Тука пишуваме на зададена тема

[nicole_l]

ПАРФЕМОТ НА НЕГОВАТА „САКАНА“

Далеку, многу далеку од огнената, егзотична земја... кој знае на што мислеше. Дали го прими северниот темперамент за толку кратко време? Дали го стави во една ледена комора најсензитивниот орган сместен во неговите гради, силно држан од полуподвижните ребра? Господи, што имаше во таа глава или можеби би било пологично да се постави прашањето што се немаше?
Нека има се. Се нека помине како патнички воз кој брзо се движи низ шините на мозокот. Се освен парфемот на неговата „сакана“. Тој нека застане на една станица и нека долго таму стои. Тој нека биде креаторот на нејзиниот лик во неговиот сон. Барем додека не ја види повторно.
Да. Таа заслужуваше барем да биде сонувана... од него.

 

[Luka Peruzovic]

Парфемот на мојата сакана е како киселина во грло во часовите после повраќање. Наредниот ден мислам на него, како дојдов до него, има ли чаре и зошто не. Ме одвраќа од други мириси(како што киселината ме одвраќа од салама некоја за доручек), другите сетила страдаат бидејќи олфакторното работи натпросечно. Па така станувам упадливо глуп, шашливо гледам, го колнам тврдиот кашкавал, а аудио-прекорите од домашната родителска единица по име ,,браќа мијалкови,, за мене се one hit wonder. Признавајќи го својот оригинален грев со ,,нисам добар био,, од Аца Лукас се повлекувам во дијаспората,јас ја викам ,,моја соба,, се фаќам себеси како си ги душкам ветвите кои ионака веќе не знам за што служат. Дал да ги покријам пилешките гради кои бодат очи повеќе од носот на Сирано Бержерак, стопанскиот мев или на нив да остане миризлив доказ дека иако сум ружен одлично ми оди со девојките. Оригинален грев е и да ги баталам сите другари што ме канат на блуд, за да го повторам вчерашниот оригинален грев со мојата сакана. Само за да дозволам да бидам изигран од нејзиниот парфем. Да бидам заведен, инфантилно намамен,наивно насамарен и фантастично возбуден од парфемот кој одлично прилега на нејзниот врат. Мојот мускул станува предвидлив во нејзина близина.

 

[Красулка]

Пеколно жешка ноќ.Уште една непроспиена ноќ.Постарите луѓе во приквечерините се шетаат барајќи малку воздух,младите итаат кон нивната вечерна дестинација.Центарот на градот има неподносливо тежок мирис од симбиозата на сите освежителни и не толку освежителни парфеми.
Полека започнува да ми пречи миризбата и се тргам далеку од целиот метеќ.
Заминувам на добро познатото место, под добро познатото дрво, на добро познатата уличка...и чекам.Чекам да се појавиш од зад аголот.
Не мора да се свртам за да видам дека доаѓа.Сетилото за мирис ми е изострено и од далеку го осеќам неговото доаѓање.Неговиот парфем...
Истиот оној во кој минути подоцна ќе се удавам и опијам.Истиот оној кој секогаш по нашето разидување остава длабоки траги врз мојата кожа и коса.Веројатно да ме држи и потсеќа на тебе се до следното видување.
Кожата веќе ми е навикната на таа течност и на тој мирис, па лесно го впива целосно предавајќи се.Парфемот на мојот сакан е течност која засекогаш ќе тече ни моите вени како еликсир на младоста...Мирис кој ме воздигнува и го продолжува мојот живот и воедно тивко и нечујно ме убива...

