Тука пишуваме на зададена тема

[Crazy in Love]

Силуета...

Беше врнежлива, но сепак не толку студена ноќ. Таа го обожаваше дождот, сакаше да шета кога врне, да ги почувствува капките дожд на својата кожа. На моменти мислеше дека дождот ја мие од неа целата болка и тага што е во неа, иако знаеше дека потоа се ќе се врати на старото. Беше глува ноќ, немаше никого, улиците беа празни, немаше ниту еден автомобил, градот спиеше, а тогаш градот беше најубав. Слабата светлина доаѓаше од уличните светилки и таа беше прекршена од капките дожд кои интензивно паѓаа. Нејзините раце беа склопчени во јакната која ја носеше на себе, а тивка музика допираше до нејзините уши од слушалките на нејзиното радио на мобилниот телефон. Немаше никого, на момент сакаше да заврти нечив број за најобичен разговор, но сфати дека нема на кого. Имаше многу луѓе во нејзиниот живот, а во суштина беше толку сама. Сите беа толку преокупирани со својот живот, таа беше само една сенка која живурка и ништо повеќе. Контролиран живот, заклучена душа...од нејзе што останува? Ништо, обична статистика на овој свет. А толку беше поинаква сликата која ја оставаше кај другите. Секогаш насмеана, секогаш прибрана, секогаш ваква, секогаш онаква... А во суштина беше само едно мало девојче со кадрава коса кое седи во агол со своето мече и ги набљудува луѓето, со поглед кој моли за љубов, моли за разбирање. Имаше толку тажни очи, во нејзините очи блискаше тага, но никој не го гледаше тоа. Никој, никогаш не се задлабочил во нејзините очи за да разбере како таа се чувствува. А во таа длабока и глува ноќ, таа беше сама, ги чувствуваше капките дожд на нејзината кожа, го чувствуваше ветерот во нејзината коса. Помисли за момент дека природата ја чувствува нејзината болка, дека природата најдобро разбира како таа се чувствува. Колку и да звучи апсурдно, во тој момент беше сосема вистинито. Толку и беше жал што имаше создадено толку дебели ѕидови околу себе. Ѕидови за чија дебелина и Кинескиот ѕид може да позавиди. Беше толку плашлива, како срна. Иако секогаш отворена за сите, сепак длабоко нејзината душа беше обиколена со ѕидини. И веќе се чувствува како дух. Целата околина и кажува како да живее, што да прави, како е правилно, а никој не се запрашал што таа навистина сака. Изгубена во време и простор, каде е таа навистина? Заглавена во некој безвременски простор? Можеби.
Кога беше малечка многу сакаше да се загледува во вировите вода кои се насобираа по дождот. Сакаше да си го гледа одразот, да се гледа себе, да види цел мал свет во тој вир. Сега...застана пред вирот...и со насолзени очи само го згази по неколкусекундно гледање во него. Водата се разбрани, нејзината ногавица беше мокра, но нејзините очи беа најводени. Се разочара од тоа што го виде во вирот, не виде ништо друго освен една обична силуета, бледа сенка без никаков израз, без ништо во себе. Обичен дух кој полека го снемува...

 

[рок-кејт]

...Да. Повторно ја имам онаа насмевка. Насмевка која ништо не ветува. Насмевка која потсетува на едно време... Време, младост, љубов. Љубов кон замаглен видокруг на нејасна сенка. Стојам како фигура во хоризонтот што дише. Ништо повеќе во оваа празнина, ако може да се нарече и живот, нема смисла. Одамна не ја имам почувствувано возбудата на ладниот допир на силуетата блиску до левата страна на моите гради. Танцувам на звукот на тишината, додека пожолтените од чадови ѕидови ја оплакуваа мојата младост, потрошена барајќи сенка, барајќи безвредна силуета. Тогаш се свртев наоколу. Погледнав многу среќни луѓе, се почувствував како марионета на човечките раце, се почувствував како џуџе во свет со џинови, се почувтвував како безвреден питач за љубов, среќа и разбирање. И сватив дека истите пожолтени ѕидови ќе ја оплакуваат и мојата старост, и мојата смрт и пак нема да ја најдам силуетата, таа... [FONT=&quot]
[/FONT]

 

[Џ.]

