Прозни искри

[Razorblade Kiss]

Полноќно интермецо

Првото подмочување в гаќи се случи токму таму,на тие крцкави смрдливи штици,кои го мразеа секој кој ќе стапнеше на нив. Се чинеше како да газиш по нечии скокотливи делови од телото,само што,овие не се смееја,туку гневно и професионално ги бодеа клинците во твоите невини,нежни,меки голи стапала. Првиот потпис е најважен. Крваво грациозно одење. За силен и долг аплауз. Ако немаш среќа да заминеш следува поклонување до забивање коец в чело и фецес како олеснителна околност.Ионака не се чувствува покрај смрдеата и туѓите признанија веќе распаднати на тие,чиниш,души со лузни, надвор од вниманието на рефлекторите кои полека но бавно те ослепуваа и те земаа под нивното еднобојно виножито. Можеби тоа беше најблагородното нешто што се случуваше таму.
За нечија среќа го избрав мојот потенцијален спокој токму на тоа ѓубриште од имагинарни тела.Наликуваше на бордел каде што купуваа карактери на вересија,купуваа убавина,купуваа дури и телесно задоволство.Ова последното излезе дека е најлесно за купување,конзумирање, и на некој одвратен начин да бидеш задоволен од него.
И јас бев во таа група на протагонисти. Се криев во еден темен ќош полн со прашина,се валкав во неа како риба во брашно пред пржење,и во делириум ја набљудував нивната јавна кулминација пред публиката.Многу врескања и вештачки крици,двете тела на сцената облеани во смрдливата пот која го наоѓаше својот крај во нивните полови органи. Никогаш не сфатив која е мојата улога...
Мислите како вбризган хероин се редеа една по друга,ниедна довршена,крајот и заплетот во неа беа едно.Додека пробаш да се опоравиш од еден мозочен оргазам,следуваше друг...и така како партал те остава,со тап поглед кон очите кои набљудуваат,како недосликан портрет на некој сликар кој сака да се пробие,па незадоволен од резултатот ги замачкал своите гомнарии. Но тоа беше единствен начин да му се погледне в очи...
Поминаа години,се редеа магливи успеси за кои не добивав аплауз. А бев навикната на него. Најстрашното нешто што може да му се случи на еден зависник од туѓо обожување. Старците го добија своето последно растресување на таа свисната гола издлабена свинска кожа и ги врамија во одделот на Посветените. Ха. Посветени. Тие беа богови!
Дојде време некој друг да замалтерува несовршености. Да го крие ликот под слоеви вар и кармин,да го воспева своето тело и да наликува на нив. Не смееше тој да ја сфати нашата игра. Мораше да умре со мислата дека ликот е бесмртен. Живееше да го надживее. Но секако ние напишавме завера. А јас го составував завршниот дел.

Дојде и таа полноќ,само неколку секунди до моето прво самостојно животинско рикање. Секогаш истото. Се прашував која убавина ја гледа во ова страдање? Излегов пред него. Секогаш беше во средина,ниту премногу напред,ниту премногу назад,десниот дел од телото му беше во мрак. Дежаву. Веќе бев овде. Веќе умрев овде!

Главната протагонистка потфрли. Го заборави текстот. Наместо петнаесетминутно врескање со прекини таа испушти само еден досега непознат срамлив но впечатлив крик и се струполи на земјата. Зениците и се проширија, рацете и се тресеа,се чинеше како повторно да се раѓа од утробата на мртвите останки. Стапалата ги регенерираа своите лузни. Лежеше така набодена на клинците без капка крв која би ја расипала глетката.
Се чинеше како да ги бакна нејзините усни и остави трага од отровна малина да не ја осквернави некој.
Ја опеа во своето најдобро дело. Дело зад кое имаше страници гнев,одмазда,перверзно задоволство...љубов,
Таа ја играше улогата на негова најодвратно невина муза. И и се допаѓа тоа...

 

[Natural-girl]

Загушлив врел воздух. Ти - изгубен во непроодна шума, покачен адреналин, страв во погледот, болно исчекување. Часовникот отчукува, ниту трага од месечината бар да ти го осветли опкружувањето.
Здрвен трагачу каде е излезот? Очекуваш ослободување? Некаков човек во близина, некаков знак, акција дури и да е стапица, промена, акт на живост во закочениот мртов простор?

Се будиш без идеја каде си. А сепак, без страв, без бол. Се обѕираш наоколу, собата е топло уредена, а чајот се лади до твојата глава.
Што ли се случи вчера?
Како од никаде, пред тебе се појавува девојка, Африканка со мирис на лаванда. Грижливо те погледнува и вели: Добро утро, мило ми е што конечно се разбудивте. Како се чувствувате?
- Зашеметено. Која сте вие?
- Не ме познавате, но јас ве најдов онесвестен длабоко во шумата. Нешто како да ми велеше да одам таму, претчувствувајќи дека ќе дојде до средба ...

Ти го спаси животот. Не можеш да проговориш а сепак секоја пора од твоето изморено тело извикува колку е таа убава, вдишувајќи во блаженството на целиот тој простор. И` ги подаваш рацете додека го впиваш нејзиниот страствен поглед. И си велиш за миг, "зар не можам да останам тука вечно..."

 

[Crazy in Love]

Писмо до мојата мајка...

