Прозни искри

[џимеј]

Hard is the way to the self awareness, friend. But the way to the faith and love is harder. My steps are forbidden, I fell like I am fixed to the plain. The innuendo is getting biger and biger. My heart knows only for sadness. Hard, slow, creepy. Minutes and minutes past and I breath harder and harder, and painfully. Where are you?
While I was going up the stairs, I saw a man who wasn’t there. I want to see him again! When I feel his presence, I hold my life in the palm. Securely, with no doubt to let him free. But he wants to be free, like a landscape in autumn. Like the stars that are hanged on the sky, like the butterflies. They are the muse of my prose, they are something sweet, incredible. But where are you?

I am still crained, I still hold strong my life in the palm. But my life wants to be free. He wants me to set him free. Strange is the river that wear away. Stranger is the landscape of the lankness river. She doesn’t flow anymore. Why the people are running all the time? Why everything in the world can’t be slow and relaxed? Everyone wants to go to another place. And they are running faster and faster. Look at all the people just for a moment, they move to another places. But I don’t run…I sit and watch. Who sold the world, friend? I didn’t. Not mine!
There is no end of this misery. I walk slow, but safe. With the hardest steps on the hardest way. When will the end come? How does the end look like? How does look the end of the life, the happiness, the sadness, how does look the end of the universe? Does anything like that has an end? I felt bound to ask some questions, friend.
Here is the end. It looked like this, my friend. When the tears subsided down, I found that everything in the world is amazing. And the end is amazing. The end decorates the oeuvres. The oeuvres of my life. And Denicia is buried in the heart of the Poet. And David Gale wanted the freedom more than anything. And I like the freedom. And I appreciate it.

And because of that, everything is so perfect. It’s amazing, because in the right moment I stood up in the right place and did the right thing! There’s no reason to doubt, because that thing made me a better man, a man who had died, more than he had lived. I did something in my way, without chains. There’s no doubt. I did it my way!
[FONT=&quot][/FONT][FONT=&quot][/FONT]

 

[Goddess of Chaos]