Прегратка.
Бакнеж.
Прегратка.
Шепот на уво.
"Замижи, ослободи го умот и чуствувај ме. Само чуствувај ме! "
Топли дланки на моите гради.
Со полу отворени очи ја гледам врз мене силуетата на неговото голо тело - "Земи ме побргу. Земи ме пред да го расчеречам твоето тело од милост!"
"О не ме погледна! Ти повторно мамеше?"
Тој исчезна.

 

[даки]

С И Л У Е Т А

Се нишаа гранките од силниот ветер удирајќи по прозорецот. Дождот прскаше по стаклото замаглувајќи ми го видот. Оваа лето повеќе личи на есен со овие силни дождови така да повеќе време останував во својата соба со поглед упатен кон улицата.Ги гледав луѓето стиснати во своите намокрени алишта брзаа на кај своите домови.Ги изненади времето,од сончево се претвори во силен дожд,и тоа студен дожд.Го отворив прозорецот за да влезе свежината од дождот,но повторно го затворив,дождот навлегуваше и во собата.Повторно седнав до прозорецот гледајќи ги мокрите улици по кои течеше река од дождот.А што друго да правам, кога сум без светлост,без компјутерот,без телевизорот...дури неможев да си направам кафе.Снема струја од силните грмотевици...кога ли ќе престанат,се плашам од нивното силно трескање.Небото личеше на болно поле на секавици кои изгледаа моќни,светли,а воедно и прекрасни.
Улицата од мојот видокруг беше сосема испразнета освен една машка силуета која чучеше под некоја стреа од куќата.Го знам човекот, често поминуваше и мислам дека тука некаде живее по таа улицата накај цигланскиот пат.
Стиснат во своите излитени,искинати алишта настојуваше да се заштити од силниот дождот покривајќи се со крагната од пожолтеното палто.Со него секогаш одеа и три,четири кучиња,ги чува,им дава по некое перче леб.Кучињата му беа се,и деца и другари и комшии.Одеше сам,никој не му се приближуваше поради страшниот изглед.Има долга измаснета коса,лице обраснато во брада,но понекогаш знаеше и да ја избричи.Си свирка некоја песна,така е и сега додека го гледам како силуета зад замаглениот прозорец.Знае да се расправа и сам со себе,да зборува со невидливи личности познати само на него.А кучињата,негови
верни другари горди стоеа до него,изгледа дека само тие можеа да го разберат,да бидат со него додека мрмори под мустаќите.Му здосади од стоење и седна на земјата.Седеше така долго,мислам дека го фати дремка.Дождот сеуште паѓаше и мислиш никогаш не ќе престане.Човекот како да беше отргнат од некој сон.
Скокна на нозете и застана на сред улицата.Почна да се врти во круг и пееше на
цел глас.Изгледа му се сврте во главата,ја изгуби рамнотежата стрполувајќи се на улицата.Се смееше гледајќи кон темното небо од кое се слеваше дождот.Дождот паѓаше по неговото лице од кое настојуваше да ја измие насобраната кал од улицата.Повторно застана на своите нозе тетурајќи се лево десно.Откако се смири и исправи свирна со устата даваќи им сигнал на своите кучиња дека е време да тргнат.Не му пречеше силниот дожд,не настојуваше да се сокрие продолжувајќи по патот.Од мојот прозорец човекот полека по полека исчезна како силуета се додека сосема не исчезна.
А човекот и личи на силуета,затворен во својот свет,во самиот себе.

Даница Петровска„09„

 

[Paranoik]

Силуета.

Дали го знаете она време од годината, кога сите девојки почнуваат да се разголуваат? Да, лето.
Дали ги помните оние моменти во летните вечерни часови кога покрај вас ќе помине некоја силуета која совршено го отсликува грациозното женско тело? Многу од вас ќе си спомнете, некои нема да се сеќавате, но јас се сеќавам совршено.
Тој од, таа леснотија во движењето, тој мирис на цветен парфем во склоп со липините дрвореди, таа слика уште ми стои во глава.



И ден денес, кога ќе поминам на Авенијата број 5 во доцното приквечерие, се сеќавам на таа ноќ, со надеж дека пак ќе ја видам таа беспрекорна женска силуета...

