Драга Кајгана
- Креатор на темата blue ladybug
- Време на започнување
Natural-girl
Morphine
- Член од
- 16 октомври 2007
- Мислења
- 3.462
- Поени од реакции
- 5.246
Морам да прекинам да мислам на сите грижи и гајлиња.
Cassaro
Паразит
- Член од
- 15 февруари 2012
- Мислења
- 3.318
- Поени од реакции
- 10.354
Ола кеј,знам дека не те интересира но би сакал да напишам нешто за една личност во мојот живот на која сум и бескрајно благодарен.
Денов денеска ми е како недела, па аналогно на тоа си размислував за животот додека глеав 10 епизоди од серијата.Во текот на овие години ја сум бил ги поминал сите стадиуми.Почнувајки од златното дете на мама и тато кои се гордеат со она што го створиле.Е овој стадиум траеше до седмо одделение на полугодие.До тогаш решавав по 4 теста , одговарав секој предмет и немав помала оценка од 5ка ,а тестовите ми беа со максимум 3 изгубени поени.Е после тоа дојде пубертот ваљда и ме удрија бубачките во глава.Просекот беше задржан ама имаше притисоци тука од дома.Мајка ми виде дека забегувам малце па брза постапка ме запиша у корчагин демек ќе сум се опраел.Е тука почнаа фестивалите.Првите шест месеци во тоа школо бев налик каспер,нит некој знаев таму нит некој ме знаеше.По долги расправии по дома беше одлучено да го продолжам школувањето таму , иако јас сакав да се префрлам у карев(нешто за што не жалам сега).Кога веќе видов дека сум осуден да учам и да живеам со тие деца таму си се вклопив во ретардираноста на школото само што јас наместо да учам забегав уште толку.Е тука веќе треба да и се заблагодарам на мојата класна која што реши да менаправи човек и ми ја врати љубовта кон книгите.Но не оние што ги учевме за да добиеме оценки, туку оние за човекот во глобала и како треба да изгледа еден човек.Токму ради оваа жена не жалам што сум учел во Корчагин и и се заблагодарувам на мајка ми што ме упиша таму од инат.Е тука веќе доаѓа третиот стадиум каде што детето на мама и тато почнува да се враќа во нормала и повторно е се супер и сите се среќни,ама.....БУМ,КРШ !!! Се се распаѓа на уште поситни парчиња , и остануваат само седум поврзани здрави парчиња.Се друго е лом, целиот труд е фрлен во вода.Повеќе ништо нема никогаш да биде исто, повторно е потребно да се најде некаков мотив , некаква желба за нешто ново , нешто што ќе те врати во живот.Ја зимаш сликата од седумте здрави парчиња стакло и сфаќаш дека ебани 3 години си потрошил во потрага на нешто што веќе си го имал,твојот мотив , твојата желба.Фала ви професорке, ме научивте на најважната лекција во мојот живот само очигледно ми требаа 3 години за да си ја повторам.Никогаш не е доцна за ништо.
Денов денеска ми е како недела, па аналогно на тоа си размислував за животот додека глеав 10 епизоди од серијата.Во текот на овие години ја сум бил ги поминал сите стадиуми.Почнувајки од златното дете на мама и тато кои се гордеат со она што го створиле.Е овој стадиум траеше до седмо одделение на полугодие.До тогаш решавав по 4 теста , одговарав секој предмет и немав помала оценка од 5ка ,а тестовите ми беа со максимум 3 изгубени поени.Е после тоа дојде пубертот ваљда и ме удрија бубачките во глава.Просекот беше задржан ама имаше притисоци тука од дома.Мајка ми виде дека забегувам малце па брза постапка ме запиша у корчагин демек ќе сум се опраел.Е тука почнаа фестивалите.Првите шест месеци во тоа школо бев налик каспер,нит некој знаев таму нит некој ме знаеше.По долги расправии по дома беше одлучено да го продолжам школувањето таму , иако јас сакав да се префрлам у карев(нешто за што не жалам сега).Кога веќе видов дека сум осуден да учам и да живеам со тие деца таму си се вклопив во ретардираноста на школото само што јас наместо да учам забегав уште толку.Е тука веќе треба да и се заблагодарам на мојата класна која што реши да менаправи човек и ми ја врати љубовта кон книгите.Но не оние што ги учевме за да добиеме оценки, туку оние за човекот во глобала и како треба да изгледа еден човек.Токму ради оваа жена не жалам што сум учел во Корчагин и и се заблагодарувам на мајка ми што ме упиша таму од инат.Е тука веќе доаѓа третиот стадиум каде што детето на мама и тато почнува да се враќа во нормала и повторно е се супер и сите се среќни,ама.....БУМ,КРШ !!! Се се распаѓа на уште поситни парчиња , и остануваат само седум поврзани здрави парчиња.Се друго е лом, целиот труд е фрлен во вода.Повеќе ништо нема никогаш да биде исто, повторно е потребно да се најде некаков мотив , некаква желба за нешто ново , нешто што ќе те врати во живот.Ја зимаш сликата од седумте здрави парчиња стакло и сфаќаш дека ебани 3 години си потрошил во потрага на нешто што веќе си го имал,твојот мотив , твојата желба.Фала ви професорке, ме научивте на најважната лекција во мојот живот само очигледно ми требаа 3 години за да си ја повторам.Никогаш не е доцна за ништо.
- Член од
- 1 јуни 2011
- Мислења
- 25.925
- Поени од реакции
- 41.899
Ме интересира дали The Minions е вонбрачен син на Сунѓерот и Дијаманте 
- Член од
- 14 декември 2013
- Мислења
- 4.157
- Поени од реакции
- 10.994
Ja imam samokontrolata na ulično kuce so kilo kolbasi do nego.Dojdov vo Sk da ucam i ne go zemav kompjuterot za da ne mi odzema vreme i Sea dremam na telefonov na forumov i toa preku prebaruvac(ping cige).ke si kupam nokia 3310 za da ucam na raat
Misery
30% off
- Член од
- 3 април 2011
- Мислења
- 1.598
- Поени од реакции
- 2.394
Драга.