Убавице...ајде главата горе.Знам дека е тешко,знам дека боли,знам дека се прашуваш зашто,знам дека боли.
Животот ти постави една од неговите гадни сопки и ти падна.Но,не се грижи.Полека...чекор по чекор.Ќе станеш.Времето ќе ја зашие таа рана која ја осеќаш.Најважното е дека најлошото помина.Еве ја светлината.Се појави.Сивилото и тешкото поминаа.
Ајде убавице...ти си борец.Ти си лавица.Сите удари на животот ги имаш примено достоинствено и со високо крената глава.Знам дека животот не бил нежен со тебе.Ама знам и дека си јака,дека си цврста,дека ќе го надминеш сето ова.
И не заборавај...не си сама.Сите сме со тебе.
Јас сум и ќе бидам покрај тебе.
Секоја вечер,ќе ја држам твојата рака цврсто,како и претходните неколку.Ќе ја милувам твојата коса и ќе ги бришам твоите очи кои се замаглени од солзите кои не сакаш да ги пуштиш да течат.
Ќе бидам твојот носечки столб,твојата сила,како што ти беше мојата изминативе 19 години.Улогите се сменија.Ќе бидам покрај тебе и заедно ќе го надминеме ова.Ти ветувам.
Нема да дозволам да се скршиш.Ќе направам се,за да бидеш онаа старата.Ќе успееш.Ќе успееме.
Знаеш дека си опкружена со љубов,љубов поголема од се на светов.
Никогаш нема да можам да ти вратам за се што си направила за мене.За сите мои каприци,некогаш типично размазено однесување.За нашите караници...Сите жртви кои ги имаш направено за мое добро.
И во најтешките моменти ти мислеше пак на мене.Мислеше на моите испити,криеше за да не ме потресеш.
Ти не си жена,ти си супер жена.
Ти си борец со огромно срце и пречиста душа.
И ќе ја вратиш таа твоја топла и искрена насмевка назад.Зашто ја заслужуваш.Зашто заслужуваш да бидеш среќна.
Ја доби битката,а со уште мало трпение ќе ја добиеш и војната.Таа е веќе добиена.
Те обожавам жено,го знаеш тоа нели?
Ќе се потрудам во иднина и почесто да ти го покажувам тоа.

Ајде убавице...главата горе...насмеј се!Ги имаш сите причини за тоа.

Ти текнува на песната која синоќа ти ја пеев,нели?
...болката не значи да се предадеш,затоа не плачи
ме имаш мене и гушни ме,што и да е ќе помине.

И ќе дојде ноќта,кога ќе спиеш нормално,кога нема да стануваш во грч.
Ќе дојде денот кога ти ќе бидеш старата моја мама.
Ти го давам мојот збор!

После дождот сонце иде...
Зад сивите и темните облаци,го гледам како срамежливо ѕирка сонцето и прекрасните сончеви денови.

Те сакам и сакам да знаеш дека најбитно нешто во животот мој е тоа да бидеш среќна,насмеана и горда на мене.

 

[Goddess of Chaos]

За човек кој слуша Кататониа и јаде чоколадо во 1 после полноќ, дремејќи пред монитор и тонејќи у некакви виртуелни обиди за хранење на потребата да труби похармонично од другите свирчиња во конверзација со истите, кои се горе-долу слични на него, другиот човек веднаш ќе донесе заклучок дека е темелно депримиран. Бидејќи другиот е испотено месо кое штотуку си ги прибрало тромавите ноџиња двасаатно мкнејќи ги по маалскиот бетон.
Жалосно за оние кои на пример неможат да замислат дејство на звук на My Dying Bride или гореспоменатите на К, непипнато од неми солзи и мртов поглед.
Толку можат да пробуричкаат у тињата, толку простор можат да ископаат за експериментирање со чувства, бои, зборови, реално, нереално, многу плачки и многу смеа. Или едноставно имаат лимитирана градина активности кои можат да носат назив Благопријатно ладење.
Ич тотално небитно, и се разбира попатно скроз егоцентрично, како што впрочем е се што пишуваме и ние Миризливите и ние Мизерните; е што јас животински го спроведувам до желудникот ова штотуку откриено а очигледно одамна забутано во фрижидерот, ефтино чоколадо, и со светнати очи кои умираат да ја испеат сета среќа што ја осетиле од задоволството што им го причинува лижење на тоа што ќе го искапам врз тастатурата.
И ми музицираат Кататониа во позадина, сосема фини, среќни и прибрани ко бенд на англиска венчавка. Па и не ги обожавам највеќе во ова светло, ама ми лежи онаа наредната фаза после провевот од атмосферата на венчавката, а тоа е некој вкусен допир на пропаѓањето, мирис на растителна и изгниена бара во дупка, но со праволиниски нишки ветар што носи свежина од млади цветови во средината, кои на слаба светлина која ионака повеќе ја афектира водата отколку нив, се капат само во немирниот одраз на линиите што се брануваат, и желбите за пустината кои си ги раскажуваат едни на други, без никаков збор.
Лесна металургија, тешка романтика, елегантни милувања на сетилата кои воопшто не драматизираат возени од пориви за екстреми и ексцеси, посочувајќи за цел директен и брз продор, туку напротив, те оставаат да се занишаш во нив, заборавајќи на гладот, болката и мрсната коса; нешто кое еднаш искусено, никогаш нема да престанеш да го правиш, иако наскоро ќе дојдат и визиите кои нема да ги исклештат армагедноските вилици и рипнат да те дават, туку само после бавниот смирен разговор незначајно ќе ти споменат каде се наоѓа најдлабокото езеро.
Добра ноќ на увото, вечна топла ноќ низ крвта.

 

[Nemiseverue]

Бура. Невреме на галијата на малиот чичко Перо кој никако не успева да се смири со Бога, па еве веќе трети пат неделава го затекнува невреме кога оди по риба. Се пресели тука пред половина година бидејќи и официјално замина во пензија, па сега сака деновите за одмор да ги искористи да се одмори од животот и оние кои не знаеја да го живеат. А да, “тука“ е јамајканскиот јужен дел и малото рибарско селце кое не би можеле да го изговорите и да ви го кажам.
Морето свети, молњи удираат наоколу но не и во малото чамче со дрвен покрив. Зошто ли Господ му се лути? Ако веќе нешто му замерува, зошто едноставно не го убие и да завршиме со тоа. Не, очигледно е дека сака да го мачи, сака да му покаже кој е газда, кој е главен... епа не може тоа така.
Застана на палубата и погледна нагоре, низ глава му помина целиот живот и фрустрациите кои ги трпеше од секого и секогаш, на места каде треба и не треба, се собра се` во тој момент и тргна да излегува. Стариот скокна со врисок како да го погодила молња во задникот и продолжи да подрипнува колку може и да урла. Се обиде да најде нешто да фрли кон небото но не најде па тоа уште повеќе го налути. Мафташе и клоцаше во празно, трчаше нагоре надолу по бродот не престанувајќи да пцуе по се` што му текна во моментот, а тоа во главно беа светкавите удари во морето и брановите кои го заплискуваа. “Кој е појак, ајде да те видам...“ како и плејада сочни пцовки во продолжение беа наменети кон Господ, па целиот процес личеше како борба со невидлив противник, но навистина се чинеше дека никој нема власт да го повреди тој мал простор во морето каде се наоѓаше бротчето на чичко Перо. Конечно се подзамори па си седна додека истураше дожд врз неговото лице... Заплака, и се молеше потајно да удри еден од сите громови да му ја разубави вечерта. Ништо не се случи.
По неколку часа, невремето стивна, а од запад се појави и сонце. Целиот потопен, чичко Перо продолжи да плаче бидејќи јасно му беше кој е кој во приказната таа недела, онаа пред неа и останатите неколку илјади наназад. Тивок или гласен, секогаш некој друг ќе ја реши твојата судбина во момент кога тој некој ќе смета дека е исправно. Но по бунтовниот крик ќе знаеш дека си се борел и си умрел со вистинска надеж.