 

[Tender Girl]

Силуета

Често минува низ мојата куќа.Секогаш во тие две насоки, во тој ист правец.Случајно ја забележав еднаш и оттогаш постојано ја очекувам.
Постојано, речиси во исто време, седнувам на терасата или во дворот, со надеж, со желба да ја видам.Понекогаш немам доволно храброст да се соочам со неа, па стојам покрај прозорецот, криејќи се зад завесата, пак со истата намера.
Ретко се случува да ме разочари со своето непојавување.Вообичаено, таа доаѓа оттаму, од аголот на мојата улица, полека се приближува кон мојата куќа, ја поминува и продолжува натаму.Станува збор за неколку секунди, неколку непроценливи моменти.Моменти во кои мојот поглед го упатувам кон таа машка силуета, од моментот на нејзиното појавување па се до моментот на нејзиното исчезнување.Го искористувам секој момент помеѓу овие два за визуелно да уживам во неа, визуелно да се задоволам и насладам.
Никогаш целосно не сум успеала да се задоволам и насладам, а и не верувам дека некогаш ќе...Затоа, и после толку години, јас повторно гледам кон аголот од улицата, копнеејќи за неговата силуета со сите мои сетила...

 

[POWER-MKD]

Веќе беа почнати сезонските работи низ нивите. Луѓе, работни како мравки распослани низ кафеавата земја, неуморно си го заработуваа попладневниот ручек. Наведнати надоле со главите, чиниш не знаат за одмор, го научија на памет одмавнувањето со копачите и мотките. Сонцето печеше прејако, невообичаено за тој дел од годината. Постарите од семејствата кои работеа, почесто седнуваа на сламените прекривки за да здивнат.
Зачудуваше тоа што имаше многу млади, работни луѓе низ многуте имоти. И машко и женско, непрестанато ја обработуваа ровката земја, не помислувајќи да погледнат некоја симпатија или да запознаат некое ново, симпатично лице.
Ветерот полека се засилуваше, како да сакаше да им каже на вредните да одморат, а на жените да се вратат дома и да го спремат ручекот, кого овие нетрпеливо го чекаа. Милан седна да се одмори. По придорда беше тип кој не љубеше премногу да се бави со земјоделски работи. Тој ја сакаше Ивана. Ја извади последната цигара и додека ја пушеше, со погледот неуморно ја бараше својата љубена. Во мислите му беше само таа...убава, стројна и јака девојка. Беше сирак, живееше со баба и, зошто нејзиите родители трагично загинаа во ланската војна која не го одмина ни нивното село. Можеби и таа го сакаше Милан, но сепак тој не го знаеше тоа. А ја љубеше со сето свое срце. Но и таа не знаеше. Конечно, по една минута ја пронајде недалеку од местото каде што седеше. Така е секогаш, за жал. Некој кој го сакаш да го видиш, најпрво го бараш во далечината, па потоа крај себе. Додека ти тлее и последниот жар надеж, го бараш, газиш се пред себе, но најпрво не гледаш дека е крај тебе, туку сфаќаш дека го сакаш од кога ќе го изгубиш. Но за среќа Милан не ја изгуби Ивана. Ја гледаше нејзината силуета како се извива меѓу другите девојки, со бела шамија на главата, која ја штитеше од сончевите зраци. И си мислеше Милан...си ја замислуваше нејзината убост, нејзината нежност, како седи крај неа, а тој непрекинато нежно ја љуби. Се плашеше да и каже. Можеби не беше тоа од страв, туку повеќе од избезуменост по неа. Сакаше да ја гледа од далеку а сепак му недостасуваше покрај него. Што ли крие таа прекрасна силуета, се прашуваше. Иако Ивана изгледаше цврсто и строго, сепак и таа имаше свои слабости, впрочем кои ги има и секој човек, независно од тоа како изгледа. Беше срамежлива девојка, со крупни кафени очи и не многу долга црвеникава коса, која сјаеше на сонцето. Срамежливоста всушност ја прикриваше со крутоста и строгиот изглед. Беше недопирлива за Милан, но сепак и таа го мислеше истото за него. Го сака, дефинитивно. Одамна ,кога погледите ќе им се сретнеа на сред село, кога сите млади излегуваа на прошетка, Ивана им зборуваше насвоите другарки колку е убав Милан, и колку ли тајни крие тоа момче. Таа неговата силуета ја гледаше со воодушевување. Сакаше да му се приближи веќе подолго време.... Цигарата веќе договри а Милан тоа не го ни примети, туку продолжи да го тегне фитилот. Некој го прекори од страна. Се сепна и му падна незгодно бидејќи седеше додека сите работеа. Чуствата за Ивана веќе почнуваа да му вријат во душата. Таа нејзина силуета не можеше да ја заборави. Полека се приближуваше до местото каде што таа беше загледана во грутките земја. И се приближи, и ја поздрави. Ивана за момент се стапиа и остана загледана во точката. Потоа се исправи и срамежливо го поздрави. Не можеше да им поверува на очите, дека нејзината љубов е до неа, Кој можеше да претпостави дека строгата и јака Ивана за секунда ќе се претвори во кротко детенце, кое е подготвено да ја изврши секоја заповед. Ткму така се чуствуваше во тие моменти нашата хероина. Заљубените очи го впиваа нејзиниот љубен во неа и не сакаа никогаш да го испуштат. Милан ја подаде раката. Силно ја притисна како и тој да не сакаше да се оддели од неа. Нивните силуети се споија, и така останаа. Конечно, Милан и кажа дека ја сака и дека е таа љубовта на неговиот живот. Ивана не кажа ни збор. Нејзината силна воздишка замени илјадници зборови...