 

[Stre3T Danc@]

Прекрасна летна вечер. Викендот пред нас, два прекрасни дена заедно и целосно сами. Во темната соба владее тишина, која ја попречува само тивкиот звук на штурчињата однадвор. Вратата отворена, со поглед кон широкото сино. Свеќите догоруваат. Тој е блиску до мене, а светот околу нас како да не постои. Безгрижно го набљудувам во мојата прегратка додека се обидува да заспие. Вечер исполнета со прекрасни, неописливи емоции и милувања. Толку невино и магично. Ништо подобро на овој свет од топлината на саканиот покрај тебе.
Мирно заспива покрај мене и ја открива патеката кон својот сон. Секое негово движење ме исполнува. Не би го разбудила самата, би го сторила најголемиот грев да разбудам од толку безгрижен сон таков ангел. Еден допир на неговата кожа и се е во ред. Се поцврста прегратка, се поголема сигурност во неговите раце. Секој минат миг се поубав. Незаборавни чувства.
И оној добро познат мирис.. Просто ме излудува. Ме разнежнува, со секое ширење на ноздрите навлегувам во најубавата фантазија која можам да ја замислам. Минувам со својата рака низ неговата коса, посакувам мирисот никогаш да не исчезне.. Тој е како храна за мене, онаа прекрасна арома впиена во неговата кожа, сега и на мојата. Се почувствував толку волшебно, посакав никогаш да не го пуштам да замине. Само утехата дека ќе го доживувам тој заносен момент секој ден имајќи го покрај мене е доволна.
Се буди од својот сон и ме разнежнува со својот прв сонлив поглед. Нежно ја бакнувам неговата рака и повторно го вдишувам тој прекрасен парфем... Тој е покрај мене.

 

[BliND]

Седејќи на работ на кровот со нозете пружени кон улицата седам и гледам кон месечината. Нејзиниот одблесок во езерото е матен исто како и мојот ум . Се наоѓам во друг свет, далеку од реалноста. Ветерот полека дувка , доволно за мојата коса да се вее малку попречувајќи ми го видот. Дрвјата треперат и создаваат музика која трепери во моите уши и полека го зголемува ритамот на моето срце. На моите усни сеуште се чувствува вкусот на црвено вино и чоколадо, вкус кој ги активира сите мои сетила , вкус кој за мене е толку магичен ... Вкус кој повикува на грев.
Но од што е тој мирис кој го чувствувам ? Дали е тоа мирисот на искосената трева на полјаната пред мене ? Дали е тоа мирисот на езерото во доцните вечерни часови ? Дали е тоа мирисот на виното кое претходно го испив ? Дали е тоа мирисот на чоколадото кое го вкусив ?
Не , ништо од горенаведените не мириса така волшебно. Ова е мирис од кој пеперутките во стомакот започнуваат да танцуваат , ова е мирис кој ги шири моите зеници ,мирис од кој зависам . Мирис кој ме возбудува до точка на оргазам , повторно и повторно ...
Почувствувајќи го бакнежот на мојот врат полека шепнав „..да тоа е парфемот на мојата сакана“.

 

[Crazy in Love]

Парфемот на мојата сакана...