“Ако било што во животот ме прави радосен, тоа е неделната миса и целосното предавање на Бога“

Само дел од дневникот кој чичко Перо го водел како дете. Сега, вели... ако било што ви животот ме прави радосен, тоа е знаењето дека што и да помислам, најверојатно утре нема да го мислам. Убавината на пензионерите.

 

[Сатори]

Ми побара текст.
Не можам да ја постелам душава по буквиве, но, еве, ќе пишувам малку, само приказна, не знам уште дали ќе биде за нас.

Стоеше пред огледалото чешлајќи ја веќе долгата, светло кафена коса.Презриво ја гледаше својата порцеланска кожа, светлите очи и светло црвената уста, провлечена во грда, злобна насмевка.
Новата мобилка до огледалото, ѕвони, слика на Тајсон во погрдо издание.Ги склопува очите, за да не си го мрази гласот, кога ќе зборува.
-Добро утро сонце, стана? ... Ќе дојдеш ... Да ... Армани? ... Аххх, да!
Типичниот муабет во понедалник наутро додека сите одат да џогираат, таа оди на пилатес, па на јога, па на шопинг, кај него дома за редовниот секс по кој што повраќа кога ќе излезе од станот со нов часовник на десниот зглоб, па на опивање за да заборави каде завршило неговото семе таа вечер.
Дневна агенда.
-Добро утро сонце, стана? ... Да дојдам ... Да ... Гучи? ... Аххх, да!
Никогаш не сакала кога била сентиментална, но што да прави, кога сите некогаш сме љубиле, бар додека сме биле деца.
-Еј Никола.
-Еј!
Сите трагови од времето кога беа млади беа избришани од лицето на момчето, сега среден, насмеан, силен.Таа, прекрасна, а веќе купена, млада, а веќе потрошена.
Да, го љубеше човекот, никогаш не и беше јасно зошто, ама беше толку сладок, најубавите кафени очи на светот, тенки усни и слатко чудно носе и спокој разлеан по сите негови пори.
-Како си?
Пауза.
Точно, пауза.
-Останав ниска.Не пораснав.
-Зошто?
-Кога толку ниско си паднал, не можеш да се кренеш да растеш.
-Не изгледа така.
-Па, можеше да биде и полошо ...

Не бејбе, не е за нас текстот.
Прости ми!
Елементал, знаеш. :back:

 

[Magde.]

Се караа...
Нивната прва караница...
Два збора....
И штама.....
Трескање на врата и молк...
Тој замина во соба и легна на креветот...
Таа стоеше уште неколку минути и седна,не веруваше во тоа што го слушна...зар е возможно?
Стана и нежно се шриближи до вратата кај што беше он,ја притисна кваката,се двоумеше дали воопшто да разгвара со него но реши...ја притисна кваката до крај и полека влезе во собата...
Беше затемнето,ролетните беа спуштени скоро до крај,мали снопови светлина удираа во спротивниот ѕид...се слушаше музика некаде од соседните куќи....
Таа без глас седна до него и го погледна,нежно и длабоко истовремено....
Тој сакаше да каже нешто но таа не му дозволи,му го стави прстот на устата и му се доближи...го бакна нежно во устата...познатиот вкус на неговата уста ја занесе...уживаше во секој негов бакнеж,секогаш...нежниот бакнеж се претвори во страсно бакнување...
Легна врз него....почна да го бакнува по вратот...нежно,скокотливо...тој видливо уживаше...полека му ја откопчуваше кошулата не престанувајќи со бакнежите.....по градите....по стомакот...уживаше во секој момент....му ги откопча панталоните и ја допре неговата машкост...
Мала насмевка помина преку нејзиното лице...секогаш кога го допираше таму се потсеќаше на задоволствата предизвикани од него...секогаш убави спомени..секогаш задоволства....
Почна да си игра...најпрво го допираше со рацете...со усните...со јазикот....го излудуваше....го галеше,мазеше...потоа грубо го земаше со устата....го оставаше во незнаење што е следно...потоа почна пак да го бакнува по стомакот...по градите...по вратот...дојде до устата,се доближи и го бакна во образ....
Он се насмевна...затоа толку ја обожаваше...беше нежна,женствена,горделива а на моменти долку детинеста...
Ја бакна во челото....се симна подоле и почна да ја бакнува по градите...онака како што само тој знаеше...ја излудуваше секој негов допир,а он знаеше каде да допре,како да допре за да ја доведе до врвот....
Потоа ја бакнуваше по стомакот,ја галеше подоле и осети колку е возбудена,но не направи ништо само уживаше во нејзиното тело...сакаше да го моли да влезе во неа но добро знаеше дека таа попрво би умрела отколку некого да моли...билокого....
Единствено се слушаа нејзините воздишки на уживање...
Конечно влезе во нејзе...целосно...си припаѓаа еден на друг...прв пат уживаа на ваков начин...споро и нежно...негрижејќи се колку пати ќе стигнат до врвот....
Прпат заедно дојдоа до крајот.....
-Те сакам-прошепоте она низ воздишки
Лежеа еден покрај друг...она му лежеше на градите а он ја галеше по костата...
Конечно она се осмели да проговори
-го мислеше ли она што го кажа?
-Она истото што ми го прошепоте?
-да-срамежлово рече она потсетувајќи се во каква екстаза беше во тој момент
По краток молк и рече:
-Те сакам повеќе од се на светов...ти си ми се.....
Тоа и сакаше да го слушне,конечно се почувствува искрено сакана
Го бакна нежно и двајцата потонаа во сон.....

