Прозни искри

[ЈуријАркадиевич]

Знаеш и самиот, дека секое ново отворање на очи, се доближуваш до крајот.Секогаш отчукува, ама не се знае кога ќе отчука за последен пат.Тука сме да збориме за малце поинаква смрт, смрт помеѓу мене и тебе.Отсекогаш сум сакал балади, ме потсетуваат на времето кога бев среќен, кога можев да ги слушам и да знам дека јас не сум на нивно место, јас сум среќен.Излишно е да ти посветувам песни ЕкВ, верувам дека и ти сфати зашто, бар се надевам.Тешко е да зборуваш во шифри, а да го нудиш одговорот даден пред малиот екран.Таму некогаш беше ти, навлегував во твојата фантазија преку бујните раскажувачки сеанси што ги имавме, т.е. ги имаше, ти ги кажуваше.Одеднаш таа слика почна друг тон, оној заканувачки и иритирачки, што се појавува на програмите кога имаат снег на нив, кога има некој дефект.Патувајќи низ нашите патишта виртуелни, откривам тајни откриени без некаква намера и се прашувам, дали ме водиш или јас гледам веќе што не постојат работи?Одговорот пронајди го сама, како би можел иначе луд човек да пронајде објективен одговор на таа тема?Наеднаш, ми текна дека светот припаѓа на тој што го чекори и си помислив дека доколку побарам подлабоко, ќе најдам отров, отров што само би го ублажил мојот пад.Здраво, јас сум долгогодишен корисник на евтини дроги и можам да кажам дека заразата е само начин да влезеш во мене, мора да си неприфатена од општеството за да прифатиш да живееме заедно.Само што, за разлика од многуте, јас те избрав и со моја воља те користам како порок, никој не може да ми суди.Се гледам позади секое огледало низ кое гледаш ти, а потоа во минато време ми оддаваш посмртно знак дека ти си прифатила да бидеш мојот отров.

КАКО ДА ОТВАРАШ ВРАТА ШТО СЕКОГАШ СИ СЕ ПЛАШЕЛ БАРАШ И НАОЃАШ МАЛЦЕ ВОЗБУДА ВО МОЈОТ ЖИВОТ ДЕНЕС СЕ ВОЗЕВ ВО АВТОБУС СЕДНАВ ПОЗАДИ ШОФЕРОТ ИЗВАДИВ НОЖ И ГО ДРЖЕВ ПОД НЕГОВОТО ГРЛО МУ РЕКОВ ЌЕ ЗАВРШИ СЕ ОДНЕСИ МЕ НА МОЈАТА ПОСЛЕДНА СТАНИЦА СМРТ ТАКА СЕ ЌЕ БЕШЕ НАЈДОБРО НИ ЖРТВИ НИ НИШТО САМО ОДНЕСИ МЕ ТАМУ РЕКОВ ПОБРЗО УБАВО Е ЗА РАЗЛИКА ОД ТОА ШТО КАКО СИТЕ СИ ЗАМИСЛУВААТ ТЕ ИЗГОРЕВ НО ОД ПЕПЕЛТА ТИ ПОВТОРНО СЕ ВОЗОБНОВИ КАКО НИКОГАШ ШТО НЕМАМ ВИДЕНО ПРЕТХОДНО

П.С. ИМАЈ УБАВИ СОНИШТА

 

[Windfucker]

Драги читатели се извинувам за дисконтинуитетот што морам да го направам со епизодата Фејсбук закана, но ова е навистина ургентна ситуација и секое пролонгирање може да предизвика проблем со апокалиптични сценарија. Сабајлево во сандачето примив две вознемирувачки приватни пораки кој ќе ви ги пренесам со цензурирана содржина.

Напишано од ____________
Во последно време досаден си како некој јеховин сведок, се само некој ликови кој не прават ништо, нема секс, нема насилство, не се случува ништо, почна да се преобразуваш во царук (поиграјте си малку анаграм со зборов за да го добиете вистинскиот, не можам заради цензурата да пренесам се).

и сега ја приложувам и втората порака од една читателка

Напишано од _____________
Како не ти е срам вакво нешто да пишуваш, па тоа ли ве учеа на училиште бе дете, ти имаш читано нешто од Де Мело за да ја откриеш вистинската филозофија на животот, па не знаеш дека за такви вулгарности пред стотици години се сечеше глава? Маркиз де Сад е новороденче за тебе, Бог нека ти е на помош ама ако не прекинеш да пишуваш вулгарности ќе морам да изреагирам да те избришат од форумот.

Јас вака не сум бил збунет од тоа кога со мои сопствени очи видов дека Фиат 1300 може да пренесе два кубици дрва, и цело утро бев дезориентиран. Првичната идеја ми беше да му пишам соодветна порака и на двете личности и да ги испратам фино лепо кај што заслужуваат но подоцна се премислив зоште сепак се фанови и можеби ја купиле аудио книгата што ја рекламирав пред една година. Затоа денеска за нив една специјална епизода со која ќе пробам ги опфатам нивните барања во целост и да ги задоволам нивните вкусови.

Осамениот цар и Свадбата на Мујо

Во едно царство некаде далеку си живееше еден цар кој беше многу амбициозен и среброљубив, и покрај тоа што неговото кралство се протегаше преку седум планини и мориња, и дури змејовите му плаќаа данок, тој не можеше да го освои еден далечен остров кој беше толку сиромашен што дури и глувците избегаа со пливање од што немаше што да јадат. Мештаните во тој остров цело време ја бранеа земјата која не раѓаше ништо и ја поразуваа војската на царот. Царот секој ден беше се понервозен и понервозен од нивната упорност, за да на крајот ги свика најголемите мудреци на кралството

И дојде тој ден за Мујо, веќе беше време да се удоми и да го батали ергенскиот живот. Утрото беше многу расположен, прво појде со блиндираниот Хамер да размени ситни пари по 100 евра за да можи да лепи по музиката, го возеше другар му Игор Кобра до банка кој грицкаше шкорче од кибрит и гледаше под големите шоферски наочари.

Кобра проговори прв

Мујо бе на свадава ќе носам го носам јас Узи-то и еден Магнум за не дај боже ако треба нешто и некој сака да порачува песна од сватовите.

Де бре Кобра олади малце, ова е свадба нема никакво пукање или глупости разбра!! - го фати Мујо за јака и му ја истури фацата во него

Ајде појди до кај Маца нека ти го испуши еднаш, многу си ми затегнат!! - сега потивко рече Мујо поправаќи му ја јаката на Кобра

Ништо Мујо мислам Маца дека не ме сака повеќе, откако и го убив и вториот сопруг! - рече нажалено Кобра
Ајде де жени, само момент на слабост, јас мислам дека таа повеќе се вознемири кога му го пресече курот на првиот сопруг! - зборна Мујо

И мене ми беше жал ама се фалел дека има поголем од мојот низ чаршија!- зборна Кобра

Хахаха Кобра не се здрав жими се, па дете од 12 години има поголем од твојот ебате!! - се смееше грамогласно Мујо

Повели честити царе - рече великиот везир со тивок наклон и по него клечеше целата свита
Ве свикав мудреци мои зошто имам еден проблем кој деноноќно ме мачи и не можам да спијам мирно, а тоа е островот на Смртта кој не е под мое владение, сакам да направиме план и да го освоиме.
Честити царе прв одговори везирот, мислам дека островот нема никакви богатства и е бесполезен, за џабе ќе ги губиме нашите ресурси - проговори везирот
Пресечете му ја главата!! - извика силно кралот до стражата, кукавиците не треба да живееат
Двајца стражари го влечкаа везирот кој го преколнуваше царот да го остави жив.
Кралот со презир го погледна уште еднаш, игнорантно ја сврти главата и се обрати до мудреците со прашање

