Прозни искри

[Сатори]

Не дека не одев по погрешни сокаци во животот, не дека нешто научив, но како да се борам со силата со која што секој од нас секој ден бега, ја истакнува или повторно, ја убива, тивко ја завива во себе како да е нешто страшно или порочно?
Не знам, навистина ништо не знам, премлада сум, пренеискусна или веројатно само уште еден тинејџер кој што учи од обичната дискусија, додека леснотијата на сопствениот живот ме прогонува правејќи ме секој ден посреќна или пофрустирана.
Да, колку и да зборувам, да солам памет или да се правам порасната, јас знам само едно, но нема да го повторувам, барем не јавно, веќе доволно го кажувам таму каде што треба да биде кажано и да не лажам убаво е.
Но алтруизмот не се гледа во среќата на мојот живот или во мизеријата на оние што ги сметам за блиски или далечни, туку во онаа мала димензија каде што еден збор може да смени нешто, да даде утеха или барем привидна заштита секогаш кога ќе биде изговорен.
Не, не мислам на љубовта, туку на пријателството, на онаа нераскинлива врска која што поврзува две души и потоа ги дели како тоа да е обична пајажина.
Алтруизам, добронамерност и потреба за одолжување кон некој што бил тука додека ти се рушел светот, но што кога веќе сме направиле повеќе од доволно?
Кога ја нема потребата од исполнување на должноста?
Се затвара вратата, се губат и последните траги на свечена церемонија и да, забораваме на нашата потреба да го спасуваме светот на некој што некогаш ни бил драг.

Прости драга, што едноставно, пронајдов среќа некаде подалку од тебе и твоите луцидни соништа, знам, виновна сум што завршив среќна пред тебе.Моја грешка, моја голема џиновска отстапка кон твојата потреба за докажување, но знаеш, не можам да се смешкам додека ми ги објаснуваш твоите најнови достигнувања на љубовен план.
Повторно велам, прости што сум малку повеќе смирена, не очекував и јас, не бев на тој чекор решена, но јас заминав, а ти остана ... различните светови и цели ги убиваат патиштата по кои што газевме заедно, но сепак, не ставам клуч, нека болат старите рани малку повеќе, со времето и димензиите во кои што не се пронаоѓаме ќе се појават нови ликови, а ти ќе ме заборавиш мене, знам.
Проклето силно се надевам!

 

[Nemiseverue]

Госпоѓо... (или госпоѓице? што е поѓаволите форумот во тој поглед?)

Би сакал да ве известам дека бојата на виножитото и кората на дрвата се лесно воочливи кога ги гледаме само ние со сопствени очи, но се малку несфатливи за оние луѓе кои себе си се гледаат како капките на морето полно со сол или како пот на грбот по страстно оргазмирање.
Сакам да ве известам дека ова писмо кое ви го пишувам нема намера да ве нападне или оквалификува како проститука или, не дај боже, како пречесна сестра во македонски исклучиво женски манастир, од едноставна причина што сите ние понекогаш се наоѓаме во ситуација како оваа. Се прашувате која е таа? Јас ќе ви ја доловам со задоволство бидејќи сакам да постигнеме некаква интеракција и да уживаме во сите земски благодети. Главниот е оној заедничкиот момент кој никогаш не би го добиле доколку не ви објаснам најпластично што можам. Без кори, виножита и слични метафори наменети за големите умови или како јас би се изразил за оние загубените во преводот, за американската убавина која европјаните не ја гледаат или едноставно за четвртото момче по ред на саканата на Форест Гамп.
Ние сме тука заедно да го градиме светот кој ние ќе решиме да го градиме. Но никогаш нема да успееме да ја поделиме нивата на прадедо ми додека не седнеме сите отворено да кажеме какви намери имаме и дали оние задни мисли од крајните темни агли на мозокот се розеви или сиви за нас. Кога тоа ќе успееме, ќе видите, нивата можеби ќе се распарчи на делчиња или ќе одлета во рацете на некој имотен албанец, но она што се чинело дека ќе не подели и уништи ќе не зближи и направи едно. А кога ние како поединци се сплотиме во едно, тогаш веќе нема што да не порази, победи или уништи. Тогаш сме Бог.
А има ли нешто поголемо драга од Бог? Вие и сама знаете дека ние сами сме свое божество кое не може да биде нарушено од ниедно мало момченце кое да има сила би ги расфрлало столовите на секаде низ собата без да сноси последици само пред себе. По ѓаволите... затворете го писмото... саканиот ве чека на старото место и се надева на вашиот бакнеж. Искрено. И занемарете го фактот дека она што изгледа како очигледно во вашите очи е само измислица за вие да мислите тоа што тој сакал, занемарете го и фактот што светот кој ќе го прочита ова писмо ќе помисли на некои навидум очигледни работи, вистината е мошне поголема, таа се граничи со Бог. Бидјќи она што за верниците е Бог, тоа за нас е бакнежот кој вашиот сакан неизмерно силно го очекува и посакува. Вистината сепак, е поголема од двете, и ви е позната само вам, бидејќи вие и тој сте едно. Благодарам.

