Дворецот на Среката
Седеше на столот.
Веке немаше ништо во него,само смиреност.
Знаеше дека се е сега веке завршено.Дека тука и сега,се ке се сруши еднаш засекогаш.Ке се скине тенкиот конец,и се ке биде изгубено.Па да,уште на почеток знаеше дека ке дојде до тоа.ЗНаеја и двајцата,само ете,се надеваа дека тоа тенко конче ке издржи.Ке ја издржи тежината на нивниот голем Дворец,кој и самиот веке беше пред колапс.Останаа само рушевини,на местото на некогашните ѕидини,градени со толку љубов,со толку внимание...едвај се држеше на своето место,секојдневно оддолевајки им на постојаните удари на ветарот,бранејки се од силата на водата,која со своите бранови рушеше се пред себе,и беше толку налутена што неможе да ја отстрани и оваа после пречка на нејзиниот пат,за после да може слободно да се движи и да се гордее дека не постои елемент во природата,кој би можел да и парира на нејзината огромна разорна сила.Проклета вода.
Но зошто уште на почетокот сакаа да го задржат тој мал конец кој ги поврзуваше?
Знаеја и сами дека тоа ке биде скоро невозможно,со оглед на тоа дека скоро сите фактори беа против тоа.Едноставно енергијата не сакаше да тргне по тој пат.Никаков услов не одеше во нивна корист,настаните кои се редеа еден по друг,укажуваа на тоа дека во никој случај таа конекција не смее да остане жива.Мораше да пропадне,за да има баланс.Мораше да има жртва.Сепак,решија да ја зачуваат врската.Зошто?
Нејзините причини се нејасни.Чудно.Самата таа ги сруши огромните мостови кои беа мегу нив,зошто сега сакаше да го зачува тоа мало конче?
Каква корист од тоа?
Тоа што сега ја поврзуваше со него,беше толку мало и невидливо,што скоро и да не го забележуваше.Сепак,кога и да помислеше на него,сакаше да го зачува,иако веке беше јасно дека никогаш нема ништо да биде исто како порано.Ја немаше таа приврзаност,топлина...Го гледаше толку ретко,а дури и кога ке го видеше понекогаш,нејзиниот фокус беше многу далеку од него.Ја покажуваше основната куртоазија,како кон секое човечко суштество,кажуваше неколку зборови по навика,и си одеше.Ништо повеке.Не осекаше никаква поврзаност.Како кон некој стар артефакт.Буди некакви спомени кога ке го видиш,но реално,не ти е многу галје што ке се случи со него.Битно е само во моментот неговата појава да ти донесе ситно задоволство кога веке е тука,а после...може и да биде фрлен во депонија.
Тоа беше тој за неа.Само артефакт,статуа...споменик од некое поранешно време,некогаш кога се било поинакво.Таа била поинаква,настаните имале различен тек,воздухот имал поинаков мирис.Можеби нејзината сегашна зрелост и забрануваше се секава на тој период.Можеби тоа било само кратка епизода од нејзиниот живот,на која и не се секава најдобро.Само на фрагменти од неа,премногу небитни за да зафакаат место во нејзината меморија,па затоа стојат така,запуштени,во некој темен дел од нејзиниот мозок.
Се на се,најзабележливо нешто од тоа време беше токму тој.За неа,споменикот.Ја нервираше понекогаш.Сите секавања од тогаш паднаа во провалија,само тој,како за инат стоеше тука.Со здрвена насмевка,и со неговите патетични фрази,со кои ненамерно сакаше да ја потсети на него.Сепак,покрај се,премногу беше безначаен за да му се налути.Се навикна да биде индиферентна кон него,и кон сето тоа што го прави тој,и сега веке,дури и да сакаше,неможеше да изфрли некоја емоција.Само студенило.
Но...сакаше да го зачува малото свилено конче.Зошто?Никој не знае.
А што беше тој?Каде беше во целата оваа приказна?Како изгледаа работите видени од негов аспект?Не дека беше битен неговиот аспект...