 

[Goddess of Chaos]

Уште нерасонета, слушам некое чиче како ми 'ркнува под прозорец.
И тоа јасен, кристален звук, ко слухов да ми работи како што треба само за тоа што нејќам да го слушнам.
И така убаво ми ја продупчи та и свеста, та и несвеста, та и потсвеста, што станав да го опишам.
Кој воопшто можеше да ми 'ркне под прозорецот, кога собата не ми е свртена кон улицата? Осумдесетгодишното старче од комшилук кое сеуште си ја тепа сопругата-врсничка како да е сицилијанска бујна заводница во чија сенка мажите од четирите кафани во градов градат споменици? Се сомневам, таа крнтија ќе се појави на дневна светлина само ако чуе дека паѓаат долари од небото.
И веднаш мораше да се надоврзе и ќоравата мачка која ми е станар во двор деновиве. Ја викам нуклеарка, и грижливо и ги исполнувам сите желудочни потреби.
Нели е ужасно?
Раката која те храни има право да те нарече ќора и чернобилски деформирана и никогаш нема да смееш да и се побуниш, оти тогаш ќе бидеш приморана да се грижиш сама за себе.
Тоа треба да го пишува во учебниците по природа и општество, делува инспиративно.
Но ако ја оставиш вратата отворена пред носот на мачка, ќе влезе.
Никогаш нема да размисли двапати и веднаш ќе влезе по својата судбина, а тебе раката посрамотено ќе ти мириса на леб.
Мислев да биде ова едно прекрасно и миризливо утро, со свежина ко на горите од бајките, директно од некое кладенче полно бистра вода со слој матна роса и удавени пајаци.
Но начинов на будење ми го исполни првиот денешен допир со реалноста со таква хармонична смисла, што за миг заборавив на целиот план за денот, едноставно небитен е.
Алал, мајсторе!

 

[Nemiseverue]

За двојните аршини...

Сите заедно, како жители на Македонија егзистираме во едно малку чудно општество за кое сме помалку или повеќе свесни. Она што го доживуваме како проблем на шалтерите, на работните места, во училиште, продавница или во обичен градски автобус ни се случува и во личната комуникација и тоа со најблиските.
Јас сум човек на кој му се драги принципите и правилата и сакам единствено да ги кршам во ситуации кога не повредувам никого а особено ми се допаѓа кршењето на правилата во уметноста, односно на места каде тоа и се бара од поединецот доколу сака да биде поинаков, односно она кон кое сите се стремиме, да бидеме индивидуи во модерното капиталистичко општество.
Според тоа, денес се замислив и на една друга слична тема која ја ословив исто така со двојни аршини. На пример, реченицата “Ќе одам да се опуштам“, во главата на нашиот родител, брат, пријател, или партнер има сосема различна конотација. За сите нив посебно повторно има најмалку две варијанти во зависност од менталниот склоп кој го поседуваат. На пример:
Родителот може да помисли “син ми е во депресија и посегнува кон дрога“ или поизитивната мисла “син ми е уморен од работа па оди на воздух“. Партнерот пак може да помисли “девојка ми е незадоволна и оди да најде утеха во некој друг“ или контрастната ситуација “девојка ми се досадува, оди да ја разбие монотонијата со пријатели“.
Во кој дел би биле вие? Јас знам како ги перцепирам нештата, но тоа не е важно.

Сакам да кажам, истакнам, напоменам... дека она што ние како личности кои можеме да си ѕирнеме во сопствениот мозок, го искажуваме пред јавноста може да изгледа сосема поинаку. Она што ние сме го замислиле на еден начин, фактички пред јавноста излегува на сосема друг. Затоа ние мораме во знак на добра волја и љубов кон ближните или најмалку оние кои ни се драги и блиски во моментот да гледаме со внимание и да ги разгледаме сите опции, па да ја одбереме најдобрата, и најдобриот начин да им соопштиме нешто. Доколку нема идеален начин како да го направиме тоа, или со други зборови, доколку во секој случај би биле навредени или повредени, најдобро е да премолчиме, бидејќи и старите велат, тоа е злато.

 

[Saladin]

Cookies (fragment)