Злото избега во светлата ноќ.
Танцуваат тотемите од кал во боровите шуми, во плитките срцеви празнини плива возбуда.
Чуварите слободно се враќаат во прегратките на своите сакани, бидејќи на овој ден таа нив ќе ги чува.
Дождот од почит запира и не им го дава на полињата ветениот блесок.
Ноќните пеперуги се претвораат во девојки што плачат низ голите ридови.
Продавачките на риба му пркосат на денот и се валкаат во крвта на ноќта.
Сите најтешки камења се ронат низ патот на ‘рбетот благо како солзи.
Вината на убиецот ја затвора својата рана.
Жените се плодни.
Белите галеби ја добиваат храброста да нурнат во морето во најпрекрасната можна смрт, додека Meсечината им се смешка низ брановите и струите разнесуваат непозната боја. Осаменоста добива нов, о колку сладок облик.
Сите остануваме сами со себе, а голи пред нејзе, неможеме да скриеме ниеден свој набор од страв. Нема ништо од правот кој го креваме со чевлите за време на денот.
Бидејќи нема длабоко закопани богатства во врската меѓу човекот и Големото Сонце.
Човекот вредно му служи на просторот, со љубов на посвоен роб.
Сончевината не му изнудува бес.
Сончевината не прокопува болка и ужас.
Сончевината не ја намамува посакуваната трагичност да се појави пред неговиот ентузијастички светлински марш.
Сончевината ја интересира само моќта на ритамот на објективниот труд, оној труд кој ја сее пченицата и го одгледува своето заруменето бебе.
Но ноќта ги крши сите ѕидови.
Ја вовлекува својата миризлива гладна рака во утробите создадени за да ги скријат ужасите на љубовта за себе, љубовта кон мртвото месо, и вештините кои од неупотреба напукнале.
Со жар на сурова садистка ја собира својата колекција од девствени тајни, ослободувајќи ги нивните кутри креатори од секој скаменет товар.
На нејзината елеганција желна за внимание, ништо не и значат моралните скрипти. Писокот на човештвото за нејзе е само збор од лошо скроен епитаф на надгробната плоча на времето.
Таа танцува на прастарите гробови на ликови кои во сеќавањата и блескаат во златна магла и и подаруваат насмевки, но денес во секоја сенка кријат незакопани коски од срамната декаденција на животот кој го нуделе, и хипокризијата на одбивноста која ја чувствувале кон нејзината непрецизност; никој мудрец не призна дека нејзиниот бесен рев е искрен, и волшебно привлечен како зрело отровно јаболко.
Ние, живи колку и ѕидовите околу нашиот сон.
Ние, верните поданици, стоиме на прозорците и го расчешлуваме бршленот под нив; сами сме, облечени само во болната едноставност, обичност на најчудесните равенки. Никој друг не се извалка да ни ја покаже.
И налик мермерни статуи, осамени сме меѓу својот род со поеднакво мека опојна кожа, исти ни се канџите а различни се зборовите кои ги плукаме.
Бесцелно ја колнеме импотентноста на меѓусебното разбирање.
Лудачки тажиме, за тагата да се зацврсти во трн.
Трнот ќе го подариме.
Ќе добиеме последно милување пред влагата во дувлата да ни ги затрупа сетилата со мов и измет од суштества кои не заплакале за смисла туку за волја.
А сепак, таа го подига магливиот вел, и како пресреќна невеста ги заведува нашите наивни сетила; не осветлува, без воопшто да стане од темната топлина на ноќната постела.
Ни ги подарува сите ништа до кои досигаат нејзините бели прамени, сите предмети се наши, полиени со сесодржајна црна боја, и додека посегаме и кон гнездата на светулките, стануваме боси деца; ние сме деца со криви колена и долги бради, кои запалиле ароматични огнови и во студените отворени жили на плимата, водат љубов со Месечината.
Се собравме, илјадници мали точки, и ја создадовме нејзината молчалива песна.
Сплетовме мрежа околу непостоечко јадро, но добивме цел.
Станавме позлатени свеќници кои од нејзе го примиле пркосот и бесмислената убавина на нечистиот восок; а таа е нашиот пламен.
Очи и умови собрани во нејзината матка.
Култна е секоја излеана љубов.
И онаа видена низ очите на волк кој набљудува помодрена рака на човек затрупан под снегот, насобрана е како планина извајана од поцрнета лава.
Во текот на секоја ноќ во нејзина чест, растеме над таа планина, гребеме по небото.
И ги убиваме љубените чудовишта.
А потоа, нишајќи се заедно со нељубезниот надземен ветар на звукот од Месечината која задоволено ‘ржи во постелата на својата Мајка, сфаќаме дека да, мртви ги љубиме уште повеќе.

 

[GarDiaN]

БЕШЕ и БИДЕ

Беше што беше не дека тоа што беше сакав да биде, но ете за беља беше, нешто за да биде нешто од кое нешто можеше да биде нешто но не беше, оти тоа беше нешто пто за жал по све изгледа не требаше да биде, оти тоа беше нема више никој што ќе докажи дека беше требаше да биде.

Љубовта со сила не се создава, ни некогаш ќе се создади, љубовта во очите се бара, од очи облесок се вади од тоа парче мало совршено, од двајца создадено, светче. Љубовта сама ти покажува што да правиш, препушти се и у прегратки топли ќе заспиваш, таа топлина вечна сила дава, а ти во облаци ќе леташ, мали анѓели ќе бараш, лак и стрела да позајмип, вечна таа љубов да ја претвориш..

Живееш затоа што сакаш да осознаеш, осознаеното од тебе ќе зависи дали ќе те прави среќен или не. Љубиш само заради твоите соништа , а твоите не ги знам ги знам само моите, а моите се со тебе, но што ќе ми се 10 секундарни соништа и како тие ќе ги споредувам со 24 часовна самотиа?

Судбина живот мењава ако веруваш, колку на добро толку на лошо, како што некој рекол тоа е затоа што требаше да биде, тоа тие и судбина, нешто што требаше да биде.

За тебе беше затоа што ете може требаше да остане како беше, за мене беше за да биде, затоа што тоа што беше, беше за од тоа да стане нешто може свето, може совршено, за да биде, за после ние да бидеме тоа што може сите го посакуваат, да за нив нешто такво да биде, а за да биде тоа свето без борба не ќе биде, тоа што беше и ќе биде ако не на јаве барем колку на мои толку и во твои соништа тоа беше и биде ќе не грее, беше не за само да остане беше, беше за да биде.

Ама што знам јас.