 

[Goddess of Chaos]

Kaпките се лизгаат диво и бесшумно, а неговото тело ги пречекува со ширум отворени пори.
Какви капки, од што?
Зелен отров, крв или разбушавен дожд?
Алпско млеко, првата утринска роса, камионџиска пот?
Вода изведена од пареата на чајникот, скапоцени ликвидни прашинки од шишенце парфем, солзи можеби?
Секакви нека бидат. Свашта. Мешаница од станари кои припаѓаат на различни религии а живеат на ист спрат.
И при допирот со новата површина го менуваат својот мирис за пар нечујни нијанси, со кожата разменуваат зборови и идеи.
Секако, таа неможе да им ја смени структурата која ги следела од моментот на стркалување, но нежно ги запознава со мирисни тајни кои првпат во својот краток живот ги гледаат. Ги заведува.
Им ги обликува рабовите, префинето ги гравира.
И повторно ги враќа на нивниот пат.
Продолжуваат покриени со преубави лузни од тоа искуство.
Јуришаат кон нови пространства од истиот континент.
Се лизнуваат продорно брзо, како врз свилено мазни плочки, го скокоткаат негуваното месо.
Се расплинуваат низ џиновски шуми, се предаваат, вљубени во интимната блискост на меките влакна.
А потоа ги смачкува нечија рака.
Туѓа, без мирисот на кожата на која се заробени. А сепак полна со топлина што избива директно кон таа плот што ги држи, рака водена од ритам на севозможно соединување.
Капките имаат по нешто заедничко со таа рака.
И тие, и таа, го губат својот првичен идентитет, за да се втопат во друга душа, и да придонесат во нејзината мелодија.

Незнам точно зошто ќе го кажам ова, ама, колку повеќе капки разменуваш во животот, толку похрабро го виткаш под себе трњето.

 

[Avoid The Void]

Беше тишина, мртва тишина. Се слушаше само нејзиното тешко дишење дури стоеше пред раскинатото мече. Тоа беше нејзина омилена играчка. Ја доби на подарок како мала и од тогаш се немаше одделена од неа... Кога немаше никој до неа да ја прегрне, силно ќе ја стиснеше и ќе заплачеше. Кога и беше страв од темнината ја држеше силно за рака, трчајќи да го запали светлото. Кога ќе и го скршеа срцето, ја натопуваше со своите црни солзи..
Но, се смени. Веќе не беше истата девојка од порано. Имаше толку гнев, бес и лутина во неа... Се' чуваше во себе и чувствуваше како тоа полека ја јаде. А мечето седеше на полицата и потсмевливо ја гледаше.
"Знаев дека ќе завршиш вака. Ти си ништо, слаба си за да се снајдеш во овој свет. Откажи се"
Нешто се случи во тој момент во неа, сите мисли исчезнаа, се беше црно...
Отиде во кујната и тргна кон ножевите кои беа поставени на работната маса. Го извлече најостриот, тој кој и влеваше толку страв кога и да го видеше..
Се врати во собата со ножот во едната рака, а со другата го грабна мечето од полицата.
Сеуште го имаше тој исмејувачки поглед кој предизвикуваше немир кај неа. Одеднаш... експлозија!
Со неколку силни потези, за неколку секунди мечето лежеше распарано на нејзиниот кревет.
Се струполи на подот, облиена во солзи... солзи од жал и од болката која беше во неа, зошто не го уништи само мечето.. не, таа се збогува со најсветлиот дел од неа... го уби детето во неа, радоста, насмевките...
Стана само една од многуте...