Извини шо ќе ти се жалам, ама немам на кој.
Не дека нема кој да ме сослуша, ама неќам да им го тупам со мои глупости на луѓе кои ќе глумат дека ги интересира и ќе смислуваат за шо да се пожалат доека јас зборам. Ебемга, така е увек.
Него, периодов е тапа. Нешо празници, нова година, сите среќни, чак денес имаше и деца што играат на улица, а немало последниве 5 години. Гомнари.
А ја? Ја седам и дремам, искрено. Незнам кај сум, незнам кај идам. А и не идам нигде. Шо да идам, шо да се замарам. У комфорт зона западнав, од која несакам сам да излезам.
„Тоа е, живот.“ - секој шо би го чул ова.
Ама не е. Ми се патува, ми се учат нови ствари, ми се прави се освен тоа да идам и да работам некоја ебана работа со просечна плата тука и да се ложам на тоа што сум со некое „дипломирано звање“. Би работел ко продавач на семки во Барселона, би работел во пекара во Осло, би работел како продавач на книги во Прага, би работел како чистач во Гдањск, ама не би се задоволил со 40 години `рмбање за да отплатам кредит.
А се ме нервира тука. Луѓето, особено.
Ме нервираат гомнари кои се ложат со парите од нивните и глумат дека самите се одговорни за тоа што го имаат. Ме нервираат гомнарки кои се ложат на горенаведените. Ме нервираат луѓе кои се океј со вработувања со врски, ме нервираат луѓе кои се заглавени на „така е тоа кај нас“ муабет, ме нервираат луѓе кои мислат дека ќе сменат нешто со нивната партиска книшка...
Не дека ја сум поарен.
Само што малце сум преку цел тој влагање во филмови муабет, и се обидувам да сфатам што е и како е пред тотално да се депремирам од истото.
Само што, пичка му матер, последното е неизбежно.
Незнам само до кога се тешам дека е ладно, и ради тоа ми се собрани јајцата, потребни за да земам се што имам во 1-2 куфера и да отидам некаде каде што ќе бидам помалку ценет, а сепак ќе ми биде поубаво.
Извини шо ќе ти се жалам, ама немам на кој.
Не дека нема кој да ме сослуша, ама неќам да им го тупам со мои глупости на луѓе кои ќе глумат дека ги интересира и ќе смислуваат за шо да се пожалат доека јас зборам. Ебемга, така е увек.
Него, периодов е тапа. Нешо празници, нова година, сите среќни, чак денес имаше и деца што играат на улица, а немало последниве 5 години. Гомнари.
А ја? Ја седам и дремам, искрено. Незнам кај сум, незнам кај идам. А и не идам нигде. Шо да идам, шо да се замарам. У комфорт зона западнав, од која несакам сам да излезам.
„Тоа е, живот.“ - секој шо би го чул ова.
Ама не е. Ми се патува, ми се учат нови ствари, ми се прави се освен тоа да идам и да работам некоја ебана работа со просечна плата тука и да се ложам на тоа што сум со некое „дипломирано звање“. Би работел ко продавач на семки во Барселона, би работел во пекара во Осло, би работел како продавач на книги во Прага, би работел како чистач во Гдањск, ама не би се задоволил со 40 години `рмбање за да отплатам кредит.
А се ме нервира тука. Луѓето, особено.
Ме нервираат гомнари кои се ложат со парите од нивните и глумат дека самите се одговорни за тоа што го имаат. Ме нервираат гомнарки кои се ложат на горенаведените. Ме нервираат луѓе кои се океј со вработувања со врски, ме нервираат луѓе кои се заглавени на „така е тоа кај нас“ муабет, ме нервираат луѓе кои мислат дека ќе сменат нешто со нивната партиска книшка...
Не дека ја сум поарен.
Само што малце сум преку цел тој влагање во филмови муабет, и се обидувам да сфатам што е и како е пред тотално да се депремирам од истото.
Само што, пичка му матер, последното е неизбежно.
Незнам само до кога се тешам дека е ладно, и ради тоа ми се собрани јајцата, потребни за да земам се што имам во 1-2 куфера и да отидам некаде каде што ќе бидам помалку ценет, а сепак ќе ми биде поубаво.
Erich Zann
Модератор
- Член од
- 13 мај 2012
- Мислења
- 14.636
- Поени од реакции
- 31.850
Абе уште Ванковска го нема деактивирано фејсбук профилот?! 
blue ladybug
Фанг ловер
- Член од
- 5 февруари 2013
- Мислења
- 5.210
- Поени од реакции
- 11.803
Кеј,
Дремам на телефонов, читам форум, фб и вибер едно подруго и нешто ми го одвлекува вниманието од телевизорот. Кревам глава и на Едо одат вести.
Ни знам кој оставил Едо на тв, ниту пак сум знаела оти и таму има вести.
Битно чув оти се изготвува закон за отварање градинки во склоп на компаниите. Баш ме интересира колку компании ќе овозможат вакво нешто кај нас.
Дремам на телефонов, читам форум, фб и вибер едно подруго и нешто ми го одвлекува вниманието од телевизорот. Кревам глава и на Едо одат вести.
Ни знам кој оставил Едо на тв, ниту пак сум знаела оти и таму има вести. Битно чув оти се изготвува закон за отварање градинки во склоп на компаниите. Баш ме интересира колку компании ќе овозможат вакво нешто кај нас.