Трауми од детството

[stipsburg]

Пертесова болест и 2 операции на десен колк кога бев 7 години. Скоро 1 год во кревет, од кои 6 месеци во болница и 3 месеци во гипс. Постоперативен третман содржеше и околу 60 инекции пеницилин кои ги примив за 20 дена од прилика. Поради тоа што двете нозе ми беа во гипс и неможноста да ми ги стават во бутовите, ми ги ставаа во надлактицата (при крајот почнаа да ми се укочуваат рацете). Една насабајле, една поручек и една навечер пред спиење.
Неколку месеци после отпустот од болница, почнаа напади на паника и страв од смрт, срцебиење, ладна пот, тешко дишење...За среќа сето тоа помина многу одамна, сега само онака ќе се сетам некогаш на тоа време и ме лазат морници. На најголем душман не сакам да му се случи такво нешто.

 

[Strenght]

Немој да се лажеш дека е некој сосема среќен, или пак некој сосема несреќен
Има луѓе кои не знаат дека се среќни, како и луѓе кои глумат дека се среќни.
И има луѓе кои глумат нели, на форум. Тука е најлесно да се излажеш самиот себе.

Не дека ме лажат,знам дека никој нема совршен живот.. Само некој има поголеми проблеми некој помали.. Темава не е за зафрканција.. Може многу да се помогне на некој со давање на совет.. Тоа значи да му се смени животот за 360 степени..

Камо среќа сите да имаа убав живот.. ама тоа е.. правди и неправди..

 

[PurplePuma]

Не дека ме лажат,знам дека никој нема совршен живот.. Само некој има поголеми проблеми некој помали.. Темава не е за зафрканција.. Може многу да се помогне на некој со давање на совет.. Тоа значи да му се смени животот за 360 степени..

Камо среќа сите да имаа убав живот.. ама тоа е.. правди и неправди..

Не ме разбра. Јас кажувам дека има луѓе кои сметаат дека се несреќни (во овој случај генерацијата на сестра ми) затоа што немале Андроид на 8 години.
За 10 години, ќе зборуваат колку големи трауми доживеале.
Муабетот е дека од толку многу ситници, забораваме да бидеме среќни.
Ретко кој има вистински трауми од детството, ако тргнам од себе сум била (и сум) доста анксиозна, секоја разделба од родителите за мене претставувала хорор, во градинка од тие причини сум одела само 1 година. До ден денес морници ме лазат кога ќе помислам како сум се чувствувала кога мајка ми се обидувала да ме остави во градинка, меѓутоа, реално гледано, мојата перцепција на нештата тогаш била различна него онаа сега.
Не секој страв, нелагодност, е и траума. Среќата и несреќата се релативни работи, не можеме ние да судиме некому колку е среќен или несреќен.
Едно си во право, идиотски е да пишуваат колку им било супер детството, мада, неубавите работи ги заборавиле, не е дека не се случиле. Тоа е сосема нормално, природен одбранбен механизам на мозокот, и е добра работа.
Многу од нас би дале се да заборават некои неубави спомени.

 

[PIRATIC]

Не ме разбра. Јас кажувам дека има луѓе кои сметаат дека се несреќни (во овој случај генерацијата на сестра ми) затоа што немале Андроид на 8 години.
За 10 години, ќе зборуваат колку големи трауми доживеале.
Муабетот е дека од толку многу ситници, забораваме да бидеме среќни.
Ретко кој има вистински трауми од детството, ако тргнам од себе сум била (и сум) доста анксиозна, секоја разделба од родителите за мене претставувала хорор, во градинка од тие причини сум одела само 1 година. До ден денес морници ме лазат кога ќе помислам како сум се чувствувала кога мајка ми се обидувала да ме остави во градинка, меѓутоа, реално гледано, мојата перцепција на нештата тогаш била различна него онаа сега.
Не секој страв, нелагодност, е и траума. Среќата и несреќата се релативни работи, не можеме ние да судиме некому колку е среќен или несреќен.
Едно си во право, идиотски е да пишуваат колку им било супер детството, мада, неубавите работи ги заборавиле, не е дека не се случиле. Тоа е сосема нормално, природен одбранбен механизам на мозокот, и е добра работа.
Многу од нас би дале се да заборават некои неубави спомени.