 

[Сатори]

Пацифизам и алтруизам, најголемата лага во најубавата вистина на која што некогаш сум можела трапаво да налетам.
И сите тие луѓе кои што се даваат себеси во име на цели кои што мојата душа никогаш нема да ги разбере, не ми дава за право да бидам онаа која што ќе суди за туѓите коски и парталави алишта.

Погледни ги од страна сите луди правила и патишта и најди го вистинскиот одговор за залутаните, велат сите книги на самоспасението, но не е и јас, не и мојот бог во кој што секој ден се повеќе верувам, ми го даде него, а со него и љубовта, ми го даде разумот, а со него и свесноста, која што не смее да ме ограничува на туѓиот добар или лош живот, само на тоа да ја прифатам љубовта и нејзиното семе кое што просветлува.

Но, не е ни толку битно, нели?
Која победа била доволно задоволувачка за да ти го промени животот?
Само онаа која што доаѓа од љубовта, а јас ја имам, доволно беше ... глумење.
Јас се откажувам.

​

 

[Winston]

2:0 Majstorski go iskoristija rizikot vo igrata Nigerijcite. Uvek e toa taka rizikot vo igrata , edna kontra i gubis. Gubis sekoja nadez za revansh. A ostanuva samo uste 30 minuti vreme do krajot. Povtorno stanuvanje na noze i povtorno so site sili dur ne te napunat so 5 :0 . A sto da pravis koga tvojot tim zagubil na kondicija a igras so Real Madrid. Ne, zamisluvas deka igras so Real Madrid sto e uste posurovo koga go primas vtoriot gol. Ke pokazes uste nekoj dribling, bekovite ke gi izvadis od igra ke napagas i so golmanot pri sekoj korner. Obicno e seto toa zaludno. No, sum gledal i pozabegani utakmici . Timot tvoj ne e Germanija da izednaci vo zadnite minuti sekogas , no mozebi , mozebi ke se sluci nekoj sloboden udar od 33 metri , mozebi ... Samo toa i ostanuva . Al eve go Onichebe pak kontra ako zabijat uste eden gol zboguvaj se so se. Sreca i tie promasuvaat . Zasto mori ne se javis da ti zabijam dva gola i posle da te tepam na penali... ebem ti i ljubav i futbal

 

[Serpico]

"Абе Џејмс, нели не се договоривме вака" - промрморе, откако конечно го здогледа бунтовникот без причина во рајскиот Бронкс (кој патем, тука се викаше Елегин - што на ангелски значи "предност").

"Која иронија чоече...Џејмс Дин во делот на 'оние кои имале предност' " - забележа погласно и иронично, божем ќе го заинтригира зачаденото лице на младичот кој играше карти со уште двајца ортаци, едниот бушав и обезмајчен со синџирче и привезок од некаков заб од грабливец на синџирчето, другиот-крупен со peanut-butter сендвич во едната рака и пар асови во другата.

"Да, да, да....се кладам дека сега ти е интересно и смешно, не?" - веќе растревожено, го гужваше црнобелиот постер со отсутниот поглед на Дин кој во левата рака држеше камел без филтер, и на сликата и надвор од неа. "Живи брзо, умри млад...за што? Копиле, тебе ти зборувам" - вресна малиот замавнувајќи со стутканата хартија према округлата дрвена маса, на која тројката и понатаму безгрижно играше преферанс. Игнорирањето му ги олабави мускулите околу колената. Молкот ја стопи самодовербата како коцка лед во Абсент која ја имаше откако одлучи да се пресмета со неговиот идол, веднаш чим пристигна тука. Падна на колена, липајќи. Доби виза за вечност, плаќајќи ја со брзината. Доби вонвременски часовник (од бела слонова коска), а сеуште му фалеше време. Парадокс.

