- Член од
- 12 јануари 2014
- Мислења
- 1.464
- Поени од реакции
- 1.892
Драга,
по петти пат го почнувам ова вечерва. Не знам ни како да го напишам. А ми тежи.
Завчера се видовме со сестра ми за првпат од коа и почина бест френдот. Цела недела мислев само на тоа. Безброј пати контемплирав на идеата на умирање, на идејата на одење кон гробишта, на фрлањето земја врз гробот. На болката. На откинувањето парче од себе.
И откога направив муабет со неа, зборовите што ги слушнав беа најпрекрасните.
Од тоа колку лесна и брза смрт имал. Од тоа колку во последните мигови го прифатил тоа, иако со месеци беше плачко шо не сакаше да умре.
Има еден цитат од Витгенштајн шо гласи вака:
“Death is not an event in life: we do not live to experience death. If we take eternity to mean not infinite temporal duration but timelessness, then eternal life belongs to those who live in the present. Our life has no end in the way in which our visual field has no limits.”
И знам дека ти во последните мигови искуси тајмлеснес, и едноставно се препушти на моментот и тоа што го носи со себе. И тоа те прави бесмртен.
Додека го пишував делот со Витгенштајн се сетив на еден друг цитат од Дејвид Иглмен, кој ме мрзи да го барам на интернет, али беше нешо у стил на: кога ќе умреме, нашата свест е бесконечни фрагменти во свеста на сите други со кои сме имале контакт.
Восхитен сум од тоа колкава сила наоѓаме кога ќе изгубиме близок. Од тоа у колкава состојба на stillness се луѓето кои го поминале животот со починатиот. Не знам каков механизам е, не знам како се пали, али е импресивен. И life changing. Посакувам да ги гушнам родителите на тој дечко и да им кажам оти ми се идолите во последниве неколку денови, и дека силата што ја покажуваат ме инспирира мене и сите кои остваруваат контакт со нив.
Ако ме научија на нешто сите смрти со кои сум опкружен последниве неколку години, дефинитивно е да престанам да ја слушам џевата.
Да не се обидувам, сценаристите на Сикс Фит Андер подобро го доловиле ова, па повели Кајги:
Додека се возев прееска у бус го пуштив Old Ideas на Леонард Коен. Медитација низ звуци е. Мед за душа. Особено за таква ко мојата, стара и збрчкана у првите години од третата деценија од животот.
по петти пат го почнувам ова вечерва. Не знам ни како да го напишам. А ми тежи.
Завчера се видовме со сестра ми за првпат од коа и почина бест френдот. Цела недела мислев само на тоа. Безброј пати контемплирав на идеата на умирање, на идејата на одење кон гробишта, на фрлањето земја врз гробот. На болката. На откинувањето парче од себе.
И откога направив муабет со неа, зборовите што ги слушнав беа најпрекрасните.
Од тоа колку лесна и брза смрт имал. Од тоа колку во последните мигови го прифатил тоа, иако со месеци беше плачко шо не сакаше да умре.
Има еден цитат од Витгенштајн шо гласи вака:
“Death is not an event in life: we do not live to experience death. If we take eternity to mean not infinite temporal duration but timelessness, then eternal life belongs to those who live in the present. Our life has no end in the way in which our visual field has no limits.”
И знам дека ти во последните мигови искуси тајмлеснес, и едноставно се препушти на моментот и тоа што го носи со себе. И тоа те прави бесмртен.
Додека го пишував делот со Витгенштајн се сетив на еден друг цитат од Дејвид Иглмен, кој ме мрзи да го барам на интернет, али беше нешо у стил на: кога ќе умреме, нашата свест е бесконечни фрагменти во свеста на сите други со кои сме имале контакт.
Восхитен сум од тоа колкава сила наоѓаме кога ќе изгубиме близок. Од тоа у колкава состојба на stillness се луѓето кои го поминале животот со починатиот. Не знам каков механизам е, не знам како се пали, али е импресивен. И life changing. Посакувам да ги гушнам родителите на тој дечко и да им кажам оти ми се идолите во последниве неколку денови, и дека силата што ја покажуваат ме инспирира мене и сите кои остваруваат контакт со нив.
Ако ме научија на нешто сите смрти со кои сум опкружен последниве неколку години, дефинитивно е да престанам да ја слушам џевата.
Да не се обидувам, сценаристите на Сикс Фит Андер подобро го доловиле ова, па повели Кајги:
Додека се возев прееска у бус го пуштив Old Ideas на Леонард Коен. Медитација низ звуци е. Мед за душа. Особено за таква ко мојата, стара и збрчкана у првите години од третата деценија од животот.
an all nighter. 
Ali ke si reces, aj sesija... cital. 
the colossal idiot that I am feels satisfied
oti me ispolnuvaat retardirani koloritni gluposti 
samo neka rastrese klucevi 
pred mene i mi go ima vnimanieto. 
, jas ja imam najverovatno, oti naturally, e u hd. 
Neka. 
Poleka. 
Se gradi karakterot. 
Ke mu ebes materot. 
Na kustaplerot 
, koj na ispit ke se иживљава... Ke gori vo kotelooooot. 
со новите смајлиња 
иако немаат смисла у текстот 
срамота да не следам трендови 
ќе останам покус 
некој што чита уште пробува 
да најде смисла у смајлињава 
али не е битно 
битно ќе си полагаме екстерни 