Елегантна како и секогаш, Џенифер и тоа утро го спроведуваше својот вообичен утрински ритуал, кафе, цигара, неколку листови марула и две три резинки домат. Знаеше дека секогаш мора да внимава на својата линија. Секогаш дотерана, секогаш совршено изгледаше. Го облече својот најубав фустан, нејзиниот врат го красеше нејзината нова свилена марама и така спремна за новиот ден и новите подвизи, излезе од дома - решена да оди во неверојатен шопинг, знаеше дека најголемите забави се подготвуваат и таа мораше да има совршена облека за такви пригоди.
По неколку часовно лутање низ продавниците, реши да си земе кафе, да земе малку здив. Кога одеднаш, позади неа се приближи еден неугледен човек, сиромашен, со искината облека. Таа се исплаши и почна да вика, а тој само со неговата рака ја тргна марамата од нејзиниот врат и си отиде. Целата потресена, растресена, луѓето во околина и даваа вода да смири, а таа се уште бладаше и се дереше: Во каква ли земја јас живеам, кога секакви луѓе можат вака да ми се приближат?
Се вртеше се уште околу себе, го бараше со поглед кутриот бедник, но него го немаше никаде.
Се врати дома, се слушна со пријателките, раскажуваше како е згрозена, како не и се верува, излезе потоа на коктели, беше на забава, но се уште не можеше да се смири, имаше нешто во тој човек што ја прогонуваше, не ја оставаше на мир. Знаеше дека е обичен бедник, но тој ја сакаше само нејзината марама и ништо повеќе. Зошто? Се прашуваше зошто?
Две недели подоцна, таа се уште беше гламурозна и елегантна, опкружена со новинари, опкружена со кавијар и шампањ... заводлива, посакувана од сите. Иако помина подолго време, човекот се уште не и излегуваше од главата, тоа ја вознемируваше и даваше немир во нејзиниот навидум совршен живот. Реши дека мора да го побара, мора да дознае што е неговата приказна, што се случило? Фати такси и се врати кај истото кафуле од минатиот пат. Се распраша по луѓе, им го кажа описот... еден човек се сврте и кажа: Јас, јас знам каде би можеле да го најдете, но не верувам дека дама како вас, би сакала да се приближи таму, премногу е валкано, ниеден човек не би сакал ни да го помириса тој воздух таму.
- Би била навистина благодарна кога би ми помогнале, сакам само да го најдам.
- Во ред, но немојте да кажете дека не сум ве предупредил.
Одеа неколку минути, влегоа во една запустена темна уличка, полна со прашина и стари предмети, а измет и ѓубре имаше насекаде.
- Еве тука ве оставам па вие како сакате.
- Во ред е, ви благодарам многу - му одговори таа.
Одеше, тешко се снаоѓаше низ целиот тој хаос, тешко гледаше од прашината, а и тешко дишеше од целиот тој смрад. Малку во замрачен дел од аголот, виде човек кој седи со главата надолу држејќи во рака нешто што личеше на нејзината марама. Се доближи малку повеќе и од кога се увери дека тоа е човекот, само се накашла.
- Кхм, кхм..
Кутриот бедник само ја крена главата со насолзени очи и кога ја виде се стаписа.
- Од каде... вие.. се извинувам... не ме пријавувајте во полиција, ве молам, ве молам, ве преколнувам, не сакав да ве исплашам...
- Во ред е, јас само дојдов на разговор, нема да ве пријавувам во полиција, не ми беше тоа ни на ум - одговори Џенифер.
- Навистина? - сега човекот беше уште повеќе збунет.
- Да, не грижете се. Едноставно не можам да го заборавам целиот настан, па сакав да позборуваме, ако не ви е тешко.
- Не, нема проблем, иако не знам колку тоа ќе звучи интересно и занимливо.
- Навистина би сакала - му одговори - ајде да се тргнеме од тука, ќе одиме до мојата куќа, таму ќе ве чекаат чисти алишта а и попријатно е за разговор.
- Не би можел... великодушно е, но не би можел...
- Би можеле и морате.
Човекот некако стана, не испуштајќи ја од раце марамата и ја водеше по патот до главната улица каде што фатија такси. Стигнаа во нејзината куќа, таа им нареди на нејзините луѓе да му обезбедат чиста облека и бања.