Има огромна разлика од генерација до генерација, секоја нова генерација е бетер од претходната !
Денешниве деца се далеку поразгалени од ние малку повозрасните кои сме биле деца во текот на деведесетите години од минатиот век !
За да ми купат нинтендо(100 марки на времето беа/денешни 50 евра) сум плачел и молел со недели, за да ми купат велосипед исто така два-три месеци сум ги тегнел и молел, за да ми купат фудбал или пак баскет исто така, па и за некое парче гардероба, а пак се сеќавам кога ми купија аквариум неможев да заспијам од среќа ......... а сегашниве деца некако се им се дава на тацна и тоа без никакво молеле и плачење од нивна страна и тоа доста поскапи производи и пак не биле среќни ...........
Работите(ситниците) кои нас не правеле среќни за сегашниве деца се смешка, абе сум морал полна книшка петки на полугодие како и полно свидетелство петки на крај година да им донесам дома за да ми фрлат некој денар или за да ми купат некоја ситнурија, за тројки и четворки ме пееле, а денеска децава ку* ги боли за се ............... се на тацна !
Поентата ми е во тоа што како доаѓаат нови генерации не се наситуваат од ништо, ништо не ги прави среќни, се им е малце, за разлика од претходните им генерации кои се заситувале и биле среќни и со најобични(ситни)нешта !

 

[PurplePuma]

Има огромна разлика од генерација до генерација, секоја нова генерација е бетер од претходната !
Денешниве деца се далеку поразгалени од ние малку повозрасните кои сме биле деца во текот на деведесетите години од минатиот век !
За да ми купат нинтендо(100 марки на времето беа/денешни 50 евра) сум плачел и молел со недели, за да ми купат велосипед исто така два-три месеци сум ги тегнел и молел, за да ми купат фудбал или пак баскет исто така, па и за некое парче гардероба, а пак се сеќавам кога ми купија аквариум неможев да заспијам од среќа ......... а сегашниве деца некако се им се дава на тацна и тоа без никакво молеле и плачење од нивна страна и тоа доста поскапи производи и пак не биле среќни ...........
Работите(ситниците) кои нас не правеле среќни за сегашниве деца се смешка, абе сум морал полна книшка петки на полугодие како и полно свидетелство петки на крај година да им донесам дома за да ми фрлат некој денар или за да ми купат некоја ситнурија, за тројки и четворки ме пееле, а денеска децава ку* ги боли за се ............... се на тацна !
Поентата ми е во тоа што како доаѓаат нови генерации не се наситуваат од ништо, ништо не ги прави среќни, се им е малце, за разлика од претходните им генерации кои се заситувале и биле среќни и со најобични(ситни)нешта !

Токму и затоа ќе има уште поголемо разидување во иднина.
Замисли ме мене за едно 20 години, ми носат дете демек многу истрауматизирано, тоа јадното не му купиле Адидас, неговата страдна душа ќе пукне.
Еден фејспалм малце ќе ми биде.

 

[Peja989]

Аман бе луѓе, читам што сте изнапишале, до солзи ме донесовте у пм

Секој може да биде мајка/татко но не и секој може да биде родител. Колку упропастени денови/месеци/години имале мали и невини деца, тоа нешто не веројатно. Немам лично мое семејно искуство ама имам од ептен блиско и знам колку е тешко, само што не е мое да споделувам.

Јас ќе споделам едно, на кратко кое не може ни за мал прст да се фати на предходниве ама ете, ко мал многу се плашев од мрачни наставници, такви напатени наставници по физичко/ликовно/музичко, предмети кои ни од наставнички совет не му ги ценат, малтретираат ученици за тестови по предметиве, па не знам од ликовно бараа Ван Гог да бидеме од Музичко Бетовен додека пак од физичко Николаи Андријанов. Ужасии.

Конкретно случка моја, музичко имаме и тој знаеше да тепа, да удира шамари по девојчиња нешто што мене најмногу ме иритираше кај повозрасен па дури и девојче. Мене ме немаше удрено, се до моментот кога не се побунив зошто удира девојче, ама така нехрабро искоментирав, ме слушна ме извади на абла ми залепи една и плус со лењир по раце ме маваше. Отидов дома, му кажав на татко ми, нареден ден дојде во школо го фати за врат, директно кај директорот и му рече „ако разберам за уште еден ваков инцидент, без разлика дали е удрено моето дете или било кое друго (мислеше на одделението) ќе ви кршам коска по коска“ и си излезе, не остави да се дискутира а и јас со него. Од тогаш немаше никаков инцидент, мада до крај на школска па копилето старо се пензионираше. Ама од тогаш, така ќе ми текне, сега дури и смешно ми е ама језиво беше до крај на учулишната година, кога ќе го видиш. Дури и сега кога ќе видам стар наставник во училиштава, ми се темни и си викам, само да не ги чека иста судбина дечињава. Мада, мислам дека тоа исчезна со таа гарда наставници, што се пензионираа пред 10-15 години.