"Јебига, мали. Не вреди да се нервираш, барем не отсега натаму" - му дофрли длабок глас од позади. Процени дека човекот стои лево, на 7 часот од него. Се заврте молскавично, постилајќи ги солзите од образот на калдрмата во Елегин. "Целиот свет долу е три пијалоци во минус... Сфаќам зошто си напнат. Ајде, опушти се. Еве ти голтка" - му подаде шише бурбон човекот кој носеше сиво одело, стоејќи полу-потпрен на ѕиданата ограда со црвени тули пред нешто што личеше на бар.
"Ккк...кој си ти?" - праша со несигурен и помалу засрамен тон насолзениот лик на момчето. Сепак, несигурноста траеше само момент. Сфати дека нема зошто да се срами од дебитантските солзи - ова му беше само прва смрт.
"Рик Блејн. За тебе, можам да сум само Рик." - заповедно му дофрли високиот елегантен господин, додавајќи: "Ајде со мене. Овде не е како долу. Овде никој не е назад со пијачките. По некое време, ќе одиш на маса кај Џими, да си поприкажете што имате...Сега игра карти со Елвис и Хач. Оној кој ќе изгуби оваа недела ќе треба да дрпне гајба Џек од дистилеријата, меѓу чистилиште и првиот рингишпил" - се расприкажа Рик водејќи го под рака малиот, додека гласовите им се губеа пополека во џагорот кој доаѓаше од барот наречен "Марлон". Ги пречека газдата уште на влезот, тивко и со мало елегантно кимнување со главата посакувајќи им добредојде.

Во меѓувреме, на масата на која доколку ги занемариме вдишувањата и издишувањата на чадот од цигарите, имаше релативно спокојна атмосфера, крупниот човек со сендвич во раката ја подигна главата и забележа: "Ех, Боги, Боги... да беше искрен, според неговите мерила, светот реално е 12 пијачки во минус. Али добра му е таа теорија...ви ја кажал, не? Боги тврди дека доколку сите претседатели и премиери во светот во моментов испијат 3 чаши бурбон, нема да имаме потреба од Обединети нации, Унии и Алијанси. Теоретски реков, бидејќи јас и Боги..."
"Кралу, зачепи и фрлај" - остро го прекина Џејмс. "Ова е трето момче кое ме вознемирува за време на преферанс, неделава. Не го тупи бар ти со филозофиите на Богарт. Како беше она: A little less conversation, нели? Ајде, мавни 3 дози, изглеа си во минус" - се обиде да се пошегува на крај Џејмс, и успеа, претворајќи го отпрвин збунетото лице на Присли во насмеана сјајна фаца која може да се најде комотно на коверот на 58-то издание на неговите најголеми хитови кои постхумно ги издаваат "ненаситните крвопии" како ги нарекуваше луѓето од издавачката куќа.

Само бушавиот обезмајчен момак со синџирче со заб од грабливец спокојно и без емоции го чекаше својот ред. Никаде не брзаше, веќе 36 години.

 

[Crazy in Love]

Соба со придушено светло,спуштени ролетни и дим од цигари.
Јас на креветот легната,цврсто гушкајќи ја перницата и гледајќи во белиот таван.Музиката од компјутерот допира до моите уши.Тивки балади,тажни песни кои се повеќе и повеќе го зголемуваат моето депресивно расположение.
Една солза се појави на крајот од моето око,а јас не се потрудив да ја избиршам.По неа уште една,па уште една солза...Ги оставив да течат.Долго време ги собирав,долго време се стегав.Бев нема,без глас,сама.
Не можам да објаснам како се осеќам.Можам,но моите блиски константно истото ми го повторуваат.А знаат колку е мојата самодоверба отидена во минус.И со повторување дека тресам глупости,дека сум убава...нема да ми помогнат.

Не,јас НЕ сум убава.Кој што сака нека рече.Може сум интересна,смешна,паметна до некаде,ама убава не сум.Никогаш не сум се ни осеќала убаво.
Да,можеби карактер имам,ама и тој не може да дојде до израз од мојата срамежливост и стегнатост.И стравот дека никој нема да ме прифати таква каква што сум.А јас...јас имам многу бубачки.Милион и една.И не сум совршена,и имам многу мани, и тешко е човек да ме сака поради тоа што сум.Па и затоа веројатно никој никогаш не ме сакал и никогаш не сум се осеќала сакано.

Одбегнувам да се гледам во огледало.Зашто секој пат кога ќе се погледнам,ми се плаче.Дури не сум ни симпатична,а камо ли убава.

И ми текнува на моментите од основно,ми текнува на пред неколку години на типот од дискотеката кој направи бљак кога ми се доближи,на фактот дека на матурата не можев да се гледам и на многу други моменти,моменти кои прават да се осеќам глупаво и неубаво.

Сакам да сум убава.Или барем да имам самодоверба и да си замислувам дека сум убава.Само за еден момент да се осеќам убаво.Ми треба еднаш во животот да добијам такво чувство.

