Темава е повеќе за нашиот менталитет отколку за некој играч или екипа конкретно. Го заборавивте примерот со репрезентацијата во ракомет на првенството во Хрватска, како најдобар пример од сите: еден ден воодушевување, еден ден плукање. Зошто изгубиле. Како не им е срам? Наместо да играат тие ќе ми пеат по шатори.
Хрватите пак наведоа спротивен пример: „Хрватските репрезентативци никогаш не биле блиски со нашата публика како Македонските со нивната. Токму заради таа атмосфера Македонија игра добро...“
Па сега вие видите...
Во принцип, нашиот менталитет е таков. На „јужна“ ми е дојдено преку глава што на првото промашување на шанса одма се свири по некој наш играч. Тоа понатаму психички делува врз играчите кои си го кажуваа тоа и на прес и викаа дека им е тешко да играат на градски. Не е исто да ти свирка противничката публика, и својата. Единственото што нашата публика го постигнуваше со ова е што како одминува натпреварот, играчот на кој му се свирка греши се повеќе и повеќе. Неколку фудбалери имаме избркано на полувреме, не сакаа да се вратат на терен. Трајчев, Мицевски, Седловски... на времето му се свиркаше на Чоко Бошковски само затоа што играл за Силекс. Бог да чува и Пеце да...
Околу Пандев, кажано е многу. Има за среќа помала група на луѓе што не сваќаат зошто учинокот на Пандев во репрезентацијата е послаб отколку во Лацио. Не се трудел за репрезентација. Добро. Што ќе ви цртам...
Со него ист е случајот како и со Панчев додуша. Даре беше и остана фудбалски Бог во Белград и секаде во бивша Југославија. Само во Скопје не чини. Пеце Наумовски еднаш изјави: најмногу се одмарам во Македонија. Пола од луѓето не ме познаваат, другите не ме застануваат по улици. Надвор, каде и да одеше Пеце трчаа по него за автограми. Беше high profile личност. После имаше еден спор во репрезентацијата зошто КФМ не му го плаќаше осигурувањето... и одма излегоа луѓе да плукаат по него зошто не сакал да игра за репрезентација. Пеце одигра, квалификациски со Португалија на гости, нашите победија, тој им купи на репрезентативцита авионски карти од џеб и си заминаа сами, оставајќи го раководството да си се враќа само
. Испадна патриот и пол. Ама плукањето остана.
Сега, за да има некаква поента оваа шкрапаницава моја:
Немаме буквално никаква асална спортска критика, луѓе кои се стручни, се разбираат и пишуваат или зборуваат за спортот во медиумите. Имаме новинари кои ги затвораат поразите со: „немавме среќа“, „поискусни се од нас“, „судијата...“ „кога се промашуваат шансите.“ Буквално го читам истиот новинарски текст само со друг наслов и имиња, цел живот. А кога нема стручно критичко размислување, секој си бира виновник за поразите, мета на која ќе се фокусира и си тера по негово...
Во овој поглед најмногу ме импресионираат медиумите на островот кои прават детални анализи за натпреварите и точно го фокусираат проблемот. Затоа, после толку читање на Шкотските форуми никаде не видов дека овој или оној бил сељак и слично... луѓето читаат здрави критики и не тресат зелени.
Инаку, еден играч си е еден играч. И не постои играч од голем клуб кој за својата послаба репрезентација игра подобро отколку за екипата. И многу ѕвезди грешеле во решавачки моменти.
Примери:
Ибрахимовиќ: Шведска отсекогаш се пласирала на големите напреварувања. Имаат и финале иако одамна, а во 90-тите освоија трето место во САД. Никогаш немаа мега-ѕвезда од рангот на Ибра. Сега имаат, ама резултатите им се исти, или полоши.
Меси: Нема што посебно да се коментира, го знаеме кој е. Барса освои тројна круна. Аргентина се бори за пласман на светско, и виси во воздух.
Рајан Гигс: воопшто никаква разлика во резултатите на Велс со него и без него.
Шевченко: Иако Динамо и Шахтјор со години имаа тимови за респект, посебно Динамо кој со сопствени (украински) играчи беше во врвот на европскиот фудбал, дури пред некоја година Украина отиде на првенство. Во времето кога Шевченко беше во врвна форма, ништо не се случи.
Баџо и Барези: промашија клучни пенали за Италија кои ја чинеа титула. Останаа легенди.
Зидан: направи спектакуларна глупост во финалето со Италија. Остана легенда.
Кројф: Беше најдобар играч на светот во свое време и имаше убедливо најдобра екипа. Два пати не успеа да и донесе титула на Холандија. Никому ништо.
И така натаму...