Некој друг има некакво решение, или се морам сам?!! - извика царот

Мудреците со наведнати глави само подголтнуваа и никој ништо не прозбори, тогаш кралот викна

Стража!! Однесете ги во коњушара, да го чистат сметот од коњите!!! - викна отсечно кралот

Мујо за свадбата го изнајми најголемиот хотел во градот комплетно, на почетокот се двоумеше дали да го купи, но подоцна по сугестија на градоначалникот му беше отстапен бесплатно една недела. Видни гости од Чикаго, Палермо, Велес, Приштина, Земун, МПЦ, ИВЗ, Македонскиот Парламент беа поканети како гости, за музиката ќе се погрижи никој друг туку големиот Аца Лукас и уште поголемата Цеца која за оваа пригода ќе се појави со специјално дизајнирано парче од Версаче, подарок лично (издишете сите сега) од Папата Јован Павле.
И свадбата почна, ноздрите на Аца Лукас имаа повеќе бело од перење на алишта во Систина. Кокаинот се прелеваше од садовите, Аца Лукас беше незадржлив, Мујо оставаше пари помеѓу големите цицки на Цеца како на Зунга покер. Аца Лукас и Цеца почнаа да ја пеат во дует "Кад замиришу јорговани", сватовите ги одврзаа врските од вратот ги врзаа околу врата, се спремаше возот. Музиката веќе почна да ги свири познатите рифови на "О Сузана" . Папата се "анимираше" со малите дечиња од 9 до 12 години со играта "Како први така други". Мујо блискаше од радост, пењите од неговото задоволно лице се лепеа за неговата уметничка брада од возбуда, зениците му се ширеа како на Реквиум за еден сон.

Царот ги свика своите генерали и му нареди

Ќе одиме со фронтален напед, со цела војска без разлика на загубите, островот мора да се освои. Разбираме честити царе одговорија генералите за да надвор очајно си ги чукнат главите од бистата на царот. И дојде денот кога се подготвуваше тој напад. Целокупната војска кралот ја натовари во неговата ергела од 12 брода и се упатија кон островот. На околу два километри генералите дадоа знак сите да бидат претпазливи и да очекуваат напад. Ајкулите жедно кружеа околу бродот очекуваќи жртви. Кога наближа ергелата на 200 метри никој не реагираше пак, истото се случи кога целокупната војска се насука на обалата, генералите ги распоредија своите војски во познатиот систем потковица да ја нападнат тврдината. Се упатија и во тврдината која беше оддалечена 2 километри од брегот. Во пустата џунла не се забележуваше никаков отпор. Царот нареди да влезат и во тврдината, со големиот балван ја турнаа портата и без отпор влегоа внатре, но внатре немаше никој. Царот нареди да се закачи јарбол и да се крени неговото знаме тука на тврдината. Застана на бината и почна да го чита говорот кој траеше 8 часа, три дена војската на кралот прославуваше на победата, за да на крајот виде дека бродовите ги нема повеќе на брегот и целата ергела и замината.
Мештаните на Островот на Смртта решиле да му ја препуштат смртта на кралот и тие да заминат во плодните краишта. И така вообразениот крал во обид да го освои Островот на Смртта ја пронајде сопствената Смрт.

Кобра мочаше во палмите пред хотелот, кога забележа пригушено светло на еден џип и силуети на неколку ликови кој носеа оружје. Го препозна во нив ликот на Хасо кој беше смртен непријател на Мујо и отвори оган.

Хасо и екипата кој беа познати дека носат само АК 47 возвратија на предизвикот од Кобра, Мујо со трчање излезе надвор и во рацете држеше две долги деветки. Во скок отвори оган и успеа да го рани еден од противниците кој се криеше зад застава 101.

Хасо со автоматски истрел почна да пука во терасите на хотелот и ја турна реклама на Коце Трајковски. Министерот за култура излегуваше од женското ве це со една малолетничка која си ги оближуваше усните од соковите и од приказните дека ќе ја вработат како професорка на факултет ако успеа до 21 година да заврши средно трговачко училиште.

Борбата се разжешти, Кобра го извади Узито и успеа да убие двајца од екипата од Хасо.
Кобра пази метак !! - извика Мујо во еден момент кога Хасо му пукаше од 20 цм во неговата тиква, но Кобра вешто го избегна

Газдата на хотелот почна да очајува и да вика Пропаднав!! Пропаднав!!

И тогаш се појави екипата за брза интервенција Алфи, само накратко ќе пренесам службената изјава на портпаролот

По обемната истрага на свадбата на Мујо се уапсени тројца личности кој засега се задржани за понатомошно испатување

Едно од лицето кое не е инволвирано директно е сопственик на Заставата 101, која во понатамошниот тек на истрагата се установи дека не е регистрирано, истото лице е лишено од слобода и е во притвор на 90 дена.
Вториот приведен е малолетник кој е фатен во паркот на хотелот како поседува 1 грам нелегална психотропна супстанција и истиот по кратка постапка е усуден на 20 години затвор.
Третиот осомничен кој подлегна на повредите за време на отпорот на приведувањето е стражарот на хотелот, кој се обиде да не биде врзан со лисици и испрашуван
Да повториме дека за третиот осомничен има евидентни докази дека не плаќал данок на имот во последниве 3 години, и е вработен на црно во хотелот.

Ова се официјалните податоци кој ги имаме во моментот, но да повторам истрагата е во тек

Се надевам дека со овој расказ ги задоволив префинетите вкусови и на двајцата мои читатели и му посакува прекрасен ден

 

[Сатори]