 

[џимеј]

Отсекогаш сум бил тип што го гледал крајот пред да дојде почетокот. Крајот може да значи нов почеток или почетокот на крајот да биде толку голем да не му се знае крајот. Добро е да му се знае крајот, чим почнал почетокот. Враќање назад нема. А која е онаа работа што нема крај? Нема таква. Кога ќе почне некоја работа, песимистот во мене го гледа крајот. Кога ќе дојде крајот, оптимистот пак сака да си го врати почетокот. Ама нема. Тоа е исто кога си застанат на некој пат и си стигнат повеќе од половина. Се вртам назад, не гледам ништо од тоа што се нарекува познато. Гледам напред – уште малку патот и завршува. Има три типа луѓе кои можат да направат три различни работи. Тој најслабиот се враќа пак назад, ако поминал толкав пат за да стигне до негде. Тој другиот си седи тука, не мрда нигде, чека некој да го собере. И тој е најслаб. А третиот – си продолжува напред, затоа што и кога ќе дојде крајот на патот, очекува да пронајде нешто таму. Тој е најдобриот.
Се случува токму на повеќе од пола пат да сретнеш некој кој ќе те натера да се двоумиш дали сакаш да продолжиш. И ќе застанеш за момент да размислуваш. Така таа поминува покрај мене, јас ја гледам и таа ме гледа. Ми се врти во главата – дали во моментов гледам во среќа, тага, минато или иднина. Она четвртото најдобро звучи, ама четвртото мора да биде во склоп со првото.
-Ејјј, ккако си? – си знам јас да пелтечам кога сум возбуден понекогаш.
-Супер, навака-натака гледам кој што прави и до кај е стигнат. А ти?
-Јас...супер – лажев. Јас се чувствувам добро само на 13 и 15 јануари, и 10 јуни.
А така ја гледам, и таа мене. Се присеќам на спомените што ги имав со неа. Знаеш, очите се огледало на душата. Преку нив можам да дознаам многу повеќе. Како што учам, па таа нема душа, јас што гледам? И повторно ми доаѓаат спомени, спомени и спомени. И онака ко во холивудските филмови, седат двајца и се присеќаат на некои сегменти од минатото, притоа придружено со некоја балада, ама ептен тажна балада. Ама тоа за мене не важи. Мене ќе ми треба цел еден ден да гледам во тебе за да ми се вртат така спомени. Многу ги има, затоа.
-Ново нешто, старо има? – Јас пак со глупаво прашање. Кај неа нема ништо ново, никогаш!
-Ах, ништо. Кај тебе?
-Ништо.
Сакав да ја прашам уште многу работи, ама тоа е моментот. Целиот си блокиран. Кога пред тебе стои личност за која си многу приврзан, ти доаѓаат само негативни мисли – дали ќе си замине сега, дали и кога ќе ја видам пак? Ама за тоа немаш одговор. Никогаш нема ни да имаш. Ако одиш по пат во кој нема враќање, нема да поставуваш прашања. Сам ќе си ги откриваш одговорите еден по еден. Тие прашања можат да ја намалат брзината со која ти се движиш, а и онака можат да бидат погрешно протолкувани.
-Еппа ќе се видиме ко така. Другпат. Чао.
-Да, важи, супер да си поминиш. – ме погледна повторно со тој мистериозен поглед, што ми доаѓа да исчезнам.
И таа си заминува, и еден момент чекорејќи по тој пат, и го посветив неа. А сега уште си го посветувам и себеси и на сите живи суштества околу мене. А во тој момент, кога остануваш повторно сам на тој пат, го поставуваш тоа прашање – А сега што, каде? Застанувам за миг и помислувам – сега напред, враќање нема. Погледнувам назад и сваќам дека за мене ништо не останало таму. Затоа ќе го продолжам патот кој го започнав, најпрво со верба. Вербата е таа која ќе ти помогне секогаш во животот. Колку и да биде болен патот, ти продолжи напред, и јас одам натака. Можеби ќе те сретнам пак на истиот пат, а можеби и не. Има и споредни патишта што ти самата ќе си ги направиш главни. Тоа му се дешава на оној кој дозволува споредните улоги во неговиот живот да ја завземат неговата главна улога. Ти си бираш сам по кој пат ќе одиш. Јас го одбрав оној најтешкиот. Има еден поет кој секогаш се навраќа да ги пее стиховите “јас верувам силно во себе, јас верувам во новиот ден. Зачекорувам јас и тој.” Ако чекориш по патот на љубовта, добрината и вербата, не помислувај да се вратиш назад. Ќе се разочараш.