Беше легната, покриена во прегратките на Феликс. Погледна во часовникот.
- Остани. - ја бакна во челото.
- Уште малку... - прошепоти.
- Дома одиш? ја погледна нежно.
- Морам - сврте со очите надолу. Лага. или страв да се сретне со неговиот поглед. Криење. Тајни скриени длабоко во неа. Го помилува нежно по образот за да ги одвлече неговите сомнежи. Тој сакаше да ја бакне. Мораше да глуми. Помина доста време од празниците. На почетокот таа веруваше дека целата претходност ќе исчезне. Веруваше. Но подоцна испадна скептик. Не го заборави виктор. Не можеше. Тој беше оноа вистинското. А сега Феликс. Што со него? Убаво на почетокот. Како и секое ново истражување. А и и` требаше филтер. Погледна повторно во него. Дали сеуште го сака? Не знаеше. Се прашуваше. Измолкнувајќи се од неговите прегратки, стана и се упати кон вратата.
- Јави ми се. - го чу него.- Важи. - ја потегна кваката. Молкум го погледна повторно и тивко ја затвори вратата. Чекореше по улицата. Солзи и` навираа во очите. Не сакаше да го повреди. Талкаше по патеката која врвеше кон нејзиниот дом. Се најде пред крстопат. Повеќе правци. Нејзе и беа познати само два. Дома или... слаткарницата. Погледна тажно накај патеката која што врвеше кон нејзиниот дом. Што ако... Да скршнеше од монотонијата. Знаеше што ќе ја чека дома. Неколкучасовното дтужење со компјутерот, книгата и перото. Пишуваше. Тоа и` беше еден вид филтер да се откопа од секојдневието. Но сега и тоа стана саното секојдневие. Самите збиднувања ја натераа почесто да пишува. Стоеше неколку мига пред крстопатот. Го крена телефонот, го побара името.... Чекаше неколку пати да заѕвони. Го чу Викторовиот глас.
- Сакам да се видиме. - го молеше со глас кој на крајот завршуваше со тенок плачлив извик.
- Добро ти е? - ја праша загрижено.
- Дојди во „Желба“ - му одговори.и ја склопи слушалката. Седна на клупата која беше на самото полштатче. Си ја местеше косата. Го сети пак тој познат мирис... Чпколадо помешано со спомени. Се навали на клупата. Дозволи умот да и` талка низ спомените. Набрзо мирот беше нарушен. Виктор се пјави од неикаде. Чекореше загрижено.
- Како си? - ја праша додека таа пријателски го прегрнуваше.
- Не знам ни самата. - се припи во него. Збркана сум од сево ова.
- Сакаш да седнеме? - се понуди тој.
- Важи. - му ја подаде раката. Забрзаа кон слаткарницата. Седнаа еден спроти друг.
- Кажи ми што те мачи... - ја погали по образот. Таа затрепери од неговиот допир.
- Чудно се чувствувам...Откога ми кажа тој ден... Зошто ми го правиш ова? - прекорно го гледаше. А во неа искреше желба. Копнееше да биде со него.
- Знам дека боли...
- Боли? Боли? Ме убива... Зошто?
- Мислиш дека само тебе?
- Кажи ми зошто? - го повиши гласот.
- Затоа што те сакам... Те дакав и тогаш. Само...
- Што само?
- ... Не сакав да те повредам. Многу добра личност си. А јас не сакав врска тогаш. Бев будала што те одбив.
- Не си ни свесен што ми направи. А и после на прославата.
- Жал ми е многу... - ја помилува по дланката.
- Дали сеуште ме сакаш? - беше директна.
- Да. И нема да престанам.
- Ах зошто??? Зошто ме правип да патам? - и` навираа солзи.
- Затоа што си проклето убава - не издржа и ја бакна во усните. Таа занеме. Малку се оттргна но потоа се нурна длабоко внатрево неговото лице.
- И јас те сакам. Премногу. - му шепна, вкусувајќи ги врвовите на неговите усни.
Излегоа надвор. Чекореа по улицата која водеше кон нејзибиот дом. Почувствуваа капки вода како паѓаат од горе. Небото неше полно со облаци. Темни, густи.
- Невреме. изусти Виктор. Да побрзаме... - ја прегрна неа и се упатија до нејзиниот дом.
- Влези внатре - го покани таа.
Зачекори преку прагот. Претсобјето беше мало. Полно со уметнички слики.
- Во фамилијата имаш многу љубители на уметноста. - шеговито и` дофрли.
- Ахх мајка ми тоа... Ги обожава уметничките дела.
- Ти на неа си, претпоставувам.
- Па имам доста попримено од нејзиниот карактер. - му се насмевна. - Туку одам да се пресоблечам. Слободно разгледај наоколу.
Таа отиде во во соседната соба. Тој ја испрати со поглед. Таа насмевнувајчќи му се, ја затвори вратата. Тој го оттргна погледот. Се насочи на инструментот кој стоеше пред него.
- Свириш на пијаното? - ја праша.
- Ретко. Брат ми е повеќе по таа чест. А ти?
- Па одамна не сум допрел. Сум подзаборавил малку.
- А знаеш некое дело?
- Па да. Одев на музичко четири години. - седна покрај клавирот. Ги допре мазните дирки почна да свири. Бела дирка па црна. Потоа ја стави и левата рака. Беше во елемент. Свиреше тивко на моменти. Луција го слушаше. Излезе од собата. Му се прикраде тивко одзади. А тој не ја забележа. Сите сетила му беа вперени во музиката. таа го допре за раменјата со дланките. Беше замајана. А и тој. Го допре со усните по вратот. Тој ја навали главата. Ја фати за раката и ја повлече нежно кон себе. Таа не се противеше. Го бакнуваше во усните, прво допирајќи ги, а потоа притискајќи го за градите.
- Те сакам. - му шептеше вдејќи го кон креветот. - Сакам да водам љубов со тебе. - го прегрнуваше цврсто.
Откопчувајќи ја нејзината кошула, ја опсипуваше со кратки бакнежи по вратот. Таа дишеше забрзано.
- Повеќе, повеќе... го слушаше нејзиниот шепот. Посегна по нејзиниот градник. Го откопча со невидена брзина и спретност. Таа лгна на грбот. Додека тој ја милуваше по градите и стомакот, таа му ја влечеше маицата. го пофати околу половината. Му ги бакнуваше градите. Кожата му беше влажна од нејзините бакнежи помешани со неговата пот. Го фати за ременот. Вмиг тој почувствува како заигрува срцето. Таа го повлече ременот, влечејќи го силно кон себе. Потоа ги повлече пантолоните. Тој ја фати за половината и ја повлече врвката која го држеше здолништето. Луција воздивна возбудено. Водеа љубов долго. Беа испреплетени еден во друг. Еден момент таа чувствуваше огромен бран на блаженство како надоаѓа од внатре. Ги затвори очите и силно прегрнувајќи го, го бакна во усните. Потоа следеше момент на исцрпеност. Беше легната со главата врз градите на Виктор. Тој нежно ја галеше по осата која и` беше мека. Таа одвреме навреме ќе му испратеше по некое влажно тркалце по градите, галејќи ги со дланката.
- За што размислуваш? - ја праша додека се излежуваа во креветот. Таа го погледна во очите.
- Не знам.. Преубаво ми е...
- Те молам, кажи ми... -ја фати за дланката.
- Ќе му раскинам на Феликс. - пресече таа.
- Сигурна си? - ја прашуваше.
