, секојдневно. Емоцијата е длабоко,длабоко внатре во тетивите и артериите, собрана,згужвана како бакшиш.
Деновите се лоши сами по себе и сами по мене. Баксуз, така вели народот. Не не е баксуз, јас би рекол лошо подредени случајности и збиднувања.
Во погрешно време можеби сум роден, така велеше бате Живко од Долно Дупени.
Но јас сум тука, во К.Вода, и пишувам за лошиот ден.Тмурен во моите мисли веќе месеци наназад.Па од кога заврши летото поточно, ако некого го интересира.
Што ќе беа овие настани, лошо распоредени и погрешно сфатени? Џабе, се е џабе, џабе е и средата навечер што доаѓа, кога повторно со мене ќе ја поведам лажната насмевка да ми прави друштво во кафана. До кога да се преправам?
Или пак воопшто да не се преправам? Но не може, среќата се сокрила некаде, и како мало дете кога ќе го фати инат, не сака да излезе. Силата дали ќе има ефект ако ја применам? Ништо нема да помогне со сила, кога финишот може да е кобен, јас бар така мислам. Денови ли се денови, Сашовски маки големи. Роди се сабајле и умри како скот навечер.Смеј се со сила, ќе помине и тоа. Кога навечер сам седам и размислувам, гледам дека попусто бил и тој поминат ден, кога ја нема целта на мојот живот. Лош ден...сепак така вели насловот, нели?

 

[Lanna]

Никогаш не ме привлекувале убавите теми. Убавите моменти ме принудувале на уживање, наместо да го губам времето пишувајќи за нив. Мојот оптимизам секогаш се косел со правецот на моето пенкало. А сепак, проклето е тешко да ја оставам својата душа во три вошливи реда кога со секој нареден пат чувствувам како се повеќе си ја потценувам болката пишувајќи за неа. Беден е секој збор кој кажува колку многу боли. Бедни се сите кои мислат дека ниедна болка не ја носиш со истата тежина до крајот...

Ќе избегнам да ја раскажувам приказната на најлошиот ден во мојот живот. Доволно е што до судниот ден ќе го носам товарот од него како казна за човечката немоќ да го вратам времето назад и да заштитам многу сакани, а и себеси од страдање. На тој ден, јас ќе ја славам мојата омраза кон светот и нема да пропуштам ниедна прилика да му нанесам тежок пораз. И ниедна сила на светов нема да направи да потклекнам, зошто ЈАС решив да живеам за да ги славам нивните имиња и покрај тоа што судбината категорички реши да ми ги одземе.

Сакајќи да го споделам мојот најлош ден, повторно сфаќам дека беден е секој збор кој би го употребила; себеизмачувањето ми стана единственото средство преку кое полека ги сфаќам димензиите на мизеријата во која ме завлекол. Сакав да верувам дека само сум имала лош ден, а животот ми ја заби најдлабоката острица без да ми даде можност да ги отворам очите и да сфатам дека само лошо сум сонувала...

 

[GrouchoMarx]

Беше пред околу 4 години..имав 12 ипол години...една многу блиска и сакана личност отиде во болница. Тоа сабајле требаше да ги има последните испитувања со кои би се утврдило дали е болен или не. Не беше билокаква болест. Мултиплекс склероза..го напаѓа нервниот систем а со тоа полека но сигурно нозете престануваат да работат,отежнет говор и сл. Само што стигнавме со мајка ми таму тој со солзи во очите кажа само:Тоа е. Потоа заплака како детенце. Ме гушна силно и ми кажа:Те сакам повеќе од се..И сега кога се потсеќам на ова неможам а да не се воздржам и да не почнам да плачам.

 

[AnaMercury]

Седеше сама во собата и ја слушаше тишината која ја опружуваше. Ја нема мајчинската прегратка која толку многу и беше потребна во моментов. Ја нема галамата на која беше навикната, ги нема луѓето кои и го правеја животот интересен, лудите ноќи кои ги поминуваше со друштвото и со Скопско(и се е можно!) и утрата со главоболки од претераниот алкохол но сепак среќна затоа што ја чекаше Кока-Кола на масата. Почувствува као ја стега срцето кога се потсети на последниот момент со мајка и и татко и -очите насолзени и лажни насмевки на лицето. Ох колу само сакаше да се врати во тој момент и никогаш да не замине. Но кога размисли уште еднаш на некој начин и беше мило што е тука и што сфати дека изреката "Додека не изгубиш нешто никогаш нема да сфатиш колку ти значело" е точна, потполно точна. Легна на креветот пробувајќи да заспие и да сонува нешто убаво. Колку само лош ден беше ова.