Откако се заврши, седнаа во нејзината огромна дневна соба, човекот само немо набљудуваше се околу себе.
- И? Ќе ми кажете ли барем како се викате? - го праша
- Џон...Моето име е Џон - тивко одговори.
- Мило ми е Џон... - воздивна, не и беше некако пријатно, но продолжи - ...ќе ми кажеш ли што се случи оној ден и зошто ти значи толку таа моја марама?
Џон само длабоко воздивна и со тажни, црвени очи, ја започна својата приказна: Не ме интересираше Вашата марама, туку мирисот...тој ден кога Ве видов случајно проаѓав од таму и мирисот на Вашиот парфем, миризбата која Вашиот парфем ја ширеше... толку многу ме потсеќаше на мирисот на парфемот на моја сакана... мојата единствена, одамна изгубена...Одамна го немав почувствувано тој мирис... се стаписав и хипнотизирав, следно на што се сеќавам е дека ја држам Вашата марама на која се уште го чувствував тој мирис. Верувајте не сакав да Ве исплашам, едноставно се изгубив.
- Извинете вака, но кога веќе почнавте, што се случи со Вашата сакана?
- Се знаевме уште како деца, пораснавме во истото сиропиталиште, секој ден бевме заедно, делевме иста трагична судбина, бевме оставени од нашите родители. Поминавме низ толку многу работи и спонтано се засакавме, иако тежок, нашата љубов правеше животот барем малку да ни биде олеснителен имавме за што да живееме. Се трдудевме да штедиме за нешто наше, мало, за мал свет... и таа секогаш користеше парфем, сличен на Вашиот. Секое утро се будев и го чувствував нејзиниот мирис, на нејзината кожа, во нејзината коса... имавме караници, расправии, нормално, не беше совршено, но од кога ќе се смиревме беше уште поубаво...
- И? Што се случи?
- Аххх... живеевме на таа улицата каде што ти ме најде, имавме неколку душеци, некако се снаоѓавме. Таа вечер јас отидов да поработам малку, тогаш работев како чистач трета смена во локалната болница. Се беше нормално... кога завршив со работа, си доаѓав накај дома и само видов полиција, амбулантна кола и видов како креваат мртво тело, се затрчав со целата моја снага и кога видов дека тоа е нејзиниото тело, онемев, почнав да викам, се фрлив врз нејзиното тело, сакав да умрам заедно со неа... и тогаш мирисот на парфемот на мојата сакана се уште се чувствуваше... тогаш за последен пат го почувствував...тогаш и оној ден кога ви ја земав марамата.
- А што се случило таа вечер?
- Некои наркомани дошле да се дрогираат, мислеле нема никој и ја виделе неа и сакале да ја ограбат, кога виделе дека нема ништо, ја силувале и на крај ја избоделе со нож. Кога дошле луѓе во близина, веќе било готово, не можеле да ја спасат - Џон веќе не можеше да ги сопре солзите, ги пушти да течат.
- Навистина ми е жал - гламурозната Џенифер беше пред раб да заплаче.
- Ахх колку ја сакам, никогаш нема да престанам да ја сакам. Немавме пари, но се сакавме, се љубевме, се имавме себе. Сега немам ништо. Само неа ја сакам и ќе бидам најсреќниот човек на планетава.
- Извинете Џон, не сакав да Ве вознемирувам.
- Не, јас ви должев извинување и објаснување.
Поминаа неколку часа во евоцирање спомени, раскажување, солзи, смеа, пријатни и лоши спомени. Сепак дојде и на тоа крајот и Џон веќе тргна да си оди.
- Се извинувам, само една молба ако може?
- Да, се што сакате? - одговори Џенифер.
- Ако може да ја задржам марамата?
- Се разбира! Ваша е!
- Ви благодарам... најискрено...
Се поздравија, се договорија некогаш пак да се видат ако судбината ги спои повторно.
- Никогаш нема да ја заборавам оваа приказна... никогаш
Џон само се насмевна, ја стегна марамата и се заврте и си отиде.
Два различни света се разминаа... таа утре ќе присуствува на најлуксузната забава во најлуксузната дискотека, а тој ќе лежи на валканите душеци покриен со весници, стегајќи ја марамата, потсетувајќи се на мирисот на парфемот на неговата сакана....