Се разбудив или ги отворив очите, тоа никогаш не сум сметала дека е исто дејствие, свесноста, процесот на будење кај мене не е секогаш рефлексифен, затоа што кога ќе престанам да сонувам и мамурноста полека го опфаќа моето битие знам дека сум тука уште пред да го видам светот надвор од мене.Штом се појави потребата за никотин јасно ми е дека не сум мртва, зошто имам слика за рајот или за пеколот каде нема цигари замоткани од свеж тутун бидејќи тоа е земно задоволство, грев на проколнатите зависници кои што не можат да живеат без да си ги уништуваат органите.Така знаев дека не сум мртва, сеуште не сум способна да дефинирам дали тоа беше олеснување или очај од неуспешниот обид да се ослободам од она што го гледав како кафез, кој не беше ниту златен, ниту сребен, туку рѓосан и валкан подиум на сцена во која се одигрува монолог на една бремена жена и нејзиното сеуште неродено дете.Детето?
Сега веќе сум присилена да погледам надвор.
Пред мене има една блатантна фотографија од пин-ап девојка како лежи на кревет послан со кадифени ружи.Очите и се затворени за да може да се види мајсторството на шминката која и го прекрива лицето, како маска или покривка, ми се одигрува цела една приказна низ вијугите.Била очајно заљубена во некој кој што не знаел како да и возврати и ја оставил сама да се бори низ животот, а таа одлучила тие моменти на агонија да го овековечи со апарат.Колку слатко, романтично дури, сигурно е само некој модел кој што не знае да си го напише името како што треба и има скратен потпис од иницијали.Сигурно сум изгубила премногу крв штом размислувам на овој начин, како очајна домаќинка.
Не можам да се помрднам, не ги чувствувам нозете и рацете, или чувствувам само некоја неопислива тежина на нивно место.Некој со клешти ми го запрел протокот на крв во екстремитетите и сега се засекогаш отсечени од мојот труп.Нема да можам да сликам ако сум во таква патетична состојба која може да се оправда само со клиничка депресија и преголемо количество на Демарол во крвта.Што би правела јас ако навистина сум во таква состојба?Оххх Боже, што си направив на сама себе, не требаше да бидам тука.Не може ова да ми се случува мене, не, не, никогаш мене, јас не сум родена за да бидам жив мртовец, јас требаше да бидам совршена.
Тогаш ја слушнав вратата како се отвара.Без да сакам погледот ми се фиксираше на човекот кој што тивко се обиде да влезе внатре без да ја разбуди измачената душа која што иронично во ситуацијата, бев јас.Секоја смрт или живот во овој релм на постоењето немаше да ме подготви за да го видам него.Ако ова требало за да се довлечка до овде, требаше да се обидам да се убијам порано.
-Здраво Ивана.Изгледаш убаво за бремена жена.
-Никола. (значи бебето е сеуште живо)
-Размисли воопшто што ќе ти се случи ако не ти успее планот со „ќе си ги исечам вените со стакло и тоа ќе изгледа многу морбидно, ама кул?“
-Дојде тука само за да ме патронизираш?Не знаев дека писателите имаат слободно време да ги тероризираат своите стари музи кога се насочени кон пронаоѓање нова.
-Тука сум затоа што Иван се јави.
-Одлично, сега Иван ти е побитен од мене, затоа што никогаш не си се појавил кога јас сум те барала, ама Иван штом заѕвони, како верно куче ти си веднаш тука.
-Не се однесувај како тинејџерка побогу, треба да бидеш мајка, иако сите знаеме дека нема да бидеш нешто посебно добра и во тоа.
-Не ми се верува дека ова ми се случува.Не ми се верува.Добро Никола, кажи што имаш да кажеш и изгуби се од собава, те молам.Ако не сум успеала сама да се усмртам, твоето присуство сигурна сум дека тоа ефективно ќе го направи за мене.
-Ти кажав, Иван се јави и ми кажа дека си се обидела да се убиеш.Не можам да лажам дека ме изненади, отсекогаш си имала нишка на драматичност, како кога ми ја запали единствената копија од романот кој што го пишував 3 години затоа што не ти се допаѓаше како сум те опишал или кога одлучи дека не ти се допаѓа цела колекција на слики пред изложбата и почна да ги фрлаш од прозорот надоле.Тешко дека може да ми дојде како изненадување тоа дека само си отишла еден чекор подалеку.
-Ја сфативме поентата Кундера, што треба да постигнеш со тоа што си тука?
-Треба да те земам дома со мене.
Го чекав тоа да го каже веќе со години.Останував будна навечер покрај сопствениот сопруг и фантазирав за тоа како би било кога неговиот најдобар пријател и моја единствена љубов, би затропал на вратата и би ме земал со себе.Секако, тоа се халуцинации кои што никогаш не би имале реална можност за да се материјализираат.Нивната поврзаност беше одвратна за гледање, писателот и адвокатот, толку блиски и доверливи еден кон друг што тоа што ме пленеше на почетокот, со текот на времето стануваше овошна салата од која што се прејадуваш и би дал се за еден сочен стек преполн со манипулации, интриги и задни намери.Но тоа беше невозможна мисија дури и додека беа заљубени во истата жена, во мене.А склопени заедно во една личност, беа совршенство од маж.Но, не можев да ги имам и двјацата премногу долго, барем се додека Иван не одлучи дека сака да стане татко и од мене да направи саката жена.Мажена жена.
-Како тоа да ме земеш со тебе дома?А Иван?
-Иван замина на мал одмор.Му одобрија од канцеларијата, разбираат дека неговата сопруга е лудача од која му треба да се тргне на еден месец.Рече дека ќе се врати кога ќе се роди Изабела.
-Аман, престанете да ја викате Изабела.
-Така се вика.
-Не можам да се мрдам.
-Такви се последиците кога сакаш да си играш со стакло сонце.Ќе те оставам да се одмориш и ќе дојдам по тебе кога ќе те пуштат дома.
-Никола ... немој да си одиш те молам.
Престана да разговара со мене, само седеше на креветот до мене и ме гледаше со неопислива нежност и омраза во исто време.Толку долго време веќе бев навикната на ваквиот однос од него.Првиот пат кога ме гледаше така беше кога Иван му кажа дека ќе станеме родители.Се сеќавам дека неколку пати ме праша колку сум сигурна дека детето е негово.Нажалост бев, бев сосема сигурна и сеуште сум.Верувам дека тоа беше моментот кога престана да ме сака и моментот кога јас се опседнав со тоа повторно да ме засака.Во позадината на сопствениот ум, кој го слушам како механизам на часовник како работи и застанува, се надевав дека кога не би успеала оваа траги-комична ситуација, дека ќе дојде и ќе го видам.Ќе биде обврзан од пријателството и од минатото да ме гледа како се распаѓам пред него и нема да може да не чувствува.Дури и тоа што го чувствува само да е гнасење кон жената која што некогаш одамна ја сакал и пишувал за неа.
Понекогаш размислувам за тоа дека можеби требаше да завршам со се на правилниот начин, да не ги направев сите овие шаради и да седев дома како среќна жена која што наскоро ќе може да го држи своето бебе во раце.Да, моето бебе.Чудно како додека Никола е на неколку чекори од мене, ја сакам најмногу на светот.Она ќе биде едно малечко чудо на кое ќе можам да му го пренесам целото свое знаење, ќе ја научам како да биде слободна и преполна со живот.Како да биде среќна и никогаш да не им се покорува на трендовите на општеството и тенденциите и аспирациите кои што за неа ќе ги креираат непожелните персони кои што знам ќе ги сретне низ животот.Кога би била дете на Никола, би имала најмногу талент на светот, можеби и би пишувала или би сликала или би ... моето дете.За прв пат откако ги бутка сите мои органи за да си направи место за себе, и ми го деформира телото, ја сакам.
Изабела.

 

[Windfucker]

Шерифот​

Имаше разни гласини, го исплашила мечка како мало дете, го оставила девојката за некој гастарбајтер од Австралија,се спобудалил од книгата оговараа меѓу себе старите бабички, поплукуваа во пазува, и набрзина ги затвораа резињата на портите, кога ќе ја здогледаа неговата сенка, која се влечкаше по макадамот на улицата како Виктор Франкештајн. Ние едвај чекавме да помине Шерифот, први беа оние најхрабрите и постарите кој можеа да трчаат колку што нога ги држи, додека останатите се криеа зад нив.
Бабите со претпазливост ги отвораа резињата на портите, и ги повикуваа дома своите милениња со пригушен глас, и со прекор во гласот ги прибираа дома, со заканата дека за ова ќе разбере татко им вечер, дека се расправаат со Шерифот.
Останатите почнувавме како којоти што виделе лесен плен да го заобиколуваме Шерифот, тој по обичај не игнорираше на почетокот и делуваше по малку нервозно, но џганот не се предаваше одеше по него во чекор и скандираше како во некој шпагети вестерн Шерифот!! Шерифот!!, но во оваа приказна шерифот не беше позитивна личност, тој беше само отпадок на општеството, чир, имаше педесетина години, неправилен од, стара облека, брада, не беше циган, немаше автомобил, ниту велосипед, немаше семејство, тоа беше доволно во нашиот светоглед да биде негативец.
Шерифот потоа стануваше се понервозен, и се наведнуваше да симулира земање на камен од макадамот, за да ги заплаши човеколиките кучиња. Дел од нив претпазливо се подзаскриваа зад дрворедот, но дел од нив почнуваа да земаат камења, и да фрлаат по него. Шерифот тогаш почнуваше да бега, и осоколената толпа со камења и извици го следеше до крајот на улицата, таму почнуваше нова слична голгота на Шерифот, која јас ја дознав покасно.