 

[Nemiseverue]

Човекот брза секогаш. Дури и во темна врнежлива ноќ како оваа, брза по навика иако нема поим кога стигнува автобусот на редовната маалска постојка. Врти од зад аголот на зградата која овозможува комплетен преглед на должината на булеварот и сфаќа дека нема ниту едно возило. Пусто е како да минал ураган па само последните разиграни капки кои не можат да го следат брзиот чекор на фуријата сеуште потскокнуваат на летниот асфалт. Невремето е веќе далеку на исток, а автобусот треба да дојде од другата страна.

Откако се уверува дека не може да задоцни, не застанува уште десетина чекори а тогаш како по наредба се убедува себе си да фати мирен, летаргичен од. И нели е тоа исправно? Мирна вечер без никаков шум сем дождот, тој го тутка палтото од едното крило во другото за да се заштити, и сосема спокојно стигнува до станицата. Таму веќе потпрена на конструкцијата стои девојка, а канделабрата од спротива и удира во анфас, па тој го гледа само нејзиниот призор во ноќта и може да замисли колку е убава. Мора да е, погледни, го има истиот став како девојката на која и се восхитуваше пред неколку години, а потезите со цигарата ги прави исто совршено како последната негова партнерка.
Останува незаштитен на дождот да може да оцени дали е оваа девојка совршенство од сите претходни негови познанички, па калкулира со се што може да извади како материјал.
Судејќи по времето во кое се наоѓа тука, таа е храбра, отворена и либерална, а тоа е она кое секогаш го сакал, “Една“ со која помина само две вечери го плени со нејзината директност и никогаш не ја заборави иако нивните патишта не можеа да бидат споени. Ако го земе предвид долгиот капут кој го носи и со тоа да го одреди стилот, таа сигурно е истовремено и полна мистерии и возбудлива, исто како онаа фантастична девојка за која мечтаеше со години како би ја завршил ноќта, но, ете не успеа бидејќи секогаш му беше поважно да слушне што има да каже.
Оваа чудесна девојка мора да е преубава, сосема кротка но истовремено излезена од еротски филм, со сигурност е мила, добродушна, внимателна, романтична, молчалива кога треба и воин кога мора, таа е идеалната девојка за него, тој ја најде и сега ќе оди да ја освои со својот шарм. Само намигнување и таа ќе знае дека се створени еден за друг, на радоста ќе и нема крај...

Го причека автобусот како што зацрта според планот, планот за освојување. Тој дојде, и отстапи простор пред влезната врата, таа се качи прва. Седна, а тој ја отчукуваше картичката со саати додека не и го привлече вниманието. И се насмеа, бидејќи намигнувањето случајно го одмина и се загуби, а таа го сврте погледот. Момчето седна неколку седишта зад неа, и се возеше без да изусти збор. Тој навистина ја најде, таа беше совршена за него, но никој неа не и ја раскажа идеалната слика за уличните светилки и летниот дожд... не ја виде неговата совршена сенка одзади која освојува во миг, само тој ја виде нејзината.
Ја најде, но мораше да причека неколку илјади години, да го најде и таа него.