 

[Paranoik]

Тој ден дуваше ветар.
Јас и мојата жена, седми месец бремена, се спремавме за на лекарски преглед.
Да ја погледневте само, зрачеше со убавина, добрина. И покрај тоа што беше потечена, самата помисла дека носи мал, невин човечки живот, ја правеше најубавата жена на светот за мене, со која не можеа да се споредат ни манекенките кои шетаат по светските модни писти.
Кога чекореше, се чини дека сета грациозност е сместена во неа, оставајќи го остатокот од светот несмасен да се соочува со неговата суровост.
Да, тоа беше жена ми. Беше прекрасна, иако на крајот од нејзината бременост.

Интересен настан беше тој. Додека се спремавме, нејзиното мало огледалце се скрши. Таа веднаш испаничи, полна беше со суеверија, сметаше дека ќе ја следи 7 години несреќа. За да и докажам дека не е така, пробав да го скршам огледалото во ходникот. Не се скрши. Пробав пак. После неколку неуспешни обиди, засрамен, го вратив огледалото на неговото место.

..Тоа беше последниот пат кога ја видов мојата жена. Добив итен повик, го одложивме одењето на гинеколог.
...Само сакала да си направи вафли! Од каде да знаев јас дека куќата ќе избие во пламени? Од каде да знаев? Не мислите дека би можел да го спречам тоа да можев?

Помина толку време, што го заборавив нејзиниот изглед, нејзиниот од, дури и нејзиниот сладок парфем на ванила кој постојано го облеваше нејзиното тело.
Но, беше среда, ми се чини, поминував покрај нејзиниот гроб, засрамен да го погледнам, бев столчен од некое чудно чувство на вина. И таму, малото средновековно шишенце, кое баба и и го подари пред нашата свадба.
Го зедов, и го отворив. Слаткиот мирис на ванила веднаш ме погали, се потсетив на неа. И тогаш, кристално јасна стана онаа вечер.

.. Никогаш не успеав да и кажам дека кога го вратив огледалото на неговото место, наместо мојот одраз, ја видов неа.. Беше прекрасна.

 

[Крстителот]

Во сон го почувствував од далеку,
од сон се разбудив и го помирисав,
појдов каде што ме водеше тој мирис...

Оддалеку насетувајќи го,
дојдов до една прекрасна телесна скулптура.

Движејќи се низ тоа волшебно извајано тело на Уметникот,
поминав долг пат од брегови и долинки.

Со носот, чиниш лебдејќи,
минав низ бреговите на нејзините гради допирајќи ги нежно...
потоа со него го погалив нејзиниот врат
и таму пристанав...

Ме разбуди сонцето во зората
и мирисот на нејзиното тело...

 

[G-ca Ljubov]

,,Парфемот на мојата сакана... е гаден од него извира целиот ужас на нејзината расипаност ...нејзиниот мирис измачува и мами само ми ги замајува сетилата и ништо повеке, впрочем како и мирисот на кучката кога ги привлекува кучињата. Нејзиниот мирис е створен од нејзината телесна валкана плот со чија помош си ја засмрде од дното душата своја, но попусто таа не .... ништо не чуствува, не тоа не го чуствувааат илјадници слични на неа ....мирисот на нејзиниот парфем им се допадна на многумина , бедници, долни суштества и гниди чуствував одбивност спрема таквите како неа и слични на неа . Дали можеше ти нешто против тоа, тој мирис беше отров , ја облеваше целата планета тој мирис беше и сеуште е дел од воздухот што јас го дишам и причина што повремено почнував да се гушам.‘‘
- ,,Тоа е притисок мила моја ...‘‘ се секаваше на нечии зборови при замаглените мисли во главата ..
-,,Некои уживат во таквиот притисок, просто им годи, некои надежно се втурнуваат а други пак не сакаат, не можат и одбиваат да го почуствуваат. Сите живеат по брзите отчукувања на моменталната линија која го обиколува светот и никој повеке не живее по линијата која му ја одредува неговата личност исполнета со еланот на животот од вистината. Го чуствуваш ли пулсот на нештата мила моја... ти си единствената личност која познавам дека тоа може да го почуствува, ти си единстваната личност која знам дека има сили да љуби во духот на вистинската љубов но не на егоистичката не на суетната не на површната ...зошто сите знаеме колку вредиме и сите знаеме колку таа вредност се менува. Но направи само љубовта да ти биде статична и непроменлива и се да се менува во однос на неа...Зошто , размисли подобро .. зошто вреди да се живее ако не за љубовта?‘‘
Го остави овој свет и се пресели во имагинарниот свет на љубовта, овој премногу смрдеше и немаше место за неа , можеби во некое друго време и место, просторот ке мириса на опојниот мирис на љубовта.