 

[Бушавка]

Така започна оваа година....со грозно чувство на несигурност, изиграност, лага....првиот ден со расправии кои без да сакаш почнуваат полека да те тераат во меланхолична состојба, која реално не постои, туку само така се отсликуваше во мојот ум. Си помислив, зошто вака почна годинава...зарем целата ќе биде ваква???

Да знаев каква ќе биде...ќе се откажев од цела година уште првиот ден.

Се чувствувам како да сум одживеала пет години, ако гледаме по бројот на искуства кои се нижеа така брзо од ден на ден. Кога во еден миг ќе помислев дека поминала бурата, веќе се спремаше нова, која земаше замав уште наредниот ден...и брзо поминуваше, но оставаше трајни отпечатоци длабоко во мене.

Се чувствував како во кружен ходник, со десет врати и на секоја од нив пишува само еден збор "НЕ". Каде и да се завртев гледав замо НЕ....тоа се повторуваше, како да траеше вечно, безвремено. Тоа беа вратите кои сум мислела дека секогаш ќе бидат отворени, се затвроија сите во еден миг.

Некои искуства почнаа да се повторуваат...а јас постојано се прашував зошто....
И дочекав дојде крајот на оваа година, кој е идентичен со првите два дена од годинава, со една разлика....куп научени лекции...да почнев да ги пишувам, сигурно собата ќе ми беше со куп хартии до таванот. Но товарот од грбот исчезна...излегов од ходникот, го видов сонцето...сосема чисто, како ништо да не се случило... Се е сосема совршено и како што треба. Се се случило на нај правилен начин.

Научив...
Сами сме одговорни за она што ни се случува
Слушај го внатрешниот глас...тивкиот, првиот, без да се залажуваш од она што го гледаш пред очи
Се е релативно, субјективно
....останатите лекци ќе си ги зачувам

А сега...конечно ослободена од се, спокојна што годинава веќе одмина, се прашувам, дали лошиот ден е навистина лош?

Едно големо благодарам за луѓето што беа отсутни во лошите денови, да беа тука сеуште ќе ја заматуваа светлината на сонцето и чистината на синото небо.

 

[Natural-girl]

Лош ден

Бев основно кога едни мали гении од одделение ми открија еден интересен факт, деновите си ги делеле на добри и лоши! И тогаш се прашував со денови како, штета што беа премногу мистериозни за да ми признаат. Дали тоа откако ќе станат веќе на лева нога па го нарекуваат денот лош, (дали нивната редовно лоша фризура им правеше редовни bad hair days), дали од претходно си имаа календарче со црни денови кои наизменично следат по добрите, или пак човек не сака да западне во рутина па си игра блесава игра со своето расположение?
Е сега замислете секој од нас да мораше да го оцени денот како добар или лош на крајот на денот. И така цела година. Исходот после самиот вреска прашално: Ако човек е творец на својата среќа, зошто толку црно означени денови во нашето годишно календарче? И сега во склоп со новогодишната еуфорија и размислувањата за минатата година, реторичкото: Кого треба да обвиниме?

Кога човек гледа ретроспективно, секогаш се` е појасно. 31 декември е како крај на денот, човек е веќе уморен од изминатото и е желен за промена, меѓутоа станува помудар заради присобраното животно искуство. Ретко кога човек е објективен за своите постапки, а човек обично реално вреднува нешто дури кога тоа одминува. 2007мата одминува. 31 декември...ако некој ден го наречеме (self)judgement day, тогаш обично тоа е лош ден, зошто човек секогаш ја има потребата од она "можев и подобро". Таа потреба се вика надеж дека утре ќе биде подобро. Затоа вреди новогодишната еуфорија, дури и кога денов е лош, доволна е една прошетка низ плоштадот за да ги видиме веселите искри во очите на толпата, доволна е една здравица со луѓето кои ги сакаме, доволни се малите нешта кои ја градат надежта дека утре сонцето ќе биде без заби.

