Мојте се дојдени кај мене, сега ќе бегат и нажалост и мене почнува да ми се бега ќ, не ми се седи поќе. Го има фатено некој овие кризи ?? Да се спакувам и упм да отерам се, на новата работа и психички ме напраја мн… Се мислам да дам отказ и да слезам бар на месец два….
Сте поминале ваков период ваму горе?
Као што знам релативно скоро си дојден, затоа ти е така. Одењето и живеењето странство ти е такво, баш денови го правевме муабетот со мој колега и сега веќе другар со кој се запознавме тука, и еве сега пак се погоди да работиме заедно, јас уште од старт коа дојдов тука видов дека Германија не е државава во која би живеел, всушност дека Македонија е единствена држава во која би можел да живеам. Мислев дека тоа е поради работата, поради јазикот, еве сега и двете работи се подобри но чуството е тоа. Колегата беше баш од оние кои само што пристигнале веќе се "германизираше", секогаш се заебававме на оваа тема меѓусебно и од тие ставови дојде ред до пред некој ден истото да го почуствува и ти што го чуствуваш. Се гледа дека каде да е ќе попушти и ќе се врати дома, пред некој на пауза пушта албански печалбарски песни, се гледаше дека ќе заплачеше за малку. Тешко е странството ако го гледаш со друга призма, единствената промена се случува кога ти се менува мислата а најверојатно со годините и тоа се менува, па после кога ќе отидеш доле ќе ти биде чудно и тогаш пак нема да сакаш доле да седиш, познавам многу такви луѓе кои да кажам се германизирале( не сакам да навредам никој со ова, повеќе мислам на се вклопуваат во системот и менталниот склоп и се променува)
Се во животот е до тоа со какви очи гледаш, дека е подобар, полесен, поуспешен животот во Германија од Македонија тоа е така и не ни може да се смени тоа додека е системот таков, но да живеам некаде каде што сум странец не ми е проблем, проблем ми е да не живеам таму каде што сум роден, израснат, да одам на настани кои сакам да одам, проблем ми преставува да не можам да седам во маало, да не можам да сум на празник со моите, да не можам да испијам пиво со другарите, да не можам да отидам на некој концерт или утакмица, ова е може и до тоа што сум едноставно човек што се во животот му е поврзано со Македонија, од слобони активности, до начин на живот, од музика до спорт итн.
На крајот од денот можеш да отидеш каде сакаш и да имаш вреќи пари но среќата не е во тоа, среќата е во малите нешта а парите само можат да го олеснат животот но не и да го направат подобар. Саше Мијалков на бомбите се нервираше зошто не удрил рекет некаде иако е најмочен човек во државата, тато се радуваше како мало дете кога доживеа пак да го гледа Борец во прва лига и коа ќе отиде во селото каде што потекнува и ќе го исчисти дворот, иако годиниве и не е баш добар на финански план. Се е до начинот на размислување, на некој овој муабет ќе му биде смешен, на некој пак реален.