 

[џимеј]

И за да започнам пат од илјада километри, морам да го направам првиот чекор. И тоа се случи еден студен февруарски ден. Кога прв пат те здогледав тебе. Кога прв пат се насмевна. Колку само луѓе запознаваш во животот, колку луѓе ти го менуваат. На подобро или на полошо.
А ти го смени. Внесе среќа во ова тажно срце. Осаменоста, кој беше мој најдобар пријател, си замина. Кога бев покрај тебе, го чувствував секој зрак на сонцето. Ги гледав светлозелените пердуви како полека и мирно паѓаат. Имав мотив повеќе за живеење, гледав надеж во овој сив свет. Бев цел човек, дојден од долг пат и мотивиран за чекорење уште. Не се чувствував уморен. Никогаш.
А која е таа љубов што со душа ја плаќаш? Таа што има крај. Падови постоеја од секогаш, и секогаш ќе постојат, драга. А кој е силен да стане? Мене универзумот ме воздигна. Ветрот шепотеше, а облаците изгледаа како да не се грижат. Таа посебна ноќ ме потсети дека после дождот сонце доаѓа. Ама и сонцето кога многу грее, знам дека се очекува дожд. Изгледаше како принцеза на универзумот, како светлина која го осветлува занемарениот агол на мојот живот. Беше моја божица, а јас бев инспириран од она што го чувствував. Нешто за првпат во мојот живот. Сонував, се додека ѕвездите сјаеја.
Сега каде сум? Неможам да се препознам себеси, неможам да го почувствувам срцево. Мислам дека повеќе го немам. Скршено е. Се што до вчера беше како сон, сега се претвори во сурова реалност. Во тој живот бев среќен, сега среќата е далеку од мене. Дојде тагата и осаменоста, пак. Ама сега болат повеќе, сега сите работи болат многу повеќе. Сите среќни љубови имаат крај. Што беше тоа кога мислев дека нашата ќе трае вечно? Што е вечно на овој свет? Ништо. Овде не е ништо останато што може да се направи или каже. Само солзи...и болка.
Признавам дека до смрт те сакам. Но немам веќе сила. За ништо немам сила. Пак зборот ништо. Што остана сега во мене? Ништо.
Срце распарчено на илјада дела, никогаш не може да се залепи. Да се обнови. Кој мисли поинаку, се лаже. Лузните остануваат лузни. Баладата на моето срце никако да запре. За се што сонев и живеев, за се што некогаш имав надеж беше ти. А каде си сега ти? Мирно спиеш некаде во оваа немирна ноќ.
Залудно е да кажам дека не ме боли што не си моја. Боли...многу. Особено ако сакаш некого повеќе отколку што се сакаш себеси. И тогаш те гушнав. Можеби и за последен пат во мојов живот. А ти се насмевна. Рече – не, нема да е последен. А јас во себе знаев дека е. Една минута стоевме гушнати, неразделени. И ја фатив нејзината рака, можеби и таа за последен пат. –Знам, можеби нашите патишта никогаш повеќе нема да се сретнат. Јас секогаш знам работи, иако се правам дека не ги знам. А ти оди си принцезо мала, оди си и никогаш немој да ми ги враќаш спомените. Тие се само за мене, и среќни и тажни, за мене се. Ти можеби и нема да се сетиш на нив.
Јас на крајот останувам во овој длабок универзум. Се до мојата смрт, се до моето повторно раѓање.

 

[Avoid The Void]

Зошто ништо во животот не оди ние како што сакаме? Не, никогаш не е така.. можеби на моменти изгледа така, но секогаш на крај излегува дека некој друг ги движи конците..
Никогаш не ни помислував дека би се нашла во ситуација како оваа. Секогаш се обидував за се да имам план по кој ќе се водам, можеби од страв од токму ова.. Не, ти не беше дел од тие планови, но и времето ми покажа дека залудно се држам до нив кога ништо всушност не излегува така како што сe надеваме.
Чудни се овие патишта на судбината... Те донесе во мојот живот без никакво предупредување за што ќе ми направиш.
Да не ми значиш толку можеби и ќе беше полесно... Но, толку силно го држиш срцево што почнува и да боли..
Толку прашања имам во мене, но никој не може да ги одговори.. Толку сакам да си до мене, но никој не ме прашува што сакам..
И кога ме гали ветрот како да го чувствувам твојот допир на моето лице.. Како да сака да ми каже да бидам силна, да издржам..

Но, сепак сите сме само марионети во рацете на судбината. Останува само да чекаме.. да посакуваме.. да се надеваме..