 

[Pinkie Pie]

абе како не се трауми
Уште од ко се родиф , ко прозбореф мајка ми од најмала возраст ми праеше тортура во мозоко...немаф детство од незе...предвреме ме порасна...не сте свесни какви грозни работи ми имаше кажувано , праено...монструм..уште ја имам в кујча..
Ми се дереше , поарно да ме тепаше отколку психички да ме малтретира со семејни проблеми , да сум ја мразела баба ми свекрва е , таја таква била ,бла бла и не само за незе за секој имаше по нешто лошо да кажи...ми го трујаше мозочето од најмала возраст ...за се шо че напраеф , че скршеф нешто ваганче на пример ...тешко мене беше не сте свесни која тортура ми ја праеше....и сега не е поарна...ама не е арна со нервите и никош не била...не испоразболе сите дома, арен чоек то не го прај...а пред другите глуми се преправа, нема да ми поверувате дека е така ова шо ви го кажувам за незе...само кога би се нашле во мојата глава би ме свателе шо имам в кујча ...стопати иам пробано...со плачење ја иам молено да престани ...дека ми треба мир ...не бе стално си тера по нејзиното...и татко ми се расправа стално со незе и тој не можи да се разбери со незе е заради мене и брат ми ... нон стоп кавги прај , се че си најди нешто...
Надворешната средина,
сите со некакви предрасуди кон мене , оти за нив претставував нешто поразлично од ниф ,уште од ко почнаф да излегувам од дома малските дечишта си беа здружени и не сакаја нови деца со ниф нон стоп ме чепкаја и машки и женски ме мразеја посебно тие од другата зграда убо памтам еден мрсул ме маваше со камчина и нешто ме исмеваше игравме нешто се праеше мангуп пред сите па си заминав и ми текна му се вратиф и го зедоф најголемио камен шо можеф да го најдам и му го акнаф пред сите од гла.
Имав некаде околу 5 години (преку гла ми беше то шо ми се случуваше дома со мајка ми па и то шо ми се случуваше ко че излезеф )...
За помалку од 30 секунди беше сио во крф и јас само го гледаф така не се ни исплашиф ми слезе баба му ми се развика...Како можеф да и објаснам шо ми праеше внук и со другарите ? ...Помина долго време додека ме запознаја и ме прифатија ...и не само во малото ама од таја случка шо ја доживејаја сите се исплашија од мене дури мислам дека и појче ме замразија и се дистанцираја од мене ама барем престанаја да ме исмејува, дечишта невоспитани , за ниф само мајка ко ко мојана дома да вида шо е мака и шо значи секој ден некој каша да ти го прај мозоко .
Шо толку им имаф згрешено ...таква звезда изгледа иам во мене ...нешто шо појчето го мраза...Не знам дали ми е филм ама каде и да појдам се си мислам некој е против мене уствари мислам дека сите се свртени против мене и морам да се бранам,заради то избегавам контакти и не сакам да му се исповедувам , се си мислам некој ме исмејува зад грб и не верувам дека има некој шо навистина би му било гајле за мене.
I just get used to it....

 

[Идеално Лоша]

Трауми од детството

Кое детство?

 

[Michael Myers]

Како помал, на 12-13 год. додека бев во WC кај едни роднини за слава, од под кадата излезе стаорец, и застана точно пред врата. Јас, нормално, не викав ништо пошо ми беше срам да врескам, а другата соба полна со гости, и само се качив на шољата. Стаорецот не ме ни забележа ваљда, и цело време се вртеше околу вратата. Стоев така едно 10-тина минути, односно се додека не се скрши тоа пластичното од шољата, и со челото паднав дирекнто на стаорецот. Полу беше смачкан и во крв, а со другата половина се движеше кај мене низ грбот и испушташе некои гласни, монотони, звуци (сл. на квичење на мало куче). Јас веднаш станав да излезам, ама вратата веше заклучена, и дури пробував да ја отклучам, рацете ми се тресеа, и нормално бев многу успорен, за тоа време стаорецот почна да ми се качува по нозе и да ме каса. Многу беше гнасен, пола смачкан, пола нормален, и до тогаш незнаев дека стаорците имаат толку звучен глас. Незнам дали е ова траума, ама знам дека после тоа и мало глувче да се случи да видам, знам дека не би го издржал и поднел тоа. Среќа што немам допир со глувци, стаорци и сл. ствари.