И мразам кога ме разубедуваат.Зашто не сакам сожалување,не сакам некој да ме разубедува и да ми вика дека сум убава,кога реално НЕ сум.И не го викам тоа за да другите ми потврдат дека сум убава,затоа можеби и ја глумам самодовербата,која што за мене е непознат и фиктивен поим.
Им завидувам на оние кои се сакаат себе.Навистина.Би сакала да сум како нив.
Beauty is a state of mind?Не е.
И не е релативна.Барем кога јас сум во прашање.

И аман...пак станувам патетична и претпоставувам дека ако некој го прочитал ова 99 пати превртил со очи.

Ама јебига,тоа е.
Тоа сум јас.
Добро или лошо не знам.
Само знам дека и не е баш угоден престојов во моја кожа.

 

[Raziel]

Mirror Mirror
​

The Craft was his Life.

When he was a child,he red the Grim Brothers' Faerytales and he liked them.Any child would like them,they are interesting to read,the tales speak of eternal love,the victory of Good over Evil and the "they lived happily ever after".As any regular child,you interpret these things with the basic Camel instinct that is imprinted on you as a Birthright.Being as you are-a Tabula Rasa,you can't help yourself but dream about being a part of a faerytale,living in that world of endless joy where the impossible turnes into reality infront of your bewildered eyes.

Then you start growing up with these dreams,you start shaping them,looking for a way to bring them to life.

When he was nine,he discovered the concept of God.The One in the clouds,who listenes to your prayers and answeres them accordingly.He prayed to God,alone in his bed,he prayed for a way,a sign,any sign of a path that leads to a place where a simple Mirror can tell you anything you want to know...a place where Wonderous Kingdoms exist,and evil is there only to be banished.
There was no sign.

At 13,he started reading some strange books about the occult.He had not fully given up his self-righteous claim of a life where dreams come true,so after reading,he disgarded those books and their new perspective on gaining power for self-benefit.

At fifteen,he came back to them.
They spoke of the Evil that the Grim Brothers reformed into children's stories,of the way those stories were really like,and of what horrors were originally written within those negatives.The books told him of how these faerytales are meant to draw the spiritual infant into what would become a "Forsaken tracker of the Divine soul."A nice way to...lie,or just jinx little kids with that thirst.
But the books also said,that even plainly written,many elements of those faerytales are real,and a representative of the way things once were.The Mirror in Snowhite was taken as an example...

After those many pages of explanations,there were rituals.The Mirror ritual caught his eye.He skipped past the warning of the implications that these rituals may have,and glanced at what he must do,what elements he must gather,in order for the ritual to work.
The Mirror was his new God.A Mirror that answeres all your questions.A Mirror that can truly tell of the old ways,a Mirror that can show him the Sign.

It took him six months to prepare.He gathered all the trinkets,and he was happy that any bigger mirror would be enough for the job to be done.
After a little chanting and following the steps,he sat infront of the Mirror,every light in the room darkened,and stared at it....for a long hour,expecting an all-knowing avatar to arrive.

His eyes were getting weary,when something in the Mirror changed.
The shape of his face,his eyes,his nose were changing.There was only a moment of happyness,before an overwhelming chill just smashed through his body.The image before him completely changed.An intensive,strong and familliar feeling took him over.

There was an almoast middle-aged man looking back at him through the mirror.A long face,dark clothes,and also long,dry white hair.The greyish eyes in the Mirror were filled with malice,and this scared the boy more than anything in his life.He just knew this was not some Djinni from a lamp,no God,no Saviour.

This was he,before he was borned.The Last Incarnate.That's where the familliar feeling came from,that's why he was affraid as much as he was.The tainted soul of his predecesor in spirit was looking back at him.Fear stopped the boy from even trying to open his mouth....he just knew that he made the mistake he'll regret forever.He remembered what one of the books said:"Spirits and souls find a way to those they are or were connected to.The Spirit can help or harm,but the Soul of a former incarnate...only wants to dominate the new one."
And now the boy learned his soul was Evil.Now the boy knew what happened with the one that lived before,and what happens at that moment as the Mirror-Man sucks all his innocence away.In his last moment of being aware,he saw the hated conformity as the most optimal thing for the Human of today.
And no more time to think.
He closed his eyes.Or the evaporation of Self did that for him.
He woke upon the chair,and the man looking back was gone.But the feelings,emotions and memories of that man were stronger than his own.In time,he became The Last Incarnate.No more the boy of nine,who just wanted to dream with eyes wide open.