 

[CafeDelMar]

Ги турна скалите до стратосферата па сега ќе ја чекаш врвката од балонот што поминува.Но еве ти подавам рака,не треба да паднеш,треба само да ми веруваш дека сигурно ќе се приземјиш,без да си го повредиш умот.
Не туку ме гледај ко да треба сама да си ја плетам косата,ми вети дека после воздигањето ќе ми помогнеш да ги нанижиш сите лисја во една плетенка за да изгледам пристојно кога ќе дојдам со тебе на садењето на сончогледи.
Ќе ти ја раскажувам јас приказната додека ги плеткаш рацете во мене,а ти се што треба да правиш е да внимаваш да не ме допреш.
...на едно патување имало девојка која постојано во секој град каде што поминувала купувала по една лижавка која имала жолта боја и еден фенер.Не ја пронаоѓале симболиката,ама и така патувале со балони па височината им ги пресекувала перцепциите се додека девојката од еден град не купила лижавка.Па очите полни со прашина ја изнудиле симболиката...сакала светлината од фенерот да ја заслепува постојано за да ги визуализира танцовите како што може да ги восприма,а лижавката е нештото со кое ќе може да си ги сопре зборовите за да не ја издадат нејзината фантазија.
Па знаеш,дури ни тој круг од шекер не успеал да ја спречи од намерата да крикне пред случајните патувачи и да ја исплука целата воздишка од визуализирањето на сите падови и сите летања.
Затоа немој да врвката од балонот да се држиш,грабни го целиот балон за да се приземјиш.

 

[Сатори]

Обично утро

Молчеливо ги проследуваше луѓето што минеа по ново направениот тротоар во квартот.Практикувајќи ја својата вообичаена навика да пие чај од брусница со мед и да ги чита утринските вести во весникот.
Елегантно и енергично ги склопуваше трепките за да ги одмори очите и повторно се враќаше на редот букви и интересните чевли на девојката од спротивната страна на улицата.
Совршена замка за одвлекување на концентрацијата и вниманието од примарните проблеми со кои што секојдневно, суштествата се справуваат.И таа.

Бараше начини за да ја уништи или истакне оргиналноста на ноктите, на кои што им посветуваше премногу внимание, но секогаш, таа забава не траеше доволно долго.Со прстите преминуваше по работа на чашата, за ја почувствува нејзината мазна површина што ја потсетуваше на неговата кожа на грбот.
Мирисот на чајот, на креветот во кој што се будеше.Слатката амброзија на љубовното лудило секогаш успевала да ги освои дури и најсилните.Беше среќна поради тоа.Задоволна.

Налутено ги исфрли мислите од главата, кои што ја поткопуваа довербата и искреноста на она што и се чинеше најсвето и најмило за да го извалка.Ги протресуваше немирните прамени само за да не потоне во идеите на недостигањето што гребеше по интересните чевли на девојката што веќе премина на другата страна на улицата.
Голтка чај се слизна низ грлото и вкусот се заглави на јазикот.Периодите на осаменост се секогаш задоволителна храна за деновите на блискост, се утеши.Понекогаш не се така лоши, обичните утра со мирисот на брусница.

 

[statusQuO]

Молчеливо ги проследуваше луѓето што минеа по ново направениот тротоар во квартот.Практикувајќи ја својата вообичаена навика да пие чај од брусница со мед и да ги чита утринските вести во весникот.
Елегантно и енергично ги склопуваше трепките за да ги одмори очите и повторно се враќаше на редот букви и интересните чевли на девојката од спротивната страна на улицата.
Совршена замка за одвлекување на концентрацијата и вниманието од примарните проблеми со кои што секојдневно, суштествата се справуваат.И таа.

Бараше начини за да ја уништи или истакне оргиналноста на ноктите, на кои што им посветуваше премногу внимание, но секогаш, таа забава не траеше доволно долго.Со прстите преминуваше по работа на чашата, за ја почувствува нејзината мазна површина што ја потсетуваше на неговата кожа на грбот.
Мирисот на чајот, на креветот во кој што се будеше.Слатката амброзија на љубовното лудило секогаш успевала да ги освои дури и најсилните.Беше среќна поради тоа.Задоволна.

Налутено ги исфрли мислите од главата, кои што ја поткопуваа довербата и искреноста на она што и се чинеше најсвето и најмило за да го извалка.Ги протресуваше немирните прамени само за да не потоне во идеите на недостигањето што гребеше по интересните чевли на девојката што веќе премина на другата страна на улицата.
Голтка чај се слизна низ грлото и вкусот се заглави на јазикот.Периодите на осаменост се секогаш задоволителна храна за деновите на блискост, се утеши.Понекогаш не се така лоши, обичните утра со мирисот на брусница.