Јас бев од ретките кој имаше можност да седи со монструмот лице во лице, а е помал од десет години.
Го запознав кај чичко ми Коле кога ја градеше куќата и помагаше, шерифот работеше секаква физичка работа, цепеше дрва, копаше визби, преместуваше намештај за селење, и покрај неговата непривлечност луѓето ги користеа неговите услуги, зошто беше најефтин, поефтин дури од циган, но сепак добар работник.
Бев седум или осум години кога чичко ми ја градеше куќата, мајсторите завршија со изградбата и чичко ми го ангажирал Шерифот за дневница да му помогне во исфрлање на сметот. Приколката Брако беше врзана за фичото, и Шерифот со чичко ми заедно ја товараа, за покасно да ги исфрлат истиот во блиската река, кога влегов во портата и го видов Шерифот, моите нозе веќе станаа непослушни и тивко почнв да ја отворам железната порта за да одам назад, но тогаш ме забележа чичко ми.

Пеце ајде влегувај и седнувај, стрина ти ја мести масата за ручек– извика чичко ми

Јас со тешки чекори и наведната глава одев до дрвената маса и клупи, кој беа наместени под една врба во дворот.
Се загледав во шишето со ракија кое се потеше од топлината, и мувите кој летаа над покриената салата со чаршав, само за да не морам да го разгледувам Шерифот.

Тогаш чичко ми ја фрли лопатата, ја зеде маицата обесена на еден рѓосан тел од скршената цигла и свика силно

Маре носи чаши за ракија, ние ќе седнуваме!!! Донеси и една чаша за сок за Пеце, и тури му од тој за раствораше што е од бозе. Вода немој од фрижидер зошто некни пак беше на инекции на уред, да не настини.

Чичко ми седна до мене, и почна да ме гушка по обичај. Јас се тргав што од реата што се ширеше од неговото испотено тело, што од влакнестото лице кое ме боцкаше и го гледав Шерифот кој работеше со погледот, чичко ми го забележа тоа и свика уште еднаш.

Шериф седнувај пичка му, не сме само за денеска, ајде да пиеме по една ракија.

Шерифот појде до чешмата, и почна да се мие лице и раце, носеше волнена кафена блуза, и покрај тоа што беше топол Јунски ден, не беше многу валкан како чичко ми и покрај тоа што претпоставувам работел повеќе од него.

Седна спроти мене и со шамичето си ја бришеше потта и водата од неговото лице, јас потајно го обсервирав, неговата црвена коса немаше ниту едно бело влакно, несредените мустаќи, набореното лице и шашливите очи најверојатно го чинеа толку страшен.

Чичко ми почна да зборува додека шерифот внимателно го слушаше и одговараше со да или не. Разговорот продолжи за мене, јас го гледав чичко ми со подзината уста и проколнував да не зборува за мене зошто Шерифот се пули во мене и можеби ќе ме препознае од толпата деца која го малтретира, но чичко ми беше незапирлив.

Внуче ми е бе Пеце се вика на дедо му, го знаеш бе татко ми Перо што беше ковач, на Петре адвокатот му е братучед прв. Тие беа седумнаесет братучеди и две братучетки, од нив го имаш Пецо што замина во Австралија, па Пецо што појде во Скопје и се остај со жена му оти немаја дечиња, па Перица кој играше фудбал малку, после го возеше директорот во пролетерјат. И јас имам бебенце една година продолжи чичко ми, на мое олеснување за да свика по стрина ми.
Мери провери дали Пеце не е измочан или посран!! Пеце и кај мене се вика, се спремаме за крштевка догодина, со куќава се нема пари за се.

И тогаш се случи најстрашното, чичко ми се обрати и ми рече

Се поздрави ти со чичко Шерифот Пеце?

Јас ја наведнав главата, чичко ми ме зеде со неговите раце под мишки, ме сврти и поддаде на Шерифот, кој ме прифати со неговите раце и ме седна на колена.
Ако некогаш сум бил најблиско за подмочнување од страв, тогаш беше тој момент, Шерифот ме држеше во скутот додека чичко ми расправаше за поскапувањето на маслото, поскапувањето на лебот, економската ситуација, додека шерифот само тивко одговараше со да или не, и неговата рака почна да ме гали на косата, срцето мене ми биеше како на паднато врапче од бандера во рацете на петгодишно дете.

Можам да го направам расказов да биде тажен, и да кажам дека кога се свртив видов како се стркала солза во очите на Шерифот додека со нежност ја галеше мојата коса, можам и да инсуинирам дека имал и деца кој го напуштиле, но нема да бидам објективен, па оставам на читателите. Знам дека јас тогаш бев посран од страв, мижев, го слушав чичко како ломоти, и броев секунди кога Шерифот ќе ме ослободи од неговите раце. Немав храброст да давам отпор сам.

Кога ми соопштија дека Шерифот умре, бев тинејџер и веста ја слушнав ноншалатно како да умрело некое куче, не ме погоди воопшто.

Денеска по многу години се присетив на него, дали заради предрасудите што ги имав како дете, или пак затоа што одев и викав со толпата по него Шерифот!! Шерифот!! утринава се почуствував како да му должам нешто на тој човек и одделив еден час да го напишам расказов, можеби дел од мене сака да му се извини сега по дваесетина и повеќе години, можеби емпатијата што ќе ја изнудам од некој случаен читател ќе биде доволна за Шерифот да биде во добро сеќавање на некому.

 

[Сатори]

Јас, ти, тој​

(Сите)​

Јас сум најголемиот талкач на светот, еден од оние скитници кои што во исто време ви го привлекуваат погледот, а сепак ви е тешко да ги гледате, што од сожалување, што од завист.Никогаш не знам каде точно живеам, каде ќе одам и дали ќе се вратам.Личната карта ми се менува во зависност од годишните времиња и прославите маркирани на календарот.Јас сум иста како птиците преселници и ветерот.Моите разумни решенија се донесени на шанк со многу текила, сите грешки ми се направени со длабока анализа и графикони.И немам ниту еден пријател, само браќа и сестри.

Да, јас сум најсреќниот човек и најмизерниот човек на исто место но во различно време, само ако некој се потруди да ми ги смени околностите, мислењето сама ќе си го сменам.
Зависна сум од трагични големи љубови, а не можам да живеам без среќа, никотин и кофеин, морфиумот длабоко го презирам, исто како и ендорфините.Зарем тоа не е контрадикторност на поимите?На идеите и условите?

Зависна од норми и од нивното непочитување, не знам поинаку да живеам, мора да има хаос во хиерархијата.Зошто знам дека ако ги почитуваш малите правила ќе можеш да ги прекршуваш големите, прашајте го секој сериски убиец, само ќе ви климне со главата и ќе го зарие ножот над ребрата.Јас сум ништо и животот сам по себе.Јас сум јас и јас сум ти и ти си некој сосема друг.
Талкач.Ама заљубен талкач, само таму се разликуваме.

 

[Raziel]

Horoscope laced diorama in a twelve part psychodrama, the other chain with which to harm her, inside as well as out.
...
Yet, my ambition is to stay anon, a sinner in the hands of a dirty god, who lets me pray, as Gilles De Rais, of light where faith leads truth astray.
I slit guts and feed the moistest faces, corrupt the corpse and seize the choicest pieces....as her alabaster limbs they dim the lit carnal grin, vaginal skin to later taste and masturbate within.
My heart is a wardrum beat by jugular cults in eerie jungle vaults. When number thirteen fell in my lap, lips and skin like sin, a Venus mantrap...my appetite whetted, storm crows wheeled at the blurred edges of reason, 'till i was fulfilled. Whore's bliss eaten, i tucked her into, a Grace coffin fit for the Queen of Spades.
She went out like a light in my mind, her face an avalanche of pearl, of ruby wine. Much was a flux, but the mouth once good for fucks came from retirement to prove she had not lost Her touch.
I kissed her Viciously, Maliciously, Deliciously...but when has One been able Two best separate the Three?
For love is sick and mine is overdue, moan to heaven's grasp and sleep when i am through.