After that....The Craft was his Life.

 

[Сатори]

-Подигни ја главата кога ти велам!
-Е не сакам!
-ПОДИГНИ ЈА!!!

Громогласното викање секогаш доволно ги надразнува ушните тапанчиња, рекацијата е инстинктивна, во природата на човекот е да ги дава и да ги слуша наредбите од кои што автоматски му зависи животот, или без да ги филуваме работите, стравот е посилен од свесната одлука.

-Зошто не ме слушаш кога ти зборувам?
-Зошто?
-Зошто?
-Не знам.

Индетификацијата со она што не ни познато, не ни е дадено на тањир како знаење е она кое што не спасува да не паднеме.
Каде?
Никој не знае, не располагаме со вистинските информации за да можеме да го донесеме правилниот избор за бирањето на дел од персоналитетот што нема да не уништи.

Бу!!!

 

[Сатори]

Агонијата започнува во моментите на лудило.
Кога почнуваш да ги вадиш сопствените внатрешни органи за да можеш да ги изедеш додека сеуште се врели, да ја почувствуваш крвта на рацете и мирисот на благата патетика во која што твојот живот западнал.
Сите малечки коцкички да се посложат за да може големата девојка на која што секојдневно и служам да биде задоволна со оброкот кој што го побарала.Да ја облечам соодветно, да ја намирисам со новиот парфем, да и дадам уште едно смрдливо парче посебност за оди наоколу и да се перчи со него, да покажува колку нејзината егоцентричност и екцентричност му се неопходни на светот.
Ми се гади од неа понекогаш, толку е желна за моќ и сила што сум убедена дека би ме згазила и мене за да го добие тоа, толку е сурова, болно себична, што ми е страв дека и него ќе го уништи.
Додека стаклото кое што го имам на врвоите на прстите ми го зарива длабоко во месото знам дека е лута и незадоволна, не ми дозволува понекогаш и да пишувам, цицајќи ја оргиналноста од мене само за да ме претопи како малечка кукличка во својата калива игра на мизерни пиуни.
Никогаш не се прашувам зошто не и жал, барем за мене.
Не можам на моменти ниту да ја разберам, да ја оправдам бруталноста додека на мало јагне му ја корне безмилосно кожата, а на воздухот му ја цица енергијата, танцува со сите зли духови на кои што ќе налета, лесно подавајќи им го црвениот кармин и бледите очи кои што се толку мои колку што се нејзини.
И потоа ми ги лепи очите за да не можам да гледам, ме заробува за да не можам да испливам и ме дави во сопствените телесни течности за да престанам да се борам со неа.
Но стравот е преголем, светлината е прејака, па се повлекува пред неговите нозе и едноставно можам да дишам кога неговото присуство се сеќава во собата.Никогаш порано, на никој не му успеало, сите ја будеа, ја поеа со својата слабост и љубов која што беше скоцкана само за да биде подоцна во јавност презентирана.
Еве ја, демне од некој кош додека пишувам и ми се смее злобно ако само на момент помислам дека сум ја победила.
Кучка!

​

 

[Goddess of Chaos]

Често ми се случува да го изгубам клучот од дома.
Често додека шетам низ собите, го испуштам во некое запуштено ќоше.
Тој сеуште се наоѓа овде во домот, јасно се сеќавам дека во куќата го изгубив, само не знам каде е. И заробен е меѓу глувите ѕидови на својата причина за постоење.
Сепак, еве денес, сосема случајно, го пронајдов третиот и последен во низата клучеви кои сум ги поседувала. И отклучив се што можев.
Се што ми се најде на патот. Како дете кое ја пробува новата количка на секаков можен терен, како попален тинејџер кој го брца кај ќе стигне.
Клучот ми е горд универзален балканец, создаден за едно, приспособен за сегде.
Сама си ја отклучив и потоа примерно заклучив влезната врата, си го отклучив умот и сефовите каде што се таложеле неупотребливи богатства, само уште фрижидерот не ми реагира кога се обидувам да му го напикам клучот во процепите.
Евентуално ќе појадувам кај комшиите денес.