 

[Saladin]

Ги отвори очите. За прв пат го погледна прозорецот од друг агол.
- Ајде снегот падна - го чу гласот на мајка му.
Мрзоволно ги оттргна слоевите постелнина кои беа напластени до вратот. Почувствува бледо студенило по површината на неговата кожа. Посакуваше да биде друг ден. Не денес кога падна снегот, кога имаше многу обврски. Посегна по облеката. Чорапот му се одклизна од купчето. Не сакаше да го земе. Отиде во бањата не знаејќи што да прави. Го мразеше овој ден. „Од сите денови баш денес падна* - млитаво се тетеравеше до трпезаријата. Не го допре јадењето и излезе.
Се влечкаше по студениот снег како да бараше нешто скапоцено во него. Но мислите не му беа на овој свет. Посакуваше да дојде ноќта и да заспие со насмевка.
Школото беше блиску. Џагорот уште повеќе му го садеше лошото расположение во душата.
Прва го забележа Мартина.
- Учеше? - го запраша додека тој нервозно бдееше врз книгата. За миг како да се рассони од некаков кошмар, ја погледна чудно.
- Не. - го забоде погледот долу во земјата.
- Сакаш да ти помогнам? - го огледна љубезно.
- Не... можам и сам. - се сврте кон книгата. Малку помалку престануваше и го вртеше погледот нагоре. Потсвесно ја бараше неа. Ги допре нејзините очи со кисела насмевка.
- Гледам дека сакаш... му се насмевна со насмевка која кај него побуди чувство на молба за помош.
- Во ред...
Додека таа му објаснуваше, тој и` го гледаше лицето. Имаше боја на порцелан. Нежно ја пофати по косата. Таа престана, го погледна и повторно продолжи. Збореше течно со глас каков што нему му се допаѓаше. Тој повторно ја допре за косата. Таа се насмевна но повторно продолжи. При самиот крај на одморот, го викна да излезат надвор.
- Сладок си - му шепна и го прегрна. Тоа му доведе додатна топлина во срцето.
Но часот беше пред него. Го доби листот. Не се плашеше од ништо. Го фати моливот и решаваше како незаситен. Наставничката се зачуде од неговата енергија. По неполни 20 минути и` го донесе ливчето. Целосно пополнето. Таа го поздрави со поглед полн со воодушевување. Тој седна на своето место. По некое време ја забележа и неа како и` го предава тестот.
- Не знаев дека толку многу ти помогнав.. - зачудено му дофрли додека се враќаа дома.
- Не си свесна само колку...
Додека се враќаа дома тој се запраша дали без неа денот ќе беше лош или не.

 

[Пеам на свадби]

Да можам да го застрелам овој демон кој копа по мојата душа и ме полни со меланхолија, не би ми пречела ниту затворска казна. Да можам да те убијам тебе и твоите гнасни раце, погледи што бледнеат, чувство што се лади како фрижидерска комора и бедни бакнежи, тогаш тоа би го сторила. Каде умре?! Каде загина ТИ, тој што мислев дека е вистински?! Се расфрлаш со рамнодушност, како мало бебе, несвесно за својот опстанок. Јас не сум ти мајка која секогаш ќе биде тука за да и` се фатиш за сукњата! Еден ден тоа ќе го сфатиш... Дека животот ми го претвори во лош ден. Жално е што утре можеби ќе треба да кажам"Живеев 75 години"... Но наместо тоа, како и Сенека би помислила:"Не, јас само седумдесет и пет години бев тука"... А таквото постоење, многу лесно може да се спореди со лош ден.

 

[bucio]

Станувам имам болка близу желудник,нозете не ме држат, леле колку лош ден па и треба да се бричам.Добро е одразот од огледалото покажува дека тоа сум јас.Плукам во мијалник зошто не можам да го поднесам вкусот на крвтта од Медина воинот.Не побегна од мене се бореше до крај, длабоко го почитувам тоа, последен падна пред мојот меч во низата од петнаесетина души.Го мијам моето лице и ја плакнам својата уста од крвтта испрскана врз мене, а од далечината слушам женски глас со зборови упатени кон мене шејтан, шејтан...Пак сум пред мијалник што да правам денес?Пак истата состојба досада, надвор камен ладно,оставив животот да ме контролира мене наместо јас него.Господе знам дека ретко се молам,поради мојата едукација дека молитвата е слабост,дај ми сила да се извлечам од оваа монотонија и досада.Дај ми сила за повторно да го почувствувам како авантура животов мој.