 

[RocknRolaa]

Џоле

Го знаете ли Џоле? Она чудно убаво суштество со темна коса извиткана во локни кои постојано ги става зад ушите? Се смее како да нема утре, покажувајќи ја најубавата несовршена насмевка на светот и кое постојано седи скрс нозе во зен позиција? Се колнам, тој смешен звук што го испушта кога се забавува е најшармантната работа на која сум била сведок. Мириса на цимет и пролет.

Џоле е она што ако не се лажам, денешниве експерти го нарекуваат неконвенционален тип. Штета што е роден овде, а не ни има пасош за да патува подалеку, имаше да прави ексцеси на среде Тајмс Сквер. Се сеќавам, пред едно месец дена, на комшијата Анѓеле му седеше со транспарент пред куќа на кој пишуваше " Мрдни го задникот, мрзо една! ". Буквално вака изгледаше реченицата, сосе извичникот за да даде строга нота на наравот. Кога го прашав зошто се заморува со типови како Анѓеле кои бегаат од книга и мотика како ѓавол од темјан, тој ми одговори дека ако успее да засрами таков човек и да го натера да си купи леб самиот, направил големо дело. И после еден месец, спорадично се појавува пред куќата на Анѓеле користејќи го елементот изненадување, што подразбира дека му прави лажњак со тоа што не се појавува секој ден, мамејќи го да излезе некогаш на тераса.

Џоле на грб секогаш влече гитара. Таквите типови ала Бакли секогаш носат. Ја носеше на сите интервјуа за работа, а сега ја носи на работа. Он си беше на чисто уште на почеток со секој потенцијален работодавец, или ќе ме примите сосе гитара, или ич не ме земајте. Не е тоа тоа. И така на ден 23.08.2011 Џоле доби повик од Џонсон Контролс да работи на одржување на компјутерскиот систем таму. Знаев дека го примиле, кога пред балкон почнаа да се шират звуците на Working Class Hero. Се окези со несовршената насмевка и знаев. Којзнае што се не изнакажал таму,а и сама се чудам кој странец паднал на неговиот шарм. Мислам не се чудам што паднал, туку што е странец.

Џоле не го сакаат премногу во маало. Премногу е чуден за комшиите раснети за време на СФРЈ. Никој во нивно време не пеел по улица на дожд, на пример. Го гледам некогаш потпрен на ѕидот на неговата куќа, го покрива сонцето со неговата рака и ги пушта зраците низ прстите. Тие моменти се права магија. Буквално никој така не прави денес. Комплетно ослободен од сите духови на минатото, тој не се заморува со работи кои не може да ги смени.

Џоле. Џоле е љубовта на мојот живот. Му го кажав тоа кога бев тинејџерка на 18 години, а тој имаше 23. Ми рече он тогаш, морам да почекам, да видам дали не те држи замисла за мене. Ако се борам со бубачки и идеали, ќе станам Курт Кобејн или Ленон. Немам време за замислени работи. И онака сум изарчил неколку пара патики и дури 23 години од овој живот. Така знаев дека ќе го сакам засекогаш. Бре што сарказам и што душа има во тој човек. Можеби сокрил некоја вистина, ама никогаш не изговорил лага. Тој е бедем, грамада човек на кој можеш да се потпреш. Изграден од силен дух и цврсти раце кои не дозволуваат да паднеш.

Џоле. Каква будала, каков лудак. Лудак со најчудната насмевка на светот.

 

[Вештица]

Можеби беше тоа моментот кога почнав да пишувам во прво лица еднина, или кога прв пат почнав да ја читам Вирџинија Вулф, или кога престанав да се фокусирам на префорсирани метафори за да им го доловам моментот на "читателите", туку почнав да пишувам нешта разбирливи само за себе, и мојата ранлива утроба. Тогаш почнав да искажувам безмислени работи кои всушност немаат некоја голема поента, всушност имаат никаква, себични мисли кои се однесуваат само на мене, а сепак наивни зошто писателот смета дека се вредни за пишување, а со самото и вредни за читање, емоции на кои само инфантилно инфериорно суштество може да им придаде толкаво значење, зошто си замислило метафизичко пантеистичка теорија само за да верува дека и во неа е Бог, и таа е дел од него.
И така се до бесконечност, метакогницијата ми го дава тоа право, да се метаморфозирам, во најразлични облици, за да не мислам дека ја деградирам мојата личност, зошто ми е кажано дека таа е океан подложен на најразлични ветришта.
Пред малку мислев дека е тоа интелектуализација, некој си најинтелигентен одбранбен механизам (зошто инаку би му дале такво име?). Сега сфаќам дека тоа е само една огромна глупост смилена од мене самата, за да се одбранам од себе, од божествениот океан, кој испадна дека е една трула бара, јас само не сум била доволно способна да погледам доволно далеку за да го сфатам тоа ( па колку му е потребно на некому да ги види границите на една бара?)
Беше тоа, најверојатно, во тој момент кога престанав да гледам на себе си како на еден микро дел во макроуниверзумот, туку како на нешто значајно и влијателно, грешка која човекот секогаш ја прави.

 

[CafeDelMar]

Се случи пред сонцето да ги фрли своите злобни зраци врз каменот кој се обликуваше од последните воздишки. Дури и каменот го имаше зачувано нејзиниот воздух врз таа мазна површина, површина на која студенилото и беше мембрана ... да не може никој да седне и да ја поклони својата воздишка.​

Не беше свесен кога и се приближи на нејзината сенка, но посакуваше да го вкуси нејзинот мирис кој во таа проѕирност ... колку повеќе се доближуваше до нејзе, ја чувствуваше водата како ја натопува неговата соголеност. Посакуваше да биде нејзина подморница, во нејзиниот океан со воздишки и соништа ... да може да плови и од длабочината да ги замрзнува сликите кои постојано ќе се придвижуваат кон него.. Знаеше дека дури и длабочините имаат свој крај, некаде таму во сивилото постои дно.. Токму тоа дно беше неговиот стационар на мисли, стационар во кој реши да ја чека до наредното утро ...​

Во емулзијата на нашите подводни соништа ние се раствараме како риби кои инсистираат да останат долу. А нејзе сакаше да ја раствори како последна капка масло во водата која никаде не истекуваше. Вода која ќе ја натопува неговата соголеност, ќе го топли и заштитува од немирот на голотијата.​

 

[Utopian]

"Писмо од тишината"