- Повеќе од сигурна. Подобро така отколку да продолжиме. Не сакам да го повредан, Што ако дознае каде сум била... Ќе биде лут, можеби никогаш нема да ми прости.
- Но тој те сака...
- Но јас него не. Тој ми е само пријател. И тоа ќе остане се надевам.
- Завладеа мал момент на молк. Потоа таа се одлепи полека од неговата прегратка. Стана и се упати кон бањата.
- Сакаш кафе? - ја праша тој.
- Може. Ќе најдеш се што е потребно во шкафчето над печката во кујната.
Тој се упати натаму, а Луција во бањата. Го пушти млазот топла вода. Сетилата и се опуштија. Беше во еден вид на магија. Додека си го триеше телото со сунѓерот, се присеќаваше на моментот поминат со Виктор. Потоа излезе и се погледна во огледалото. За прв пат беше задоволна од нејзиниот изглед. Порано се трудеше да изгледа што послаба. Се нервираше што немаше големи гради. Сега се и` изгледаше совршено на неа. Колковите, вратот, лицето... Се обвитка во бањарката и излезе. Виктор ја чекаше во трпезаријата.
- Убаво мирисаш = ја обви со рацете околу половината, бакнувајќи ја зад увото.
- Фала - изусти таа. Седна на столчето и посегна по филџанот.
- Таман си го направил. - му се насмевна. Тој седна покрај неа. Ја гледаше во лицето. Косата и` беше потемнета од влажноста.
- Сигурна си? - ја праша додека уживаа во кафето.
- Мислам дека е најдобро решение. Ако вака продолжам без тој да знае, повеќе го повредувам. А јас тоа не сакам.
- Се надевам дека ќе те разбере.
- Нема да му кажам за нас. Сеуште не...
- Зошто? Па нели целава работа...
- Знам како тој размислува. Затоа и ќе оставам малку да се потсмири.
- Добро. Да се надевам дека лесно ќе пројдеш. - ја прегрна цврсто. Таа ја мушна главата во неговите пазуви. Сакаше да остане внатре. Се чувствуваше посилна кога беше присутен тој крај неа.
- Колку е часот? - ја праша додека ја галеше по косата.
- 7 ипол. Се стемнува. Остани ноќва. Винченцо нема да дојде вечерва, на пат е.
- Само ако ме бакнеш. - на шега и дофрли. Ги вкуси нејзините усни. Потоа таа се упати во кујната.
- Каква паста јадеш? - го прашуваше додека буричкаше по шкафчето.
- Тие што најдобро знаеш да ги подготвиш. - ја задеваше.
- Важи/ Ама малце ќе потрае.
- Го имам целото време на располагање. - се шегуваше..Таа го извади лонецот и го намачка со путер.
- Какви ги сакаш? Сварени или крцкави? - го прашуваше додека тој се шеткаше по дневната.
- Al dente. - и` одговори. Ги разгледуваше фотографиите ставени покрај пијаното.
- Ова се твоите? - ја праша.
- Да. Сликани се пред да се земат.
- Убави се. Поготово мајка ти.
- Фала - му се насмевна.
Додека го шеташе погледот, му падна во очи една фотографија. Луција како стои сама, во темен свечен фустан. НАсмевката и` беше природна, Блескаше од среќа. Го виде датумот. Пред четири години.
- Каде си сликана во прекрасниот темен фустан?
- На прослава. Славев полуматурска. Вечерта кога прв пат почувствував да бидам сакана.
- Се бакнавте тогаш?
- Да. Прв пат. Прекрасно ми беше. Но не како сега. Сега сум најсреќна.
- Се` во свое време...
- А ти? Дали си имал досега девојка?
- Па... Да. Ја сакав безрезервно. Но таа мене не. Бев заљубен будала. И најлошото од се` беше што таа ме изневери. Кога дознав, веднаш и` раскинав. Не можев да и` простам. А и на себе. Ама тоа помина. Сега кога сум со тебе се чувствувам различно. Како сета таа недоверба е исчезната, како да сум повторно роден. Затоа те разбирам што ти сакаш да му раскинеш на Феликс. Ри си прекрасна личност. Не сакаш да ги повредиш луѓето што ти значат. - се приближи до неа. Ја обви со своите раце околу половината. Таа ја потпре главата на неговите гради. Мешаше со лажицата во тенџерето. Танцуваа полека, движејќи ги колковите. Потоа таа се сврте и го бакна страсно во усните. Тој загуби здив. Бараше повторно и повторно.
- Ќе мода да се вратам на вечерата. - го замоли.
- Ама убаво ми е - пробуваше да звучи тажно.
- Но ќе загори - му се насмевна бакнуваќи го уште еднаш овој пат нежно допирајќи го со усните.
- Јас ќе ја наместам масата. - се понуди. Виното каде ти стои? - ја праша додека таа го подготвуваше сосот.
- Во малото креденче до телевизорот. Извади од црвеното, повеќе оди со макароните.
Тој се упатитаму. Но погледот му фати една фотографија која стоеше спротивно од пијаното. Многу познато лице во прегратка на нејзиниот брат. Лора. Не му беше јасно. Дали таа криеше нешто од него? Ја гледаше и си поставуваше многу прашања во себе. Потоа посегна по креденецот. Извади едно шише со темна боја. Потоа пак дојде до неа.
- Сакаш да пробаш? - го мацна таа прстот во сосот и му го подаде. Отпрвин тој го допре со усните. Потоа лаомо го лапна.
- Мммм вкусно - си ги оближуваше усните.
... Јадејќи разговараа цела вечер. Потоа Луција стана и ги собра чиниите. Виктор седна на троседот. Го вклучи системот за музика. Познати мелодии доаѓаа од звучниците. И` се прикраде на луција одзади и ја обви со неговите раце околу вратот и рамењата. Заиграа прво бавно а потоа страсно. Ја бакнуваше по вратот додека таа му ја вадеше маицата пополека. Тој ги крена рацете за да ја извлече. Ја фати за дланката ставајќи ја во центарто на градите.
- Чувствуваш како чука? - прошепоти додека таа ја мушна главата галејќи го нежно по градите. Потоа се одлепи за миг, давајќи му простор да ги стави рацете меѓу нив. Тој ги пикна рацете под нејзината кошула, фопирајќи ја за градите. Луција затрепери за миг. Ги откопча копчињатаи ги исправи рацете. Кошулата се слизна надоле, оставајќи и го горниот дел сосема гол. Виктор го симна погледот доле. Ја бакнуваше по градите додека Луција дишеше забрзано. Го зграби за задникот шепотејќи: - Само така... Не запирај. Тој се спушташе се до папокот. И ги откопча панталоните и и` ги соблече. Ја фати за колковите, принесувајќи ја кон себе. Ги слушаше нејзините воздишки додека водеа љубов на креветот. Таа трепереше се повеќе и повеќе. Го нурна своето лице позади неговиот грб бакнувајќи го по плеќите. Ги зари прстите во неговата кожа, воздивнувајќи гласно наведнувајќи ја главата наназат. Почувствува како да не е во своја кожа. Бран на блаженство. Втор пат. Беше исцрпена. Капки пот и` течеа од стомакот и грбот. Тој малку се оттргна да се соземе па ја прегрна нежно. Таа ја спушти главата на неговите гради. Го слушаше срцето како чука исцрпено. Го бакна. Тој затрепери. Кожата му се наежи. Полека таа заспа во неговите прегратки. Беше свртена на стомак притискајќи ги градите со неговите. Тој ја мазеше по грбот. Подоцна и тој заспа.