 

[Сатори]

Парфем? Хех ...
Парфем? Хахахаха ...
Не знам дали она што таа го става на себе може да се квалификува како парфем, нешто опојно што треба да ми го помати умот секогаш кога ќе ја зграпчам како да е фигура во моите раце.Не, тоа не се случува од нејзиниот парфем, кој што и не е парфем сам по себе, сигурна сум.
Мојата мала принцеза нема доволно финансии и доволно стил за да може да одбере мирис кој што ќе ги залуди и мажите, не само жените, таа не знае ниту да се облече како што треба, а косата и заплеткана во шноли кои што и ги подарила баба и.Таа девојка нема ништо посебно и некој би помислил дека е грда на прв поглед, толку е ништожна што ниту јас сама не би се осудила да ја допрам.

Но, какви очи има тоа суштество на ноќта, зелено, проклети нека се сите зелени нијанси на оваа земја, кога гледа во мене, кожата е соголена до коска, а карминот што го носам е небитен и неприметлив во споредба со нејзините полни усни, колку и да се испукани.Црвената коса некој некогаш и ја офарбал во црна и сега одвај на корените се познава природата што и излегува од душата.Желбата за допир полека и татне со злобата што ми извира и колку и да ја мразам зошто е валкана почиста е од мене.Обликувана е од енергијата сама по себе, лиена во калапот на Венера.

Ја замислувам како трча по ливадата полна со коски, но доволно темна за да не примети на што и допираат петите, со разлетана коса спремна да се постави на олтар во чест на ирската традиција.Кога е гола е најубава, без прафем или било каква лажна привлечност, мојата принцеза е прекрасна.
Едноставна, два пати поголема од мене во душата, таа е заробеник на себеси кога некој ќе и ја потопи главата под вода.

Таа е толку волшебна, не и треба парфем на мојата сакана.

 

[Magde.]

~Парфемот на мојот сакан.

..Стоевме гушнати во мракот, немашне многу раздвиженост на таа уличка.
Ме бакна и ми кажа дека ќе дојде подоцна во пабот каде решив да го прославам мојот 21 роденден.
-“Имам изненадување за тебе“- тивко ми рече.
-„И јас за тебе„- бев нетрпелива да му кажам за новиот живот кој со љубов го створивме..

Ги отворив очите и ја здогледав неговата насмевка и погледот полн со љубов.
Уживав во секој момент со него. Не сакав да се разделаме, но знаев дека што и да речам нема да се предомисли и да дојде заедно со мене.
Знаев дека кова некои планови за мојот роденден, но решив да ја тргам мојата љубопитност и да не го уништам ова изненадување како што правев со сите минати.
Го бакнав повторно.
-“Те сакам„-му реков и се свртев. Тргнав кон местото каде што бев договорена со моите пријателки.
Секако дека доцнев, дури половина час.
Но секој час поминат со него ми делуваше како минута, па така го губев осетот за време.
-“Роденден ми е, мене ако не ме чекаат, кого?“- промрморев низ насмевка и продолжив по патот.
Не поминаа ни 5 минути, ми заѕвоне телефонот.
Беше тој, мојот сакан.
Збореше толку брзо и избезумено, едвај разбирав што се обидуваше да каже.
Од далеку го видов дека трча накај мене, но се завртев на другата страна и чекав да пристигне.
Конечно разбрав... Во пабот каде што требаше да бидам пред половина час имало експлозија. Пријателките биле во ред, само малце потресени од настанот.
-„Мило ми е што доцниш... Ооо само колку ми е мило дека доцниш“..Збореше додека трчаше да ме гушне...
-„И мене, прв пак д.....
Не успеав да ја довршам реченицата, почувствував тапа болка во стомакот и некоја чудна топлина..
-АЛО?! ДАЛИ МЕ СЛУШАШ?!..ДОБРО СИ!?! ШТО СЕ СЛУЧУВА ВИДОВ ДЕКА.. АЛО?! КОЈ БЕШЕ ТОЈ ШТО ТИ ПРИЈДЕ?! АЛОО...АЛ.....
Лежев на ладната земја и едвај ги слушав довикувањата од телефонот..
Некој човек штотуку ми ја зеде чантата и ми зари нож во стомакот..
Додека ги испуштав последните воздишки, почувствував како солзите се тркалаат по моето лице.
Се држев за стомакот и го проколнував човекот кој ми го одзеде моето несудено дете.
Ја видов љубовта на мојот живот како клекнува до мене и ме проколнува да издржам, да се борам да останам жива..
Ми кажуваше колку ме сака и ми го покажа изненадувањето..
Преубав прстен...
Ми го стави на прстот и ми кажуваше низ солзи дека се ќе биде во ред, дека ќе бидеме засекогаш заедно...
Ја гледав болката во неговите очи, најсилните емоции штотуку излегоа на површина...
-„Само Господ знае дека те сакам со цело срце и цела душа.. Знаеш дека ти си единствената причина за која живеам...Носев твое дете, и нема да го пуштам да оди само во другиот свет...Секогаш ќе те сакам..Секогаш....“
Пред да ги затворам очите и да заспијам во вечен сон, го почувствував најубавиот вкус на неговите усни и единствениот мирис, мирисот на мојот сакан...
Сакав да заспивам и да се будам со тој мирис..
Судбината имала други планови....