****

Тишина е. Го слушам танцот на дождот по валканото стакло на прозорците од собава! Ми годи врелината на последната шолја чај што ќе ја испијам тука, во апартманот кој го смени правецот на автопатот на мојот живот во сосема спротивна нассока од онаа за која одсекогаш знаев! Кога малку ќе размислам подобро, цената која ја платив за овдешнот престој во мотелот "Јужен Ешфилд" не е ни најмалку висока за да го надоместам она што го добив како небарана услуга откако решив да престојувам тука!Хартијата моментално ми изгледа како најдобрата пријателка која ќе ја ислуша мојата мелодраматична приказна, без да се вмеша во мојот монолог и да ме критикува со остри навреди како сите други што не би знаеле поинаку! Во жешката течност во чашата, се рефлектора рамна површина како огледало, каденаместо одразот на моето лице гледам само личности од моето минато, луѓе кои влегле и го напуштиле мојот живот побрзо од што сум очекувал и кои имаа влијание поголемо, можеби и од влијанието на некој кој би го познавал цел живот! Насмевки низ болка и очај на бледа силуета изгубена во родното, но сепак непознато гратче. Тишина , па лелеци и крици на разочарување и мелодија на пијано од измешани ноти во која едвај можеш да го препознаеш редоследот на оригиналната композиција! СО пареата од чајот паралелно се шири мирисот на гневот на скршеното срце, желбата за слатка одмазда, и потрага без надеж по изгубеното! Копнеж за старите добри денови изгубени поради несвесност дека воопшто и некогаш постоеле! А постоеја ли? Или само измислувам? Можеби сонував!... но ..сеедно, за мене изгледаше толку реално! И се прашувам дали можеше да биде поинаку? Ќе беше доколку знаев што треба да направам во моментите кои од мене бараа да ја знам животната лекција без да ја научам! Мислам дека кога ќе започнеш некаков план за да оствариш одредена цел ,сите ѕвезди во универзумот кројат друг план, и ќе направат се за да не успееш! Можеби затоа што ти си сам а тие се милијарди,или можеби затоа што не си знаел како да го задржиш она што не би требало да го изгубиш, тоогаш кога најмногу ти треба! Сеуште се сеќавам на нејзиниот глас на смртната нискохигиенска постела во Алхемилија болницата, кој имаше недостаток на живот во звукот, онака како што имаат недостаток на бои , неквалитетни слики на евтини и аматерски ликовни уметници!
Поглед кој од мене бараше помош иако знаеше дека неможам да ја пружам.
Присилена насмевка која се обидуваше да ми ја намали болката, зад која се се криеја разочарување и избезуменост. Очи кои едвај задржуваа врели солзи. Очите кои за мене сјаеја посветло дури и од најсјајната ѕвезда, и мала искра на љубов која догоруваше. Воздишка на ангел чии пердуви од крилјата се откинуваа еден по еден и одземаа парче живот со нив! СИлна воздишка која болно ја бодеше тишината, која кажуваше многу повеќе од сите зборови некогаш изговорени! Усни побледи од секоја бледост , и сув здив посув и од најсувата пустина! Можам да го замислам чувството , кога личноста која постои за да те штити , и личноста на која и ја порадуваш целата верба и љубов, стои над тебе незнаејќи како да ти помогне додека ти тивко чекориш накај излезот од животот! Она кое никогаш нема да си го простам е тоа што дозволив таа да се почувствува најосамено на светот иако бев покрај незе. Грижа на совеста и јад кој неописно гори, и ја кине мојата душа секоја секунда кога ќе се сетам на таа во која првпат се заљубив, погледот кој некогаш ме начуи да живеам ,а сега јас неможев да му помогнам да преживее! Единсвените зборови кои се осмелија да се ослободат од мојата уста беа “Те сакам и ќе те сакам засекогаш се додека и последната ѕвезда не згасне. И повторно потоа дури и посилно од порано!”
И тогаш кога само сакав да и го ублажам стравот, да и дадам до знаење дека не е сама и дека нема да биде сама и на другата страна на суровата нереалност, единствено на кое можев да се сетам беше да ја држам нејзината скоро безживотна рака поцврсто од кога и да било, и да и пружам бакнеж поискрен дури и од мајчиниот. Ја бакнав и врз моите усни го почувствував најладниот мраз на антарктикот кој не успеа да биде стопен ни последната солза родена од чувствата на оној кој ја сакаше како што никогаш никој не ќе знаеше подобро!
“Жалам Марија!” Беше отровна реченица.Единственото нешто кое сум го упатил коннезе а таа не го видела, не го почувствувала и не го слушнала! Тогаш го побарав нејзиниот поглед но сватив дека по вторпат во мојот живот сум задоцнил да направам нешто за неjзе......................................

 

[CafeDelMar]

Во вирот на наредното утринското вдишување, видливи беа само остатоците од вчерашното славење. Плетенки од неколку нијанси, чаша без облик исполнета со мастило, неколку слики со бар код, безбојни цигли и истакнатото познато шише.

Додека по мириси ја средуваше собата и така ги пакуваше спомените, сакав да ти зборувам, сакав се да ти кажам. Колку посилно ги создавав зборовите како еден меур кој чека да пукне пред твоите очи, толку повеќе ми се смрзнуваше гласот. Мислев дека треба повеќе да се облечам, така усните ќе беа спремни .. со секое наредно палто што го облекував се помалку ме препознаваше и заминуваше во аголот на собата... Се исплашив и одеднаш соблеков се од себе.
Почна да Се враќаш, сигурно ја насети мојата тегобност, дека не сакав да молчам... дека не молчев, ти зборував. Кога го видов сјајот пред мене ... вреснав силно за да во еден крик може да доживееш се.

Ти тоа утро дури ни картата ја немаше оставено на вообичаеното место, дури ни сопствениот парфем не го препозна... замина со сопствената карта, но со поинаков мирис.

 

[џимеј]

- Моите спомени се толку присутни, што боли. Во овој момент сфаќам дека не можам без нив. Првиот пат кога те видов, првиот пат кога те гушнав и првиот пат кога изнуди насмевка на моето лице. Цел живот ни поминува во сеќавање на ретките моменти на вистинска среќа кои сме ги доживеале. Во суштина можеби и тоа е смислата на сево ова. - рече Ана додека неколку солени солзи и се слеваа по образите.
- Да можев да ги заборавам нив, сега ќе бев среќен човек. - реков тивко.
- Па создавај нови. Цел живот е пред тебе. - ја крена главата и остро ме погледна.
- Не можам да ги создадам без тебе... За жал. Луѓето велат дека ќе помине време кога пак ќе се заљубам во некоја друга, дека судбината ми приредила да мора да се случи нешто лошо за да дојде она вистинското. Ама нема да дојде. И ако дојде тогаш тоа нема да бидеш ти. Упорно сакам да верувам дека во животот не постои само една вистинска љубов, ако е така, што барам да живеам во наредниве години кога знам дека ова сега и овде е вистинско и дека никогаш повеќе нема да го доживеам? Ама сепак, ништо не може да ме утеши. Сигурен сум дека утре нема да биде ништо подобро од денес се додека знам дека постоиш.

Ме гушна, можеби за последен пат толку силно, не знам, никогаш не можев да ги проценам тие ситуации. Ми се насмевна. Ја имаше најтажната насмевка која некогаш сум ја видел. Ми укажуваше на тоа дека и двајцата сме предадени и поразени од самите себе си. Со сите гримаси кои ги правеше додека ме гледаше сакаше да ми каже дека ќе се кае некогаш за таа одлука да биде далеку од мене, а во истиот момент сакаше да ми даде до знаење можеби дека... треба да престанам да се борам за неа.
Јас, всушност, никогаш и не се борев се до таа ноќ кога и кажав колку ја сакам. И кога таа ми кажа колку ме сакала. И дека можеби "можевме да бидеме нешто, некогаш, порано." Дека сега не е веќе време, дека нашето, ако некогаш било, требало да биде одамна. И дека боли таквата љубов. Ми кажа дека ќе му даде шанса на тој што е со неа во моментот, дека колку и да не го сака, ќе биде покрај него, дека ќе се бори за него иако нема никогаш да се заљуби. Тогаш за прв пат во мојот живот сфатив дека некогаш, сепак, љубовта не бега од луѓето. Дека луѓето бегаат од љубовта. Затоа што не се храбри. Затоа што се водат од разумот, а не од срцето. Ако ја научев оваа лекција порано, и јас немаше да се препуштам на емоциите, да зависам од нејзиното присуство, да бидам тажен додека таа се смее... Си ветив дека нема повеќе да бидам толку наивен. Ама секое ветување беше напразно.