 

[Скопјанка]

Стоеше пред прозорецот, со чаша шампањско во рацете, размислувајќи за иднината. Често ја гледав во станот, и мислев дека е пијана. Можеби и беше, можеби и не, никој не знае.
Се нишкаше заводливо додека толпа мажи се собираа под нејзиниот прозорец. Ги мамеше, тие беа нејзина публика.
Сите знаеја колку е перверзна, колку сака да си игра со човечката психа, би рекла со машката психа.
Тоа го излудуваше, знам. Често го гледав долу како стоеше и втренчено гледаше нагоре. Во устата ја врткаше чачкалицата и нишкајќи ја глават во знак за негодување, конечно ќе се решеше да се качи горе и да стави крај на своето измачување.
Колку само проклето ја посакуваше, додека го гледаше нејзиното тело како се свива зад завесата. Знаеше како изгледа додека танцува заводливо.
Конечно, на полноќ, се качи да ја спречи во намерата, да го излуди. Да стави крај на своето лудило.... гледањето ан нејзината СИЛУЕТА

 

[Пеам на свадби]

Тоа е соба каде што се отвораат кафеави коњаци, но не и души.
Тоа е соба каде се плаче и пуши, каде се соблекува и чита, каде весниците се` анализираат...
Тоа е неговата соба. Соба каде на вратата се лепи неговото мокро тело, соба каде таа му ползи, го моли, го гали и љуби...
Соба каде никогаш не се најдоа целосно. И покрај тоа што тој јадеше Аргета.

 

[Гладиус]

Бледи слики, флешбек, автомобилски фарови... Константна слика на повторување во мислите на младата девојка која лежеше во болница. Едната нога и беше ампутирана, а другата сошиена на неколку места.
Апаратот за регистирање на работата на срцето прозиведуваше еден неподнослив звук кој секогаш ја тераше да се расонува кога ќе ја надвладееше дремка.
Звукот на капењето инфузија капка по капка, ја правеа собата неподнослива за некој кој е во неа веќе неколку дена. А треперењето на слабата неонка предизвикуваше замор кој упорно се обидуваше да ја надвладее.
Одеднаш звукот на апаратот почна да се слуша без прекини. Таа полека почна да ги затвара очите, а последно нешто кое се најде пред неа беше една силуета која ги подаде рацете кон неа.

 

[nicole_l]

Секој човек со својата егзистенција сведочи за сегашноста,
и Таа е сегашност, но само со телото...
Седи, размислува, го проколнува неодамнешното минато...
Каква неусогласеност. Сега ја сфаќа својата болка.
Каков парадокс. Па таа е поделена. Расечена на два дела, два магнета кои се стремат да се оддалечат еден од друг.
Мислите не го сакаат своето адекватно престојувалиште, упорно бегаат, како луди, живеат во аорист... Сеуште се исполнети со цртеж на кој се гледа машката силуета... Каква божествена силуета!
Ја чувствува со секоја клетка од своето тело, ја милува, и' се восхитува како ренесансните сликари што се восхитувале на женското тело.
Реминисценцијата ги чуваше и движењата на силуетата. Истовремена катарза, но и агонија на душата. Сепак тоа не беше опипливо. Беше само силуета во аорист. За жал...

 

[Delux]

Sekogas imam paranoja koga ke vidam takvi faci...ne znam koja e nivnata magija stvarno dali nivnata funkcija ili nivniot izgled kako po indigo izvadeni site do eden.Sigurno imaat nekoj poseben sarm,sto gledaat lugeto vo niv?
Ednas nekade procitav deka sekoj zasluziva po nesto vredno i ubavo,pa eve se pokaza vistinito.Tie imaat visok recnik,sposobnost za zaveduvanje da bidens niven klient ili pak imaat profesionalna deformacja
Koja ironija,iako se plasam od takvi faci ja sakam nivnata pozicija,ako postoi moznost da go vratam vremeto nazad jas sakam da imam takva pozicija bez razlika dali nekoj ke ima paranoja od luge kako mene,bitno e Maria da bidi do mene sekoja nok


Vasiot termin SILUETA bi sakal da ja zamenam so COVEKOT BANKAR

 

[Nemiseverue]

Понекогаш многу се плашам, но верба ми дава таа, толку моќна... Феникс

 

[wot]

Беше 5 am. Рутинското будење во тој прецизен интервал беше обавеза. Но, веќе се беше навикнал. Беше исцаден, физички и психички. Без волја за живот, без основен водич низ животот, без цел.. Но, тука беше Фениксот. Беше уште еден нарко-зависник кој до пред година и нешто се тормозеше низ улиците на урбаното општество. Знаеше.. не, всушност му беше ипрегрирано дека црквата и цел тој монашки концепт му е последната шанса да истурка до старост. Фениксот постоеше и си ја вршеше својата реинкарнација се почесто и почесто.