урргх...аут оф е`р...одлично...стварно супер..само ме интересира колку време го пишуваше ова...дали ти тргна од “прва“ или застануваше да размислиш која придавка ќе ја искористиш каде...

 

[Goddess of Chaos]

На почетокот, неподносливо пече. Засилува, намалува, го снемува, но се враќа, постојано е тука.
Ненавикнатиот организам со сите сили се обидува да го отфрли неговиот притисок. Телото е слабо, едвај чувствуваш животен сок во жилите, но и не си сигурен што да правиш со него.
Пулсот е пребрз, константно ја одржува возбуденоста.
А мозокот вришти како сирена, се обидува да те спречи да заспиеш, знае дека нема да се разбудиш ист. Те убедува да се извлечеш додека сеуште можеш, бидејќи сите случувања не се во согласност со неговата логика која таму самиот си ја имплементирал.
Несоница, секоја ноќ. Те прогонуваат мисли, густи и несопирливи, и сите се вртат околу иста тема: што навистина се случува.
Дали ми се очите во право, и навистина сум сам во соба потемна од гроб.
Или гласот во главата, што вели сите напори се залудни, овој отров не нуди никаков надоместок за својата смртоносност, доброволно го примаш, но никогаш нема да те награди за тоа.
Или слепецот од внатрешноста, што ја опипува реалноста преку вкусување, мирис и космичка дарба, и повремено ти испраќа благи вибрации, прекорувајќи ги другите сетила што така безочно те лажат, претставувајќи го светот како сурова боемска биртија.
По одреден период, се навикнуваш. Лудилото побрзо го мине својот вообичаен пат, па ноќите стануваат пократки, церемонијата е се поскромна. Те остава да спиеш. Редовно примаш количини кои ја преминуваат и смртносната доза, ги чувствуваш како навлегуваат и ја почнуваат својата трка; но веќе си способен мирно да го почнеш второто пиво. Веќе знаеш што е тоа, знаеш што прави таму. Скоро можеш да го почувствуваш масивното здание кое го гради во тебе, острите рабови на циглите ти го чешаат стомакот, грбот те боли од притисокот на кулите. И знаеш дека сета таа мрсна црнотија не планира да замине. Ти продава надеж за ефтини парчиња месо од твоето тело, те совладува прст по прст, дециметар по дециметар. Одвреме навреме ти дозволува да здивнеш, понекогаш си лесен како ветрот. Можеби само на сон.
Но на крајот учиш да живееш со својот отров, и прегорд си на тоа.
Времето тоне, а ти ја оставаш вратата отворена, знаејќи дека ќе се врати.
Делимично си убеден дека оние кои го отфрлиле ова и продолжиле понатаму, го сториле тоа поради кукавичлук. Додека ти си херојот кој храбро ја впи секоја капка, во надеж дека можеби токму утре ќе пресуши отровот, и од изворот ќе почне да тече вода.
Лежиш во светлата соба, јадеш колачи без вкус и повремено спокојно замижуваш--исполнет си со претчувства кои велат дека таа вода ќе биде и повеќе од животворна, повеќе од вредна за сето ова бесмислено, испрекинато жртвување. И уште повеќе од убеден си дека ќе ја имаш.
Стануваш со сеуште затворени очи и танцуваш со воздухот, мислејќи на својата нимфа покрај изворот.
Гласовите во главата се смеат, малите птички на прозорецот молчат од страв.
Нимфата се насмевнува, ти ја го гали вратот со миризливата црвена коса и ти вели издржи и биди мој.
А бидејќи животот те научил да престанеш кога е најслатко, нагло ги отвараш очите, и полн мотивација легнуваш и го чекаш новиот удар.
---
Ноќта нимфата пијана се враќа дома, го клоца просјакот пред нејзиниот влез.
Не го наоѓа клучот и влегува низ прозорецот.
Седнува пред огледалото и нишајќи се се обидува да утврди дали повеќе од шминката и останала на одреденото место на лицето или и ги краси подочњаците, образите и брадата. Бедна сума заработи денес, а веќе утре ќе мора да сработи за 3 дена однапред, очајно и требаат нови алишта.
Повторно се расплакува здогледувајќи дебела насмеана пчела на ѕидот несмасно нацртана од нечија детска рака што веројатно некогаш живеела меѓу тие ужасни тапети. Сеедно, збришува од себе колку што може да фати со последното марамче и ја вади периката. Чувствувајќи се папсана од сета таа активност, се склопчува на голите штици на подот, оставајќи ја сијалица да ја ниша бледата светлина од својот тенок кабел на таванот.
Надвор мириса на маслинки. Медитерански бавни ветрови.
Се е мртво, или се преправа дека е за непречено да ужива во ноќта, само неколку од најслабите дрвја ги нишаат гранките.
Ноќта во денешно време воопшто не изгледа како некогаш.
Воопшто не изгледа како последната на сопственикот на онаа детска рака.