Ми кажа дека се гледа со еден наш школски од средно. Тој лик го претставуваше се она што го мразев - неговата вештачка мачо наклонетост, неговиот "сарказам" и неговиот омилен клуб, Манчестер Јунајтед, за кој одамна се знае дека неговите симпатизери се латентни хомосексуалци.
Додека го презирав него се презирав себе си. Го презирав фактот дека еден таков тупајзер наутро ќе и пишува пораки, а навечер ќе ја држи за рака додека бегаат негде далеку од луѓето за да бидат сами. Се чувствував како циркузант кој оди по некоја жица, а се плаши од височина.

- Јас морам да одам... - го погледна саатот што еднаш и го подарив за матура. Не знам колку беше часот, ама се сетив дека секогаш кога јас ќе го погледнам мојот на раката кој таа ми го подари на таа матурска вечер, чекав да се склопат сказалките за да се надевам дека таа помислува на мене.
- За друг пат, не чекај да се склопат сказалките за да помислиш дека некој се сетил на тебе. Јас... ќе те мислам и кога е 3 и 45. - реков додека се оддалечував од неа, знаејќи дека можеби тоа е последен пат како разменуваме погледи и зборови, а тајно убедувајќи се дека има некаква надеж и дека тоа не е крај за нас. Крај на една приказна која немаше почеток, затоа што ја знаев и кога ја видов првиот пат како што ги знаев сите филмови кои никогаш не сум ги гледал и како што ги знаев сите песни кои никогаш не сум ги слушнал.

Точно се сеќавав на сите работи кои никогаш не се случиле. Се сеќавав како ги гризев тие усни кои никогаш не почувствував колку се меки и како водам љубов со неа на некој албум од бенд кој никогаш не постоел. Се сеќавав на сите реченици кои почнуваа со "те љубам", а никогаш не ги изговори. Сакав да ги избришам сите пораки кои никогаш не ми ги напиша и најмногу од се сакав барем да го заборавам мирисот на нејзиното тело кое никогаш не го видов голо, а толку пати го замислував во својата глава.

Дојдов дома, се обидов да заспијам ама тишината беше таа која не ме оставаше да спијам. Го пуштив најновиот албум на The Antlers - Burst Apart и првата песна на листата беше I don't want love.
Пробав да дишам длабоко. Пробав да ги тргнам мислите за момент. Ама знаев дека тоа е невозможно. Исто како што знаев дека утре кога ќе станам од кревет и кога после првите два чекори ќе се освестам дека тоа ќе биде еден од оние денови кога ќе бидам засекогаш без неа, ќе добијам нагон на повраќање.
Знаев дека ако се навикнам да живеам без неа, ќе се навикнам да живеам без секого. А како можев да се навикнам на тоа кога таа никогаш и не беше моја? А сега веќе и официјално, уште на нотар што не појдовме да завериме дека никогаш нема да бидеме заедно. И дека тоа "никогаш" ќе трае засекогаш.
За среќа нашата љубов немаше сведоци. Така ќе болеше многу повеќе, ќе се јавуваа да прашаат како сум и како се снаоѓам, а јас тоа не го сакав. Ама бев спремен да се соочам со фактот дека некогаш, кога во муабет ќе ја споменат, јас да не посакам да фатам негде у курац.

Во собата влезе мојот најмал брат од 6 години и ме праша дали слонот бил поголем од авионот.
- Па не, еве на пример во еден авион може да се соберат 10 слона. Или повеќе.- му одговорив наједноставно што можев.
Тој стана и си замина. Ми се плачеше од неговата невина детска искреност. Секогаш во него се гледав себе си како дете. И јас бев како него, несвесен за тоа што може да се случи понатаму. Никој не ми кажа мене, исто како што не се обидов ни јас да му кажам него, дека светот е едно заебано место ако бидиш искрен. И дека најлошата работа што може да му се случи некому е да се заљуби. Посакав никогаш да не дознае како е да ставиш некоја девојка на пиедестал, да и најдеш место горе меѓу ангелите, а никогаш да не можеш да ја посегнеш раката кон неа. Сакав да му кажам дека од друга страна треба да се бориш во животот. Дека колку и да губиш треба да ја држиш главата исправена. Можеби ќе беше клише, ама не може да постои една работа без нешто да не биде клише во неа.
Сакав, очајно посакував некоја нечујна експлозија да ме тресне силно за да се освестам дека има полоши работи во животот. Ама пак, ни тоа не ми беше утеха кога знаев дека ако таа беше покрај мене, лошите работи немаше да бидат толку лоши и добрите работи ќе беа подобри.

 

[Raziel]

Кога се прибира сметот дома и воздухот е прочистен од смрдеата на ефтини парфеми, преку тишината и резигнацијата, се слуша шепотот на градот. Некоја тивка дисторзија на меланхолија и заборав.
Заљубен сум во таа тишина. Секогаш во нејзе има некаква утеха, некаков мотив, некоја топлина произлезена од лимбото на патот кон исполнување на желбите. Како што минува времето, така повеќе ја сакам и помалку ја имам.

-Ја знам секоја рушевина овде. Знаеш, ова се реликвии еквивалентни на животот на нашиов град. Додека тие стоеле исправено, луѓето овде немале потреба да сонуваат за бегство во некое замислено големо јаболко.
И' се гледаше во очите дека не ја делеше мојата фасцинација со последиците од смртта на нашата индустрија. Во мојот занес и по навика, не претпоставив дека најмногу во моментот чувствува страв. Додека другите ги шетаат тие кои им се драги на светли и гласни места, јас нејзе и го доловував сивилото и сеќавањето на некое заборавено, подобро време, во глуво доба. Бевме само ние двајца, под сенките на напуштените погони, а единствениот звук доаѓаше од сирената на некој воз.
-Нели ти беше тој кој секогаш сонувал за бегство?
-Јас сонувам само за спектакуларна смрт. Некаде на брод. Во потрага по нешто што никогаш нема да го најдам. За инает на сите конвенции.
-Ти си тогаш многу повеќе лицемерен од оние кои ги обвинуваш за кукавичлук. Тие само не сакаат да се соочат со бедата и поморот на животот овде. Ти не сакаш да се соочиш со сопствената беда и помор во смртниот час. Сакаш да избегаш оти знаеш дека на многумина ќе им биде мило што си мртов. Како што е редот со сите адвокати.
Се смееше налудничаво. Уживаше да ми ја плеска во лице стигмата за адвокатите.
-Троскот пркнал во куќаркава. Кога бев многу мал, дедо ми ме носеше да ги гледам возовите. Од оваа куќарка се влегувало во погонот. Тука спиел чуварот, многу мудар и паметен човек. Не ме прашувај зошто паметен човек завршил како чувар...Муабетот е, човекот не се штедел да плука по Маркс и другарот Тито. Си имал испади во кои кажувал дека нема да трае таа лажна утопија и дека неговите внуци ќе ги плаќаат долговите за секој нивен одмор во Венеција.
-И? Го избркале од работа?
-Не биле толку фини нашите комуњари. Koга требало да потпише за да му го национализираат имотот, овој одбил. Му праќале секакви насилници, јадел ќотек, ама си останал на тоа дека имотот е негов. Завршил во затвор. Умрел таму.
-Како се викал човеков?
-Незнам. Многу од тие луѓе се незнајни. Ќе го ископаат од некаде сигурно и ќе го прогласат за жртва на комунизмот. Таков е трендот.