 

[ManowaR]

Најголема траума од детство ми е тоа што многу малку си го памтам изгледа не ми било интересно.

 

[Litajko]

Како помал, на 12-13 год. додека бев во WC кај едни роднини за слава, од под кадата излезе стаорец, и застана точно пред врата. Јас, нормално, не викав ништо пошо ми беше срам да врескам, а другата соба полна со гости, и само се качив на шољата. Стаорецот не ме ни забележа ваљда, и цело време се вртеше околу вратата. Стоев така едно 10-тина минути, односно се додека не се скрши тоа пластичното од шољата, и со челото паднав дирекнто на стаорецот. Полу беше смачкан и во крв, а со другата половина се движеше кај мене низ грбот и испушташе некои гласни, монотони, звуци (сл. на квичење на мало куче). Јас веднаш станав да излезам, ама вратата веше заклучена, и дури пробував да ја отклучам, рацете ми се тресеа, и нормално бев многу успорен, за тоа време стаорецот почна да ми се качува по нозе и да ме каса. Многу беше гнасен, пола смачкан, пола нормален, и до тогаш незнаев дека стаорците имаат толку звучен глас. Незнам дали е ова траума, ама знам дека после тоа и мало глувче да се случи да видам, знам дека не би го издржал и поднел тоа. Среќа што немам допир со глувци, стаорци и сл. ствари.

Треба филм да се снима по оваа случка , јас би умрел на лице место.....

 

[children]

Мозокот ми епреполн со трауми , ги имам многу ...
Јас себе си си се сметам како дете , ама сепак од пораното детство сум доживеал некои трагични моменти , кои мислам дека никогаш нема да ги заборавам ...

 

[Gregory9]

Како помал често се тепав со комшиските деца, бевме 4 деца излезени и се скаравме со најмалиот кој имаше 5-6 години а јас 7 години. Се изнервирав 2-3 бокса у стомак и го лупнав од една кола, си отиде дома расплакан. По некои 2-3 минути искочи мајкаму која беше малку забегана трчајќи накај нас, и на раскрсницата се распрскавме сите, другарите лево и право отидоа а јас десно, продолжи вампиркава по мене да трча. Што да видам после... земала нож и го држи како копје да фрла, а јас плачам и трчам ко луд у пизду матер. Незнаев каде да одам па без да прашам улетав кај една стара жена дома. Оваа по мене и почна да тропа на вратата викајќи: излези, ќе те закољам. Излезе бабава се испокара со кољачов и јас после некако си отидов дома. После тоа некој 4-5 години не поминував од нејзината улица. Сега после 9 години од дешавката ми иде да и влезам дома да ја нокаутирам.

 

[tiger22]

Прекрасно детство имав.. но и некои ситуации кои никогаш нема да ги заборавам.. Имав една другарка.. која беше навистина злобна, на секаков можен начин ме малтретираше, беше чудо од девојче! Немаше спас од нејзе секогаш ме прогонуваше.. болна завидлива личност, моите ме преместија во друг клас, разговараа со нејзините.. но џабе.. секаде ја среќавав, најчесто во училиште на одмор за појадок, ме понижуваше пред сите, ме исмејуваше, јас и се спротиставував додека другите се плашеа.. затоа како трн во око и бев.. Идеше кај мене дома, по куќата ми фрлаше со камења, ширеше страшни муабети за мене тоа траеше години, посакував да ја убијам.. додека јас слушав од школските како ги навредувала мајка ми татко ми... Ме болеше, патев.. имав периоди кога не сакав да идам на школо за да не ја видам.. Но помина време кога сфатив дека таквите за да ги средиш треба да ги држиш близу себе.. и влегов у психа.. и дозволив да биде главна, ја возвишував со цел да ја смирам.. моите ме заштитуваа но и ме иритираа зборувајки како покрај се што ми направи јас со неа се дружам.. преминав преку себе, но и се одмаздив за се! Сега кога ке ја видам ја врти главата на друга страна.. Таа си остана иста.. но јас не.. јас се сменив. Има моменти кога ке препознаам нечие слично однесување и искрено не ми е сеедно, чувствувам некој страв..

 

[.Sky.]

Не сакам да ги раскажувам траумите од моето дество кое најискрено и не би го нарекол дество бидејќи никогаш ни го имав ... но сепак сакам само да кажам дека стварно ... имам доста трауми