Навечер, пред да потоне во сонот, длабоко, му се навраќаа спомени за неговите почетоци во ова место. По природа беше минимален атеист, не веруваше во тоа што моменталната околина веруваше. Беше таму поради една причина - рехабилитација. Водејќи се по тие замислени нормни, незабележително почнаа кај него да се раѓаат цели, сонови, желба да направи одредени работи. Се појави амбиција, страст. Обновен Феникс.

Во духот за подобар живот, по ѓаволите, се трудеше, многу. Одамна веќе не беше кризирал. Но со секоја позитива доаѓа паралелно и негатива. Лежеше во 3 на 3 метри соба осветлена само од светлината на месечината. Во собата имаше кревет, мини масичка со фиока каде ги држеше полупразните листови и молив. Знаеше да се изпразни на листот. Беше свесен дека го надмина скоро својот гнасен порок, но се чуствуваше се полошо и полошо. Знаеше дека е заради фактот дека не го примил шамарот за свестување на време. Цена која ја платил скапо, работите што ги беше изгубил.. Го удараа. Фениксот каснеше. Горко му капна солена солза и легна со главата свртена кон ѕид.

Остави 2 години на тоа манастирче. Доза среќа го облеа, не ради тоа што заминува, туку ради идеата дека е излечен. Замина во своето трособно станче каде навидум го очекуваше нов и подобар живот. Капка адреналин предизвика многу.
Стигна. Ја отвори вратата и инстантно го облеа некој необичен ефект. Остана запрепастен на неколку минути ради новиот чек поинт во неговиот обид за живот. Седна во неговото столче покрај прозорецот каде по навика му беше омилено место за фиксање. Го облеа студ. Седеше и го пушти погледот да паси, доле, меѓу улиците исполенти со марионетки кои лутаа секој по свој бизнис. Заспа. Неугодно за спиење, но заспа.

Го разбуди Фениксот. Ја грабна јакната, зеде нешто за грицкање од локалната продавница да убие нервоза, и тргна во потрага по работа.
Вечерта заврши со неуспех. Не беше разочаран, туку осеќаше страв дали е достоен за достоја работа. Се мачеше со часови да ја визуализира и артикулира својата моментална состојба. Преполн со најразлични емоции ја изгуби својата објективност и способност да процени. Беше изгубен.
Деновите изминати беа комплетно исти. Фениксот недостигаше. Беше се откажал од барањето работа. Физички беше несреден, потпорасната мрсна коса и wannabe уметничка брада без форма. Беше во едно хорорно секодневие.
Му се влошуваше финансиската состојба. Имаше доволна за уште една недела. Во поинакви услови, како по навика би тргнал накај дома и би заспал без никакво филозофирање.
Но не, на видик се појави едно барче кое работи 24/7. Сакаше болката да ја удави во алкохол. Знаеше дека е лошо но потребата беше далеку поголема. По само четириесет минути веќе не беше трезен, го напушти локалот и тргна во спротивна насока од неговиот дом, таинствено...

Немаше трага од Фениксот. Се разбуди сабајле во неговиот кревет но уште во алиштата. Но, контрадикторно, тој, како приврзаник на идеата како излечен зависник, кога посегна во неговиот џеб најде тоа што најмалку очекуваше. Доза, дури за два пати. Се потресе, и рефлексно ја фрли кесата во спротивниот ќош на собата.
Ги беше потрошил скоро сите последни пари, кои и онака немаше да му траат многу. Денот му помина ко за час, незнаеше каде е, што прави, едноставно изгубен во времето и просторот. Аналогно на неговата психичка болка, изгледа мозокот му ја врати идеата за вчерашното алкохолизирање. Тргна кон барот.

Дежаву. Во склоп на неговата болка беше и нервозата створена од грубиот живот. Почна да плаче, и колку за драматичен ефект, времето кое цел ден беше сиво, конечно вечерта се истури. Побрза кон дома. Седна во столчето покрај прозорецот пак. Беше пијан. Но болката се враќаше која беше блокирана на час-два од алкохолот. Почна да кризира. Посегна по ќесата фрлена сабајлето во ќошот. Рацете му се тресеа, неможешее убаво да ја подели, го фати нервоза, нетрпение.. и ја вбризна целата.

Му беше убаво првите секунди но после неколку минути почна да откажува. Да се треси целиот, видот му беше изгубин и после неколку секунди.. згасна.



Без критики првпат ми е ова. :pos2: Фениксот го земав како синоним за надеж.