 

[BliND]

Спомени

Се сеќаваш ли на првиот пат кога се видовме ? Нормално дека не , беше премногу пијана за да се сетиш на тоа. Но сепак ми го украде погледот... Ме гушна пред да си отидеш иако не ме знаеше повеќе од 15 минути.
Се сеќаваш ли на првиот пат кога ти кажав дека те свиѓам? Најверојатно и на тоа не се сеќаваш.... Ионака не беше во живо....Но сепак беше искрено....
Се сеќаваш ли на првиот пат кога требаше да се муваме? Можеби се сеќаваш на ова , но јас не сакам да се сеќаваш... Тоа не бев јас. Се имав скарано со еден од најдобриот другар .. И ја пропуштив шансата...
Се сеќаваш ли на првиот пат кога не местеа ? Да се разбира дека на тоа се сеќаваш... Благодарение на личноста која не намести се заљубив во тебе !
Се сеќаваш ли на првиот пат кога се бакнавме? Епа се надевам дека се сеќаваш ...Толку невино и толку уплашено, но сепак за мене впечатливо и допадливо.
Се сеќаваш ли кога те прашав дали сакаш да започнеме врска ? Епа се надевам дека и ова го памтиш , бидејќи беше лудо , незаборавливо... Лудо-токму како и јас (по тебе). Се сеќавам кога кажа дека сакаш... Се сеќавам дека се почувствувам прекрасно...
Се сеќаваш ли кога првпат ти кажав дека те сакам? Го кажав толку уплашено , толку несигурно .. Толку Искрено... Се исполнив со чувство на љубов...
Се сеќаваш ли кога ти ми возврати? Тогаш беше моментот кога знаев дека нема никогаш да те заборавам...
Се сеќаваш ли на сите мали игри , грицкањето, скокоткањето...? Епа јас се сеќавам ...Тие мали игри ги играме и денес ..

Се сеќаваш ли на мојот поглед кога ми кажа дека мора да се селиш во друг град?
Тоа беше поглед на тага... Поглед на очај .. Поглед кој означуваше дека ми се смени животот...Неможев да поверувам... Сепак беше реално...


Се сеќаваш ли кога ти кажав дека иако нема да се гледаме толку често , дека сепак ќе те сакам и дека не ми пречи да бидам „врзан“ ?.... Бидејќи искрен бев ,никогаш нема да те заборавам ни за миг , и секогаш ќе те сакам...

Се сеќаваш ли кога се видовме следен пат ? Нормално дека не се сеќаваш на нешто што допрва ќе се случи, но сепак ќе се случи ..
Се сеќаваш ли кога следен пат ќе те бакнам? Нормално дека ќе се сеќаваш
Се сеќаваш ли следен пат кога ќе ти кажам дека те сакам? Се надевам дека ќе се сеќаваш.


Се надевам дека ќе ти останам во твоите спомени... Спомени кој што следуваат...



Те сакам....Те сакав....Ќе те сакам...
​

 

[Winston]

SALOTEJP

Vo edna soba na krajot na gradot docna vo nokta bese zapaleno svetloto. Prozorecot skripese od promajata sozdavajki cuden zvuk koj se mesase so zvukot od negovite stapala koi zabrzano odea po sobata.

Na sredinata od sobata na klimavoto stolce bese teloto na edna zena. Teloto bese vrzano so selotejp da ne padne od stolicata .
Cekorite se usporuvaa. I nastana molk.

- Kakvo sranje pisuvam , ne mozam ni kako covek ni na hartija da te ubijam - prokleta da si pcueshe covekot frlajki go listot hartija vo kosheto . Kako da ubijam son , son koj go ziveam so meseci kako pomisli covekot i go otvori prozorecot.

Pogledna udolu. Bese visoko , dovolno visoko da go snema sonot koj e vrezan vo negovata glava. Eden cekor i bolkata ke prestane , eden moment tolku mi treba pomisli.

Zazvoni mobilniot signal za sms . Vo negovite ochi nesto se smeni , potrcha kon nego. Se prepna i padna na , no ne oseti nisto . Vo glavata mu bese samo zelbata agonijata da prolzi , najposle toj uzivase vo toa . Najposle se docepa do nego ...

Fuckin poraka od Mobimak servisot . So seta sila go frli telefonot koj se raspadna. Go obzema ochaj. Sedan na masata obiduvajki se da napise nesto.

Sto ako se javi , no kako ke se javi go unistiv telefonot . Proklet da sum . Zema 200 evra i potrcha kon ulicata . Tamu vo nokta nemase nikoj. Najposle pominaa dve devojki.