Веќе ништо не слушав, не гледав, не чувствував...
Лебдев и се околу мене беше црно...

Судбината имала други планови, среќа мојот сакан имал спротивни и никогаш не се откажа од мене...од нас...
Имаме 3 годишна ќеркичка и мала лузна на стомакот...
А и интересна приказна за пред пријателите околу тоа како ме побара за жена.

 

[Razorblade Kiss]

Парфемот на мојот сакан

Додека чекам зелено,а некој недоделкан будала кој не можел да ја задоволи жената изминатата вечер вреска на цел глас бидејќи автомобилот пред него не мрднува од мртва точка,те забележав како преминуваш преку улицата. Сеуште си истото момче со безгрижно загрижен изглед кое секој ден му се бушави по едно влакно,а облеката му изгледа како месечен магазин во кој може да се најде се` за сечиј вкус- од хроника до секс расплети од вчерашната сеанса.
По навика го отворив прозорот за да ја истресам пепелта од цигарата која догоруваше иако цајканот стоеше до мене и ја забележа мојата смелост. И широкоградост. Само се насмевна низ неговите шаховски заби и си ја гризна усната. Свинска крофна.
Во следниот момент чудна мешавина од есенции се провлече низ мојот нос,и не,не халуцинирав од премногу никотин,но замириса на човек,мешавина од смрдливи старки,брза храна тутун.Речиси можев да го флаширам неговиот здив и да го пролијам врз себе враќајќи се неколку години наназад,додека ползевме над паднатите лисја и креиравме мелодии,додека...поминував низ неговиот врат со јазикот и задоволно ја собирав телесната сол,како мачката која го лиже крзното на своето младунче, како двајца гладни бездомници обидувајќи се кркорењето на цревата да го задоволат со сексуалните нагони.
Нешто ужасно засмрде. Тоа беше скапиот парфем на контето кое седеше на сувозачкото место,контето кое ми купи свршувачки прстен а не знае дека знам,возевме кон ресторанот кој беше познат по такви клише запросувања,но тој вешто криеше дека само сака да поминеме една убава вечер со вкусна храна.
Впрочем,ќе се потапкаше по мешлакот,ке подждригнеше и ќе речеше да си одиме,бидејќи беше секогаш препијан за да вози. Така секоја вечер.

Но не ми пречеше тој,твојата смрдеа веќе ме надвладеа,проклет да си,знаеш,иако од мирисните есенции познат ти е само сапунот,јас бев робинка на мирисот на твоите усни,ги цицав до последниот остаток,бев лакома и желна да те сместам во задниот џеб од фармерките за секогаш да можам да ти се восхитувам.
Нашите погледи се сретнаа,повеќе ја немаше онаа разбушавена коса,кожа со дамки и изглед на давеник во која се вљуби ти. Под тие струганици сега е дама со средена коса и скапа тоалета,само пушењето остана како порок. Ме здоболе твојот осуденички поглед,поглед на гадење,драги,никогаш не си ме погледнал така.
Единствено што сакав е да напредувам...на било каков начин.
Не можев да ја поднесам смрдеата, разлутено и со гнев го фрлив цигарот и почнав да плачам.
...-Што ти е срце?