 

[Сатори]

урргх...аут оф е`р...одлично...стварно супер..само ме интересира колку време го пишуваше ова...дали ти тргна од “прва“ или застануваше да размислиш која придавка ќе ја искористиш каде...

Никогаш не запирам додека пишувам.

 

[Raziel]

Troubled Girl and The Viking

In the shortlived gulp of ordinary life i've menaged to come to terms with some inner moments that obscured the whatever that kept me going in a blietzkrieg of retributionary firestorm.Maybe they turned me into some humanitarian pussy,and maybe i hate them,but i can't fucking disgard my roots and that malice that made me what i was,therefore i will at least make another push before i lower my head and take in the punches.


God bless Troubled Girl.She's like shaking hands with the Revelation of what makes a person Unique.Unique doesn't have to mean good.
In this case,it doesn't mean good or bad.Just fucking weird.Very fucking weird.Annoying weird.The kind of person that if you're not under a spell,you wanna kill.
You see,Troubled girl is extremely smart.A magnetic person.Charisma that thrives above everything else.First encounters with Troubled Girl dictate you to like her.As a Genuine Mortal,you even feel unworthy.As the words dominate your brain and crumble you,you are in awe of this girl's Stance.
And you are dumb.
All people are.
It's a curse that we base our general opinion on first impressions.
To put it plainly,the awesomness of Troubled Girl is but a mirage made just for you.Something that Troubled Girl created just for your comfort.It's nice,in a way....but a lie is a lie.
I can agree that we all have our sceletons in the closet.I can even go as far and say that people are almoast never what they seem.But,we also have to agree that if someone is not smart enough to keep his or hers dirty little dopelganger as a secret,those that fleshed it out have all the right in the world to punch him or her in the head with it.

Amnesty works only in politics,people.Troubled girl cannot be forgiven only because of the fact that she is Troubled Girl.Actions and deeds and some isolated leakes of a negative weirdness have all-around defiance written all over their fucking forehead.And if the Unwise cannot survive it,than the Unwise should probably just give up,or be forsed to kill himself(Herself).No philosophy.No talking.Force is applied when medicine cannot help.Troubled Girl neds to clean up her act.Look for allies.Try her fucking best to disprove people in a way that will force them to stop calling her Troubled Girl.
Not the way she's doing it now.Not by pure defiance.That's what the majority wants.The majority knows that when she's defiant and agressive in her debating,acting and interpreting,she's actually losing it inside.They know that they're hurting Troubled Girl.They get up and live life with a jestery smile,and she suffocates in the reality of what she is...the reality that goes beyond the mirage created just for the little Mortals.



The Viking is someone that balances Troubled Girl.Equally troubled,yet very hard to defeat.His hardiness is what Troubled Girl needs.If all turnes out good,he can be her Destiny.A waypoint to happyness.
I like that scenario.
I just don't like the fact that in my own reality,The Viking is a fucking Cavalry for Troubled Girl.A pacifyer.A Mongol Khan that rides forth from the fog and wipes out the Shades that surround Troubled Girl.Some strange Neo-Romanticism,that still workes in wiping out the Shades.
I can dare say that The Viking is a close friend.Someone that i'd hate to see spoiled.Someone that i know once was wrapped up in his Great Protector role and disgarded everyone that Troubled Girl saw as Shades.The Aftermath of it is something that i'll disclude and say it doesn't count,coz in this moment,The Viking is seeing it as a burned scribe.
Yet i'm seeing a repetition.I'm seeng a new pair of sheets wrapped around The Viking where he can,once again,forget everything and be a Holy Protector,blocking people,killing friendships,however fragile they may be,riding to the rescue when Troubled Girl is overwhelmed and occupying himself with the process of occupying Trubled Girl with an aura of Safe.
May it be.