Ke Ve molam itno mi e , mi treba Vashiot mobilen .

Molam zacudeno prasaa devojkite vo glas

Mi treba Vashiot mobilen - izvika toj so nareduvacki glas...i izvadi 200 evra od djepot.

No...nie ...

Zadrzete ja kartickata...izvika toj

Fuck , fuck , fuck ni ova ne cini , sto mi napravi prokletnice kretenko pocna da pcue covekot guzvajki ja hartijata po koj znae koj pat taa nok.
Ne mozam ni da te ubijam na hartija kako covek i da zaboravam na se pomisli i pogledna kon prozorot . Mig podocna go svrte pogledot kon sredinata od sobata , tamu bese nejzinoto bezivotno telo oblepeno so salotejp.

Kraj

 

[nihilista]

Go molev Gospod so svoi zborovi sekoja vecer. Barav da mi dade znak ili povraten odgovor deka ne se zaludni moite molitvi.Imav problemi od finansiska priroda, so familijata, nisto ne mi bese sredeno a veke se cuvstvuvav umoren.Znaev deka nema smisla vaka da prodolzi ponatamu koga ionaka svetot odi kon unistuvanje.Go molev Boga da mi dade mok da mozam da opstanam koga veke ne me daril so jaka volja .Edna vecer se vrativ pijan od grad i povtorno pocnav da go molam Gospod.Ajde Boze, ve molam posramete gi onie koi se somevaat vo vasata Semok, dokazete im na skepticite deka nema se da bide isto, eden rod da si zaminuva a drug da doaga i se taka vo zaborav.Togas slusnav kako nekoj, a jas mislev deka e toa Bog, progovori na nas jazik i mi receSTO BARAS OD MENE?eve pak ke povtoram, Gospode progovoriv, ubeden deka konecno dobiv povraten odgovor od samiot Bog.Nikoj ne me saka, nemam pari, prati mi na ziro smetka 20 000 evra za pocetok, posle napravi me so povedar temperament i zajakni mi ja voljata.AJ NEKA TI BIDE-odgovori glasot za koj bev siguren deka e na samiot Bog. Toj gi znae site jazici.Utredenta koga otidov da proveram na smetka, stvarno imav 20 000 evra.Bev radosen, sto Bog reagirase na moite molitvi.Sega znaev deka postoi, i na site im kazuvav deka treba da se pomagaat megu sebe i da bidat slozni.Poradi parite imav uspeh i kaj zenite, a i moite pocnaa da me cenat poradi toa sto imav pari.Koga me prasuvaa kako zarabotuvam im velev Profesionalna tajna.I taka vo ubavini mi pomina zivotot. Edna vecer veke star sedev vo foteljata i razmisluvav za se sto doziveav.Dobiv cuvstvo kako da dobivam mozocen udar.Padnav dolu, vsusnost od krevetot i svativ deka se bilo kako son, iako dodeka go sonuvav veruvav deka e stvarnost.Togas svativ deka Bog ako go ima se brani so molcenje.

 

[Сатори]

Догорува цигарата.
Догорувам и јас.
Најлесното оправдување во книгата.

Првата голтка узо полека ги гори дишните патишта, главоболката ми ја уништува енергијата што ја чувам меѓу рацете, сите малечки топчиња од космосот ги распрснувам во чашата и ... пијам.Така како што одамна не сум пиела кога сум сама, така како што не ми даваат стегите на мојата наводна стаклена градина.
Слушам, колку е убаво кога ќе се слушне мојот глас после толку време, а се што сакам е да ги скаменам зборовите за да ја предадат мојата наводна тишина, тешките стихови кои што само бегањето во неконвенционалноста може да ги напише без да ги почувствувам на усните последиците и затоа, лесно е да се испразни шишето на малечката магија која што со секоја секунда ја вади слабоста и ја прогонува сенката ... велам сенката.

Воопшто не мислам на книгата, на фокусот на сите клетки кои што свесно ги убивам за да се насмевнам како што толпата очекува, само посакувам, да, најголемиот грев на сите заробеници од мојот вид.
Патетично жалење додека сите спијат, а јас сонувам.
Зошто од сите луѓе на светот ... ?
Не сакам да знам, убава е мизеријата што ја носи измачувањето кога сакам да се предададам, таму, некаде, на некое друго место, каде никогаш не сум била ... своја.

Своја.