(експлозија)

Па да,автомобилот не мрдна од мртва точка. Како и таа. Хаха.Смешно.

 

[Kvendolin]

`Парфемот на мојот сакан`

За него имав чуено пар интригантни муабети. Дека е луд, дека многу зборува, понекогаш нема скурпули. Мојата арогантност не сакаше да ја перцепира неговата наводна интересност, ама мојата интиуција, знаеше подобро. И така еден ден се сретнавме, па и со не баш така рандом повод и јас чекав да ме забележи. И се случи, тој не само што ме забележа, му бев дури и интересна. Цела вечер се шегуваше на моја сметка, и многу лесно продре до моето разнишано его, па бев лесен плен, со ослабнатите одбрамбени механизми кои успеа уште повеќе да ги раздрма. Беше недозволен, беше на некој начин посебен, уникатен, како моделите од нашиот салон за мебел...беше единствен.

Во неговите очиња како на кутре продрев до тажниот маченик кој глуми лудило во друштво. Тапа концепт. Јас секогаш би играла на варијанта да плачам кога ми се плаче и соодветно да се смеам кога ми се `гази од смеа`. Ми ласкаше тоа што не ми откри скоро ништо за себе, сакаше да се заштити од наводниот лош впечаток што би го оставил, ама да, пропушти да сокрие некои свои комплекси на повисока вредност на пример, не би навлегувала, според Фројд на пример, можеби мајка му не носела престилка додека готвела. Значи , не спорам дека можеби се работи и за комлекс на пониска вредност. Еј, сега исказов добива форум автоцензура, не го објавувам, почнав да тупам. Друго, сакав да направам концептуален антипод на претходниот пасус, со тоа што ќе истакнам дека можеби мојата тинејџерска воодушевеност од него можам и лесно да ја рационализирам. Не ме боли, не сум таков тип.

Во третиот пасус од расказов, емотивно зрело заклучувам дека дефинитивно поглупаво звучам во вториот пасус и дека типот ми се допаѓа, и истовремено се прашувам дали можеби мојот авторски стил може да се сврсти во категорија `фраерски`. Значи нешто слично како оние кои ги пишува Букаро на пример.

Нешто друго сакав да кажам... Посакувам да го видам, деновиве можеби, некогаш, поскоро... незнам... Сакам да видам дали пак ке се чувствувам така чудно, повредено, испровоцирано, слабо и пф, фасцинирано?
И трето, неговиот парфем, неговиот парфем, никако не можам да се сетам на неговиот парфем....

 

[Пеам на свадби]

Парфемот на мојот сакан



Ова е мојот дом. Тука сега смрди на кокос. Ужаснува. Мириса на живот, на петок кон сабота, на капки вода распрскани од вазата со цвеќе...
Тука штурците ноќе ме заспиваат. Кечапот од пицата капе ритмично, и се гушам во чадови. Ме галат мачји шепи, паѓаат смешни пцовки и повторно сум смирена... Дома.



Ова е твојот дом. Парфемот овде не е од кокос. Мешавина од медикаменти, твојата немирност, без штурци и мачка да те галат. Тука спие последниот дел од твојата животност, дел кој верувам дека е голем. Тука се предаваш сто пати на ден, потоа стануваш исто толку пати... Страв ти е од мирисот на земја, а знаеш дека утре ќе ја вкусиме сите. Не сакам да мирисаш на земја, непребол и корен. Ти не си тоа. Ти си животен, сексапилен и драг. Покоруваш со твојата аура на моќност. Мене веќе ме покори. Дојди да ме мириснеш! Кокос... Замена за неизветреаната болничка соба. Замена за секој одвратен далечен германски хотел.:back:

 

[Nemiseverue]

Заробеници на мислите кои извираат од нас без да праат за дозвола бараат една тема... бидејќи сум ист со нив, ви ја подарувам следната: Против себе...