I feel guilty.I feel guilty everytime i write about this peckish bussiness.I know i shouldn't and i know The Viking is mistaken,but i fucking like the guy,so Troubled Girl is no longer Troubled Girl in my eyes.She is just those three letters that represent her.No meaninig,no real person behind them.Just another dot.A dot can't hurt me,and i won't even try to erase her from existence,coz as we all know,a dot is crucial in a sentance.



​

 

[ada]

Тик-так, тик-так...Секое отчукување пулсира во утробата.
Навестува дека е време за повраќање.
И без да ставиш прсти во устата, од тебе истекува секој разговор или текст во кој има тафтологија на туѓо јас (она, големото ЈАС), секоја слика во која има туѓ непоканет нос, секој вкус од туѓи блунтави и тривијални порази, трагедии, победи...се она што не може желудникот да го свари.
Очистен си. Главата молчи, а телото е лесно.

Но, не се радувај залудно.
Еве го повторно звукот на часовникот. Те тера да ја стегаш вилицата. И знаеш дека крцкањето на забите значи, време за гризање, драга. Ти останува само да се предадеш и покориш.
Па, зариваш заби. Каде стигнеш. Често и во сопственото месо.
Крвта и врискот постепено те заситува.
Што повеќе, тоа подобро.
Убиеш ли нечиј Бог, одлично.

Тогаш вистински можеш да се одмориш.
До следниот звук од стрелките на часовникот.

 

[n/a]

Тик-так, тик-так...Секое отчукување пулсира во утробата.
Навестува дека е време за повраќање.
И без да ставиш прсти во устата, од тебе истекува секој разговор или текст во кој има тафтологија на туѓо јас (она, големото ЈАС), секоја слика во која има туѓ непоканет нос, секој вкус од туѓи блунтави и тривијални порази, трагедии, победи...се она што не може желудникот да го свари.
Очистен си. Главата молчи, а телото е лесно.

Но, не се радувај залудно.
Еве го повторно звукот на часовникот. Те тера да ја стегаш вилицата. И знаеш дека крцкањето на забите значи, време за гризање, драга. Ти останува само да се предадеш и покориш.
Па, зариваш заби. Каде стигнеш. Често и во сопственото месо.
Крвта и врискот постепено те заситува.
Што повеќе, тоа подобро.
Убиеш ли нечиј Бог, одлично.

Тогаш вистински можеш да се одмориш.
До следниот звук од стрелките на часовникот.

Сите талентирани се меланхолични...
(латинска поговорка)
Понекогаш,читајќи те...толку силно ме потсеќаш на Сатан Панонски (ова е пофалба,со неговото `творештво` пораснав)...
Баш би те гушнал,право да ти кажам...

Djecakova pjesma
Ponese majka djete u narucju
do izvora, izvorom lice mu umiti
Zatece tamo jagode
Ona njima ce cedo nejako hraniti

Proljece je i cvijece cvjeta
A ja nisam u domu svom
Srcu svom trazim zrnce malo
Pronadjoh ja ga u oku tvom

Sada sam sam u cetiri zida
Sliku ti grlim a nemam te
Kad li ce prestat ta tuzna pjesma
Dusu ti dadoh sad cuvaj je

Ako ikada srecu pronadjes
Sliku moju uzmi i gledaj je
Moje su oci suza pune
Vrati me braco domu mom

Iza zida
Cujem kako djete place
tamo negde iza zida
zasto place sto li mu je ?
ko li njemu nerve kida?
Cujem kocnicu gdje skripi
tamo negdje iza zida
djete vise i ne place
zasto, zasto majka pita
Ranjeni otac pusku uzima
dolazi u ocaju bjesa
otkopava grob sina mrtvog
mahne sjekirom krhka ljesa
bludno vristi od nepravde ljute
novac uzima djecu bez osude
tvoje ce djete drznik zgaziti
place i ubija metak pogodi.

Krvava košulja
Sve vrištaje podnevne ponoći
zametnu gnoj svih zuba do zuba,
do zuba naoružan krvlju zaraženom,
nošen bolesnim vremenom
tonuo sam u jedinstveno potonuće

Ti si mislio od Istina mojih,
bogohulnik, rodoskrvnik opaki
i krik tog poganog djecu plača, odvodi
Izopačinom steknu se svi moji provodi
koji si snebivan vidio usne njihove,
jednako jezici dječaka i djevojčica
ljubiti bi krater vatre ove vječne
ne mareć kakve sve biti će opekline
Tako si zaključio,
bijesan o moje ozdravljenje,
strahujuć o njezinu ljepotu...