И тој,исто како неа,знаеше дека е скоро невозможно да се зачува било што од конекција,сепак и тој,исто како неа,прифати да се обиде.
Во почетокот,тоа беше поради надежта,дека сепак,и покрај се,можеби ке се случи чудо и дворецот одново ке го добие поранешниот сјај.Длабоко во себе се надеваше дека,и покрај целата таа индиферентност,во неа има некаква волја,дека сеуште останало по некоја емоција,која ке покрене некаков процес на обновување на нивниот заеднички свет.Се надеваше во носталгијата.Дека можеби таа некој ден ке седне,и ке се потсети на убавината на нивните моменти,и тоа во неа ке побуди желба одново да ги почувствува.Корсокак.
Кога конечно свати дека чудото никогаш нема да се случи,кога го убеди секое делче од неговото тело во тоа,успеа да ја набрка и последната капка надеж од него,тогаш беше слободен.Барем мислеше дека е така.Сепак,сето тоа се случи во нејзино отсуство,и не знаеше како реагира,кога одново ке ја види.Се плашеше.Што ако повторната средба со неа го врати назад на почеток?Што ако целиот тој труд што го вложи е залуден?Изгуби толку многу енергија во борбата со нејзиниот дух,кој имаше пуштено корења во него.Сета таа енергија отиде во неповрат.Беше слаб,иако слободен.Немаше сили за нова борба,а не знаеше дали ке може да се одбрани овојпат,ако духот се обиде одново да влезе во него и да му донесе нов немир,кој сега сигурно би го уништил.
Се излажа,напразно се плашеше.
Кога ја виде повторно,немаше ни атом од тој нејзин дух,кој му предизвика толку срека а во исто време и болка.Ништо од тоа.Само обична површина,покондирана тиква,шуплива одвнатре.Духот го немаше.Напразно се мачеше некаде да го пронајде,да види што се случува со него.Ништо од тоа.Влезе во недоумица.
Не знаеше што да мисли.
Дали го исфрлила од нејзиното тело,бидејки не и бил потребен во новата ситуација во која се нашла?
Дали е сепак сеуште тука,но таа го крие од него,знаејки каква штета може да направи кога би излегол?
Не знаеше ништо.Само знаеше дека тоа што го гледа пред него,не предизвикува никаква емоција.Само чудење и непријатност.
Некаква непријатна енергија владееше мегу нив.Нешто што никогаш не им се случило.Зошто беше тоа така?Зошто беше ова толку чудно,негативно чудно?
Сепак,прифати да биде така.
Прифати да се држи за тоа мало конче,единственото што остана мегу нив.Овојпат причината не беше надежта.Овојпат...не знаеше и сам зошто го прави тоа.Можеби поради навика.Или нејзината насмевка...
Како и да е,сега стоеја еден спроти друг,веројатно за последен пат.Да го посведочат пропагањето на нивниот дворец.Кинењето на последната врска мегу нив.После ова...ништо.
Што се однесува до неа,ова не би морало да се случи.Сеуште ке си го чуваше малото конче,како ситен детал на нејзината облека,понекогаш ке го посетуваше споменикот,и ке си продолжеше со животот.Не и беше битно воопшто.
Сепак,тој неможеше да продолжи вака.Неможеше да го гледа нивниот некогаш прекрасен Дворец,како сега гние во калта.Неможеше да ја гледа неа,како стои до него,а нејзиниот дух го нема никаде.Иако беше многу повреден од него,сепак го сакаше тој дух.А сега,личноста која го носеше,или го избркала од себе,или го криеше некаде длабоко во себеси.
Сево ова значи,немаше веке смисла.Било какво продолжување на неговото постоење,претставуваше непотребно трошење енергија.А сега,кога одново си ја врати својата енергија,тој не можеше веке така лесно да ја троши како порано,бидејки свати колку тешко се доага до неа,и колку срекен треба да биде што ја има.
Затоа,седна на столот,запали цигара,и пресече се.
Ладна реакција од неа,воопшто сето тоа не ја допре.
Само насмевка од него...и малку тага,за Дворецот на Среката,кој бавно тонеше пред неговите нозе.