Седнавме на клупата кај железничката станица. Го завиткавме и го запаливме.
-Сите ги шеташ тука првиот пат?
-Не. Само избрани луѓе.
-Како тоа луѓето стануваат избрани?
-По претпоставена последичност на некоја замисла за дејствие со нив.
-Каква замисла за дејстие со мене имаш?
-Чекај, нека не збуца малку...
После многу гушкање и галење, секогаш во глава ми се вртат ужасно геј песни. Кога ја гледав како ми се смешка и ми преде, церебрумот ми ја испеа цела Killing Loneliness од Him.

Додека си одевме, ја застанав пред амитвил погонот.
-Дали ова здание ти личи на куќата од amityville horror?
-Не, се додека не ми ја направи компарацијава.
-Сакаш да пробаме да влеземе?
-Сериозен си?
-Да.
-Што ќе правиме внатре?
-Ќе се плашиме. Ќе си раскажуваме приказни. Ќе се ебеме.
-Има три метра ѕид и заклучена врата.
-Имаме волја и скршeни прозори.

Имавме и премногу thc. И дадов индијанска и успеа да се качи на ѕидот. Седна и ме погледна.
-Добро имбецилу, како сега ти ќе се качиш?
-Никако, i suppose.
-А како јас ќе се симнам?
-Незнам. Скокни. Ќе те пречекам.
-Кур да те пречека.
Во еден момент, после многу натегање, успеавме некако да најдеме начин да се симне од ѕидот. Во секоја друга ситуација таков проблем би изгледал многу минорен, ама за нас беше прашање на живот или смрт. Ми кажуваше дека сум ја осудил да изгние качена таму и дека никој нема да ја види и дека коските ќе ги остави на тој ѕид. Заборавивме и дека воопшто сме сакале да влеземе во амитвил погонот.

Веќе беше разденето. Бев дома и страшно ми се спиеше. На градот му се враќаше миризбата на секојдневието, рутината, брканицата за место под сонцето.
Поиграв малку Limbo. Игра за мало детенце кое си ја бара сестричката низ чистилиштето.
Лимбо.
Размислувам многу во последно време за световното чистилиште. Еднаш одамна целото мое постоење го дадов на послужавник во име на некоја проекција. Правев компромиси и дозволував некој да се интегрира во мојот живот и да ги молдира работите кои ме исполнуваат. Постоев во гротеската на туѓите желби и идеали, неспоиви со моите. Ме будеа насилно во утрото и ми ги држеа отворени очите за да го гледам целиот колапс на вредностите околу мене. Инвестирав неуморно во препарирано олицетворение на гладот и амбициозноста.
Долго време, се' до таа вечер, сакав да се вратам на мојата проекција. Сакав да продолжам да се борам, да се жртвувам целосно за можеби да најдам утеха дека сум бил таму кога некој незнајно тонел.
Ми стана јасно дека тоа не е моја борба. Сфатив дека сите компромиси ги направив за личност која не се ни обидела да го прекачи ѕидот пред амитвил погонот со мене. Никогаш не прошетала во глуво доба по старите рушевини на велешката индустрија. Никогаш не ме слушала кога сум раскажувал за минатото кое останало незапишано во историјата и никогаш не уживала во тишината. Тоа, наместо нејзе, го прават луѓе за кои не ми е гајле.
Време е да ја оставам на таванот, засекогаш да си игра со другите препарирани кукли на моите грешки. И да дадам шанса на некој иден сопатник преку the ominous wall...

 

[Вештица]

Некаде помеѓу горчината на кафето, кое секогаш го правам појако од предходното, зошто слатките нешта по одредено ми здосадуваат, поточно способноста за препознавање на убавото ми отапува, една од особините кај мене што ги презирам, и долгоочекуваната топлина на креветот која знам дека за некое време ќе ми стане неподнослива, сфатив дека истото ќе се случи и со него.
Сега ја трпам жештината за да не го разбудам, знаејќи дека за некое време тоа ќе го направи алармот, и сум благодарна на тоа што сеуште се жртвувам, зошто тоа ме врзува, мислејќи дека сеуште имам што да освојам, дека не сум стигнала до тој круг каде што мора да си исклучителен за да се протнеш, а потоа слободен да бидеш што сакаш. И си се запрашувам самата себе, како е можно да не тежнеам кон целосна посветеност, да посакувам непостојаност и неизвесност? Најверојатно тоа така се случува кај луѓето, бараш цел, ја достигнуваш, и потоа што?

 

[fupanda]

беше тоа февруарско утро сосем обично како и сите други зимски денови не толку многу студено но со некаква потешкотија сончевата топлина се пробиваше низ тмурните облаци снегот кој беше паднат даваше посебна колоритна убавина на белината магливоста и светлината .Беше веќе пладне го зедов мојот најдобар другар кој секогаш беше тука за мене кој никогаш не ги откриваше моите стравови, моите пороци. моите тајни тоа е мојот пес мах......Испаднав надвор заедно со мах низ улиците имаше дечиња кои со џагор и смеа уживаа во тој зимски ден некои се санкаа по удолнините некои се гаѓаа со снег кога ги видов и се присетив како беше тоа оддамна некаде далеку заборавено среќно безгрижно детство во мојата потсвес се обидов да се присетам но залудно се беше избледено како бел лист хартија некако потајно им љубоморев на овие деца на нивниот безгрижен со радост и игра исполнет живот не знаеејки што следува понатаму..... поитав со молскавична брзина да не ми се навираат спомени кои морам да кажам беа прекрасни за мене од моето детство но ете некако не можев да се потсетам тоа ме напнуваше ме правеше да се чувствувам нервозно го повлеков мах со ланецот и тивко му реков-е мој драг пријателе зошто мора да го дознаеме надворешниот свет зошто да не бидеме засекогаш чувани во стаклено звоно
а не сега расипани во душата од овој бескруполозен промискуитетен безморален свет.
кучето ја виде гримасата на моето лице и тагата во моите очи како да знаеше што му говорам ме погледна тажно и сакајки да ме охрабри ме погледна милно со своите светло бели очи.продолживе да се движиме низ градот кој беше се уште оставен во она предновогодишно расположение локалните власти сеуште го немаа отстрането декорот за новогодишната ноќ.Ме зачуди фрекфентноста на движење кога пристигнавме на плоштадот имаше луѓе од сите возрасти кои брзајки се упатуваа до продавачите на цвеќиња одеднаш се сецнав незнаејки дека денес е валентин па што си реков во себе па и онака јас веќе пред три месеци раскинав со девојката ми навреа спомени за нашето заедничко поминато време затреперив па на и онака моето бледо лице се појави руменило некаква чудесна топлина помина низ моето тело додека така јаз замислен и во безсознание од далечина препознав силуета мене
добро позната па зарем можно е и баш во овој момент .Таа дојде се поздрави го погали мах -како си те немам подолго време видено со тага во очите го рече
-па знаеш зафатен сум работам на доста важен проект збунето излажав јас
незнаејки што да ме праша а забележав дека и таа некако беше возбудена
чиниш добила на лотарија тивко рече денес е валентин знам забележав по продавачите на рози но јас радо би го празнувал св.Трифун видов пламен во нејзините очи направи така радосна гримаса задоволна од одговорот што го доби
забележав дека цврсто држи некое плико во левата рака но не ја прашав што е тоа
по неколку моменти на тишина таа срамежливо рече- па ти сеуште си слободен заклучувајки од моето преѓечно признание дека ке го славам трифун
-па да да слободен ко птица реков да го разбијам невидливиот зид кој стоеше помеѓу нас....знаеш баш добро што те видов сакав нешто да ти дадам поцрвене целата
рече еве ова земи го ми подаде белото плико ме поздрави и замина.