 

[CafeDelMar]

Легна.
Конечно пристигна во Франција.Знаеше дека оваа меланхолија ќе се разбие кога ќе излезе надвор и ќе се распостели на тревата која не беше милувана со години.Го зема парчето кашкавал и шишето вино и едноставно се сруши под јатото непознати птици.
Таму, во одекнувањето на жиците натежнати со алиштата,се топеше некоја замрзната љубов за која сакаше да размислува.Патуваше толку далеку само за да може да осети растопената вода под рамениците кои ја поткреваа како плима во најголемиот океан.Ја сакаше симболиката,па сфати дека токму тој растопениот дел,водата која немилосрдно ја движеше е делот кој требаше да и ја прегледа картата каде патува.Наидуваше водата,а таа гордо продолжуваше да лежи и да ја крева раката со чашата вино како да сакаше да наздрави за слободната вода,како да сакаше таа голтка апсурдност да трае подолго,да и ја затвори устата додека не помине плимата.
Кога се разбуди ја немаше водата,а таа се беше закачена на жицата со алишта покрај толку многу износени фустани и изветвени чорапи.Тргна да бара нов фустан за себе,тргна да бара сува облека за да може да легне во тревата и овој пат да размислува за љубовта која нема да се растопи и која со секоја нова голтка на француско вино ќе и го крева победносниот нов фустан.

 

[џимеј]

За неа...

“Од кога расте љубовта во тебе, расте и убавината. Затоа што љубовта е убавина на душата” – Св. Августин

Како две осамени души седиме еден спроти друг.
-Сакаш вечер да излезиме? – ја прашав.
-Да. Можеме вечер. – со насмевка одговори таа.
Силно чувство ме обзеде, пеперутки во стомакот би рекле некои...Среќа, си реков. Оваа вечер ќе биде посебна за мене. Ја почекав две три минути и дојде. Изгледаше како девојка на која не и е важно што мислат другите и само сакаше да си помине убаво. Дотерана и облечена баш онака како што сакав.
-Малце закаснав. – рече.
-Не. Никако. Сега само што дојдов и јас.
Се прегрнавме. Нејзиниот парфем ме опи и во истиот момент се појави една блага насмевка на моето лице. Одевме еден до друг, како две неразделни души кои одвај чекаат да се фатат за рака, но сепак се плашат.
Поминаа два часа во разговор и кафе. Пренатрупаното кафуле не правеше атмосфера за две личности, туку за една цела турканица. Побрзавме и станавме да си одиме. Поминаа неколку минути после полноќ. Се најдов пред нејзината зграда. Си помислив дека оваа романса е веќе завршена, дека самошто ке си замине и кога ќе имам шанса да ја бакнам.
-Барам некоја клупа да седниме. – рече.
-Хмм...Ене онаму. – со раката покажав кон една во паркот.
Седнавме таму. Тивко беше наоколу. Но дури и тишината изгледаше премногу гласна за мене. Целиот збунет, како странец кој незнае по кој пат да продолжи за да стигне до посакуваната цел. Разговаравме неколку минути, но со некакви прекини кои траеа неколку секунди. Како двајцата да неможевме да го погодиме моментот на искреност. Тогаш застана за миг. Се погледнавме со некој мистичен израз на лицето.
-Имаш многу убави очи. – прошепоти.
-А што гледаш во нив? – со треперлив глас одговорив.
-Па.. – ме погледна повторно. – Гледам океан, живот, а ти? – уверено праша таа.
-Во твоите очи го гледам целиот универзум, злато. – не можев да поверувам како излегоа од уста овие зборови.
Гледајќи се така подолго, моите усни се приближуваа пополека кон нејзините. И додека ветрот ја носеше баладата за Лаура и врисокот на Дениција, две срца ја отворија вратата на љубовта и го направија првиот чекор на патот кон убавината на душата. Сакав да скокнам од радост, сакав да го претрчам целиот свет и на сите да им кажам за мојата среќа. Првпат по долго време го почуствував тоа истото – љубов. Ја милував и ја допирав нејзината коса.
-Сигурен си?
-Да. Чувствувам дека сум те познавал и сакал отсекогаш. Најдов нешто во тебе што отсекогаш сум копнеел да го имам.
-Се чувствуваш убаво со мене? Сакав ова да го направам многу порано... – нежно се умилкнуваше.
-Освен во рајот, единствено место кај што некогаш би бил среќен се твоите прегратки.
Седевме така некое време. Се бакнувавме како некои лудо вљубени, без да знаат што може да ги чека понатака. Прекрасниот момент го наруши гласот на една средновечна ниска жена.
-Ајде прибери се, веќе е доцна.
Таа само одговори:
-Идам одма, само да се поздравам. – рече набрзина и ме погледна. – Толку од прекрасната ноќ. Фала ти...
-Прва е, нема да биде ни последна. Утре ќе ти се јавам.
Се бакнавме уште еднаш.
-Прекрасна си. – реков. – Се’ кај тебе е божествено. Твојата насмевка произлегува од твојата невина душа. Те сакам...
-И јас. Премногу. – прошепоти на моето уво. – Не сакам да бидам на ниедно друго место освен овде со тебе. Ама морам да одам.
-Ќе те побарам. – со раката крената високо мавтајќи ја проследив до влезот од зградата.
Останав сам. Моите мисли патуваа со неа, моето срце не се засити. Љубов е ова што го чувствувам, си реков. Вистинските љубовни приказни немале крај, се надевам и оваа.

 

[џимеј]

Студена есенска ноќ. Шепотеа милозливите бранови на реалноста во која се наоѓаше една душа. Пополека чекорев покрај брегот. Не сакав брзо да ми замине тоа чувство, иако бев спремен за последен пат да танцувам низ просторот, дефиниран од единствениот мотив за живот. А таа сеуште безгрижно се смешкаше, без да знае дека некој се засладува од нејзината како сонце насмевка. Само стоеше блиску до мене, оставајќи бавно да чезнеам. Зборуваше непрестајно. А јас, со една архајска насмевка ги следев нејзините чекори, додека во синиот бескрај две молњи ја нарушија удобноста во која се наоѓав и го растревожија заспаниот борец во мене. А околу тоа совршенство од жена, целиот свет за момент ќе застане, само за да ја погледне нејзината харизма, само за да го слушне гласот на самовилата. Дури и ѕвездите од целиот универзум за момент се спуштија на земјата, само да ја слушнат како пее.
Магична ноќ... ми рече-Еј, веќе е касно. –Знам. Ќе те попратам до дома.
Се најдов на една осамена улица. Морничава, без некаква радост и забележителност. Таа ме фати за рака и рече-Уште малку има.
Неколку чекори понапред, од десната страна забележав една огромна, малце понова, прекрасна куќа.
-Тука сме, најпосле.-рече таа.
- Ха! Супер-реков.
Се сврте накај мене. Со нејзиниот поглед ме осветли како некој неповторлив сонувач и го покажа чудесниот мир на нејзиното лице. Ја гушнав, како и секогаш кога ке се простувавме. Од нејзините гласни жици излезе едно слабо –Чао.
Се заврте и ја отвори портата од дворот. А јас, како бездомник застанав со отворена уста и го оставив ветрот за момент да помине низ моето студено лице.
Се прашав-која си ти толку прекрасна како допир со бесконечноста, која ги спои сите мои светови? О Господе, зошто ја прати кај овој невидлив давеник, кој не превзеде ништо? Одсекогаш сум сонувал да го изберам тој вистински момент на волшебство. И реков – Еј, чекај !
Се заврте. А јас бев на неколку воздишки од неа. Ја бакнав! Kакво беше тоа чувство. И додека дрвјата дишеа, и додека ветрот се смируваше, јас ја вдишав и со еден здив ми ги исполни градиве, ги спои сите мои светови, и го исполни просторот на една празна душа.
- Земи го својот меч на љубовта и прободи го во моево срце, и тогаш дури и овој бесмртник ќе почне да крвари !, и реков...
Ја наведнав главата. Не знаев што да речам. А таа...таа ме погледна и се насмевна. И милион птици полетаа нагоре, а некои ја пееја лебедовата песна на моето срце.
-Обиди се!-и реков. И можеби ќе дознаеш зошто вреди да се живее! А овој бакнеж, продолжив, беше.......нешто што дури и најголемите поети неможат да го опишат со зборови.
И во ноќта, една ѕвезда падна од небото. А јас ја држев нејзината рака. –Морам да одам. Чао!
И моите очи ја следеа до нејзиното влегување, а моите уши последно нешто што го слушнаа беше тресокот на вратата.
А јас? Си помислив – Зарем се осмелуваш да бидеш Бог? И да ме воскреснеш...
Незнаев зошто толку многу се плашам. Зарем нема некоја љубов која може да трае вечно? Зарем еден ден сето ова ќе биде залудно?
Не можев да дадам одговор. Една солза се заниша несигурно и потече надолу. Пополека си одев накај дома...помислив – зарем не заслужувам и јас некогаш да бидам среќен?

 

[Сатори]

Брутално ми се крчкаат идеите за распад во глава, кога не можам да ја контролирам сопствената психа, да не сугерира дека сум премлада.Да го зграпчувам полетот на птицата, да се нурнувам во сите длабоки океани, да дишам, со помош на долгите и мазни трепки, да верувам.
Да заборавам на лутина, да зборавам на тежина, иако, заробувањето на срцето во мала црна кутија, е најлесната работа на светот, се будиш и приметуваш дека го нема, дека си заминало само со една просто сложена реченица во телефонот.
Која и не е страшна, ама едноставно, не ти се допаѓа, ја презираш нејзината содржина, нејзината подлежливост и блага неодговорност, па плукаш по својот ум, зошто вели ... продолжи понатаму.
Светови во мојата перцепција, светови, светови ... дали и овој пат ќе ме натераат да останам?

 

[Сатори]

Вечер на каење и чистење

Не се сеќавам последен пат кога сум била вака среќна, веројатно никогаш, затоа и не се сеќавам, не се сеќавам последен пат кога ми било толку многу жал за сите што сум ги повредила.
Свесно корнејќи им го срцето само за да ја задоволам својата егоистична потреба да бегам, да уништувам, да ги газам прекрасните градби на луѓето што ме љубеле.
Сега ми се ... кога ќе се вратам назад низ времето, кога ќе се сетам каде сум била, кои пресметки сум ги правела за да го добијам тоа што го сакам, ладнокрвноста ми течела низ вените.
Горчливи семки скриени во колачиња од јагода.
Пресебично ќе биде да барам да ми се прости, но секогаш сум била егоист, затоа, замолувам, барем да се обидат да и простат на онаа девојка што повредувајќи се себе, ги повредуваше и нив на патот.

Сакам да ја заокружам својата среќа, да и се препуштам, затоа морам да исчистам се што може да ми смета во овој нов лист.Затоа ги затварам очните капаци, се заблагодарувам, ги поткаснувам усните со забите и продолжувам да чекорам, искрено, со олеснато бреме, бонус кој што и не го заслужувам.